ไส้ติ่งกับภัทรอังคาร

คุณอุ้ม เขียนแบบนี้ดีครับ แลกเปลี่ยนประสบการณ์ ได้ความรู้ ได้ทราบอาการต่าง ๆ

ขอให้คุณอุ้ม หายจากอาการป่วยโดยเร็ววันด้วยครับ

 

ขอบคุณมากๆค่ะ คุณปอ สำหรับกำลังใจ และคำอวยพร อุ้มจะได้เดินหน้าเขียนให้อ่านต่อไปค่ะ

 

ระวังเรื่องแผลเป็น นาจ้า
ถ้าเป็นคีลอยด์ละก็หมดหล่อเลย

เป็นห่วงว่า เดี๋ยวโชว์สะดือบุ๋มๆมะด้าย

 

ขอบคุณนะจ๊ะที่เป็นห่วง ผ่าตัดมันต้องเกิดแผลเป็นอยู่แล้วมะใช่หร๋อจ๊ะ แล้วคีลอยด์เป็นไงอ่ะที่จะทำให้หมดสวยได้ สวยค่ะ ไม่ใช่หล่อนะ เค้าเป็นผู้หญิง มะได้เป็นทอมด้วย แล้วเรื่องโชว์สะดือ มะเคยโชว์เยย โชว์แต่ขาอ่อนจ๊ะ เพราะขาสวย สะดือมะสวยมันบุ๋มไป คิกๆๆๆๆ

แต่ทำไมโรงพยาบาลให้กินไข่ได้ เขาบอกว่าไข่เนี่ยมันจะทำให้แผลนูนมะใช่หร๋อ แต่หมอก็มีแต่ไข่มาให้กินทุกวันที่อยู่โรงพยาบาลอ่ะ

 

เสี้ยวไส้ติ่ง หุๆ... เคยปวดมาเหมือนกันก่อนที่จะผ่า
ปวดทรมานมากเลยครับ

 

ใช่แล้วค่ะ ทรมานเป็นที่สุด นึกอะไรไม่ออกเลย นึกได้แต่ความเจ็บปวด ถ้าตอนนั้นตายไปก็ตกนรก แหมๆ มันก็แปลกนะว่าความเจ็บปวดของไส้ติ่ง มันมากกว่าความปวดเืมื่อยตอนนั่งกรรมฐานเสียอีก เวลาเราปวดเมื่อยร่างกายตอนนั่งกรรมฐาน เราก็กำหนดจิต ปวดหนอ เจ็บหนอได้ สักพัก ความเจ็บปวดมันก็แตกสลายหายไปเอง แต่ปวดไส้ติ่งเนี่ย มันทำให้เรากำหนดไม่ได้เลยจริงๆ เพราะมันทรมานม๊ากมาก จะนึกว่าเจ็บหนอๆ ยังนึกไม่ออกเลย กลัวมาก ไม่อยากเจอะเจอเรื่องแบบนี้อีกแล้ว

 

ตอนผมเป็น ช่วงนั้นอายุประมาณ 15-16 เท่านั้นเอง (ม.4) ผมรู้สึกว่าฟื้นตัวเร็วมาก เพราะนอนโรงพยาบาลประมาณ 3 วัน แล้วก็ออก รพ. ไปเรียนต่อ เพราะอยู่ในช่วงสอบ mid-term พอดี เพื่อนๆสอบกันไปหมดแล้ว ผมก็ได้รับคำแนะนำมาเช่นเดียวกันว่าให้เดิน ผมก็เริ่มเดินวันที่ 3-4 เป็นต้นไปถ้าจำไม่ผิืด ซ้อมเดิืนตั้งแต่ใน รพ. ต้องค่อยๆก่อน มันจะเจ็บแปล๊บๆ ก็ต้องพยายามอย่าทำไรโลดโผน และอย่าโดนกระแทก ไปเรียนตอนนั้นผมยังขึ้นรถเมล์อยู่ ก็ต้องระวังตัวหน่อย

บางคนมาทักผมว่าทำไมช่วงนี้ดูขาวจัง แต่พอเค้ารู้ความจริงว่าผมเพิ่งออกจาก รพ. เพราะผ่าตัดมา ก็บอกว่าโทษทีเพิ่งรู้ เพราะที่เห็นก็คือหน้าซีดไม่ใช่หน้าขาวตะหาก 555

