อริยสัจ 4.?

อริยสัจ4 ความจริงอันประเสริฐ 4 ประการ
อันได้แก่
ทุกข์
สมุทัย
นิโรธ
มรรค
.........
ความจริง....ความจริงทั้ง 4 ประการ...ทำไมถึงเรียก ว่า เป็น ความจริง.?
...
ที่เรียกว่า มันเป็นความจริง เพราะมันคือ ...ผลลัพธ์ ที่ ตกตระกอน แล้ว..สุดแล้ว ถึงแก่นแล้ว ..ที่สุดแล้ว...จึงถือว่ามันเป็นความจริง..ที่สุดแล้ว..จะจริงมากกว่านี้อีก ก็ไม่ได้แล้ว..
...
ดังนั้น อริยสัจ4 จึงเป็นผล...
แล้วอะไรคือ มรรค..มรรคก็คือ ..กรรมฐาน หรือการปฏิบัติเพื่อให้ถึงผล..ที่แท้จริง
แปลว่า..
ปฏิบัติเพื่อให้ถึง..ตัวทุกข์ที่แท้จริง......ทุกข์
ปฏิบัติเพื่อให้ เข้าไปเห็นเหตุแห่งทุกข์ที่แท้จริง....สมุทัย
ปฏิบัติเพื่อให้ ได้รู้ ผลจากการดับทุกข์ ดับเหตุแห่งทุกข์ได้ ที่แท้จริง...นิโรธ
ปฏิบัติเพื่อรู้ทางสายกลาง ที่ เป็นทางพ้นทุกข์ได้ ที่แท้จริง..มรรค (คือผล อันเดียวกัน)
...
ถ้า อ่านและเข้าใจจริงๆ..จะเห็นว่า อริยสัจ4 คือ ความจริง ที่สุดแล้ว เป็นสรุปที่สุดแล้ว
...
กรรมฐานหรือมรรค หรือ วิธีปฏิบัติ เพื่อให้ได้คำตอบ ของ อริยสัจ 4 ก็คือ..เส้นทางแห่งการพ้นทุกข์ทั้งหลาย...แต่ที่ตรงและสั้นที่สุด ก็คือ สติปัฏฐาน 4 อันเป็นการ ปฏิบัติเพื่อ เป็นการเข้าไปดู รู้ เห็น ความไม่เที่ยง อัน มี ไตรลักษณะ ใน ความไม่เที่ยง ของ กาย เวทนา จิต ธรรม...ทั้ง 4 ฐาน
...
สมมุติ ถ้าเรา เขียนวงกลมขึ้นมา หนึ่งวงกลม
ในวงกลมนั้นคือทุกข์
ดังนั้น เหตุแห่งทุกข์ มันย่อม อยู่ด้วยกัน เสมอ ในวงกลมนั้น
ทีนี้ถ้าเรา สามารถเห็นเหตุแห่งทุกข์ และดับเหตุแห่งทุกข์ได้..วงกลมทั้งวง ก็เหมือนถูกลบหายไปทั้งหมด..กลายเป็นคำตอบ คือ นิโรธ คือ ..ผลจากการดับทุกข์ได้
อะไรคือ มรรคญาณ...ที่จริงมัน ก็คือผลคือปัญญาที่บอกให้เราได้รู้แล้วว่า ทุกข์เกิดจากอะไร ดับทุกข์ได้อย่างไร...แต่ มรรคญาณที่กบ่าวถึงนี้ ไม่ไช่ มรรคที่เอาไว้ดับทุกข์เหมือนเดิมแล้ว
แต่เป็นมรรคญาณที่เรา ไม่สร้างเหตุแห่งทุกข์ ไม่เข้าไกล้เหตุแห่งทุกข์อีกต่อไป เรียกว่า ทำตัวแบบอยู่ในทางสายกลาง ..ไม่สร้างทุกข์ ไม่เข้าไกล้เหตุแห่งทุกข์..ตลอดไป เพราะเกิดปัญญารู้แล้ว
เมื่อเป็นมรรคแบบนี้ ทุกข์เลยไม่สามารถเกิดขึ้นได้ ดังนั้น ทางสายกลางหรือมรรคที่ว่า มันจึง เป็นผล ที่พ้นแล้วจากทุกข์ นั่นเอง..อยู่กับนิโรธ ตลอดไป...
ดังนั้น
ทุกข์ สมุทัย นิโรธ มรรค...รวมเป็นหนึ่ง ก็คือ..ผลนิพพาน....
...
ขอได้รับความขอบคุณจาก ทีมงาน ดอกบัวแสง...นะจ๊ะๆ จุ๊บุ๊ๆ

