อดทนต่อไปเป็นการดีแล้วใช่มั้ยคะ

กราบนมัสการแม่ชีค่ะ

หนูมีปัญหาทุกข์ใจ คือ งานการที่ทำมีปัญหากับเพื่อนร่วมงานค่ะ หนูไม่อยากเล่ามากเพราะเดี๋ยวจะกลายเป็นการฟังความข้างเดียวไป ขอเกริ่นแค่นิดหน่อยละกันค่ะ ประเดี๋ยวจะไม่เข้าใจ

เพื่อนร่วมงานของหนู ไม่ว่าใครมาพบก็ต้องว่าเธอเป็นคนดีค่ะ เป็นคนชอบทำบุญ ขยันเข้าวัด ชอบไหว้พระ อ่านหนังสือธรรมะตลอด เธออายุมากกว่าหนูมาก ๆ ค่ะ แต่มีปัญหาเรื่องงานกัน คือ เพื่อนร่วมงานคนอื่น ๆ ไม่ต้องการให้เธอจับงานเพราะมักจะมีปัญหาตามมา เช่นเอกสารหายบ้าง ให้เอกสารผิดบ้าง คนอื่น ๆ จึงมาขอร้องว่าอย่าให้เธอทำ (ปัญหานี้มีมาตั้งแต่หนูยังไม่เข้าทำงานเลยค่ะ แต่เจ้าหน้าที่คนก่อนคอยแก้ปัญหาให้เธอ เธอกำชับว่าเค้าคนนี้ชอบแก้ปัญหาเองและปัญหามักบานปลาย ต้องคอยดูให้ดี ๆ) พองานโอนมาที่หนูเราก็มีปัญหากันค่ะ เธอว่าหนูแย่งงาน และคอยพูดจาเสียดสี กระทบกระเทียบตลอดเวลา

ตลอดเวลาที่ผ่านมาหนูอดทน และ ไม่โต้ตอบ พยายามถือขันติ และอภัยให้เธอตลอด ซ้ำยังพูดกับเธอเป็นปกติ เธอมีปัญหาอะไร ต้องการข้อมูลไหน ถามอะไร หนูก็ตอบตลอดถ้ารู้ แต่เธอก็ยังคงเสียดสีหนูตลอด เคยไปคุยปรับทุกข์กับห้องอื่นก็ได้คำตอบที่น่าพอใจกลับมา

ทว่า...มาวันนี้ความอดทนของหนูเหมือนจะระเบิดค่ะ พยายามอดทน และให้อภัย แต่ก็ดูจะไม่เป็นผลซะเลย ทุกข์ใจมาก ๆ ค่ะ

การแก้ปัญหานี้มีข้อจำกัดที่ตัวหนูเองคือ
1. หนูไม่อยากต่อว่าเค้ากลับเพราะจะทำให้เกิดปัญหาในการทำงาน
2. หนูไม่สามารถลาออกตอนนี้ได้เพราะที่บ้านไม่ได้ร่ำรวย หนูเป็นเสาหลัก
อีกอย่าง เสียดายเงินโบนัสปลายปีด้วยค่ะ (แอบงก)
3. ถ้าปรึกษาเจ้านาย แล้วเค้าโดนไล่ออก เค้าจะไม่มีงานทำเปล่า ๆ เค้าอายุจะ 50 แล้วค่ะ คงหางานใหม่ลำบาก ถ้าเจ้านายไม่ไล่ออก ก็ต้องมีปัญหากับเค้าต่อ (เจ้านายไม่ชอบเค้าเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว แต่ไม่ไล่ออกนะคะ สาเหตุคือเค้าตะคอกกลับเจ้านายเมื่อเจ้านายต่อว่าที่เค้าทำงานพลาดต่อหน้าลูกน้องทั้งบริษัทฯ แต่เจ้านายไม่พูดกับเธอค่ะ ฝากลูกน้องจ่ายงาน ฝากลูกน้องต่อว่า แถมเจ้านายไม่ขึ้นเงินเดือนให้เค้าจนตอนนี้เงินเดือนหนูแซงหน้าไปเธอไปแล้ว พอเงินเดือนหนูขึ้นทีไร เธอก็จะหาเรื่องพูดจาเสียดสีหนูทุกทีเลยค่ะ)
เคยลองคุยถึงปัญหากับเธอแล้ว แต่พอเวลาเราเรียกเธอทำงานบ่อยครั้งที่เธอทำหน้าไม่พอใจค่ะ บางครั้งก็ย้อนหนูว่า "เธอไม่ว่างเหรอไง" เราก็เลยจำต้องตัดปัญหารับทำงานเองอีกครั้ง เธอค่อนข้างเจ้าคิดเจ้าแค้นนะคะ เมื่อตอนดี ๆ กัน เมื่อเธอโดนเจ้านายต่อว่า เธอยังบอกกับเราว่า "เนี่ยอุตสาห์เลิกแช่งเจ้านายไปแล้วนะเนี่ย" หนูเนี่ยไม่มีคำพูดตอบเธอกลับเลยค่ะ ได้แต่ยิ้มแหย ๆ เพราะฉะนั้นจึงคิดว่าคุยกันอีกครั้งก็ไม่มีประโยชน์ รังแต่จะมีปัญหาเพิ่มมากขึ้น หนุไม่อยากมีปัญหามากกว่านี้แล้วค่ะ

