เรื่องเด่น เรื่องเล่า "นักขุดกรุ"มือขลัง ขมังเวทย์ที่สุดในแผ่นดิน

ขอบคุณพี่. Wanna มาก เรื่องฤาษีตาไฟนี้ก็สุดยอด ผมเคยมีประสบการณ์เล็กๆ น้อยๆ ตอนปฏิบัติธรรมและเคลื่อนจิตไปตามจุดต่างๆจากบนท้องน้อยไปถึงตาที่สามและออกเหนือศรีษะ เรียกได้ว่าเหมือนหรือคล้ายกับที่พี่เล่าไว้เรื่องท่านฤาษีเลย เรื่องข้ามภพกับจิตที่ไวกว่าความเร็วแสง ไม่ต่างกัน ผมสัมผัสตั้งแต่เที่ยงคืนจนตอนเช้า เรียกว่าภาพมันแจ่มใสมาก ไม่ใช่สัญญาหลอกๆ แต่ทำได้ครั้งเดียว ไม่เคยทำอีก และขึ้นอยู่กับว่าครูบาอาจารย์ภพก่อนๆ ท่านมาเปิดทางให้เห็นรึเปล่า คราวหลังๆครูบาอจารย์ท่านยังมาเปิดโอกาสให้เห็นด้วยเรื่องในอดีต เป็นอย่างไร ทำให้เราเร่งทำ ความดี ไม่กล้าทำความชั่วเลย

 

ไม่รู้จะย้อนแย้งท่านหมื่นอย่างไร

ขอตอบขอบพระคุณในบรรทัดสุดท้าย

ห่วงใยที่ให้กันเป็นสายสัมพันธ์

ที่มองไม่เห็นรูปร่างก็จริง

แต่ซาบซึ้งครับ...ขอบพระคุณอีกหน

 

ท่านนับเป็นสุนทรียชนผู้ดำรงชีวิตอันคุ้มค่า

ความรู้ที่ร่ายใส่ให้รับทราบ

มันชื่นใจที่รู้ว่า...ไม่สูญเปล่า ลอยหายไปในสายลม!!!

 

ครับ...ขอยอมรับว่าผู้ถ่ายทอดก็ลุ้น

เดี๋ยวลุ้นกันต่ออีกยก...ชกไม่หยุดครับ

 

ขอบคุณการติดตามไม่ยอมถอยครับ

แฟนพันธุ์แท้อีกท่าน

 

อีกหนึ่งแฟนพันธุ์แท้

ติดตามหายใจรดต้นคอจริงๆ

ขอบคุณมากครับ

 

ความตื่นเต้นยังไม่จาง

มาต่อกันเลย รอจิ้มเดี๋ยวนะ

ทานของว่างรอก่อนก็ได้ครับ

 

ครับสนุกกันต่อ จะหลังอาหารค่ำ

หรือกะลังดินเนอร์ก็ขอให้เพลินไปก่อน

ผมจะรีบจิ้มดีดสนองผู้อ่าน

 

ท่านบานชื่นมาสามคำ

ผมกลับไปสักหกคำละกัน

ขอบพระคุณที่ติดตาม

 

กุหลาบงาม
น้ำใจงาม
กระทู้ไม่แห้งแล้ง
แท็งค์...ท่านสอยดาว

 

อีกหนึ่งแฟนานุแฟนผู้แน่นเหนียว
เอ๊ะ...สำนวนท่านต่วยตูนผู่ล่วงลับนี่นา
กราบขออนุญาตยืมใช้เพื่อขอบคุณแฟนตัวจริง

 

มีตก มีหล่นหายกลางทางบ้าง
ก็อย่าถือสากันครับ รู้ว่าวันนี้
บางคนอาจมีโชค บางท่านก็เลือดโชก
ผมถูกล็อตเตอรี่หนึ่งใบ
เลขท้ายสามตัวใบเดียวจริงๆ
อาจเป็นกุศลที่มานั่งถ่ายทอดเรื่องราว
สลากกินแบ่ง มันกินรวบมานาน
แต่ถือว่าอุดหนุนรัฐ
ก็เลยทนๆให้ท่านรับทานทุกงวด
ทีละสี่ซ้าห้าใบพอหนุกหนาน
ว่าแล้าเราไปลุ้นอย่างอื่นกันต่อเถิดครับ

 

หูยยยยย ค้างงงงงงงงงง ครับ ค้างงงงงงงงงงงงงงง
ค้างอยู่ปลายยอดไม้เลย นั่งรอบนปลายไม้ต่อไป 55555555

 

ตามๆๆๆครับ...สามโมงกว่าๆลุ้นหวยช่วยชาติ..สองทุ่มมาลุ้นระคนตื่นเต้นกับท่านwanwiต่อ..

