แนวทางปฏิบัติธรรม ของ หลวงปู่ดูลย์ อตุโล ( เรียบเรียงโดย : อุบาสกนิรนาม )

สรุป มีแต่คำว่า เห็นเฉยๆ ที่เป็นตัวตัดสินว่าเข้าถึงธรรม

ส่วนกริยาอาการก่อนเห็น ที่เป็นเรื่องทำ เป็นเรื่องของกำลังปฏิบัติ
( ซึ่งก็คือรู้ว่า ยังไม่เห็น )

เมื่อแยกรูปแบบปฏิบัติที่แตกต่างกันของแต่ละบุคคลออกไป จึงเหลือ
แต่คำว่า เห็น คำเดียว มีแต่คำว่าเห็นเฉยๆ ไม่มีกริยาอื่นในการแจ้งอริยสัจจ

 

555 คุณนิวรณ์ ไม่ผิดหรอก ที่จะพูดแบบนั้น แต่หนทางต่างหาก คนชี้ฟ้าชี้เมฆได้ แต่ทางที่จะขึ้นไปถึงเมฆ ทำอย่างไรหรือ
เห็นเฉยๆ หรือ การขัดเกลา มันขัดเกลาที่ใจนี้ ให้ยอมรับ ให้เห็นธรรม ไม่ใช่ว่า อยู่เฉยๆ มองเฉยๆ แล้วจะเห็น
เช่นเดียวกัน ฟ้า เมฆ หมอก เราเห็นได้ แต่เราไม่ได้สัมผัส อยู่ท่ามกลางสิ่งเหล่านั้น

 

คุนนิวรน่าจะแสดงธรรมบ้างนะครับ
ไม่ใช่คำเหน็บแนมนะครับ อย่างให้แสดงอาการที่ใจบ้าง ว่ามันเป็นเช่นไร

 

ขันธ์5 กับ สมุทัย(กิเลสตัณหา) มันตัวเดียวกันไหม หรือเพียงอยู่ร่วมกัน

การที่เรามี สติระลึกได้ในสภาวะที่เป็นปรมัต แล้วรู้สึกตัวในขณะนั้น ตรงนี้เรียกได้ไหมว่า เราเริ่มแยก ขันธ์ 5ได้...

 

หากเข้าใจคำว่า เห็น ที่เราทั้งหลายสื่อออกไปเป็นที่เข้าใจแล้ว

ก็ช่วยแยก เรื่องวิธีปฏบัติที่มีความแตกต่าง ที่ละเอาไว้ ก็จะพึง
สดับธรรมะที่พระท่านทั้งหลาย พูดถึงคำว่าเห็นนั้น ท่านใช้ในระดับการเห็นอะไร

เมื่อเข้าใจแล้ว ก็เลิกดึงคำว่า เห็น ลงไปเป็น วิธีปฏิบัติอีก เพราะได้ชี้ไว้แล้วว่า
ได้ละเอาไว้

* * * * * *

คนที่ฉลาดในการสื่อภาษา ย่อมทำความเข้าใจความหมายที่สื่อนั้นได้ ย่อม
เข้าใจไปตามข้อตกลงที่สื่อสารได้

คนที่ไม่ฉลาด ยังหนาด้วยทิฏฐิ ก็จะดึงคำว่าเห็นอริยสัจจ ลงไปเป็นวิธีการ
เพื่ออวดอ้างความแตกต่างที่แฝงเร้นที่อยากแสดงว่ารู้อยู่ร่ำไป

 

ถ้าขันธ์ 5 กับกิเลสคือตัวเดียวกัน ถ้าเช่นนั้นแล้ว พระศาสดาครองชีพอยู่ก็ต้องมีกิเลสด้วย
การที่เรามีสติระลึกได้ในสภาวนะที่เป็นปรมัต แล้ว รู้สึกตัวในขณะนั้นดีแล้ว แต่ยังแยกอุปาทานขันธ์ไม่ได้ (สมุทัย)
เพราะเรามีทัสนะในปรมัตเท่านั้น แต่เมื่อกิเลสปกคลุมอีก เราแยกสภาวะทั้งหมดยังไม่ได้ จึงต้องค่อยๆศึกษาต่อไป ในสภาวะทุกขังที่เรามีอยู่

