เรื่องเด่น เรื่องเล่า "นักขุดกรุ"มือขลัง ขมังเวทย์ที่สุดในแผ่นดิน

ครับ น้องสอยดาวผู้ทรงศีลบริสุทธิ์จับพระเครื่องทีเดียวก็ศักดิ์สิทธิ์แล้ว
ไม่ต้องปลุกเสกให้เมื่อยหลายสิบหน อย่างที่ชอบโม้กันว่าอัดพลัง
พวกฌานโลกีย์นั้นเสื่อมง่าย อยู่ได้ไม่นาน
อย่างหลวงโต๊ะเป่าพรวดเดียวไฟลุกวาบตามสายสิญจน์เป็นทาง
เห็นคาตานะเนี่ยกับเพื่อนหลายคน โม้ให้ฟังได้ 555

 

ช่วยกันบอกต่อปากต่อปากครับท่านลมเหนือ
ฝากแฟนๆขาประจำ เป่ามนตราว่า ของดี
สิ่งประเทืองปัญญา หาง่าย อ่านดีมีอยู่ตรงนี้
ขอบพระคุณจริงๆ ในน้ำใจไมตรีและความอาทร
พบเจอสิ่งดีดี แล้วอยากบอกต่อ...ชีวิตจริงท่านต้องมีน้ำใจประเสริฐ
สมควรคบหาเป็นมิตรแท้ยิ่งนัก ขอบคุณซ้ำอีกหลายครั้งครับ

 

น้องคมครับอย่างที่ผมตอบท่านลมเหนือ
พบเจอสิ่งดี จงบอกกล่าวมิตรสหาย
มิตรที่นำประโยชน์สู่มิตร เขาเรียก มิตรที่แท้
หรือปิยะมิตร ขอบพระคุณในไมตรีที่จริงใจ!

 

ไล่ตอบกระทู้มากมายอย่างว่องไว
พิมพ์ตอบทันใจ จิ้มไวไม่ติดขัด...
สมองและปลายนิ้วแล่นฉิว พลิกบันทึกหน้าต่อไป
เชิญพบกันได้เลยครับ!

 

อาถรรพ์"เหล็กไหล"-ประจันหน้า"เจ้าถ้ำ"!!!
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

(1)...ฟ้าสีครามเหนือขุมเหมืองกว้างใหญ่ใสกระจ่าง เมฆบางเบาสะท้อนพยัพแดด
เป็นประกายงามดั่งเพชรกลางขุนเขา ลมเบาๆหอบกลิ่นป่าอ่อนๆจรุงจมูกรื่นรมย์
ชายขอบแนวป่าไกลๆจากขุมทรัพย์ในดินที่เราพลิกผืนธรณีเสาะหาเอาเป็นเอาตาย
ไม้หลากพันธุ์เริ่มผลัดใบ สีเหลือง สีขาวแซมสีน้ำตาลสลับใบงามชื่นตา เป็นปฏิมา
กรรมธรรมชาติที่มนุษย์มิสามารถทำเลียนแบบได้ในพริบตาเหมือนที่ป่าตะนาวศรี
ประดิษฐ์ประดอยรังสรรค์ขึ้นมาในหน้าหนาว!

ผมนั่งอ่านจดหมายบนโต๊ะยาวซุปเปอร์มาร์เก็ตชาวดง วันนี้พักกะ เจ้าเพื่อนยากร่อน
จม.มาถึงตั้งแต่เย็นวาน พอดีอยู่ในขุมเหมือง อยากอ่านใจจะขาด แต่เพิ่งได้ฤกษ์อ่าน
วันนี้ กับกาแฟยามบ่ายหนึ่งแก้ว แค่นี้ ผมก็สุขใจเหลือจะกล่าว

ไอ้....เพื่อนยาก

กูถึงบ้านเรียบร้อยดีไปตรวจร่างกายหมอเจาะเลือด
แล้วบอกว่ามีเชื้อไข้ป่าบางอย่าง ฉีดยา จัดยากินสั่ง
พักมากๆออกกำลังกายบ้าง หนุ่มแน่นเดี๋ยวหาย ว่างั้น

