เล่าสู่กันฟัง

วันนี้ตื่นมาทุกข์ใจ ธรรมที่เรารู้นั้นไม่เท่าคนอื่นบางเรื่องเข้าใจบางเรื่องไม่เข้าใจ มีแต่ความอยากรู้สงสัยในหัว ทั้งที่รู้วางแล้วกลับมาอีก เราว่าเราแค่รู้แต่เห็นไม่พอ(ใจไม่วาง)กลางวันอยากกินซูชิออกไปกินคนเยอะเลยไม่อยากกินเพราะเห็นคนเต็มร้านไม่อยากกินละ ไปกินร้านคนน้อยไม่ชอบคนเยอะ เดินดูหนังสือก็เพลินดีปรุงกิเลสไปเรื่อยๆ พอรู้ใจก็เริ่มตีกัน นี้กิเลสนะไปยุ่งทำไม ตีกันอีกแล้ว กิเลสกับไม่กิเลส เลยกลับมานอนไม่อยากยึดอะไรนอนดีกว่า นอนแล้วไม่ต้องคิดนอนแล้วไม่รู้เรื่อง นอนแล้วสบายใจ(หนีปัญหาไหมนี้) ตื่นมาก็ดูกิเลสต่อสู้กันทั้งวัน สรุปไม่รู้จะทำไงอะไรจะเป็นคงต้องให้เป็นไป ตอนนี้สบายใจขึ้นวางๆไปบ้างแล้ว อย่าอยากรู้มากเลยเหนื่อยจัง ใครปฏิบัติเป็นยังไงเรื่องของเค้าเถอะ ทุกข์จังไม่แบกละเหนื่อย วันนี้พอเข้าใจ พรุ่งนี้ถ้าโง่ใหม่ค่อยว่ากัน
เข้ามาให้คำแนะนำได้นะ

 

ก็ตัณหามันบีบรัดทั้งนั้นแหละ ลองเอาสติไปครอบดู เวลามันคิด ก็ถามตัวเองซิว่า นี่คิดอะไร สลัดให้ออก ทวนให้ได้
การไปนอนก็ดีระดับหนึ่ง ก็ถือว่า ช่างมันได้ระดับหนึ่ง

แต่ ต้องอดทน นะ ลองดูไปเรื่อยๆ ฝึกไปเรื่อยๆ
ผมนี่ ผ่านมาทุกรูปแบบก็ว่าได้ มันทั้งทุกข์ทั้งร้อน นี่ผ่านมาหมดแล้ว
ทั้งงง ทั้งสับสน ทั้งสงสัย ว่าทำไมมันเป็นอย่างนั้นทำไมมันเป็นอย่างนี้

นี่ความคิดของกิเลสบีบทั้งนั้น
ก็ลองปล่อยวาง และทวนกระแสด้วยการระลึกว่า นี่เราทำหน้าที่เราอยู่หรือ
หน้าที่เราตอนนี้คืออะไร เรามานั่งระลึกชาติอะไรไร้สาระทำไม ว่าแล้วจิตก็จะเบนออก หันไปสู่ทิศทางอื่นเอง

 

มัวแต่ไปแยกทุกข์ ไอ้นี่กระทบก็เป็นทุกข์ ไอ้นี่กระทบแล้วจะปรุงหรือเปล่า เขาเรียกหมกมุ่นอยู่กับความคิด...

อยากทำอะไรก็ทำครับ แต่ให้มีสติระลึกรู้อยู่เสมอ ไม่ไปหลงปรุงแต่ง
ให้ยิ้มออกมาจากใจบ่อยๆ จิตย่อมเป็นกุศล ครั้งเมื่อใจปรุง มันก็ยังคงเป็นกุศล สบาย สบาย

 

สาธุ อัตตา นั้น จะเอาออกมา ตี แผ่ มันไม่ยากอะไร เอามาแสดงแล้ว
ก็ขอให้สังเกตไปว่า ตัวไหนที่เป็นอกุศล ก็ให้ทิ้งเสีย กำหนดทิ้งเสีย
ทิ้งทั้งการ ลด ละ ในชีวิตจริง และทิ้งไว้ในเว็บบอร์ด อย่าได้เอามาหวล
คืนเข้าตนเอง เวลาถูกกระทบ อัตตา ที่เราเอามาแผ่ แล้วเกิดชอบใจ
ไม่ชอบใจในคำติ ชม ส่ง เสริม อย่าให้ฟู อย่าให้แฟบ

บางคนก็เอามาตีแผ่ แต่ก็แผ่เพื่อพอกพูนอัตตา เมื่อได้รับคำชี้อย่างไร
ก็มีแต่ หวง ไม่สบายใจ แทนที่จะได้รับความผ่อนคลาย ที่สลายอัตตา
กลับดึงอัตตากลับไปยึดเหนียวแน่นยิ่งกว่า ด้วยคำว่า ไม่มีคนเข้าใจ

 

ความอยากคือ...ทำให้เกิดทุกข์ครับสำหรับผม...
ทุกข์เพราะอยาก.....อยากอย่างนั้น...อยากอย่างงี้
เลยทุกข์ครับ

 

ฝนที่ตกทางโน้น หนาวถึงคนทางนี้ ยังอยากได้ยินทุกเรื่องราว

เธอลำบากอะไรไหม เธอผอมไปหรือเปล่า อย่าลืมเล่าสู่กันฟัง...

ตามรู้ใจตัวเองไปเรื่อยๆ ดีแล้วครับ ที่สำคัญ อย่าปรุงต่อ

ใจมันจะอยากอะไรก็ช่าง ไม่ต้องบังคับให้ไม่อยาก รู้ว่าอยากเป็นใช้ได้

 

มันเป็นเรื่องยากจริงๆ ที่จะหลีกหนีกิเลสพ้น..ถ้าหากว่าเรายังคงต้องใช้ชีวิตในทางโลกแบบนี้...ยกเว้นต้องตัดใจไปบวชเป็นพระป่าเท่านั้นแหละครับ...(ทำไมหลวงปู่มั่น ท่านถึงไม่ชอบอยู่ที่ๆ มีคนพลุกพล่านนานๆ เพราะที่ใดมีหมู่คนมาก กิเลสมันชอบมากครับ ท่านถึงชอบปลีกตัวหนีไปที่อื่นทันทีถ้าเริ่มมีคนมากขึ้น)

 

ถ้าได้เสวนากับกลัยณมิตร ที่มีจิตร่มเย็น ก็เป็น สัปปายะ ได้ครับ

 

ตัวตนมันทนได้ยาก จิตมันไม่ลงเอยอะไรง่ายๆ
ไม่ตีกับใคร ก็ตีกับตัวเอง

อย่าคิดมากนะ คงเป็นกันทุกคน กว่าจะเป็นอรหันต์
คงต้องตามดูมัน รบกับตัวเองด้วยสติ เจริญอริยมรรค

คงไม่มีอะไรพอ ถ้าเป็นของดี คงต้องศึกษา หมั่นศึกษา

ว่าแต่ซูชิ นี่มันเนื้อหรือเปล่า.. กินสุกี้ดีก่า... เน้นผักกะเต้าหู้

(||)