พอเวลาผ่านไปผมก็ลืมไปเลยว่าหายเจ็บตั้งแต่เมื่อไร แต่คงอยู่ในช่วงอาทิตย์แรกๆมั้งครับ เพราะผมไม่ค่อยรู้สึกเป็นทุกข์จากการเจ็บแผลผ่าตัดเท่าไร คงเป็นแค่ช่วงแรกๆหลังผ่าเท่านั้น แสดงว่าจุดแตกต่างของเราก็คือคุณอุ้มเจ็บแผลนานกว่าผมพอสมควรเลย ไม่แน่ใจว่าปัจจัยด้านเพศ อายุ จะทำให้การสมานแผลต่างกันขนาดนี้หรือเปล่า แต่ได้ยินมาว่า แผลข้างนอกหาย แต่ข้างในจะเป็นยังไงเราก็ไม่รู้ เพราะส่วนนอกก็คือผิวหนังที่ประสานกัน คงจะหายง่ายกว่าส่วนข้างในลงมาก็คือกล้ามเนื้อ (ตรงหน้าท้องก็มีกล้ามท้อง) และผนังลำไส้อาจจะยังต้องใช้เวลา ยังไงผมขอให้คุณอุ้มหายเร็วๆนะครับ ด้วยความเป็นห่วง..

 

อืม มันก็คงจะจริงตามที่คุณพูดมาว่า การฟื้นตัวของคนมันอาจจะไม่เหมือนกัน อีกอย่างคุณเป็นผู้ชาย ความอดทนต้องมีเยอะกว่า ส่วนอุ้มเป็นผู้หญิงก็ค่อนข้างจะสนิมสร้อย แต่อุ้มไม่ได้คิดไปเองนะ อุ้มว่าแผลข้างในอุ้มมันอาจจะยังไม่หายดี แต่ในส่วนข้างนอกมันดีแล้ว ยกตัวอย่างเช่นเมื่อเช้านี้อุ้มเข้าห้องน้ำ ท้องอืดมากๆไม่ย่อมถ่ายตั้งแต่เมื่อวานแล้ว อุ้มก็พยายามอย่างสุดความสามารถที่จะถ่ายแต่พอเบ่งท้องมากๆมันปวดแผล จนต้องหยุด อุ้มก็ไม่รู้ว่ามันปวดจากภายในหรือภายนอก แต่ก็ไม่กล้าเลยเพราะเบ่งมากก็เจ็บมาก แล้วตอนนี้ก็เหมือนแผลมันระบม เดินแล้วก็เจ็บเหมือนเป็นก้อนๆในท้อง อุ้มก็อยากหายไวๆ อย่างวิ่ง อยากไปเต้นแอโรบิค อยากกินของดองอีก แต่ก็ไม่รู้เมื่อไหร่จะหายสักที;k01

 

พฤหัส 26 มีนาคม 2552

.....ตอนต่อไป

พอเดินกลับมาถึงเตียงแล้วก็พยุงตัวขึ้นเตียง ไม่ลืมจะทำอะไรเพราะมันนอนมาเยอะแล้วก็เลยนอนสังเกตุการณ์ เตียงทุกเตียงในวอร์ดนั้น ก็เลยจะขอถือโอกาสนี้แนะนำเพื่อนร่วมเจ็บป่วยให้เพื่อนๆได้รู้จักก่อนๆที่จะเล่าต่อไป ใกล้และ ใกล้จะถึงตอนที่รบกับหมอ แล้วก็กลับบ้านในที่สุด

