พระที่เข้าณานหรือสมาบัติแล้วละสังขาน..

ไปหาแม่ก่อนดีไหม
ขอขมาลาโทษแม่
น้องคิดไม่ดีกับแม่ บาปนะ
ที่น้องคิดว่าแม่ลำเอียงไม่ว่าจะจริงหรือไม่ก็ตาม

แล้วคนที่ไม่ได้เป็นแพทย์มีตั้งหลายล้านคน
(เขาไม่ตายกันง่ายๆกันหรอก)
อาชีพแพทย์ไม่ใช่อาชีพเดียวที่ช่วยคนได้

คนดีนั้นอยู่ที่ไหนที่นั่นก็ร่มเย็น
ทำใจตนเองให้เย็นก่อน

ก่อนเข้าฌาณไปถือศีล 8 ซัก 7 วันก่อนไหม

 

ถ้าอยากสอบติดแพทย์ก็ลองขอพ่อปู่ชีวกโกมารภัทรท่านเป็นหมอประจำตัวของพระพุทธเจ้า เผื่อท่านจะเมตตาในการสอบครั้งต่อไป และทำบุญบริจาคหนังสือให้กับเด็กที่ขาดแคลนหนังสือใว้ใช้จะได้มีปัญญาอย่างพระสารีบุตร การตายไม่ใช่การแก้ปัญหา ไม่แน่ว่าการตายอาจจะทุกข์ก่วาเป็นมนุษย์ก็ได้ เพราะเราไม่รู้ว่าถ้าตายแล้วจะได้เจออะไรบ้าง มีลมหายใจอยู่ก็ควรทำทุกลมหายใจให้มีค่า สร้างบุญ บารมี ไว้รอภพหน้าดีกว่าการตาย การเกิดเป็นคนแสนจะยากควรใช้ชีวิตให้คุ้ม

 

น้อง Igiko คะ
ตอนนี้น้องสับสน ฟุ้งซ่าน เพราะมีหลายเรื่องกระทบ
บางอย่างต้องค่อยๆปล่อยมันลงค่ะ อย่างภาระในใจน้องเนี่ย
ถึงไม่ได้เป็นหมอก้ไม่เห็นเป็นไรนี่คะ เป็นอย่างอื่นก็ได้ ทุกอาชีพช่วยเหลือคนได้ค่ะ
เมื่อน้องได้พยายามเต็มที่แล้ว ผลเป็นอย่างไรเราก็ต้องยอมรับมันค่ะ

การแก้กรรม หรือหวังให้ตนเองสมหวังในสิ่งที่ปรารถนา หากเราไม่ได้ในชาตินี้ เรามิต้องเสียใจไปตลอดชีวิตที่เหลือหรือคะ

น้องลองหันหลับมามองรอบๆตัวน้องดูก่อนค่ะ กลับมาอยู่กับปัจจุบัน มีอะไรหลายอย่างที่สร้างความสุข ให้น้องได้ ทุกอย่างมันไม่ได้แย่ไปหมด เพียงแต่เราอาจมองไม่เห็นมันเองก้อได้

การฆ่าตัวตาย ไม่ใช่ทางเลือกที่ฉลาด เป็นการลงทุนที่ขาดทุนย่อยยับตั้งแต่เริ่มคิดแล้วค่ะ

ฆ่าตัวตายทำไม คนอื่นจะได้มองว่าเราขี้แพ้สิคะ ผู้หญิงที่เขาผ่านเรื่องร้ายๆมาเช่นถูกข่มขืน ถูกประจาณเรื่องที่เคยผิดพลาด ไป ไม่เห็นฆ่าตัวตายเลย สู้เขาสิคะ

เข้าวัดไปเลยค่ะ ไปถือศีล นั่งสมาธิ แล้ว อย่าแบก เรื่องทุกข์ไปวัดด้วยนะคะ ไปให้ใจปลอดโปร่ง เกิดสติ และปัญญาค่ะ

อย่าเสียเวลา คร่ำครวญ เพราะเราทำได้ดีแค่ยอมรับ ปรับตัว รับปัญหาอย่างเข้มแข็ง

ให้กำลังใจตัวเองก่อนนะคะ

พี่อยากให้น้องลุกขึ้นมา แล้วเช็ดน้ำตาซะ น้ำตามันทำให้เราไม่เห็น
อะไรนะคะ
สู้เถอะค่ะ
โชคดีนะคะ

 

ฉันท้อแท้สักกี่ทียังมีหวัง
แม้พลาดพลั้งสักกี่ครั้ง ยังฝันไกล
แม้ฉันล้มฉันก็คงไม่ตาย
ฉันยังไม่ตาย ฉันยังคงหายใจ

 

...ชีวิตแค่โดนทำร้าย..

...แต่ที่สุดมันต้องไม่โดนทำลาย..

...ก็แค่วันนี้หัวใจสลาย..

...เตือนตัวตัวเองว่าถึงยังไง..

...ฉันยังต้องอยู่..

