ถ้าปรารถนาเป็นนางแก้ว แต่ว่ายังไม่มีคู่บารมี

อย่าบอกนะว่าเราเป็นคู่กัน (ชาตินี้) อิอิ
คิดแล้วสยิว มาตามหานางแก้ว แต่ดันมาเจอนายแก้วซะนี่ 555

 

ถูกต้องแล้วครับน้องกอล์ฟ ผู้ปรารถนาพุทธภูมิทั้งหลายก็เช่นกัน ควรวางกำลังใจเหมือนอย่างที่น้องกอล์ฟได้วางให้เห็นเป็นตัวอย่างนี้

จากประสบการณ์ของตนเองที่เคยดิ้นรนมามากมายพบว่า เมื่อถึงเวลาอันเหมาะสมก็จะได้พบกับนางแก้วหรือคู่บารมีของตนเอง ไม่ต้องไปดิ้นรนให้เสียเวลา แม้ดิ้นรนไปแค่ไหน ก็รังแต่จะก่อให้เกิดความทุกข์มากยิ่งขึ้นเท่านั้น ทุกข์ที่เกิดจากการต้องการความรัก ต้องการมีคนรักมาเคียงคู่ มันจะทรมานใจไม่น้อยทีเดียว หากยังไม่ถึงเวลาอันเหมาะสมก็ยากที่จะได้พบกับคู่บารมีของตน แต่เมื่อถึงเวลาแล้ว ทีนี้ละจะเลือกไม่หวาดไม่ไหวว่าจะรักจะชอบใคร จะยกใครให้เป็นหนึ่งในชาตินี้ดี

ถ้าถึงเวลานั้น ผู้ปรารถนาพุทธภูมิต้องถามจิตตัวเองแล้วละว่า จะเลือกนางแก้วคนใดมาเป็นคู่ร่วมสร้างบารมีในชาตินี้ เป็นวาระของนางแก้วท่านใด หรือนางแก้วท่านใดอธิษฐานจิตขอมาร่วมสร้างบารมีในชาตินี้ด้วย

แต่ถ้าผู้ปรารถนาพุทธภูมิท่านนั้น มีเมตตามากแบบว่า จะรักพี่ก็กลัวน้องจะเสียใจ จะเหมาทั้งหมดเลยก็ไม่ว่ากันครับ แต่ต้องจัดสรรให้ดีเน้อ.... เอิ๊ก....เอิ๊ก......


(ping-love (ping-love (ping-love



.

 

วันนี้จะมาเล่าต่อเรื่องนางแก้วเด็กให้อ่านกัน ทำไมผมจึงเรียกแม่หนูน้อยคนนี้ว่านางแก้วเด็ก ถ้าท่านอยากทราบก็ลองติดตามอ่านกันดู แล้วช่วยพิจารณาว่า สมควรที่ผมจะเรียกแม่หนูน้อยคนนี้ว่า "นางแก้วเด็ก" หรือไม่


หนูน้อยคนนี้เธอชื่อ "ลูกแก้ว" อายุราวๆ 9 ขวบ เรียนหนังสือที่ประเทศสิงคโปร์ ถ้าเทียบชั้นเรียนในเมืองไทยก็คงประมาณ ป.3 ได้มั้ง พ่อของเธอเป็นคนสิงคโปร์แต่มาอาศัยอยู่ในเมืองไทยจนพูดภาษาไทยได้คล่องแคล่ว แม่ของเธอเป็นคนไทย เธอถูกส่งไปเรียนที่โรงเรียนประจำในสิงคโปร์และจะกลับมาเมืองไทยตอนปิดเทอม


ลูกแก้วเป็นเด็กที่ได้รับการอบรมเลี้ยงดูมาเป็นอย่างดี เป็นเด็กที่มีกิริยามารยาทและคำพูดคำจาที่สุภาพเรียบร้อย ดูเป็นผู้ดีแทบจะทุกกระเบียดนิ้ว


ลูกแก้วได้มีโอกาสรู้จักกับเด็กๆ ทั้ง 4 คน คือ น้องพลอย น้องตาล น้องเทลล่า และน้องยาวี ก็ตอนที่ลูกแก้วไม่สบายเป็นไข้หวัดใหญ่และเข้ามานอนพักรักษาตัวที่โรงพยาบาล