เตียงที่ 1 สาววัยกลางคน น่าจะอายุประมาณ 30 กว่าๆ ถึง 40 ได้ แต่เธอยังดูดีอยู่ ขาว อวบ น่าจะเป็นคนอีสานนะ ฟังจากที่เธอพูดโทรศัพท์กับใครก็ไม่รู้ ไม่กล้าไปถาม ก็พอจะสรุปได้ว่าเธอเป็นคนอีสานนั่นแหละ อาการเจ็บป่วยของเธอ ก็คือเมื่อตอนเธอตั้งท้องได้ 8 เดือน เธอประสบอุบัติเหตุรถชนเข้าที่ขาข้างขวา รักษาเบื้องต้น ก็ค่อยยังชั่วไปแล้ว แต่ไม่นานนี้แผลที่โดนรถชนก็กลับเป็นพิษ ขาเธอบวมเป่งมาก แดงจนน่ากลัว เนื้อแผลก็ไม่ยอมปิดสนิท ดูๆแล้วเธอน่าจะต้องได้ตัดขาทิ้ง หมอพยายามให้ยาทุกอย่าง ให้บรรเทาอาการปวด และให้แผลปิด แต่ก็ไม่เป็นผลสำเร็จ เธอนอนอยู่ที่เตียงคนเดียว ไม่มีญาติสักคนมาเยี่ยม ถึงเวลากินข้าว ก็มักจะเห็นเธอตักข้าวใส่ปาก แล้วก็ร้องไห้ ใครโทรศัพท์มาหาเธอๆก็นอนร้องไห้ อย่างน่าเวทนา ภัทรได้เฝ้าดูเธอแล้วคิดว่าน่าสงสารเธอจังอยากจะลุกไปปลอบใจ แต่ก็ไม่ได้ลุกเพราะไม่ไหว

เตียงที่ 2 ป้าคนนึงน่าจะอายุ สัก 50 กว่าๆ เธอคงเป็นทหารหญิงเก่าหรือไรสักอย่าง เพราะคนที่มาเยี่ยมเธอ มีแต่ทหารทั้งนั้น และเตียงนี้ไม่เคยขาดคนมาเยี่ยมเลย ป้าคนนี้ก็ขาบวมมาหาหมอ อยู่ๆมันก็บวมขึ้นมา เวลาป้าเดินก็จะปวด ขนาดเดินเข้าห้องน้ำใกล้ๆ ป้าก็ยังปวดขาเลย หมอให้ยา เป็นขวดๆๆ สายยงยาง เต็มไปหมด เวลาไปห้องน้ำก็ต้องเดินรากเครื่องที่มียาไปด้วย เตียงป้าคนนี้อยู่ฝั่งตรงข้ามกับเตียงภัทรเลย ก็เลยได้มีโอกาส ได้นอนมองตากันตลอด แต่ป้าแกไม่ค่อยทุกข์เท่าไหร่ เพราะแค่ปวดขา แต่ที่น่าอิจฉาก็คือ แกไม่เคยขาดคนมาเยี่ยมเลย ของเยี่ยม ของฝากมากมาย ซึ่งภัทรตอนหลังก็ได้มีโอกาสรับทานกับเขาด้วย เพราะป้าแกใจดีแบ่งปัน

เตีียงที่ 3 เป็นเด็กผู้ชาย เรียนอยู่ ป5 คนนี้อาการสาหัสถึงขนาดปอดแตก หมอผ่ากลางท้องเลย น้องเขาอยู่ที่นี่เป็นเดือนๆแล้ว มีคุณตา คุณยายมานั่งเฝ้าไข้ช่วงเช้าถึงเย็น พอตกเย็นแม่เขาก็มาเปลี่ยนเวร นอนเฝ้าลูกให้ตากับยายกลับบ้าน น้องคนนี้ทานเก่ง มากๆชอบทานข้าว ทานหมูทอดเป็นชิ้นๆ น้องเขาคงอยู่นานแล้ว เขาเลยเหมือนชินกับตัวเอง ไม่ค่อยเจ็บปวดเท่าไหร่ หมอให้ยา แล้วทำแผลตลอด เช้า กลาง วัน เย็น แต่น้องเขาขี้อ้อน อ้อนตา อ้อนยายทั้งวัน เราเห็นแล้วก็เหนื่อยแทน เตียงน้องเขา อยู่ติดกับเตียง 2 ป้าเขาชอบหยิบยื่นขนมให้น้องทานตลอดเวลาเลย ที่น้องเขาปอดแตก ก็เพราะว่าเขาไปเล่นบาร์โหน แถวๆบ้านเป็นของทหารมั้ง โหนๆอยู่ มันก็เกิดหักหวบลงมา น้องเขาตกลงกระแทกกับพื้นอย่างแรง แล้วอยู่ๆ ไม้มันก็หล่นมากระแทกทับอย่างแรง ตามที่ตากับยายเล่า น้องเขาเห็นไม้หล่นมา พยายามจะขยับตัวหนีแล้ว แต่ไม่ทัน ไม่ก็หล่นมากระแทกเข้ากลางท้องเต็มๆ พูดแล้วสยอง หมอผ่าตัดหลายรอบอยู่เหมือนกัน แต่หลังจากเป็นเดือนผ่านไปอาการน้องก็เริ่มดีขึ้นเริ่มทานข้าวได้แล้ว คิดดูว่าน้องเขาเจ็บปวดแค่ไหน กับแผลที่ผ่ายาวตั้งแต่หน้าอกถึงท้อง ของเราแค่ผ่าไส้ติ่งธรรมดา เห็นแล้วเทียบกันไม่ได้เลย ผู้บัญชาการทหารค่ายนั้นก็มาเยี่ยมน้องเขาเป็นประจำ และให้ค่าทำขวัญแค่ 5000 เท่านั้น

