การฝึกมรณา นุสสติ

อืมๆๆๆๆ มรณา นุสสติ คือว่าการใช้ความตายเป็นอารมณ์

แต่ผมไม่รู้ว่าจะใช้มันยังไง ความตาย

ผมก็นึกถึงความตาย เวลานั่งจะคิดถึงความตาย ตาย ๆ อันนี้ถูกไหม

พอดีว่าไม่เคยฝึกอันนี้ ตอนฝึกอย่างอื่นอาจารย์ท่านสอนว่าให้คิดว่าตัวเองจะตาย

แต่- - ทำไม่ได้

ถ้าจะให้ผมนึกว่าจะตายจริง

คงต้องมีคนจ้างหมอ ปลอมๆมาหลอกผม ว่าเป็นโรคบางอย่าง แล้วจะตายใน 3 วัน งี้ ผมถึงจะคิดว่าตายแน่

มีวิธีอื่นไหมครับ?

 

คือยอมรับ นับถือว่าความตายเป็นของธรรมดา

การนึกถึงความตายเป็นอารมณ์ คือนึกพิจารณาไปว่าชีวิตนี้ไม่เที่ยง แต่ความตายเป็นของเที่ยง ความตายจะมาถึงเมื่อเวลาใดก็ได้ ไม่มีนิมิตที่แน่นอน

ลองพิจารณาดูว่าที่ผ่านๆมา มีใครตายไปก่อนหน้าเราบ้างไหม บางคนอายุมากแล้วตาย บางคนก็ตายตั้งแต่อายุน้อยๆ สรุปแล้วการตายมีอยู่ตลอด คิดเสียว่าท่านทั้งหลายเหล่านี้ ท่านตายให้เราดูเป็นตัวอย่างแล้ว สักวันหนึ่ง ตัวเราก็ต้องตายแบบนี้เหมือนกัน อยู่ที่ว่าช้าหรือเร็วเท่านั้น แต่ไม่ว่าอย่างไร ก็ต้องตายแน่นอน

ลองดูอย่างนี้บ้างก็ได้ครับ ถ้ายังคิดว่าตัวเองจะตายยังไม่ได้ ก็ดูตัวอย่างที่คนอื่นเขาตายๆกันไปก่อน แล้วก็มาเตือนสติของตัวเองเอา

การคิดพิจารณาไปเรื่อยๆ ไม่ช้าจะเกิดเป็นอารมณ์ชิน ที่ท่านให้ระลึกถึงความตายไว้เรื่อยๆ เพราะว่าจะได้ไม่เกิดความประมาทและทรงอารมณ์ให้อยู่กับสิ่งที่เป็นกุศลอยู่เสมอ

การนึกถึงความตายอย่างเดียว ตายๆๆ ตาย อันนี้จะทำให้เกิดอารมณ์สลดใจได้ ท่านจึงต้องให้กำหนดจุดหมายปลายทางไว้ด้วยว่า ตายแล้วเราต้องการไปที่ไหน เหมือนเราก้าวเท้าออกจากบ้าน ก็ต้องมีจุดหมายปลายทางว่าจะไปไหน เช่นไปโรงเรียน ไปที่ทำงาน ไปตลาด เป็นต้น การกำหนดจุดหมายปลายไว้แล้วมุ่งมั่นไปให้ถึง จะเป็นสิ่งที่ดีที่สุดครับ

 

มรณานุสติ ผมว่าสำคัญมากครับที่ควรต้องฝึกไว้ ดวงจิตสุดท้ายก่อนที่เราจะตายมีอารมณ์อย่างไรจุดหมายปลายทางภพใหม่จิตก็จะไปจุติที่นั้น (ก่อนตายดวงจิตเคร้าหมองทุคติภูมิก็พึงหวังได้ ก่อนตายดวงใจผ่องใสสุขติภูมิก็พึงหวังได้เช่นกัน)

ผมเองก็อ่านทฤษฎีเรื่องมรณานุสติแต่ก็ไม่เข้าใจก็เลยต้องลงมือปฎิบัติลองผิดลองถูก ส่วนตัวผมเองจะนึกถึงเหตุการณ์ที่เราเฉียดตายมากที่สุดนำมาเป็นอารมณ์โดยใช้สมถะและวิปัสนาเข้าช่วยเสริม พิจารณาละเอียดแล้วเห็นว่า ก่อนที่ผมจะตายจะมีอารมณ์อยู่ 3 อย่าง

1. อับอายทีเราจะต้องตายทำไมไม่เป็นคนอื่น(คล้ายกับเสียฟอร์มนั้นเอง)
2. เป็นห่วงคนข้างหลังว่าเค้าจะลำบากและยุ่งยากกับการตายของเรา
3. คิดถึงพ่อแม่ต้องการให้มาอยู่ใกล้ๆเพื่อเป็นกำลังใจ

