นั่งสมาธิแล้วตัวชาครับ แต่ไม่ได้เกิดปิติ

คืนก่อนผมนั่งสมาธิ เวลาประมาณตี1 ใช้วิธีกำหนดลมหายใจเข้าพุท หายใจออกโธ นั่งไปประมาณเกือบชั่วโมงรู้สึกว่า ปากจะเกร็งเบี้ยว มือจะชา ขาไม่มีความรู้สึก แต่ว่าไม่ได้เกิดอาการปิติ เหมือนหลายๆท่านที่เกิดกัน ไม่ทราบว่าที่ผมเป็นนี่มันอาการอะไรหรอครับ รึว่าเป็นเพราะผมเอาจิตไปจับที่อาการ ถ้าเป็นแบบนี้ผมควรหยุดรึว่านั่งต่อดีครับ

 

ทำต่อไปเรื่อยๆ แล้วดูต่อไปนะคะ

ถ้าทนไม่ได้ ออกจาก สมาธิมาพัก

รอดูนะคะ...ถ้าไม่ไหวอย่าฝืน

ทราบคะว่าเป็นอะไร...แต่อยากให้รู้ด้วยตนเองดีกว่า

 

นั่งต่อไปครับ แต่ไม่ต้องสนใจอาการ ใช้สติตามลมหายใจเข้า-ออก ก็พอ จะแข็ง จะชา ปล่อยมัน
เราก็เคยเป็น รู้สึกว่ามันหนักไปหมดทั้งตัว แม้แต่ลมหายใจที่ออกมาก็รู้สึกว่าหนัก แต่ไม่สนใจมัน สักพักอาการก็หายเองครับ

 

คุณ อาจจะหายจัยเข้ามากเกินไปหรือป่าว อาจจะมีอาการไฮเปอร์ คือเครียด แล้วหายจัยเข้าเอาออกซิเจนมากเกิน ทำให้เซลล์ขาดสมดุล

 

การหายใจของผมก็ปกติอ่ะครับ คือหายใจก็ไม่ลึกแล้วก็ไม่แรงมากครับ แล้วก็ไม่ได้เร่งอะไรครับคือนั่งแบบกำหนดลมหายใจไปเรื่อยๆครับ แต่ไม่แน่ใจว่าอาจจะเป็นเพราะเพ่งลมหายใจมากไปรึป่าวก็ไม่ทราบครับ

 

หาอาจารย์สอนวิธีปฏิบัตที่ถูกต้องดีที่สุดครับ เช่นการฝึกกสิณที่วัดยานนาวา ทุกวันอาทิตย์ 13.00 เป็นต้นไป ลงรถไฟฟ้าสถานีตากสินครับ

 

ที่คุณบอกว่าเพ่งลมหายใจมากไปนั้น คิดว่าน่าจะใช่แล้วล่ะ

เคยทีคนสอนเราว่า ถ้าเรายิ่งเพ่งอะไรมากๆ มันก็เหมือนกับเราไม่ได้ปล่อยวาง

แล้วความว่างนั้นจะเกิดได้อย่างไร

วันนี้เราลองนั่งดูแล้ว เราภาวนาพุทโธเพียงแค่ให้จิตรวม จากนั้นก็ปล่อยวางทุกอย่าง เราเริ่มนิ่ง เมื่อนิ่งแล้ว เรานึกถึงพุทธานุสติ ธรรมานุสติ สังฆานุสติ

ช่วงนี้เอง เราเกิดปีติ ซาบซ่านไปทั่วตัว นี่หรือเปล่าที่คือผลจากการที่เราถือเอาพระรัตนตรัยเป็นที่พึ่งอันสูงสุด

อย่าลืมแผ่เมตตาและบุญกุศลของเราให้กับเจ้ากรรมนายเวรและสรรพสัตว์ทั้งหลายด้วยนะ ทุกครั้งหลังจากที่นั่งสมาธิแล้ว

 