 

คุณ นิวรณ์ คุณนี่ดื้อมาก ถ้าเช่นนั้นแล้ว คุณก็ต้องบอกว่า ปรมาตมัน นิพพาน พระเจ้า นั้นผมไม่สมควรจะแยก และ ไม่ควรดึงลงมาสู่การปฏิบัติอีก เพราะได้ละเอาไว้
แต่ บรมครู พระศาสดา เป็นผู้รู้แจ้งเหนือกว่า บุรุษอื่นได้ ก็ด้วย ทรงแสดงหนทาง และ แผนที่ทั้งหมดนี่แหละ
และ ทรงชี้แจงหมดเปลือก ซึ่ง ถ้าบริสุทธิ์จริง จะต้องชี้หมดเปลือก

 

คราวนี้ก้มีข้อเปรียบเทียบให้เห็นนะ

ตอนนั้นบางท่านไม่ได้แสดงธรรมแต่แสดงอาการที่ไม่ดี เพ้อเจ้อ เมื่อมีผู้ตำหนิ ก้กล่าวว่าเพ่งโทษ เป็นการเพ่งโทษ จริง หรือ
คราวนี้บ้าง มาขอให้แสดง ธรรม กลับมาตำหนิ เป็นการเพ่งโทษหรือป่าว

ทำไมการตำหนิของทั้งสองครั้งแตกต่างกันที่คนนึงทำดีคนนึงทำชั่ว แต่ตอนมาเพ่งโทษคนอื่นเข้าจริงๆนี้รู้ตัวบ้างรึเปล่า รึว่าไอ้ที่บอกว่ารู้ตัวว่าตนนั้นชั่วนั้นรู้หลอกๆๆแกล้งรู้ แต่ในใจคิดไปว่าดี

 

นั่นซินะ ทำไมต่างกัน

 

อย่างที่คุนว่านั่นหล่ะคุนนิวร
ถึงรู้ว่าเขาไม่ดีแล้วทำอะไรได้
ก้คงต้องทำตามพระตถาคตสอน คือ อเสวนา จ พาลานังนั่นละ
เราไม่มีคุนธรรมมากพอจะไปช่วยเค้าได้ ก้ต้องเป้นไปตามกรรม
ญานวิเศษใดๆก้ไม่มีไม่อาจช่วยได้ถึงที่สุดไม่อาจคลายความสงสัยลังเลได้
ก้คงได้แต่แผ่เมตตาให้จะรับรู้ด้วยใจหรือจะรับรู้ด้วยตัวอักษรอย่างเดียวอันนี้ก้เลือกเอาละกันครับ

 

คิดเอาเองละกันครับ เพราะต่างคนก้ต่างความคิดอยู่แล้ว
จะบอกว่าหลีกหนีซ่อนเร้นก้คงจะไม่ได้เพราะที่ทำก้ทำมามากพอแล้ว

 

