ฝันไปถึง เมืองบังบด เมืองผี แดนลับแล แล้วแต่จะเรียก

การรำดาบ มิใช่เพื่อความงดงามเพียงเท่านั้น แต่เป็นการรวบรวมสมาธิ
ใช้เวลาที่รำดาบนั้น ตรึกตรองวิถีดาบของคู่ประดาบ สิงห์ตรึกตรอง
แล้วลืมวิถีดาบที่เคยฝึกซ้อมมากับเข้มให้สิ้น จิตนึกถึงกลดาบต่างๆ แม่ไม้รำ
ที่จักแก้ทาง ใจก็กระหวัดสงสัย พี่เข้มโมโหโกรธาเรื่องใดหนอ เสียงกระซิบ
ดังขึ้นข้างหูซ้ายจนร้อนวาบไปทั้งหู เสียงพรายกระซิบที่หลงลืมไปเสียนาน

" โอ้ย พ่อ พ่อไปขยี้ใจพ่อเข้มจนแหลก ไปแย่งเมียเขามา ยังมิรู้ กะไรพ่อ"
ตามด้วยเสียงหัวเราะอันโหยหวน บาดไปทั้งจิตทั้งใจ

สิงห์ยังไม่ทันได้คิด เข้มก็โจนจ้างเข้ามา กระโดดวิถีไกล แล้วเริ่มฟันไม่เลี้ยง
ฟันล่างตัดบน ฟันบน จ้วงลง ฟันข้าง ต่อด้วยเข่า สิงห์โดนไปจนจุก
ยังไม่หนำใจเข้ม กระโดดเข้าฟันไม่ย้ำ

 

สิงห์รับดาบเข้ม โดยไม่ฟันโต้กลับได้ไม่กี่ท่า ก็เดาทางดาบเข้มได้ เข้มใช้
ผสมกับการกระโดด ฝึกเอ็นข้อขาให้หนักแน่น ฟันเมื่อได้แรงจากการโดด
รับเมื่อเท้าเหยียบพื้นแน่นพอ หลบเลี่ยงโดยการพลิกร่างหนี หากไม่ได้
รับการฝึกมาอย่างหนักหนา คงทำอย่างเข้มมิได้ ด้วยหากโดนย้อนกลับ
ตอนขายังไม่ถึงพื้น จักโต้กลับได้เพียงหนึ่งในสองของแรงที่มี

สิงห์ตรึกตรองแล้วก็กระโดดฉากหลบ เข้มตามตี โดยการกระโดดเช่นเดิม
ตีดาบสองมือลงไป สิงห์ไม่ฉากหนี กลับย่อลง ตั้งดาบกากาบาท รับ แล้ว
หมุนปลายดาบเข้าหากัน ผลักดาบเข้มออก ย้อนฟันคู่ เหมือนช้างสวนงา
ดาบเข้มแยกออกเป็นสองด้าน สิงห์กระแทกสวนขึ้น เข้มหลบไม่ทัน
ปลายดาบ ถากคางเข้ม เลือดไหลซึมทันที สิงห์ใช้เข่ากระแทกท้องเข้ม
เข้มเซเหมือนจะล้ม สิงห์ไม่นำพา หมุนตัว เตะสวน แล้วใช้ด้ามดาบของตน
กระแทกมือเข้ม จนดาบในมือข้างซ้ายของเข้มกระเด็นหลุดไป

 

แทนที่เข้มจะหยุด ตามธรรมเนียมการประดาบที่ดี แต่เข้มกลับใช้ดาบเดียวในมือขวา
ฟันสิงห์ต่อไปไม่หยุด...

 

ช่วงนี้เจ้าของกระทู้ป่วยค่ะ เบาหวานกำเริบ ตับน่าจะอักเสบ
รอผลตรวจก่อนนะคะ อะไรจะเกิดก็คงต้องเกิด จิตที่ตื่นแล้วย่อมไม่หวั่นไหว
ต้องรักษาสุขภาพอย่างหนัก งดดูหมอ งดนอนดึก
ทำงาน สวดมนต์ นอน ชีวิตวนเวียนแค่นี้

ขออภัยทุกท่าน ขอให้มีแรงสู้ต่อ

แต่ก็แปลกพอจิตยอมรับสภาพ มันก็เลิกวิ่งวน
ตอนนี้นั่งสมาธิง่ายขึ้น ไม่รู้จะยึดอะไรไว้ได้
แม้แต่สังขาร

