เรื่องเด่น เรื่องเล่า "นักขุดกรุ"มือขลัง ขมังเวทย์ที่สุดในแผ่นดิน

ไม่รู้จะราตรีสวัสดิ์น้องสกายฯยังไง
ตอนนี้ท้องฟ้าสวยสว่างจ้าด้วยแดด
ขอบคุณแทนล่ะกันครับ

 

ได้อ่านหนำใจ สมเป็นยอดนักอ่าน
มีนักอ่าน2ประเภทคือ...อ่านให้จบ ให้หมด อย่าคาใจ มาก-น้อยไม่ว่า
อีกประเภทละเมียดละไม ค่อยๆดื่มด่ำสุนทรีย์รสและอ่านทีละเยอะๆ
ท่านธงชาติเป็นประเภทหลัง...ส่วนผมบางทีก็อย่างแรก
บางคราวก็อย่างหลัง ตามอัธยาศัยครับ
ขอบคุณการติดตามจนมาอยู่แถวหน้าแล้ว

 

เรื่องเปิดตัวกระทู้นี่ไง น้องบีเอ็มฯ
เหตุเกิดที่อิสานล้วนๆ100เปอร์เซ็นต์
ทำผมเหนื่อยมายันวันนี้-ฮ่า!

ดีจังที่ได้ลมหนาวแล้ว ทางกรุงเทพมีแต่คนบ่น
นี่มันหน้าหนาวหรือร้อนมากกันแน่?

 

ครับ..คุณพาวฯขอคำพรย้อนไปให้มากกว่าที่ให้ผม
ชีวิตล่องลอย บางครั้งก็ดีครับ ถ้ามองในแง่บวก
หากอายุยังไม่มาก ก็ได้ประสบการณ์เพิ่มพูน
แต่ถ้าอายุมาก ก็ต้องระวังนิด รถไฟเที่ยวสุดท้าย
ต้องรีบเร่งหาสถานีพัก
ให้กำลังใจดีดี จงสู้ไปจนกว่าพลังเน็กซ์
จะเป็น"พลังนาว"บัดเดี๋ยวนี้!

 

ท่านสุฯยิ่งเขียน ยิ่งดี ข้อมูลดิบแน่นปั๋ง
ท่อนแรก ผมแข็งแรงครับ ยังไดร๊ฟ์เฉลี่ย220-250หลา
พอสู้หนุ่มๆสมัครเล่น(บางคน)ไหว
ท่อนสองต้องขอมอบ ข้อมูลล้ำค่านี้ให้น้องบานชื่น
ขอขอบคุณในคำตอบแทนน้องด้วย
ข้อสาม ในบันทึกไม่บอกว่ากลัวนะ
แต่จะพยายามเลี่ยงเรื่องงู ไม่เขียนถึงบ่อย
ท่อนสุดท้าย...ผมนึกแล้วเชียว เพราะบันทึกบอก
เห็นเหยี่ยวตัวมหึมา เหมือนอินทรี แต่ผมไม่กล้าตะแบงกลัวผิดพลาด
จึงบรรยายไปตามความรู้สึก
ที่เคยเห็นกับตาตนเองในป่าเมื่อสามสิบกว่าปี
แต่ผมก็ไม่มีความรู้เรื่อง เหยี่ยวรุ้งเอาเลย
ขอบพระคุณท่านสุฯแทนผู้อ่านทุกท่านด้วย
อย่าเบื่อที่จะเขียนมานะครับ!

