เรื่องเด่น เรื่องเล่า "นักขุดกรุ"มือขลัง ขมังเวทย์ที่สุดในแผ่นดิน

เรียนท่านผู้อ่านที่รัก...
~~~~~~~~~~

ใช้เวลาไม่ถึงเดือน กระทู้เดินทางมาถึงหน้า38

เป็นการเขียนหนังสือยาวและมากที่สุดในชีวิต

คิดไม่ถึง พูดไม่ออก บอกไม่ถูกว่า...

มาขนาดนี้ได้อย่างไร?

ถ้าเป็นการเขียนธรรมดา ก็ไม่กระไร
แต่นี่เป็นการเขียนถ่ายทอด ที่ต้องทุ่มพลัง
สมาธิ จิตวิญญาณ ความรู้ทุกด้าน
ผสมผสานมันลงไปเพื่อให้ท่านพึงใจ
อ่านแล้วได้ความรู้ทุกมุมมอง
สำคัญมากที่ไม่เลียนแบบ ไม่ลอกใคร
ไม่ซ้ำซากกับใคร...!
แนวทางอาจไปเหมืิอนบทประพันธ์อื่นบ้าง
(เหมือนบทเพลงที่ตัวโน้ตมีไม่กี่ตัว แต่เพลงโน้ตเดียวกัน
มีเป็นล้าน เป็นหม่ื่น เป็นแสนทำไมเพลงนี้ฮิต เพลงนั้นแป็กส์)
.กรณีเรื่องราวนี้เช่นกัน.. ท่วงทำนองเดียวกัน
แต่เนื้อหาขอยืนยันด้วยชีวิต
ไม่ลอกของใครแม้แต่คำเดียว!!!

เขียนทักทายกันก่อนเข้าเรื่อง

หลังอาหารเที่ยงพบกันยาวๆครับ
ขอบพระคุณและ สะหวีดัด--สวัสดี!

 

ขอเป็นหนึ่งให้กำลังใจในการเขียนหนังสือยาวและมากที่สุดในชีวิต...เพราะเป็นหนังสือที่มีคุณค่าน่าอ่านมากครับ

 

ผมอ่านดูก็รู้แล้วครับว่า สิ่งที่ถ่ายทอดออกมา ถูกกลั่นกรองมาจาก จิตวิญญาณของผู้เขียนที่ใส่ลงไปผสมกับบันทึกเรื่องราวที่เกิดขึ้นจริง ทำให้บทความนี้มีเอกลักษณ์เฉพาะที่ไม่เหมือน และ ไม่ได้ลอกใครมาแน่นอนครับ

 

(ต่อ) ขุมทองตะนาวศรี-ปีศาจปู่โสม!!!
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

พวกเรา 3ชีวิตผลัดกันเล่าเรื่องเหลือเชื่อเหนือโลกสามัญข้าง
แท่นพระศพ...บักสมนั่งซึมกระทือฟื้นอาการโดนสิงอยู่ข้างๆ
ยังไม่รู้เรื่องราว พอพูดจาอันใดกับใคร

ลุงพรานกับเกียรติเล่าว่า ผมกับบักสมหลุดเข้าถ้ำนานเกินเวลาตกลง
จึงตัดสินใจประคองกันช้าๆตามเข้ามา...เจอะผีกองกอย เล่นงานเกียรติ
หงายหลังในถ้ำโถงใหญ่ แต่ลุงพรานยังไวซัดด้วยอีแก่คู่ชีพขณะที่
มันคร่อมตัวเพื่อนรัก เจ้าผีโป่งค่างหัวกะโหลกแบะ...พอเห็นซากอีกตัว
จึงรู้ว่าผมซัดไปแล้ว และพวกหรือคู่มันคงแอบอยู่!

ลุงพรานบอกอัศจรรย์ใจสุดขีดในชีวิต คิดไม่ถึงว่านิยายปรัมปรา
ที่ฟังมาจากพรานรุ่นเก่าก่อนนานเป็นชาติแล้ว...เป็นเรื่องจริง
กองกอย ไอ้ปีศาจโป่งค่างมีจริง

นั่นยังไม่น่าพิลึกขนหัวลุกเท่า สิ่งที่เกียรติเล่าเสริม...เพื่ิอนยืนยันว่า
ไอ้ตัวพรรค์นี้เองที่ดูดเลือดเขาย่ำแย่ในคราวที่มากับลุงพรานหนนี้
เกียรติเพิ่มเติมเรื่องชัดๆว่า คืนแรกของการเดินป่า เขากับลุงพราน
ก่อกองไฟพักแรมริมธารใหญ่ ดึกคืนนั้นต้องสดุ้งตื่น เมื่อเจ็บแปล็บ
ที่หัวแม่ตีน

"ไอ้เปรตตัวนี้ หน้าตาพี่น้องกันกับในถ้ำ มันดูดเลือดกูไปหน่อย"...
