ผีอำ

อันนี้ท่านมาให้จริง ๆ หรือมาทดสอบอ่ะคะ
ถ้ามาให้จริง เราต้องพูดยังไงถึงจะได้ แล้วท่านไม่ด่า..อิอิ
จำไว้เผื่อเจอแบบนี้หนูจะได้ตอบถูก..55

 

ปกติท่านทราบวาระจิตของดิฉันอยู่ก่อนแล้วล่ะค่ะ ท่านถึงได้หาทางสั่งสอน

ส่วนเรื่องการให้นั้นต้องขึ้นอยู่ปัจจัยเหล่านี้

ต้องมีความเกี่ยวเนื่องกัน
วาระบุญของเรา ณ ขณะนั้น
ต้นทุนบุญของเรา

หากจำเป็นต้องขอ ส่วนจะได้หรือไม่ได้นั้นขึ้นอยู่กับปัจจัยข้างต้นค่ะ

 

หลวงพ่อฤาษี(ลิงดำ) หลวงพ่อฤาษี(ลิงขาว) หลวงพ่อฤาษี(ลิงเล็ก) มาบิณฑบาตหน้าบ้าน

บ่ายวันนี้นั่งรำพึงกับตัวเอง.............เมื่อไหร่เราจะเจอหลวงพ่อฤาษีซะทีนะ...................

หลับไปเมื่อไหร่ไม่รู้............รู้อีกทีก็.........จู่ ๆ มีพระมาบิณฑบาต 3 องค์ เอ๊ะ....นี่มันเวลาบ่ายนี่นา ......ทำไมพระถึงมาบิณฑบาตตอนบ่ายน้า.......

เราก็กุลีกุจอ......เข้าครัวเพื่อเตรียมถวายน้ำปาณะ...........ขณะกำลังชงน้ำชาเพื่อถวายพระอยู่นั้น..........และแล้วพระ 1 ใน 3 รูป ท่านเดินยิ้มเข้ามาหาเราถึงในครัวเลย.........

ฮ้า..........นี่.....นี่.....นี่.....หลวงพ่อฤาษีนี่นา............หลวงพ่อจริง ๆ ด้วย.....เพียงเท่านี้......ก็บ่อน้ำตาแตก.........โผคุกเข่าเข้ากอดหลวงพ่อ..........

พร้อมกับร้องไห้เป็นวรรคเป็นเวร....คิดถึง.....คิดถึงหลวงพ่อ.....เหมือนจากท่านมานานแสนนานแล้วเพิ่งจะเจอกัน..........ร้องไห้สะอึกสะอื้นจนตื่นเลย..........

ส่วนหลวงพ่ออีก 2 องค์ ท่านเพียงยืนยิ้ม ๆ อยู่หน้าบ้านค่ะ

 

พบสมเด็จโต พรหมรังสี

เรายังไม่เคยเจอสมเด็จโตเลยนะ อยากเจอท่านจัง..........

หลับไปเมื่อไหร่ไม่รู้.........รู้อีกที.......บนหัวนอน.......สมเด็จโตนั่งอยู่บนหัวนอน.......เราเห็นดังนั้นก็ดีใจรีบกราบท่านทันที.......และก็ได้แต่นั่งมองท่านเฉย ๆ ไม่ได้ถามอะไรท่านเลย ส่วนท่านก็นั่งยิ้มเฉย ๆ ไม่พูดอะไรกับเราเช่นกันค่ะ....

ครั้งต่อมา..........

หลับไปเมื่อไหร่ไม่รู้......รู้อีกทีก็.......เราอยู่ที่ศาลาวัดแห่งหนึ่ง......เจอะพระประธานในศาลา เราก็เลยกราบพระ

ในการกราบพระของเราทุก ๆ ครั้ง จะต้องพูดคำนี้ในใจ ดังนี้

กราบครั้งที่หนึ่ง เราคิดในใจว่า.....ข้าพเจ้าขอนมัสการพระสัมมาสัมพุทธเจ้าผู้เป็นที่สุดของข้าพเจ้า

กราบครั้งที่สอง เราคิดในใจว่า.....ข้าพเจ้าขอนมัสการพระธรรมซึ่งเป็นคำสอนของพระผู้มีพระภาคเจ้า