 

อากาศกับบรรยากาศที่ท่านดิ เอ็นด์ รับอยู่
มีคนกรุงอิจฉามากนะครับ ขอบคุณการทักทายไมตรี

 

ขอบคุณท่านสุวินฯ ยินดีครับที่ได้มอบสิ่งดีๆกับท่านผู้อ่าน
ซึ่งล้วนเป็นนักอ่านมากคุณภาพในเว็ปนี้ จนไม่อยากจากไป

 

ไล่ตอบโพสท์หมด ได้เวลามื้อเที่ยง
มาเข้าเรื่องกันหลังเที่ยงตอนนั้น
ขอทุกท่านมีความสุขกับ บิ้วตี้ฟูล ซันเดย์ ครับ

 

ขอบคุณมากๆครับคุณอา
คำแต่ละคำ
ซุกซ่อนความรู้
แต่ละประโยคมากความหมาย
ขุมทองแลขุมทรัพย์(ตะนาวศรี)อยู่ณ.ที่แห่งนี้

 

ขอบคุณครับคุณอา ช่วงกลางคืนไม่ค่อยได้เข้ากระทู้ครับนอนเร็ว ตื่นดึกมาอ่านเอาช่วงเช้าสายๆครับ.

 

(ต่อ)...อาถรรพ์"เหล็กไหล"-ประจันหน้า"เจ้าถ้ำ"!!!
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

บักสมกับลูกหาบเร่งหาฟืนกองหน้าถ้ำกองโต ไม้มีมาก มันจุดไฟกองไม่ใหญ่
ไว้เป็นเชื้อ เห็นเก้งที่ผมแบกมาวางข้างหน้าแล้วถูมือ ทำท่าครุ่นคิด จะทำอะไร
กินดีน้อ? ประสาคนชอบพลิกแพลงทำอาหารของถนัด ผมสัพยอก.."อย่าคิดนาน
คนกะลังหิว"

เก้งถูกนำไปแล่แอ่งน้ำหลังถ้ำ บักสมล้างน้ำธรรมชาติสะอาด เอาส่วนที่เป็นไขมัน
ใส่กระบอกไผ่ จะหุงข้าวหมกเก้งด้วยน้ำพริกนรกให้พวกเรากิน ผมก็ไม่รู้บักสมกับ
เจ้ามะลูกมือทำได้อย่างไร แต่ข้าวหมกเก้งมื้อนั้น กับเนื้อเก้งย่างง่ายๆผลงานพ่อครัว
หัวป่าก์สม อร่อยเหาะ กินลืมอ้วนจริงๆ

คุณเทพแกล้งบอกเจ้าหนุ่มอิสานผู้มีรสมือปรุงอาหารยอดเยี่ยมกระเทียมเจียวว่า...
"กลับเหมืองเที่ยวนี้ เลิกทำเหมือง ไปเปิดร้านอาหารป่า ให้น้องพรานเป็นนายทุน"

ฮั่นแน่...คุณเทพกำลังบอกใบ้อะไรบางอย่างหรือนี่ รึแกมั่นใจว่าผมต้องได้ส่วนแบ่ง
จากแกแน่ งั้นผมก็ยินดี ทุ่มกายถวายชีวิตช่วยหาเหล็กไหลจนกว่าจะเจอ แต่ตอนนี้
คุณนงกำลังรบเร้าให้พาไปอาบน้ำ ส่วนคุณชาติ อยากเข้าสำรวจถ้ำให้ลึกกว่านี้กับ
คุณเทพและอจ.เลิศ ขอให้ลุงพรานนำทางไปก่อน ทุกคนรีบจัดข้าวของ ที่จะใช้ทำ
พิธีแบ่งใส่ย่าม ช่วยกันสะพาย ลุงพรานบอก...

"นายทหารตามไปสบาย ลุงทำเครื่องหมายทิ้งไว้ให้"

ผมจึงต้องเป็นบอดี้การ์ดจำเป็นอีกวาระ ให้คุณนงอาบน้ำก่อน เป็นหน้าที่ซึ่งผม
เต็มใจ และยินดีอย่างยิ่ง แต่ก็คอยเตือนตัวเองว่า อย่าให้บ่อยเกินเหตุเดี๋ยวตบะ
ไอ้หนุ่มกรรมกรขาดผึงแล้วจะยุ่ง

