ท่านเห็นจิตเป็นเป็นอย่างไร

ทีนี้ เดี๋ยว จะหาว่า ปรักปรำอย่างเดียว

ถ้า. เอาเข้าจริง. ถนัดบังคับฝัน. ก้ยังพอสู้ได้

ก่อนที่ จะบังคับฝัน

ให้เหนจิต ที่ระลึกได้ว่ากำลังฝัน

แทนที่จะ. บังคับฝัน. ให้ อาสัยจังหวะ
ระลึกได้ว่ากำลังฝัน. แล้ว. ลืมตาเลย

ถ้าสำเร็จ

แล้วเหนได้ว่า. การนอนเปนเพียงสภาวะธรรม
อย่างหนึ่ง. จริงๆ. แล้ว. การนอนไม่มี

มีแต่ ภพ เท่านั้นที่เกิด ดับ

แบบนี้ค่อยมา. ว่ากันเรื่อง ฌาณ. แฌณ

 

ทีนี้ สมมตินะสมมคิ สมมติว่า กำหนดรู้สภาวะ
ภวังคฝันได้ สู้ได้ เหนเกิดดับได้

เวลาลืมตา มีวิหารธรรมอยู่

ตื่นอยู่นี่ แต่จิตมันไหลไปคิด

จะเหนเลย อาการติดหล่มนี่ ไม่ใช่มีแค่
ตอนระลึกรู้ว่ากำลังฝัน จิคไหลไปคิด
ขณะลืมตานี่ ก้ถอนๆยื้อๆได้เหมือนกันเปะ

อย่าไปไหล อย่าไปฝืน จะไหลไปคิดบังคับได้
หรือ ถอนๆแต้ติดหล่มแบ้วยื้อๆ ล้วนโดนมันหลอกทั้งคู่ จริงๆ แคระลึกว่ากำลังฝัน แม้น
จะถอนไม่ได้ แต่มีสติรู้ตาม จริงๆมันถอนแล้ว

แต่จะให้ดี ให้หลุดผัวะ ด้วยการระลึก "ระลึกได้
ว่าฝัน" หรือ "ระลึกได้ว่าไหล" แบบกระพริบตา
แล้วหลุดเลยย่อมดี

แต่ทว่า ภวังยางจังหวะชีวิต เปน วิบากเขากำลัง
ให้ผลตามกฏแห่งกรรม อันนี้จะ ถอนไม่ได้
แต่จะเหนอีกแง่นึง คือ จิตมีอุเบกขาแล้วรับสภาพ
อย่างจำนน ตรงนี้ต้องเหรอุเบกขาแทน การยื้อ
ชักเย้อ หรือ ระลึกหลุดผัวะ เช่นต้องคิด
งานการ ถอนออกมาแปป มันจะกลับเข้าไปตรึกต่อ ห้ามไม่ได้ จนกว่าจะไม่มีการงานค้าง

หรือบางอย่างเปนเวรกรรม ที่กำลังตามมาทัน
แบบนี้ก้สนองหละคร้าบ จิตมันรับสภาพของ
มัน ห้ามไม่ได้ เช่น ลูกศิษยสายหลวงปู่มั่น
ที่ทราบล่วงหน้าเครื่องบินจะตก เปนต้น

 

ถ้า แยก ภวังค จุด "หลับ" หรือ "ฌาณ" ได้

นิสัยกินจนหลับ จะหายไป

จะเหลือกินพอดีๆ กับ สมชีวตา

แต่จะผอม หรือ อ้วน นี่ขึ้นกับ กรรม

กินจนหลับจะหายไป เหลือเปนกินเพื่อตื่นอยู่เสมอ
มีปรกติท้องพร่อง

เพราะจิตตอนโดนภวังคครอบนี้ ขนพองสยองเกล้า!!!

 

การลำดับขั้นของ ฌาน มันจะมีแต่ความละเอียดขึ้นๆ
คุณนิ นี่ไม่เคยเข้าสมาธิลึกๆ เลยใช่ไหมล่ะครับ

 

พระสารีบุตร ท่านเดินๆ อยู่

หรือ ทำกิจลงไปล้างหน้า ล้างตา ในคลอง

จิตท่านไม่ห่างจาก สัญญาเวทยิตนิโรธน

ถ้าสมาธิลึก จะต้องหลับตา หายใจอยู่ปรกติ
นี่โคจรไปในฌาณ1-8 9 ไม่เปน

อย่ารีบนับตัวเองเปน คนศาสนาพุทธ

หลวงพ่อฤาษีท่านก้กล่าวแบบนี้ ถ้าหา
อานาปานสติไม่เจอ

ตายเปล่าแน่นอน

 

เชื่อไหม ผมเดาถูกเผง ว่าคุณจะมาตอบว่ายังไง เพราะชอบอ้างอิงบุคคลอื่น
แต่ไม่เคยแสดงตัวตนเลย .....