กูแวะเอาทอง3ก้อนไปร้านทองญาติห่างๆ พวกตื่นเต้น
ใหญ่โตถามไปได้มาจากบางสะพานหรือ? เขาคิดว่าเป็น
ทองบางสะพาน กูขี้เกียจเล่ามากเรื่องเลยบอก"เออ"...
เขาว่าทองอย่างนี้มีคนชอบสะสมทั้งก้อนให้ราคาดี เอา
ไปเลี่ยมขึ้นคอไม่ต้องแปลงสภาพ บ้างก็ทำของขลัง อ้อ
กูลืมบอก ตอนนี้ทองกำลังขึ้น บาทละ300กว่าแล้ว อีก
หน่อยก็400 ญาติว่าขึ้นเร็วมาก แต่กูรู้มึงจำเป็นเอาเงิน
ให้บ้าน ไอ้สมด้วย กูไม่รอขายตอนนั้นนะ

มีคนขอซื้อก้อนละ700กูเล่นตัวได้750 พับผ่าไม่นึกจะ
ได้มากขนาดนี้ กูเอาไว้500 ให้บ้านมึงหนึ่งพันถ้วน กูไป
เยี่ยมแล้วน้องมึงกำลังโต ท่าทางพ่อต้องใช้เงินอีกมาก
เงินนี้แกบอกจะเอาไปซื้อสามล้อสักสองคันให้เช่าถีบเก็บ
เป็นรายได้ส่งน้องเรียน ส่วน750กูส่งธนาณัติให้แม่บักสม
แล้ว มึงเอาเลขธนาณัติให้ดูมันด้วย พ่อได้รับหนังสือที่มึง
ฝาก แกน้ำตาคลอบอกกูย้ำมึง ควรกลับบางกอกได้ที กูก็
ห่วงมึงมาก ชอบตัดสินใจบ้าบอ เอาเรื่องคนอื่น ไม่คิดถึง
ตัวเอง กูคิดถึงมึงว่ะ บักสมด้วย
เกียรติ

จดหมายเพื่อนรักใช้เวลาเดินทาง7วัน กว่าจะมาถึงร้านค้าหน้าจอมบึงแล้วรถเหมืองไป
รับเสบียง รับจดหมายเข้าเหมืองอาทิตย์ละหน ใจความตกๆหล่นๆมาก ผมเรียบเรียงให้
อ่านสะดวก บ่งชัดแจ้งว่า เกียรติเพื่อนรักจำอำลาชีวิตชาวเหมืองไปก่อน ผมไล่มันกลับเอง
เพราะหลังเดินป่าถึงเหมือง อาการเพื่อนเสาะแสะสามวันดี สี่วันไข้ ผมบังคับมันกลับ ฝาก
ทองไปหนึ่งก้อนให้ช่วยขายเอาเงินให้บ้านด้วย บักสมก็ฝากเกียรติส่งเงินให้แม่แก่ที่รออยู่
แดนอิสานบนผืนนาแห้งแล้งแตกระแหง

ไอ้เพื่อนยากทำธุระให้ผมและบักสมเรียบร้อยทุกอย่างที่ฝาก ผมอ่านมันซ้ำอีกเที่ยว มัน
เขียนตอนท้ายชักวกวน สับสน แสดงว่ามีความรู้สึกคิดถึงผมมากจริง เราเป็นเพื่อนตาย
ที่แท้ แต่สภาพในเหมืองขืนให้เพื่อนอยู่ต่อ ผมคงได้ฝังเพื่อน ตอนหมดลมหายใจแน่ๆ!!

