เกลียดแม่ เล่าปม ช่วยแก้หน่อย

เกลียดแม่ตัวเองค่ะ ไม่ได้อยากเกลียด แต่เกลียด
มันเริ่มจากตอนช่วงจำความได้ ความทรงจำของเราคือ ป้าบอกว่า แม่ไม่รักเรา แม่อยากได้ลูกชาย เพราะแม่เลี้ยงลูกป้า แม่รักแต่น้องชาย
ก็เป็นปมตอนเด็ก จนเราเป็นเด็กเก็บกด ปิดตัวเองจากสังคม ทักษะการสื่อสารเลยไม่ดี
เรารู้สึก แม่ไม่ภูมิใจที่เราเกิดมา เราไม่อยากเกิดมาเลย ตอนเริ่มโตหน่อย แม่ก็จะเปรียบเทียบกับลูกครูตลอด(แม่เป็นครู) อาจจะเพราะ แม่เกิดมาเป็นลูกคนเล็ก แม่คงกลัวว่าตัวเองจะเป็นภาระคนอื่น ทุกๆอย่างที่แม่สอน แม่เลยสอนแบบกลัวเราจะเป็นภาระคนอื่น อย่าพูดดังอายบ้านข้างๆ ไม่เคยชมเราเลย ไม่ว่าเราจะทำดีแค่ไหน กลัวคนอื่นมองว่าหลงลูกมั้ง
เราเจ็บปวด เพราะเผลอเปรียบเทียบเรากับน้องว่าได้ไม่เท่ากันมาเยอะมาก ตอนเด็กมันไม่คิดเองหรอก ป้าเสี้ยมให้คิด เพิ่งมารู้ตอนโต มันก็ฝังลึกแล้วไง
พยายามไม่มอง แต่อดไม่ได้
ตอนทำงาน เปิดร้าน พี่(ลูกป้าคนนั้น) ก็จงใจทำให้เราขาดทุนเรื่องร้าน เหมือนเวรกรรมตามทัน สุดท้ายไปโกงเงินสามี สามีทิ้ง มาขออยู่บ้านเรา มายืมเงินเรา จนเราแทบไม่มีกิน แม่ก็ให้ยอมๆๆๆๆ เพื่อญาติ (แล้วแม่เคยรักเรามั้ย หรือรักแค่ญาติ หรือเราเป็นของตาย ไม่มีหัวใจ เลยไม่เคยถามว่าเรารู้สึกยังไง ขอแต่ให้เราทนเพื่อแม่ แม่ไม่อยากมีปัญหากับญาติเพราะเงินแค่นี้ แต่ในความรู้สึกเรา เราไม่ได้มองเรื่องเงิน เรามองว่าเราโดนญาตแม่รังแกแล้วแม่ไม่เคยปกป้องเรา แม่อยากเป็นคนดีของพี่ ของหลาน ... แต่เราเจ็บ) จนหลังๆ มันหนักข้อ เพราะขอกรรมสิทธิ์ร้านเรา แต่เราไม่ให้ มันเริ่มนินทาลับหลัง เริ่มสอนหลานเรียกเราว่าไอ้ ..... เราไม่ไหวละตอนนั้น เลยไล่มันออกจากบ้านเรา มันก็มาขอของ มาทำของร้าน เอาคนมาข่มขู่ แม่ก็รู้ว่าเราอยู่บ้านนั้นคนเดียว เราขายของ ต้องเปิดร้านตลอด แล้วพอเราจะแจ้งความ แม่ขอเราไว้ ....นั่นคือฟางเส้นสุดท้ายที่ทำให้เรารู้สึกกับแม่ไม่เหมือนเดิม
เราเริ่มไม่ทน ปกติเราจะทนเจ็บปวดเอง เราเริ่มทำแม่เจ็บปวดบ้าง เราเฉย แม่รู้ว่าเรามีกำแพง เราไม่รักแม่ ....
เราเกลียดที่แม่ร้องไห้ สร้างความรู้สึกผิดในใจเรา รู้สึกว่าแม่ร้องแล้วเรารู้สึกผิด สุดท้ายเราตามใจแม่ แต่แม่ไม่เคยถามว่าความรู้สึกเราเป็นยังไง
เรารู้ว่าแม่น่าสงสาร แม่เสียสละให้พี่น้องแม่ แม่เป็นลูกคนเล็ก พี่น้องแม่ ของที่มากกว่า แม่ก็ไม่ว่า ไม่ว่า เขาจะว่าแม่ยังไง ไม่ว่าเขาจะอยากได้อะไร แม่ให้ได้ แม่ให้ แต่เราดีไม่พอไง เราไม่ได้เกิดมาเหมือนแม่ เราเกิดมา ตอนเริ่มจำความได้ ก็คือ ป้าเป่าหูว่าแม่ไม่รักแล้ว ใจเราไม่เต็มเหมือนแม่ มันขาดๆแหว่งๆ แล้วที่เราเลว เพราะรู้สึกว่า ยิ่งเราดี เราเจ็บปวดอ่ะ เราไม่ได้อยากเกิดมาแล้ว แต่เราก็ยังต้องเกิดมาไง ฆ่าตัวเองก็บาปอีก ใครๆก็อยากเกิดมาแล้วจิตใจดี ทั้งนั้นแหละ
เรารู้ผลลับ รู้ว่า เราคงไปเกิดในภพภูมิที่ต่ำกว่ามนุษย์ เราก็ไม่มีความสุขหรอก แต่ตอนนี้ แม่พูดอะไร ทั้งที่ไม่ตั้งใจ มันก็เหมือนมีมีดมาแทงใจเรา เราจริงๆเป็นคนรักแม่มากน่ะ มากเกินไปเลยผิดหวังแล้วเกลียด เราต้องแก้ยังไงหรอ แม่เป็นคนดี ดีมาก แต่ความดีของแม่มันทำเราเจ็บปวด แม่ดีให้ญาติแม่มาเอาเปรียบเรา คือ จุดหัก ตอนที่ลูกป้าเราคนมาข่มขู่ไม่ให้เปิดร้าน เราจะแจ้งความ แม่ไม่ให้ทำน่ะแหละ มันเจ็บ.... ถ้าเราตายเพราะแม่ไม่ให้แจ้งความ ถ้าพี่มันเอาคนมาฆ่าเรา แม่จะเสียใจบ้างมัย้น่ะ และเราก็ไม่เคยรู้สึกสงสารพี่สาวเลย ที่พี่เขยจะเลิกเพราะมันโกงเงินเขาแล้วเราไม่ช่วย ทำคนอื่นวอดวาย แต่หน้าด้านขอให้ช่วยนี้น่ะ ลูกป้าคนนี้เมื่อก่อนจน เราก็ให้เงิน ไม่เคยทวง แต่พอมันมีแฟนรวย สิ่งที่มันตอบแทนเราคือ ทำทุกอย่างให้เรามีหนี้ ซื้อของอ้างว่าให้เราแล้วเราจ่ายเงิน ทำให้เราขาดทุนค่าเซ้งร้าน ทำทุกอย่างเพื่อให้เราหมดตัวจะได้ขอเงินมันกลับบ้าง คงปมด้อยมั้ง แต่มันใช่เรื่องที่ทำกับผู้มีพระคุณแบบนี้หรอว่ะ พอเราไม่ช่วยพูด และไม่โกหก เล่าความจริง จนพี่เขยเลิก มาโกรธ เพื่อ มันสร้างเรื่องเองทั้งนั้น