ผมนำคุณนงไปแอ่งน้ำซึม น้ำซับหลังถ้ำ เธอร้อง วุ้ย ว้าย ตาเป็นประกายดีใจ
ผมชี้แอ่งหินแล้วบอก คุณนงผลัดเสื้อผ้าได้เลย ไม่มีใครเห็น มีแต่เทวดาเจ้าป่า
เจ้าเขาที่จะแอบมองความงาม เธอค้อนนิดๆตาคม หยิกแขนผมเบาๆ

"ปากดี คารมร้ายขึ้นทุกนาทีนะ สงสัยมีแฟนมาเยอะ"

เธอว่าแล้วก็หายไปหลังก้อนหิน ปล่อยผมเกาหัวแกรกๆ ทำท่าเหมือนลุงพราน
เวลาทำอะไม่ถูก!

คุณนงฮัมเพลงเบาๆมาจากหลังก้อนหิน ใช้เวลาไม่นานเธอก็เสร็จสมอารมณ์หมาย
กับการชะล้างเหงื่อและความหมักหมม ผมเปียกดำเป็นลอนประกายวาวเหมือนกาน้ำ
ใบหน้าสดชื่น ไร้เครื่องสำอางค์แต่งแต้มประทินโฉม เธองามพริ้ง งามพร้อม งามจริง
ประชันขันแข่ง กับนางไม้กลางไพรได้สบาย

ผมรีบนำเธอกลับถ้ำ ไม่เสียเวลา เพราะไม่แน่ใจกับการซุ่มของไอ้ลาย ถึงแม้ชัยภูมิ
แถวนี้ ไม่ให้สำหรับมัน แต่ใจผมก็วิ่งโลดแล่นเข้าไปในถ้ำที่3ชาวกรุงกำลังสำรวจ

ผมหวั่นวิตกว่า ถ้าพวกเขาเจอเหล็กไหล ผมจะไม่อยู่ในที่เกิดเหตุ อันจะนำปัญหามา
สู่เรื่องส่วนแบ่ง นาทีนี้ตัวเลขแบ่งเปอร์เซ็นต์สำคัญลำดับหนึ่ง เรื่องหัวใจเป็นที่สอง...
ผมพลาดวินาทีสำคัญของชีวิตตรงนั้นไม่ได้ เพียงแต่ผมหารู้ไม่ว่า การหาเหล็กไหล
หรือเจอเหล็กไหล ไม่ได้ง่ายอย่างทีคิด!

บักสมกับลูกหายกำลังเอนกายนอนพัก ผมพยักหน้าเรียกไอ้น้องรัก เอาปืนยาวให้
ไอ้ดวงดาวถือ เอาปืนโคลท์ทิ้งไว้ที่เจ้ามะ แกมาถือลูกซองห้านัดคุณนง แล้วเข้าถ้ำ
ไปด้วยกัน...คุณนงทำท่าโวย ทิ้งนงไว้ได้ไง ผมบอกใครทิ้งเล่าครับ มาด้วยกัน แต่
คุณนงเดินให้สบาย ถือแค่ไฟฉายติดไป เอาถุงสัมภาระใส่อาหารกระป๋องไปบ้าง แบ่ง
เจ้าสมสะพาย เผื่อฉุกเฉิน ไม้ขีดไฟ ชุดจุดใต้จัดให้พร้อม...มีดหัวตัดให้คุณนงถือ

แต่ก่อนลุยถ้ำ ผมสอนบักสมยิงลูกซองห้านัดของคุณนง มันซัดไปในป่าข้างหน้า
สองนัดเป็นประเดิม สอนวิธีใส่กระสุน เอาลูกออก บักสมยิ้มแฉ่งเหมือนเด็กได้ของ
เล่นถูกใจ ลูบคลำปืนยังกับทั้งกระบอกอาบด้วยทองคำ ปากบ่นพัมว่า นุ่มจัง ยิงนุ่ม
ไม่รู้สึก...ผมบอกเจ้าดวงกับเจ้ามะ อย่าหลับกันเพลินนะโว้ย ผลัดกันเป็นหู-ตา ดูแล
ข้าวของ ระวังไอ้ลาย เห็นผิดท่าพวกเอ็งเผ่นเข้าถ้ำลูกเดียว อย่าทำอวดเก่ง