เพื่อนจากผมไปทีละคนไม่เหลือ...เหมืองนี้ ป่านี้มันโหด มันไม่กินแรงงานอย่างเดียว มัน
กลืนกินมิตรสหายคนรัก คนรู้จักพลัดพรากดังใบไม้ผลัดใบ เพื่อนจากไปทั้งจากตาย-จากเป็น
ผมหัวเดียวกระเทียมลีบ แต่ไม่ร้ายแรง ยังมีเพื่อนใหม่รุ่นน้องอย่างบักสมที่อุ้มสมผมเหมือน
เป็นเทพผู้พิทักษ์ประจำตน มีลุงพรานที่คอยสอนสั่งยามออกป่า ทั้งหมดกล้อมแกล้มเป็น
เพื่อนตายรุ่นใหม่ ทดแทนคลื่นลูกเก่า

บักสมนั้นท่องป่าเอาชีวิตไปเสี่ยงหนแรกเหมือนถูกหวย เกือบตายก็จริงแต่มีกำไรกลับมา
มากกว่าทุกคนเมื่อคิดถึงส่วนแบ่งที่ได้ ทอง3ก้อน งาช้างที่ผมช่วยหาบกับมันในแคร่หาม
ผมยกงาให้ผู้การเหมืองด้วยราคาอภินันฯ คิดแค่พันเดียว...งาไอ้พลายเกเรหากเอาไปขาย
ในตลาดทั่วไปหรือตลาดมืด ต้องได้3-5พันเหนาะๆ เพราะเป็นงาคู่ยาวสวย มีตำหนิน้อย
ไม่บิ่นโคน ไม่หักปลาย ปลายงาสอบโค้งเข้าหากันได้สัดส่วน เป็นงาเกรดเอที่ต้องการใน
ตลาด หมู่นักสะสมเศรษฐี!

เราต้องตอบแทนบุญคุณนายหัว ผู้ไม่เคยว่ากล่าวใดเลยที่ขาดงานกันเป็นอาทิตย์ในยามคน
งานขาดแคลนช่วงหน้าหนาว ด้วยเป็นช่วงทารุณโหดร้าย ไข้ป่าก็รังควาน มียาแก้พอเพียงก็
จริง แต่พอเป็นเข้าแล้วก็เดือดร้อนทุกราย

เงิน1,000 เราแบ่งสี่เท่ากัน ถือว่าเสี่ยงเป็น เสี่ยงตายทุกคน ไม่มีใครเสี่ยงมากหรือน้อยภัย
มหาวิปริตพิสดารที่ผจญกันมา ทุกคนมีสิทธิ์โบกมือลาโลกทุกนาที ไม่มียกเว้นว่ากูตาย มึง
รอด เราสู้เป็นทีม รอดเป็นทีม... เจ้าเกียรติเพื่อนรัก จึงมีเงินติดตัวออกจากเหมืองไม่น้อย
เป็นอาเสี่ยได้หลายเดือนหรือเป็นปี เป็นเรื่องราว แฮปปี้ เอนดิ้ง ยังกับหนังไทย มิตร-เพชรา
ยุคต่อมาที่ฮิตเป็นบ้าเป็นหลัง

ผมล่ะ...?ถ้าตัดใจกลับบางกอกพร้อมเพื่อนรัก ก็เหลือสตังค์เกินตั้งเป้า แต่มันมีบางอย่าง
รบกวนหัวใจ วิญญาณนักผจญภัย สัมผัสที่หกบ้าบอคอแตกที่ชอบให้ผมตัดสินใจไปทาง
ตรงข้ามกับปกติสามัญชน กระซิบบอกว่า...อยู่ต่ออีกหน่อยเหอะน่า

พออยู่ต่อ มันจึงมีเรื่องให้ต่อกรชนิดลิ้นห้อย หัวใจละห้อยแทบหยุดเต้นรึแดดิ้นกับพสุธา
ตะนาวศรีอีกคำรบ ก็ผมเคยบอกแล้วไง น่าจำกันได้...ทุกอย่างถูกลิขิตไว้แล้วทั้งนั้น ไม่มี
เรื่องบังเอิญ!!!