 

เหลือระยะห่างเพียง 3ก้าว ผมถีบตัวเบี่ยงออกขวาเหมือนนักมวย ความแข็งแกร่งวัยหนุ่มช่วยได้ในนาทีวิกฤติเดิมพันชีวิต ร่างของมันเฉียดผมไปแค่องคุลีเดียว แขนใหญ่มันกวาดผ่านลำตัวที่ย่อต่ำ ผมกระโจนขึ้นอีกฝั่ง มันถลำไปอีกฝั่ง ก่อนตั้งลำ หันกลับมาไล่ล่าผมต่อ

"ปืน ไอ้สม ขอปืน"...ผมตะโกนร้องบอกบักสมที่ยืนตะลึงเหมือนโดนผีหลอกช็อคอยู่กลางน้ำห่างไปหลายสิบหลา ผมวิ่งไปหามัน กระชากปืนจากมือ ผลักมันวิ่งถลาไปอีกทาง..."วิ่งไปหาปืนยาวให้เจอ ไอ้สม วิ่งอย่าหยุด"

สมโกยหน้าตั้งตามสั่ง ผมทิ้งโคลท์ยิงแล้ว ถืออีกกระบอกวิ่งไปคนละทางเพราะไม่ต้องการให้มันไล่บักสมที่วิ่งเลียบฝั่งไปหาปืนยาว 2 กระบอก ด้วยความเร็วของฝีเท้า ผมวิ่งเหมือนเหิรไปเหนือยอดหญ้า กระโดด หลบกิ่งไม้ ก้อนหิน ซิกแซกเมื่อเจอที่โล่งเล็ก...เป็นการวิ่งเพื่อชีวิต อย่างไม่คิดชีวิต

เสียงคำรามเพราะโกรธ เจ็บ ประชิดติดหลัง หลายครั้งที่กรงเล็บมันเฉี่ยวไม่ไกล ได้ยินเสียงลมปะทะ "ควั่บ"...ผมคิดว่าคงไม่มีใครวิ่งหนีหมีพ้นถ้ามันไม่เจ็บ ผมเองก็ยังไม่รู้จะรอดได้กี่น้ำถ้ามันยังตามไม่หยุด อาจหมดแรงล้มพับก่อน แล้วโดนมันขยี้เหมือนผ้าขี้ริ้ว

ต้นไม้ใหญ่ข้างหน้าขนาดหลายคนโอบ ผมเห็นแล้วรีบเอาเป็นที่หมาย ผมวิ่งไปแอบหลัง มันวิ่งตามกลิ่นมัจจุราชคละคลุ้งผสานเสียงคำรณกัมปนาทก้องไพร...ผมวิ่งวนรอบต้นไม้เล่นเกมส์มอญซ่อนผ้า ความหนาหลายคนโอบช่วยได้ เจ้าหมีใหญ่เริ่มงุนงง เกิดมามันไม่เคยเล่นเกมส์นี้ ล้านเปอร์เซ็นต์ ป่าของมัน ต้นไม้ของมัน แต่เกมส์เป็นของมนุษย์ พอมันโผล่พ้นโค้ง ผมก็วนเป็นวงกลม ธรรมชาติของมันที่ต้องพุ่งไปข้างหน้า ทำให้มันไปไม่ถูก เห็นหลังผมไวๆทุกครั้ง แต่หาผมไม่เจอสักครั้ง

ผมล้อเล่นกับพยายมเหมือนเรื่องโกหก แต่ไม่มีทางเลือก

บ้าบิ่น! สิ้นคิด! ปัญญาอ่อน!

ใครจะว่าผมยังไงนาทีนั้นถูกทุกคำ แต่ผมต้องทำ มันเป็นวิธีเฉพาะหน้าที่เหมือนเทพารักษ์ส่งตรงเข้าในหัว...ผมเอาล่อ เอาเถิดกับมันเกือบสิบรอบ จนเจ้าหมีใหญ่เริ่มครางหายใจฟืดฟาด...

รอบสุดท้าย ผมพลิกตัวเร็วมาอยู่หลังมัน เหมือนนักบินรบพลิกเครื่องจากเบื้องล่างขึ้นอยู่ข้างบนคู่ต่อสู้

ผมเอาปืนจ่อท้ายทอยระหว่างกะโหลกช่วงรอยต่อต้นคอในระยะเพียงสี่ห้านิ้วแล้วลั่นไก เงยกระบอกเล็กน้อยให้เข้าจุดตายตัดก้านสมอง ชอนไชขึ้นสมอง กระสุนผ่านหนังหนากะโหลกแข็งทึบเข้าไปฝังคาในสมองไม่ต่ำกว่าหนึ่งหรือสองนิ้ว

มันช็อคชั่วครู่ หันมาคำรามโถมใส่ผมอย่างแค้นเคืองสุดชีวิต สองแขนชูเหนือหัวลงมา กะเอาให้ผมแหลกเหลวคามือ คากรงเล็บ แต่ช่วงวินาทีที่มันช็อค ผมยิงแล้วปล่อยปืนทิ้ง กลิ้งตัวไปตามรอบวงต้นไม้ มันโถมฟุบตัวลงกับรากไม้ใหญ่ มุมปากมีเลือดทะลักเป็นฟอง

เกมส์โอเวอร์!!!

