ปีศาจทศกัณฐ์

คอลัมน์ ขนหัวลุก

"ใบหนาด"

"ป้าขวัญ" เล่าประสบการณ์ขนหัวลุกในจอทีวี

ดิฉันเป็นคนหนึ่งที่เชื่อเรื่องผีค่ะ วิญญาณมีจริงแน่ๆ บ้างก็สู่ปรโลกแล้ว ส่วนจะเป็นสุคติหรือทุคติก็แล้วแต่ "วิบาก" หรือ "กรรม" ที่เขาเคยกระทำเอาไว้เมื่อครั้งที่ยังมีกำลัง มีลมหายใจอยู่

เวรกรรมมีจริงค่ะ ไม่ว่ากรรมดี-กรรมชั่ว ทั้งกรรมในชาตินี้และในชาติก่อน แต่คนเราก็จำไม่ได้ว่าชาติก่อนเคยทำบุญ-กรรมอะไรไว้บ้าง มากน้อยอย่างไรแค่ไหน?

คนที่น้อยเนื้อต่ำใจว่า "ทำดีไม่ได้ดี" ลองนึกถึงเรื่องนี้ดู ชาติก่อนอาจจะก่อกรรมทำเข็ญให้ใครไว้มากมาย ชาตินี้จึงต้องชดใช้ให้เจ้ากรรมนายเวรไงล่ะคะ...อย่าไปโทษเทวดาฟ้าดินทำนองว่า "สวรรค์ไม่มีตา" เลยค่ะ ขอที!

วิญญาณอีกชนิดหนึ่งยังไม่ได้ไปผุดไปเกิด ก็สิงสู่อยู่ที่ตายบ้าง วนเวียนในถิ่นที่เคยอยู่ก่อนตายบ้าง เราอาจจะพบเห็นเขาที่นั่นที่นี่ เดินผ่านไปมาก็มี อยู่นิ่งๆ เฉยๆ ก็มี แต่เมื่อเราไม่รู้จักเขา ไม่รู้ว่าเขาเสียชีวิตไปแล้ว เราจึงไม่หวาดกลัว หรือแม้แต่หวาดระแวงว่าเป็นผีเป็นสาง

แต่ถ้าเรารู้ก็จะคิดว่าถูกผีหลอก แผดร้องโวยวาย หัวใจเต้นตูมตาม หรือไม่ก็ล่มสลาย...ที่เขาเรียกหัวใจวายนั่นแหละค่ะ!

ดิฉันเองยิ่งอยู่ดูโลกมานานก็ยิ่งเห็นคนตายนับไม่ถ้วน ไปงานศพคนนั้นคนนี้จนจดจำไม่หวาดไม่ไหว หลายๆ ครั้งผู้ตายที่เคยรู้จักกันก็มาปรากฏให้เห็น ด้วยเสียงกระแอมกระไอ หรือทักทายตรงๆ บ้าง มาเข้าฝันบ้าง ปรากฏให้เห็นวูบๆ วาบๆ บ้าง

ต้องยอมรับว่าแรกๆ ก็หวาดกลัว ได้แต่หลับตายกมือไหว้ บอกให้ไปที่ชอบๆ เถิด แล้วจะทำบุญอุทิศส่วนกุศลไปให้ ต่อมามีประสบการณ์บ่อยๆ ก็ชินชาแล้วค่ะ!

ยิ่งมาคิดว่าอีกไม่ช้าเราก็จะติดตามเขาไปสู่ปรโลก ร่างกายนี้ไม่ใช่ของเราจริงๆ นอกจากจะอาศัยเขาอยู่ชั่วมื้อชั่วยาม ไม่ช้าก็เร็วที่มนุษย์เราทุกคนต้องทิ้งร่างกายตนเหมือนคนที่กระโจนหนีจากบ้านเรือนที่ไฟไหม้ ไปแสวงหาที่อยู่ใหม่ คล้ายๆ กันทั้งนั้น

มองเห็นภูตผี หรือวิญญาณเร่ร่อนที่ไหนก็จะแผ่เมตตาให้ ขอให้เขาแสวงหาแดนเกิดให้พบ เขาก็ไม่ได้หลอกหลอนอะไรเรา ปรากฏให้เห็นชั่วครั้งชั่วคราวแล้วก็หายไปตามวิบาก หรือเส้นทางของตน

บ้านดิฉันอยู่ในซอยแถวคลองตันนี่เองค่ะ ผู้คนคับคั่งหนาตา ตอนเย็นๆ มีทั้งรถราและผู้คนผ่านไปมาแทบไม่ขาดระยะจนถึงมืดค่ำ

ดิฉันชอบนั่งที่ระเบียงหน้าบ้านมองดูผู้คนผ่านหน้าด้วยความเพลิดเพลิน

คนที่หมดภาระหน้าที่การงานแล้วนี่คะ มีบำนาญกินไปตลอดชีวิต ลูกสาวลูกเขยก็ดีที่คอยเอาใจใส่ดูแล ตอนที่ลูกเต้าเขาเล็กๆ ดิฉันก็เลี้ยงหลานยายให้อย่างเต็มใจ คิดว่ารักใคร่ห่วงใยมากกว่าที่เคยรู้สึกกับลูกสาวด้วยซ้ำ

โบราณว่า "แขนงแรงกว่าหน่อ" จริงด้วยค่ะ ยอมรับเลย!

