แนวทางปฏิบัติธรรม ของ หลวงปู่ดูลย์ อตุโล ( เรียบเรียงโดย : อุบาสกนิรนาม )

อ้าว มันจะไปบาปอะไรเล่า ผมก็บอกให้ คุณ ทำหน้าที่ของตัวเองให้ดี มันก็เรื่องปกติเรื่องดีไม่ใช่หรือ

 

ก็ดีแล้วครับ

 

คุณ วิษณุ ผมบอกตามตรงนะ คุณจะคิดอะไรก็เรื่องของคุณ แต่ผมบอกตามตรงว่า คุณหลงอยู่มาก ไม่ใช่พระโสดา โสเดา ตามที่คุณคิดนึกหรอก

1 พระัโสดาบัน จะต้อง ละทุกข์ได้ มีปัญญา รอบ ไม่หลง ไม่กระทำการ เลื่อนลอย

2 พระโสดาบัน จะต้อง รอบรู้ถึงมหาเหตุ ล่วงรู้ในสิ่งที่ปุถุชนไม่อาจเือื้อมถึง

3 พระโสดาบัน จะต้อง เป็นบุคคล ไม่ประมาท ในการกระทำ ทุกๆ การกระทำ มีสติกำกับ และ เล็งเห็นผล โดยปุถุชน ย่อมไม่อาจจะรู้

4 พระโสดาบัน จะยึดธรรมมากกว่า หน้าตา ดังนั้น เมื่อเห็นมิตรประมาทแล้ว ไม่มีทางที่พระโสดาบันจะร่วมวง ประมาทด้วย

5 พระโสดาบัน จะมีธรรมอยู่ที่ใจ เมื่อพระโสดาบันเดินมรรคผลอยู่นั้น การกระทำใดๆ ของพระโสดาบันย่อมเป็นทิพย์ คือ ถูกต้อง เป็นธรรม โดยสอดคล้องกับพระธรรม เนื่องจากการกระทำใด ๆนั้น ออกจาก พระธรรมธาตุ มีจิตเป็นทิพย์ เป็นอัตโนมัติ มีความศักดิ์สิทธิ์ มาก

นั่นแหละ พูดให้ฟัง

 

คำว่า อริยะ สมัยก่อน คือ ผู้เจริญ คำว่าผู้เจริญ นั้นหมายถึง บุคคล ผู้มี สติมีปัญญา
คิดอ่านไตร่ตรอง ไม่ได้ทำไปตามความเคยชิน หรือ ความเชื่อ ตามกันมา

แต่ รู้เหตุรู้ผล ทีนี้ ด้วยความมีสติมีปัญญา นั้นเอง ก็ทำให้จิตดวงนั้นแหละ มีอำนาจ เพราะว่า กิเลส หรือสิ่งที่ทำให้เสื่อมให้เศร้าหมองนั้น น้อยลงไปจากจิต

เวลามองอะไร ก็จะมองตามความเป็นจริง ไปจนถึงระดับปรมัตธรรม
ดวงจิตนี้ก็สามารถเบิกออก สิ่งที่ไม่เคยรู้ก็จะรู้ สิ่งที่ไม่เคยเห็นก็จะเห็น ทั้งนามธรรมและ รูปธรรม ทั้งนอกทั้งใน ตามวาสนาบารมี

ที่สำคัญ คือ ไม่เลื่อนลอย ไม่ทำอะไรไม่รุ้เนื้อรู้ตัวแบบปุถุชนประพฤติ

ตามธรรมดา ปุถุชน แม้ศึกษาเล่าเรียน ถึงระดับ ดอกเตอร์ ดอกแ้ต้ แต่ก็ยังหลงไปเผลอไปตามกิเลส บางครั้งบางคราว แม้สติปัญญาที่มีมา ก็ไม่รู้เนื้อรู้ตัวว่า มันมาอย่างไร แล้วจะไปที่ใด จะเดินไปอย่างไรต่อไป นี่ คนธรรมดาไม่รู้

แต่ พระโสดาบัน ต้องรู้ ต้องมีสติมาก เป็นมหาสติมหาปัญญา

ดังนั้น การกระทำอะไรของเรา ควรกำกับไว้ด้วย สติเป็นหลักว่า เรากำลังทำอะไร มีโทษมีประโยชน์เพียงใด อารมร์ดีไม่ดีอย่างไร มีกุศลจิตแทรก แฝงอยู่ในขระที่เรากระทำอะไรก็ตามหรือไม่ ตื่นขึ้นมามันเห็นกิเลส สติปัญญาหมุนตัวทันทีหรือไม่