เราไม่โทษตัวเองอ่ะ เพราะ ป้าเอาความทรงจำ คำพูดมาใส่หัวเราตั้งแต่เราจำความได้ มันเด็กเกินกว่าจะสู้กับเล่เหลี่ยมผู้ใหญ๋
ขออนุญาติเล่าเรื่องป้าน่ะค่ะ ป้าผัวติดการพนัน โดนทิ้ง โดนซ้อม สิ่งที่ป้าทำกับลูกน้องสาวคือป้าตั้งใจเสี้ยมให้เด็กเกลียดแม่ เราเพิ่งรู้ตอนโต แต่มันไม่ทันแล้ว มันฝังใจไปแล้ว ถึงป้าจะเจอลูกทรพี เตะป้า ลูกป้าหลายผัว อาจขายตัว และแม่มัน(ลูกป้า) ก็สอนลูกมันให้เกลียดพ่อแท้ๆ เพื่อจะให้ลูกรักมันคนเดียว (สามีคนที่ 1 หย่า 2วันไนแสตนมีลูกคนที่ 2 คนแรกจับได้ คนที่ 3 โกงเงินธนาคาร เลยโดนเลิก)
คือ เล่าเรื่องป้า กับลูก เพราะอะไรรู้มั้ย เพราะว่า คนทุกคน คงอยากให้เวรกรรมตามทัน โอเค ป้าเวรกรรมตามทัน ทั้งป้า ทั้งลูกหลานป้า ...ไอ้หลานคนที่ 3 เราจะช่วยให้เขาไม่เลิกกันก็ได้ แต่ไม่ช่วย หลานคนที่ 3แค่ 2-3 ขวบ มีอาการจิตผิดปกติ กรี๊ดร้องตอนกลางคืน เพราะพี่เขยไม่ยอมให้น้องเจอแม่ ซึ่งเราเห็นด้วยน่ะ แม่แบบนั้น หลานอยู่ด้วยคงไม่โอเค
คือ ทั้งที่ป้า เวรกรรมตามทันแล้ว ทันไปถึงรุ่นหลานเลย เราก็ยังไม่เห็นว่ามันจะดีอ่ะ เราไม่อยากให้เรามีปมเกลียดแม่ ไม่ได้อยากให้ใครมารับกรรมต่อ การที่หลานป้าเป็นเด็กกำพร้า มันทำให้เราแค่รู้สึกว่า เราไม่ได้เจ็บคนเดียว แต่เราก็ไม่ได้หลุดพ้นปัญหาอยู่ดี
แล้วยังไงหรอ เวรกรรมจัดสรร นรก ให้ป้าแล้ว แต่มันก็ไม่ใช่เรื่องของเรานิ
นรกของป้าไม่ได้ทำให้เราปลดปมในใจตอนเด็ก
คือ ทั้งที่ปมจากป้า กำลังจะหายไปแท้ๆ เจอลูกป้าทำเลวมาก เราให้อภัยจนลืมนับเพราะแม่ขอไว้ จนไม่สามารถให้อภัยได้อีก ปมที่มีตอนเด็ก ที่กำลังจะหายก็เหมือนโดนซ้ำอีก จนเราต้องปกป้องตัวเอง โดยการทำแม่ ทำป้าเสียใจให้อายบ้าง คือ เราดีจนเขาลืมไปว่าเรามีความรู้สึกอ่ะเรารู้สึกแบบนั้น แต่พอเราร้าย เขาเจ็บ เขาก็จะรู้สึกเจ็บ เขาจะเกรงใจเราบ้าง เราไม่ได้อยากเลวหรอก แต่เราทนที่จะให้อภัยไม่ได้อีกแล้ว
เราตอนนี้ ดีกับแม่ไม่นาน ก็เกลียดอ่ะ แก้ไงดี

