ฝันไปถึง เมืองบังบด เมืองผี แดนลับแล แล้วแต่จะเรียก

กฏของการอ่านกระทู้นี้
1. ห้ามส่งกสิณ เล่นของ ส่งพลังงาน เพราะเวลาอ่าน มันรับรู้ไปด้วย โปรดปราณี
2. จะด่า จะรบกันก็ไป PM อย่าทำเป็นนักเลงคีย์บอร์ด
3. ถ้ามันอัดอั้นตันใจมาก แนะนำว่าให้นัดกันไปต่อยหลังห้อง ทำตัวเหมือนเด็ก
อายลูกอายหลานบ้าง

ป.ล.4 รักและเคารพทุกท่าน ตามนั้นนะ

ถ้าไม่ให้เกียรติเจ้าของกระทู้ ควรให้เกียรติตนเองกันบ้าง

โตๆ แก่ๆ มีลูกกันแล้ว ทำตัวเป็นตัวอย่างให้ลูกหลานบ้าง

เข้าใจมั้ยยยย

 

ทุกข์เพราะความคิด

ไปดีกว่า หน้าไม่มันส์เลย

 

แปะรูปให้ สิงห์ดำ เท่กว่าเยอะ

 

พุทโธ พุทโธ สงบ

 

ในฝันไม่มีแผงคอ บ้าหรา

 

ตัวนี้แทนก็ได้

 

แหม น่ารักจุงเบย คล้ายแมวดำเลย อิอิ(f)(f)(f)

 

ว่าแต่หนุ่มยาดอง จะถามไรน้า ชวนให้งง
แต่ไม่ถามก็ไม่ว่า มีใครอยากถามไรมั้ยจ๊ะ

 

อยากอ่านมากกว่าถามค่ะ :z5 :z5 :z5

 

ติดตามอยู่ครับบบ>< ><

 

ิดๆ

อยากเขียน แต่ต้องพักบ้างจ้า เหนื่อยนิดๆ

 

พักๆๆๆบ้างค้า คงจะต้องเหนื่อยมากแน่ๆ


ขนาดเวลาฝันเยอะๆยังเหนื่อยเลย เขียนช้าเขียนเร็ว


ก็มาอ่านอยู่ดีค่ะ เสพติด อิอิ

 

ดึกๆอย่างนี้ เงียบดี กระทู้ก็เงียบ ว่างเว้นจากผู้คน ไม่มีมาวุ่นวาย
ก็ขออนุญาต เจ้าของกระทู้ โพสธรรมะ
ถือว่าเปลีี่ยนบรรยากาศ เข้าสู่โหมดธรรมะ

โอ้! ลืมไป มีบุคคลทั่วไป(ไม่ได้เป็นสมาชิก) แอบเข้ามาดู 4 ท่าน

 

“ผู้ถูกความโกรธครอบงำ ย่อมละกุศลทั้งมวลเสีย”

" .. ในตัวคน ๆ หนึ่ง ย่อมมีทั้งผู้สร้างและผู้ทำลาย อยู่ร่วมกัน
ยามใดที่จิตใจเป็นปกติ ย่อมทำหน้าที่เป็นผู้สร้าง คือสร้างสิ่งของ เครื่องใช้ ตลอดจนสร้างคุณงามความดีต่าง ๆ

แต่ยามใดจิตใจไม่ปกติ เช่น กระทบกับอารมณ์อันไม่พึงใจ เกิดความโกรธ เกลียด
ยามนั้น ย่อมประพฤติเป็นผู้ทำลาย โดยเริ่มทำลายสิ่งของก่อน จากนั้นก็ทำลายคุณงามความดีของตนเองต่อไปอีก ด้วยการสำแดง ความโหดร้าย หยาบช้าอันเคยซ่อนไว้อย่างมิดชิด ให้ปรากฏออกมา

บางครั้งยังอาจทำร้ายบุคคลที่ตนเองเคยเคารพรักอย่างลึกซึ้ง เช่น บิดา มารดา บุตร ภรรยา ดังนั้น จงพยายามเลี้ยงแต่ผู้สร้างเถิด อย่าเลี้ยงผู้ทำลายให้เติบใหญ่ในตัวเราเลย เพราะ “ผู้ถูกความโกรธครอบงำ ย่อมละกุศลทั้งมวลเสีย” .. "