 

เขียนต่อเร็วๆเน้อพี่อุ้ม กำลังมัน ขาดตอนอะครับ อิอิ

 

จร้า น้องสุดที่รัก ทีอย่างงี้แหละมาบอกให้เขียนต่อ เดี๋ยวถ้าไม่เข้ามาอ่านนะ คอยดูจิ เป็นเรื่องแน่ กำลังใจอะส่งมาเยอะๆ ถ้าอยากอ่าน ไม่งั้นอด กว่าจะเขียนได้แต่ละตอนรู้ไหม มันต้องใช้ความคิดย้อนกลับไปนึกถึงวันนั้นๆ มะใช่เรื่องง่ายเลยนะจ๊ะ พี่ว่าทางที่ดี แชมป์ รองไปเป็นดูบ้างดีกว่า รับรองรู้ซึ้งเลยแหละ 555555 เอิ๊ก เค้าล้อเล่นนะตะเอง แต่ถ้าตะเองเป็นจริงๆนะ เค้าจะไปเฝ้าถึงข้างขอบเตียงเลยแหละ ไม่ทำตัวใจร้ายเหมียนตะเองหรอก เค้ารับรอง จ๊ะ คิกๆๆๆ
;aa31

 

....ต่อค่ะ

เตียง 4 เตียงนี้หนักหนาสาหัสสุด เป็นหญิง อายุน่าจะอยู่ประมาณสัก 40 กว่า เพราะพี่สาวเธอที่มาดูแลเธอ อายุตั้ง 50 กว่าแล้ว แต่ยังดูเปรี้ยวจ๊าบ อยู่เลยประมาณว่าคนมีสตางค์ แต่งตัวด้วย เลยดูดีตลอด แล้วพี่สาวเธอคนนี้นี่แหละ ที่กลายมาเป็นสนิทชิดเชื้อกับภัทรไปโดยปริยาย น้องสาวเธอที่นอนป่วยอยู่ ป่วยด้วยโรคเนื้องอกที่สมอง ผ่าตัดมาแล้วทั้งหมด 7 ครั้งแต่เนื้อร้าย ก็ยังไม่หมด สภาพเธอ หัวโล้น เพราะคนผ่าตัดสมอง ต้องโกนหัวอยู่แล้ว เนื้อร้าย มันขึ้นอยู่ตรงด้านหลังของศรีษะ ที่ศรีษะเธอ จึงมีรอยแผลผ่าตัดมากมาย และก็มีอีกรอยนึงที่คงพึ่งจะผ่าได้ไม่นาน เพราะมีผ้ากลอสแปะไว้ และนางพยาบาลมาทำความสะอาดแผลให้ทุกวัน คนป่วยเป็นคุณครูสอนภาษาด้วยนะ สอนอยู่ที่เชียงใหม่ก่อนที่เธอจะรู้ตัวว่าเป็นเนื้องอกที่สมอง พี่สาวเธอไปรับเธอมารักษาตัวที่นี่ เพราะว่าแม่และพี่สาวอยู่ที่นี่ จำชื่อคนป่วยไม่ได้แล้ว แต่พี่สาวเธอชื่อพี่อิน (นามสมมุติ) พี่อินก็ขับรถจากบ้านมาโรงพยาบาลทุกวันไม่เคยขาด มาดูแลน้องเธอถึงสองทุ่ม แม้น้องจะนอนเป็นเจ้าหญิงนิทรา ลืมตามาดูคนบ้างบางครั้ง บางคราว แต่พี่อินก็ปฎิบัติเหมือนน้องเธอรู้เรื่องทุกอย่าง มาถึงโรงพยาบาล ก็จับน้องเธอพลิกคว่ำ พลิกหงาย เช็ดหน้าเช็ดตา เช็ดตัว แล้วเธอก็พกเครื่องเล่น mp3 เธอมาถึงเธอก็จะเลือกเพลงเก่าๆเพราะๆ แล้วก็ยัดหูฟังใส่หูของคุณครู ให้คุณครูได้นอนฟังเพลง