กราบครั้งที่สาม เราคิดในใจว่า....ข้าพเจ้าขอนมัสการพระอริยสงฆ์ทุกพระองค์ผู้เป็นพระสาวกพระสัมมาพุทธเจ้าผู้ปฏิบัติดีแล้ว

ขณะนั้น ในทันทีที่กำลังก้มกราบครั้งที่ 1 จู่ ๆ รูปปั้นพระสงฆ์ที่นั่งอยู่ข้างกับพระประธาน ก็กลายเป็นพระสงฆ์ที่มีชีวิตขึ้นมา แล้วมานั่งอยู่ข้าง ๆ และพูดเสียงดัง ๆ ตามคำที่ข้าพเจ้าคิดในใจขณะกราบพระทุกประการโดยไม่มีผิดพลาดเลยแม้แต่คำเดียว

เราขณะกราบพระยังไม่เสร็จนั้น ก็คิดในใจว่า หืม ! พระองค์นี้เราคิดในใจเท่านั้น ทำไมท่านรู้หมดเลย เดี๋ยวเถอะ ให้เรากราบพระให้เสร็จก่อน เราจะถามให้หนำใจไปเลย ยิ่งมีเรื่องสงสัยอยู่เยอะแยะด้วย....

พอเรากราบพระเสร็จ ท่านใช้มือทั้งสองข้างมาจับหัวเราให้ก้มไปหาท่าน แล้วท่านก็เป่าหัวเรา พรวด..ดด แบบแรง ๆ แล้วก็ไปในทันที.........

ปล่อยให้เรานั่งมึนอยู่สักพัก....แล้วก็กลับค่ะ

 

เทวดาถามจะเอาเท่าไหร่ (เงิน)
เทวดาชอบลองใจค่ะ
คงมาทดสอบภูมิธรรม

 

ถ้ามาถามวัยกระเตาะในธรรมอย่างแยม คงไม่มีภูมิธรรมอะไรหรอกค่ะ
กิเลสมาล้วน ๆ จะขอ รางวัลที่ 1 แถมแจ๊คพอทด้วย..
55

ถึงว่าไม่มีเทวดาตนไหนมาทักทายเลย..

 

ขอเอาไปปฎิบัติตามนะคะ

 

55555 อันนี้พี่ก็เป็นค่ะ สมัยเป็นเด็กจนกระทั่งทำงานใหม่ ๆ ผีบอกตรง ๆ ประจำ แต่ไม่ได้สนใจเล่น พอเริ่มตกงาน ไม่มีเงิน ทั้งเทวดา ทั้งผี ก็บอกบ่อย ๆ ถ้าซื้อไม่เกิน 20 บาทจะถูกและได้ตังค์ ซื้อมากกว่านั้นเมื่อไหร่จะเฉียดแต้มหนึ่ง ถ้าเราไม่ซื้อเลยจะออกตรง ๆ เด๊ะ ทุกครั้ง

เคยตามแบบซื้อขึ้นซื้อลงหนี่งแต้ม มันก็เฉียดขยับไปอีกหนึ่งแต้ม หรือไม่ก็ออกงวดต่อมา พอเราซื้อตามในงวดต่อมาอีก มันก็เลื่อนมาอีกงวด เป็นอย่างนี้ทุกครั้ง (แสบจริง ๆ ผิดไกล ๆ หน่อยก็ไม่ได้ เย้ยกันจะจะ ) เคยถึงขั้นมาบอก 6 หลัก แถมบอกด้วยว่าเราจะถูกรางวัล 60 ล้าน แต่ไม่บอกว่าเมื่อไหร่่ ( ขืนเชื่อมีหวังเสียตังค์ทุกงวดไปตลอดชีพแน่ )

เป็นอยู่หลายปี ถึงได้ปลงและยอมรับมันซะว่านี่คือการทดสอบ ความโลภ

 

