หนีเวทนาผิดหรือไม่

ก็คือผมนั่งขัดสมาธิเวลานั่งสมาธิไม่ได้ครับ มันปวดมาก(อาการของเวทนา)พยายามนั่งให้มันสุดๆแล้ว ก็ไม่ไหวไม่เกินครึ่งชม.เป็นอย่างมาก
แต่ตอนนี้ผมใช้การนั่งตรงขอบเตียงห้อยขาลงมาแทน มีความรุดหน้าในการปฏิบัติเป็นอย่างมาก นั่งอย่างต่ำก็เกิน1ชม. รู้สึกว่าทำได้ดีกว่าแบบขัดสมาธิ
ถามว่าผมควรกลับไปนั่งขัดสมาธิเพื่อเอาชนะเวทนา หรือนั่งตามปัจจุบันนี้ดีครับ ( สงสัยความอดทนผมมันต่ำ T T )

 

นั่งได้ทั้งสองแบบครับ ฝึกจิตให้เป้นสมาธิตามลําดับฌานก็ โอเคแล้วครับท่านั่งนั้นไม่เป็นปัจจัยใหญ่ครับ ผู้ป่วยทางด้านขาก็นั่งห้อยขาปฏิบัตได้ครับผม ผมอ่านและศึกษามานะครับใม่ใช่ผู้รู้ท่องแท้

 

ถ้าเป็นไปได้ก็ ทำในทุกๆท่าเลยทั้งยืน เดิน นั่ง นอน....ฯ หรือทำทุกๆขณะเวลา
ก็จะเป็นการดีมาก (โดยมากก็เป็นเรื่องของกรรมฐาน...สติปัฏฐานสี่..กาย เวทนา จิต ธรรม)
ได้มากบ้างน้อยบ้างก็ไม่เป็นไร เพราะกิเลส อาสวะ วิบากกรรมวิบากมารมันก็เดินหรือหมุน
เป็นอัตโนมัติของมันอยู่แล้ว ถ้าเราไม่พยามเดินหลักธรรมะปฏิบัติ..ให้เป็นอัตโนมัติบ้างก็มักจะ
เพี่ยงพล้ำหรือเอามันไม่อยู่เหมือนกัน !

บางอย่างก็ต้องฝึกหรือฝืนมันบ้าง ตามใจมันบ้าง ปลอบใจบ้าง ข่มมัน ชมมันบ้าง...ในเรื่องของจิต
ก็ต้องหมั่นคอยสังเกตุสังการ ประกอบเหตุสังเกตุผล ให้ดีโดยเฉพาะเรื่องของจิตแลใจที่ไม่ชอบ
การถูกบังคับ (เล่ห์เหลี่ยมเล่ห์คูของกิเลสนี้มันหลอกล่อ ปลิ้นปล้อนยอกย้อนนัก ต้องหากุศโลบาย
ในการฝึกฝนตนเองให้ดีหรือทันกันกับเหตุ.....นั้นๆ ซึ่งก็สามารถปรับไป..มาได้ตามความเหมาะสม)

ถ้าขายังไม่โดนวิบากกรรมวิบากมารเล่นงานมากนัก ยังพอไหวอยู่ ก็อยากแนะนำให้ทำปฏิบัติ
สมาธิใน ท่านั่งตามมาตราฐานทั่วไป ถ้าปวดมากก็นั่งพอดีๆ นั่งบ่อยๆ หรือทุกๆ วันพอนานวันเข้า
ก็จะสามารถนั่งได้นานขึ้นเองหรือความเจ็บปวดก็จะลดน้อยถอยลงไป นั่งนานหรือไม่นาน..สำคัญ
ที่ฝึกจิตแลใจไม่ได้วัดกันที่นั่งนานนั่งทน....(ตอนที่ข้าพเจ้าบวชเเป็นพระ เคยถามเพื่อนพระด้วยกันว่า
นั่งสมาธิได้ดีไหม!......เพื่อนพระตอบว่า นั่งสมาธิตั้ง 2 ชั่วโมงไม่ค่อยเข้า...ฯ เลย ข้าพเจ้าก็ยอมรับเขา
อึดจริงๆ แต่ก็ยังดีใจที่ตนเองแม้นปวดทั้งขาและเอวนั่งไม่ได้นาน...... แต่ก็ยังพอเข้า...ฯ ได้บ้าง)
หรือจะใช้วิธีเดินจงกรมก่อนสัก 30 นาที แล้วค่อยกลับมานั่งสมาธิต่ออีก 30 นาทีก็จะเป็นการดี
และจะเป็นการทำให้อาการปวดขาลดน้อยถอยลงไป (พระป่าฯ มักจะใช้วิธีนี้กัน) อีกทั้งยังส่งผล
ให้การนั่งเข้าสมาธิได้โดยง่ายและนั่งได้นานขึ้นอีกด้วย (อานิสงส์ก็หลายประการ...)

