สำนักวัดนาป่าพงคึกฤทธิ์และสาวกพลาด! สร้าง" พุทธวจน " ปลอม

18/6/2568 01-03
#ลักษณะที่ปรากฏ ลูกตุ้มเหล็กติดโซ่ เป็นตาข่ายเหล็ก คล้ายบักฮื้อ สำหรับการเคาะเวลาสวดมนต์ +หรือ เงินพดด้วง ล่องลอยอยู่บนพระไตรปิฎก เรื่อง ปฎิสัมภิทามรรค หน้าท้ายๆ ตรงอภิสมัยกถา ตรัสรู้และอิทธิ๑๐

ถ้าตะแกรงเป็นลักษณะติดโซ่แล้วเหวี่ยงหมุน ไม่ได้ร่อนแบบธรรมดา ที่ต้องค่อยๆ

โหดมิใช่เบา! เห็นทีจะไม่ใช่เรื่องเล่นๆ ถ้าเหวี่ยงกันขนาดนี้ ชนิดว่าถ้าไม่จับกันให้มั่น ปลิวแน่ๆ

 

หากจะเป็น

พระสัมฤทธิ์ แก่ทอง
{ฐานเงิน}

พรรษานี้ มีวาสนาได้ขัดพระพุทธรูปศักดิ์สิทธิ์โบราณ
ประเมินค่ามิได้
#แค่ฐานนับร้อย KG.

ต้องใช้คน 6-7 คนจึงจะหามด้วยมือเปล่าได้ และพอมีแรงทนน้ำหนักไหวในระยะทางสั้นๆเพียงเท่านั้น!

 

#ปากกล้า ถือตัว มั่วนิ่ม ต้องเจอสายฤทธิ์ทรมาน

#เรียนรู้ พิจารณา สิ่งใดเข้าใจ สิ่งใดไม่เข้าใจ สิ่งใดเห็นด้วย สิ่งใดเห็นด้วย พึงยึดถือเอา หรือ ฟังแล้วปล่อยวาง

 

#ของพระอริยะ ไม่ใช่ของปุถุชน ฝึกได้ แต่อวดว่าทำได้หมด นั้นไม่ได้!

 

#ทำตนเองให้ชัดเจนหรือยัง?

ในพระพุทธ ในพระธรรม ในพระสงฆ์ ในศีลบริสุทธิ์

พระพุทธยังไง พระธรรมยังไง พระสงฆ์ยังไง ในศีลยังไง

เข้าถึงยังไง เข้าใจยังไง ปฎิบัติยังไง ฯลฯ

 