 

นี่แค่ปี่กลองเชิดฉิ่งนะยังรัวเร้าอารมณ์เพียงนี้ รู้สึกกระเหี้ยนกระหายอยากอ่านตอนต่อๆไปแล้วสิครับพี่ท่าน

 

ครับ...ทั้งตอบจม.และปล่อยไตเติ้ลเรียบร้อย
พักผ่อนอีกหน่อย พักนิ้วสักนิด
มาเจอกันตอนค่ำอีกยกนะ
มีความสุขกับมื้อเที่ยงทุกท่านจ้า

 

แวะกู้ดเดย์กับท่านหมื่นฯก่อนลุก
ผมก็ว่างั้น เพราะยกนี้ในบันทึกมีครบ
ทั้งรบและรัก ปาฏิหาริย์อัศจรรย์
ดูแววว่าเมามัน ถึงไล่ ก็ไม่เลิก555

 

...ลึกล้ำ...ล้ำลึก...
ตัวอักษรที่ท่านผู้เขียนได้บรรจงสรรค์สร้างนั้น มิอาจปฏิเสธได้เลยว่า
...มีชีวิต และจิตวิญญาณ...สามารถทำให้ผู้อ่านจินตนาการถึงภาพและเหตุการณ์
ราวกับว่าอยู่ในห้วงแห่งเวลานั้นจริงๆ...
ชอบตรงที่มีสอดแทรกธรรม และพลังแห่งพุทธานุภาพ ซึ่งน่าจะถูก...จริต...
กับเพื่อนสมาชิกหลายๆคน ในเวปพลังจิตแห่งนี้นะครับ
...ศรัทธาที่แนบแน่น ปาฏิหาริย์ย่อมเกิด...
...(หลวงพ่อฤษีลิงดำสอนไว้ว่าต้องเคารพและศรัทธา ด้วยความจริงใจ บริสุทธิ์ใจ)...

"""สุดยอดมากครับ รอติดตามผลงานที่ ลึกล้ำ ล้ำลึก ทรงคุณค่าต่อไปครับ"""

 

ขอบคุณมากครับคุณอา
"บทชีวิตผจญประชันสักครั้งหนึ่ง
ก็สุดๆแล้วให้มีเรื่องเล่าในชีวิต
แต่ชีวิตคุณพี่เอ๊กซ์จะเรียกยังไงดีครับคุณอา?"
(ขอคาราวะคุณพี่เอ๊กซ์ จากใจครับ)

 

เรียกซุปเปอร์X สิน้องบานชื่น
ชีวิตคนเราเลียนแบบกันไม่ได้หรอก
บางคนผจญอันตรายทุกวันจนเป็นเรื่องปกติ
(ชาวเรือ คนทำเหมืองใต้ดิน คนเช็ดกระจกตึกระฟ้า ฯลฯ)
เรามองพวกเขาว่าทำได้ไง?
คนป่าดงดอยก็มองคนเมืองอย่างเราว่า...
มึงรอดชีวิตจากถูกรถชนตายทุกวันได้ไง?
เห็นมั้ย...น้องบานชื่นมันอยู่มุมมองกับ
สิ่งแวดล้อมของใคร-ของมันจริงๆ

 

ธรรมะจากหลวงปู่ฤาษีลิงดำ (ขอเรียกท่านว่าหลวงปู่ ...
เพราะท่านเลยการเป็น"หลวงพ่อ"ไปนานละ...หลวงปู่ฤาษี
ยังใกล้กับ หลวงปู่ฤาษีตาไฟ ในเรื่องมากมาย)
ท่านสอน...หงายของคว่ำให้เห็น ทำเรื่องยากให้ง่าย
ผมชอบฟังการเทศน์ การสอนท่านนะครับ
ฟังมานานหลายสิบปี ฟังไม่เบื่อ ฟังทุกครั้ง
สติปัญญาและมุมมองทางธรรม แตกฉานลึกซึ้งขึ้นตลอด
นี่ไงที่ท่านพญานาคว่า ล้ำลึก ลึกล้ำ...
ขอบคุณที่ตามติดเป็นเพื่อนกันไม่เลือนเลย

 

