เจอของจริงวิ่งหนีป่าราบ

หาฐานจิตให้เจอ ไม่ส่งออกหรือเข้าใน
เมื่อเจอก็ใช้สติสำทับในฐานนั้นๆ
ของกิเลสหยาบจะค่อยๆถูกลอกสู่ ความเป็นกลางของใจ

หากไม่มีสติสำทับ ก็จะเป็นสภาวะติดสุข แบบว่าง
ตรงนี้ไม่เป็นปัญญา

 

ขอแจมครับ ไม่ต้องดึงนะครับ ^^

อาการของการว่าง เป็นอาการของจิตที่ไม่ถูกบีบเค้น หรือดึงดูดให้พอใจ

มีความอิสระจากสิ่งยึดทั้งปวง

เมื่อจิตเป็นอิสระ ไม่ถูกบีบคั้นดึงดูดใด ๆ ความว่างจึงปรากฏขึ้นมาแทนที่ครับ

ส่วนกิเลศ มันเป็นอยู่ของมันอย่างนั้นครับ ตามสิ่งมี่มากระทบ เราไม่สามารถฆ่าประหารกิเลศให้ดับได้นะครับ มันเป็นโวหาร ให้เข้าใจตรงนี้กันให้ชัดก่อนครับ

แต่เราสามารถที่จะทำให้กิเลศไม่กำเริบได้

ไม่กำเริบน้อย ว่างน้อย

ไม่กำเริบนาน ว่างนาน

ไม่กำเริบเลย อรหันต์ครับ

 

เมล็ด ไม่รดน้ำ มันก็ตาย นี่ครับ ไม่เป็น ต้นไม้

 

คุณครูที่ดีที่สุด ของk ขวัญก็คือตัว k ขวัญนะ เพราะ คุณ k ขวัญเค้าจะรู้จักคุณดีที่สุดไม่ต้องไปหาใครเลยแต่เมื่อคุณรู้ตัวแล้วสิ่งที่ยากที่สุดคือยอมรับความจริงว่าเราเป็นคนเช่นไร อันนี้ยากที่สุด เราไม่ดีตรงไหนค่อยๆยอมรับเค้าสอนเราแล้วเราก็ฟังเค้า บางที่เราก็เกลียดตัวเอง เราทุกข์เรานิสัยไม่ดีก็ต้องยอมรับ มีใครเป็นคนดีทั้งหมดเป็นไปไม่ได้ เพราะฉะนั้น ฟังเค้าให้ดีนะคุณ k ขวัญคุณครูของคุณ คนนี้เก่งมากๆ

 

อุเบกขา

 

เมล็ดบางอย่างอยู่ได้ชั่วอายุนานมาก ท่านห้ามน้ำไม่ให้โดนได้หรือ

 

เรื่องวางทุกข์ วางสุขนั้น บางคนอาจเข้าใจว่าหนี ปัดทิ้ง
แต่สำหรับเรา คือการเรียนรู้ทุกข์ของจิต เมื่ออารมณ์มันค้างนานไม่ดับ
วางลงไม่ได้ แต่เรารู้ตัว เราจึงรู้ว่าควรจะวาง ลงนะ แบกไปก็หนัก วางก็โล่ง
จิตรู้ตื่นเขาก็รู้สภาวะนี้ตามเราไปด้วย ต่อไปพอรู้ตัวมาก วางบ่อยๆ วางได้เร็ว ก็ดับเร็ว
เราจะรู้สึกว่าสติเกิดเร็วตาม การวางลงถ้าวางไม่ได้ก็เปลี่ยนอารมณ์ หรือสถานที่
เพื่อเปลี่ยนอารมณ์ เปลี่ยนจิต หาอุบายที่เหมาะกับตัวเรา

 

