สามสิ่งที่ต้องมีสำหรับโสดาบัน

อย่ามาตามจีบผมนะ ธรรมไม่มอง มามองอกุศลธรรมทำไมล่ะ ..ขำ:'(

 

คนเราเวลาที่มืดบอด ก็มีโลกที่เป็นของตัวเองคือโลกแห่งจินตนาการอันเกิดจากอวิชชาและความกลัว กลัวที่จะสูญเสีย โดยไม่รู้เหมือนกันว่าที่กลัวสูญเสียนั้นสิ่งที่สูญเสียไปคืออะไรกันแน่ นี่เพราะขาดสติ กล่าวแบบกว้างๆ ค่ะ ไม่ได้เฉพาะเจาะจงใคร

วันนี้ไม่ค่อยว่างร่วมสนทนาด้วยนานๆ ค่ะ อาจจะเข้ามาเป็นระยะๆ ดิฉันไม่รู้จักใครที่ห้องอภิญญาเป็นการส่วนตัวค่ะ ดังนั้น กรุณาใช้สติให้มากๆ กลั่นกรองก่อนที่จะแสดงออกทางวาจา คงจะดีกว่านี้นะคะ ดิฉันมาคนเดียวและไปคนเดียวค่ะ

ที่จริงไม่ได้สนใจกับการก่อกวนและพาดพิงของคุณหรอกนะ (ขอโทษที่พูดตรง) แต่เป็นห่วงสภาวะจิตของคุณมากกว่า ในฐานะเพื่อนร่วมทุกข์เกิดแก่เจ็บตายค่ะ ปล่อยวางได้ก็คงจะดี

 

ก็มันดันไปเห็นอย่างนั้นเอง ทำอย่างไรดีหนอ

 

ถามคุณ นันทชัยซิครับ..ขำ

 

ก็ เกริ่นออกไป ตั้งแต่ ต้นกระทู้ เรื่อง สัมมาอาชีวะ


การแสดงธรรม ของผู้มีธรรม เขาจะ แสดงธรรมะเพื่อเป็น อาชีพ

พระ ก่อนจะแสดงธรรมะ ต้องให้เขา แสดงออกถึงศรัทธาก่อน จึงจะแสดงธรรมได้
ไม่ใช่ เดินไปในท้องพระโรงที่เต็มไปด้วย ฝูงลิง แล้วประกาศโต้งๆ ลอยๆว่า

" สามสิ่งที่ต้องมีสำหรับพระโสดาบัน "

ลิงได้ยินทำไง มันก็ต้อง แสดงอาการของลิง พันเปอร์เซน

แล้วไง .....

ลิง ก็ ถึงความวิบัติ ฉิ หาย ....โดย คนประกาศความเป็น โสดาบัน คาดโทษ
เอาไว้เสร็จสรรพ เวลาลิงแสดงกริยาของลิง

สรุปว่า

ลิงมันโง่ หรือ คนแสดงธรรมมันบัดโซป ไม่รู้เรื่อง ไม่รู้จักกาละเทศะ ไม่รู้จักการ
ประกอบอาชีพชอบ ที่ไม่ทำให้ สัตว์เดือดร้อน

จะไป เรียกร้องหา ความสิ้นกิเลสจากลิง ให้ลิงนิ่งฟังดีๆนะ ข้าจะแสดงธรรมะ

ตกลง ลิงโง่ หรือ คนมีธรรมบัดโซป มันโง่ กันแน่


คนมีธรรม เขาต้อง ฉลาด ในการ สร้างสภาวะที่ถูกต้อง พร้อมจะ ปลูกฟังธรรม

ไม่ใช่ เดินเข้าไปในตลาด เดินเข้าไปสะกิด คุณครับๆ ผมจะแสดงธรรม จงฟัง จงละกิเลสซะ !!!