ทุกถ้อยคำร้อยเรียงเรื่องราวของพี่เอ๊กซ์(หรือคุณตาเอ๊กซ์)ผ่านนิ้วจิ้มๆของท่านwanwi..ทุกตัวอักษรที่ผ่านสายตา..มีความรู้สึกอบอุ่นลึกๆ..เหมือนดั่งว่าคุณพี่เอ๊กซ์ยืนแนบชิดอยู่เคียงข้างไม่ห่างกายท่านwanwi...คอยลุ้น..คอยเป็นกำลังใจ..คอยกำกับส่งความรู้สึกในการถ่ายทอดเรื่องเล่าให้เสมือนดั่งผู้อ่านทุกคนได้ไปประสบพบเจอด้วยตัวเอง..
รู้สึกอบอุ่นจริงๆครับ...
และเป็นกำลังใจให้ท่านwanwiเหมือนเดิมครับ
chearrchearrchearrchearr

 

(ต่อ)..อาถรรพ์"เหล็กไหล"-ประจันหน้า"เจ้าถ้ำ"!!!
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

ฝุ่นผงคลีตลบมาจากปากเข้าเหมืองถนนลูกรังที่ตัดยาวเป็นเนินขึ้นมาทาง
ร้านขายของชาวดงดอย ผมเขม้นมอง รถอะไรตะกายมาถึงที่กันดารแบบนี้
เพราะรถเสบียงกลับมาแล้วเมื่อวาน มันแล่นผ่านเพิงขายของที่ผมนั่งตรงยาว
ไปสำนักงานผู้การ เห็นชัดว่าเป็นรถแลนด์ โรเวอร์ รุ่นใหม่สีเทาอ่อน สภาพมอม
แมมจากการตลุยบุกน้ำ ลุยดงพงหญ้าแล่นสู้กับป่าที่ดักตามรายทางมาอย่างทรหด
รถรุ่นนี้ใหม่เอี่ยมไม่เคยเห็น รถเศรษฐี บึกบึน ทันสมัย คงเป็นรถพรรคพวกผู้การ
หรือหุ้นส่วนที่ไม่เคยเข้าเหมืองมาเยี่ยมเยียน

ผมพับจดหมายใส่กระเป๋า บอกลงบ/ชค่ากาแฟ เดินเอื่อยๆรับลมเย็นและแดดอ่อน
กลับที่พักกระท่อมไม้ไผ่ ฝาแฝกหลังคาสังกะสีผสมตับจากแถวยาวหลังเดิม นายหัว
อนุญาตให้ผมครอบครองห้องคนเดียว ห้องซอมซ่อคับแคบดูกว้างและว้าเหว่ถนัดตา
เมื่อไม่มีเพื่อนเกียรติ ส่วนบักสมนั้นย้ายมาอยู่ห้องติดกันแล้ว ลุงพรานก็พักในดงมอญ
ดังเดิม พวกเราพยายามจัดคิวลงกะให้ตรงกัน ขึ้นพร้อมกันจะได้จัดทีมสามสหายเข้า
ป่าเล็กๆน้อยๆ หาสำรับกับข้าวเมนูอาหารแปลกใหม่พอบันเทิงกระเพาะ ส่งให้แม่ครัว
หัวป่าก์จุมโพ่ชาวเหมืองสำแดงฝีมือ หรือบางทีบักสมก็บรรเลงเอง เมื่อมีหมูป่าตัวงาม
เนื้อนุ่มด้วยลาบเลือด ซ่กเล็ก น้ำตกอิสานรสเด็ดเผ็ดกระฉูดถึงเพดานป่าตะนาวศรี!

บักสมชอบเปรยว่า อยากลองกระทิงมาทำลาบสักที แต่พวกเราไม่กล้าข้องแวะเกาะ
แกะกับมัน เพราะเกรงความดุ เปรียวและพลังมหาศาล กลัวการชาร์จที่ไวรุนแรงเหนือ
สัตว์อื่นทั่วไป มันเป็นรองแค่พยัคฆาเจ้าป่าเท่านั้น กระทิงจึงคงเป็นเมนูต้องห้ามที่พ่อ
ครัวหัวป่าก์สมไม่เคยสมหวังทดลองฝีมือ