สมเด็จพระอริยวงศาคตญาณ (อุฏฐายี)
สมเด็จพระสังฆราช องค์ที่ ๑๖

 

โกรธเกิดขึ้นก็เหมือนกัน ไม่เพ่งเล็งผู้ที่ถูกเราโกรธ ต้องย้อนเข้ามาดูตัวโกรธซึ่งแสดงอยู่ที่ใจและออกจากใจ ว่าไม่มีอันใดที่จะรุนแรง ไม่มีอันใดที่จะให้เกิดความเดือดร้อนเสียหายยิ่งกว่าความโกรธที่เกิดขึ้นภายในใจเรา ทำลายเราก่อนแล้วถึงไปทำลายคนอื่น เพราะไฟเกิดที่นี่ และร้อนที่นี่ แล้วจึงไปทำผู้อื่นให้ร้อนไปตาม ๆ กัน

เมื่อพิจารณาอย่างนี้ไม่ลดละต้นเหตุของผู้ก่อเหตุ ความโลภก็ดี ความโกรธก็ดี ความหลงก็ดี ย่อมระงับดับลง เพราะการย้อนเข้ามาพิจารณาดับที่ต้นตอของมัน ซึ่งเป็นจุดที่ถูกต้องและเป็นจุดที่สำคัญที่ควรทำลายกิเลสประเภทต่าง ๆ ได้"

โอวาทธรรมหลวงตาพระมหาบัว ญาณสัมปันโน
วัดป่าบ้านตาด จ.อุดรธานี

 

ใจที่แล้งเมตตา น่าจะเปรียบได้ดังทะเลทราย ไม่มีความชุ่มชื่นให้แก่สายตาหรือจิตใจผู้ใดเลย

ผู้ไม่เคยรู้รสของเมตตาในใจตน ก็ไม่แตกต่างกับทะเลทรายที่ไม่รู้สึกในความแห้งแล้งร้อนระอุ เป็นที่รังเกียจหวั่นเกรงของผู้คนทั้งหลายสัตว์ทั้งปวง

ถ้าไม่เคยรู้รสของเมตตามาก่อน ว่าให้ความชุ่มชื่นแก่จิตใจเพียงไร ก็พึงลองให้จริงจังก่อนอื่นก็ลองนึกเมตตาที่เคยได้รับจากผู้อื่นแม้สักครั้งเดียว ในยามที่ปรารถนาความช่วยเหลือจากใครสักคนเป็นที่สุด ยิ่งเป็นในยามคับขันมากเพียงใด จะยิ่งเห็นความชุ่มชื่นของเมตตาที่ได้รับจากผู้เข้ามาช่วยเหลือเมตตาให้พ้นความคับขันเพียงนั้น


สำหรับผู้ที่ปรารถนาจะสัมผัสรสของความเมตตา ก็อาจจะเริ่มได้ด้วยการย้อนนึกถึงความชื่นใจ โล่งใจ ที่เคยรู้สึกแทนผู้มีมือแห่งเมตตามาช่วยให้พ้นความคับขันแต่ละครั้ง แต่ละเรื่อง

...สมเด็จพระญาณสังวร สมเด็จพระสังฆราช...

 