 

เชยระเยิดระเบ้อ

เพราะคุณ เมายากันยุงไงฮับ

อานาปาสติ ตกลง ไม่รู้เหรอ ว่าเปน กรรมฐาน

 

นัก อานานปานสติเก่งๆ เนียะ เขาจะมี กริยา
ที่ปรารภได้ว่า

ไม่พลาดไปเกิดเปน พรหม

แม้นจะไปเกิดเปนเทวดา ก้จะไม่อยู่นาน
เกินหนึ่งวันสวรรคิ์

ส่วนพวก อ้างรสเลิสพรหม เทาวดา หนาสันติ
อะไรนั่น

"ฟ้า กับ เหว" เท่านั้นที่เปนผัสสะ ยิ่งทำให้ เพียรอยู่

 

เอางี้

คุงเคะดะยี ธรรมโศลก

อิทธฤทธิ์ แพ้ บุญฤทธิ์ ปะ

ถ้าไม่เคยนะ ไปเลย ไปรวมจิตลึกๆ สันติ อะไรนั่น

แล้วพึงทราบง่ายๆว่า

ลมหายใจ เปน กองบุญ อย่างหนึ่ง

รวมจิตสันติอะไรนั่น แพ้ บุญฤทธิ์ที่พ่อแม่ให้มา

ฮะเออ

งงเต็ก

ถ้าไม่งง

บุญฤทธ์ แพ้ กรรมฤทธิ์ วิบากให้ผล
พากายใจ ขันธ์5 ไปตามอำนาจของมัน
เว้ยเฮ้ย แม้นการ สำคัญตนว่าบังคับจิต

นั่นก้ เวรกรรม มันให้ผลฮับ ห้ามไม่ได้เลย

พูดขนาดนี้ ยังเมายากันยุงอีก ก้ ละ เลยละกัน

กราบเท้าลา

 

คุณนิวอน ช่วยเล่าวิถี ที่คุณปฏิบัติให้ฟังหน่อยซิ เอาที่เป็นคุณนั้นนะ

 

ผมกลับอยากทราบการปฏิบัติ ของท่านมาก จากที่อ่านดู ท่านไปถึงสัญญีพรหม แล้วรึครับนี่จึงมาตั้งปัญหาถาม ในเชิงชี้นำแบบนี้..หากไม่ใช่ก็ใกล้เคียง ในลำดับสมาธิ

 

ตกลงคุณเคยปฏิบัตธรรมะไหม

ถ้าเคย

รู้จักการรักษาสัจจวาจาไหม

ถ้ารู้จัก

คุณทราบหรือเปล่า ถ้าพูดอะไรอันไม่ได้
มีข้อเท็จจริงรองรับ จิตจะเสียกำลัง

แต่ถ้าพูดอะไรเปนสัจจ จะมีพละ มีอุเบกขา เอกัคตา

ตราบอนันตกาล จะเปนจริงอย่างนั้น ไม่เสื่อม

 

ผมทราบกับ สัจจวาจามาก คุณกลัวว่าจะกล่าวเกินจริงเกี่ยวกับกับการปฏิบัติตัวของคุณเหรอ?
set fire to the rain

 

ที่ผมถามพรหมลูกฟัก ที่บอกว่าสำคัญกับผมมาก
ผมยังไม่ได้กล่าวว่า เกี่ยวกับตัวผม หรือจะเกี่ยว ผมแค่อยากรู้สภาวะที่อารมณ์จมแช่นิ่งๆ นานๆ และสุขเวทนาเวลานานๆ ถ้าผมไปลำดับสมาธิพรหมลูกฟัก ผมจะมาถามพวกคุณทำไม ว่ามีจิตไหม

 

อ้อ..อย่างนั้นหรอกหรือครับ ผมมองคุณในแง่นักปฏิบัติ ตามที่คุณเล่ามา โดยปกตินักปฏิบัติ เขาไม่ถามเกินภูมิ ไปจนไกลเกินไปนัก ..เอาแค่ใกล้ๆก็ได้ คำถามคุณทำให้ตีความไปไกล ไม่ชัดเจนคัรบ ขออภัย สรุปแล้วคุณได้ผ่านสมาธิขั้นไหนครับ

 