 

เป็นกำลังใจให้หายไวๆครับ

 

มาต่อที่กระทู้ฝันของผมก็ได้นะถ้าเบื่อ ทำไมฝันเป็นแนวต่างโลกหว่าตามกระแสไล้โนเวลละมั้ง ไม่รรู้จะเป็นพระเอกเรื่องไหนอีกเนี่ย ฝันกำลังสนุกเลย จะว่าไปแล้วพึ่งเข้ามาอ่านกระทู้คุณจารุจันนะเนี่ย นึกว่าจะมีเราคนเดียวที่ฝันทุกวันซะอีก ขึ้นอยู่กับกิจกรรมที่ชอบทำด้วยรึเปล่าครับฝันเนี่ย ผมชอบอะไรแปลกแหวกแนวไปหน่อยละมั้ง เพราะเบื่อความซ้ำซากจำเจ ไม่ได้เกิดในตระกูลจักรๆ วงศ์ๆ ซะด้วย อาจเห็นผมไม่ค่อยมีสัมมาคารวะก็โทษทีนะ เพื่อความยุติธรรมของโลกนี้ และต่างดาว ทำให้ผมเริ่มฝันทุกวันแทน ตื่นก็นิมิต ก็ว่าแล้วฝีมือพยานาคมาจากกระทู้นี้เอง เจ้าที่แรงมาก เมืองบังบดเคยฝันไปทีเหมือนกัน นานแล้วไม่ได้เอะใจ จนเขากรอเทปความฝันไปยุคล้านปีข้างหน้าให้ผมฝันเต็มที่เลยมั้ง เจอไอรอนแมน ซุปเปอร์แมน โดเรมอน ไฟนอลแฟนตาซี ยุค 8 บิต มากระทู้ผมนะ ขอให้หายไวๆ ละกัน จะพยายามมาอ่าน สงสัยโดนผีบังตาไม่ได้เห็นทู้นี้เสียดายจัง เจอกันช้าไป

 

ลืมๆ กระทู้ผม อ่านแก้ขัดกันก่อนได้พึ่งเริ่มๆ เล่าเลย สงสัยจะเป็นจั้มเปอร์ ใกล้ๆ กันนี่เอง
http://palungjit.org/threads/จุดเริ...นไปเรื่อยๆ-ละกัน-ตื่นก็นิมิตหลับก็ฝัน.611241/

 

สิงห์ได้แต่ปัดป้อง เพียงครู่เดียว ก็โต้กลับอย่างดุดันสมชื่อ
แต่เข้มก็มิออมมือให้ ใช้ดาบเดียว แต่เป็นดาบเดียวที่มีครู
เป็นดาบเดียวที่เพียรฝึกอย่างหนัก แม้เหลือเพียงดาบเดียวก็มิไร้พิษสง
ทั้งศอก เข่า หมัด ก็ยังคงประเคนอาวุธมาไม่ยั้ง สิงห์โกรธจนหัวหมุน
กระโดด กลับหลัง หนีพี่เข้มของตน แล้วกลิ้งหลบไป จนสุดขอบ
ลานประลอง ตรงหน้าพ่อหมอเฒ่า เข้มยังมิยอมหยุด กระโดดตามมา
สิงห์ถอนหายใจ วางดาบสองมือคู่กันตรงหน้า
ผู้ชมทั้งหลายแทบหยุดหายใจ ดาบของเข้มเงื้อลงมา แล้วหยุดลง
เข้มหอบหายใจจนตัวโยน แล้วเรียกสติตนกลับมา

หยาดเหงื่อของเข้มไหลลงไป จรดปลายดาบ
พร้อมกับที่สิงห์ที่คุกเข่าอยู่ ค่อยๆก้มลงเหมือนจักกราบเข้ม
เข้มได้สติทันใด รีบก้มลงเก็บดาบให้สิงห์ สิงห์ยังมิทันได้กราบเข้ม
เข้มก็พยุงปีก ขึ้น แล้วก้มหัวให้สิงห์
เป็นอันจบการประลอง

เสียงคนดูโห่ร้อง อย่างชื่นชมทั้งคู่

 

ไม่รู้คนที่อ่านกระทู้ของเรา ยังเห็นภาพอยู่บ้างมั้ยคะ หวังว่าคงทำให้บางท่าน
คิดถึงอดีตขึ้นมาได้อีกครา