ขอโทษที่อธิบายมั่ว ลำดับความคิดไม่ออก อื้อไปหมด
ปล.ทุกครั้งที่เราเจ็บจี๊ดเรื่องแม่ จะพิมด่าป้า ด่าลูกป้า ระบายความเจ็บ
เราเจ็บที่เรามีปัญหาแม่ก็พยายามมองไม่เห็น จนเราเกลียดแม่แล้ว แม่ถึงเกรงใจความรู้สึกเราบ้าง
ปล. อาจจะลบ ถ้าจิตใจดีขึ้น เพราะ การพิมให้ใครมาว่าแม่เรา(ขอน่ะไม่อยากบาปเพิ่มอย่าว่าเลย)มันบาป แต่การทนจนจิตใจแย่ จนซึมเศร้าเราก็มองว่ามันไม่ใช่การแก้ปัญหาที่ฉลาดเหมือนกัน

 

เรื่องเล่าอาจารย์ยอด | คุณหลวงขี้เหนียว
<iframe src="https://www.youtube.com/embed/AqYYOYv0PvE" allowfullscreen="" width="560" height="315" frameborder="0"></iframe>

TV Akane Official
Published on Oct 24, 2016

หวังว่าคงจะได้อะไรไปบ้างจากเรื่องนี้นะคะ ธรรมะสวัสดีค่ะ

 

