แม่ขี้บ่นจะแก้ยังไงดีค่ะ ?

แม่เราชอบบ่นน้องมากค่ะ (น้องเป็นญาติ ๆ กันไม่ใช่ลูกแท้ ๆ ของแม่)

บ่นเกือบทุกการกระทำของน้อง จนบางทีเราก็อดว่าแม่ไม่ได้

เมื่อคืนน้องกำลังสวดมนต์ แม่ก็หาว่าน้อง เสแสร้ง

เราไม่ได้ว่าแม่ตัวเองนะคะ แต่คือเราจะทำยังไงดีให้แม่เลิกบ่น

แม้แต่คนกำลังสวดมนต์...

ช่วยให้คำแนะนำทีนะคะ เราอยากมีครอบครัวที่อบอุ่นเหมือนเดิม

 

คงต้องคุยกันดีๆแล้วละครับ ถ้าธรรมดาแม่ไม่ค่อยบ่นแต่บ่นน้องมาก แม่กับน้องอาจจะเป็นเจ้ากรรมนายเวรกันก็ได้ แต่เราก็ควรจะเืตือนแม่ด้วยสติ อย่าไปต่อว่าท่านจะทำให้เราได้บาปมาแทน และอธิบายให้แม่เข้าใจว่าการว่าคนทำดี หรือทำบุญ สวดมนต์จะทำให้ได้บาป
ขอให้แม่มองน้องในแง่ดีครับ และให้น้องแผ่เมตตา(จากใจ) ให้คุณแม่บ่อยๆ เรื่อยๆครับ
อีกอย่างต้องพิจารณาว่าน้องไปทำอะไรให้คุณแม่ไม่ชอบหรือเปล่า แก้ให้ตรงจุด ทั้งทางโลกและทางธรรมครับ จะอย่างไรเสียท่านก็เป็นแม่เรา คุณคงต้องเหนื่อยหน่อยครับ ช่วยแผ่เมตตาให้คุณแม่ด้วยให้ท่านไม่ขวางหรือตำหนิคนทำบุญ แล้วทุกอย่างจะดีขึ้นครับ ช่วยๆกัน งานนี้ ทุกคนได้ประโยชน์ครับ ขอให้อดทนและมีความเพียร เป็นการกตเวทีที่ดีเลยล่ะครับ จะเอาใจช่วยนะครับ

 

คุณลองสังเกตุดูซิว่า แม่บ่นเป็นนิสัยหรือว่า บ่นเฉพาะเรื่องของน้อง
ถ้าแม่บ่นเฉพาะเรื่องน้อง น้องที่คุณบอกเป็นแค่ญาติ ผมว่าแม่คุณคงคิด
อยู่ในใจว่า เอาลูกเขามาเลี้ยงเอาเมี้ยงเขามาอม

แม่มองน้องคุณไม่ใช่ลูกเป็นแค่ญาติ เป็นผู้อาศัยหรือผู้เอาประโยชน์จากตัว
ท่าน เมื่อเห็นน้องคุณครั้งใดก็ทำให้เกิดงุดหงิด ถึงแม้น้องคุณจะทำดีเพียง
ใด ความริษยาความเห็นแก่ตัวมันมาบดบัง ความดีของคนอื่นหมดครับ

.......ฉะนั้นตัวปัญหาก็คือ แม่กับน้อง ถ้าคุณจะแก้ปัญหามันขึ้นอยู่กับคุณ
ว่าจะแก้ปัญหาที่ใคร ถ้าจะแก้ที่แม่ คุณก็ต้องพยายามเปลี่ยนนิสัยแม่คุณซะ
พยายามเอาธรรมเรื่องพรหมวิหารสี่ให้แม่คุณเห็น แต่ถ้าจะแก้ที่น้องซึ่งเป็น
วิธีที่ง่ายกว่ามาก ถ้าน้องโตแล้วก็ให้ไปหาที่อยู่ใหม่ ถ้ายังเด็กก็ไปฝากญาติ
คนอื่นที่พอจะรับน้องคนนี้ไปดูแลด้วยความเมตตา

 