ขอเล่าเรื่องจริงขำ ๆ สักเรื่องนะคะ ระหว่าง นายพล กับ พลทหาร

เหตุเกิด ณ ค่าย..............จังหวัด.........เรื่องนี้เกิดนานมากแล้วค่ะ สมัยยังเรียนอยู่มัธยม คือว่าท่านผู้การ จังหวัดทหารบกขณะนั้น ของจังหวัดนั้นท่านเป็นคนโคราช ในสมัยนั้นท่านนั่งรถไฟจากโคราชเพื่อไปลง ณ จังหวัดที่ประจำอยู่ แต่เนื่องจากนั่งในเวลากลางคืนทำให้เผลอหลับบนรถไฟ นั่งเตลิดข้ามไปยังอีกจังหวัดหนึ่ง ต้องลงจากรถไฟในเวลา 6 ทุ่ม แต่เนื่องจากเป็นเวลากลางคืน ทำให้รถไฟเที่ยวกลับมายังจุดหมายปลายทางไม่มี รถโดยสารก็ไม่มี ยังคงมีแต่รถมอเตอร์ไซด์รับจ้าง

ท่านเลยต้องจำใจมาขอให้มอเตอร์ไซด์รับจ้างขับข้ามจังหวัดถึง 120 ก.ม. เพื่อมาส่งท่านที่จุดหมายปลายทาง แต่เนื่องจากเป็นเวลาดึก และระยะทางไกลมาก มอเตอร์ไซด์ก็ไม่กล้ามา ก็ปฏิเสธท่าน ถามทุกคันก็ไม่มีใครมา

ท่านไม่รู้จะทำอย่างไร ก็เอาปืนที่พกติดตัวไปด้วยจี้ให้มอเตอร์ไซด์รับจ้างมาส่ง มอเตอร์ไซด์เห็นดังนั้นก็รีบมาส่งในทันใด มาถึงค่ายทหารเวลา ตี 2 ก่อนจะเข้าค่ายนั้น รถมอเตอร์ไซด์ทุกคันจะต้องสวมหมวกกันน็อค ทั้งคนขับและคนซ้อนเท่านั้นถึงจะเข้าไปข้างในได้

พลทหารก็บอกว่า นี่ ลุง ลุง เข้าไม่ได้นะ มันผิดระเบียบ ไหนลุงขอดูหน้าลุงหน่อยซิ...... ผู้การก็รีบหลบหน้ากลัวพลทหารจะจำได้เพราะอายที่ตนนั่งหลับบนรถไฟและนั่งรถรับจ้างมา

ไอ้หนูขอลุงเข้าไปหน่อย......ลุงแก่แล้ว.....พูดอย่างไร อ้อนวอนอย่างไร พลทหารก็ไม่ยอม ยืนยันท่าเดียว ถ้าผมขืนปล่อยลุงเข้าไปมีหวัง ผู้การเอาผมตายแน่.........

ต่อรองอยู่นาน.....จนผู้การชักโมโห.....ลืมตัว....เฮ้ย.ยย...ไอ้..สั..ส ส.............กูเอง....นี่กูเอง....มึงไม่ให้กูเข้าใช่ไหม...... เท่านั้นแหละค่ะเรื่องก็แตกโพล๊ะ...........ดังกระหึ่มกลายเป็นเรื่อง ทอล์คออฟเดอะแคมป์....ในบัดดล......

 

เป็นเราจะใช้มุกตลก ว่านี่ข้าเอง มาทดสอบพลทหาร เผื่อหละหลวม แล้วยกมือตบบ่าพลทหารคนนั้น แล้วชมว่า ว่าดีมากๆ จากนั้นรีบเพ่นเข้าไปอย่างไว้ฟอร์ม ...คริคริ...

 

อนาคตของนายทหารคนนั้นจะเป็นไงบ้างอ่าคะ...
โดนข้อหาปากสว่างหรือเปล่า

 

ไม่หรอกจ้า......ก็ความผิดใครหละ.....พลทหารเขาทำหน้าที่ของเขาอย่างแข็งขัน.....แต่เจอหน้าผู้การเมื่อไรคงได้แต่ก้มหน้า....
แต่ต้องโดนทั้งนายสิบเวรและร้อยเวร....ผบ.หมู่ ผบ.ร้อย ผบ.พัน เรียงเป็นลำดับ โดนอัดเละเป็นโจ๊ก.....แกจำหน้าผู้การไม่ได้รึ......

 

หลวงปู่ปานวัดบางนมโค

ช่วงนี้เงินเริ่มขาดมือ ยังดีที่มีข้าวหลวงให้ยังชีพ มีบ้านหลวงให้อาศัย ต้องพึ่งบารมีหลวงล้วน ๆ เริ่มอ้อนวอนหลวงพ่อฤาษี หลวงพ่อเจ้าขา ลูกเดือดร้อนนะเจ้าคะ ช่วยลูกด้วยเถิ๊ด..ดด........