 

นึกไม่ถึง ว่าขุนเข้มจะมีแท็กติกพิเศษซ่อนไว้ด้วย

 

ท่านพระยา รีบให้ท่านขุนคู่ใจ นำสินรางวัลเป็นเบี้ย มามอบให้ท่านขุนทั้งสี่
ตามธรรมเนียมแต่โบราณ แต่ท่านขุนทั้งสี่ ก็มิกล้ารับสินน้ำใจนั้น ด้วยสำนึกว่า ตนนั้นเป็นข้าในเจ้าหอหน้า เมืองสองแคว

ท่านพระยาได้แต่ทอดถอนใจ อดเสียดายท่านขุนทั้งสามมิได้ ฝีไม้ลายมือ ระดับพระกาฬ
นับเป็นขุนศึกได้ทั้งสี่คน หากแม้ออกศึกกับขุนทั้งสี่ คงอุ่นใจได้มิน้อย แต่ก็วางใจด้วย
หากได้ ลูกเลี้ยงของตนเป็นพวกแล้ว อาจโน้มน้าวขุนทั้งสามได้

ท่านพระยาตรึกตรองแล้ว ก็นิ่งเสียตำลึงทอง มิได้ขัดขวาง

ท่านชายนั้นสุดแสนประทับใจ ยิ่งบูชาพี่ขุนสิงห์ของตน

 

โบราณท่านว่า อย่าแหย่เสือหลับ

 

คล้ายกะแถวบ้านผมเลย ครับ คนเป็นนักมวยทะเลาะกับเพื่อนบ้าน จะเข้าชารจ์ไปต่อย เขา เจอแทกติกลับสปาต้าสวนเละ

 

ท่านขุนทั้งสี่ เมื่อแสดงการประดาบจบแล้ว ก็ลากลับ เดินไปอาบน้ำผลัดผ้าที่ลำธาร
พ่อหมอเฒ่า มองตามหลังอย่างครุ่นคิดตรึกตรอง แล้วชำเลืองมองแม่บัว
ที่มองตามขุนสิงห์ ตาเป็นมัน พ่อหมอเฒ่า ก็หัวเราะหึ หึ ในอก
เพลานี้ คงจักได้เพลาอันเป็นฤกษ์งามที่จักหาหลานเขย แลจักเป็นกำลัง
ที่จักสะสางอดีตที่ติดค้าง เพลาของพ่อหมอพราหมณ์เฒ่า ไกล้เวลาแล้ว

คิดการได้ดั่งนั้น จึงรีบเดินกลับเรือนตน พ่อหมอเดินไปอย่างรวดเร็ว พ่อบ้านมองตาม
บิดาตน ให้รู้สึกสังหรณ์ใจมิดีนัก

เมื่อชำเลืองมองลูกสาวตน แล้วก็เอ่ยขึ้นด้วยเสียงอันดุดัน " แม่บัว กลับเรือน"

 

ขุนสิงห์ ผู้มิรู้ชะตากรรมตน เมื่ออาบน้ำชำระร่างกาย ก็เดินกลับเรือนพ่อหมออย่างเงียบๆ
พี่เข้ม นั้นเดินจ้ำอ้าว หนีน้องร่วมสาบาน รู้สึกยังกรุ่นในอารมณ์ มิรู้จักจัดการกับความรู้สึกตนเช่นไร เมื่อปล่อยให้โทสะได้ออกมาโลดแล่นในจิต ก็มิอาจสลายลงไปโดยง่าย
ในใจเข้ม มีเพียงประโยคเดียว ทั้งรักทั้งแค้น แน่นอก หากมิใช่น้องร่วมสาบาน มิเคย
รู้สึกรักจนตายแทนได้ คงง่ายกว่านี้นัก

ในกาลถัดไป ผลกรรมนี้ ขุนสิงห์ก็ได้รับอย่างสาสม รักแค้นจนแน่นอก จะตัดก็ตัดไม่ขาด
จักฆ่าเสียก็ทำมิลง หากปล่อยไปก็ยังรักหนักหนา

 

ก็ยังป่วยอยู่ค่ะ แต่อยากเขียนให้หลายๆคน ที่คิดถึงพี่สิงห์

 

ป่วยเหมือนกันเลย คนบ้าฝันเหมือนกัน อาถรรพ์แน่ๆ

 