จากประสบการณ์นะคะ เกิดมาจากอาการเกรงดูลมหายใจมากเกินไป เราก็เป็นรู้สึก ตันตื้อหนัก บนสันจมูก แต่พอปล่อยบางลมก็จะเป็นปกติ แต่อาการชาของขาก็เป็นปกติคะนั่งนานเกินไป พยายามอย่าสนใจอาการ ที่รู้สึกว่าหนักเพราะยิ่งอดทนเกินไปหรือเปล่าคะ ขันติจนเครียดเลยรู้สึกหนัก ปล่อยสบายๆทุกอย่างย่อมจะดี อนุโมทนาคะ

 

การปล่อยลมหายใจที่ถูกต้อง คือ ให้เป้นธรรมชาติคะ ไม่ใช่บังคับสั้นไปยาวไป ให้ถูกจริตอย่าบังคับ ให้มีสติปัญญาแต่ไม่เพ่งจนเครียดสุดโต่งเกินไป

 

มันผิดมาตั้งแต่นั่งเวลาตี 1 แล้วคุณ ทำอะไรให้รู้เวลา ที่เหมาะกับตัวเอง
ให้มันพอดี อารมณ์ฌาน 4 คือ อุเบกขา แปลว่า ปล่อย วาง เฉย
และเอกคตา แปลว่า จิตเอก นิ่ง อย่างเดียว
พุทโธ ก็ให้พอรู้ ลมเข้าออก ก็ให้พอรู้ นอกนั้นให้วางอารมณ์ฌาน 4
สบายๆ ไม่เกรง ไม่เคร่ง มัชฌิมาปฏิปทา แปลว่า ทางสายกลาง คือ พอดิพอดี (พอดีเป๊ะ)
ให้สังเกตุดูกาลเทศะ คือ เวลา และสถานที่ ที่เหมาะสมจะทำได้ง่าย แต่ถ้าทำได้จริงๆแล้ว ทำได้ทุกเวลา ทุกสถานที่ นะครับ

ขอให้คุณเจริญในธรรม

 

ขออนุโมทนากับ จขกท ด้วยที่มีความอดทนดีมาก ใฝ่ธรรมด้วย
เราว่าเป็นปกตินะ คนเรานั่งท่าเดิมๆตั้ง 1 ชั่วโมงมันก็เกร็ง ก็ชา ก็ปวดเป็นธรรมดา แต่อยากจะแนะนำซักนิดหนึ่งว่าอารมณ์ใดใดก็ตาม ที่เราปราถนามากๆอยากจะพบมัน มันจะไม่ค่อยปรากฎให้เจอหรอก อยากเจอปิติ ปิติมันก็จะไม่ปรากฎขึ้นมาหรอก เราต้องปล่อยวางบ้างนะอย่าไปอยากโน่นอยากนี่ เดี๋ยวมันก็มาเอง พอปิติมันมาที่นี้คุณไปจับมันอารมณ์ฟูฟองจนเป็นสัญญา คุณเอ๋ยที่นี้ก็จะสลัดมันออกยาก ก้าวหน้าลำบาก ถ้าปิติมาหรือไม่มาก็ช่างมัน ถ้ามันไม่มาจะได้อารมณ์เฉยๆแทนแบบนี้ก็มี ถ้าปิติมันมาก็รับรู้อารมณ์สุขที่ใจ พอรู้ก็พอนะ อย่าไปชื่นชมกับมันมาก เราติดสุขมา 1 ปีเราเลยรู้ว่ามันเสียเวลา

 

มีตัวกวนแล้วท่าน อาการแปลก ๆ ก่อนนั่ง บอกก่อนว่า บุญที่ข้านั่งสมาธินี้ให้กับ เจ้ากรรมนายเวร ญาติมิตรข้า เชื้อโรคในตัวข้า และเทวดารักษาข้า ด้วย จะได้ไม่เกิดอาการ เพราะพวกนี้ส่งสัญญาณถึงท่าน ให้ช่วยเขา

 