นั่งเล่นอยู่ดี ๆ “ มีเสียงบอกที่ข้างหูขวา พร้อมความรู้สึกบอกทันที นี่เสียงหลวงปู่ปานชัด ๆ เลยค่ะ เสียงบอกว่า 67 คำเดียวเท่านั้น “

งวดนั้นถูกเลขท้าย 2 ตัว 20 บาท อืม..... หนูขอหลวงพ่อนี่นา...... สงสัยหลวงปู่จะทนสงสารหลานตาดำ ๆ ไม่ไหว เลยสงเคราะห์มันซะหน่อย.........อิอิ

วันต่อมา หลับไปเมื่อไหร่ไม่รู้........รู้อีกทีก็........มันเป็นความรู้ขึ้นมาว่า หลวงปู่ปานท่านอยู่ในตัวเรา.....ท่านคอยควบคุมการพูดจาของเราอยู่ตลอดเวลา..........โดยมีเสด็จพ่อ ร.๕ คอยดูแลอยู่ข้าง ๆ เราเสมอ..........

เราก็ อ๋อ มิน่าหละ ที่คนบนวัดเขาคอยเงี่ยหูฟังเราเวลาเราเผลอ มักจะพูดออกมาลอย ๆ เป็นหวย แล้วพวกเค้าบอกว่ามันจะออกตรง ๆ สงสัยจะเป็นฝีมือหลวงปู่แหง ๆ เลยค่ะ......คงน่าจะเป็นวาระที่พวกเค้าจะได้โชคนั่นเอง.....ไอ้เรารึปฏิเสธแล้วปฏิเสธอีก.....ไม่ใช่ ไม่ใช่...ไม่รู้เรื่องเท่าไหร่ก็ไม่เชื่อ.........

ส่วนเสด็จพ่อ ร.๕ นั้น ตอนแรกเราก็สงสัยเหมือนว่าทำไมท่านจะต้องคอยเฝ้าอยู่คู่กับหลวงปู่ปานตลอดเวลาด้วย ......ตอนนี้เราทราบแล้ว........ที่แท้เสด็จพ่อ ร.๕ นั้น ก็คือ ..........................ซึ่งเป็นลูกศิษย์หลวงปู่ปานนั่นเองค่ะ

 

มาอยู่ข้าง ๆ คอยบอกหนูบ้างเถอะค้าาา...5555
2 ตัวก็ยังดี อาศัยซื้อเยอะๆ ...รอคุณทองมาบอกหวยแยมบ้างน๊าาา

 

สะสาง.........เนื้อคู่........ย้อนรอยอดีต...........แก้เงื่อน.......สางปม.......

ย้อนไปเมื่อสมัย ม.ปลาย มีคนที่คบหาเกินเพื่อนหลัก ๆ อยู่ 1 คน และสมัย ป.ตรี 1 คน สมัยทำงานอยู่ที่แรกอีก 1 คน ก่อนจะลงเอยกับสามีคนปัจจุบัน.......

ย้อนไปทีละ 1 คนที่คบหาตอนสมัยทำงาน คนนี้นิสัยเจ้าชู้ ก่อนที่เราบอกเลิกกะเค้า....เรารู้สึกเสียใจมาก เลิกกันแบบที่เราอกหัก....กาลเวลาผ่านไปทำให้ค่อย ๆ ลืมเขา และรู้สึกเฉย ๆ กับเขาในที่สุด........

หลับไปเมื่อไหร่ไม่รู้.......รู้อีกทีก็........มีความรู้สึกโหยหาผู้ชายคนนี้เหลือเกิน คิดถึงเขาอย่างรุนแรง และรู้เห็นการกระทำของเขา รู้ว่าเขากำลังคบหากับใคร รู้เห็นถึงเจ้ากรรมนายเวรของเขา เห็นอดีตชาติเขาเคยทำอะไรมา.....และเห็นอนาคตของเขาด้วย.......