คำถามของหนูคือ เมื่อหนูคิดเช่นนี้หนูก็ควรถือขันติต่อไปใช่มั้ยคะ แล้วการให้อภัยจะช่วยเราได้จริง ๆ หรือคะ ความอดทนของหนูกำลังจะหมดลงค่ะ

 

เจริญธรรม...

คนแก่ทิฐิมากแก้หรือให้เปลี่ยนนิสัยใหม่คงยาก....
เอาเป็นว่าแก้ที่ตัวเราดีกว่า เรื่องที่เล่ามาดูแล้วไม่เห็นต้องลางานออกเพื่อหนีปัญหาเลย ทำงานตามหน้าที่ของหนูให้ดีเถอะ

อย่าไปคิดแทนคนอื่น มีงานที่จะต้องคุยกันก็คุย ไม่มีก็เฉยไว้ เขาจะพูดเสียดสีก็ช่างเขาเราไม่เอาคำพูดนั้นมาทิ่มใจตัวเองซะอย่าง

ให้แผ่เมตตาในใจไปเรื่อยๆ ใจเราจะเย็นลงเอง
ที่สำคัญ เราจะเป็นผู้ชนะ คือชนะใจตัวเองนั่นแหละ

บุญรักษา/ธรรมสวัสดี

 

กราบขอบคุณแม่ชีมากค่ะ

หนูจะจำคำสอนจากแม่ชีไปปฎิบัติ

... จุดที่ยากที่สุดคือการแก้ที่ใจเรา ใจเราไม่นิ่งเราก็เก็บคำพูดเค้ามาทิ่มตำตลอดเวลาทั้งที่รู้ว่าตัวเองนั่นแหละที่เจ็บเอง แต่จะพยายามค่ะ

 

ขออนุโมทนา

เคยอ่านเจอเรื่องหนึ่ง
มีชายคนหนึ่งกำลังเดินมา ในระหว่างทางนั้นเขาพบกับของสิ่งหนึ่งมีรูปร่างเหมือนส้มวางอยู่กลางทาง แต่เขากลับเดินเหยียบส้มนั้นไปโดยไม่ได้ตั้งใจและทันที่ที่เหยียบลงไป ส้มนั้นก็โตขึ้น ชายคนนั้นแปลกใจเลยลองเหยียบดูอีกครั้ง ส้มนั้นก็โตขึ้นอีก ตอนนี้เขาเริ่มฉุนเลยเหยียบลงไป เหยียบๆๆๆ ในที่สุดส้มผลนั้นมีขนาดใหญ่จนชายผู้นั้นเดินผ่านทางไปไม่ได้ มีเทวดาองค์หนึ่งปรากฎกายขึ้น และพูดกับชายคนนั้นว่า "อย่าไปแตะต้องของนี้อีกเลย นี่คือส้มที่ชื่อว่า ถกเถียง และบางที่เขาก็เรียกส้มนี้ว่า ดูถูก ถ้าเจ้าไม่ไปยุ่งเกี่ยวด้วย มันก็จะมีขนาดเท่าเดิม แต่ถ้าเจ้าไปยุ่งเกี่ยวกับมัน ส้มผลนั้นก็จะยิ่งเพิ่มขนาดขึ้น"

ขอเป็นกำลังใจให้สู้ๆนะคะ :VO

 

สวัสดีค่ะ....