พอหลานๆ เริ่มเติบโตไปโรงเรียน ดิฉันก็เกษียณมาอยู่บ้าน มีการงานจุกจิกให้ทำ...ขึ้นชื่อว่างานบ้านน่ะไม่มีวันเสร็จหรอกค่ะ ถ้าจะทำก็มีให้ทำทั้งวัน เว้นเสียแต่เราจะทำแค่นั้นแค่นี้ก็ว่าไปอีกเรื่องหนึ่ง

ตอนที่ดิฉันนั่งพักผ่อนที่ระเบียงหน้าบ้าน ไม่ว่าบ่ายหรือเย็นนี่แหละ สิ่งที่เราเรียกว่าผีก็ปรากฏกายให้เห็น!

ผู้คนเดินไปมาไม่เปล่าเปลี่ยว แต่ดิฉันเห็นตาเปรื่อง, ยายเขียน, ลุงเตียน, ป้าเชื่อม, แม่พลอย, พ่อสนิท, นายสมคิด, หนูหวาน รวมทั้งเด็กๆ อย่างเจ้าจุก, ยายเปีย, เจ้าโก๊ะ, เจ้าแกละ...กับใครๆ มากมายที่จำหน้าได้แต่นึกชื่อไม่ออกจริงๆ เพราะเวลาผ่านไปเนิ่นนานแล้ว

บางวันก็เพิ่งนึกได้เมื่อเห็นหน้า อ๋อ...พ่อมรุเดช, พ่อธีรเมธ, นายวลัตชัย, แม่รัตกันท์, แม่นัททินุช...โอย! ป้าจะเป็นลม!

ไม่ได้เป็นลมเพราะผู้ที่เอ่ยชื่อมานั้นล้วนแต่เคยอยู่อาศัยในซอยนี้ ปัจจุบันล้มหายตายจากไปนานแล้วบ้าง เพิ่งหมดลมหายใจไม่นานบ้าง...แต่ป้าจะเป็นลมเพราะชื่อพ่อคุณแม่คุณเรียกยากแปลยากเหลือเกิน

ที่เอ่ยชื่อมาป้าจำได้คนเดียวคือแม่รัตกันท์ แปลว่า "แก้วแดง" เธอเคยบอกได้เกือบปีก็โดนคนรักบุกเข้าไปแทงตายคาบ้าน...เลือดแดงฉานเต็มห้องรับแขก

พวกเขาเดินผ่านไปมา หันมายิ้มให้ดิฉันเพราะเรารู้จักมักจี่กันทั้งนั้นนี่คะ! ดิฉันก็ยิ้มตอบไป พวกเด็กแก่นๆ อย่างเจ้าโก๊ะเจ้าแกละน่ะซุกซนจนโดนรถบี้สมองมาหลายสิบปีแล้ว แต่ยังไม่ไปผุดไปเกิดกันอีกหรือ...

ลูกสาวหาว่าดิฉันตาฝาด หรือไม่ก็อุปาทานไปเอง แต่ลูกเขยค้านว่า "ผี" คือพลังงานชนิดหนึ่ง เหมือนคลื่นเสียง คลื่นทีวีที่ล่องลอยอยู่ในอากาศ เรามองไม่เห็นแน่ๆ จนกว่าจะมีเครื่องรับ คนที่ไม่เคยเห็นภาพในจอทีวีย่อมไม่เชื่อว่ามีคลื่นเสียงและภาพจริงๆ

วันที่ 8 มีนาคมหยกๆ นี่เองค่ะ ดิฉันนั่งเล่นที่เดิมตอนหกโมงเย็น ลูกๆ หลานๆ กลับมาแล้ว...คนที่ดิฉันเคยรู้จักดูจะลดน้อยลงทุกที พวกเขาคงไปสู่คติกันแล้วกระมัง

ได้เวลาลงกินข้าวพร้อมหน้ากัน เวลาเดียวกับเกมทศกัณฐ์ยกทัพมาพอดีตอน 1 ทุ่มตรง เราตามดูมาราว 2 ปีแล้วเพราะชอบมาก ติดรายการนี้กันทั้งบ้าน

ผีสาง! ดิฉันนั่งตกตะลึงตัวแข็งทื่อ เมื่อเห็นภาพแรกในจอทีวีก็จำได้ว่าเพิ่งดูไปหยกๆ เมื่อวันก่อนนี่นา...ดี๋ ดอกมะดัน ที่ไม่มีใครจำหน้าได้ทั้งแชมป์และผู้ท้าชิง ดิฉันคิดว่าตัวเองตาฝาดไปเป็นแน่ แต่คนอื่นๆ ก็ร้องฮือฮาจนคนแก่ตาลายพร่าไปหมด

ภาพสุทธิพงษ์ พิธีกรรายการ "คนค้นฅน" ก็ใช่ ภาพกอร์บาชอฟก็ใช่ภาพหลวงตามหาบัวปิดท้าย...ตรงเผงกับที่เราเคยดูมาแล้วทั้งนั้น!

ขนหัวลุก...เห็นผีเดินผ่านหน้าบ้านนับครั้งไม่ถ้วนยังเฉยๆ แต่คราวนี้หัวใจเต้นตึ๊กๆ แทบเป็นลมเมื่อเห็นภาพสยองขวัญในจอทีวี...พลังงาน พลังชีวิตที่ตกค้างช่างรุนแรงเหลือเกิน จังหวะเหมาะสมก็ปรากฏขึ้นมา

ภาวนาให้ครอบครัวอื่นๆ จงอย่าได้พบเห็นภาพสยองขวัญเหมือนบ้านดิฉันเลยนะคะ!

 

เขาหยิบผิดเอาเทปวันจันทร์มาฉายซ้ำจ้ะคุณป้า โธ่ โตะจัยโหมะเลย

 

xandrite

โห! หลอกด่าเค้าเปล่าเนี่ยะ!