 

แป่ว!!!

มรรค ก้คือ อรยสัจจ จิฮับ

ข้อที่สี่ ก้ เขียนชัดว่า มรรคเจริญ
อันเกิดจาก เหตุ คือ กำหนดรู้ทุกข์

ทีนี้

หาก สดับอริยสัจจ แบบ ปุถุชน
ขาดการสดับ จะมองเปน บันได
สี่ขั้น ต้องก้าวสี่ก้าว ถึงจะครบสี่

ในความเปนจริง "ไม่มีขณะ"

การรู้ทุกข ที่ถูกมุม ทันทีที่รู้ถูก
สมุทัยจะละทันที นิโรธนก้ปรากฏ
พรึ๊บ มรรคเจริญเรียบร้อยแล้ว

แม้นเขียนอย่างนี้ ร้อยละร้อย
ปุถุชน จะรับได้แบบ ทีละศัพท์
เพราะใช้ สัญญาจับความทีละ
ศัพท์ไปกระเดียด ไม่ได้ใช้
โยนิโส"มนสิการ" รับไปแบบไม่
ใช้ อายตนะ6

เหตุ และ ผล แบบ ปุถุชน ด้นเด้า
จะเปน ไดเกียวทูที สองจังหวะ

เหตุ ผล แบบธรรม จบลงที่เหตุ
ผลไม่ต้องคำนึง ใช้การหยั่งรู้
เอาก้ครอบ(งำ)โลก(รูปนาม)


ปล.ลิง

มรรคแท้ทรู เอาไปจด ลิขสิทธิ
ไม่ได้ เพราะ ผู้ใดประกอบเหตุ
ผลย่อมบังเกิดแน่นวล ผู้ใดแค่
ปรารภความเพียร ย่อมตำหนิ
ไม่ได้ว่าเดินทางผิด ย่อมเปน
อริย100%

 

ก็หัดเข้าใจ... อ่านแล้ว สรุปเป็นความเข้าใจดี้...
ที่อธิบายให้ฟัง คือ การอธิบาย ให้เห็นภาพ เห็น แผนที่
ส่วนความเข้าใจ ก็ หัด..เข้าใจแบบผู้มีปัญญา เขาเข้าใจหน่อย
อย่า อ่านตาม แล้ว คิดไม่เป็น..นะ
ไม่งั้น มันจะ เป็นพวก งมโข่งไปเรื่อย..ด้นๆ เดาๆ เหมือนจานลายเล่าปังนี่แหล่ะ
อิอิ

 

อริยะสัจธรรม มี 4 ประการ ก็ดูตรงๆ นะ ถ้าเห็นทุกข์ ต้องเห็นความดับทุกข์ เมื่อเห็นความดับทุกข์ย่อมรู้เหตุแห่งทุกข์ เมื่อรู้เหตุแห่งทุกข์ ย่อมไม่วางตนไปในทางแห่งทุกข์ มันก็ดูไปตรงๆ เลยนะ

 

ในเบื้องต้น เอาแค่ ชาติ ชรา โรคา พยาธิ มรณัง นี่คือสิ่งที่เห็นอยู่เป็นประจำ เหลือแต่ว่าคนเราจะมองเห็นมันได้ไหมและตอนไหน เห็นมีแต่กลัวไม่อยากเห็นไม่อยากเป็น ถ้าเห็นถ้าไม่กลัวมันจะมีต่อในระดับที่สุขุมหรือละเอียดไปกว่านั้นเพราะมันมีการเชื่อมโยง

 

แล้วอะไรที่ทำให้ ชาติ ชรา โรคา พยาธิ มรณัง ดับลงได้บ้าง นี่แหละมันเป็นเรื่องพิสดารล้ำลึกจริง ที่ต้องเพียรปฏิบัติ แม้ไม่พ้นก็ขอแค่ให้รู้ว่าอะไรที่ทำให้เป็นก็พอ ให้เป็นอุปนิสัยปัจจัยต่อไปได้นะ

 

นี่คือ บทเรียนขั้นต่อไปงั้นหรือครับ.