การที่ผู้รู้ธรรม บางท่าน ไม่แสดงธรรมอันเป็น ปรมัตธรรม เช่น เวลาหลวงตามหาบัวท่านเทศ ท่านให้ทำบุญ
ท่านให้ทำสมาธิ เจริญสติ จิตภาวนา ซึ่ง ดูเหมือนธรรมพื้นๆ แต่หารุ้ไม่ว่า นั่นแหละ ครอบหมด เป็นหนทางที่จะต้องเดิน
และ จะไปถึงฝั่ง แต่ คนบางคนบอกว่า ให้ทำอย่างนั้นอย่างนี้ มันไปไม่ถึงฝั่ง มันติด เพราะว่า ไม่ใช่พระอริยะย่อมไม่รุ้ว่า ทางแบบใดที่เราเดินไปแล้วปิดอบาย ไปสุคติ
บางที พระอริยะ ท่านไม่พูดหรอกเรื่อง ปรมัตธรรม พิจารณาแยกอย่างไร เจออย่างไร ท่านถือว่า พูดไปแล้ว คนไม่ฟัง เป็นเรื่องเฉพาะ ธรรมชั้นสูง ดังนั้น คนทั่วไป ควรทำอะไร ง่ายๆ ท่านก็พูดเท่านั้น จึงว่า ศรัทธา นำ แล้วดำเนินตามแบบเรียบง่าย
แล้วก็จะถึงปลายทาง แน่นอน แล้วจะเห็นว่า พระศาสดาพูดอะไรไว้ แม่นยำ เป็นสันทิฎฐิโก เป็น อกาลิโก ชัดเจนไม่มีคลาดเคลื่อน นั่นแหละ เราเริ่มจะเห็นธรรม ถ้าเมื่อใดเห็นว่า พระศาสดาพูดธรรมชัดเจนอย่างไร ก็จะเห็น ธรรม ในใจเราเอง เหมือนพระศาสดาพูดธรรมตรงหน้า เอง นี้แหละ เรียกว่า ผุ้ใดเห็นธรรม ผุ้นั้นเห็นเรา แล้วจะเกิด อจลศรัทธา ขึ้นมาทันที ไม่ต้องถามใคร ใครจะมาพูดอย่างไร ไม่สน นี่ ยังไม่ต้องพระอรหันต์นะ แค่พระอริยสาวกเบื้องต้นก็แบบนี้แล้ว

 

ยังไม่มี โพสไหน ที่ตอบคุณสักอันเลย อยู่ดีๆ เหมาเอาว่าผมเพ่งโทษ

เตรียมการผิด เตรียมการณ์ใหม่ได้นะ

 

ท่าคุนอ่านแล้วไม่สามารถเข้าใจจริงๆก้แล้วแต่คุนนะ

แต่ผมอทิบายดีกว่าเพราะคุนไม่ค่อยเข้าใจอะไรได้เอง
ผมหมายถึงการสนทนาครั้งก่อนที่ คุนขันตำหนิอาการเพ้อเจ้อของผุ้ที่เพ้อเจ้อ ก้ถูกกล่าวว่าเพ่งโทษ
คราวนี้คุนมาขอให้คุนขันแสดงตัว แสดงองธรรม คุนขันก้แสดง คุนก้ตำหนิ ผมจึงกล่าวว่า
เป็นการเพ่งโทษ

 

เอาแบบนี้ ถามง่ายๆ เลย ว่า เมื่อรู้ว่า ปฐมฌาณ ดี ถามว่าทำไมไม่ทำให้เกิดวสี ถ้าไม่ใช่กิเลสในใจมันล่อหลอกว่า
ยาก เอาแบบดูเฉยๆ ดีกว่า
ก็ในเมื่อสิ่งที่ทำมันดี กิเลสมันก็แย้งอีกว่า เฮ่ยนั่นมันพวกเล่นฌาณ เราคนเมืองเว่ย
เฮ่ย นั่นมันสำหรับพระทำ เว่ย เราคนทำงานมันต้องแบบนี้เว่ย
นี่มันกิเลสแลบลิ้นปลิ้นตาทั้งนั้น ก็ของมันดี เขาให้ทำ ยังจะไม่ทำกัน

ทีอวดบ้าอวดบอ พูดจาแลบลิ้นปลิ้นตา มันชอบ มันบอกว่า นี่แหละ ของดีจะต้องทำแบบนี้
เวลามีคนไปเตือน มันว่า ไอ้นี่จับผิดกู
นี่ ฤทธิเดช กิเลส

 