การจะไม่ทุกข์ ต้องอย่าสงสารตนเอง ยิ่งสงสารตนเองจะยิ่งทุกข์
แต่สงสารผู้อื่น ให้คิดว่าทุกคนย่อมมีแต่ทุกข์ทั้งนั้น เป็นธรรมดาของโลก
ที่เราทุกข์ เราเพียงทุกข์เหมือนเขา
หากช่วยเขาได้ก็ช่วย ช่วยไม่ได้ก็อุเบกขา
ลองนึกสงสารเขามากๆ เราจะลืมไปเลยว่า เราน่าสงสารขนาดไหน

ที่จริงทีพูดมานี่มันจริงนะ ไม่ใช่พูดปลอบใจเท่านั้น
ทุกคนเกิดมาเวียนว่ายตายเกิด เป็นพ่อแม่ เป็นญาติ เป็นคนรู้จัก
ล้วนก็สับเปลี่ยนหมุนเวียนกันไป ชาติแล้วชาติเล่า
ทำร้ายกันเบียดเบียนกันก็มี ช่วยเหลือกันก็มี
ตามประสาที่ยังต้องท่องเที่ยวไปในวัฎฎะสงสาร อันยาวนานไม่สิ้่นสุด
หากจะสงสารตนเอง ก็ควรคิดเสียว่า ทุกคนล้วนน่าสงสารทั้งนั้น....

เราห้ามการเข้ามาเบียดเบียน หรือพยายามเบียดเบียนของเขาไม่ได้
แต่เราทำใจเราไม่ให้ทุกข์ได้

ที่เราเกลียดแม่ แม้มีเหตุปัจจัยที่ทำให้เรารู้สึกเช่นนั้น
แต่หากเรามีความสงสารแม่ให้มาก ในฐานะคนทั่วไปเรายังสงสารเขาได้
นี่เขาเป็นแม่เรานะ แม่ต้องประสบอะไรบ้าง ความกดดันอะไรบ้าง
ที่ทำให้เขาปฎิบัติต่อเรา จนเราน้อยใจ หรือจนเรารู้สึกเกลียดแม่เช่นนี้

ลองคิดๆดูนะ แม่เขาช่างน่าสงสาร แล้วเราจะรู้สึกรักแม่
รักแม่เถิด ท่านอยู่กัยเราไม่นานดอก อย่าต้องให้ถึงวันที่ท่านไม่อยู่กับเรา
แล้วไประลึกถึงท่าน เสียใจที่ไม่ได้ทำดีกับท่าน ถึงตอนนั้นมันสายไปเสียแล้ว

 

พ่อ แม่ ไม่ว่าอย่างไรท่านก้อยังได้ชื่อว่า เป็นผู้ที่ให้กำเนิด เป็นผู้ที่ให้ชีวิต ถ้าไม่มีท่าน เราก้อคงไม่ได้เกิดมา

 

เรื่องป้าช่างมันเถอะ เอาที่เราดีกว่า อย่าน้อยใจท่านเลย ท่านไม่อยากให้ลูกหลานทะเลาะกันน่ะ การที่เรามีญาติแบบนี้ก็เพราะเราเคยมีกรรมร่วมกันมามั้ง

 

ลองจินตนาการดู ถ้าแม่ตายเราจะเสียใจมั้ย แล้วจะเสียใจรึเปล่า ถ้าไม่ได้ดูแลแม่ตอนมีชีวิตอยู่

 

ลองจินตนาการดู ถ้าแม่ตายจะเสียใจมั้ย แล้วจะเสียใจยิ่งกว่ารึเปล่า ถ้าตอนแม่ยังมีชีวิตอยู่ไม่ได้ดูแลแม่เลย จะปล่อยให้ความเกลียดชังมาบดบังดวงตา มาทำให้เสียเวลาทดแทนคุณแม่ทำไมกัน









อยํ

 

