เรื่องเล่า ก่อนนอนคืนนี้..ของเหล่าคนผู้มีตาทิพย์

เราเดินมาที่ เขตรั้ว ปราสาท ที่เป็น ศิลาแลงก่อ เป็นรูป สี่เหลี่ยม
กำแพง สูง ขนาดเอว...มีร่องรอยว่า เคย พัง..แล้ว
มีการบูรณะ ขึ้นมาใหม่...โดยกรมศิลปากร
ตรงทางเข้า เราหยุดยืนนิ่ง ..
กล่าวขออนุญาติ เจ้าที่ เจ้าทางเพื่อ เข้าชมด้านใน
..............................................................
เบื้องหน้า เป็น กลุ่ม ปราสาท ในสไตล์ นครธม
ของพระเจ้าสุริยวรมัน ที่ 7 แห่ง อาณาจักรขอม โบราณ
ปรสาท องค์กลาง..เป็น ส่วนสำคัญ..เพราะเปรียบเสมือนเป็นที่บูชา
......................................................................
ปราสาททุกแห่ง ของ ขอมเก่า ต้องมี เทวดา หรือ เทพ เฝ้าดูแล
จุดแรกที่เราตรวจ...โดยที่ "เห็ดหอม" เดินนำหน้า..จึงไปก่อน
แตะที่ ช่อง ประตูหิน ที่ เสา ทั้งสองข้าง และ คานบน..เหนือ บัณ
.....................................................................
บว่า พลัง มาอยู่ที่เสา หลัก ข้าง ซ้าย..เอามือ จับ แตะ...
มีพลังสัมผัสสูงมาก...จนมือ ชา...
แสดงว่า เขามารอต้อนรับเรา ณ ตรงนั้น
...................................................................
เดินผ่านประตู เข้าไป ที่ ช่องกลาง ของ องค์ ปรางค์
ไม่พบ ว่า มีพลัง อย่างที่ คาดไว้
แต่พลังนั้นกลับมาอยู่ที่ ผนัง ด้านขวา.
อยู่ในระดับ สาบตา บน ก้อนหินศิลาแลง ขนาด พื้น ที่ 1 ตารางฟุต
ลองมองด้วยจิต ตาใน...ก็ไม่เห็น รูปร่างใด...
เห็น เป็น กลุ่มแสงสี เหลือง อมม่วง...
แค่นี้ ก๋พอแล้ว ที่ได้รับการสัมผัส และพลัง
.........................................................................
ออกมาข้างนอก องค์ปรางค์..ลองเดินดู รอบๆๆ องค์ปรางค์..
ก็พบว่า กลุ่มพลังนั้น เคลื่อนที่ ตาม..เป็นพลังที่ดี..
ไม่หวังทำร้ายเรา...เพราะเรามาดี
เมื่อ สำรวจโดยทั่วแล้ว...
ก็ กล่าวอำลา และ ขอบคุณ ที่ได้มาต้อนรับ เรา
..........................................................
(มีต่อ)

 

รูปถ่ายทริปจริงของปราสาทนางรำ ต้องรอพี่Sid2นะคะ



ปราสาทนางรำ ต.นางรำ อ.ประทาย โคราช เป็นปราสาทศิลาแลง เป็น อโรคยาศาลา
หรือสถานที่ปลอดโรค ซึ่งก็คือโรงพยาบาล 1ในจำนวน 102แห่ง ที่พระเจ้าชัยวรมันที่ 7
พุทธศตวรรษ18 โปรดให้สร้างขึ้น เดิมเคยมีรูปนางรำ เป็นหินสีเขียวทำแบบเทวรูป
อยู่ทางทิศตะวันตก ของวิหารห่างไป 1.5 กิโลเมตร ปัจจุบันเหลือแต่ร่องรอยของเทวสถาน
และแท่นหิน ส่วนพระโพธิสัตว์อวโลกิเตศวร หินทราย ศิลปะเขมรแบบบายน ถูกเก็บไว้ที่
พิพิธภัณฑสถานแห่งชาติพิมาย