เกียรติว่า

โชคดีที่เกียรติหนุ่มแน่นแข็งแรงจากงานหนัก ไม่ใช่หนุ่มไก่อ่อน
หรือหนุ่มกระทงเพิ่งเดินป่า เขาคว้าปืนโคลท์ข้างตัวยิงสวนไปที่
ดวงตาแดงก่ำสะท้อนแสงไฟที่เงยหน้าขึ้นมาจากหัวแม่ตีน

อารามรีบ มืด หรือกลัวยิงโดนตีนตัวเอง เขายิงพลาดในระยะ 3 หลา !
ไอ้ปีศาจร้องก๋อยเบาๆ แล้วกระโดดหวือ หายไปราวกับลมพัด

ลุงพรานลุกถามว่า ยิงอะไร?...เกียรติขี้เกียจต่อเรื่องให้ยาวเลยบอกส่งๆไปว่า
สงสัยเป็นงูเลื้อยมาใกล้ ยิงไล่มันไปแล้ว!

แผลเล็กหัวแม่ตีนที่โดนดูดเลือดแห้งวันรุ่งขึ้น แต่จากนั้นเกียรติก็ตัวร้อนเริ่มจับไข้
จนเป็นหนักตอนเที่ยงวัน...เห็นชัดว่าน้ำลายจากเขี้ยวปีศาจมันมีเชื้อโรคบางชนิด
(สมัยนั้นยังไม่พูดกันถึงไวรัส)แต่เกียรติไม่เล่า จึงคิดกันว่าเป็นไข้ป่า

ทุกคนหายสงสัย...ทำไมเกียรติหายไข้ช้าทั้งที่หนุ่มแน่นฉกรรจ์บึกบึนราวกระทิงหนุ่ม
ที่แท้พิษสงไอ้กองกอยโป่งค่าง หากผมมาช้าไม่มีทั้งยาฝรั่งควินิน กับปฏิชีวนะติดตัวมา
ไอ้เกียรติเพื่อนรักเป็นผีเฝ้าป่าโดยต้องโยนความผิดให้ไข้ป่าเป็นผู้ร้าย

 

คราวนี้เป็นลุงพรานเล่าตอนเจอะพญาคชสาร เหนือธารน้ำ
ตรงป่าต้นน้ำตะนาวศรี แกบอกขำๆว่า กะลังมุดดงไม้ช้าๆ
เพราะเห็นเก้งหนุ่มตัวขนาดเหมาะ กินน้ำเสร็จกระโดดแผล๋ว
จากริมธารมาเลาะเล็มหญ้า แกหมอบคลาน คืบเข้าหาให้ใกล้สุด
ต้องการส่องแบบไม่เปลืองเวลากระทุ้งดินปืนนัดสอง ...การคลาน
เข้าใกล้เป้ามาหยุดใต้โคนไม้ใหญ่ ชัยภูมิเหมาะ พอยกปืนส่องเป้า
ก็จ๊ะเอ๋กับจอมไพรตัวมหึมา งาคู่ขาววับ ยืนใต้ต้นไม้อีกต้นมันกำลังถูตัว
ห่างแกไม่เกินยี่สิบก้าว ...ไม่รู้ใครเห็นใครก่อน ที่แน่ๆวินาทีต่อมา มันทำหูลู่
รี่เข้าหาในอาการ กูล่อมึงแน่!

ลุงพรานไม่มีทางเลือก แกยิงปืนเฉียงเฉี่ยวหัวเพื่อเอาเสียงดังข่มไล่
แต่มันไม่สน แปร๋นเข้าใส่ไม่หยุด แกกระโจนข้ามธารน้ำตกเล็กไปอีกฟาก
วิ่งหน้าตั้งลงมา สวนกับบักสมที่ผมใช้ขึ้นไปช่วยแบกเหยื่อ เจ้าคชสาร
ติดตรงหินลื่นตะไคร่น้ำด้านบน มันถลาข้ามน้ำใส่ลุงไม่ถนัด ได้แต่ชูงวงคำราม
แปร๋ แปร๋น โกรธแค้น

แต่แรงขับไล่ไสส่ง และแรงกลัวมันก็ทำให้พวกเราหนีทุลักทุเลเข้ามาต่อยอด
ชะตากรรมพิลึกในถ้ำผีสิงอีกครั้ง!!!

