การตำหนิผู้อื่นเป็นบาปเสมอไปหรือไม่

ถาม

 

ผลจากการเถียงพ่อแม่​

ในยุคสมัยใหม่ที่วิวัฒนาการทางวัตถุเจริญอย่างมาก แต่ในเรื่องจิตใจกลับกลายเป็นสิ่งที่สวนทางกับเทคโนโลยีทางวัตถุ การเคารพผู้ใหญ่ พ่อ แม่ บุพการี ในสมัยนี้ต้องยอมรับว่าลดน้อยถอยลงจากยุคก่อน ๆ มาก ส่วนหนึ่งอาจเนื่องมาจากค่านิยมจากโลกตะวันตกที่แพร่เข้ามา ทำให้เกิดความผ่อนปรนกันมากขึ้นในทุกๆส่วนของสังคม วัฒนธรรม ประเพณี รวมไปถึงในระดับครอบครัวขนาดถึงขั้นที่ว่าเด็ก ๆ หรือลูกกับพ่อแม่ มีการถือวิสาสะกันมากขึ้น และจากการที่เด็ก ๆ ถูกตามใจมาแต่เล็กแต่น้อย ครั้นเติบใหญ่ขึ้นมาเมื่อใดที่พ่อแม่ไม่ทำตามใจก็เกิดโทสะ เถียงพ่อแม่ชนิดคำต่อคำอย่างไม่ละอายใจ เพียงชั่ววูบที่ลูกเถียง พ่อเถียงแม่เพื่อให้สาแก่ใจตามโทสะที่ตนมี จนทำให้ลืมนึกไปว่าคนที่ตัวเองเถียง คนที่ตัวเองว่ากลับไปนั้น คือบุคคลที่เคยอุ้มท้อง ทนุถนอมตัวเองมาตั้งแต่อยู่ในครรภ์และเฝ้าเลี้ยงดูคอยป้อนข้าว ป้อนน้ำ ป้อนนม ส่งเสียให้ได้รับการศึกษาเป็นอย่างดี ครั้นเมื่อมีกำลัง ลูกก็กลับมาเถียง มาว่าพ่อว่าแม่ด้วยความอหังการสิ่งนี้ กล่าวว่าเป็นกรรมมหันต์ แม้ไม่ใช่อนันตริยกรรมก็ใกล้เคียง เพราะพ่อแม่ที่โดนลูกเถียง แม้ไม่ได้โดนลูกฆ่าหรือทำร้ายร่างกาย แต่ก็รู้สึกเหมือนกับตายทั้งเป็นและแน่นอนว่าเมื่อคราวที่กฏแห่งกรรมส่งผล ลูกที่เคยเถียงพ่อเถียงแม่ย่อมโดนกรรมที่หนักหนาสาหัสจนสาสมแก่การที่ได้ทำกรรมไว้กับบุพการีของตนเช่นกัน ​

เมื่อวาระกรรมมาถึง หากลูกคนนั้นเป็นลูกผู้หญิงเมื่อแต่งงานไปก็จะโดนสามีดุด่าว่ากล่าวอย่างเจ็บแสบ ทำให้เจ็บช้ำน้ำใจอย่างที่สุด ทั้งนี้เพราะอำนาจกฏแห่งกรรมสนองให้รู้ว่า การที่คนที่เรารักที่สุดมาด่าว่าเรา มาทำให้เราเจ็บช้ำน้ำใจนั้น มันสาหัสสากรรฉ์ขนาดไหน เหมือนครั้งที่พ่อแม่โดนเราด่าว่าเถียงคำไม่ตกฟาก พ่อแม่นั้นรักเรามาก แต่เรากับทำให้ท่านเจ็บช้ำน้ำใจ ดังนั้นเมื่อเราโตขึ้นพบกับคนที่เรารักที่สุด เราก็จะโดนคนรักเรานั่นแหละดุด่าทุ่มเถียงต่อว่าต่อปากต่อคำ เช่นเดียวกับที่เราเคยทำไว้กับบิดามารดาของเราเอง เท่านั้นยังไม่พอ เมื่อยามที่เรามีลูก ตัวเราเป็นพ่อแม่คนเต็มตัว ด้วยกรรมที่เราเคยทำเอาไว้ก็จะดลบันดาลให้เราพบกับกรรมเช่นนั้น ลูกที่เกิดมา ซึ่งเป็นบุคคลที่เรารักมาก ก็จะกลับมาเถียงเรา นั้นแหละจำทำให้เรานึกย้อนถึงวันที่เราเคยเถียงพ่อเถียงแม่เราได้ สิ่งเหล่านี้จะเกิดขึ้น เพื่อเตือนความจำ เพื่อให้เราสำนึกว่า ความทุกข์จากการที่ถูกลูกเถียงหรือความทุกข์ที่พ่อแม่ของเราได้รับจากการกระทำของเรานั้นเป็นเช่นไร ทุกสิ่งทุกอย่างที่เป็นทุกข์จากการกระทำที่เรากระทำไว้กับพ่อแม่เมื่อสมัยเด็กหรือสมัยที่โตแล้วก็ตาม จะย้อนกลับมาหาเราทั้งหมดเป็นสิ่งที่เรียกว่า"กรรมตามสนอง" อำนาจกฏแห่งกรรมจะนำพาความทุกข์แสนสาหัสเข้ามาหาเราโดยไม่มีข้อยกเว้นหรือผ่อนปรนใด ๆ ทั้งสิ้น ​