มันวนเวียนซ้ำ ๆ อย่างนี้ กับคนคนนี้เป็นแรมเดือน จนกระทั่งในวันหนึ่ง.....เกิดความรู้สึกโหยหาอย่างที่สุด คิดถึงเขาจนสุดจะทน จิตใต้สำนึกสั่ง โทร.หาเค้าเดี๋ยวนี้ โทร.หาเค้าเดี๋ยวนี้ ไม่ไหวแล้ว รักเหลือเกิน อกจะแตกตายแล้ว......

สักพักเราตั้งสติได้....ไม่ ไม่มีวันที่เราจะทำอย่างนั้น เราจะไม่มีวันกลับไปหาเขาอีกเด็ดขาด จิตนึกตัดเขาออกไปจากชีวิตทันที.....ตั้งแต่จิตเราตัดปุ๊บในครั้งนั้น มันเหมือนเราลบเขาออกจากเม็มโมรีของจิตไปเลย เหมือนไม่มีเขาอยู่ในจิตของเราอีกเลย....

หลับไปเมื่อไหร่ไม่รู้......รู้อีกทีก็........ย้อนไปเห็นผู้ชายที่เคยคบสมัย ป.ตรี เราไม่เพียงเคยรักเขาในชาตินี้เท่านั้น ในอดีตชาติย้อนไปเราก็เคยคบหากันมาก่อน คนนี้ก็เห็นทุกอย่างเกี่ยวกับเขาทั้งหมด ทั้งอดีต ปัจจุบัน และอนาคต......อืมทำไมเรารักเขาเหลือเกิน อยากกลับไปคบหากับเขาอีกครั้ง คิดถึง คิดถึงใจจะขาดแล้ว.......

พอเรากลับมาสู่สภาวะปกติ...เอ๊ะนี่เราถ้าจะเพี้ยนแล้วนี่ เคยคบหาตั้งแต่สมัยเรียนโน้นและเลิกกันมาตั้งนานแล้ว ทำไมความรู้สึกโหยหามันย้อนกลับมาได้นะ......เป็นอยู่อย่างนี้แรมเดือนเหมือนกัน.....

แล้วในวันหนึ่ง....เราก็ตั้งสติได้ ......จิตขณะทรงสมาธิอยู่ ก็ตัดเขาในทันที.....ตั้งแต่บัดนั้น...เขาก็ออกจากจิตไปอีกคนค่ะ....

หลับไปเมื่อไหร่ไม่รู้....รู้อีกทีก็....ย้อนไปหาคนที่เคยคบในสมัย ม.ปลาย....คนนี้ก็ย้อนเห็นเขาเห็นทุกอย่างเกี่ยวกับเขาเหมือน 2 คนแรก และจิตเราก็ตัดเขาได้ในวันหนึ่งขณะทรงสมาธิอยู่......แล้วเขาก็หายไปจากจิตเราอีกคน.......

หลับไปเมื่อไหร่ไม่รู่.....รู้อีกที....มันย้อนไปหากิ๊ก....คนแล้ว....คนเล่า....ย้อนไปหาผู้ชายทุกคน.....ที่เรารู้จักในชาตินี้....แม้กระทั่งแค่คนที่เราเห็นหน้าเพียงแป๊บเดียวเท่านั้น แค่เราคิดว่าผู้ชายคนนี้น่ารักดี เพียงเท่านี้....มันก็ย้อนเพื่อให้เราเคลียร์ริ่งออกจากเม็มโมรีของจิต.....ทั้งหมดทุกคน จนกระทั่งไม่เหลือแม้แต่คนเดียว.......

เราก็คิดว่ามันน่าจะจบซะที.....เราต้องอยู่ในภาวะนี้ทุกวันมาเป็นแรมปีแล้ว.....น่าจะหมดแล้ว.....แต่หาเป็นเช่นนั้นไม่....เราคิดผิด.....

 

หลับไปเมื่อไหร่ไม่รู้.....รู้อีกทีก็.....ย้อนไปในอดีตชาติ.....