จากคำเล่าขานของผู้เฒ่าผู้แก่ในท้องถิ่น เล่าว่าเมื่อก่อนนี้มีแท่นคูเมืองในบริเวณปราสาท
มีรูปปั้นของผู้หญิงอยู่ชิ้นหนึ่ง ลักษณะเปลือยกายอยู่ในท่ายืนเมื่อชาวบ้านมีการตีโทน
ตีกลองร้องรำทำเพลง หรือมีพิธีบวงสรวงมีเสียงดนตรี มีการร้องรำทำเพลง ชาวบ้าน
สังเกตว่ารูปปั้นนั้น จะมีอาการร่ายรำตามเสียงดนตรีทุกครั้ง ครั้นเมื่อชาวบ้านพากันไปดู
ใกล้ ๆ อาการนั้นจะหยุดทันที พอมองไกลๆ รูปปั้นนั้นจะร่ายรำตามเสียงดนตรีตามเดิม
ด้วยเหตุนี้ชาวบ้านจึงเรียกปราสาทนี้ว่า “ปราสาทนางรำ” และมีการเรียกขานชื่อนี้ ต่อๆกันมา
ที่มา ͧ���ú�������ǹ�ӺŹҧ��

จากข้อความในจารึก อโรคยศาลาแต่ละแห่งจะมีเจ้าหน้าที่ 50-90คน จึงมีลักษณะเป็น
ชุมชนย่อยๆ ชุมชนหนึ่ง ที่มีวิหารพระไภสัชยคุรุ (พระพุทธเจ้าแห่งการรักษาโรค
the Medicine Buddha ) เป็นศูนย์กลางชุมชนที่มีอาคารพักผู้ป่วย เก็บยา และอาคารอื่นๆในพื้นที่
ที่มา KKU Research DataBase V.51

คณะอาจารย์สามตา ไปเจอใครมาต้อนรับหนอ แต่ที่นี่น่าจะมีผู้คนเยอะ
พอสมควรนะคะ ไม่งั้นเขาคงไม่สร้างอโรคยาศาลา

 

สาธุ อ. สามตา นักปฏิบัติตัวจริงมาแว้วว ...
ให้กำลังใจเราดีมากๆๆ เลย .. pity_pig ซึ้ง
แต่ เรื่องเล่าอาจารย์ ต้องรอเหมือนดูละครเลย
จบไปแต่ละตอน ต้องรออีกรอบ
ไปดูทัดดาวบุษยาก่อน พรุ่งนี้คงเป้นเรื่องเล่าอาจารย์ อิอิ

 

ได้อ่านจากที่อาจารย์ตาที่สามเล่าเมื่อวันก่อนแล้ว
หนูจะไม่มีทางฝันถึงท่านเทวดาเด็ดขาด .. ~ ค่อนข้างน่ากัว


ฮี่!!!!!!! :z1

 

​

 

ท่านพี่มังกรขาจะไม่เล่าอะไรเลยเหรอคะ? ๓วันที่ปฏิบัติธรรม? น่า...เล่าหน่อยซิคะ? ปั่นกระทู้หน่อย....ช่วยท่านอ.สามตามั่งซิคะ? ท่านเล่าอยู่คนเดียว

อนุโมทนาสาธุค่ะ

 

ยินดีในบุญครับ อามังกร

 

ใครอยากเห็นรูปของ มังกรบูรพา...ดูให้เต็มตา
โชว์ตัวแล้ว...ตัวขาวขึ้นจากที่เคยเห็น
หนีไป ทำสมาธิ หลายวันได้..แปล ว่า ร.ร. ปิดเทอม แล้ว
เลยไม่ต้อง ขับรถ ส่งเด็กไปโรงเรียน..ใช่ใหม

แค่เอารูปบริเวณวัด ขึ้นมา...พลังก็มาด้วยอย่างมหาศาล
ดูละเอียด เรื่องพลังที่ซับซ้อนกันอยู่
กิจกรรมที่ จัด ขึ้น ดี 100 %
กิจกรรม ด้าน ปัจจัยและการเงิน การบริหาร 85 %
แต่ก็ยังเหมาะแก่ผู้ที่ ต้องการ ทำ สมาธิ วิปัสสนา
................................................................

