สมาธิเยอะเห็นแต่ทุกข์เยอะมากๆๆๆๆๆ

คือเห็นในข่าวนะครับคือคนที่เขาฆ่าตัวตายส่วนมากที่เจอก็เพราะเขาเห็นทุกข์

เยอะมากๆๆๆๆ เขาเลยไม่รู้จะอยู่ทำไมเลยฆ่าตัวตาย การที่เขาทำเช่นนี้

เป็นการหนีความทุกที่ถูกใหมครับ งั้นแปลว่าการทำสมาธิมุ่งให้คนฆ่าตัวตาย

รึเป่าครับ แล้วทำไมพุทธศาสนาถึงว่าการฆ่าตัวตายมันบาปทั้งที่เราเอง

อยากหนีจากความทุกข์ทั้งปวง งั้นที่ว่านิพพานการพ้นทุกข์ก็คือการตายแบบ

หลอกรึเป่าครับ มันดีกว่าการตายจริงๆอย่างไรคับ

 

มันไม่ได้เห็นทุกข์ครับ มันมีแต่สร้างสะสมปัญหาให้ตนเองเพิ่มชึ้นเรื่อยๆ เมื่อแก้ปัญหาไม่ได้ และคนอื่นๆก็ไม่สนใจที่จะให้ความช่วยเหลือ ก็ ดับทุกข์เองเลย ทิ้งปัญหาให้คนอื่นต่อไงครับ

 

ตาย เพราะ ความหลงผิด

ตาย ขณะ ที่ยังไม่ได้ขจัด กิเลส ออก

จึงจะทำให้เกิดสืบต่อยังคงอยู่ จึงจะยังไปเกิด วนอยู่ใน วัฏฏสงสาร อีก

พระพุทธเจ้าชี้ทางให้ ดับสนิท ไม่ต้องไปเกิดในวัฏฏสงสารอีก


ตายแบบนั้น เรียกว่า โง่

 

ท่านฟางว่าน ไม่ไป ปุจฉา พี่ศรีทานยาห้า ต่อหรือครับ อิอิ เห็นคำตอบ ตลกดีนะ

 

QUOTE=bschaisiri;9468730]คือเห็นในข่าวนะครับคือคนที่เขาฆ่าตัวตายส่วนมากที่เจอก็เพราะเขาเห็นทุกข์

เยอะมากๆๆๆๆ เขาเลยไม่รู้จะอยู่ทำไมเลยฆ่าตัวตาย การที่เขาทำเช่นนี้

เป็นการหนีความทุกที่ถูกใหมครับ

ไม่ถูก เป็นมิจฉาทิฏฐิ
ย้ายจากทุกข์หนึ่ง ไปสู่อีกทุกข์หนึ่ง ซึ่งเขาไม่รู้


งั้นแปลว่าการทำสมาธิมุ่งให้คนฆ่าตัวตาย รึเป่าครับ

ไม่ใช่
การทำสมาธิ เพื่อให้ได้ความสงบ



แล้วทำไมพุทธศาสนาถึงว่าการฆ่าตัวตายมันบาปทั้งที่เราเอง อยากหนีจากความทุกข์ทั้งปวง

ที่ว่าบาป เพราะ ตายแบบมีมลทิน ตายแบบอวิชชา ตายแบบยังมี โมหะ โทสะ โลภะ อยู่
บาปคือมลทิน คือ อวิชชา

งั้นที่ว่านิพพานการพ้นทุกข์ก็คือการตายแบบ หลอกรึเป่าครับ มันดีกว่าการตายจริงๆอย่างไรคับ /QUOTE]

อันนี้ ต้องลอง ดูเอง
หากไปกำหนดรู้ก่อน จะเกิด วิจิกิจฉา สมมุติอุปาทานขึ้น

 

......................

