ใครเป็นมั่งครับแบบนี้เวลาจับภาพกสิณ?

เวลาจับภาพกสิณแล้วอยู่ภาพอะไรมาก็ไม่รู้บางที่เห็นเป็นเรื่องราวถามพี่คนหนึ่งแกบอกเป็นกสิณโทษไม่รู้จะแก้ไงไปถามพ่อ คุณพ่อก็บอกว่าให้อธิษฐานให้เพิกภาพนั้นหายไปให้จับภาพกสิณให้เป็นนิมิตแบบอุคหนิมิต ใครเคยเป็นเล่าสู่กันฟังได้นะครับและอยากรู้วิธีแก้ไขของแต่ท่านครับ (ผมฝึกนี้เป็นเตโชกสิณนะครับ)

 

กสิณที่ฝึกเป็นจินตภาพภายนอกกาย หรือ ตั้งไว้ภายในกาย ครับ
ควรเริ่มต้นด้วยสัมมาทิฐิ ก่อนจะเริ่มกสิณ
คืออย่างน้อยมีศีล๕ ครบ เคารพพระรัตนตรัย.
นั่นก็เพราะ พอจะให้เป็นเชื้อของ สัมมาสติและสัมมาสมาธิ บ้างนิดหน่อย ก็ยังดี.
ด้วยเหตุเพราะ หากเริ่มต้นฝึกด้วยใจอันมีกิเลสนำ เช่น โลภะ.
อารมณ์จิต โดยธรรมดา ย่อมไม่อยู่นิ่ง
โลดแล่นเสมอๆ เร็วยิ่งกว่าสายฟ้าแลบ
ยิ่งถ้าหากเราไม่สั่งสมฝึกฝน สมถะ สมาธิ สงบนิ่ง เป็นอารมณ์เดียว มาก่อนอย่างมั่นคง แล้ว การฝึกกสิณย่อมซัดส่าย
เหมือนใบไม้ที่ต้องลม.
.. ภาพต่างๆ ที่ปรากฏแทรกขึ้นมา ก็คือสิ่งที่จิตเราบันทึกไว้ในอดีต อันมีกิเลส กรรมและวิบาก (3อย่างนี้ คือองค์ประกอบของวัฏฏะ) เป็นแรงขับ ให้ฟุ้งกระจาย ปรากฏในนิมิต ในขณะที่อารมณ์จิต นิ่งได้สักพัก.
ของที่เคลื่อนไหว ย่อมเห็นชัดในจิตจากหยาบไปละเอียด
ถ้าไม่ทรงสมาธิตั้งมั่นในกสิณ
ย่อมเห็นรูป เวทนา สัญญา สังขารและวิญญาณ ที่สั่งสมมาในอดีต ฟุ้งกระจายอย่างไม่เป็นระเบียบ ปรากฏให้เห็น
ครับ

 

ตั้งไว้ภายนอกกายครับ

 

เป็นเรื่องราวในอดีตชาติครับ
จิตเริ่มจะนิ่ง ก็มักจะเห็นนิมิตต่างๆ
เห็นอะไร ก็อธิษฐานจิตอโหสิกรรม แล้วปล่อยวาง
อย่าไปยึดถืออีก ผ่านแล้วก็ให้ผ่านเลยไป
ให้นึกถึงแต่ กสินไฟ แค่นั้นพอ
สิ่งอื่นเป็นเรื่องระหว่างทาง อย่าไปสนใจ
ให้สนใจแต่ กสินที่เราฝึกอย่างเดียวก็พอ