 

อ้อ..เรื่องธรรมไม่คุย เอาความในใจมาคุยแทน ขำ

 

การเรียนก็ได้แค่ "รู้" แต่ถ้าปฏิบัติด้วยจะ "มี" สองคำนี้แตกต่างกันมากทีเดียว การเรียนรู้จากตำราแล้วก็ต้องเอามาปฏิบัติด้วย โดยเฉพาะการอ่านมากเกินไปอาจจะทำให้หลงคิดว่าตัวเองรู้มากกว่าคนอื่น สมัยพระพุทธองค์ ทรงเรียกคนที่เรียนพระไตรปิฏกอย่างเดียวว่า "เถรใบลานเปล่า"

 

ตอน ผู้หญิงเข้า ตั้ง " ปุจฉา "

คนที่ประกอบอาชีพชอบ สามารถผลิกให้เป็นเรื่อง ถูกต้องได้ ทันที

แต่ก็ ปล่อยไป ไม่วิสัจฉนา หากเป็น พระ ปรับอาบัติไปแล้ว เขา
ถาม เสือกไม่ตอบ

ปล่อยให้เขา เก้อ เป็น แม่ยก คอยตามอุ้มชู

 

เท่าที่ตามอ่านดู คุณจขกท.โพสต์ด้วยภาษาสมาบัติ
อินกับภาวะไปโดยไม่รู้ตัว ภาษามันเลยดูซึม ๆ ทื่อ ๆ ไม่สดใส

วิธีแก้อันหนึ่งที่ได้ผลดีคือ อย่าพูดเบาพูดเสียงอยู่ในลำคอ
ให้พูดเสียงดังฟังชัด ทำตัวให้กระฉับกระเฉง อย่าเพ่งจ้องบังคับ
ออกจากมันซะ ออกจากมุม ต้องไม่ติดแม้ในมุมใดมุมหนึ่ง เป็นอิสระ

ตอนนี้ยังไม่เป็นธรรมชาตินะ
สดใสในสมาบัติกับสดใสอิสระตามธรรมชาติไม่เหมือนกัน
เหตุที่มันดูแข็ง ๆ ทื่อ ๆ ก็เพราะลึก ๆ มันกลัวภัย เลยคุมจิตแจเลย
ที่สำคัญคุมจนเป็นนิสัย ถ้าเก่งสมาบัติมาก ๆ นี่ก็ดูยากหน่อย
แต่พอเผลอก็ดูออกอยู่ดี มันจะแข็งทื่อออกมาให้เห็นเลย

วิธีแก้อีกอันหนึ่งคือ
เวลาภาวนาเปลี่ยนจากภาวนาเพื่อเอาสงบ เป็นภาวนาเพื่อฝึกสติแทน
ภาวนาฝึกสตินี่ตั้งธงไม่ได้ เพราะสติมันบังคับกันไม่ได้ จะมาก็มา
เลยต้องปล่อยให้เป็นไปตามธรรมชาติ แค่รู้ตามความเป็นจริงเอา
ถ้าภาวนาเอาสงบ มันก็ตึงเกร็งเพ่งจ้องแต่แรกแล้ว
สติเลื่อยไม้ไสไม้ กับสติรู้ธรรมชาติตามความเป็นจริงมันคนละเรื่องกันเลย

 

แรกๆ มันก็ แบบนี้

คือ สำคัญว่า ไอ้สิ่งที่ตนรู้เห็นมานั้น วิเศษวิโส คนอื่น ไม่รู้อย่างเรา

พระที่บวชเณรให้ ก็ไม่รู้อย่างเรา ถามใคร ใครก็ตอบไม่ได้


ผมว่านะ พระท่าน พยายามปรามแล้วว่า อย่าไปสนใจ สิ่งที่รู้ หรือ รู้ที่เรื่อง

พระคงแนะนนำ สัมมาทิฏฐิ ปฏิปทาที่ถูกต้องให้ แต่ ความที่ อยากจะยก
สิ่งที่ตนรู้ตนเห็น ซึ่งมันเป็นเรื่องเห็นได้คนเดียว ก็เลยสำคัญว่า ไม่มีใคร
อธิบายได้

ปัดโถ่ ก็ของ มันเห็นได้คนเดียว ชื่อมันก็บอกอยู่แล้ว จะไปถามหาคนอื่น
ว่า หลวงปู่เจ้าอาวาสครับ ที่ผมเห็นนั้น ผมเห็นอะไร ...ถ้ามาถามผม
แล้วผมเป็นเจ้าอาวาส ผมก็จะบอกว่า เห็นส้นสิบไง ถีบตกกุฏิไปเลย

ของมันเห็นได้คนเดียว ดังนั้น เขาไม่ให้สำคัญ ที่เรื่องราว เขาให้ยก
เห็นว่า อะไรคือเหตุให้เกิด อยาตนะ ...ใช่ เวทนา ตัณหา อุปทาน ไหม

เห็นโน้น เห็นนี่ มากมาย ใช่เพาะ เวทนา ตัณหา อุปทาน ไหม

ร้อยละร้อย กางปฏิจสมุปบาทก็ต้องตอบ " ใช่ "

ใช่ แล้ว เอาออกยังไง .....