ณ สมัยหนึ่งแห่งกรุงรัตนโกสินทร์ เราในตอนนั้น เป็นภรรยาหลวง มีบุตรสาว 1 คน กับขุนนางท่านหนึ่ง อยู่ร่วมชายคาเดียวกันกับภรรยาน้อย ซึ่งมีบุตรสาว 1 คน และกำลังจะคลอดเพิ่มอีกคนหนึ่งอยู่ที่ห้องข้าง ๆ

ขณะนั้นเรากำลังนั่งพยาบาลสามีซึ่งกำลังป่วยนอนอยู่บนเตียง พอบ่าววิ่งมาบอกสามีว่า คลอดแล้ว เป็นลูกชาย เพียงเท่านี้ สามีซึ่งกำลังนอนป่วยอยู่ ดีใจเป็นอย่างยิ่งที่ได้ลูกชาย ถึงกับรีบลุกพรวดพราดทันทีที่บ่าวมาบอก เพื่อรีบเข้าไปดูลูกชายของเขา ทั้ง ๆ ที่ตัวเองยังป่วยอยู่ เพียงเท่านี้.......

ความโกรธ อิจฉาริษยา ความเกลียด ความแค้น ประกอบกับบ่าวไพร่ในบ้านทุกคน ล้วนรักและเคารพภรรยาน้อยอย่างยิ่ง เนื่องจากเธอเป็นคนดี ผิดกับเราซึ่งเป็นคนเอาแต่ใจ เจ้าอารมณ์ ขนาดคนรับใช้ส่วนตัวของเราแท้ ๆ ยังไปรักภรรยาน้อยเลย อารมณ์ ทุก ๆ อารมณ์ ปะทุ เดือด รุนแรง

มัน.....ขยาย..ย..ยยยยยย....ใหญ่.....จนคับอก ปรี๊ด....ดดดด....จนถึงขีดสุด ............โกรธ....จนกระทั่งตื่นขึ้นมาเลยค่ะ

 

ถ้าคนจะได้ และวาระถึง เทวดาท่านจัดให้ หรือไม่ก็ผีจับยัดเองแหละค่ะ อันตัวพี่นี้ เข็ดแล้วจ้า....โดนจนเบื่อ....555

จริง ๆ แล้วเขามีหลักสูตรลาภลอยอยู่นะ......ลองย้อนกลับไปดู พี่เคยอธิบายแล้ว

 

55 สงสัยท่านโมโหจนลืมตัวเลยคิดไม่ทันจ้า....

 

หลับไปเมื่อไหร่ไม่รู้........รู้อีกทีก็.......ย้อนไปในอดีตอีกชาติหนึ่ง........ในสมัยรัตนโกสินทร์เช่นกัน

มาคราวนี้......เรากลายเป็นบ้านหนึ่ง......ในหลายบ้านของท่านขุนนางใหญ่.....บ้านเรานั้นเป็นบ้านไม้ชั้นเดียว ใต้ถุนยกสูงประมาณ 1.5 เมตร ในชาตินั้น ก่อนเข้าพรรษาเพียง 1 วัน ซึ่งตรงกันกับชาตินี้ ก่อนเข้าพรรษา 1 วันเช่นเดียวกัน รอบบริเวณบ้านแวดล้อมไปด้วยต้นไม้หอม เช่น จำปา จำปีเป็นต้น อยู่รอบรั้วด้านในของบริเวณบ้าน มีสนามหญ้ากว้างอยู่รอบ ๆ บ้าน ในฤดูนั้นเป็นช่วงฝน มีน้ำหลากท่วมบริเวณบ้านประมาณข้อเท้า ดอกไม้หอม ร่วงหล่นจากต้น ลอยในน้ำที่สนามหญ้า น้ำใสพร้อมดอกไม้ลอยหอมกรุ่น ได้บรรายากาศกำลังสวย......

ขณะเวลาประมาณ 4 โมง ถึง 5 โมงเย็น เรายืนอยู่บนบ้านตรงประตู เห็นท่านอำมาตย์หลังเลิกงานกลับมาบ้าน เราในขณะนั้น ยืนรำพึงกับตัวเองว่า “ เราเบื่อเหลือเกิน เบื่อความมักมาก หลายเมีย ไม่รู้จักพอของท่าน เบื่อผู้ชายแบบไม่อยากครองคู่กะใครอีกเลย ” ทุกครั้งที่ท่านมาหา เราไม่เคยรู้สึกดีใจเลย มีแต่ความเบื่อหน่าย แต่ขัดไม่ได้