ความประพฤติใดๆ แม้กระหยิ่มยิ้มย่องนิดหนึ่ง พระโสดาบัน พระอริยะท่านก็สะเทือนแล้วว่า ใจปกติ ของ ฐีติ มันไม่ใช่แบบนี้ นี่มันแทรก มันมีอาการของกิเลส แทรก

แล้วต้องรู้จักแยกแยะ ว่าการกระทำใด เป็นกุศล การกระทำใดเป็น อกุศล เป็นกิเลส มันปนมันเปกันไป มองกันไม่ถูกมีมากมาย นั่นแหละ ต้องพิจารณา

 

คุณขันธ์ ขอบคุณนะครับ ผมไม่เคยพูดเลยว่า ผมเป็นพระโสดาบัน มีแค่คุณขันธ์เท่านั้นที่ มาให้ตำแหน่งผมว่า เป็นนู้น เป็นนี่


แล้วเรื่องครอบครัวผมนี่ หรือการทำงานที่เห็นแต่ผมอยู่หน้าจอ ใครไม่รู้อย่ามาเอามาแพร่ม เลย ระวังจะเป็นโรคประสาท บาปกรรมเปล่าๆ

 

ก็จะเป็นอะไร ก็ตามใจ ไม่มีใครมอบตำแหน่งให้หรอก มีแต่ตนเองนั่นแหละพูดมาแล้วระลึกไม่ได้ว่าพูดตอนไหนเท่านั้นแหละ

ส่วนเรื่อง แพร่มเรื่องบ้านของคุณ ไม่มีใครเขาไปล่วงรู้หรอกว่า บ้านคุณเป็นอย่างไร
แต่ เขาเตือนให้คุณทำหน้าที่ให้ถูกต้อง เป็นพ่อก็พาลูกไปเล่น ไปเลี้่ยงบ้าง ก็เป็นเรื่องปกติที่พ่อลูกอ่อน ไม่ควรมานั่งเล่นแต่เน็ต มันควรจะไปหมกมุ่นกับลูก กับเมีย ก็เป็นเรื่องปกติ

แต่นี้ เช้า สาย บ่าย เย็น เห็นวิษณุตลอด

 

อริยะก็มีเสื่อมได้เหมือนกัน ลองค้น ๆ ในพระไตรปิฎกดู น่าจะเจอ...

 

ผมถึงว่าไง ใครไม่รู้อย่ามาแพร่มเลย มันบาป

 

รู้สึกว่า k.จินนี่ เอามาโพสต์ไว้ อย่าไปตีความเอาพระอรหันต์เสื่อมได้นะ คนละส่วนกัน

 

คุณ tboon พระอริยะไม่เสื่อมหรอก พระศาสดากล่าวว่า พระโสดาบันนี้ปิดอบายแน่นอน

ดังนั้น ความเป็นโสดาบันบุคคล ไม่เสื่อม แต่ มรรคญาณ ผลญาณ จะแจ้งหรือไม่แจ้ง จะมีกิเลสเข้ามาปกคลุม มากน้อยแค่ไหน ก็ตามแต่จิตจะไปกระทบต่อภายนอก
แต่ความเป็น อริยบุคคลไม่เสื่อมแล้ว

คืนนี้ขอตัว

 

ครูบาอาจารย์ท่านสอนสั่ง มันเสื่อมได้ ท่านว่า ถ้าเราแยกได้แล้วไม่ตามทำความเข้าใจ มันซึมกลับคืนได้เหมือนกัน

คำว่า ซึมกลับคืน หมายถึง มันมองไม่เห็นตัวเหตุเหมือนเคย เมื่อก่อนเห็นชัด ๆ เราก็ละ ก็รู้เท่าทัน ไม่หลงตามได้ แต่ถ้าประมาท หรือไปดูหมิ่นผู้ปฏิบัติดีเข้า มันเสื่อมเหมือนกัน เป็นวิบากจากการกระทำของตนเองทั้งนั้น