อ้อ คุณอัล คนที่ชื่อ ปราบเทวดา อะไรนี้ ผมไม่รู้จักนะ

อย่าพึ่งเหมาะว่า ที่ผมโพสนั้น เป็นเรื่องร่วมกันก่อกรรม ขอให้แยกออกจากกันไว้ด้วย
ต่างคนต่างมา เขาจะมาเพื่ออะไร ผมไม่รู้

แต่ที่รู้ๆ เขาคนนั้น หลงกลไป ถาม-ตอบ คำถามกับคุณขันธ์ ซึ่งผมยังยืนยันของผม
ว่า ไม่ประสงค์จะถามตอบอะไรด้วย ผมไม่ได้โพส เพราะเนื่องมาจากคำถามของเขา
หรือ คำปรารภโต้ตั้งอะไรจากเขา ผมเพียงแต่ชี้ประเด็นที่มาของคำบ้าง วิธีการใช้
คำบ้าง เป็นเรื่องของการแสดงตัวอย่างการใช้ภาษา หลักภาษา ซึ่งเขาก็ไม่เข้าใจเจตนา
ที่ผมกระทำแต่อย่างใด คงเผลอคิดว่าผมมาโต้ด้วย

พอเผลดคิดว่าผมมาโต้ด้วย ก็ลืมสัจจตัวเองรอบแล้วรอบเล่า ที่จะไม่สอนผม

 

ไปก่อนละครับหมดเวลา เด่วมาไหม่มืดๆ

 

ก็บอกซ้ำ ย้ำอีกครั้งว่า ผมได้ขออนุญาติที่จะไม่รับคำสอนจากคุณขันธ์ไว้แล้ว

แล้วเขาก็ตอบตกลงมาแม่นมั่นว่าจะไม่ยุ่ง

ดังนั้น การที่เขาจะเลอะเลือน หลงลืม มาชักชวน ถามตอบ หรือ มาแสดงอาการ
จะเสวนาธรรม มาสอนผม ผมถือว่า เขาผิดสัจจ ไม่มีสัจจเอง ซึ่งจะให้ชี้บ่อยๆ
ก็คงไม่เหมาะ ก็ต้องปล่อยๆ ไปจนกว่าเขาจะระลึกได้

แต่ที่ชี้แจงนี้ ก็เพราะตอนนี้ มีคุณอัล เข้ามาร่วมด้วย อาจรู้ข้อตกลงแล้ว แต่ไม่
สนใจที่จะเข้าใจ ไม่สนใจในประโยชน์ของเพื่อน ที่เสียสัจจะรอบแล้วรอบเล่า แล้ว
ไม่เตือน

 

ผมไม่ได้พูดถึงคุนปราบเทวดาเลยนะ ผมพูดถึงคุนนั่นหล่ะคุนนิวร ผมไม่ได้เหมาด้วย ผมหมายถึงคุนโดยเฉพาะ ผมก้เพ่งโทษคุนมากอยู่เหมือนกันนะ
ผมก้จะวางเหมือนกัน แต่ผมก้ไม่อยากให้คุนทำ กรรมที่เป็นผลไม่ดี ผมก้อยยากเตือนคุนนะ ในฐานะที่มุ่งสู่ธรรมเหมือนกัน เนื่องจากไม่เห้นมีใครเตือนคุนบ้างเลย คนเตือนผมก้เยอะนะผมก้ไม่ได้ทำถูกต้องทุกอย่างก้ต้องขอบคุนทุกท่านนะ

 

คุณ นิวรณ์ คนอย่างคุณต้องให้ผมสอนนี่แหละ ดีแล้ว แสบดี เข็ดดี
พวกฤทธิ์มากอวดดื้อนี่แหละ มารชอบ
คนดื้อ ไม่เหมือนคน มีอจลศรัทธา เพราะคนดื้อ กลับไปกลับมา แต่คนมีอจลศรัทธา ย่อมมั่นคงในทิฎฐิและแนวทางในการดำเนินชีวิต