 

คุณค่าของคนอยู่ที่ความดี คือเป็นคนดีของสังคมเป็นลูกที่ดีของพ่อแม่เป็นพุทธบริษัทที่ดี ไม่ได้อยู่ที่ว่าต้องเป็นหมอแล้วถึงจะมีคุณค่า เพราะหมอเลวๆก็มีเยอะแยะ (แต่ไม่ใช่ทุกคนเพราะหมอดีๆก็มีอยู่) มันอยู่ที่ตัวเราว่าจะทำตัวให้เป็นคนดีมีคุณค่าได้อย่างไร อีกอย่างนึงคุณค่าของตัวเราไม่ได้อยู่ที่ปากคนอื่น ใครจะว่าอย่างไรก็ช่าง ถ้าเป็นคนดียังงัยก็ดี ถึงคนอื่นจะว่าเลว และถ้าเป็นคนเลวแต่คนอื่นว่าดี เขาก็เป็นคนดีไปไม่ได้ คนจะดีจะเลวไม่ได้อยู่ที่ปากของคนอื่น ดีในทางโลกกับดีในทางธรรมไม่เหมือนกัน ถ้าเราจะเอาดีตามกระแสโลกเราก็จะเป็นทุกข์ แต่ถ้าเราเอาดีทางธรรมชีวิตก็จะเป็นสุข ไม่ว่าจะทำอาชีพอะไรก็ตาม

 

อยากบอกน้องว่าอาชีพที่น้องอยากเป็น เขาก็มาตอบในกระทู้นี้ให้น้องฟังหลายๆท่านด้วยกัน แค่เชื่อว่าเช่นนั้นนะ

แค่ความคิดของพี่นะ ลองถามใจตัวเองก่อน ว่าทุกวันนี้เราศึกษาพระธรรม ปฏิบัติตามรอยพระบาตรของพระพุทธองค์กันทำไม สำหรับพี่เพื่อพ้นทุกข์ เพื่อเข้าใจความเป็นจริงที่มันมีอยู่และเราไม่เคยจะเข้าใจมันมาก่อน เพื่อละ โลภ โกรษ หลง แน่นอนอยู่แล้ว ที่เกิดมามันเป็น ทุกข์ ที่น้องอยากตายนั้นเพราะอะไร ลองถามจิตถามใจตัวเองให้ดี ถ้าหากเพียงเพื่อหนีปัญหา ก็ใช่ทางที่ถูกต้อง ปัญหามีไว้แก้ไขคับ คนที่หนีปัญหาจะไม่ประสบความสำเร็จใดๆ การตายไม่ใช่ทางออกคับ ที่ให้ระลึกถึงความตายสำหรับพี่แล้วให้เห็นถึงการ เกิดขึ้น ตั้งอยู่ ดับไป เป็นธรรมดาของมันเอง

น้องสาวของพี่ตอนนี้ก็ไกล้จะสอบเข้ามหาลัยเช่นกัน เธอก็คงรู้สึกแบบน้องรู้สึกที่ว่าแม่รักพี่ชายมากกว่า จิงๆแล้วไม่ใช่ เธอจะรู้บ้างไหมว่าพี่ชาย พ่อ และ แม่ เป็นห่วงเธอมากที่สุด ค่อนข้างจะตามใจ ไม่ค่อยเจอปัญหาในชีวิต อยากบอกว่าเราเป็นครอบครัวเดียวกัน ไม่มีใครจะมาเกลียดใครหรอก เราปรุงแต่งไปเอง

อยากบอกว่าที่น้องพูดมาทั้งหมดจิตมันปรุงแต่ง ฟุ้งซ่านทั้งสิ้น พี่ไม่ได้บอกให้น้องเลิกคิดนะ แต่ให้รู้ตัวอยู่ตลอดเวลาว่ากำลังทำอะไรอยู่ กำลังคิดอะไรอยู่

อาชีพแพทย์เป็นอาชีพที่ดี แต่ไม่ใช่ว่าอาชีพแพทย์อาชีพเดียวที่จะรักษา ช่วยเหลือคนอื่นได้ หลายๆอาชีพด้วยกัน พี่ไม่ใช่แพทย์พี่ไม่รู้หรอกว่าเป็นยังไง พี่เป็นพยาบาล ยิ่งเป็นพยาบาลชายยิ่งถูกมองต่างๆนาๆ ทั้งลูกน้องหมอ ต้องคอยรับคำสั่ง และเนื่องจากไม่ค่อยเห็นผู้ชายเป็นกันก็พลอยคิดกันว่าต้องเป็นตุ๊ดหรือเกย์ ตอนแรกไม่ได้ตั้งใจมาเรียนหรอก แต่พอได้ช่วยเหลือคนเจ็บจริงๆ กลับรู้สึกดี หนีห้องคลอดกลับต้องมารับผิดชอบทั้งฉุกเฉินและห้องคลอด หนีอะไรไม่พ้นไอ่ที่หนีหรอกคับ ยิ่งหนีมันยิ่งไกล้เข้ามาทุกที

จิงๆเราปรุงแต่งกันทั้งนั้นละคับที่มันทุกข์กันอยู่ทุกวันนี้ มันไม่ได้มีอะไรเป็นของเราเลย ปรุงแต่งมากทุกข์มาก ไม่มีใครทำให้เราทุกข์ได้นอกจากตัวเราเอง

ทำอะไรก็ตามหากจิตเป็นกุศล คิดดีมันก็จะดี หากทำดีแล้วจิตเป็นอะกุศลคิดเพื่อได้เพื่อมีก็จบกันคับ

 

เห่อยากตายอีกแล้วว่าจะไม่เข้าแล้วนะ ยายคนนี้ กระซิบไห้อย่างลองปรึกษา อาจารย์ kananun คนแรกที่ตอบอาจจะรู้วิธีตายอย่างมีคุณค่า(ตายก่อนตาย)