บักสมโผล่หน้าจากห้องพักฉีกยิ้มเริงร่าทักผม เมื่อผมควักกระเป๋าหยิบจม.เพื่อนรัก
อ่านให้ฟัง อ้อ...ลืมบอก บักสมอ่านหนังสือไม่ออก พอรู้แค่ไก่เขี่ย ผมพยายามสอน
เขียน-อ่านยามว่าง แต่มันเบื่อเร็วบอกว่า..."สอนน้องยิงปืนแม่นๆเหอะพี่ ก.ไก่ ข.ไข่ถึง
ฮ.นกฮูก ผมเบื่อจัง เรียนแล้วไม่รู้เอาไปใช้ตรงไหน?" ...ผมขี้เกียจเถียงให้เหตุผล ใคร
ที่อยู่ในเหมืองหรือป่านี้ตอนนั้น ความรู้กอ อากา ขอ อาขาเอาตัวรอดไม่ได้จริงๆ นอก
จากปืน มีด และเพื่อน บวกความทรหด บึกบึน ใจสู้ จึงจะยืนหยัดอยู่รอด สรุปง่ายๆว่า..
.จริงของมัน!!

ผมอ่านถึงตอนเกียรติบอกส่งเงินให้แม่แล้วบอกเลขธนาณัติให้ฟัง บักสมทำตาแดง
รำพัน..."คิดถึงแม่จัง" ...คำพูดซื่อๆของหนุ่มน้อยที่ราบสูง ทำผมสะอึก มันเป็นน้ำคำ
บริสุทธิ์ดุจน้ำค้างกลางหาว กลั่นมาจากก้นบึ้งดวงใจหนุ่มยอดกตัญญู ผมว่าความ
กตเวทิตาแรงกล้าต่อบุพการีนี่แหละที่ทำบักสมพ้นภัยร้ายๆทุกหนที่ผจญกันมา

เราดื่มด่ำกับสุขทางใจเล็กๆจากจดหมายสักพัก เสียงตะโกนเรียกมาจากทางเดินขึ้นเนิน..."พี่...ผู้การเรียกไปที่สำนักงาน" เจ้าของเสียงเป็นเด็กหนุ่มวัยเดียวและเป็น
เพื่อนบักสม ชื่อเจ้าดวง ผมชอบล้อมันว่าดวงดาวพราะไม่ชอบอาบน้ำทำให้แถวคอ
มีเกลื้อนเป็นดวงคล้ายดาวขึ้นเต็ม มันได้แต่ยิงฟันหัวเราะเพราะอาศัยผมกับบักสม
เป็นที่พักพิง อิ่มอุ่นท้องเป็นประจำ

"เออ เดี๋ยวไป ขอสูบบุหรี่มวน" แต่เจ้าดวงดาวส่ายหัวไม่ยอมให้ผมถ่วงเวลา..."ผู้การ
บอกไปไวๆ ขอร้อง แกว่างั้น"

ผมวิ่งเหย่าลงเนิน ตัดเพิงซุปเปอร์ชาวเหมืองตรงไปที่ทำงานผู้การ รถแลนด์ฯใหม่
แต่มอมแมมยังจอดอยู่ด้านหน้า ประตูเปิดอยู่ เดินเข้าไป ในนั้นมีคนเต็ม ผมไม่นับว่า
มีกี่คนเพราะมีการยกม้ายาวจากร้านกาแฟมาให้นั่ง ผมตรงไปยืนหน้าโต๊ะนายหัว มี
ความรู้สึกขนลุกชันเบาๆตรงท้ายทอย คงมีใครสักคนจ้องผมไม่วางตาแน่ เราจะรู้สึก
ได้ทุกครั้งที่หันหลังแล้วมีคนมองเขม็งในห้องไม่ใหญ่นัก บางคนอาจไม่เป็น แต่ผมเป็น!

"มาแล้ว ยอดพรานของเรา รู้จักเพื่อนๆผมสิ"...ผู้การเป็นนักพูดไม่มีแม่น้ำห้าสาย แกชอบ
เข้าประเด็นแบบชกทีเดียว เป็นคนทำงานไว หัวไบร๊ท์ ใจดี แต่ดุในเวลางาน ที่สำคัญ ใจถึง
พึ่งได้ สไตล์นายหัวปักษ์ใต้ ผมให้ความเคารพมาก ให้ไปบุกน้ำ ลุยไฟที่ไหน ไม่เหลือบ่า
กว่าแรง ผมยินดีทำให้ทันที

 

เพื่อนผู้การมี 4คน ชาย3กับหนึ่งหญิงหรือสุภาพสตรี? ผมขอจาระไนยเรียงเป็นรายคน
จากการแนะนำของท่านนายเหมือง...