เอาในกรอบ อริยสัจจ เหมือนอันเก่าสิคุณแอ๊บ

อย่ากลับไป พรหมวิหาร หรือลำดับสมาธิ อันนั้นไม่มีประโยชน์
เพราะเรากำลังพูดเรื่องวิปัสสนา ไม่ใช่ การทำสมถะสมาธิ

 

แล้วคุณรู้ตัวไหมว่าคุณอยากให้อารมณ์นั้นมันดับ เมื่อยิ่งอยากก็ยิ่งทุกข์ลองปล่อยมันไปสิ อารมณ์ไม่ดีมีก็มีไปแค่รู้ว่ามีก็พอไม่ต้องไปอยากไม่มีหรืออยากมีเลย หรือคุณห้ามไม่ให้คุณโกรธได้ คุณไม่ชอบใครห้ามได้ไหมหรือห้ามได้ห้ามได้นานแค่ไหน

 

มรรค ..... กว้างไป

 

สติมาปัญญาเกิด

 

แจ่ม แล้ว อารมณ์ตัวไหนที่สติเขาไวมากพอ จับทัน มีอาการวางเกิดขึ้นไหม

ถ้าไม่มี อาการวาง จะเรียก วางอีกไหม

แล้ว ควรเรียกอย่างไรดี

 

ดี ตอบอะไรก็ได้ ขอให้อยู่ใน อริยสัจจ เป็นใช้ได้

จะน่าฟัง เพราะเราอยู่ในบริบทของ การยกวิปัสสนาญาณ

บางคนเขาก็เก่งนะ เขาไปชี้ปจิฏสมุปบาท แต่อันนั้นเกินปัญญาผม
คุณแอ๊บลองพิจารณาเข้าปจิฏสมุปบาทสิ

พิจารณาเล่นๆ นะ อย่าไปยึด อย่าไปจริงจัง

 

ว่าง

 

ปฏิจสมุปบาท...ลึกซึ้งเข้าใจยาก ...

 

เข้าใจง่ายแต่ทำได้ยาก

 

นี่ บางคนมาแนวอภิธรรม มาญาณ 16

แหม ชักมันส์

อัศจรรย์เนอะ แค่ สติ ตัวเดียว แตกความรู้ได้ปริเฉท เรียนไม่หวาดไม่ไหว

ธรรมะของใครหนอ

ใครเป็นผู้ชี้หนอ

อีกนานไหมหนอจะเกิดผู้ชี้อย่างนี้ได้

แม้ว่าเราจะทำสติปัฏฐาน 4 ในเวลาว่างจากผู้ชี้
เราก็ไม่อาจรู้ได้เลยว่า เราทำอะไรอยู่ เพราะว่า
เราไม่มีทางรู้ว่า นิพพาน มีประโยชน์อย่างไร

ภาวนานะครับ มีโอกาสแล้วเฝ้นสัทธรรมให้เจอ

 

นั่นนะสิ เลยท้าดู เห็นชอบวิจัย



แต่ผมขอบาย ขอแค่ตามรู้ในวงอริยะสัจจ

 

ทีนี้เมื่อใจเป็นกลาง ตั้งมั่นในฐานจิต
อะไรเข้ามากระทบก็จะเป็นสิ่งที่ถูกรู้ แล้วตกไป
ตอนนี้ก็จะเข้าสู่ สภาวะ จิตเห็นจิต

จิตที่ละเอียดย่อมเห็นของละเอียด
อาการต้นกิเลส ความคงสภาพกิเลส และ ช่วงปลายกิเลส
ตรงนี้ให้รู้กิริยาจิต ไม่ต้องไปคิดนึกอะไร มันก็จะละได้เอง

เมื่อจิตว่างจากกิเลสจนถึงอุเปกขาจิต
ให้รู้อุเปกขาหายไป จนเข้าสู่สภาวะเดิมแท้

 

ดีๆ เทียบลงอริยสัจจ สิ

(อย่าตกใจกะคำตอบ มันมีหลายระดับ)