เพราะเราไม่เห็นโทษของมัน เราจึงยินดียึดถืออารมณ์เหล่านั้นไว้ให้มันอยู่กับเราจนเกิดเป็นนิสัยหรือคุณสมบัติที่ติดจิตวิญญาณของเราตลอดไป นิสัยที่ทำแล้วก่อทุกข์ให้แก่ตนเอง. จนประทั่งเราเริ่มเห็น เริ่มรู้สึกที่ไม่ดีแก่ตนเอง จึงคิดเริ่มแก้ไข

เมื่อเริ่มมองเห็นอยากแก้ไข. ให้พิจารณาอารมณ์โกรธเกลียดทุกครั้งที่เกิดขึ้น. ว่าส่งผลอย่างไร. ระหว่างอารมณ์ความโกรธและความเกลียดที่เกิดขึ้น. กับความว่างไม่มีอารมณ์เหล่านั้นเกิดขึ้นมา. ส่งผลให้แก่จิตใจตนเองอย่างไร. แตกต่างกันอย่างไร

ใช้เหตุผลคลี่คลายอารมณ์ พิจารณาให้เห็นคุณและโทษ หาเหตุผลใช้เหตุผล ของโทษในสิ่งนั้น เมื่อเราละแล้ว ไม่มีความโกรธเกลียดขึ้นในใจ เราทำสิ่งที่ตรงกันข้าม ใช้ความรักแทนความเกลียด ใช้คุณธรรมความดี ทดแทนสิ่งที่รู้สึกผิดและรู้สึกว่ามันไม่ดีแทนเข้าไปแทนที่

คุณและโทษ. เกิดจากใจเห็นความสำนึกผิดอย่างใจจริง เช่นการกระทำอย่างนุ้นให้ทุกข์แก่ตนในทันทีที่โกรธและเกลียด. เป็นบ่วงกรรมและวิบากกรรมที่ตนเองต้องรับทุกข์วนเวียนต่อไปอย่างแน่นอน คุณค่าของความกตัญญูส่งผลที่ดีแก่ตนอย่างไร ถ้าไม่ทำตามส่งผลไส่ดีแก่ตนเช่นไร. สิ่งนั้นจะรู้ได้จากการกำหนดจิตนิ่งๆ เพื่อพิจารณา

เตือนตนเอง หมั่นพิจารณาบ่อยๆ ใช้จิตสอนจิต มีสติแน่วแน่หนักแน่นว่าเราต้องการเลิกกระทำอย่างนี้ เหตุผลคลี่คลายอารมณ์ได้ และจะลดละได้ไปเองในที่สุด. เริ่มต้นจากคลายความรู้สึก แม้กระทั่งไม่มีความรู้สึกแบบนั้นอีกแล้ว เท่ากับว่าเราได้เอาโทษออกไปจากใจเรา เราจะรู้สึกเบาสบายเป็นสุขมากขึ้น เราก็หมดเวรภัยให้แก่ตนเอง

 

แก้ได้ก็ไม่ใช่คนแล้วละน้อง
มันเป็นกรรม
หนูก็ใช้กรรมให้เขา
จนกว่าหนูจะฝึกปล่อยวางและยอมรับความจริง
มันยังช่วยบันเทาทุกข์ให้หนูบ้าง
อย่าไปคิดอะไรกับมันมาก
ฝึกปล่อยวางมันเสีย
ก็เลิกทุกข์นะ

 

....

 

...

 

....

 

สงสัยว่าแล้วพ่อยังอยู่หรือเปล่า
อ่านที่เขียนมา ดูเหมือนแบ่ง 3 ฝ่าย แม่ ตัวคุณ และฝ่ายป้ากับลูก
ทั้งคุณและแม่ ถูกป้าและลูกเอาเปรียบ
คุณไม่ได้เกียดแม่หรอก แต่คุณโกธร ที่เขาปกป้องคุณไม่ได้ ให้ความอบอุ่นอย่างที่หวังไม่ได้
คือไม่แน่ใจ ว่าเป็นเพราะแม่คุณยังปกป้องตัวเองไม่ได้หรือเปล่า แม่คุณโตมาแบบถูกพี่ๆกด และเอาเปรียบหรือเปล่า คือยอมจำนนจนชิน

เราว่าคุณต้องเข้มแข็งปกป้องตัวเอง อะไรที่ให้ได้ ควรให้ก็ให้ อะไรไม่ได้ ไม่ต้องยอม เป็นตัวของตัวเอง แต่ต้องรู้รักษาตัวรอด ให้ปลอดภัย