ส่วนการหนีเวทนาผิดหรือไม่...! ก็ไม่ผิด ซึ่งก็ควรปรับให้พอเหมาะพอดีแก่ตัวเรานั้นเอง
หรือทางสายกลาง มัชฌิมาปฏิปทา.....ไม่ตึงไม่หย่อนหรือตามใจกิเลสมากจนเกินไป
ทุกสิ่งทุกอย่างขึ้นอยู่กับตัวเรา.....ทั้งสิ้น แต่....ถ้าชำนาญการนั่งแบบนั้นฯ...ถ้าไปนั่งทำสมาธิ
ตามที่ต่างๆ ตามวัด ตามวา....บางทีไปนั่งท่าอื่นเข้า จิตจะพะวักพะวน ทำให้จิตแลใจ
ไม่เป็นสมาธิได้แล ทางที่ดีก็ควร...ที่จะต้องฝึก ท่าไหน ๆ ก็เป็นสมาธิหรือเข้าสมาธิได้..
เพราะเวลาเจ็บไข้ได้ป่วย ไม่สบาย..เวลาจะตาย มันไม่ได้ตั้งท่าให้หรือคอยท่าให้เรา..
เราก็ต้องพร้อมของเราเอง

รูปมันก็เพียงแต่สักว่า.....รูป
นามมันก็เพียงสักแต่ว่า.....นาม

 

ตามที่คุณนานาจิตตังพูดก็ถูกอยู่ แต่อย่าหลง สุข ในการนั่งจนไม่กินไม่นอนหล่ะ
การกินอยู่หลับนอนก็ควรทำตามปรกติ อย่าติดสมาธิจนเบียดเบียนการดำรงชีวิต
และเบียดเบียนกิจวัตรประจำวันอื่นๆจนเกินไป ไม่เช่นนั้นประสาทจะเสียแล้วจะเพี้ยนไปเท่านั้น
การนั่งสมาธิ เขามีจุดประสงค์เพื่อใจจิตเป็นสุขเท่านั้นหล่ะ ไม่ว่าสมถะก็ดี
วิปัสสนาก็ดี ก็ทำพอให้จิตเป็นสุข ไม่มากเกิน ไม่น้อยเกิน
ขออนุโมทนาความดีที่คุณได้แล้วด้วยเทอญ

 

คุณนาๆจิตกล่าวได้ถูกต้องแล้ว สาธุ
คิดดูว่านี่ยังไม่ตายนะมันยังเวทนาหนักขนาดนี้
ก่อนตายมันจะหนักแค่ไหน แล้วไหนล่ะที่ว่าตายในฌาน
จะทำได้หรือถ้านั่งแค่นี้ยังชนะเวทนาไม่ได้

ผมไม่ได้ให้คุณหักโหมนะครับ แต่ค่อยๆทำไป
คุณจะไปหักดิบเอาทีเดียวให้ได้เลย มันจะตายซะก่อน ที่ชัดๆคือ บ้า เกินพอดี ผมเคยเป็นแล้ว แต่ในที่สุด ทุกอย่างต้องค่อยๆเป็นค่อยๆไป