 

จากรูปปราสาทนางรำ ที่ คุณ "ตัวกลมๆๆ" เอาขึ้นมา
ชัดเจนมาก....เป็น อโรคยา ศาล(สถานีอนามัย) 1 ใน 102 แห่ง
ที่พระเจ้าสุริยะวรมันที่ 7 สร้างไว้...เพื่อ ประชาชน
แปลว่า พระองค์เป็นกษัตริย์ ที่ มากด้วย ฤทธิ์ และ พระคุณ
ดูแล และห่วงใย พสนิกร....ประชาราษฎร์ เป็นอย่างดี
ถึงแม้ในยุค เมื่อ หลายพันปี ที่ผ่าน...ยาแผนปัจจุบันไม่มี
ใช้แต่ยาสมุนไพร...ที่ไม่มี อาการค้างเคียง

ในปัจจุบัน โลกตะวันตก เริ่มจะมีการใช้ ผลิตภัณฑ์ สมุนไพร มาก ขึ้น
ทั้ง ยา และ อาหารเสริม
โชคดี ที่ โลก ตะวันออก มี อากาศชื้น ต้นไม้งาม..สมุนไพรมากมาย
จึงเป็นแหล่งสมุนไพรที่มาก และดี
ชาวตะวันตก จึง สั่งเข้าไป และ ส่ง กลับมาขาย เรา อีก ที
ในราคาที่ แพงขึ้น กว่า หลายเท่าตัว
และจะมีปัญหา เรื่อง การจด สิทธิบัตร
และ ลิขสิทธิ์ ถ้า ไทยเรานิ่งเฉย

จากคำบรรยาย ในประวัติของ ปราสาท นางรำ
อ้างถึง มีผู้หญิง คนหนึ่ง ที่ ชอบมารำ เมื่อ มีเสียงดนตรี
ก็น่าจะเชื่อได้ ว่า..ที่มาคุกเข้าไหว้ ตอย เราจอด รถ นั้น
น่าสงสัย จะเป็น เธอ

ดังนั้นเวลาใครแวะไป...ถ้าในรถ มีชุด เครื่องเสียง ดีดี
ลอง เปิด ประตู รถทั้งสี่ ด้าน เปิด วอลลุ่ม เพลงให้ ดังๆๆ
เราอาจได้ เห็น อะไร ดีดี...เช่นเธอออมาฟัง และ รำ ถ้า เธอชอบ
เอาเพลง แร๊ป ก็ได้ /หรือ มโหรี ก็ได้
คล้ายๆๆกับเรื่อง เสียงเพลง ที่ดงละคร นครนายก ที่ได้ เคยเล่าไว้
...................................................................

 

เรื่องเล่าก่อนนอนคืนนี้ (ต่อ)
เส้นทางสู่ พระธาตุนาดูน
.......................................................
ออกจาก ปราสาท นางรำ...ก็เกือบเที่ยง
จึงแวะรถเข้า ตลาด กลางเมือง พยัคภูมิพิสัย
สังเกตุดู..ภาคอิสาน ที่ถือ ว่า แห้งแล้ง กว่า ภาคอื่น
แต่ชื่อ เมือง ชื่อ อำเภอ..เำพราะๆๆทั้งนั้น
สาุวรรณภูมมิ /พยัคภูมิพิสัย/ วิเชียรบุรี...ฯลฯ

ถนนในเมือง พยัคภูมิฯ แต่ก่อน (20ปี) เป็น ถนนลูกรัง...ฝุ่นแดง
ในสภาพใหม่..ถนนราดยาง อย่างดี...มีความกว้างมาก ขนาด สี่เลน
เราแล่นรถ ตะเวณ ดู ร้านอาหาร..ตลอด ถนน ทั้งสาย
พบว่า มี ร้าน อาหารมาก อยู่...แต่เป็นสไตล์เดียวกันหมด
คือ ไก่ ย่าง ส้มตำ ข้าวเหนียว...ไก่ ย่าง เป็น แบบ ไก่ ย่าง วิเชียรบุรี
คือ ไก่ แผ่น บางๆๆ เสียบไม้..ไม่มีมัน