หนูหายหน้าไปซะนาน ก็พยายามปฎิบัติตนตามที่แม่ชี และ คนอื่น ๆ แนะนำค่ะ

มีงานที่ต้องพูดคุยก็คุย ไม่มีก็เฉย
ถูกเสียดสี ก็ไม่ตอบโต้ ฟังบ้าง ลืมบ้าง พยายามไม่เอามาใส่ใจ

แต่แล้วก็โดนอีกจนได้ คราวนี้ไม่ใช่แค่เสียดสี หรอกค่ะ รู้สึกเหมือนเค้ากำลังแช่งหนูเลย

เรื่องมีอยู่ว่า เจ้านายให้หนูไปสั่งงานเค้า .... หนูสั่งแล้ว ตามที่เจ้านายบอก 3 รอบ แต่เกิดการผิดพลาดอย่างไรก็ไม่เข้าใจ เขาทำผิดคำสั่งถึง 3 รอบ คราวนี้เจ้านายโมโหมาก เดินไปต่อว่าเขาถึงโต๊ะ อย่างรุนแรง....เธอบอกว่าหนูสั่งไม่ครบ....แต่เจ้านายไม่เชื่อ หนูพอจะเดาได้ว่า ตามนิสัยเธอ เธอคงไม่โทษตัวเองแน่ และ คงคิดแค้นหนูเช่นเคย

วันต่อมา เธอพูดขึ้นมาลอย ๆ ว่า เธอชอบเล่นคุณไสย์
ตอนบ่าย ว่าเสียดสีหนูอีก คือ หนูคุยกับพี่อีกคนเรื่องปลาติดเชื้อ ดีนะที่ใส่ยาแล้ว คงไม่ตายแล้วล่ะ --- เธอนั่งอยู่แถวนั้นก็แทรกขึ้นมาตามนิสัยทันทีว่า

"มันยังไม่ตายหรอก แต่ใกล้ตายแล้วล่ะ --- ฮึ--- พ่อแม่มันยังไม่รักเลย"

(พอดีเจ้านายไม่เข้า เลยมีกันแค่ 3 คน กับพี่เค้า และ พี่อีกคนหนึ่งซึ่งเป็นมิตรกับทุกคน--คนอื่นลาบ้าง ไปติดต่องานข้างนอกบ้าง)

แม่ชีและเพื่อน ๆ คิดว่าอย่างไรบ้างคะ เธอแช่งหนูหรือเปล่านี่

ถึงกับให้ตายเลยหรือคะ หนูทำอะไรผิดคะ หนูกังวลใจน่ะค่ะ
ปรึกษาเว็บอื่น ก็ได้รับคำปลอบใจว่าอย่าคิดมาก แต่บังเอิญไปเจอเว็บหนึ่งที่เขาว่าคนที่ชอบทำบุญมาก คำแช่งมักเป็นไปตามปาก คนถูกแช่งมักจะโดนเสมอ ยิ่งกลุ้มใจใหญ่

ถึงหนูจะไม่ได้ทำบุญบ่อย แต่ก็ไม่ได้ทำบาปมาก เป็นเพียงคนธรรมดา เท่านั้น ทั้งยังไม่ไประรานพี่เค้าซักครั้ง ทำไมถึงต้องถูกเกลียดขนาดนี้นะคะ ไม่เข้าใจเลย

กลุ้มใจ กังวลใจ กับคำแช่ง นึกโกรธ คิดเอาว่า คำแช่งใครผู้นั้นก็รับไปละกัน (ทั้งที่รู้ว่าคิดอย่างนี้มันไม่ดี)

แต่อีกใจก็กลัว เค้าแช่งเรา หรือ พ่อ-แม่เรา พูดเสียดสีถึงพ่อแม่เราทำไม

ไม่สบายใจไปหมดเลยค่ะ หนูพิจารณาดูตัวเองกี่ที ก็ไม่เคยพบว่าตัวเองจะไปทำอะไรให้เค้าเจ็บใจได้ถึงขนาดอยากให้เราตาย....มีแต่ที่เธอเสียดสีเราจนคนอื่นสังเกตุได้แท้

ทำเวรทำกรรมอะไรไว้หนอ

 

สู้เค้านะครับ....ทำดีไป จะได้ดีตอบ แต่ก็อย่าหวังจะได้จากคนนั้นเลย....

ทุกที่มีปัญหาเหมือนกันหมด ขึ้นอยู่กับว่าเราจะแก้ไขปัญหาอันได้นั้นอย่างไร....