ผมเล่าอาการของสมาธิให้ก็แล้วกัน เพราะผมลูกฟักผมได้คำเตือนจากครูบาอาจารย์มา แต่หากจะให้บอกว่าเป็นสมาธิขั้นไหน คุณก็บอกผมมาก็แล้วกัน
เพราะผมไม่เคยใส่ สมมุติสัจจะ ให้กับการปฏิบัติ การภาวนาของผม ผมชอบนึกอารมณ์ของน้ำ เพราะน้ำจะทำให้ผมนิ่งอยู่ พอนิ่งผมก็มองลอกเนื้อลอกหนัง ของตัวเองไปเรื่อยๆ จนกระทั้งผ่านช่วงที่ง่วง แล้วก็หายกลายเป็นความสบายๆๆ
จู่ๆ สิ่งที่ผมเคยภาวนาเขาก็มาทำให้เองโดยที่ผมไม่ได้เจตนาจะทำ คือ ก่อรูปเป็นร่างกาย และสลายกลายเป็นผง ภาพแบบนี้ผมมองชัดกว่าตัวเปล่าและเห็นได้รอบมุม ไม่มีมุมไหนที่ผมมองไม่เห็นได้เวลาที่พร้อมกัน แล้วจู่ๆ ผมก็ถูกดิ่งจมหายไปในอุโมง ไปโผล่ที่แสงสีทองสวยงาม จิตผมก็จมแช่ด้วยความสุข นิ่งและนาน
ผมก็รู้อยู่แบบนั้น จนผมมากระทู้ถามเรื่องจิตนี้ล่ะ

 

นักปฏิบัติ ตอบเกินภูมิก็เยอะไปครับ ผมถึงพยายามถามที่ตัวผู้ที่สนทนาด้วย
และพยายามพูดในสิ่งที่ผมปฏิบัติมา เพราะการอวดยิ่งทำให้เราไม่รู้ไปเรื่อยๆ

 

สรุปว่ายังไง อยากรู้ครับ อาจารย์

 

ครับผม ผมอยากคุยกับนักปฏิบัติจริงๆ จะเข้าใจง่าย ในสภาวะหรืออาการนั้น

 

ก็อนุโมทนาด้วยกับคุณครับ พวกที่ติดหรือฝึกสมาธิแบบเก่าๆ-สมาธิ ศิล นำทิ้งปัญญาหมด จะพากันทึ่งกับผลที่เกิดจากการปฏิบัติของคุณนะครับ คุณอุตสาห์หะดีมาก
แต่สำหรับผมแล้ว หลังจากผมได้ศึกษา พุทธวจน..ผมเข้าใจมากเลยในเรื่องสมาธิจิต ด้วยเหตุ-ปัจจัย ตามวงจรปฏิจจะสมุปบาท ว่าอะไรจะเกิดกับผู้ฝึกแบบขาดปัญญานำใช้ จิตจดจ่อในสัญญา-สังขาร ที่ปรุงแต่งนึกขึ้นเอง โดยมีจุดหมายแค่ อสุภหรือ กสิญภาพ..ว่าหากเกิดแล้วจะทำให้เกิดปัญญาบรรลุธรรมได้ ..แต่พอเกิดแล้วไม่รู้จะทำอะไรต่อ ปัญญาจริงๆอยู่ตรงไหน ไม่รู้อีก..
ถึงแม้ตัวผมเองจะไม่เคยผ่านประสบการณ์แบบคุณ ผมก็มองออกว่า ยังมีอาการอีก 108- 1009 ที่สามารถเกิดขึ้นมาได้อีกที่ฝึกสมาธิ ที่เป็นแบบคุณ หรือต่างจากคุณนี้อีกมากมายยย เพราะการฝึกสมาธิจิตนำนั้น ทำให้เกิดกริยา-อาการจิต จนเฝือ..เกิดจนเฝือ..ไปหมดครับ
มันเป็นการฝึกที่ผิด(ในแง่ของผม) ผู้ฝึกไม่ทำวิปัสสนาต่อ เพราะทำไม่เป็น ไม่รู้ว่าจะวิปัสสนาต่ออย่างไร-หรือใช้ปริยัติใดรองรับ อีกทั้งมีการแยกเอาสมาธิไปสอนโดดๆ แค่สมถะ -จึงทำให้เพี้ยนกันทั้งประเทศไทย เพราะ ประเทศไทย มีโคนำฝูง ไปทางสมาธิหมด จึงไม่ยอมใช้ปัญญาควบคู่ไปด้วย..
สมถะ-วิปัสสนา ต้องคู่กันเสมอในวิถีความคิดของผมและตำรา เป็นความเห็นส่วนตัว หลังจากได้วิเคราะห์ สมถะ-วิปัสสนา ที่ พุทธวจน สอนไว้แบบจริงๆ เหตุ-ปัจจัย ไม่ใช่สมาธิโดดๆครับ