เราจึงสั่งอาหารเท่าที่เขามีขาย
ส้มตำอาหารมะละกอ มาตรฐาน..เราก็สั่ง
แต่ก็เป็นงง ที่นี่ ไม่มี ส้มตำไทย
แบบ ที่มีมะเขือ เทศ และใส่ถั่วมันๆๆ แบบที่กิน ใน กทม
ที่นี่ แต่ ส้มตำปลาร้า

ผมไม่กินปลาร้า..จึงต้องสั่ง ส้มตำปลาร้า..แต่ไม่ใส่ปลาร้า
ใส่มามีกระเทียม...รสชาติ แปลกๆๆ ค่อนข้างเผ็ด
คนที่ เอ็น จอย กินได้ดี คือ "เห็ดหอม"
..................................................................

 

ขอบคุณค่ะที่นำภาพวัดมเหยงค์มาให้ชม กำลังจะบวชเนกขัมมะสัก 7 วัน วัดนี้ก็น่าสนใจค่ะ ปกติจะไปวัดอัมพวันค่ะ แต่เมื่อวันแรงงานปีที่แล้วไป คนไปเยอะมากที่วัดอัมพวัน ไม่เหมือนเมื่อก่อน กำลังคิดหาสถานที่ใหม่อยู่ค่ะและวัดมเหยงค์น่าสนใจ


หาประวัติวัดมเหยงค์ได้ดังนี้

 

ขออนุโมทนาด้วยค่ะ คุณพี่มังกร
แห่ะๆ วิ่งมาดูว่าข้างหน้ามีไรกันบ้าง(ขอเข้ากลุ่มด้วยค่ะ)dencee
จริงๆตอนนี้ตามอ่านอยู่ในหน้าที่ 70 กว่าๆเอง แต่มีความสุข ไม่ต้องรอนานbubu
ขอบคุณทุกท่านเลยค่ะ เรื่องราวสนุกมากๆเลยค่ะ และทำให้มีกำลังใจในการ
ปฎิบัติด้วย อนุโมทนาค่ะ;aa50

 

รูปที่เห็นข้างบน และรูปข้างล่าง ถ่ายห่างกันเพียงไม่กี่วันครับอาจารย์ บางทีรู้สึกผิวจะแดง

บางครั้งผิวขาวขึ้น ก็ยังงงตัวเองอยู่เหมือนกันครับ.....พรุ่งนี้ ลูกสาวผม ที่เพิ่งรับปริญญา

ได้ไม่กี่วัน จะไปทำงานแล้วครับ กับบริษัทมหาชนแห่งหนึ่ง เริ่มต้นที่เงินเดือน 16,000 บาท

ก็ดีใจกับเขาด้วยล่ะครับ ที่ไม่อยู่นิ่งเฉย....ขอบพระคุณ ท่านอาจารย์มากครับ ที่รู้ว่า..คือ..คือ..

 

ขออนุโมทนาในบุญ กับคุณทางสายธาตุด้วยครับ ที่กำลังจะบวชเนกขัมมะ และต้องขอแก้ไขข้อความ ในบางส่วนที่บอกว่า

"อัตราค่าเข้าชม : นักท่องเที่ยวชาวไทย คนละ 10 บาท ชาวต่างชาติ คนละ 50 บาท (ของวัดมเหยงคณ์)

ตอนนี้ได้เปลี่ยนใหม่แล้วครับ คือมีป้ายเขียนไว้ชัดเจนว่า คนไทย คนละ 10 บาท , ชาวต่างชาติ คนละ 20 บาท

แต่ผมได้เข้าฟรีครับ เพราะอยู่ในชุดขาวของวัด แถมยังมีเจ้าหน้าที่ เป็นไกด์นำทาง...ส่วนที่เห็นข้างล่าง

เป็นการปฏิบัติจริง ของวัดมเหยงคณ์ เท่าที่ผมได้สัมผัสมา

ตารางปฏิบัติกิจวัตรประจำวัน ของอุบาสก วัดมเหยงคณ์
​

04.00 น. - ตื่นขึ้นทำภารกิจส่วนตัว

04.30 น. - นั่งเจริญพระกรรมฐาน - ทำวัตรสวดมนต์ (ณ ลานอมตธรรม)

