ขอถามเรื่องตอนนั่งสมาธิครับ

คือว่าช่วงหลังที่ทำสมาธิจะมีการปวดศรีษะที่หน้าผากและขมับทั้ง2ข้าง เมื่อก่อนนั่งไปสักพักแล้วปวดมาช่วงหลังๆนั่งไปนิดเดียวก็เริ่มปวดแล้วไม่ทราบว่าเกิดจากสาเหตุใดครับ เกิดจากการเพ่งเกินไปหรือป่าวครับ แต่ว่าผมก็ไม่ได้เพ่งพทโธมากเท่าไร สบายๆ หรือเกิดจากหายใจที่ไม่เตมที่หรือสุดท้ายเกิดจากกรรมเก่าครับ

 

เวลานั่งสมาธิไม่ต้องคิดนะครับ
ว่างจากความคิดเหลือแต่สติรู้ รู้อยู่เท่านั้นหนอ ปวดก็ปวดหนอ
ปวดเกิดรู้ ปวดตั้งอยู่รู้ ปวดดับไปก็รู้หนอ

 

ที่มันปวด มันมึน มันถื่อ ก็เพราะมันเพ่ง.....ผิดทางนะ.....

การปฏิบัติไม่ว่ากรรมฐานกองใด...ผลที่ได้จะต้องเบาสบายนะ....

ไม่ต้องเอาอารมณ์ไปตรึก....ต่อให้ไม่เพ่งพุทโธ...อย่างที่บอก....แต่อารมณ์มันตรึก...ก็ใช้ไม่ได้นะ.....

ต้องวางอารมณ์สบาย...กำหนดแบบเบาๆ...สบายๆ....ไม่ขมวดคิวนะ.....ปล่อยให้สบายทั้งกายและใจ.....ไม่ใช่ไปนั่งเพ่งตรึกอยู่....

 

เป็นเพราะคุณเพ่งอย่างเดียว ไม่ได้กำหนดรู้ประกอบไปด้วย
ลองตามกำหนดรู้ซิครับ หายใจเข้า/ออก-->รู้, หายใจสั้น/ยาว-->รู้, นึกพะวงถึงคำบริกรรมก็รู้, นั่งๆไปปวดนู้นปวดนี้ก็รู้...รู้มันอย่างเดียว...รู้-ปล่อย-รู้-ปล่อย

ถ้าทำได้ เด๋วอาการ มึนๆ ปวดๆ หมุนๆ จะหายไป เหลือแต่ โล่ง-->เบา-->เย็น-->สบาย-->สว่าง

ปล.ถ้าขณะทำๆ แล้วมันยังหมุนๆ ปวดๆ อย่าเพิ่งรีบเลิกทำในทันทีนะ ดึงมาอยู่ที่รู้ก่อน..ไม่งั้นคงได้กินพาราเซตตามอล หลังทำสมาธิแน่ๆ

ขอให้เจริญในธรรมครับ

 

สมาธิยิ่งทำยิ่งสบาย
เวลาทำต้องปรับ
กายให้สบาย
ถ้าไม่สบายก็ปรับให้สบาย
แล้วก็ปรับลมหายใจให้สบาย
ลมไม่สบายก็ปรับให้สบาย
เวลาภาวณาก็ภาวณาให่สบาย
ปรับให้สบายให้ได้ทั้งหมดทั้งกายและใจ

 

เวลาคนเราจะหลับลูกตาดำมักจะเลื่อนขึ้นด้านบนเหมือนคนตาลอยใช่ทุกคนหรือเปล่าไม่แน่ใจนะครับ

แต่สำหรับผมเวลานั่งก็จะปล่อยให้ลูกตาเลื่อนขึ้นเหมือนเวลานอน แต่สิ่งที่คงอยู่คือมีสตินะครับ ทำตัวสบายๆ ใจก็จะสบายตามไปด้วย ตรงกันข้ามหากใจสบายได้ที่แล้วกายก็จะสบายตามไปด้วย ..อย่าลืมวัตถุประสงค์ของนั่งสมาธินะครับ

 

เรานั่ง ดูกาย มันเคลื่อนไหว ( จิตดูกาย) แล้วก็รู้สึกถึงการเคลื่อนไหวนั้นได้ กำหนดใจให้เป็น ปัจจุบันอารมณ์.........ลืมตาก็ได้ ใช้ ความรู้สึก ระลึกรู้ถึงการเคลื่อนไหว นั้น เหมือนที่หลวงพ่อเทียนสอนนั้นแหละ

พอเริ่มที่จะสงบดีแล้ว ก็เปลี่ยนมาเป็นดูการเคลื่อนไหวของลมที่หายใจ เข้า-ออก อารมณ์เดียวกันนั่นแหละ พิจารณาให้รู้ตัว ตื่นตัว อยู่เสมอ เป็นการพิจารณา จิตจะได้ไม่สงบจนตกภวังค์........แล้วจิตจะตื่นตัว สติมั่นคงอยู่กับตัว ชำนาญเมื่อไร กำหนดจิตที่อารมณ์ตื่นตัวนี้ กำหนดปุ๊บ จิตก็ตั้งมั่นคงอย่างง่ายดาย จำอารมณ์ให้ดี ตอนที่ตั้งมั่นได้แล้ว.