คุณครูได้รับอาหารทางสายยาง ร่างกายคุณครูน่าสงสารมาก เพราะมีสารพัดสาย โยงใยไปหมด ทั้งที่ หัว ทั้งที่ขอ ที่แขน แต่หลังจากผ่าตัดมาแล้ว 7 ครั้งคุณครูยังมีชีวิตอยู่รอด แสดงว่าคุณครูพร้อมที่จะต่อสู้เพื่อให้มีชีวิต อยู่ พี่อินมีความหวังกับน้องสาวคนนี้ว่าจะกลับมาเป็นปกติ พี่อินเป็นพี่สาวที่น่ารักมาก เสียสละเพื่อน้องสาวทุกอย่าง เธอขับรถไปกลับจากบ้านมาโรงพยาบาล วันละ 2 รอบ บ้านเธออยู่ไม่ไกลจากบ้านภัทร คุณครูนอนป่วยอยู่ที่นี่ 3 เดือนแล้ว จนทุกคนชินกับเธอ เวลาคุณครูไอ คุณครูก็จะเหมือนช๊อก เหมือนขาดอากาศหายใจ น่าจะเสลดผันคอ ก็ต้องเอาเครื่องดูดเสลด มาดูดกันยกใหญ่ คุณครูก็จะกระตุ๊กๆ เห็นแล้วน่าสงสารมากเลย แล้วเสียงเครื่องที่ทำงานต่างๆมันก็ดังน่ากลัวมาก ทุกคนก็จะทำเหมือนมันเป็นเรื่องปกติ มีแต่ภัทรนี่แหละ อกสั่นขวัญหาย และรับไม่ได้เท่าไหร่ คืนแรก นอนหลับได้เพราะฤทธิ์ยาสลบจากผ่าตัดหรอก คืนที่สอง เวลาคุณครูไอ แล้วนางพยาบาลมาดูดเสลดให้ภัทรก็จะนอนไม่หลับเลย คิดว่าทำไมโลกใบนี้ช่างโหดร้ายจังสงสารคุณครู

เตียง 5 ก็เตียงภัทรอังคารเองแหละ เขาจับภัทรมาไว้เตียงนี้ตั้งแต่ก่อนผ่าตัดไส้ติ่ง จนผ่าตัดเสร็จแล้ว ก็จับเรามาโยนแหมะไว้ที่เตียงนี้ เตียงมีตั้งเยอะแยะไปแต่เขาเลือกให้เรามาอยู่ว๊อดที่เคสหนักๆทั้งนั้นเลย ตอนแรกนึกว่าเราจัดอยู่ในประเภทอันตราย เพราะเอาเรามาอยู่ใกล้คนอาการหนักทั้งนั้น แล้วเตียงนี้ก็เป็นเตียงที่ให้โชคนะ แต่ภัทรดันไม่ได้นึกถึง แล้วเลขมันก็ออกเปะเลย เดี๋ยวงวดนี้ก็มาอีก 5 เชื่อสิ 55 ไง อ้าว จะมีใครเชื่อบ้างไหมเนี่ย อ่านแล้วไม่ 55 กันบ้างหร๋อ ก็บอกแล้วซื้อเลขนี้แหละงวดนี้ 55