 

ต้องขอโทษนะคะ ขอออกความเห็นหน่อย ดิฉันเห็นเช่นเดียวกับคุณว่า. แม่คุณเป็นคนดี ดีกับญาติ และสอนคุณให้เป็นคนดีมีความอารีเอื้อเฟื้อเผื้อแผ่กับญาติพี่น้อง ไม่ส่งเสียงดังรบกวนใครเพราะคุณแม่คุณเป็นครูน่าจะชอบความสงบไม่อยากให้คุณทำอะไรที่ไม่ดี แสดงว่าคุณแม่คุณจิตใจดีค่ะ แล้วสอนคุณให้ดีด้วย. คุณลองสังเกตสิคะ ที่คุณยกตัวอย่างป้าคุณ..ชีวิตเขาเป็นเช่นไรพราะเขาทำเช่นนั้น ถ้าคุณไปเจอแม่ที่เขาสอนให้คุณเห็นแก่ตัว แล้วคุณจะรับได้หรือคะ คุณแค่ไม่สบายใจที่แม่คุณทำให้พี่เอาเปรียบคุณ แต่ในสภาวะจิตใจแม่คุณสอนให้คุณเมตตาและกรุณาเอื้อเฟื้อแก่ญาติ และอาจจะรู้นิสัยว่าถ้าคุณไม่ช่วยเหลือพี่ เขาจะสร้างความเสียหายให้คุณมากกว่า ลองพิจารณาดูนะคะ

 

ผมว่า คุณคงเข้าใจ หลายสิ่งหลายอย่างแล้ว
ถ้ารู้อะไรดี อะไรไม่ดี มีความเกรงกลัวต่อบาป
เท่านี้ ผมว่าคุณน่าจะแก้ปัญหาได้นะครับ

- การที่ได้เล่า ได้อธิบาย เรื่องราวต่างๆ ออกมาเป็นคำพูด เป็นตัวหนังสือ
จะได้ลำดับ จะได้รู้ สุดท้ายก็จะหาทางแก้ปัญเจอครับ

 

เปลี่ยนจากพิมพ์ลงคอมป์เป็นลงกระดาษ a4 ดีกว่ามั้ย เขียนไปเยอะๆเลยเล่าลงไปให้หมด เขียนเสร็จใส่ลิ้นชักล็อคเก็บไว้ เกลียดอีกเมื่อไรก็ทำอีก ทำจนกว่าจะจางจากใจ
ป.ล. แนะนำหาหนังสือกฎของกระจกมาอ่านค่ะสะท้อนปมดีมากๆๆๆๆ

 

คนบางคน แม้เกิดมาเป็นญาติพี่น้อง แต่ก็อาจจะเป็นศัตรูต่อกันในอดีต เมื่อเกิดมาจึงไม่ได้มีการเกื้อกูลกัน แต่กลับทำร้ายกัน บ้างก็ล้างผลาญเงินทอง บ้างก็ทำร้ายกัน
สัตว์โลกย่อมเป็นไปตามกรรม
ทางแก้คือ ทำใจของเราให้หลุดพ้น จากปมในอดีต ด้วยการเลิกคาดหวังในตัวของแม่ เลิกพิพากษาเขาว่า เขาควรทำอะไรให้กับเราบ้าง เราจะได้ไม่คิดอะไร หลวงตามหาบัวท่านสอนว่า " การยอมเสียเปรียบคือเมตตา" เราก็คิดว่า เราได้บำเพ็ญทานบารมีด้วยการให้ทานแม่ เมตตาแม่ของตนเองแล้ว หากมีโอกาสก็ให้ ธรรมทาน กับแม่บ้าง และคอยเว้นระยะห่างไม่คลุกคลีจนเกินไปเพราะจะทำให้เกิดความบาดหมางกันได้ง่าย สิ่งใดช่วยได้ก็ช่วย สิ่งใดช่วยไม่ได้ก็ต้องวางอุเบกขา และให้แม่ได้แก้ไขปัญหาของท่านเอง
การทดแทนบุญคุณ พระพุทธเจ้า กล่าวไว้ว่า แม้แบกพ่อแม่ขึ้นบนบ่า ป้อนข้าวป้อนน้ำ ตลอดเวลาร้อยปี ก็ไม่สามารถแทนคุณได้ ดังนั้นให้เราทุ่มเท ยอมเหนื่อยยอมลำบากเท่าไรก็แทนคุณท่านไม่ได้ เราจึงไม่ควรจะทุ่มตัวทุ่มใจในการแทนคุณ แต่ให้แทนคุณด้วยการ หาธรรมะ ให้แม่ได้ศึกษา และพาเข้าท่านเข้าสู่ การใฝ่ในธรรม จะถือว่าเป็นการทดแทนบุญคุณที่ยอดเยี่ยม