นั้นก็หมายความว่าภพหน้าจิตผมไปจุติใหม่อาจจะไปยังทุคติภูมิ(อบายภูมิ) ด้วยบ่วงทั้ง 3 ที่กล่าวมาข้างต้นแล้วผมก็นำบ่วงทั้ง 3 ข้อมาพิจารณาในชีวิตประจำวันเกี่ยวกับการตายของตนเอง (ตอนนี้กำลังฝึกแก้บ่วงอยู่ครับ ได้ความอย่างไรจะแจ้งให้ทราบภายหลัง)

 

ผมเองยังไม่เคยฝึก และยังไม่ค่อยเข้าใจเท่ารัยนักครับ การฝึกมรณานุสติคือ
การฝึกให้ระลึกถึงความตายว่าเป็นของธรรมดาใช่ไหมครับ ฝึกเพื่อให้ไม่เกิดความกลัวใช่ไหมครับ ให้พึงระลึกอยู่เสมอว่าความตายเป็นเรื่องธรรมดา ผมเข้าใจถูกไหมครับ

อีกอย่างในข้อที่สองที่คุณบอกว่าห่วงคนข้างหลังอันนี้ตรงกับความรู้สึกผมมากเลยครับ เพราะถ้าคิดถึงว่าเราต้องตายแล้วละก็ไม่รู้สึกอะไรนอนจากห่วงคนข้างหลังว่าจะลำบากนะครับ ห่วงมากๆเลยอย่างอื่นไม่รู้สึกอะไรเลยครับ

 

มีประสบการณ์ตอนเริ่มไปวิปัสสนากรรมฐานครั้งแรก นั่งสมาธิในหลายๆบังลังก์ เห็นร่างกายตัวเองที่ผ่อนคลายลง เหมือนคนตายในท่านอน ในนิมิตรเห็นเหมือนเซลส์ น้ำ หรือส่วนต่างๆในร่างกายมันค่อยๆตกลงสู่ส่วนล่างของร่างกายแต่ละส่วน ทีละนิดๆ ...เป็นความแปลก และแรงบันดาลใจให้อยากรู้ จึงได้เพียรไปปฏิบัติธรรมต่อ เพราะแต่ละครั้งที่ไปจะได้พบกับประสบการณ์มหัศจรรย์ทุกๆครั้ง ... ทุกวันนี้จึงเชื่อแล้วว่า หนทางสู่นิพพานนั้นมีจริงและไม่ไกลเกินเอื้อม หากเราจะโน้มจิตและกายเข้าหาพระพุทธเจ้าแบะปฏิบัติตามคำสั่งสอนของครูบาอาจารย์ แม้จะยังต้องเดินอีกไกล ก็จะตั้งจิตไม่ละทิ้งเส้นทางนี้

 

มีกรรมฐาน 40 อย่าง ฝึกให้ตรง จริต ตัวเองได้คับ ชำนาญ อย่างไหน ก็ ฝึกอย่างนั้น ให้จนได้ สมาธิ คับ แล้วค่อย ไป จับ อย่างอื่น แทน

 

ป่าวคับ ไม่ใช่คับ

การฝึก มรณานุสติ คือ การ ใช้ ฝึก จิต ให้ สงบ เข้า สมาธิ คับ

โดย เอา อารมณ์ ความรู้สึก ระลึกถึงความตาย มาเป็น อารมณ์ ในการ ทำสมาธิ นั้นเอง

จริต คนเรา ไม่เหมือนกันคับ บางคน ก็ต้อง นึก เรื่อง ตาย ๆ ๆ ๆ เวลาทำ สมาธิ จิต ถึงจะ สงบ ถึงจะ เข้าสมาธิ ได้


กรรมฐาน ถึงมี 40 ห้อง ให้ เลือกฝึก ให้ตรง จริต นิสัย ของตัวเรานั้นเอง

ถ้า มรณานุสติ ทำแล้ว มัวแต่ คิดนั้น คิดนี้ อย่างน้้น อย่างนี้ สุดท้าย จะกลายเป็นผลเสีย มากกว่า เวลาทำ สมาธิ ด้วย มรณานุสติ ได้จะกลายเป็น อย่างอื่น ที่ไม่ใช่ มรณานุสติ แล้วละคับ

เพียงแต่ว่า อานิสงค์ ของ มรณานุสติ คือ จะช่วยให้ เวลา เรากำลังจะตาย จริงๆ จิต กำลังจะ ออกจากร่าง จะช่วยให้เรา มี สติ ไม่โดน แรง กรรม ลากไป จะช่วยตรงนี้ได้

รู้ว่าตัวจะ ต้องตายจริงๆ กำลังจะตาย ก็ยังมี สติ สมบูรณ์ ง่ายๆ ก็คือ สติ นั้นเอง แล้วก็ อื่นๆ

 