ก่อนขี้นบันไดบ้านบริเวณนี้เป็นริมสนามหญ้าซึ่งเป็นดิน มีผักแว่น และผักโบราณ ชื่อ ผักกะโตวา ขึ้นงามมากกำลังออกยอดอ่อนแบบกำลังกินอยู่มากมาย เนื่องจากเป็นช่วงน้ำหลาก ท่านอำมาตย์เห็นดังนั้น ก็ก้มเก็บผักพร้อมกับพูดว่า “ วันนี้ค้างที่นี่ ” เราก็รีบตอบท่านไปว่า “ พอดีเลยท่านเก็บผักมากินกับกุ้งจ่อม ” ท่านอำมาตย์ตอบมาว่า “ ไม่ เราไม่กินเนื้อสัตว์ กินแต่พืช เพื่อเตรียมเข้าพรรษาในวันพรุ่งนี้ .”........

ท่านพูดเท่านี้ ทำให้เราก็ยืนครุ่นคิด อืม เราเห็นแต่ความไม่ดีของท่านในความมักมากในเรื่องสตรีมาตลอด แต่ท่านก็มีความดี ถือศีลแปด และกินแต่พืชไม่กินเนื้อสัตว์เลยตลอดพรรษา แต่ถึงอย่างไรเราก็ไม่อยากครองคู่กับท่านอีกต่อไป.......

ทั้งท่านขุนในชาติก่อนโน้น และท่านอำมาตย์ท่านนี้ ก็คือ สามีคนปัจจุบันของเรานั่นเอง กรรมจากการอิจฉาริษยาในภรรยาน้อยในชาตินั้น ทำให้เราต้องกลายมาเป็นบ้านเล็กหลังหนึ่งของท่านอำมาตย์ในชาตินี้ .....

และเนื่องจากมีกรรมต่อเนื่องกันยังไม่จบสิ้น เราต้องมาเป็นภรรยาของเขาอีกในชาติปัจจุบัน....ซึ่งเขาทั้งรัก ทั้งหวง ทั้งห่วง แบบไม่ปล่อยเราไปไหนตามลำพังเลย คอยโทรเช็คตลอด เช้า สาย บ่าย เย็น คอยบังคับให้แต่งตัวสวย ๆ เพื่อออกงาน

แม้กระทั่งผู้ใหญ่ถามว่า แฟนจบอะไร ผู้ใหญ่ท่านเห็นว่างงาน ท่านก็อยากช่วยเพื่อบรรจุเป็นร้อยตรีหญิง เขาก็หวง อ้างโน่นนี่ .......อ้างเราไม่แข็งแรงกลัวฝึกภาคสนามไม่ผ่านบ้าง.....สุดท้ายความจริงเปิดเผย กลัวเราทิ้งเขา กลัวนายพลจะมาจีบ..ช่างคิดได้นะ.......

เรานั้นอยู่กับเขาแบบไม่ค่อยได้รักสักเท่าไหร่ ประกอบกับทั้งชีวิตไม่เคยสมหวังกับความรัก พอเริ่มเห็นอดีตย้อนไปย้อนมาแบบนี้ ยิ่งเบื่อหน่าย ไม่อยากครองคู่กับใครอีกเลย แต่ต้องอยู่เพื่อหน้าที่ อยู่แค่เราตายเมื่อไหร่ก็จบกันเมื่อนั้น ความเบื่อหน่ายผู้ชายของเรานั้นไม่ใช่เพิ่งเกิดในชาตินี้ แต่เริ่มเบื่อตั้งแต่ชาตินั้นแล้ว

และสาเหตุที่เราต้องมาเป็นสตรีที่ต้องถูกกระทำมาระยะเพียงย้อนหลังไม่กี่ชาตินี้ เพราะย้อนกลับไปกว่านั้น เราเป็นนักรบมาตลอด และในการรบชนะที่ไหน ก็มีเมียที่นั่น สร้างความเจ็บช้ำให้แก่ผู้หญิงมานับไม่ถ้วนนั่นเอง ดังนั้น เราจึงเพียงแต่ยอมรับ เพื่อชดใช้ตราบแค่เรามีชีวิตเพียงชาตินี้ ตายเมื่อไหร่ก็จบกัน...




ชาติก่อนเราเป็น นักรบ รบกับคนอื่นมาตลอด.....
ชาตินี้เราก็เป็น นักรบ แต่รบกับกิเลสตัวเองเท่านั้น

 

ศิษย์หลวงปู่ปานองค์นี้ คือใครครับ คุณทองชมพู