คุณเทพ... อาวุโสสูงสุดในทีม ผู้การแนะว่าเป็นเพื่อนสมัยเรียน บุคลิคเยี่ยม แต่งกาย
ภูมิฐาน ชุดซาฟารีแบบชาวยุโรป มีหมวกสักหลาดปีกกว้างอย่างดี ราคาน่าจะแพงกว่า
เงินเดือนของผมไม่ต่ำกว่า2-3เดือน ใบหน้าอวบอูมมีแววใจดี ยิ้มง่าย ไม่เหมือนผู้การ
ผมที่เป็นไอ้เสือยิ้มยากประจำเหมือง สมัยนั้นมีนักเลงปืนเป็นไอ้เสือยิ้มยากอยู่คนใน
หนังชื่อ เออร์ดี้ เมอร์ฟี่ ยิงคนไม่เคยยิ้ม ชักปืนไว ไม่มีใครสู้ เวลาใครเห็นผู้การยิ้มใน
หมู่เรา จะอำกันว่า..."เฮ้ย วันนี้กูเห็น เมอร์ฟี่ยิ้ม งวดนี้ถูกหวยแน่" คิดดูว่า ผู้การยิ้มยาก
ถึงขนาดนั้น

คนที่สอง คุณชาติ...หนุ่มใหญ่อายุคะเนสัก30ปลายหรือ40ต้นๆ คุณเทพแนะว่าเป็น
ญาติห่างๆกัน อดีตนักเรียนปีนังเป็นคนใต้หน้าตาคมเข้มใช้ได้ แต่รูปร่างหน่อมแน้ม
อ้อนแอ้นไปหน่อย ในทัศนะผมแกดูนิ่ม-ติ๋มคล้ายพวกแอบจิตหรือกะเทย ?...ต่อเมื่อ
เดินป่าด้วยกันไม่กี่วันถึงรู้ว่า อ้อ...แมนทั้งแท่ง

คนที่สาม...เริ่มน่าสนใจ เป็นชายเลยวัยกลางคน แต่งชุดขาวล้วน หนวดขาว คอห้อย
ประคำเม็ดโตเส้นโต ท่าทางเป็นนักพรตหรือผู้ทรงศีล มีรอยสักโผล่มาจากต้นแขน
ให้เห็นทั้งสองข้าง ทุกคนแนะนำเพียงว่า อาจารย์เลิศ ไม่เอ่ยอ้างสรรพคุณใดๆมาค้ำ
จุน ดวงตาเรียวเล็กเหมือนงูจงอางของอจ.เลิศจ้องผมเขม็ง ผมรู้เลยว่าเจ้าของดวงตา
คู่นี้เองที่ทำขนท้ายทอยผมลุก ตาคู่นั้นสำรวจทั่วหน้า ทั่วร่าง จากหัวไล่ลงจรดตีน สายตาอาจารย์คนนี้ทำผมอึดอัด ยิ่งมาจับที่เชือกร่มตรงคอผมพักนึง ผมยิ่งไม่ค่อยสบอารมณ์
แต่สู้ข่มไว้เห็นแก่หน้านายหัว คิดเสียว่า คนเพิ่งเจอกัน เอ็งอย่าคิดมากไอ้หอกหัก พอได้
ด่าตัวเองในใจเข้าหน่อย ก็สงบใจได้

และสุดท้าย...พูดได้คำเดียวว่า...สวย! สั้นๆได้ใจความไม่ต้องบรรยายมาก ผู้การแนะนำว่าชื่อ...นงคราญ!!