จัดการอย่างรอบคอบ ผมให้บักสมนำหน้า คุณนงอยู่กลาง ผมปิดท้าย เราสามคน
เดินเข้าหลืบใน ที่เป็นช่องแคบ เข้าได้เพียงแถวเรียงหนึ่ง ไฟฉายจากมือบักสม
ส่องผ่านความทึมทึบ เห็นช่องทางเดินทอดยาว ผนังบนหัวบางตอนเตี้ยต้องค้อมหัว
บางช่วงก็สูงแลเลยท่วมหัวไม่ต่ำกว่า2ช่วงตัว

ผมเห็นสัญญลักษณ์ที่ลุงพราน ทำทิ้งไว้เป็น"หมาย"กันพลัดหลง และให้คนตามหลัง
ตามง่าย ลุงแกหยิบก้อนหินเปราะคล้ายหินปูน ขีดเป็นลูกศรง่ายๆบนผนัง เหมือนเอา
ชอล์คเขียนบนกระดาน อยู่ระดับตา ส่องไฟเห็นชัด

 

เราเดินจากทางคับแคบเข้าสู่ทางกว้าง ช่องทางขยายเดินเรียงหน้ากระดานสดวก
บักสมผู้เคยลุยถ้ำกับผมโชกโชน ได้ความฮึกเหิมจากลูกซองห้านัดในมือ เดินฉับๆ
ไม่คิดมาก ไม่ลังเล ดุ่มๆรุดหน้าไปเรื่อย ผมต้องร้องเตือน ช้าหน่อยไอ้น้อง ส่องไฟ
ดูข้างๆ ก่อนก้าวเดินมั่ง

คำเตือนได้ผล บักสมส่องไฟทางขวามือแล้วร้อง "ฮ่วย" ลั่นถ้ำ...ไม่ร้องได้ไง ห่าง
ไปไม่เกิน4-5ก้าว เป็นเหวดำมืดเวิ้งว้าง ขืนพรวดพราดก้าวไปทางนั้น มีหวังเป็นผี
เฝ้าบาดาล ผมโยนหินทดสอบความลึก นับถึงสี่ ถือว่าลึกเอาการ แต่ไม่ลึกจนมอง
ไม่เห็นก้น

"อย่าเรียงสาม เรียงหนึ่งดีกว่า สมระวังข้างซ้ายด้วย" ผมเตือนอีกที เพราะบักสม
ทำท่าจะชิดซ้ายมากเกิน ปรากฏว่าข้างซ้าย ไม่เป็นเหว แต่มีรูให้ลอดได้อีกทาง

เอาละซี บักสมชักงง แต่ผมไม่งงบอกดูรอยขีดบนหัวสิมีมั้ย?...เอาไฟส่อง มีจริงด้วย
แสดงว่าชาวคณะทั้งสี่ มุดเข้าทางนี้

มุดก็มุดกัน ต้องเป็นอาจารย์เลิศที่ตัดสินใจให้ไปทางนี้ เพราะแกต้องเป็นผู้รอบรู้
มากที่สุดในคณะว่าจะหาเหล็กไหลอย่างไร?...วิธีไหน? ผมเดาสุ่ม วินิจฉัยเอาเอง
และคิดว่าคงเดาไม่ผิด

บักสมกับคุณนงมุดแบบที่เรียกว่าค้อมหัว ค้อมตัว แต่ความสูงของผมทำให้ต้องคลาน
สะดวกที่สุด ดีว่าพื้นค่อนข้างเรียบไม่มีแง่หินคมมาก มือกับหัวเข่าไม่ถลอก ลำบากที่
ปืนต้องคอยบอกบักสมระวัง อย่าเผลอทิ่มมาใส่หน้า คนตามหลัง