 

เป็นการล้มหมีด้วยวิธีพิศดารที่สุดในโลก ไม่มีจอมพรานคนไหนเคยบันทึกไว้ เพราะไม่มีวันที่คนอ่านจะเชื่อ ผมกล้าบันทึกไว้ เพราะเชื่อว่าผู้ที่ได้อ่านจากนี้ไป คงพอเชื่อบ้าง เพราะเป็นหนึ่งเดียว ครั้งเดียว ใครอยากทำตาม ก็คงไม่มีโอกาสทำ ไม่มีสถานะการณ์นรกแตกแหกเงื้อมมือพญามัจจุราชเหมือนกันแบบนี้

มนุษย์ที่รอดตายในนาทีวิกฤติ ลองไปถามเถอะ ร้อยทั้งร้อยคน เราจะได้เรื่องเหลือเชื่อร้อยเรื่องที่เหมือนเรื่องโกหก ไม่น่าเชื่อ ไม่น่าเป็น ด้วยวิธีการรอดไม่เหมือนกันสักราย

แล้วทำไมคุณต้องคิดว่าเรื่องผมโกหก วิธีนี้จะเป็นไปไม่ได้เล่าครับ?

 

แรดขี้โมโหเพราะสายตาสั้น จำแนกมิตร-ศัตรูไม่ออก อาศัยแต่กลิ่น มันจึงลุยก่อนไม่ถามทีแรกแจกส้น...ทีหลังทั้งสิ้น เจ้าแรดจอมลุยนี้ ทำเอาขาลุยโก๋หลังวังยังอาย

ช้างขี้โมโหเพราะห่วงครอบครัว มันเป็นสัตว์สังคมอยู่รวมเป็นฝูง มักมีลูกเล็กไม่หนึ่งก็สองตัวอยู่ด้วยเสมอ มันจึงขี้โกรธาขึ้งขุ่น(ไม่นับพวกช้างตกมัน)..ถ้ามีสิ่งแปลกปลอมที่จำแนกไม่ออกว่ามิตรหรือศัตรูกรายเข้ามาใกล้ในระยะที่มันคิดว่า พวกมันอันตราย

หมีขี้โมโหเพราะเป็นสัตว์หวงถิ่นหาอาหาร...ผมคงเดินเผลอเข้าหาที่ซึ่งมันจับจองไว้แล้ว แต่ไม่มีโฉนดหรือนส.3ก.บอกหลักปักปันยืนยัน ผมจึงเป็นศัตรูในห่วงโซ่อาหารของมันอย่างไม่ต้องอาศัยเหตุผลใดๆอ้างอิง ศาลแห่งป่าดงพงไพรของพวกมันไม่รับฟัง!!!

ผมยืนพิเคราะห์เจ้าหมีเคราะห์ร้ายกว่าผมเพียงเส้นยาแดง ในนาทีชีวิตผมดวงดีกว่าแค่เสี้ยววินาที มันเป็นหมีควายตัวโตมาก ยืนแล้วสูงกว่าผมเกือบหนึ่งศอก คงไม่ใช่ที่เราเจอตอนจับปลา หมีเด็ก หมีหนุ่มไม่มีประสบการณ์ต่อสู้ ไม่จวนตัวจริงมันหนีก่อน

บักสมกระหืดกระหอบปืนสองกระบอกมาถึง แหม...มันช่างเหมือนตำรวจในหนังไทยชัดๆ ผมคิดโดยไม่ขำเพราะตอนนั้นขำไม่ออก จุกด้วยความเหนื่อย น้ำดีขมๆแห่งความกลัวพุ่งขึ้นมา ทั้งเหนื่อย ทั้งกลัว แทบเป็นลม อยากอาเจียน!!!

 

พักนะครับ วันนี้เขียนเยอะมาก เจอกันพรุ่งนี้
ขอสารภาพว่า ปวดตามากกว่าทุกวัน
ราตรีสวัสดิ์ตอนนี้เลยครับ

 

ตามติดทุกวันครับ ตื่นเต้นทุกตอน

 

ขอบคุณท่านwanwiจากใจจริงครับ
ขอให้หายปวดตาเร็วๆด้วยครับ
นอนหลับฝันดีครับ