ลิงคานิ
{สตลิงคะ}

๖. สุเหมันตเถรคาถา



อรรถกถาสุเหมันตเถรคาถา คาถาของท่านพระสุเหมันตเถระ เริ่มต้นว่า สตลิงฺคสฺส อตฺถสฺส.
เรื่องราวของท่านเป็นอย่างไร?
แม้พระเถระนี้ก็เป็นผู้มีอธิการอันกระทำแล้วในพระพุทธเจ้าองค์ก่อนๆ สั่งสมบุญอันเป็นอุปนิสัยแห่งพระนิพพานไว้ในภพนั้นๆ เป็นพรานอยู่ในป่า ในกาลของพระผู้มีพระภาคเจ้าทรงพระนามว่าติสสะ ในกัปที่ ๙๒ แต่ภัทรกัปนี้.
พระผู้มีพระภาคเจ้าเสด็จเข้าไปสู่ป่า เพื่อจะทรงอนุเคราะห์เขา จึงประทับนั่งที่โคนไม้แห่งหนึ่ง ในที่ใกล้เขา. เขาเห็นพระผู้มีพระภาคเจ้าแล้ว มีจิตเลื่อมใส เลือกเก็บดอกบุนนาคที่มีกลีบหอมมาบูชาพระผู้มีพระภาคเจ้า.
ด้วยบุญกรรมนั้น เขาบังเกิดในเทวโลก กระทำบุญแล้ว ท่องเที่ยวไปๆ มาๆ ในเทวดาและมนุษย์ทั้งหลาย เกิดเป็นบุตรของพราหมณ์ผู้สมบูรณ์ด้วยสมบัติ ในถิ่นชายแดน ในพุทธุปบาทกาลนี้ ได้มีนามว่าสุเหมันตะ.
เขาถึงความเป็นผู้รู้เดียงสาแล้ว เข้าไปเฝ้าพระผู้มีพระภาคเจ้าผู้ประทับอยู่ที่มฤคทายวัน ในสังกัสสนคร ฟังธรรมแล้วได้เป็นผู้มีจิตศรัทธา บวชแล้วเป็นผู้ทรงพระไตรปิฎก เริ่มตั้งวิปัสสนา ได้เป็นผู้มีอภิญญา ๖ ถึงความเชี่ยวชาญแตกฉานในปฏิสัมภิทาต่อกาลไม่นานนัก.
สมดังคาถาประพันธ์ที่ท่านกล่าวไว้ในอปทานว่า๑-
เราเป็นนายพราน เข้าไปสู่ป่าใหญ่ เห็นดอกบุนนาคกำลังบาน จึงระลึกถึงพระพุทธเจ้าผู้ประเสริฐสุด ได้เก็บเอาดอกบุนนาคนั้น อันมีกลิ่นหอมตลบอบอวลแล้วได้ก่อสถูปที่กองทราย บูชาพระพุทธเจ้า.
ในกัปที่ ๙๒ แต่ภัทรกัปนี้ เราได้บูชาพระพุทธเจ้าด้วยดอกไม้ใด ด้วยการบูชานั้น เราไม่รู้จักทุคติเลย นี้เป็นผลแห่งพุทธบูชา.
ในกัปที่ ๙๑ แต่ภัทรกัปนี้ เราได้เป็นพระเจ้าจักรพรรดิพระองค์หนึ่งมีนามว่าตโมนุทะ สมบูรณ์ด้วยแก้ว ๗ ประการ มีพลมาก. เราเผากิเลสทั้งหลายแล้ว ฯลฯ คำสอนของพระพุทธเจ้า เรากระทำสำเร็จแล้วดังนี้.
____________________________
๑- ขุ. อ. เล่ม ๓๒/ข้อ ๑๖๑

ก็พระเถระครั้นบรรลุพระอรหัตแล้วคิดอย่างนี้ว่า กิจแห่งบรรพชิตใดอันเราผู้เป็นสาวกพึงบรรลุ กิจแห่งบรรพชิตนั้นเราได้บรรลุแล้วโดยลำดับ ไฉนหนอแล เราพึงทำการอนุเคราะห์ภิกษุทั้งหลายในบัดนี้ ครั้นคิดอย่างนี้แล้ว เพราะความที่ท่านเป็นผู้แตกฉานในปฏิสัมภิทา และเพราะความที่ท่านเป็นผู้ไม่เกียจคร้าน จึงโอวาทอนุศาสน์ตัดความสงสัย แสดงธรรมบอกกรรมฐานกะภิกษุทั้งหลายผู้เข้าไปสู่สำนักแห่งตน ทำให้ปลอดโปร่ง หมดข้อกังขาอยู่.
ในวันหนึ่ง เมื่อจะบอกคุณพิเศษแก่ภิกษุ และบุคคลชั้นวิญญูชนผู้เข้าไปสู่สำนักของตน จึงได้กล่าวคาถาว่า
คนโง่เขลามักเห็นเนื้อความอันมีความหมายตั้งร้อย
ทรงไว้ซึ่งลักษณะตั้งร้อย ว่ามีความหมายและลักษณะ
เพียงอย่างเดียวเท่านั้น ส่วนคนฉลาดย่อมเห็นได้ตั้ง
ร้อยอย่าง ดังนี้.
บรรดาบทเหล่านั้น บทว่า สตลิงฺคสฺส ความว่า สภาวธรรมชื่อว่า ลิงฺคานิ เพราะถึงอรรถอันลี้ลับ ได้แก่นิมิตของศัพท์ที่เป็นไปในอรรถทั้งหลาย ก็นิมิตเหล่านั้นชื่อว่า สตลิงคะ เพราะมีความลี้ลับตั้งร้อย มิใช่น้อย.

 

#ชัดเจน รุ่งเรือง ขึ้นเรื่อยๆ นัยยะ