แล้วทำไมคนในปัจจุบันนี้ที่พบปัญหาถึงคิดสั้น ไม่ว่าจะกิเลส โทสะ ราคะ

ที่เห็นเป้นข่าวทุกๆวันถึงได้คิดสั้นจังครับ ทำไมเขาถึงได้ไม่มีสติที่จะคิดครับ

สงสัยจึงถามคับ

 

ทำไมพุทธศาสนาถึงว่าการฆ่าตัวตายมันบาปทั้งที่เราเองอยากหนีจากความทุกข์ทั้งปวง

การทำสมาธิมุ่งให้คนฆ่าตัวตายรึเป่าครับ

นิพพานการพ้นทุกข์ก็คือการตายแบบหลอกรึเป่าครับ

 

คำตอบเดียว แต่สองแง่มุม คำตอบคือ ไม่มีปัญญาที่จะแก้

สองแง่คือ ตนเองก็ช่วยตนเองไม่ได้ กับ คนอื่นผู้ใหญ่บ้านยันนายก ก็ไม่มีปัญญาแก้ไขให้ได้

เมื่อหมดหวังจากเพื่อนมนุษย์ด้วยกัน แล้วโลกจะเหลืออะไรล่ะครับ

 

ถ้านิพพานคือสุขที่สุด งั้นทำไมไม่ทำให้คนอื่น พบกับความสุขได้บ้างล่ะ

อันนี้ เป็นกรรมของแต่ละคน ที่ไม่ยอมร่วมมือกัน แก้กรรม มีแต่ ยอมรับชะตากรรมงี่เง่า

 

ผมว่าอารมณ์จะเกี่ยวใหมครับ แต่เห็นว่าต้องปฎิบัติสมาธิมีสมาธิถึงจะระงับอารมณ์ได้

ทำอย่างไรให้ไม่ต้องมีสมาธิแล้วเราอารมณ์เย็นลงบ้างครับ

 

เห็นทุกข์ กับ รู้ทุกข์ มันต่างกัน

แต่ภาษาไทยนั้น อาจจะใช้ "เห็น" กับ "รู้" สลับกันไปมา หรือไม่ก็ใช้
ควบกันเช่น "รู้เห็นเป็นใจ" ...ซึ่งแปลกันไปเป็นเรื่อง " สมคบคิด "

รู้เห็นเป็นใจ น่าจะเป็นคำโบราณ ที่ใช้บอก กรรมฐาน คือ ทั้งรู้ ทั้งเห็น
มันเป็นเรื่องของใจ สัมผัส

ทีนี้ ในเมื่อต้องการแยก ก็กล่าวแบบแยกให้เป็น คนละเรื่องก็ได้ แต่อย่า
ไปงง เวลาเจอที่อื่น แล้วเขาใช้สลับไปมา


มาดูกัน

" รู้สงคราม กับ เห็นสงคราม " อันไหนเป็นเรื่อง เปรมปรี เรื่องของผู้กล้า

รู้สงคราม จะเป็น การรู้ ที่พร้อมรบ ไม่ใช่เพื่อการเข่นฆ่า ตน หรือ ใคร เพราะ
คนที่รู้สงครามแท้ๆ จะแค่ดีดพิณบนกำแพง หรือ ปล่อยให้ปัจจัยมันพอเหมาะ
ก็เดินเข้าสู่อีกเมืองได้ ไม่มีการฆ่าแม้แต่มดสักตัว

เห็นสงคราม จะเป็นการเห็น แล้วก็หวาดกลัว กามวิตก กลัวอดข้าว อดน้ำ อด
นอนอุ่น เกิดพยาบาทวิตก วิหิงสาวิตก

นะ

รู้ทุกข์ จะไม่ใช่เรื่อง ของคนกลัวทุกข์ แต่เป็นความเข้าใจใน ทุกข์ ที่มันเกิด
และเพราะ ความเข้าใจทุกข์ที่กำลังพิจารณาอยู่ ก็จะเห็นว่า ความตั้งมั่นในการ
รู้ทุกข์มีอยู่ ในขณะจิตเดียวกัน จึงโน้มไปรู้รสของ อุเบกขา ที่ปรากฏ แล้วก็
พิจารณาทุกข์ รู้ทุกขไปตามสัจจความจริงต่อเนื่อง จนแจ่มแจ้งพอที่จะ ชนะสงคราม
โดยไม่ลงโทษใครเลย