เณรหน้าส้นสิบ บอกว่า ไม่เอาออก กูรู้ กูเห็น ไม่เหมือนใคร ไม่เหมือนตำรา

ท่านเจ้าอาวาส ติดตำรา ไม่สามารถรู้เห็น อย่าง หนู ได้

นี่ อายุกี่ขวบหละ

ถ้า อะไรแบบนี้ เห็นตอนอายุ 15 ปีขึ้นไป เดี๋ยวเถอะ เป็น พระอนาคามี
พอตบหัวหมา หรือ โดนโคเขาอ่อนแม่ยก ขวิดเอา ก็ขอ ถอนเป็น สกิทาคามี
หรือ โสดาบันก็ได้ เพราะ สองสถาณะนี้ ยังเล่นจ้ำจี้กับโคเขาอ่อนได้อยู่ เป็นงั้นไป

 

มันคือไสยธรรมดา
ประมาณพาลีลูบหลัง
เค้าทำขึ้น
เค้าพาลีลูบหลังนั้นๆ ทำนายมรรคผลนิพพาน
พวกสาริกาป้อนเหยื่อ

ไสยะพวกนี้คือของคู่สังคมไทยฅแต่ถ้าเอามาปรามาทพระรัตนตรัย
ก็เชิญ

เด๊่ยวพอต้อนหนักเข้าก็บอกว่า ปู่ย่าตาทวด กู้แผ่นดินด้วยวิชชาเหล่านี้
ถ้าใช้ก็ดี หวังว่าคงใช่

 

นั่นมันคนติดตำรา แต่ไม่ยอมลงมือปฏิบัติเลย ต่างจากคุณเล็กน้อยตอนนี้ครับ(ขออภัยที่โพสต์ตรงๆ)
คุณปฏิบัติบ้างแต่ไม่อุชุปฏิปันโณ..เห็นได้ชัดเจนจิตคุณติดโลกธรรม ไม่กล้าแม้แต่จะตอบคำถาม ไม่กล้าขอโทษยอมรับผิด หากปฏิบัติได้ถึงขนาดที่คุณโพสต์นี้จริงจะกลัวอะไรกับ ฐานะ ชื่อเสียง ในบอร์ด ที่ไม่รู้จักตัวตนกันจริง :'(
..
..ผมจึงมองได้ว่า คุณปฏิบัติได้ผล แต่ไม่ครบ ไม่ถึง อ่านจากการที่คุณโพสต์ความเห็นถ่ายทอด..ข้ามการปฏิบัติที่เป็นปฏิเวธ ไปหมดเลย เอาผลมาเขียนเหมือนลอกเรียนธรรมคนอื่นที่อ่านมา มาคุย คูณต้องมองตนเองด้วย นะครับ..ไม่งั้นหลง ข้ามภพข้ามชาติเลย
..เพราะสิ่งที่คุณโพสต์ ความเห็นมานั่น มันระดับ หลุดพ้น อรหันต์ แล้วมันทำได้ง่ายๆรึ แต่ลักษณะการสื่ออักษรหยาบๆของคุณ ไม่มีลำดับการปฏิบัติ มันมองได้ออกว่าคุณปฏิบัติได้ ถึง และอยู่ระดับไหนในผลของการปฏิบัติ ..ครับ

สงสัย เล่นแต่สมาธิแน่เลยนี่ ..ครับ

 

ยกตัวอย่าง ลิเกฮูลู
เราส่งคนของเราไปเป็นประกันที่บาหลี
แล้วเขียนบทประพันธ์ เหมือนกะสุนทรภู่
เป้ฯกลอนแปด ขึ้นกลอนไหนลงกลอนนั้น