ก็เป็นเช่นนั้นแหละ เมื่อยังไม่ได้เข้าสู่สมาธิ มือทับซ้อนกันโดนไม่ขยับ(มันก็ไม่รู้สึก) มันก็ชา ขาก็เช่นกัน ปากเบี้ยวบ้าง คอเบี้ยวบ้าง ตัวเบี้ยวบ้างก็ปกติเมื่อจดจ่ออยู่ที่ลมโดนที่ยังไม่ได้เข้าสู่ภาวะของสมาธิ วิธีแก้ก็คือ อาการต่างๆในระหว่างนี้อย่าเพิ่ง หรือจะเห็นอะไร มีอาการอย่างอื่น ก็ช่างมันเพิ่งอย่าไปสนใจ ไปต่อยอดอากร อารมณ์ ความคิดนั้นๆ ให้รู้เฉยๆว่ามีอาการนี้ๆเกิดขึ้นแล้วก็ละไป มีสมาธิจดจ่ออยู่ที่ลมหายใจต่อไปก็พอ ทำไปเรื่อยๆ
ส่วนปิติที่พูดถึงน่ะ จิตยังว่อกแว่กอยู่กับอาการต่างๆแล้วมันจะเกิดขึ้นได้อย่างไรทำไปเรื่อยๆให้สม่ำเสมอ อีกไม่นานเดี๋ยวก็เกิดขึ้นเองแหละ

 

จิตมันละเอียดขึ้นไงครับ

 

ขอบคุณทุกท่านที่ให้ความเห็นและคำแนะนำครับ

 

อย่าเพ่งนะครับอย่าอยากดูอยาดกรู้อยากเห็นอะไรทั้งสิ้นเอาแค่กำหนดเข้ารู้ออกรู้พุทโธเบา ๆสบายไม่ข่มจิตไม่เพ่งนั่งสบาย ๆพอสบายแล้วลืมครับเพลินพอเพลินแล้วสงบครับเงียบเป็นสุขหลังจากนั้นต้องทำตรงนี้ให้ได้ก่อนครับเป็นกำลังใจให้นะครับหัวอกเดียวกันผมก็ติดแหงกอยู่เหมือนกัน

 

ขอถามด้วยคนค่ะ ขณะที่นั่งสมาธิหรือเดินจงกรมแขนขาจะมีความรู้สึกว่าชาพอดูนิ้วมือคือฝ่ามือและนิ้วจะบวมตึงๆค่ะและขณะนั่งอยู่ทึ้งมือและขาตั้งแต่เข่าลงไปจุชาและหนักมากขึ้นพอออกจากสมาธิก็เริ่มเบาๆแล้วก็ไม่มีบวมเลยค่ะนี่เป็นอาการของเจ้ากรรมนายเวรหรือเปล่าค่ะ

 

เคยเป็นแต่ไม่เคยลืมตาดูซะทีก๋เลยไม่รู้ว่าบวมหรือไม่ แต่ควรทนไปจนกว่าอาการเหล่านั้นจะหายไปนะจ๊ะ หากเกิดขณะนั่งสมาธิก็อย่าไปสนใจมัน ให้รู้เฉยๆแล้วละไปซะ จดจ่ออยู่ที่ลมหายใจก็พอ พอจิตเข้าสู่สมาธิแล้วอาการต่างๆก็จะหายไปเอง เหลือแต่ความสงบจ๊ะ

 

เราก็เป็น บางครั้งนั่งสะแหยะยิ้มจนปากแทบฉีก บางครั้งตัวเอียงไปข้างหลังบ้าง ข้างซ้ายบ้าง ขวาบ้างแต่ไม่เคยล้มจะเอียงอย ู่45 องศา อยู่อย่างนั้น บางทีรำคาญก็ปล่อยให้เอียงไป แต่ไม่รู้สึกว่าเกร็งนะคะ
ไม่พยายามดึงตัวกลับ เพราะพอดึงกลับก็เป็นอีก จะแก้ไขอย่างไรดี

 

เป็นอาการเมื่อมีสมาธิในระดับหนึ่งจ๊ะ ก็อย่าไปสนใจจดจ่อที่ลม หรือคำบริกรรมก็พอ ไม่ต้องไปดึง ให้รู้เฉยๆว่ามีอากรดั่งกล่าวก็พอ เมื่อเข้าจิตรวมเป็นสมาธิแล้วอาการต่างๆก็จะหายไปเองจ๊ะ