 

สวัสดีตอนค่ำ ท่าน wanwi และทุกๆท่านครับ เรื่องราวน่าติดตามเช่นเคย

 

กลับมาแล้วครับคุณลุง
ก่อนอื่นต้องกล่าวคำขออภัยอย่างสูงที่ห่างหายไปนาน (อาทิตย์กว่าๆ) ช่วงปลายเดือนต่อต้นเดือน
ภาระกิจงานหลวงงานราษฏร์ ทั้งกฐินหลวงกฐินราษฏร์ เพิ่งจบไปวันนี้ ผมต้องเดินสายด้วยภาระหน้าที่การงาน วันนี้มีเวลาเป็นของตนเองนั่งไล่อ่านอยู่เกือบครึ่งวันสิบกว่าหน้าจนจบ ยังมันส์และตื่นเต้นเร้าใจเช่นเดิม
อ่านไปๆ ผมว่ากระทู้นี้กลายเป็นที่ชุมนุมมังกรซ่อนพยัคฆ์ไปแล้วครับ สำนวนนี้คงไม่ต้องอธิบายนะครับ และอีกอย่างกระทู้นี้ทำให้ห้องประสบการณ์ฯ คึกคักขึ้นมามีชีวิตชีวาอีกครั้งหลังจากซบเซาไปนานพอควร
ต้องขอบคุณคุณลุงที่สละเวลาและพลังกายพลังใจรังสรรค์เรื่องราวขึ้นมาให้พวกเราได้อ่านได้เสพกัน ขอบอกว่ายังติดตามและเป็นกำลังใจเสมอครับ

 

โฉมสคราญที่จู่ๆเผยโฉมมาท่ามกลางฝุ่นแดงแห้งแล้งของถนนลูกรังเหมือง เหมือน
นางไม้ที่โผล่พรวดออกมาจากพงไพรที่เต็มไปด้วยสัตว์ป่ากักขละ เธอหน้าคมเข้ม
แต่งกายทะมัดทะแมง รูปร่างไม่เล็กนัก ส่วนสูงกำลังพอดี น่าจะเกิน160เซ็นฯหน่อย
แต่พอใส่รองเท้าบู้ตสีดำสวยเด็ดเป็นรองเท้าเดินป่า มีส้นราวๆหนึ่งนิ้วก็ส่งให้เธอมีเรือน
ร่างสง่างามเกินตัว

นงคราญไว้ผมสั้นแบบป็อบหรือบ็อบ ภาษาผู้หญิงผมไม่แน่ใจ แต่ก็ทำให้ใบหน้าโดดเด่น
ผู้การเติมดีกรีลงไปว่า เธอเป็นนักเรียนเก่าฟิลิปปินส์ซึ่งยุคนั้นคนไทยฮิตไปเรียนกันนัก
เพราะทันสมัย...บ๊ะ ก๊วนหัวนอกกันทั้งโขยงเลยเชียว ผมนึกแล้วคิดต่อว่า มาทำไร
กลางป่าว่ะ? แต่ก็ไม่ต้องนึกนาน คิดไกล เพราะผู้การบอกเธอเป็นคู่หมั้นคุณชาติ

เฮ้อ...โล่งอกไป มากับเจ้าบ่าวในอนาคต ค่อยหายห่วงไม่ต้องกลัวคนนินทา เพียง
แต่ว่า ตอนแนะนำตัวกันคร่าวๆพอให้รู้ไผเป็นไผ อีลูกตาคมกริบเธอเล่นจ้องผม
อย่างถี่ถ้วน ตาแบบนี้เห็นแล้วหนาวๆร้อนๆครับ มันเหมือนจิกเข้าถึงหัวใจ!!!

 

ขอบคุณครับ. เริ่มระทึก อีกแล้ว 555. การผจญภัยบทใหม่

เตรียมตัวรอ. เดินทางครับ5555

 

พักนิ้วเหมือนรถพักเครื่องครับ
ตัวละครเผยโฉมใกล้หมด
พรุ่งนี้คงได้ฤกษ์ตะกุยไพร
ราตรีสวัสดิ์ตามธรรมเนียม
ขอบารมีสิ่งศักดิ์สิทธิ์ทั้งปวง
คุ้มครองผองภัยให้ท่านผู้อ่าน
อยู่ดี กินอร่อย มีแต่สุข ปลอดทุกข์
ทุกทิวาราตรี!