ขออนุญาตเล็กน้อยครับ เวลาเราจะดูเรื่องว่าใครมีเมตตาหรือไม่มีเมตตา
นะครับ พื้นฐานก็อาจใช้ความรู้สึกก่อนในเบื้องต้น
แต่เราอย่าลืมว่าตัวจิตเรามันปนเปื้อนด้วยกิเลสกันทุกๆคนครับ..
เราไม่ใช่พระอรหันต์ และจิตเราก็ไม่ได้สะอาดบริสุทธิ์อยู่ตลอดเวลา
ถ้าเราดีจริงๆป่านนี้คงไม่ต้องลงมาเกิดกันหรอกครับ..
การรู้สึกได้ สัมผัสได้.ก็อาจจะสัมผัสได้ใน
ระดับหนึ่ง.แต่เรามั่นใจไหมหละครับว่าจิตเราตอนนั้น
มันดีจริงๆ..ส่วนมากก็มีแต่จะใช้กำลังใจตัวเอง ข้ามหน้า
ข้ามตาครูบาร์อาจารย์กันทั้งนั้น..
ส่วนวิธีการสร้างเมตตาจากคำสอนของครูบาร์อาจารย์มีชื่อ
ต่างๆเยอะแยะมากมาย.ใครๆก็หาอ่านได้ครับ.
โดยมากเป็นหลักการเริ่มสร้างเมตตาให้เกิดขึ้นจากภายในจิตตนเองไปสู่
ภายนอกทั้งนั้นครับ.
.แต่ถ้ามีคนถามว่า เมตตาหน้าตามันเป็นยังหละครับ.จะตอบเค้ายัง
ไงครับ..มันจับต้องได้ไหมครับ คุณรู้ได้อย่างไรว่าใครมีเมตตาหรือไม่มี.
คุณมองเห็นไหมว่าเมตตาหน้าตาเป็นอย่างไรครับ..จะตอบเค้ายังไงครับ..
หรือดูว่าเค้าพูดเพราะ แต่งตัวสวยงาม วางตัวดี พูดแต่หลักธรรมคำสอนดีๆ
พวกนี้มันเป็นการดูจากภายนอกทั้งนั้นครับ ยังไงๆก็ยังไม่พ้นการปรุงแต่ง
ยังติดในส่วนของสมมุติ เรื่องพวกนี้มันหาอ่านตามตำราได้ครับ มันสร้างภาพ
กันได้ทั้งนั้นหละครับ..ถึงพูดให้หล่อปานเทพบุตรสุดเวหาลงมาเกิด
หรือพูดให้สวยราวกับนางฟ้าลงมาจุติอย่างไร มันก็สร้างภาพได้ทั้งนั้นหละครับ
ถ้าเราจะดูดวงจิตใดๆก็ตามที่เป็นคนหรือดวงจิตภายนอกต่างๆที่ไม่ใช่คน
และไม่ว่าจะดวงจิตระดับใดก็ตามว่ามีเมตตาหรือเปล่า
ถ้าเป็นดวงจิตที่เป็นคนเราจะะดูว่ามีกระแสพลังงานตรงนี้
ออกจากตรงหน้าอกหรือไม่ครับ..
ที่สำคัญมันมองเห็นได้ด้วยตาเปล่าถ้าเรา
คิดว่าเราตาดีพอนะครับ.พวกนี้มันใช้กำลังสมาธิแค่เล็กน้อย
ก็เห็นได้แล้วครับ...ถ้าดวงจิตภายนอก
เราก็จับกระแสแบบนี้เช่นกันแล้วเทียบดู.
แต่เราต้องมีความสามารถในการเชื่อม
ตรงไปที่ดวงจิตนั้นๆเลย..
ถ้าเรายังติดที่รูปร่างภายนอกหรือติดที่ธาตุ ๔ อยู่
หรือติดภาษาสมมุติอยู่ร้อยทั้งร้อย
เราจะเสร็จไม่ทันตรงนี้และไม่มีทางเข้าถึงกระแสเมตตาที่มันไร้การปรุงแต่ง
อย่างนี้ได้เลยในอนาคตครับ..
เพราะจิตเรามันจะยังไม่เป็นกลางครับ มันยังมีการตัดสิน
มีการแบ่งแยก แบ่งฝักแบ่งฝ่าย และมีการชี้ชัดอยู่.
ถ้าบอกว่านี้ใช่ อีกฝ่ายก็ไม่ใช่ ถ้าบอกนี้ดี อีกฝ่ายก็ไม่ดี.
อย่างนี้จิตมันยังไม่เป็นกลางครับ..
ถ้ามาพูดเรื่องเมตตามันเสียเวลาเปล่าๆครับ...
เพราะจิตเราเองมันยังมีการยึดมั่นถือมั่นในความคิดตรงนี้
ติดในสัญญาต่างๆอยู่มันจะเอาไปรู้ว่าเมตตา
เป็นอย่างไรได้หละครับ
.
ปล.ขอบคุณครับ....