06.00 น. - ถือย่ามตามพระไปบิณทบาตร เพื่อช่วยถืออาหาร

07.45 น. - พร้อมกันที่หน้าถ้ำอมตธรรม (เตรียมตักอาหาร)

และรับประทานอาหาร ด้วยการเจริญสติ งดการพูดคุย

08.45 น. - ช่วยกันเก็บล้างภาชนะ หลังรับประทานอาหารเสร็จ

11.00 น. - พร้อมกันหน้าถ้ำอมตธรรม เตรียมตักอาหารเพล (เฉพาำะผู้ทาน 2 มื้อ)

12.00 น. - พักอิริยาบท / ปฎิบัตธรรมตามอัธยาศรัย

13.30 น. - เดินจงกรม

14.15 น. - นั่งเจริญพระกรรมฐาน

15.30 น. - ทำความสะอาดวัด - พักดื่มน้ำปานะ - อาบน้ำ

17.00 น. - นั่งเจริญพระกรรมฐาน

18.30 น. - นั่งเจริญพระกรรมฐาน (หน้าถ้าอมตธรรม)

19.30 น. - ทำวัตรสวดมนต์ (หน้าถ้าอมตธรรม)

20.15 น. - จบการปฏิบัติธรรม ประจำวัน /แยกย้ายกลับสู่ที่พัก

21.00 น. - ปิดไฟเพื่อพักผ่อน ​

 

อนุโมทนาสาธุด้วยค่ะ พี่มังกร

คือ.... อะไรหนอ <!-- google_ad_section_end -->

 

บริษัทไหนเนี่ยให้เงินเดือนเริ่มต้นเยอะมาก.......เยอะกว่าบริษัทผมอีก...5-5-5

 

55555555.........
ฮิๆๆๆๆๆ

อีจ๋าตามไปอยู่ด้วย
อีเอาเงินเดือนบังหน้านะ

 

เย็นวันหนึ่ง พี่มังกรก็นั่งสมาธิอยู่ตรงแถว ที่ศรชี้นั่นแหล่ะ แต่ นักปฏิบัติไม่ได้เยอะ อย่างที่เห็น

ในรูปหรอกนะ คือมองจากสายตา กะได้ประมาณสัก 100 กว่าคน นั่งข้าง ๆ ก็มีนั่งข้างหน้า, ข้างหลัง

และฝั่งตรงข้าม ก็มี,...พอตั้งท่าให้เข้าที่เข้าทางเสร็จ โอละหนอ โอ อารายหวา นี่ตรู จะงัดสมาธิ

แบบไหน มาฝึกดีล่ะเนี่ย! สายพลังจักรวาล ดีไหมหนอ,หรือจะนั่งดู ลมหายใจแทน,หรือจะเดินจิต

ที่ท้องน้อย แบบวัดพลับราชสิทธาราม ดี อิอิ จิตเกิดความสับสน งวย งง! อยู่ชั่วขณะ.........


ปิ๊ง!...ปิ๊ง!....แบบเณรน้อยอิคคิว...จิตสว่าง ปัญญาเกิด สิ้นความสงสัยในวิธี กำหนดตัวรู้

รวมความรู้สึกทั้งหมด ลงสู่ปัจจุบัน กำหนดตารู้รูป,หูรู้เสียง,จมูกรู้กลิ่น,ลิ้นรู้รส,กายรู้สัมผัส

และกำหนดใจนิ่ง ลงสู่กลางกระหม่อม พร้อมสติระลึกรู้ ลมเข้าก็รู้ ลมออกก็รู้ แทนคำภาวนา..


