ความรู้แปลกเมื่อจิตว่าง

อธิฐาน หา พระพุทธเจ้า ก็ได้ครับ ให้ท่านมา..ชี้ทางออก..ให้กับคุณ

ถ้าคุณมีความเชื่อและศรัทธา ในตัวพระพุทธเจ้า นะครับ

 

มีอะไรจะถามอีกมั้ยครับ

 

คุณ วรณ์นิ พอเคยคลุกคลีี หรือ เจอะเจอคนประเภทนี้บ้างรึเปล่า

 

ไม่รู้สินะ....ช่วงนี้ไม่เจอครับ และก็ไม่มีอะไรต้องไปเจอด้วยครับ...
หมดคำถามน่ะครับ

 

จากประสบณ์การความรุ้ที่เกิดจากสภาวะกลางๆ เมื่อสัมผัสกับคนที่มีความรุ้ใกล้กันทำใหัสภาวะความรุ้เปลี่ยน ทีนี้เมื่อส่งความรุ้ให้คนที่ไม่มีความรุ้ เขาก้มีความรุ้เท่าที่เรามี อย่างนั้นคนที่มีความรุ้ในสภาวะกลางๆเหมือนกัน ก้สามารถถ่ายโอนความรุ้ให้กันได้

 

ความรู้ในตน จะไม่มีในความเป็นกลาง.เพราะรู้ในความเป็นกลาง มันรู้ของมันอยู่แล้ว
ใจมันจะรู้ อยู่แล้ว ไม่รู้ก็ได้ คือ กลาง..

ส่วนถ้าเรายังไม่กลางจริงๆ มันก็จะเป็นรู้ของเรา ที่อาจหลงยึดมั่นถือมั่นเอาไว้เอง

ส่วนการแลกเปลี่ยน ผมเรียกว่า สภาวะแลกเปลี่ยนอารมณ์ ..ในอารมณ์นั้นมีอะไรบ้าง..มันก็จะมาด้วยทั้งหมด เรียกอีกอย่างหนึ่งว่า สภาะการถ่ายเทอารมณ์..หรือด้วยความคิดถึงไง คิดถึงกัน มันก็ถึงเลยด้วยใจ...แต่ไม่ถึงเปล่าๆ มันยังรับเอาอารมณ์ของคนที่เราคิดถึงนั้นมาด้วย..และเขาก็รับเอาอารมณ์กลางๆของเราไปแทน...สภาวะนี้ ผมเรียกว่า...ช่วยรับปัญหาเขามา ถ้าเขามี ...ในอารมณ์ของเขา

ลักษณะการถ่ายเทอารมณ์นี้ เรียกอีกอย่างหนึ่ง การรู้ใจ รู้อารมณ์คนอื่น นั่นเอง

แต่มันไม่ไช่แค่รับ มาเฉยๆ ถ้าคนนั้นมีความทุกข์ เราก็จะรับรู้อารมณ์ทุกข์นั้นแทน
ส่วนเขาที่รับอารมณ์กลางๆของเราไป เขาก็สบายชั่วคราว เท่าที่เขา ไม่คิดทุกข์กับปัญหาของเขาอีก

เนี่ย มันต้องคุยยาว

 

คนเราทุกคน ควรจะสัมผัสพลังงาน รู้อารมณ์ รู้ใจกัน เรียกว่า..ใจที่เป็นธรรมชาติ
สมมุติมีร้อยคน ใจสัมผัสได้เหมือนกัน...เมื่ออยู่ร่วมกัน...ถ้าใครคิดอะไรทุกข์อะไร..มันจะบอกให้อีก99 คนรู้ด้วย....นี่ไง..ใจที่บริสุทธิ์..จริงๆ

มันก็จะช่วยเหลือกัน แก้ปัญหาให้กันได้...เลย โดยไม่ต้องมาขอ ร้อง...กับคนอื่นเลย

 

เมื่อเรารับอารมณ์ ความทุกข์เขามา....เราจะจัดการกับ อารมณ์ความทุกข์ที่รับมายังไง ก็คิดถึงต้นไม้ป่าเขาแม่น้ำ ท้องฟ้า แผ่นดิน ที่เป็นกลางตามธรรมชาติ ..เรารับเอาอารมณ์เย็นสงบ ของธรรมชาติเลย แล้วอารมณ์ทุกข์จากเราก็จะถ่ายเทไปที่ธรรมชาติแทน..

ส่วน การกระทำกรรม ที่ไม่ดี โกรธ ด่าสาปแช่งอารมณ์อกุศลต่างๆ ล้วนเป็นการก่อกรรม กับคนอื่น ถ้าเรา คิดต่อคนอื่น

มันจะมีผลย้อนกลับ มาหาเรา ตามกฏแห่งกรรม...ดังนั้น เวลาเรามีอกุศลจิต อย่าคิดถึงคนอื่น..ให้คิดถึงต้นไม้ธรรมชาติ เมื่อเราสงบแล้ว ค่อยคิดถึงคนอื่น...อารมณ์ที่เป็นอกุศล จะได้ไม่ไปหาคนอื่น..ด้วย..แล้วยิ่ง ถ้าคนอื่นก็มีอกุศลในใจ มันก็แลกเปลี่ยน อกุศลในกันและกัน โดยปริยาย

 

สมมุติ พ่อค้าแม่ค้า ทำอาหารขาย แล้วเขามีปัญหาในใจ....มีความทุกข์ในใจ...อาหารที่เขาทำก็จะเจือปนอารมณ์ความทุกข์ของเขามาด้วย