เขียนบทจาก บาหลี
นั่งเรือมาเล่นลิกเกที่ เมืองจันทร

คนจากอโยทยา ก็นั่งเรือมาดูลิเกที่เมืองจันทร

 

ถ้าไม่เคยเข้า ไม่รู้จัก ที่ทาง กาละเทศะ

สมควรแค่ไหน ที่อยู่ดีๆ จะมา " สอนธรรมพวกเขา "

เป็น ผู้หญิง หากเป็น สมัยพุทธกาล เขาให้ นั่งเงียบๆ ห้ามพูด ห้ามกล่าว

หากจะสอนธรรมผู้อื่น ก็ต้อง ขออนุญาติก่อน หากเขาไม่ อนุญาติ ก็ต้องเงียบไปซะ


เพราะอะไร


ยกตัวอย่าง ปู่ สับสน เขาโพส กระทู้มากกมาย นำด้วย " การคิดที่ถูกวิธี "

แปลว่าอะไร

แปลว่า ปู่สับสน เขา อาศัยความคิดเป็นหลัก

แต่ถ้า มีผู้หญิง ไม่รู้ต้นสาบปลายทาง มาทำอาการ หน้าถีบ สอนธรรมะ
จะเกิดอะไรขึ้น

ปู่ สัยสน เขาจะ ยั้งความคิดให้อยู่ในกรอบไม่ได้ เพราะ เขาถนัดคิด

แล้วไง


เพื่อนๆ สหธรรมิก เขาพยายามประคับ ประครอง ให้ ปู่สับสน คิดอย่างถูกวิธี
มาตลอดเกือบเดือน พังทลายหมด

เพราะ ผู้หญิงน่าส้นสิบ มารยา สาไถ คนเดียว

 

คนเขา หยอกไก่

แล้ว ผู้หญิง เสวนาด้วย

อันนี้ คนสมัยโบราณ เขาเรียกว่า " แบะท่ารอ " 11

 

ภาวนาทุกลมหายใจเข้าออก เมื่อมีปัญหาอะไรเกิดขึ้น จิตของผู้ภาวนาก็สูง คำว่าสูง ก็เหมือนเรือที่ลอยลำอยู่ในแม่น้ำ ก็คือ จิตมันอยู่เหนือน้ำ จิตอยู่เหนืออารมณ์ เหมือนเรืออยู่เหนือแม่น้ำ มันก็ไม่ทุกข์ไม่ร้อน จึงจำต้องฝึกอบรมตัวเองให้มีความอดทน

 

คลื่นไฟฟ้าของหัวใจจะเข้าโจมตี การกำหนดรู้ลมหายใจ
เหมือนกะมีระบบประสาทส่วนกลาง ที่ใช้ในการกำหนดรู้ลม

คนภาวนาแบบที่โดนไสยะพวกนี้แทรก
จะภาวนาคุมลมเสมอ
ฟังเสียงพูด ดูการเดิน ท่าเท้า
ยกมือวาดเท้าจะรู้ เพราะลมมันไม่เดิน

 

คนพวกนี้จะรักกันเหมือนฝูกเสี่ยว

เพื่อนตาย
มันจะแบบเกี้ยวตรึงจิต

 

ประมาณฉีจือหลิง กะโค้วจง
ใครไม่ชอบอ่านน้ยายกำลังภายในก็คงเบื่อ

แต่ถ้าแปลไทยคือผูกเสี่ยว

แล้วอานาปานุสติจะพังเลย คนนๆนี้จะทำอานาปานุสติไม่ได้เลย
เหมือนจับตัวประกัน

เหมือนเป็ดแมนดาริน

ตัวหนึ่งตายคู่มันตาย อีกตัวหนึ่งจะตายตาม

และจะเดินลมปราณประหลาดๆแปลปรวน

บางคนก็บอกว่านี่คือฮีดร่กู้ชาติ

ผมว่า ป่วยต้องรักษา

 

เนี่ยะ จิตเที่ยง เห็นจิตเที่ยง ภาวนา ยกจิตเอาไปตั้งไว้เที่ยง อย่างอื่นแปรปรวน

เด็กเล่นขายของ

ไม่ได้รู้เรื่องเลยว่า เขาภาวนากันยังไง

สภาวะ จิต ลอยเหนือความแปรปรวน หมา แมว มันก็ ทำเป็น