มุดอย่างไม่สนุก ไม่เกินสิบนาที พวกเราก็โผล่ทะลุ เข้าที่โล่งกว้างใหญ่ เป็นห้องโถง
มโหฬาร มีลานกว้าง พื้นถ้ำเล่นระดับ เหมือนในบ้านคนมีสตางค์ที่เล่นยกสูง-ต่ำ ผนัง
ถ้ำไม่ราบเรียบ บางแห่งเว้าเป็นโพรง บางด้านงอกเป็นตระพัก บางที่หินงอกจากพื้น
เกือบชนเพดาน ที่เป็นหินย้อยก็ยืดลงมาคล้ายโคมไฟระย้า แชนทาเลียวาววับ ส่วน
อีกมุมผมเห็นเป็นขั้นบันไดงดงามเหมือนใครเอาเครื่องมือสะกัด ลดหลั่นให้เดินได้ถึง
เพดานถ้ำ

ช่างเป็นโถงถ้ำสมบูรณ์แบบในความวิจิตรลงตัว ไม่น่าเชื่อว่าถูกสร้างโดยฝีมือธรรมชาติ
น่าจะรังสรรค์ด้วยน้ำมือมนุษย์ หรือนักออกแบบ ตกแต่งภายในฝีมือเลอเลิศ

แต่ก็แปลก ไม่มีชาวคณะเรา4คนอยู่ในโถงนี้ ทั้งที่เป็นส่วนน่าทำพิธี หรือสำรวจ"เหล็กไหล"ที่สุด!

ผมเริ่มกังวล ลุงพรานกับสามชาวกรุงไปข้างไหนกัน? ลองว่าโถงถ้ำที่ดูศักดิ์สิทธิ์
อลังการขนาดนี้ ไม่ใช่ที่สถิตย์เหล็กไหล เจ้าสิ่งนี้ต้องหายาก และลำบากเลือดตา
กระเด็นแน่

คุณนงนั่งพักบนก้อนหิน สอดส่ายสายตาไล่ดื่มด่ำกับความงามของถ้ำอย่างสบาย
อารมณ์เหมือนคนทำงานหนักมาพักผ่อนชาร์จแบตฯวันหยุด...บักสมก็นั่งกระดิกเท้า
มองหน้า ถามผมว่า..."เอาไงต่อ พี่ชาย?"

ผมชักมึนตึ๊บกับชาวคณะที่เข้ามาก่อนหน้า ทำยังกับนักมายากลล่องหนหายตัวไปดื้อๆ
ไม่รู้จะทำไง ก็เลยลองเดินขึ้นบันไดหินที่นำไปชนเพดาน แต่ละขั้นเป็นตระพักช่วงสั้นๆ
กว้างยาวไม่เท่ากัน แต่ก้าวไม่ลำบาก มีอยู่4ขั้น ผมถึงชั้นบนสุด...

ทันใดนั้น ก็มีพลังมหาศาล ดูดกระชากผมเข้าไปชนผนังถ้ำ...พลั่ก!

 

เปล่า...พลังนั้นไม่ได้ดูดตัวผม แต่ดูดองค์หลวงปู่ที่คอผมต่างหาก เหมือนมี
มือยักษ์มองไม่เห็นกระชากเชือกร่ม กระตุกทีเผลอ แบบคนโดนวิ่งราวกระชาก
สร้อย ยังดีที่เชือกร่มไม่ขาดแต่เล่นเอาผมคอแทบเคล็ดเล็กน้อย

เจ็บไม่เท่าไหร่ แต่มึนกับเหตุการณ์ปัจจุบันทันด่วน สังหรณ์หรือซิกเซ้นส์บอกว่า
ผนังด้านที่ลากคอผมเข้าไปชน ต้องมีสิ่งประหลาดมหัศจรรย์พิกล บางอย่างแน่ๆ

หายมึน หายงง สติกลับมา ผมก้มๆเงยๆสำรวจบริเวณนั้น ไม่มีอะไร นอกจากรอยเว้า
เข้าไปในผนังถ้ำ เป็นรอยกลมโตเท่าๆลูกมะพร้าว หรือหัวคน ลึกเป็นท่อเข้าไปสักครึ่ง
ช่วงแขน ผมยื่นมือเข้าไปลูบคลำบริเวณผนัง