 

ถึงตาผมสาธยายเรื่องตัวเองให้ทุกคนฟัง บักสมที่อาการแจ่มใส
คืนสติสตังครบ ผวาก้มกราบขอโทษเมื่อรู้เรื่อง แต่ผมบอกไม่เป็นไร
ไอ้น้อง ...เรากำลังซัดกับผี เรื่องบ้าบอคอแตกเกิดได้ทุกวินาที ...
นี่เป็นบุญของผมเท่าไหร่แล้ว ที่บักสมกระแทกพานท้ายปืนเข้าตรง
จุดเปิดวิญญาณออกร่างได้เหมาะเหม็ง มันเข้าโฟกัสระดับนักยิงปืน
ส่องเข้าเอ็กซ์คะแนนเต็มร้อย ทำให้วิญญาณผมหลุดออกไม่ทันตั้งตัว
ได้มารับรู้รื่องราว ลึกลับดำมืด ได้ไขปริศนาเกือบทุกเรื่อง โดยไม่ต้อง
หาวิธีไขแบบ ปุจฉา-วิสัจฉนา หรือถาม-ตอบร้อยคำถาม

โชคดีก็อกสอง ที่บักสมไม่ตีผมตายคามือ เพราะแรงตีมันเบาไปนิด
เหมือนแรงผู้หญิง!!!

หากที่ผมกับลุงพรานคับข้องปวดหมองเดาไม่ถูกคือ...ผีเฝ้าทรัพย์
ปู่โสมจำเป็น มีกี่ตนกันแน่ ?ถ้าเป็นปีศาจปู่โสมกันทั้งกองกระดูกที่เห็น
ก็คงหลายสิบ แต่เท่ารู้กันมา คำว่า "ปู่โสม"น่าจะหมายถึง หัวหน้าผี
เป็นใหญ่อยู่ที่ใดที่หนึ่งตนเดียว

แล้วทำไมผีที่นี่บางตัวไล่เรา.?..บางตัวก็ทำเสมือนต้องการให้เรารู้เรื่องราว
หลายๆอย่าง อย่างเจ้าผีผู้หญิงที่สิงบักสมนั่นไง มันตีท้ายทอยผมตรงจุดโฟกัส
ที่คงไม่มีใครตีแม่นขนาดนั้น มันซัดวิญญาณผมหลุดร่าง เพราะมันสิงผมไม่ได้
ผมมีหลวงปู่คล้องคออยู่ มันจึงสิงคนใกล้ตัวคือบักสม แล้วตีหัวผมพื่อให้มาเป็น
สักขีพยานรับรู้ชะตากรรมโหดร้ายของเผ่าพันธุ์

ผมบอกพรรคพวกกลุ่มร่วมเป็น ร่วมตาย...

"ไม่ไหว ถอนสมอเถอะว่ะ สมบัติทองหยองกูไม่สน ...อย่าไปเอา
มันไม่มีแล้ว หาอะไรกินก่อนหิวตาย แล้วกลับเหมืองเหอะ"

ทุกคนไม่ค้านสักแอะ สี่ทหารเสือปลอมๆมอมแมมน่าสมเพช
ค่อยๆมุดออกจากห้องโถงเก็บศพ ไม่เสียเวลาทำความเคารพ
ไม่เลื่อนแท่นกลับที่เดิมเพราะฝืด หนัก เราต้องเก็บแรงไว้เดินป่าต่อ
พวกผีที่เราไม่รู้จักมักจี่...ผมคิดว่าชะตากรรมของใครก็ของมัน พวกเรา
แค่กรรมกรเหมือง จะมาทำบ้าด้วยอะไรหนักหนา วันๆแค่อาหารใส่ท้อง
ยังเหนื่อยยากปานนี้ ยังต้องมายุ่งกับผีต่างด้าว ท้าวต่างแดน
ให้ปวดกบาลหนักเข้าไปอีก...ยุ่งตายห่ พี่น้อง

แต่ผมคิดผิด พอผมเลิกยุ่งกับผี ผีมันก็ยุ่งกับผมไม่เลิก!!!

 

เราถอยออกจากถ้ำมาถึงปากทางออกค่อนข้างเร็ว เพราะเริ่มคล่อง แต่
ตรงปากถ้ำใหญ่ พวกเราต้องตาเหลือก...