คืนนั้นเดือนดับ ฤกษ์ผานาที ช่างเป็นใจ กับพ่อหมอเฒ่านัก

ซาเงเดินเข้ามาหาสิงห์ กระซิบกระซาบว่า พ่อหมอเฒ่า จักสอนวิชาอันเป็นมงคลให้
ขอเชิญขุนสิงห์เข้าไปพบพ่อหมอในห้องเถิด

ขุนสิงห์ เข้าไปในห้องหับแต่เพียงผู้เดียว ปิดประตูลงดาลแน่นหนา เหลือบมอง
ห้องนอนเรียบง่ายของพ่อหมอ มีเพียงเสื่อ และหมอนเหลี่ยมใบเล็ก ดูสะอาดเรียบร้อย
อบอวลไปด้วยกลิ่นสมุนไพร พ่อหมอเฒ่านั่งหันหลังให้สิงห์ ไหล่ค่อมคู้ลง ตามวัยอันชรา

"มาแล้วหรือ ขุนสิงห์ ขอบน้ำใจเจ้ามาก ที่ยอมมาเรียนวิชา กับหมอเฒ่า"

สิงห์ตรึกตรองแล้วตอบไปอย่างถนอมน้ำใจ
"พ่อหมอ ท่านมีการใด จักไหว้วานข้า ก็จงบอกมาเถิด อย่าได้เกรงใจ"

 

"ข้ามิมีการใด จักใช้ ขุนสิงห์ เพียงแต่ ข้ารู้สึกชอบฝีไม้ลายมือ ในเพลงดาบ
จึงจักขอบใจขุนสิงห์ ด้วยยาสมุนไพรสูตรโบราณ จักได้ฟื้นกำลังวังชา ให้เลือดลม
แล่นดี แต่ยาขนานนี้แรงนัก หากมิเคย ฝังเหล็กไหลในร่าง จักร้อนจนทวารทั้งห้าแตกได้
ยานี้ ข้าปรุงให้ขุนสิงห์เพียงผู้เดียว"

ขุนสิงห์ให้ฉงน แลสังหรณ์ใจไม่ดีนัก แต่มิกล้าเอื้อนเอ่ย ห้ามพ่อหมอ

ได้ยินเสียงเคาะประตู เบาๆ ที่หน้าห้อง เสียงพ่อหมอเอ่ย
"เข้ามาซิ แม่บัว"

 

แม่บัวผู้เย้ายวนใจ เข้ามาในห้อง พร้อมถาดใส่ถ้วยดินเผา ใส่ยาสีเปลือกไม้ต้ม
สีส้มอ่อน แต่กลิ่นฉุนหนักหนา แสบเข้าไปในโพรงจมูก

สิงห์ถึงกับทนไม่ไหว จามเสียหลายครั้ง ก่อนที่แม่บัวจะวางถ้วยยานั้น ตรงหน้าขุนสิงห์
พร้อมทอดสายตาแลรอยยิ้มหยดย้อย อย่างไม่สงวนท่าที สิงห์มองกิริยาของแม่บัว
แล้วให้หลุบตามองถ้วยยา มิกล้าสบตาตอบ ด้วยเกรงพ่อหมอเฒ่า

แต่แม่บัวก็ไม่ยอมขยับไปจากข้างกายสิงห์ พ่อหมอก็มิได้เอ่ยทักท้วง
แล้วเอ่ย ดั่งคำสะกดใจ
"ดื่มเสียท่านขุน ประเดี๋ยวยาจักสิ้นฤทธิ์ ต้องดื่มจักได้มีฤทธิ์ร้อน"

สิงห์กำลังจะหยิบถ้วยยา มาจรดริมฝีปาก หูก็พลันได้ยินเสียงกระซิบ ของ
ภูติพรายอันภักดี
" อย่าดื่มเลยนายท่าน มันมิใช่ยา ธาตุขันธ์จะร้อนรุ่ม จนควบคุมกิเลสในใจตนมิได้ จงเรียกให้
ซาเง เจ้าคนป่ามาขัดทัพ "

สิงห์ชะงัก ถ้วยที่กำลังจะจรดริมฝีปาก สะบัดหัวคลายความเวียน จากกลิ่นยานั้น
"ซาเง เข้ามาหาข้า"สิงห์ตะโกน แต่มือยังจับถ้วยยาไว้แน่น