ด้านในเป็นหินเรียบเกลี้ยงเกลา ไม่มีแม้ฝุ่นติดมือ แต่มีรอยปริแตกเล็กๆ แบบที่เรา
เห็นรอยร้าว ตามผนังบ้านที่ก่ออิฐฉาบปูนแล้วร้าว ผมกรีดนิ้วที่รอยนั้น มีพลังบาง
อย่างดูดปลายนิ้วตุบ ตุบ เหมือนแม่เหล็กดูด ไฟฟ้าสถิตย์กระตุก แต่แม่เหล็กจะมี
ปฏิกิริยากับเนื้อคนได้อย่างไร?

กำลังงุนงงกับสิ่งที่หาคำตอบไม่ได้ คุณนงปีนตามขึ้นมาตอนไหนไม่ทราบ เธอคง
มองอาการผมอยู่ข้างหลังสักพักแล้ว ก่อนเอ่ยถาม...

"เจออะไรเหรอค่ะ?"...ผมกำลังคิดเพลินๆ สะดุ้งโหยง หันมองเธอแล้วยิ้มแห้งๆ
เล่าให้ฟัง เธอเม้มปากครุ่นคิด ขมวดคิ้ว

"เหล็กไหล อยู่แถวนี้ก็ได้...นงว่า" เธอพูดในสิ่งที่ผมกำลังคิด ออกมา ผมพยักหน้า
รับนิดเดียว แทบไม่รู้สึกตัว

"เราจะพิสูจน์ไงดีครับ?"ผมถามโง่ๆอีกแล้ว รู้เท่ากับเธอว่า ไม่มีคำตอบ เพราะมืด
แปดด้านพอกัน แต่คุณนงยังมีความคิดต่อให้อีกหน่อย...

"ลงไปตามอาจารย์เลิศ กับอีกสองคนให้เจอดีกว่า ว่ามัวไปหาทางไหนกัน ตรงนี้
ดีที่สุด ไม่หา"...คุณนงแนะนำเข้าท่า

กำลังหารือกันเพลิน เสียงบักสมก็ตะโกนจากด้านล่าง..."ทางนี้ พี่ ทางนี้" มันเจอ
อะไรเข้าแล้ว แต่คงไม่อันตราย เพราะน้ำเสียงไม่หู-ตาแหก เรารีบไต่ลงไปสมทบ
บักสมชี้ไปทางหลืบซอกด้านซ้ายที่ผมพลาดไม่ได้สำรวจทีแรก

"ตรงนั้น มีรูออกจากโถงนี้ไปอีก"...บักสมนำผมกับคุณนง ไปดูช่องกลมดิกเหมือน
อุโมงค์ ผมก้มส่องไฟฉายเข้าไป มันราบเรียบ ยังกับใครเอาเครื่องมือพิสดารจาก
นอกโลกมากระทำ เพราะตอนนั้นมนุษย์คงสร้างเครื่องมือเจาะเช่นนี้ไม่ได้แน่ทะลุ
ทะลวงเป็นท่อกลมเข้าไป มีเครื่องหมายจากลุงพรานทิ้งไว้

ชาวคณะมุดไปทางนี้ เราคลานตามหลังไปไม่รอช้า ช่องคดเคี้ยวเหมือนลีลาการ
เลื้อยของงู แต่ไม่คับแคบ อากาศถ่ายเทสะดวก แปลกเอาการ แต่ทางในท่อค่อยๆ
ลาดเทลง ยังกับเป็นหนทางพญานาคนำสู่บาดาล!