เสื่อมคือมันอินเข้าไปเหมือนเดิม ต้องกลับไปสร้างกำลังสติ กำลังจิตขึ้นมาใหม่ ทำความเข้าใจต่อไป ปัญญาเก่ามันมี แต่การเห็นมันไม่มีกำลังพอ ชำระสะสางกิเลสต่อไปไม่ออก ตรงนี้แหละ น่าจะเป็นเหตุที่ทำให้บางท่านไม่จบกิจในชาติเดียว...เพราะกำลังความตั้งมั่นมันไม่พอ วิบากแรง คำว่าตั้งมั่นก็ไม่ใช่ว่า จะเอาแต่เข้าอัปปนาเสียท่าเีดียว ต้องกล่าวว่า ความไม่รอบคอบรอบด้านนั้นแหละ ทำให้เราพลาดไป

อันนี้แค่ฝากไว้ให้พิจารณา เป็นแนวทางในการศึกษาต่อไปครับ

 

ความไม่รอบคอบรอบด้านนี้ ยังเป็นเหตุให้มีการสอนผิดพลาดได้ด้วย ลองค้นในพระไตรปิฎกดู น่าจะพบหลายแห่งนะครับ

 

ในการที่เรามาปฏิบัติธรรมนั้น พระสัมมาสัมพุทธเจ้าทรงให้คำแนะนำอบรมสั่งสอนไว้ว่า

ให้ยินดีพอใจในที่สงัด ในที่วิเวก ยินดีในการไม่คลุกคลีด้วยหมู่คณะ ประพฤติหรหม

[FONT=Ms Sans Serif,Tahoma]จรรย์ [/FONT]



[FONT=Ms Sans Serif,Tahoma]การคลุกคลีด้วยหมู่ด้วยคณะนั้น ไม่ได้เป็นไปเพื่อสนับสนุนการละกิเลส ไม่ได้เป็นไป [/FONT]

[FONT=Ms Sans Serif,Tahoma]เพื่อการชำระจิตของตนให้สะอาด เพราะเมื่อเข้าหมู่เข้าคณะร่วมวงสนทนาปราศรัย จิต [/FONT]

[FONT=Ms Sans Serif,Tahoma]ใจก็มักจะไหลไปในทางต่ำ คำพูดก็จะไหลไปในเรื่องเพ้อเจ้อไร้สาระ กิเลสก็กำเริบ ลืม [/FONT]

[FONT=Ms Sans Serif,Tahoma]เนื้อลืมตัว [/FONT]



[FONT=Ms Sans Serif,Tahoma]เพราะฉะนั้น ผู้แสวงหาอมตะธรรม ธรรมที่ไม่ตาย ธรรมที่จะดับทุกข์นี่ ก็จะต้องรู้จัก [/FONT]

[FONT=Ms Sans Serif,Tahoma]เตือนตัวเอง ยินดีในที่สงบสงัด หลบหลีก หลีกเร้น จากหมู่จากคณะ จะพบปะกันก็ [/FONT]

[FONT=Ms Sans Serif,Tahoma]พอประมาณ ตามกิจตามควร เสร็จแล้วก็สำนึกระลึกถึงตัวเอง ที่จะต้องปลีกหลีกเร้นหา [/FONT]

[FONT=Ms Sans Serif,Tahoma]มุมสงบวิเวก พิจารณาชีวิต จิตใจตัวเองอย่างนี้แล้ว ก็จะเป็นผู้เจริญในพระธรรมวินัย [/FONT]

พระครูเกษมธรรมทัต

 

คุณวิษณุ เห็นไหม เห็นไหม เช้า สาย บ่าย เย็น เห็นวิษณุตลอด
เห็นไหม เ็ห็นไหม กระซิบ ลุงเค้าเห็นตลอด

 

คุณtboon ผมว่าคุณนั่นแหละต้องรอบคอบในการกล่าวว่าพระอริยบุคคลมีเสื่อม แล้วไประบุเป็นสองมาตรฐาน
คุณเป็นพระอริยะแล้วหรือ คำว่าเสื่อมนี่ นิยามมาก่อนดีกว่าว่าอะไรเสื่อม

 

พระศาสดากล่าวว่า พระโสดาบันคือผู้เที่ยงที่จะตรัสรู้
พระสกิทาตาถอนสังโยชนได้ ไม่กำเริบ แล้วมันจะเสื่อมอะไร คราวหน้าพูดจาทำลายธรรมแบบนี้อย่ามาพูดดีกว่า

 

ผมไปกราบหลวงพ่อสงบมา มีอยู่คำนึง ท่านพูดสอนไว้ น่าสนใจมาก

ท่านเล่าให้ญาติโยมฟังว่า เมื่อก่อนท่านก็สนใจเรื่องว่า เป็นโสดาบันอะไร ๆ นี่อยู่มาก