เมื่อใจรู้อยู่ที่กระหม่อม สติรู้อยู่กับลมเข้า รู้อยู่กับลมออก ย่อมเกิดความเคลื่อนไหว ถึงพลัง

ในกาย คือของเก่าที่ฝึกอยู่ดั้งเดิม ความรู้สึกขนลุกตั้ง ตัวพองย่อมเกิด ทั่วสรรพกาย กระแสพลัง

วิ่งจากหน้าตัก วิ่งออกหัว ทำให้รู้สึกหัวพอง คล้ายมีรัศมีเปล่งบาน โดยรอบ....จิตกำหนดรู้แล้ว

ปล่อยวาง, รู้แล้ว ปล่อยวาง เมื่อสัมผัสสายลมเย็น ที่มากระทบผิว,กลิ่นไอหญ้า ที่ตลบฟุ้งจากผิวดิน

เพียงกำหนดรู้ แล้วปล่อยวาง , รู้แล้วปล่อยวาง , หันกลับมาสนใจ ความรู้สึกที่กระหม่อม และ

รู้ลมเข้า,รู้ลมออก...เหมือนเดิม เหมือน เดิม

 

จิตได้ดำเนินอยู่เช่นนี้ จนชั่วขณะหนึ่ง จะว่าสงบก็ไม่ใช่ ฟุ้งซ่านก็ไม่เชิง แต่เป็นกระแสของความ

รู้สึกตัวทั่วพร้อม..............ในระหว่างนั้นเอง มองเห็นคล้ายลูกกลม ๆ ใสใส เห็นอยู่หลายลูก

ลอยอยู่ ภายในวงกลมแต่ละลูกนั้น เห็นหน้าคน แต่ไม่รู้จักว่าใคร...บางที เห็นเป็นอาคารสถานที่

ของอะไรสักอย่างหนึ่ง เกิดการระเบิดขึ้นอย่างรุนแรง ระเบิดที่ชั้นล่าง ควันตลบฟุ้งกระจาย

เมื่อเห็น เมื่อรุ้ แล้วปล่อยวาง วาง วาง ไม่ไปยุ่ง หรือสนใจ จิตดำเนินไปสู่ความสงบได้บ้าง

ตามแก่กำลัง......................เมื่อได้เวลาอันสมควร ของการปฎิบัติ จึงได้ตั้งใจแผ่เมตตา


อุทิศส่วนบุญกุศล และแผ่โดยไม่เลือกว่า วิญญาณหรือสัมภเวสีนั้น จะเป็นคนไทย หรือเป็นคนพม่า

ที่เคยรบราฆ่าฟัน และมีความตกทุกข์ได้ยากต่าง ๆ แผ่ออกไป แผ่ออกไป เริ่มจากวัดมเหยงคณ์

ที่นั่งทำกรรมฐานนี่แหล่ะ จวบจนทั่วทั้งจังหวัด พระนครศรีอยุธยา...........


พอคลายสมาธิออก รู้สึกอิ่มอกอิ่มใจ กับผลของการปฎิบัติ ในความรู้สึกตัวทั่วพร้อม จิตไม่ได้ดำเนิน

ไป สู่สมาธิแบบหินทับหญ้า ที่นิ่งแบบไร้ปัญญา ไม่มีปัญญาเกิดขึ้นในขณะปฎิบัติ...ครั้นเหลือบตาขึ้นดู

มองไปข้างหน้าอันว่างเปล่า....เอ! สงสัยอยู่ พอเหลียวซ้าย แลขวา หน้าหลัง สหายธรรมนักปฎิบัติ


ที่นั่งอยู่สัก 100 กว่าคน หายไปไหนกันหมด.....คงเหลือทิ้งให้แต่ มังกรบุรพา นั่งโดดเดี่ยว เป็นสง่า

ท่ามกลางริมสระน้ำ แต่เพียงลำพัง พอยกนาฬิกาข้อมือดู เอ้า นี่ มันปาเข้าไป 18.40 แล้วนี่นา

นั่งเข้าไปได้ ตั้งหนึ่งชั่วโมงครึ่ง มันเลยเวลาการปฎิบัติที่ตรงนี้ รีบเผ่นลุกทะยานขึ้น เข้าไปรวมกลุ่ม

ปฏิบัติธรรมต่อ โดยไร้ซึ่งความเจ็บขบ หรือปวดเมื่อยร่างกาย แต่อย่างใด

 

..............oh ho...............