เลื้อยกันเหมือนพญางูจำเป็นหรือจำแลงพักเดียว ช่องก็โผล่ออกที่กว้าง แบบเดียว
กับท่อน้ำทิ้งใต้ดินเมืองใหญ่ เพียงแต่เบื้องหน้าพวกเรา ไม่ใช่บ่อน้ำทิ้งโสโครก มัน
เป็นอีกหนึ่งโถง ที่เหมือนห้องโถงแห่งสวรรค์ชั้นฟ้า งดงามอร่ามเรืองตาดั่งโถงประทับจักรพรรดิ หรือจักรพรรดินี มหาราชินีแห่งถ้ำและขุนเขา...เหล่าชาวคณะอยู่ที่นั่นครบ!!!

 

สามท่อนยาวๆ ต้องพักสายตาแล้วครับ
พรุ่งนี้ จะเริ่มเขียนเรื่องพระที่จะแจก
เรื่องเหล็กไหล คงต้องพักสัก2-3วัน
ทำพร้อมกันสองเรื่อง เดี๋ยวเอาดีไม่ได้
สักอย่าง และจะเหนื่อยเกินไป
เจ็บตามากเกินควร พรุ่งนี้เป็นเรื่อง
หลวงปู่โต๊ะนะครับ...ใช้เวลาไม่นาน
เขียนเพื่อแจก ตามคำมั่นสัญญา!

 

ขอบคุณมากๆครับคุณอา
เล่าเรื่องผ่านนิ้วจิ้ม
ตามองอ่านมองจิ้ม
"ใจล้วนๆครับคุณอา"

 

ยินดีเลยครับ ผมเชื่อว่าเรื่องหลวงปู่โต๊ะ คุณลุงจะต้องเล่า ได้สนุก น่าติดตาม ไม่แพ้เรื่องเหล็กไหลแน่ๆ

 

ขอบคุณมากครับคุณอาสำหรับเรื่องเหล็กไหลทำให้ผมนึกถึงเรื่องตอนเป็นเด็กประสบการณ์แถวบ้านผมแม่เล่าให้ฟังญาติมีศักดิ์เป็นลุงตอนหนุ่มเป็นนักเลงหนีเข้าป่าไปเจออาจารย์เป็นฤาษีแถวป่าแนวชายแดนไทยลาวตรงช่องเม็กอุบล ฤาษีได้มอบเหล็กไหลให้เพื่อรักษาคุ้มครองตัว ลุงผมแกกลับมาเป็นโจรปล้นวัวควายเขาไปทั่ว ปืนมีดทำอะไรไม่ได้โดนเพื่อนโจรด้วยกันมอมเหล้าแล้วเอาเชือกรัดคอ ฆ่าแกเพื่อแย่งชิงเอาเหล็กไหลที่แกอมไว้ในปาก สุดท้ายเหล็กไหลหล่นลงพื้นหายไปเฉยๆครับ

 

ขอบคุณครับคุณอา
ตามติดไปทุกตอน เหมือนไอ้ลายตามคณะพรานเอ็กซ์
ใกล้เหล็กไหลเข้าไปทุกที แต่ไม่รู้จะเจอปล่าว 5555
เอาใจช่วยชาวคณะชาวกรุงครับ

 

ขอบคุณพี่ wanwi ที่แบ่งปันเรื่องราวครั้งอดีต ไว้ประดับความรู้ผมและผองเพื่อนผู้รักในธรรมชาติและเรื่องราวเหนือโลก อย่างที่ไม่เคยรับฟังจากที่ใดมาก่อน ขอให้พี่แข็งแรง และมีความสุขยิ่งๆ ขึ้นไปครับ จะรอติดตามผลงานนะครับ
ปล. อยากทราบว่ามีใครที่พอจะทราบบ้างมั้ยครับว่าพระหลวงปู่ หลวงพ่อ อาจารย์ท่านใดเป็นพระอริยสงฆ์บ้าง จะขั้นอรหันต์หรือไม่หรือเป็นพระโพธิสัตว์ก็ดี ผมขอทราบประดับความรู้ครับ โดยส่วนตัวนับถือหลวงปู่ดู่ หลวงปู่ทวด แต่ท่านอื่นไม่ค่อยรู้จักเลยอยากทราบไว้หาอ่านประวัติครับ