เมื่อจิตมันวางจากกายแล้ว มันไม่เจ็บปวดอะไรเลย พอกลับมาดูเวทนาปุ๊บ มันก็เจ็บขึ้นมาทันที พอเลิกจับจิตก็นิ่งต่อ ไม่มีเวทนาทางกายเลย
เวลาถอนก็ค่อยๆถอน ไม่ถอนสมาธิแล้วลุกพรวดทันที บางทีตะคริวกำลังกินอยู่ แต่จิตเราไม่ติดเวทนา พอถอนออกมาเจอเวทนาเต็มๆ เพราะถอนเร็วไป ต้องประคองไว้ ถ้าลงมาจนเกิดปีติแล้ว ค่อยออกจากสมาธิ จะสบายมาก

 

อยากจะเรียน จขกท ว่า ใจเย็นๆค่อยเป็นค่อยไป ถ้าทำไม่ได้ก็ต้องทำอยู่อย่างนั้นแหละ จนมันเคยชินแล้วจะเห็น อนิจจัง ทุกขัง อนัตตาเอง คือ ความปวดมันจะเริ่มรุนแรงขึ้นมา จนค่อยๆเบาลง แล้วหายไป สักพักความปวดจะขึ้นมาอีก มันก็วนอยู่อย่างนี้แหละต้องอดทน วนไปวนมาพอสมาธิเข้มแข็ง มันก็จะเริ่มข่มนิวรณ์ได้
ท่านั่งกรรมฐานนี่เป็นท่าที่เหมาะสม และจะบรรลุธรรมได้ง่าย จึงไม่อยากให้เปลี่ยนท่า พอเมื่อยคนมักเปลี่ยนท่า แต่เราไม่อยากให้เปลี่ยนเท่าไรหรอก เพราะเคยอดทนไม่ยอมเปลี่ยนท่า ยอมตายเป็นตาย อดทน 1 เดือนเอง เราเข้าฌาณได้เพราะเหตุนี้ แต่ก็แลกมาด้วย เท้าบวมช้ำแดงๆเขียวๆ แต่เราไม่สนใจหรอกเพราะเดี๋ยวก็หาย เราเคยนั่งกรรมฐานแบบพอเมื่อยก็เปลี่ยนท่า 6 ปีเราไม่เคยเข้าฌาณได้เลยนะ ไปได้แต่อุปจารสมาธิเท่านั้นแหละ นี่เป็นประสบการณ์ของเรานะ ลองพิจารณาดู

 

อืม...ก็คือนั่งขัดสมาธิแล้วมันเข้าฌานไม่ได้อะครับ พอจะได้ๆมันก็ปวด แล้วทีนี้จิตมันก็ต้องแบ่งมาที่ขาที่ปวดอีก พะวงไปใหญ่เลย(ก่อนนั่งก็กังวลแล้วว่าอีก20นาทีมันต้องปวดอีกแล้ว) แต่ที่นั่งห้อยขามันไม่ต้องกังวลเลยว่าจะปวด นั่งได้เรื่อยๆและเข้าฌานได้ไวกว่า แต่ผมก็อยากเอาชนะความปวดได้นะครับ กะว่ารอให้จิตแข็งกว่านี้อีกสักหน่อย ......ขอบคุญทุกท่านที่เข้ามาตอบคร๊าบบบ

 

หน่อยเข้าฌานด้วยท่าโยคะต่างๆ ปรากฏว่าได้ผลเร็วกว่าขัดสมาธิค่ะ
เพราะติดเวทนา ปวดเมื่อยนานๆ เวลานั่งขัดสมาธิ เลยเลิกยึดท่าค่ะ


จากนั้น การฝึกจึงได้ก้าวหน้าค่ะ

 

............เมื่อกายสงบ ย่อมพบความสุข เมื่อพบความสุข จิตย่อมตั้งมั่น เมื่อจิตตั้งมั่น ปัญญาย่อมเกิด เมื่อปัญญาเกิด ย่อมเห็นสิ่งต่างๆได้ตามความเป็นจริง...........