ร่างมหึมาเหมือนภูเขาย่อมๆ ยืนขวางปิดทางออก ปากถ้ำเล็กกว่าตัวมันเกือบครึ่ง
มันไม่มีทางมุดเข้ามาได้ แต่พวกเราก็หมดปัญญาผ่านออกไป ยุ่งแล้วซี...
มีหวังอดตายในถ้ำปีศาจที่ไม่มีขุมทรัพย์นี้แล้วแหงมแก๋ม

ผมยกปืนแก็ปเล็งไปที่ร่างแกร่งขนาดภูผาหินย่อมๆ คิดห่ามๆว่าถ้าสามกระบอก
ลั่นไกพร้อมกัน จะเอามันลงไหมหนอ ? เป็นความห่าม บ้าบิ่นที่น่าลอง แต่ถ้า
ปืนพระเจ้าเหาเราล้มมันไม่ได้ล่ะ...นั่นเท่ากับสร้างเพชฌฆาตที่โหดร้าย
ขึ้นมาเพิ่มในป่า...ช้างเจ็บ เสือป่วย ควายเปลี่ยวถูกกระทำแต่ไม่ตาย
ล้วนเป็นตัวแทนแห่งความตายในพงไพรดีๆนี่เอง

ต้องลองวัดดวงกับมันดู...เอ็งไม่ออกไปหากินมั่งให้มันรู้ไปซิว่ะ อาหารจริงๆ
พวกเราธาตุทรหดชาวเหมือง น่าจะอดได้สัก2-3วัน ห่วงแต่เรื่องน้ำกับ
สภาพเพื่อนเกียรติที่กำลังฟื้นตัว

สี่ชีวิตนั่งพิงผนังถ้ำด้านใน ปล่อยใจเลื่อนไหลไปกับความคิดสับสนและความหิว..
ผมพยายามเค้นความทรงจำภาควิญญาณออกมาว่า ในภาวะล่องลอย
รับรู้เรื่องวิญญาณและเรื่องการต่อสู้ของทัพไทใหญ่ ยังมีเรื่องสำคัญใด
ที่ผมหลงลืม?

 

ได้ทั้งน้ำ-เนื้อไม่น้อย
พักนิ้ว พักสายตา
กลับมาช่วงค่ำอีกยก
สวัสดีทุกท่านครับ

 

ขอบคุณครับคุณอา
สไตล์นี้เลยครับชอบ

 

ไปธุระ 2 วัน เปิดดูอีกที ไป 7 หน้าละ ตามอ่านอย่างตามติด ขอบคุณที่รังสรรค์ตัวหนังสือสวยๆและจินตนาการสุดเร้าใจ ให้น้องๆ หลานๆ ได้ติดตาม ขอขอบคุณคุณอา อีกทีครับ

 

เต็มอิ่มเลยครับครบทุกรสชาติ ขอบพระคุณครับ

 

วันหยุดทั้งที ...
แรงดีมาต่อกันอีก
พรุ่งนี้งานเยอะ
อาจไม่ได้เข้าเว็ป

 

ครับ...หน้าไปไวมาก เพราะโพสท์ล้นหลาม
ต้องทักทายกันให้ครบ เพื่อขอบคุณ
ดังเช่นนี้โพสท์ ด้วยไมตรี
และยินดียิ่งครับ

 

งั้นเดี๋ยวลุยให้สะสะกันต่อ
อย่าเพิ่งท้อในการอ่าน

 

ไม่ได้เขียนเพื่อออกตัวอย่างใดครับ
เพียงแต่บางทีอยากหาเรื่องคุย
ก็คุยให้มันมีสาระหน่อย...ขอบคุณ
การเป็นนักอ่าน ที่มีทั้งวิจารณญาณ
และรสนิยมยอดเยี่ยม!

 

ภาพเริ่มสวยมากๆ
ขอบคุณน้องสอยดาว
แค่นี้ก็ซึ้ง!

 

ครับ...ขอบคุณเช่นกัน

 

ไม่ต้องรอนาน ตามได้เลยครับ
อ้อ...ขออภัย รอเขียนก่อนนะ

 

ทักทายครบทุกโพสท์หลังอาหารค่ำ
มาหม่ำอาหารสมองต่อกันดีกว่า

 

(ต่อ) ขุมทองตะนาวศรี-ปีศาจปู่โม!!!