ดังนั้นท่านผู้ใดที่อยู่ในฐานะลูกจึงควรสำรวมกาย วาจา ใจ กับบิดามารดาและบุคคลผู้ใดที่อยู่ในฐานะของพ่อแม่คนก็ควรสั่งสอนลูกของตนไว้ตั้งแต่ลูกยังเล็ก ๆ สอนให้รู้ผิดรู้ชอบ สอนให้รู้จักการสวดมนต์ ไหว้พระ เมื่อเขาโตขึ้นมาจะได้มีรากฐานทางธรรม อย่าเลี้ยงลูกด้วยค้านิยมทางวัตถุ หรือใช้เงิน ใช้เพียงอย่างเดียว นั้นเป็นสิ่งที่ผิด จงเลี้ยงลูกด้วยธรรมมะของพระพุทธองค์ ลูกของเราจะได้เป็นคนดีของพ่อแม่และเมื่อเขาโตขึ้นจะได้เป็นคนดีของสังคมต่อไป​

<!-- / message --><!-- sig -->** แม่ชีทศพร ** ​

http://www.watthummuangna.com/board/showthread.php?t=4862​

;k01​

 

อนุโมทนากับคุณ pimpusa กับคุณ J.Sayamol มากๆ ครับ ที่นำเอาบทความดีๆ มาให้อ่านครับ

 

การอยู่ร่วมกันกับคนในสังคมส่วนใหญ่ การแสดงความคิดเห็นที่ไม่ตรงกันย่อมเกิดขึ้นเป็นธรรมดา การโต้เถียงหรือตำหนิติเตียนกันย่อมเกิดขึ้น แต่หากคำพูดดังกล่าวนั้นออกมาด้วยความจริงใจและปรารถนาดีย่อมไม่ผิดเพราะได้ชี้แนะนำทางไปสู่ในสิ่งที่ถูกต้อง ต่างจากคำพูดสรรเสริญเยินยอที่แฝงไว้ด้วยยาพิษ ย่อมถือว่าผิดกว่ามากมายนัก

 

การดับทุกข์คือการดับอารมณ์ เถียงกันไปมาเกิดโทสะทำให้เกิดทุกข์ แล้วอย่างนี้เราจะใฝ่ไปใยสู้ใช้ชีวิตเยี่ยงคนธรรมดาไม่มีความสุขกว่าเหรอครับ

 

การใช้คำพูดที่รุนแรง ก็จะทำให้การกระทำรุนแรงเช่นเดียวกัน

อนุโมทนาให้แก่เจ้าของกระทู้ค่ะ

 

ถอยหนึ่งก้าว ก่อน แล้วค่อยวิ่งไปข้างหน้า

 

ขอบคุณที่นำบทความดีๆ มาให้อ่านนะค่ะ มีประโยชน์มากค่ะ

อนุโมทนากับเจ้าของกระทู้ด้วยคนนะค่ะ