♥ มาแต่งกลอนแก้เหงากันนะ ♥

ป่าปูนมีแต่ฟักแฟงแตงน้ำเต้า
หาได้ง่ายเอาใส่รถเข็น
รั้วบ้านมีน้อยแสนลำเค็ญ
เถ้าเลื้อยบ่เห็นเป็นจั๋งได?

 

มันคือต้นอะไรหว่าไม่เคยรู้
แต่มองดูเหมือนเคยเห็นเป็นไม้เถา
อยู่ตามชายป่าละเมาะเราขอเดา
แถวบ้านเราเรียกว่า"ผักม้วนหมู" (แหะๆๆๆ ไม่แน่ใจนะแต่คิดว่าเคยเอามาลวกจิ้มน้ำพริกได้)

 

มันก็คือต้นไม้ไงคุณบุษจ๋า
อย่ากังขาคิดมากไปปวดขมอง
อันตัวเรานั้นทั้งคิดและเฝ้ามอง
ว่าเจ้าของกระทู้จะเฉลยได้หรือยัง....คิดม่ายออก

 

เหมือนใบพลู ดูจะคล้าย ใช่ไหมหว่า บุษบา กาญจ์ว่า ผักม้วนหมู
เอ๊ะยังไง เป็นไปได้ ไหมโฉมตรู เท่าที่รู้ ดูจะคล้าย หัวใจเธอ (อิอิอิ)

 

ลุยเข้าป่า มาไต่เขา ลำเนาไพร ตัวอยู่ไกล ใจอยู่ใกล้ ใฝ่ฝันหา
คิดถึงเจ้า เฝ้าแต่คิด จิตนำพา โอ้กานดา มาช่วยที พี่หลงทาง

 

หลงเข้ามา ทางนักกลอน ขอวอนเว้า ทางออกเจ้า จงเล่าไป ทางไหนหนา
ขอสัญญา เวลากลับ ไม่ลับลา จะกลับมา หาพวกท่าน โปรดมั่นใจ

 

ขอต้อนรับท่านด้วยไมตรีจิต
มาเป็นมิตรกันเถิดเหล่าสหาย
แม้นรักอื่นมิมั่นคงพังทลาย
แต่ความตายมิอาจพรากความเป็นมิตร นิจนิรันดร์...^^

 

ผ่านวงเวียนให้เจ้ายูเทิร์นกลับ
ไปอย่าลับเฝ้าคำนึงถึงสหาย
สัญญาไว้มิตรจิต อย่าเคลื่อนคลาย
รักอย่าหาย รอยร้างให้อาวรณ์

 

นักกลอนใหม่แวะเข้ามาขอต้อนรับ
น้ำเย็นกับขนมวางหวังอิ่มหมีฯ
เพื่อนเข้ามาทักทายก็ยินดี
อยู่ก่อนสิอยู่ก่อนอย่าจรไกล (เดี๋ยวหาน้ำหาหนมให้ทานค่ะ)

 

นักกลอนเก่า เห็นอาหาร ในจานนี้
มองหลายที มีอยากชิม ลิ้มรสหวาน
ห่างไปไกล ให้คิดถึง ซึ่งนงคราญ
เพราะอาหาร ของแม่คุณ อุ่นลิ้นเอย

 

นักกลอนเก่านักกลอนใหม่ไม่เคยว่า
เชิญเข้ามาลิ้มอาหารทานจนแปร้
ไม่ว่าเป็นขนม น้ำเย็น เช่นกาแฟ
มีให้แน่เข้ามาเถอะเข้ามาชิม

 

ขนมหวาน หรือจะปาน หวานใบหน้า ยิ้มต้อนรับ ผู้กลับมา คำรบสอง
ขอบคุณครับ ขอบคุณ ตามครรลอง ขอนั่งมอง ยลพักตร์ น่ารักจริง

 

น้ำตาลหยด มดตามมา ขอลาก่อน จะเข้านอน ก่อนตีห้า จะว่าไหม
จะนั่งอยู่ เปิดกระทู้ ดูทำไม ขอคลานไป ใกล้เตียงนอน ก่อนแล้วกัน

 

หนึ่งเลือนลานอนพักให้สดชื่น
เพื่อนจะยืนโยงยามเฝ้าไว้ให้
หลับให้หายเมื่อยเหนื่อยทั้งกายใจ
ฟื้นวารใหม่รีบกลับมารับเวร

 

รับช่วงต่อขอมาเข้าเฝ้ากระทู้
มาเฝ้าดูเหล่ามวลมิตรมิ่งสหาย
ด้วยว่าวันวานลับมิกลับกลาย
เหล่าสหายมิ่งมิตรนิจนิรันดร์

นับเนื่องวานวันล่วงแลเลยลับ
ไม่อาจกลับให้หวนคืนคำนึงหา
ถึ่งฟากฝั่งของฟากฝันวันเวลา
มิตรสหายที่ร้างลาจงหวลคืน...