พอฝึกหัดปฏิบัติไป ทิ้งหมด ไม่เอาไม่เป็นอะไรทั้งนั้น ถ้ายังมามัวยึดว่าเป็นโสดาบันอะไรนี่อยู่ มันไม่ใช่

ประมาณนั้น

ผมก็ว่าจริงของท่าน มันเป็นภพในใจ เป็นอัตตาในใจอย่างหนึ่ง ละเสียให้หมด ไม่ต้องเป็นอะไรนั่นแหละ พอแล้ว แต่เราก็รู้ ว่าอะไรควรละ อะไรควรเจริญ อะไรทำให้จิตเศร้าหมองเราก็ไม่ทำ อะไรเป็นการพอกพูนกิเลสฝ่ายเกิดเราก็ต้องรู้จักฝืนรู้จักละ ต้องไม่ประมาท เพราะถ้าประมาทเราก็ต้องทุกข์ งั้นเราจะประมาทให้เกิดความเดือดเนื้อร้อนใจไปทำไม จะหาเหาใส่หัว หาเรื่องใส่ตัวไปทำไม ตัดไปเสียแต่ต้นลม ดับเสียแต่เนิ่น ๆ นั่นแหละ เบากว่ากันเยอะ ไม่เหนื่อยด้วย นี่บางทีมันกลายเป็นเพลินไปแบบไม่รู้เนื้อรู้ตัวแล้วก็มี เราต้องอ่านตัวเองให้ออกตลอดเวลา ชะล่าใจไม่ได้เลย บางทีมันก็ฟ้องได้นะว่า กิเลสถ้าเราไม่ละไม่ฝืนเลย ก็เท่ากับเราให้อาหารเขา แล้วเขาก็กลับมาทำร้ายเราตลอดเวลา เพราะเราไม่เคยเอาจริงกับมัน ส่วนมากก็พลาดกันตรงนี้แหละ

ก็แค่เล่าให้ฟัง เป็นข้อสังเกตนะ

รักทุกคน...

 

อ๋อ คำว่า เสื่อมหมายถึง กำลังจิตมันเคลื่อน มันเสื่อม มันถอย เพราะการคลุกคลี แต่ปัญญาธรรมนั้นมันก็มีอยู่ แต่มันเสื่อมจากที่ควรจะเจริญก้าวหน้าต่อไป กำลังจิตถ้าถอยซะแล้ว ปัญญามันก็ไม่ก้าว มันก้าวไปไม่ได้ ประมาณนั้นครับ ถ้ากล่าวผิดก็ขออภัย...

 

อีกอย่างหนึ่ง จริง ๆ เราอย่าไปว่าเขาเลยก็ได้ เพราะทุกคนต้องเก็บแต้มสะสมปัญญากันทั้งนั้น ไม่มีใครฉลาดมาเลยทันที ต้องมาเรียนรู้ ทำความเข้าใจด้วยกันทั้งนั้น การเดินผิดนั่นแหละจะทำให้รู้ว่าไม่ควรเดินอีกในทางนั้น ๆ สำหรับบุคคลผู้ที่มีอุปนิสัยรักการพ้นทุกข์ แสวงหาธรรม จะฉลาดจริงคงต้องทำลายอวิชชา คือความไม่รู้ให้หมดก่อน เห็นด้วยมั้ยครับ

 

577 พระเสขะอาจเสื่อมได้

ปัญหา พระเสขะจะเสื่อมจากมรรคผลชั้นต่ำได้หรือไม่ เพราะอาศัยอะไร ?

พุทธดำรัสตอบ “ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย ธรรม ๒ อย่างนี้เป็นไปเพื่อความเสื่อมแก่ภิกษุผู้ยังเป็นพระเสขะ ธรรม ๒ อย่างคืออะไร คือ ความโกรธ ๑ ความผูกโกรธไว้ ความลบหลู่ท่าน ๑ ความดีเสมอ ๑ ความริษยา ๑ ความตระหนี่ ๑.... มายา ๑ โอ้อ้วด ๑... ความไม่ละอายบาป ๑ ความไม่เกรงกลัวบาป ๑....

พระสูตรนอกปัณณาสก์ ทุก. อํ. (๔๒๙)
ตบ. ๒๐ : ๑๒๑ ตท. ๒๐ : ๑๐๘
ตอ. G.S. ๑ : ๘๒-๘๓