 

ไม่มีอะไร มันไม่ใช่บทเรียนอะไร ใครบางคนต้องรู้ และควรทำให้รู้ ด้วยตนเอง หรือด้วยวัฏฏก็แล้วแต่ พิจารณาเอา

 

ตอนนี้ ผมว่า ผมรู้แล้ว และยอมรับแล้วครับ
ผมว่าผมยอมรับการเตรียมตัวเตรียมใจ

 

อันนี้ก็ขอให้เป็นที่ระลึกแต่จะรู้แต่แต่คุณเท่านั้น หากสนใจใคร่รู้ นะ โม พุท ธา ยะ ศรีอารยเมตตรัยโย นะโม โพธิสัตว์ โต อะคันติมายะ อิติภะคะวา เห็นว่ารักและศรัทธามากในพระองค์ ก่อนสิ้นลมให้นึกในคำนี้

 

ท่านวรณ์นิ
ได้เคยเห็น ได้พบ ได้เข้าเฝ้า และได้พูดคุยกับองค์พระสมเด็จพระจอมไตร พระโคตมะสัมมาสัมพุทธเจ้าไหมครับ.
ท่านตรัสว่าอย่างไร เกี่ยวกับ อำนาจแห่งกรรม วิบากกรรม และ กรรมบีบคั้น
อันสัตว์ทั้วหลายย่อมประจักษ์.
.. และธรรมอันใด จักช่วยเป็นกำลัง ให้พละ๕ อินทรีย์๕ เข้มแข็งต่อสู่้้ ต่ออำนาจแห่งกรรมนั้น เพื่อมิให้กายและจิตตกไปในทางที่ชั่ว ครับ.

.. อามิตาพุทธ

 

ผมเปรียบอาจารย์ท่านที่มาสอนผม ให้ดับอวิชชาในตนเองนี้ได้ ว่าท่านเป็นพระสมณโคดมครับ เพราะธรรมที่ท่านมาสอนมาชี้ครับ
ส่วนในเรื่องธรรมที่คุณถามมานั้น ท่านก็สอนครับ แต่ผมคงไม่จำ เมื่อ ตอนดับอัตตาตัวตน มันจะลืมหมดทุกอย่าง...เท่าที่ผมเอามาเล่าได้ ก็เพราะ การระลึกทบทวนครับ ..นี่ผมก็ทบทวนมาหลายปี ค่อยๆแก้ไขให้กระชับ เพราะถ้าจะ กล่าวถึงทุกเรื่อง มันเยอะครับ เพราะต้อง เข้าใจโลกทุกด้าน