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

สมองหนุ่มแน่นแม่นยำของผม ไล่ทวนความจำไปทีละช็อตช้าๆ ภาพต่างๆ
ไหลผ่านม่านตาในที่ปรือคล้ายหลับ แต่ทุกส่วนประสาทลุกโพลง
ภาพย้อนหลังราวหนังขาว-ดำต่อเนื่องเฟรมต่อเฟรม ผมฉายหนังในหัว
กรอม้วนอย่างใจเย็น ก็มันไม่มีอะไรทำดีกว่านี้

แล้วผมก็กระโจนผลุงจากท่านั่ง รีบบอกทุกคน..."ตามมา กูว่ามีอีกทางออก"

ผมนำทุกคนเข้าถ้ำ ไปสุดโถงห้องเก็บพระศพอีกหน แล้วเดินลงบันไดด้านล่าง
ใต้แท่นที่ยังเปิดอ้า บันไดหินสะกัดหยาบๆเก้าขั้นยังเหมือนเดิม ผมลงไป
เป็นหนที่สองแล้วเปิดไฟส่องทางสำรวจชัดๆ เพราะโดนตีกบาลยังไม่ทันสำรวจ

มันคือถ้ำซ้อนถ้ำ...จากบันไดก็เป็นทางเดิน เช่นในถ้ำเถื่อนทั่วๆไป เพียงแต่
มืดสนิทได้ใจ ผนังถ้ำเหนือหัวด้านบนเริ่มเลือนหาย เราเดินมาถึงซากราชันย์
แห่งอสรพิษที่ผมกับบักสมเขี่ยลงมากอง...ลุงพรานกับเกียรติเห็นขนาดแล้ว
ทำท่าสยอง ผมบอกว่ายิงมันเองตอนเข้ามา ทั้งสองได้แต่ทำหัวงึกงัก พูดไม่ออก

ทางเดินพาพวกเราฉีกแยกไปทางขวา ผนังหินถ้ำแข็งเป็นหินแกรนิต
สอบแคบให้เดินแถวเรียงหนึ่ง แต่เดินสบายเพราะเหนือหัวไม่มีเพดานถ้ำให้เห็น
เราคงเดินลึกลงใต้จุดต่ำของภูเขาที่เป็นเวิ้งเหว มีเสียงน้ำไหลรินเบาๆข้างหน้า
ยามนี้เสียงมันดั่งคนธรรพ์เทวามาเล่นดนตรีเห่กล่อม เสียงอะไรจะเพราะ
เสนาะโสตเท่าเสียงน้ำไหลยามหิวกระหายไม่มีเสียล่ะ พวกเราเร่งฝีเท้าแทบวิ่ง
ไปหาเสียง แล้วก็พบแอ่งน้ำเล็กๆ มันเกิดจากน้ำเอ่อล้นซอกหินด้านไกลๆ
ไหลเป็นธารน้อยใต้ผืนธรผณี ในธารน้ำที่ใสราวกับตาตั๊กแตน สะท้อนแสงไฟ
ขึ้นมาคือหมู่ปลาตัวย่อมๆฝูงหนึ่ง มีกุ้งสีสวยตัวไม่ใหญ่มาก ดีดตัวใต้น้ำเห็นไหวๆ

พ้นจากอดตาย เพราะช้างไล่บีบแล้วพวกเรา!

บักสมผู้เชี่ยวชาญ จัดการกับฝูงปลา-กุ้ง ยังดีที่เหล็กชุดจุดไฟลุงพราน
ติดตัวตลอด เชื้อไฟได้จากเศษไม้เล็ก ไม้น้อยแถวนั้น เราไล่เก็บเศษไม้
ที่ผุพังจนเกลี้ยงพื้น ก่อได้กองไฟขนาดย่อม...ผมเดินส่องไฟไล่หาเศษไม้
ไปเรื่อยๆ รอบักสมทำปลาย่าง ปลาเผา กุ้งต้ม ตามวิธีพ่อครัวหัวป่าก์จำเป็น
หอบเศษไม้กลับมาได้หนึ่งเที่ยว เดินกลับไปหาอีก หนนี้เดินไกลจากจุดเดิม
มากโข หันหลังกลับไม่เห็นแสงไฟ เพราะมุมผนังถ้ำส่วนนี้ยื่นออกมาบัง

แต่...ตรงหน้าผมนั่นเอง...!

เจ้ากองกอยโป่งค่าง สองตัว กำลังยืนจ้องผมเขม็ง แต่ไม่กล้ากระโดดใส่
ราวกริ่งเกรงบางอย่าง...ผมดึงโคลท์จากเอวไวน้องๆยอดสิงห์ปืนไว
คาวบอยตะวันตก แต่มันมีสองตัว โคลท์นัดเดียว อีกตัวเอาไงดี?