มรณะสติเป็นการพิจารณาอยู่เนืองๆว่าเราสามารถตายได้ทุกขณะ
ไม่ว่าจะอิริยาบทไหน ช่วงเวลาไหน ที่ไหน
การพิจารณาความตายนี้จะเป็นบาทต้นของการเข้าสู่ไตรลักษณ์
หากสามารถพิจารณาจนจิตยอมรับได้จะสามารถเข้าสู่ไตรลักษณ์
และได้ธรรมนั้นเข้ามาเป็นสมบัติของตน
เป็นการเปลี่ยนจาก...มรรคเข้าสู่...ผล
ขออนุญาตเว้นข้อความไว้ เนื่องจากเหตุผลบางประการ
เพราะผู้ที่ยังไม่ถึงจะได้ไม่เอาไปเทียบเคียง
(จริงๆแล้วรู้เท่านี้บางท่านก็เอาไปปรุงแต่งกันแล้วก็เอาไปประดับตนเพื่อยกตน ขออภัยขอดักคอไว้ก่อน)
ส่วนผู้ที่ถึงแล้ว จะเข้าใจว่าระดับนั้นคือระดับใด
ขอให้ทุกท่านมีความเพียรยิ่ง ไม่ท้อถอย
เพราะสมบัตินี้มีได้เฉพาะผู้ทำเหตุสมควรแก่ผล มอบให้กันไม่ได้
ขอให้โชคดี
สาธุ
ปล.เรียนท่าน จขกท หากท่านทำสมาธิแล้วคิดในใจว่า ตายๆๆๆ ไปเรื่อยๆก็ไม่ต่างจากองค์บริกรรมอื่นๆ
เป็นอารมณ์สมถะ
อ้างอิงจากหลวงปู่หล้าสมัยท่านศึกษาปฏิบัติอยู่กับหลวงปู่มั่น
มีครั้งหนึ่งท่านเหนื่อยมากหกล้ม+ถ่ายเป็นเลือด
เลยมานอนพักกำหนดในใจว่า ตายๆ
ส่วนเหตุการณ์ต่อจากนั้นขอรบกวนให้ท่านผู้สนใจไปศึกษาเพิ่มเติมในหนังสือประวัติหลวงปู่หล้านะครับ

 

เคยพยายามมฝึกเหมือนกันค่ะ แต่ไม่มีความรู้เท่าไร
เคยคิดว่ากำลังจะตายบ่อยๆเข้าเลยอินมาก
รู้สึกหายใจไม่ออกเหมือนจะตายจริงๆ
ทำอะไรไม่ถูก ไม่รู้จะซ้ายจะขวา ที่ว่าให้นึกถึงพระ หรือบุญที่ทำก็ไม่ได้นึก
เพราะมัวห่วงว่ากำลังจะตายค่ะ
พอเริ่มรู้ตัวเลยเหมาเข้าใจเอง ผิดถูกยังไงโปรดใช้ความคิดตรองดูอีกที
เพราะเป็นความเห็นส่วนตัวค่ะ
หลังจากวันนั้นเข้าใจว่า การฝึกมรณะสติ
เป็นการฝึกให้ชินกับความตาย ก่อนจะตายจริง
ให้เห็นเป็นธรรมดาของโลก
เมื่อจะตายจริงจิตดวงสุดท้ายจะได้เห็นเป็นเรื่องปกติ
ขณะเดียวกันเมื่อมีชีวิตก็ฝึกจิตให้ยึดพระรัตนตรัยเป็นที่พึ่ง
สร้างกุศลประกอบแต่ความดี
น้อมระลึกถึงบุญกุศลและความดีที่ตนได้กระทำมาอยู่บ่อยๆ
ให้จิตติดด้านกุศลหรือนึกถึงนิพพานเป็นที่ตั้ง
เมื่อเวลาจะตายจริงๆจิตดวงสุดท้ายจะมีที่หมายระลึกถึงสิ่งที่ดีๆเป็นอัตโนมัติ
(อันนี้เพราะรู้ตัวว่ายังต้องเวียนว่ายตายเกิดอีกค่ะ ขอเพียงไม่ตกอบายภูมิ
ยึดพระรัตนตรัยไว้ให้ได้มีโอกาสเกิดเป็นมนุษย์อีก
เพื่อสะสมบุญบารมีไปเรื่อยๆก่อน จนกว่าจะถึงซึ่งพระนิพพานในเบื้องหน้าค่ะ)
นอกจากนั้นการนึกถึงความตายช่วยให้เป็นคนไม่ผลัดวันประกันพรุ่ง
เห็นอะไรดีเป็นประโยชน์จะรีบทำเลย
ไม่อยากมีประโยคติดค้างก่อนตายจริงว่า
"รู้งี้น่าจะ ..ทำนู่นทำนี่ที่ยังไม่ได้ทำฃะก่อน"
และช่วยลดความอยากทั้งหลายลงได้
ทั้งอยากมี อยากเป็น อยากได้
เพราะสุดท้ายก็ไม่ได้อะไรไปด้วย
นอกจากกิเลสอันเป็นเครื่องผูกมัด
ให้ต้องกลับมาเกิดซ้ำอีก
ความเห็นอาจจะยาวไปหน่อยค่ะ
เป็นเพียงความเห็นนะคะไม่มีความถูกผิดค่ะ

 

ความตายมาถึงแน่ๆ เร็วช้าไม่แน่ไม่นอน เกิดภูมิมนุษย์ทั้งทีรีบขนขวายบุญสะสมปัญญา ก่อนหมดโอกาส