 

กลับมาแล้ว ทั้งเพื่อนแก้ว และมิ่งมิตร
เนื่องด้วยจิต คำนึง จึงมาหา
อันว่าเหตุ ที่หายไป ไม่ได้มา
เนื่องจากว่า กลับไปบ้าน สงกรานต์เอย​

​

...กลับมาแล้วค่ะ เอารูปดอกไม้มาฝากด้วยค่ะ....​

 

กลับมาแล้ว แก้วตาของผองเพื่อน
แล้วอย่าเคลื่อนโรยเลือนไปแห่งไหน
กลับบ้านกลอนต่อคำประจำใจ
พบเพื่อนใหม่เก่าอย่าร้างให้อาวรณ์

 

แล้วอันนี้ ที่เห็น เป็น'ไรหว่า?
ท่านถามมา หาได้แจ้ง แห่งคำนั้น
เถาแห้วหมู ใบชะพลู ดูไงกัน
บุษบากาญจ์ หรือปทุม เป็นพุ่มงาม

กุหลาบหนู หูกวาง กะทกรก
ยอดกบก ต้นอินทรีย์ ไม่มีหนาม
ยิ่งทายไป ดูยิ่งห่าง ไปจากความ
โอ้คนงาม ได้โปรดแจ้ง แถลงกัน

 

นี่ดีกว่าบุษคิดว่าดอก"เอื้องเงิน"
งามเหลือเกินทั้งหอมเย็นเห็นเพลินตา
เดินดงมาให้ชื่นชมสมดังว่า
ดอกไม้ป่าพาสดชื่นรื่นรมย์เพลิน (แหะๆๆๆๆ แต่งไปขำไป)

 

ขอมอบรูปกล้วยไม้ให้มวลมิตร
พร้อมลิขิตบทกลอนอักษรศรี
เพื่อบันเทิงเริงรื่นชื่นฤดี
เพื่อไมตรีคงไว้ในคำนึง



วิไลล้ำดอกสลอนเอื้องม่อนไข่
ตรึงฤทัยรัญจวนชวนถนอม
เหลืองโดดเด่นขาวกระจายเรียงรายล้อม
โชยกลิ่นหอมงามระยับรับตะวัน





ห้อยระย้ามาลัยแดงแฝงไพรพฤกษ์
งามล้ำลึกประหนึ่งว่าบุบผาสวรรค์
ดั่งอัปสรฟ้อนรำเป็นกำนัล
เพื่อโลกอันสวยสดยิ่งงดงาม






มัจฉานุงามสรรพรับคิมหันต์
แต่เบื้องบรรพ์คู่ถิ่นแผ่นดินสยาม
พรรณเอื้องไทยลือเลื่องกระเดื่องนาม
ทุกเขตคามกล่าวขวัญพันธุ์เอื้องไทย




กุหลาบเหลืองโคราชประกาศชื่อ
ที่เลื่องลืองามแท้มาแต่ไหน
ทั้งกลิ่นสีพร้อมสรรพประทับใจ
คือกล้วยไม้ถิ่นโคราชพิลาศล้ำ





กุหลาบน่านบานเบ่งแต่งแต้มสี
ดุจนารีเลิศหรูดูงามขำ
ยามต้องลมคลับคล้ายร่ายระบำ
ไม้ประจำเมืองน่านเนิ่นนานมา





โกมาซุมเมืองระนองงามผ่องผุด
สะสวยสุดสมชื่อเอื้องเรื่องเล่าว่า
ค้นพบโดยชาวฝรั่งช่างโยธา
อีกสมญาเอื้องเงินหลวงดั่งยวงทอง





บานสร่างช้างกระ ณ คาคบ
กลิ่นตรลบจริงแท้นามแซ่ซ้อง
กลีบดอกขาวม่วงประดับรับทำนอง
ดูสอดคล้องโดดเด่นมิเว้นวาย





อลังการช้างแดงแฝงไม้ใหญ่
โชยกลิ่นให้ล้นเหลือเมื่อยามสาย
ประดุจสาวคราวดรุณกรุ่นกลิ่นอาย
งามเหลือหลายแดงดั่งชาดปราศมลทิน




ขาวพิสุทธิ์ช้างเผือกเกาะเปลือกไม้
ขาวพิไลสะอางมิสร่างสิ้น
ขาวยั่วยวนผู้คนให้ยลยิน
หลงใหลกลิ่นดอกสีขาวราวต้องมนต์