เตียง 6 เตียงนี้ตอนภัทรขึ้นมาที่วอร์ดครั้งแรก เตียงนี้เป็นป้าแก่ๆ นอนอยู่ก่อนแล้ว ถามป้าว่าเป็นไรมาค่ะ ทั้งๆที่ตัวเองเจ็บแทบแย่แต่ยังจะเจือกรู้เรื่องชาวบ้านเขาอีก อ้าว ก็คนมันช่างแสนรู้ ป้าก็บอกว่า ปวดท้อง ก็ถามว่าปวดท้องเป็นไรป้า ก็บอกว่าเป็นนิ่วในถุงน้ำดี เดี๋ยวหมอก็จะผ่าตัดแล้วดึกๆ ป้ามาจากระยองนู่น ถามป้าว่าอยู่ระยอง ไหง๋มาที่นี่ เจ็บแล้วยังพูดได้มากอีกเนาะัเรา ป้าบอกว่า ลูกชายเขารับราชการ ได้สิทธิ์ไรไม่รู้ให้มาใช้เบิกที่โรงพยาบาลนี้ คุยกับป้าได้ข้อมูลแค่นี้แหละ แล้วต่างคนก็ต่างหลับกันไป จนภัทรถูกเข็นเข้าห้องผ่าตัด ออกมาจากห้องผ่่าตัดลืมตาดูป้า ป้าก็ยังอยู่ แต่รู้สึกตอนตื่นมาช่วงดึกๆเขาเข็นป้าไปห้องผ่าตัดแล้ว และต่อมาป้าก็ได้ย้ายไปอยู่ห้องพิเศษ เห็นลูกหลานมาทำเรื่องย้ายให้ป้าวุ่นวายไปหมด พอป้าไปได้สักพัก ดึกดื่นคืนนั้น ก็มีผู้หญิงอีกคนนึงปวดท้องมา ถูกเข็นมาที่เตียงนี้ เคสนี้ก็เป็นไส้ติ่งเหมือนกัน มานอนรอผ่า แต่ของเธอผ่าช่วงเช้าของอีกวันนึง เห็นเธอถูกเข็นขึ้นมาแต่ไม่มีญาติ ลืมไปว่าญาติห้ามก้ำกราย หลังสองทุ่มเขาให้ญาติขี้นมาเยี่ยมได้แค่สองทุ่ม เธอก็มานอนปวดนอนทรมานอยู่หลายชั่วโมงกว่าจะได้ผ่าตัด

เล่าถึงเพื่อนร่วมชะตากรรมเป็นที่เรียบร้อยแล้ว รู้แล้วสิว่าเตียงไหนเป็นใครอย่างไร อาการเจ็บป่วยเป็นอะไรกันบ้าง ต่อไปก็จะเล่าถึงเรื่องของภัทรและเรื่องของทุกเตียงประกอบกันไป แต่จะจำได้แค่ไหนก็ยังไม่รู้เอาเป็นว่าหัวสมองเคลียร์เมื่อไหร่กลับมาเล่าให้ฟังต่อจ๊ะ หากยังมีคนฟังอยู่นะ

 

ใช้ได้ๆๆ มีสติ นึกถึงความตายเป็นอารมณ์ .........ไม่ประมาท ดีแท้ เจริญแท้.......เวลาทุกข์แล้วมันไม่อยากคบกับขันธ์ 5 เลยใช่ป๊ะ มันดื้อมันไม่ค่อยฟัง บอกให้มันหายปวดมันก็ไม่หาย เนี้ยมันทรยศเราเสมอ......มันไม่เหมือนตอนซ้อมพิจารณาอารมณ์ใช้ป๊ะ...มันยากกว่า.........ดังนั้น เมื่อไหร่หมดภาระหมดวาระ เจอกันแน่ขันธ์ 5 ตอนนี้ ทนมันไปก่อน เพราะภาระยังมีต้องใช้มันไปก่อน ........เก็บแค้นนี้ไว้ชำระทีหลัง ท่องไว้เลย ฉันนะเบื่อแก........ชอบปวดนี้ ปวดนั้น เมื้อยขบ อยากกินอะไรก็หาให้ ถึงเวลาและก็มาทรยศ ..........ทำตัวเป็นนัก.................... พวกนั้นไปได้ แต่อ๊ะนะ ยังไงแกก็ต้องจากฉันวันยังค่ำ ดังนั้นวันนี้ฉันรู้ว่าแกต้องตาย ตายเมื่อไหร่ฉันจะไปพระนิพพาน ไปหาป๊ะป๋าฉัน ที่ท่านอยู่บนแดนพระนิพพาน นิกเนมว่า สัมพะ....พรหม อ๊ะ ตอนนี้คบกันไปก่อนน่ะ ขันธ์ 5 ถึงเวลาฉันจะไปหาป๊ะป๋า ที่แดนนิพพานหล่ะ .........

 

พี่อุ้ม ขอให้หายไวๆนะคะ ตอนพอร์ชผ่าตัดไส้ติ่งจริงๆหมอวินิจฉัยผิดเพราะเป็นไข้เลือดออก (- -!!)