เราเดินไปข้างหน้า ง่ายกว่าเดินถอยหลังไช่ไม๊ครับ ตอนนี้ทางเดินข้างหน้ามีหลุม มีบ่อ ทางลำบากอย่างนี้ ต้องค่อยๆเดินนะครับ

เป็นกำลังใจให้ พ้นความทุกข์นี้ในเร็ววันครับ

 

ไม่ต้องทำอะไรเลยค่ะ นิ่ง สงบ ปล่อยวาง ยึดหลัก เมตตา กรุณา มุทิตา และอุเบกขา เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอาจจะเป็นบทพิสูจน์ความแกร่งของจิตใจเราก็ได้นะค่ะ ว่าเราจะทนต่อการเสียดสี ต่อคำพูดของคนได้มากน้อยแค่ไหน คิดเสียว่าเขามาพิสูจน์พลังใจของเรา หากเราสามารถอดทนอดกลั้นได้ ก็ถือว่าบารมีเราเต็ม แต่ถ้าไม่สามารถทำได้ก็เท่ากับว่าเราต้องฝึกฝนตัวเอง ให้รู้จักความอดทน อดกลั้นให้มากขึ้น

พี่รู้ค่ะว่ามันทำยากนะ พูดใครก็พูดได้ แต่เอาเข้าจริงๆจะมีสักกี่คนที่ทนต่อคำด่า คำว่า คำเสียดสีได้ แต่คิดดูสิ หากเราทำได้ เราก็แตกต่างจากคนอื่น เขาอยากว่าอะไร อยากพูดอะไรให้เขาพูดไป เรามีหน้าที่อย่างเดียวคือแผ่เมตตาให้เขาไป ยิ่งเราแผ่ให้เขามากเท่าไหร่ เราก็ยิ่งจะหลุดพ้นจากเขาเร็วมากขึ้นเท่านั้น

การอาฆาตพยาบาท ไม่ได้ช่วยให้อะไรดีขึ้น เวรย่อมระงับด้วยการไม่จองเวร สักวันหนึ่งด้วยความดีของเรา เขาก็จะแพ้ภัยตัวเอง ถ้าคิดให้เป็นสุข เราก็บอกตัวเองเสียเถอะว่ามันเป็นเวรกรรม ชาติก่อนเราเคยทำกับเขามา ใครจะไปรู้เราเคยอาจจะด่าว่า เสียดสี หรือเหน็บแหนมเขายิ่งกว่านี้หลายร้อยเท่าเราไม่มีทางรู้หรอกจ๊ะ คิดเสียว่าเขาเป็นเจ้ากรรมนายเวรเรา แล้วความทุกข์เราก็จะผ่อนคลาย ใช้ๆเขาไปให้หมด เมื่อหมดแล้วเราก็จะหลุดจากเขาได้เอง

ตอนนี้เมื่อยังต้องเป็นอย่างงี้ ก็ต้องอาศัยความอดทนให้มากๆ ทุกวันให้แผ่เมตตา เวลาแผ่เมตตาก็นึกถึงหน้าเขา นึกถึงชื่อเขา และขอให้เขาเป็นสุข เป็นสุข อย่าได้มีเวรต่อกันและกันเลย ขอให้หมดเวรหมดกรรมกันแต่เพียงชาตินี้เถิด อย่าได้คิดแค้นเคืองตอบ อภัยทานเป็นทานที่ประเสริฐสุดนะจ๊ะ เชื่อพี่ หนักกว่านี้พี่ก็เจอมาหมดแล้วและก็ผ่านมาได้ เพราะมี เมตตา กรุณา มุทิตา อุเบกขา คนชั่ว คนไม่ดี เขามักจะแพ้ภัยตัวเองนะ เมื่อนั้นเราจะมองเขาด้วยความสงสารจริงๆนะจ๊ะ

 

เปล่านี่คะ เค้าคงพูดแบบ คนหงุดหงิด อารมณ์ไม่ดีน่ะ
ถ้าเค้าเป็นคนชอบทำบุญ เค้าไม่มาสาปแช่ง คนอื่นหรอกค่ะ สบายใจเถอะค่ะ.

 

พรหมวิหารสี่ ไม่พอก็ชวนมาเว็บพลังจิตเลย โดนแน่ โดนใจเธอ
มีสุภาษิตไทยอยู่อย่างนึงที่พี่ใช้บ่อย
เอาหูไปนา เอาตาไปไร่
เฉยๆแหละ ดี เราแก้ไขเขาไม่ได้ดอก
เราต้องแก้ที่เราเอง
ลองหูหนวก ตาบอดบ้าง
ก็ดีนะน้องเอ๋ย
ลองดูดิ​