เรื่องกฏแห่งกรรม มันเป็นเรื่องของเหตุผล ตามธรรมชาติครับ สรุปลง ที่คำว่า ทำดีย่อมได้ดี ทำชั่วย่อมได้ชั่ว.....แต่การกระทำ อาจบางที อาจไม่ถูกใจคนอื่น เช่น แม่ตีลูก เพราะอยากให้ลูกได้ดี ทั้งหมด อยู่ที่เจตนาครับ ซึ่ง ทุกการกระทำล้วนมีผล ..ดังนั้น ผู้ไม่อยากรับกรรม ก็ ไม่ควรสร้างกรรม..แต่เมื่อคิดจะทำดี แล้ว ก็ต้องยอมรับครับว่า ผลกรรมมีจริง ..เช่น ถ้าอยากรักษาสุนัขที่บาดเจ็บ อาจถูกสุนัขกัดเอาบ้าง ก็ต้องยอมรับครับ..จะรักษาลูกสุนัข อาจถูกแม่สุนัขกัดเอาบ้าง ก็ต้องยอมรับครับ เพราะ ผู้รู้ ช่วยผู้ไม่รู้ฉันใด ย่อมเป็นการลงไปเปลื้อนโคลนตมด้วย เป็นธรรมดา..
ส่วนกรรมบีบคั้นนั้น ผมถือว่า ..มันบีบคั้นได้ เฉพาะผู้ที่ยังมีจิตอวิชชา.
แต่กระนั้น เหล่าผู้รู้มาก บางคน ก็เลย กลัวที่จะช่วยเหลือ ผู้ไม่รู้ เพราะ เปลืองตัว...แต่ผู้รู้อย่างผม ก็รู้ครับว่า ..ถ้าผู้รู้ไม่ทำ แล้ว ใครจะทำ.?

 

อริยสัจจ์4-มรรค8 ก็เป็นทั้งมรรคและผลแหละครับ หลายท่านละเลยหัวใจในการบรรลุธรรม ลองตั้งใจภาวนาดูดีๆสิน่า มรรค8 นี้แหละทางพ้นทุกข์

 

พระอริยะเจ้า ไม่ใช่ไม่อยากที่จะช่วยเหลือใคร
แต่เป็นเพราะประสพการณ์ ที่เวลาที่ช่วยเหลือใครไปแล้ว
ผลสุดท้าย ก็จะช่วยใครไม่ได้มาก
จะต้องเป็นไปตามกฏแห่งกรรม ทุกคน
แต่จะช่วยให้คนๆนั้น ประครองจิต สู้ชีวิตต่อไปได้

เมื่อสะสมเป็นประสพการณ์มากเข้าๆ
ผลสุดท้าย ก็จะเริ่มปล่อยวางจิตตัวเองดีกว่า
เมื่อเป็น พระอรหันต์ ก็จะปล่อยวางหมดทุกสิ่ง
แต่ก็ช่วยคนเหมือนกัน ตามแต่ที่จะช่วยได้
แต่ไม่ดิ้นรนช่วยเหลืออย่างบ้าบอ เหมือน พระโพธิสัตว์ อีก

 

ไปเล่นไกลๆเลย รือสีลิงขาว
ไปไร้สาระที่อื่นเถอะ..ชิ่วๆ

 

พระอรหันตเจ้า ท่านเห็น ทุกสิ่งเป็นเพียงสิ่งสมมุติ
ท่านจึงไม่เล่นกับ สิ่งที่เป็นของที่อุปโลกน์ขึ้นมา
มีแต่สิ่งที่เทียมๆ ไม่มีอะไรจริงแท้ สำหรับท่านเหล่านั้นเเล้ว
แต่คนที่คิดปรามาส ท่านเหล่านั้น ก็ยังคงที่จะมีเวรกรรมอยู่ดี
พระอรหันต์อย่างท่าน ก็ระวังตัวไว้ อย่าให้จิตตนเองหลอก
เพราะความจริงแล้ว เราก็คือพยามาร และ พยามารก็คือเรา นั่นเอง

 

เหรอ.? ไม่บอก ไม่รู้นะเนี่ย.
หลอกตัวเอง ก็ดีกว่า ถูก รือสีลิงขาว หลอก ไปแดนนิพพาน ก็แล้วกัน
อิอิ


นี่ยังมาอวดอุตริ ว่าผมเป็นพระอรหันต์อีก

ผมคนธรรมดา..มนุษย์ครับ มนุษย์..พูดไปเรื่อยเลยนะ รือสีนะ

 

สาธุ... กับ จขกท. ครับ

 

กลิ่น ตุ ตุ ตั้งแต่เมื่อวานแล้ว

มีการลงท้ายด้วย "อิอิ"

เหลือแต่ "ก๊าบก๊าบ" "แงวแงว"

 

เณรหาย วร๊ณ์นิ ถูกขุดขึ้นมา แปลกดีมีเกิดดับ อิอิอ