ในขณะที่ช่วงเวลาดังกล่าว เป็นช่วงปิดเทอมดี และก็พอดีอีกเหมือนกันที่น้องพลอยมีเหตุให้ต้องมานอนเล่นในโรงพยาบาลด้วยเช่นกัน สาเหตุก็เพราะเอาขนมไปให้สุนัขจรจัดที่อยู่แถวบ้านกิน แต่สุนัขไม่กินเปล่า ยังตอบแทนด้วยการกัดน้องพลอยเข้าให้ กัดครั้งแรกตรงขาขวา แผลไม่ลึกเท่าไร น้องพลอยก็โมโหที่โดนสุนัขตัวที่เอาขนมให้กินกัด (แถมยังให้ข้าวกินบ่อยๆ) จึงพูดประชดประชันทำนองว่า แน่จริงเข้ามากัดอีกสิ เจ้าสุนัขตัวนั้นมันก็แน่จริงๆ เสียด้วย ตรงเข้ากัดน้องพลอยอีกครั้งที่ขาข้างซ้าย คราวนี้เป็นแผลลึกทีเดียว โชคดีที่คุณแม่ของน้องพลอยออกมาทัน ไม่งั้นคงเป็นแผลเหวอะหวะมากกว่านี้


ด้วยความเจ็บและเป็นเด็ก น้องพลอยก็ร้องไห้เป็นธรรมดา แต่ที่ไม่ธรรมดาคือ น้องพลอยจัดแจงโทรหาเพื่อนรุ่นพี่ซึ่งนอนพักรักษาตัวที่โรงพยาบาลให้ไปจองหัองพักคนไข้ให้ทันที ทั้งๆ ที่จริงแล้วแผลแค่นี้เย็บสักสองสามเข็มก็กลับบ้านได้ แต่น้องพลอยยืนยันว่าต้องนอนพักที่โรงพยาบาล เรื่องของเรื่องไม่ใช่อะไรหรอก น้องพลอยเธอหาโอกาสมาเล่นที่โรงพยาบาลอยู่แล้ว ยิ่งช่วงหลังๆ โดนพยาบาลคอยดุและห้ามไม่ให้เข้าไปวิ่งเล่นในโรงพยาบาลเพราะชอบทำเสียงดังรบกวนคนอื่น คราวนี้เลยได้โอกาสหาเรื่องนอนที่โรงพยาบาลซะเลย จากวันที่เกิดเหตุจนถึงวันที่ผมพิมพ์ให้อ่านนี้ก็ปาเข้าไปเกือบสองสัปดาห์แล้วที่น้องพลอยมานอนเล่นอยู่ในโรงพยาบาล เธอช่างมีความสุขและสนุกสนานบานใจ เพราะวันรุ่งขึ้นเธอก็โทรศัพท์ให้เพื่อนๆ ในกลุ่ม คือ น้องตาล น้องเทลล่า และน้องยาวี มาเยี่ยมไข้ (ที่จริงมาวิ่งเล่นกันซะมากกว่า เพราะวันรุ่งขึ้นทั้งคนไข้และคนเยี่ยมไข้ก็เอารถเข็นสำหรับคนไข้มาวิ่งเล่นกัน โดยคนไข้เป็นคนเข็นรถให้เพื่อนๆ นั่งซะงั้น)



.

 

แล้ววันที่ลูกแก้วกับน้องพลอยและเพื่อนๆ ได้รู้จักกันก็มาถึง เนื่องจากอยู่ตึกคนไข้เด็กด้วยกันจึงทำให้มีโอกาสได้รู้จักพูดคุยกัน สรรพนามที่เด็กๆ ใช้เรียกขานกันนั้น เราๆ ท่านๆ ได้ยินได้ฟังก็คงอดนึกขำในใจไม่ได้ เวลาที่ลูกแก้วเรียกขานเด็กๆ จะเรียกว่า "คุณน้อง....ขา" ส่วนเวลาที่เด็กๆ เรียกลูกแก้วก็จะเรียกว่า "คุณพี่ลูกแก้ว" ใหม่ๆ พวกเด็กๆ ก็พอจะเรียกได้ แต่แล้วก็เริ่มทนไม่ไหว น้องพลอยถึงกับบ่นออกมาว่า "หนูจะทนไม่ไหวแล้วนะ เหมือนจะอ้วกเลย คุณพี่ลูกแก้วคะ คุณพี่ลูกแก้วขา คุณน้อง...คะ คุณน้อง...ขา ฟังดูแล้วผู้ดี๊..ผู้ดี จังเลย"


ในที่สุดลูกแก้วกับเด็กๆ ก็ตกลงกันได้ว่าจะเลิกใช้สรรพนามแบบนั้น เพราะดูไม่เป็นกันเอง จึงให้เรียกสรรพนามใหม่ว่า "พี่ลูกแก้ว" "น้องพลอย น้อง...." เป็นอันว่าปัญหาเรื่องสรรพนามแทนตัวเองก็หมดสิ้นไป


ท่านผู้อ่านคงคิดว่า ไม่เห็นมีอะไรเลยก็แค่เด็กซนๆ กลุ่มหนึ่งเท่านั้นเอง แต่..ช้าก่อน ติดตามอ่านต่อไปสิครับ แล้วจะรู้ว่า ทำไมผมจึงเรียกลูกแก้วว่า "นางแก้วเด็ก" น่ะ


.