เข้ามาอ่านค่ะ และอยากจะแบ่งปันด้วยค่ะ
แม่ของดิฉันก็ขี้บ่นค่ะ อยู่คนเดียวไม่เป็นไรค่ะ แต่ถ้ามีบุคคลอยู่ร่วมกับท่านตั้งแต่ 1 คนขึ้นไป
ก็จะมีการพูดคุยตลอดเวลา บ่นโน่นนี่ นี่นั่น คือ ประมาณว่า เห็นอะไรก็พูด
แรกๆ ก็เหนื่อยเหมือนกันค่ะ เหนื่อยเพราะเอาท่านมาไว้ในใจ ไม่ได้มองแค่ใจตนเอง
เลยเหนื่อย เหนื่อยที่เห็นว่ามีเรื่องอะไรเยอะแยะขนาดนั้นเหรอ เห็นอะไรก็พูด บางทีพูดไปก็เกิดเรื่อง
คือ บ่นจนเรื่องเกิดนั่นแหละ (ฮา) เมื่อพอได้ปฏิบัติธรรมแล้ว จึงเข้าใจว่า
อ๋อ...เป็นเรื่องของธรรมะ (ธรรมชาติ) นั่นเอง ธรรมชาติของแต่ละคนถูกสร้างมาไม่เหมือนกัน
นั่นเพราะ ความคิด และ ใจ ต่างกัน ยิ่งเป็นบุพพาการีแล้ว จะไปบังคับ หรือ ให้ได้ดั่งใจเรา
คงเป็นไปไม่ได้ นะคะ จงปล่อยให้เป็นธรรมชาติ (หรือ กุศลจิต หรือ กรรม) ของท่านต่อไปนะคะ
เพราะเราเปลี่ยนแปลงตัวท่านไม่ได้ แต่....
ในจิตที่คุณมีและต้องการให้คุณแม่มีจิตที่เป็นกุศล...เราต้องสร้างจากตัวเราก่อนค่ะ
สวดมนต์ภาวนานะคะ ส่งบุญกุศลนี้ให้กับคุณแม่ ขอให้ท่านมีจิตใจที่เยือกเย็นและสงบ
ที่สำคัญขอให้ท่านเห็นธรรมนะคะ แต่เราต้องเริ่มจากตัวเราก่อนค่ะ
ที่แนะนำมานี้ เพราะตัวเองเคยลองมาแล้วค่ะ ตอนนี้คุณแม่ของดิฉันก็เบาจากการบ่นไปเยอะเลยค่ะ
การพูดถึงคนอื่น หรือ คิดในแง่ลบกับคนอื่นๆ ก็บอกท่านเรื่อง มโนกรรม วจีกรรม ที่เกิดจะเร็วมาก
โดยเฉพาะมโนกรรม สร้างโดยไม่รู้ตัว แค่นึกคิด กรรมก็ก่อร่างสร้างตัวแล้ว รอวันชดใช้อย่างเดียว
แล้วยิ่งไปบ่น หรือ ต่อว่า หรือ ตำหนิ ผู้ที่ปฏิบัติด้วยแล้ว กรรมไปเร็วมากค่ะ .....
ลองเริ่มจากตัวคุณก่อนนะคะ แผ่เมตตา ส่งบุญให้กับคุณแม่นะคะ ขอให้ท่านเห็นธรรม
เห็นความปฏิบัติดี ปฏิบัติชอบ ไม่นานหรอกค่ะ เดี๋ยวท่านก็เลิกบ่น แถมยังอยากสวดมนต์ไหว้พระ
อีกต่างหาก สู้สู้ นะคะ สาธุค่ะ

 

ถ้าเป็นช่วงวัยทองจะบ่นหมดคะ เรื่องเล็กเรื่องใหญ่บ่นหมด แต่ตอนนี้ลดลงแล้งคะ แผ่เมตตาให้ด้วยละกัน ใช้วิธีหลีกเลี่ยงมากกว่า

 

ขอบคุณสำหรับทุกคำแนะนำนะคะ

เราจะแผ่เมตตาให้คุณแม่บ่อย ๆ คะ

หวังว่าจะดีขึ้น ไม่ช้าก็เร็ว ^^

 

จิตส่งออกหรือเปล่าจ๊ะ
คิดแทนใคร
เมื่อก่อนหนูก็ว่าอบอุ่นดีไม่ใช่หรือ...

 

ใจเขา ใจเรานะ

เราเอาใจเรา ไปเข้าใจ เหตุ และผล ว่าทำไม

แม่เราจึงเป็นแบบนั้น เอาใจท่านมาใส่ใจเราว่าทำไม

อย่าพึ่ง ไปทำใจไห้เป็นอคติ หรือปฏิสธว่า ทำไมแม่เราต้องเป็นอย่างนั้น อย่างนี้นะ

รู้เขา รู้เรา รบร้อยครั้ง ชนะร้อยครั้งไช่ไหม

แล้วการแก้ไขปัญหาก็จะไม่ไช่เรื่องยาก

รู้เหตุแห่งทุกข์ แล้วดับที่ทุกข์นั้น

ธรรมใดที่เกิดแต่เหตุ พระพุทธองค์ทรงสอนไห้ดับเหตุนั้น

อนุโมทนาครับ

 

ง่ายๆ ครับ แก้ทีตัวเองครับ
สนใจทำไมแม่บ่น ทำไมไม่สนใจใจของตัวเวลาที่โดนบ่นว่าเป็นยังไง ยังรู้สึกยินดียินร้ายหรือเปล่า หากว่ายังรู้สึกยินดียินร้าย นั่นแหละเรากำลังจะไปนรกครับ ดูใจครับ ใจเป็นหลักครับ เป็นส่วนสำคัญอย่างมากครับ ระวังใจไว้อย่างเดียวพอ เรื่องอื่นช่างมัน

 

แก้ที่ตัวเองสิน้ะ .. ^^
เพียงแต่เนื่องจากเค้าเป็นคนที่เรารัก เราต้องช่วยสิ .. ก้อถ้าเรารู้ว่าควรทำไง ก้อบอกไป
แต่เนื่องจากเป็นคนที่มีอายุมากกว่าเรา จะเชื่อเราได้ยาก ต้องหาโอกาสครับ .. หมายถึงหาจังหวะ ..