 

แม่คุณเป็นคนรักญาติพี่น้อง แต่นี่มันยุค4Gจะไป5G แล้วนะยังมีแบบนี้อีก ถ้าคุณต่อต้านแล้วกลัวนรกก็อย่าทำ เพราะถ้าแม่ไม่อยู่แล้วคุณขัดขืนวิญาณในปรภพของแม่คงไม่สุขแน่ก็ทำร้ายทางอ้อมอีก มองทางไหนก้ทำร้าย สภาพจิตใจของคุณตอนนี้แยกไม่ออกแล้ว อะไรที่มันเป็นสิทธิของคุณ และความเป็นคนของคุณ แม่เห็นแก่ญาติ แต่คุณเห็นแก่ประโยชน์ของครอบครัว เรื่องนี้มันก็บ่งบอกว่าปัญหาหลักมันอยู่ที่แม่ของคุณ จนทำให้คุณคิดมาก และด้วยความเชื่อของคุณ มันกลายเป็นกับดักความคิด เอาความเชื่ออยู่เหนือเหตุผลไปโดยปริยาย
1.ญาติพี่น้องไม่เคยเห็นหัวคุณกับครอบครัวคุณเลย
2.คุณน้อยใจแม่ แต่ว่าคุณน่ะรักแม่มาก อยากให้แม่เข้าใจ และเชื่อลูกของตนเองบ้าง อยากให้แม่ตาสว่าง
3.เพราะรักแม่มากก็ยอมแม่ แต่นั่นเป็นกับดักความคิดชัดๆ หาทางออกไม่ได้ ทั้งๆที่เคยทำได้
4.กลัวแม่ว่าคุณไม่รักแม่ จึงไม่กล้ากับญาติพวกนั้น
ผมพอจะมองได้แค่นี้ ฉะนั้น แม่คุณไม่ได้ตาสว่าง ไม่ใช่ไม่รักคุณ แนะนำขอให้สู้กับญาติของคุณอย่างตรงไปตรงมา ไล่มันไป ถ้าญาติจะมาเอาแต่ประโยชน์ไล่ไปเลย แม่คุณก็ทุก์ใจ แต่หัวโบราณคือกลัวภาพลักษณ์เสีย ตัวเองก็กลัวเสียภาพลักษณ์เพราะมีญาติปากไม่ดีไปโพทนาให้คนอื่นรู้ไปทั่ว ความผิดบาปที่คุณคิดมาก มันอยู่ที่การแคร์ความรู้สึกคนอื่นมากไป ทั้งๆที่ไม่ได้ไปขอใครกิน ทางแก้อยู่ที่คุณ ป.ล.เถอะหมดหยุดที่ว่าคนเห็นต่างไม่ได้แล้ว เพราะมันไม่เปิดใจรับฟัง ไม่ยอมมองเห็นปัญหา มันจึงมีปัญหานั่นล่ะครับ
ป.ล.คุณน่ะไม่ได้เกลียดแม่หรอก แต่กลัวถูกแม่เกลียดมากกว่า55555

 

พระตถาคต ผู้อรหันตสัมมาสัมพุทธเจ้า ตรัสว่า ทุกผล...ย่อมเกิดมาแต่เหตุ หมายถึง ทุกสิ่ง ล้วนมีปัจจัย มีที่มา มีต้นเค้า มีต้นเรื่องของมันอยู่