ถ้าเราคนกลางๆ กินเข้าไป..รับรองว่า..ขมขื่นทรมาน ในอกเลยครับ
แทบอยากเอาออก มาเลย...ทุกสิ่งที่คนสร้าง ล้วนเจือปนอารมณ์ ของคนที่สร้าง

แล้วแต่ว่าคนสร้าง เจตนาเป็นเช่นไร ...สิ่งที่ถูกสร้าง ก็เจือปนอารมณ์ในตอนนั้นครับ

 

อย่าลืมว่า การถ่ายโอนแค่คิดถึง ก็ถึงแล้ว...แต่ถ้าคนอื่น เขามีสติไม่สนใจในความคิดที่เราส่งไป..ความคิดนั้นก็จะย้อนมาที่ตัวผู้ส่ง โดยทันที..ตามกฏแห่ง ใครทำอะไรก็ได้อย่างนั้น

พูดอีกยาวครับ รายละเอียด มีเยอะ..เมื่อยพิมพ์ครับ

 

ผู้รับรู้ความทุกข์ในใจคนอื่น....ถ้าตนเองช่วยคนอื่นไม่ได้..มันจะกระทบว่าตนเอง...ด้อยค่า

มันจะบ่งบอกว่า ตัวเรามีคุณค่าในตนเอง กับที่ได้เกิดมาเป็นมนุษย์หรือเปล่า

ส่วน คนดีเราก็ช่วยตามที่เราช่วยได้ ตามกรรมของเขา
ส่วนคนชั่ว ที่มีอยู่เยอะแยะ..เราก็ อุเบกขา ไม่สนใจ ทำใจ ..

 

แต่ก่อน ผมจะไม่พอใจ คนที่คิด แล้ว อยากรู้ ว่าผมรู้อะไร แล้วอยากรู้เหมือนที่ผมรู้..แต่มันไม่มีอะไรหรอกครับ ในหัวผม...มีแต่ทำให้ผม รำคาญ มากกว่า เพราะมาด้วยเจตนาที่ไม่ดี..ผมก็จัดการ ตาม สถานการ...

เขาเข้ามาก็ไม่เห็นอะไรหรอกครับ เพราะปัญญานั้น มันเป็นของกลาง...ไม่มีในตัวผม

 

แต่ก่อน ผมจะขู่คนที่เข้ามาในหัวว่า...มาดีได้ตายดี..มาชั่วได้ตายทุเรศ...นั่นเพราะผมรำคาญพวก อวดเก่งทั้งหลาย...มันไร้มารยาท.สิ้นดี..จัดการไปตามระเบียบ

 

เวลากับสถาที่สัมพันกับสภาวะ การแสดงออกของสภาวะส่งไห้กันได้ ความรู้เกิดจากประสปการที่ปล่อยว่าง แล้วแสดงควาวมรู้ออกมา แต่ก็เห็นได้ชัดว่าทุกอย่างที่เกิดเป็นสิ่งที่เราเรียนรู้มาหากจะต่างก็ตรงที่วาจาและความรู้สึก

 

ปัญญาที่เรารู้...จากธรรมชาติ บางอย่างก็ เอามาใช้กับคนปัจจุบัน ที่ มีอกุศลจิตมากมายนี้ ไม่ได้...เพราะ คนเหล่านี้ ยังไม่ดีพอที่จะได้..รับรู้

มันต้องเพิ่มสติปัญญาให้เขา ชำระอกุศลในใจ ได้ก่อน...ถ้าเป็นคนไม่ดี จะรับสิ่งดีดี มันก็ไม่สมควร

 

แตกต่างที่ ได้เคยอธิฐานจิตมา ว่าตั้งเจตนาเพื่อสิ่งใด...ว่า เมื่อได้ถึงพระธรรมแล้ว...เพื่อตนเอง เพื่อคนอื่น เพื่ออะไร....นี่คือ เหตุปัจจัยที่สำคัญ ตั้งแต่เริ่มต้นครับ

มันเป็นตัว ชี้ ว่า ...ใคร จะเป็นไปตามกรรมของเขา แบบไหน อย่างไร นั่นเองครับ

 

ส่วนตัวผมเอง ผมได้ตั้งเจตนา ว่า ปัญญาใดใดที่ผมเข้าถึง บุญบารมีใดใดที่ผมเคยมีเคยรู้...ผมขอให้ทุกสรรพสัตว์ ทุกสรรพจิต ทุกสรรพธาตุ ทุกสรรพขันธ์ ทุกสรรพวิญญาณ ทุกภพภูมิ ทุกจักรวาลทั้งอนันตจักรวาล...จงได้รับรู้และสัมผัสได้ เท่าเทียมกัน...ผมเปิดโอกาสให้หมดแล้ว...ที่เหลือก็แล้วแต่ว่า เขาจะรับหรือไม่รับ..

 

ผมให้หมดแล้ว ...ทุกตัวตน...แล้วก็ไม่ต้องมาเรียกร้อง เอาอะไร เอาสิ่งใด จากผมอีก

ให้สิทธิ ทุกท่านเลือก ทางเดินเอาเอง ด้วยตัวเอง...อย่ามากล่าวโทษ ผม ได้อีก

จบกัน.ไปเลย

 

สาธุ ในความรู้ความเข้าใจ หากสิ่งไหนเข้าใจ

 

ขอก่าวคำชักนิดไห้ช่วยคิดพิจารณาหากจะถูกจะผิดยังเป็นผู้ไม่รู้จริง
สิ่งไหน สิ่งไหน ใจโหยหา สิ่งไหน สิ่งไหน ใจได้มา สิ่งนั้นตัวข้าไม่ว่าใจ