 

สนุก น่าติดตามมากครับ ขอบคุณที่เขียนเรื่องดีๆมาให้อ่านกัน

 

ในการเขียนเรื่องนี้ มีอุปสรรคมากมาย โดยเฉพาะจิตใจเราเอง

เรื่องส่วนตัวของเราคือ เรามีลูกชายคนนึง เป็นเด็กพิเศษ หรือหมอเรียกว่า ออทิสติก

หรือเรียกว่า LD คือ บกพร่องทางการสื่อสาร

ลูกชายเรานั้นติดแม่เป็นอย่างมาก บางวันก็วนเวียนกอดและหอมเราทั้งวัน

และจะไม่ยอมนอน ถ้าแม่ไม่นอนด้วย ไม่หลับ ไม่เหมือนเด็กทั่วไป



ทุกวันที่เราเขียนเรื่องนี้ เราเขียนท่ามกลางเสียงที่รับรู้ทางหู

เสียงการ์ตูน เสียงลูกเรียก และอีกมากมายหลายอย่าง

จิตเรากระสับกระส่าย และยังมีจิตที่ส่งไปมาในกระทู้

จิตของคนอ่าน ..... เราต้องตัดสิ่งรบกวน

แต่ตัดรักชายหญิงนั้นว่ายาก ตัดรักตัดผูกพันธ์ สายใยใจ ของแม่กับลูกยากมาก

อยากเป็นเช่นฤาษี ดำดิ่งสู่สมาธิ หลับใหลในภวังค์....ตลอดกาล

มิได้เขียนให้สงสารแลเวทนา ทุ่งสิ่งย่อมมีเหตุจึงมีผล

ทุกข์ สมุทัย นิโรธ มรรค

อนิจจัง ทุกขัง อนัตตา

....เคยฝันไปว่าเป็นพระ ...หลายๆๆฝัน หลายๆๆกาล หลายๆๆฝันชอบเทศน์ หลายๆๆฝันธุดงค์
หลายๆๆฝัน ตายไปด้วยธุดงค์ หลายๆๆฝันนั่งสมาธิจนตาย
ทุกเรื่องที่เราเขียนเป็นปัจจัตตัง เป็นความฝัน

.....เป็นนิทาน จงสดับรับฟัง เพื่อเป็นผลดี แลเก็บเกี่ยวให้ปัญญาพอกพูน สู่เส้นทางที่ดีที่งามทุกท่าน ถ้วนหน้า เทอญ

 

อภิณหปัจจเวกขณ์ ๕

ชราธัมโมมหิ ชะรัง อะนะติโต
เรามีความแก่เป็นธรรมดา จะล่วงพ้นความแก่ไปไม่ได้
พะยาธิธัมโมมหิ พะยาธิง อะนะตีโต
เรามีความเจ็บไข้เป็นธรรมดา จะล่วงพ้นความเจ็บไข้ไปไม่ได้
มะระณะธัมโมมหิ มะระณัง อะนะตีโต
เรามีความตายเป็นธรรมดา จะล่วงพ้นความตายไปไม่ได้
สัพเพหิ เม ปิเยหิ มะนาเปหิ นานาภาโว วินาภาโว
เราจักพลัดพรากจากของที่รัก ของชอบใจทั้งหลาย
กัมมัสสะโกมหิ กัมมะทายาโท
เรามีกรรมเป็นของๆตน เราจักเป็นผู้รับผลของกรรมนั้น
กัมมะโยนิ กัมมะพันธุ
เรามีกรรมเป็นแดนเกิด เรามีกรรมเป็นเผ่าพันธ์
กัมมะปะฏิสะระโน ยัง กัมมัง กะริสสามิ
เรามีกรรมเป็นที่พึ่งอาศัย เราทำกรรมอันใดไว้
กัลยาณัง วา ปาปะกัง วา
เป็นกรรมดีก็ตาม เป็นกรรมชั่วก็ตาม
ตัสสะ ทายาโท ภะวิสสามิ
เราจักต้องเป็นผู้รับผลแห่งกรรมนั้น
เอวัง อัมเหหิ อะภิณหัง ปัจจะเวกขิตัพพัง
เราทั้งหลายพึงพิจารณาเนืองๆอย่างนี้แล.