 

ประกายแห่งความเป็นนางแก้วเด็กของน้องลูกแก้วเริ่มฉายแสงออกมาเมื่อวันหนึ่ง เด็กๆ ออกไปวิ่งเล่นในสวน และมองเห็นคนไข้หญิงคนหนึ่งอายุอานามพอจะเรียกว่า "ป้า" ได้ เธอนั่งอยู่ใต้ต้นไม้คนเดียวและทำท่าทางเหมือนกำลังคุยอะไรอยู่กับใครสักคนหนึ่ง


ทีแรกเด็กๆ ก็ไม่สนใจอะไร คิดว่าคงพูดโทรศัพท์โดยใช้บลูทูธอยู่ แต่ครั้นนานไปเด็กๆ เริ่มสังเกตเห็นว่า ขณะที่ป้าคนนี้พูดอยู่นั้นไม่ได้ใช้บลูทูธ และไม่มีโทรศัพท์อยู่ในมือ เอาละสิ ความช่างสงสัยตามประสาเด็กๆ เริ่มเกิดขึ้นแล้ว เพื่อให้แน่ใจว่า ป้าคนนี้สติฟั่นเฟือนหรือเป็นบ้าหรือเปล่า เด็กๆ เริ่มผลัดกันเดินเฉียดเข้าไปใกล้ๆ ทีละคนๆ แล้วในที่สุดก็อดรนทนไม่ได้ น้องพลอยตรงรี่เข้าไปถามว่า ป้าคุยอยู่กับใครคะ ป้าคนนั้นตอบว่า อย่าเพิ่งมากวน ป้ากำลังคุยอยู่กับเพื่อนที่อยู่อีกโลกหนึ่ง นานๆ เพื่อนของป้าจึงจะมาเยี่ยมเยียนเสียทีหนึ่ง เดี๋ยวค่อยมาคุยกัน


เท่านั้นแหละครับท่านผู้อ่าน เด็กๆ ต่างก็สนใจใคร่รู้ ต่างก็คิดคาดเดากันไปว่า เพื่อนของป้าคนนี้ ไม่เป็นมนุษย์ต่างดาว ก็คงเป็นพวกภูตผีปีศาจ หรือไม่ป้าแกก็เพี้ยนเป็นแน่...ต่างก็วิพากษ์วิจารณ์กันใหญ่และรอเวลาที่จะได้คุยกับป้า ซึ่งในที่สุดหลังจากได้คุยกับป้าคนนั้นแล้ว ก็ทราบว่า เพื่อนของป้าแกเป็นเทวดาลงมาเยี่ยมเยียนและทักทายกัน ส่วนที่ป้าคนนั้นสามารถคุยกับเทวดาได้ก็เพราะป้าแกนั่งสมาธิเป็นประจำ แล้วแกก็เล่าเรื่องเทวดาให้เด็กๆ ฟัง เด็กๆ สนใจกันมากอยากเห็นเทวดากันใหญ่


มาถึงตรงนี้ น้องลูกแก้วก็บอกกับเด็กๆ ว่า อยากเห็นเทวดากันไหม ถ้าอยากเห็นก็ต้องมาฝึกนั่งสมาธิกัน ด้วยความที่อยากเห็นเทวดา เด็กๆ ก็ตกลง ลูกแก้วเลยพาเด็กไปฝึกสมาธิที่ใต้ต้นไม้


ท่านผู้อ่านที่เคารพ ท่านเริ่มเห็นแสงแห่งความเป็นนางแก้วของน้องลูกแก้วหรือยัง... ถ้ายัง ก็ติดตามอ่านต่อไปนะครับ


.

 

ลูกแก้วบอกกับเด็กๆ ว่า ถ้ามาฝึกสมาธิทุกคนจะได้เห็นอะไรสวยๆ งามๆ มากมายอย่างที่ไม่เคยเห็นบนโลกมนุษย์มาก่อน ได้เห็นเมืองนิพพานด้วย


น้องพลอยผู้ช่างซักก็ถามตามประสาเด็กอายุ 5 ขวบ ทันทีว่า "เมืองนิพพานนี่อยู่จังหวัดอะไรเหรอคะพี่ลูกแก้ว ไกลจากบ้านเรามากไหม..."