ถ้าพิมไหวพิมต่อเลยนะ เหมือนมันค้างๆ...

 

ความตายนึกถึงทุกวันอยู่แล้วจ๊ะ นึกวันละ 25 ชั่วโมงเลยนะ ถ้าการฆ่าตัวตายไม่เป็นบาป รับรองตัดไอ้ขันธ์ 5 บ้าๆเนี่ยทิ้งไปตั้งนานแล้ว แต่นี่เราก็ไม่อยากทำเพราะหากฆ่าตัวตายชาตินี้ ก็ต้องกลับมาฆ่าอีกไม่รู้กีภพชาติ แล้วเมื่อไหร่จะไปถึงจุดหมายปลายทาง ไอ้เรื่องจะไปอยู่กับป๊ะป๋าเลิกพูดถึง แค่ปากทางท่านจะให้ยืนหรือป่าว โดนเตะลงมาใช้กรรมก่อนแน่ๆเยย ก็เลยต้องทน ให้ไอ้ขันธ์ 5 นี้มันเอาเปรียบเราไปก่อน ต่อให้มันก่อน แล้วเดี๋ยวเราไว้ค่อยเอาคืน ทั้งๆที่เราเบื่อมันอยากกำจัดมันสุดๆ ผ่านู่นก็แล้ว ผ่านี่ก็แล้ว ก็ยังปวดนั่น ปวดนี่ ปวดโน่น อยู่ไม่เว้นแต่ละวัน เราลูกป๊ะป๋า เราก็ต้องอดทนกับมันให้ได้ :z2

 

น้องพอรช์ขอบใจมากนะจ๊ะ สำหรับคำอวยพร พี่อุ้มก็เริ่มดีขึ้นแล้วจ๊ะ เพียงแต่ยังเจ็บแผลภายในแค่นั้นเอง อ้าวพอร์ช เป็นไข้เลือดออก ไหงโดนไปผ่าไส้ติ่ง หมอมางบ้าอะป่าว ซวยเลยอ่ะพอร์ช

แล้วนี่ของพี่อุ้มก็เห็นบอกว่ามีสิืทธิ์เป็นเนื้องอก มันจะงอกตรงไหน ผ่าไส้ติ่งทิ้ง แต่กลับมาเป็นเนื้องอกแทนเนี่ยนะ เวงจริงๆ เอ้อ แต่มันอยากจะเป็นไรให้มันเป็นเถอะ ตัดให้หมดทั้งตัวเลยก็ดี จะได้ไม่ต้องมีสังขารเหลือไว้ให้ทรมานอีก อิอิอิ

พี่อุ้มตั้งใจจะพิมพ์วันละตอนจ๊ะ เพราะมันต้องใช้ความคิดอยู่เหมือนกัน กลัวพลาดตอนสำคัญจ๊ะ

 

โรงพยาบาลไหนอะ เอิ๊กๆ น่ากลัวจริงๆ;hi2

 

นั่นจิ พี่สา เป็นไข้เลือดออก หาว่าเป็นไส้ติ่ง เลยตัดไส้ติ่งของน้องพอร์ชทิ้งไปดื้อๆซะงั้น เป็นงงกับหมอมางมากเยย หมอน่าจะไปนอนซักตื่นนึงก่อนนะก่อนจะวินิจฉัยโรค บานลัย กันพอดี:z1

 

อ๋อ ตอนนั้นเป็นไข้เลือดออกแล้วเดิมเป็นโรคกระเพาะอยู่แล้ว หมอแค่คลำๆแล้วบอกว่างดน้ำอาหารน่าจะไส้ติ่ง พรุ่งนี้ผ่าเลยถ้าไม่ผ่าห้องผ่าตัดไม่ว่างถึงเย็น ตอนนั้นม.5 กลัวมาก เดชะบุญผ่าเสร็จไม่ตายแต่ฟื้นในห้อง ICU

 

น่ากลัวจริงๆแหละ แต่เป็นจรรยาบรรณผู้ป่วยเนอะ 55 บอกในที่สาธารณะมิได้


ปล.ก่อนรอดมาคุยในทู้นี้ได้ต้องผ่าตัดเอาเนื้อเสียออกอีกครั้ง (- -!!)