บางอย่าง ความเป็นเหตุเป็นผล ก็เกี่ยวพันกันแค่ชาติปัจจุบัน แต่บางอย่าง ความเป็นเหตุเป็นผล ก็พัวพัน สืบเนื่องมาตั้งแต่ชาติก่อนๆ เพราะทุกชีวิตในสังสารวัฏ ล้วนมีการเวียนตายเวียนเกิด ในรูปแบบชีวิตต่างๆ มานับไม่ถ้วนชาติ ทั้งเคยเกิดเป็นสัตว์เดรัจฉาน , มนุษย์ หรืออื่นๆ



ถ้ามองอย่างใคร่ครวญ จะเห็นว่า ในชีวิตที่ผ่านไปแต่ละวัน เราต่างก็พบปะมีปฏิสัมพันธ์กับผู้คนมากมาย หลากหลายพฤติกรรม

แต่เหตุใดกับบางคน แม้จะเป็นคนนิสัยไม่ดีเท่าไร เราจึงอภัยได้ ปล่อยวางได้ และคบหากับคนๆ นั้นได้ และเพราะเหตุใด กับบางคน ซึ่งก็นิสัยไม่ดีพอๆ กับคนอื่นๆ แต่เรากลับชิงชังชนิดเข้าไส้

กรณีอย่างนี้ ถ้าหมุนเข็มนาฬิกาชีวิต ย้อนอดีตกลับไปดูต้นเรื่องจะได้พบว่า มีที่มาที่ไปอยู่จริงๆ ลองพิจารณาข้อมูลใน link นี้ http://palungjit.org/threads/สะกดจิตย้อนอดีตชาติ.611333/#post-10388091 อาจเป็นประโยชน์

 

เหมือนผมนะ. ไม่ชอบแม่. และผมก้แก้ที่ใจผมไม่ได้ด้วยสิ. เวลาอยู่กับแม่แล้วหงุดหงิด. เพราะแม่ชอบหงุดหงิดใส่คนรอบข้างบ่อย. พูดจาว่าคนใกล้ตัวไม่คิดถึงความรู้สึกคนอื่น. เป็นแบบนี้มานานล่ะ. เอาตัวเองเป็นศูนย์กลาง.
ผมใช้วิธีออกมาจากชีวิตแม่ผมให้มากที่สุด ผมพยายามอยู่ห่างท่านไว้. และถ้าได้เกี่ยวข้องอะไรกันก็จะพยายามทำดีด้วย. เพื่อไม่ให้มีกรรมกันต่อ จะให้จบกันชาตินี้. จนผมลืมเรื่องโกรธ. เรื่องเกลียดแม่ไปนานหลายปีทีเดียว. แต่กลับสงสารพ่อ. ที่คอยถูกแม่บ่นแม่ด่า. แม่ว่า. ดีที่ท่านหูตึง. ท่านก็หนีไปอยู่ตามท้องไร่ ท้องนาเสียไม่ตอบโต้อะไร

จนระยะหลังพ่อผมเสีย. หลังจากนั้นมาความรู้สึกไม่ดีกลับแม่โผล่มาอีกครั้ง และผมก็คุมไม่ได้พูดจารุนแรงกับแม่ตลอด. ผมรู้สึกผิดนะ. แต่มันจะมีความรู้สึกย้อนมาว่าเค้าเคยทำอะไรกับเราไว้บ้าง. เป็นกรรมแท้. แม้เมื่อก่ออบชมพี่. ตอนนี้คงรู้แล้วล่ะว่าคนที่ดีแต่พูดมันพึ่งไม่ได้. และเค้าก็คงไม่อยากได้แม่เป็นภาระ. แต่คนที่แม่ว่านี่แหละที่คอยช่วยตลอด. เมื่อเค้าทำเหมือนไม่ชอบเรา. เราก็ออกไป. ไม่ยุ่งด้วย.

ผมว่าอยู่แล้วต้องทะเลาะกับท่านอีกทั้งท่านพูดไม่แคร์น้ำใจเรา. ก็จะไม่ทะเลาะเพราะผมเห็นใครอยู่กับแม่แล้วทะเลาะกับแม่ไม่เจริญสักคน. แต่ผมจะออกไปจากชีวิตท่านเอง. สู้อยู่เองไปแสวงหาโชคเองตัวคนเดียวยังมีโอกาสเจริญกว่า.