"เมืองนิพพานไม่ได้อยู่บนโลกมนุษย์ แต่ออยู่ข้างบนโน้น เป็นเมืองแก้วสวยงามมากนะ...จะเห็นเมืองนิพพานได้ต้องนั่งสมาธิจึงจะเห็นได้..."


เอาเข้าแล้วละสิ...ท่านผู้อ่าน ได้อ่านคำตอบของน้องลูกแก้วซึ่งเป็นเด็กอายุราวๆ 9 ขวบ แล้วเป็นยังไงกันบ้าง ท่านละ เคยเห็นเมืองพระนิพพานกันบ้างหรือยัง ...


หลังจากเล่าความสวยงามต่างๆ ให้เด็กๆ กลุ่มนี้ฟังแล้ว เพื่อสร้างความสนใจให้แก่เด็กๆ น้องลูกแก้วก็เริ่มสอนการทำสมาธิให้แก่เด็กๆ ทั้ง 4 คน (ท่านต้องไม่ลืมว่า เด็กๆ กลุ่มนี้เป็นเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆ อายุประมาณ 3 ขวบกว่าๆ - 5 ขวบ เท่านั้น หนำซ้ำยังเป็นเด็กต่างชาติซะ 2 คน เรียกว่าเป็นเด็กที่อยู่ในวัยกำลังซนเชียวละ แล้วความซนของเด็กๆ กลุ่มนี้ก็ขึ้นชื่อลือชาในโรงพยาบาลแห่งนี้ซะด้วย)


น้องลูกแก้วเริ่มฝึกสมาธิให้แก่เด็กๆ จากพื้นฐานเบื้องต้นง่ายๆ ไปสู่ระดับการทำสมาธิ สถานที่ฝึกก็คือบริเวณใต้ต้นไม้ในสวนนั่นเอง โดยเริ่มแรกให้เด็กๆ ยืนเรียงแถวห่างกันหนึ่งช่วงแขนต่อกัน แล้วฝึกให้เด็กทุกคนหายใจเข้า - หายใจออก ช้าๆ ลึกๆ ยาวๆ หลังจากที่เห็นทุกคนทำได้แล้วก็เริ่มฝึกให้รู้จักคำภาวนา "พุท โธ" ควบกับลมหายใจ


สำหรับน้องเทลล่าและน้องยาวี ฝึกแรกๆ ก็มีปัญหาเรื่องการออกเสียง "พุทโธ" อยู่บ้าง แต่น้องลูกแก้วก็ฝึกให้ออกเสียงได้จนชัดเจนขึ้น แล้วก็ให้ทั้ง 4 คน สลับกันออกเสียงคำว่า "พุทโธ" ไล่เรียงกันไปเหมือนไล่ตัวโน๊ต "โด...เร...มี...ฟา" แต่ใช้คำว่า "พุท...โธ....พุท...โธ.." ไล่ไปเรื่อยๆ จนคล่อง หลังจากนั้นก็ให้เด็กทั้ง 4 คน นั่งขัดสมาธิลงกับพื้นและฝึกนั่งสมาธิโดยหลับตา ขณะที่เด็กๆ ทุกคนนั่งหลับตา น้องลูกแก้วก็จะสอนไปเรื่อยๆ สอนให้ทำใจให้สงบ ไม่ให้คิดฟุ้งซ่าน ไม่ให้นึกเรื่องเล่นเรื่องซน ถ้าคิดเรื่องอื่นให้ย้อนกลับมาที่คำภาวนา "พุทโธ"


ท่านที่เคารพ...อ่านมาถึงตรงนี้แล้วท่านรู้สึกเหมือนผมไหมครับ น้องลูกแก้วนี่ไม่ใช่เด็กธรรมดาแล้วละครับ เก่งเกินเด็กอายุ 9 ขวบ เธอสามารถเป็นครูสอนสมาธิให้แก่เด็กคนอื่นๆ ได้ และวิธีการสอนของเธอก็ถูกต้องเสียด้วย..... เล่นเอาผู้ใหญ่อย่างผมทึ่งในตัวน้องลูกแก้วเป็นอย่างมาก ติดตามอ่านลีลาการสอนสมาธิของน้องลูกแก้วต่อไปสิครับ ครบเครื่องจริงๆ มีทั้งลูกล่อลูกชน.. แทบไม่น่าเชื่อว่านี่คือเด็กอายุ 9 ขวบ เท่านั้น



.