คำว่า เห็นทุกข์ ละไว้ไม่อธิบาย .....เพราะ ไม่มีประโยชน์

เว้นว่างเอาไว้ เผื่อว่า มีครูท่านไหนท่านใช้คำว่า เห็นทุกข์ เราก็จะได้
เอาเรื่อง " รู้ทุกข์ " ที่มีการสมาทานสิกขา อาจหาญ ร่าเริง เปรมปรี
เข้าใจโลก เห็นอุเบกขามีอยู่ โน้มไปสู่ความสงบ สงัด ฝากโน้น โดย
ไม่ต้อง ตัดรอน ทำให้สั้นแต่อย่างใด

 

เห็นมะ

ตาม ซัม มา กาน เปี๊ยป เลย

 

อย่าอยู่กับความคิด

ความจริง คนเรา มี กาย ความคิด ลมหายใจ

ถ้าอยู่กับกาย จะปลอดภัยจากความคิด
ถ้าอยู่กับลมหายใจ จะเบากายสบายจิต

ถ้ารู้อยู่เป็น อ่ะนะ

 

มีบ้างไหม

เห็น โดยไม่รู้
รู้ โดยไม่เห็น
เห็นคือรู้
รู้คือเห็น

 

ยกตัวอย่าง การรู้ทุกข์ แบบรู้สงคราม

ในที่นี้ ข้าสึกคือ อาการอารมณ์ไม่เย็น

เราต้องการ ชนะ อาการอารมณ์ไม่เย็น ทำอย่างไร

ก็กำหนดรู้ อาการอารมณ์ไม่เย็นให้ห่างๆ ออกมาอีกฝาก
สังเกต ฝากที่ครองอารมณ์ไม่เย็น ไม่ใช่เรา ไม่ใช่ของเรา

เห็นแล้ว ก็อย่ารีบร้อนเข้าไปประหาน ต้องการทำให้มันหายไป

ให้กำหนดรู้ ความห่าง การมายืนอีกฝาก ว่ามีไหม

ถ้ามี กำหนดรู้ลงไปเลย ขณะนั้น ยืนอีกฝากได้เพราะมี อุเบกขา

จิตมี อุเบกขา ก็คือ จิตที่มีสมาธิ มีจิตตั้งมั่น สังเกตุ ข้าสึกอยู่อีกฝาก

รอจนข้าสึก หมดกำลัง หมดปัจจัย หมดอาหาร หมดเหตุ แล้วมัน
ถอยทัพกลับไป หายไปจากจิต

มันมาอีก ก็ทำอย่างเดิม ...จนกระทั่ง รู้สงคราม รู้ทุกข์ รู้รอบ
ของการเกิดดับ การยกทัพ ถอยทัพ เพราะ เหตุปัจจัยใดมันเกิด มันดับ

ขณะที่เรา สังเกตห่างๆ มีใจเป็นคนดู มีจิตตั้งมั่น ไม่รีบรบ รีบฉวย
ทำลายข้าสึก เราก็จะรู้วิธี หยุดสงครามโดยไม่ต้องลงโทษใครเลย
ได้เนืองๆ

ดูไปเรื่อยๆ จนจิตเกิดความโน้ม มาด้าน จิตมีอุเบกขา มีจิตตั้งมั่น อยู่ที่ฐานจิต

ทำเท่านี้ก่อน หากทำได้ ก็จะ ทราบได้ด้วยตนเองว่า รู้ทุกข์ ไม่ใช่
การหนีโลก แต่รู้โลกไปตามที่มันเป็น ไม่โทษใคร ไม่ว่าจะฝ่ายไหน
เพราะ เข้าใจตามความเป็นจริง

 

รู้ให้ทัน

 

อิอิ ท่านตั้งฉากอย่าไป เมตตาเขาเลยครับ เขาติดสมมุติบัญญัติแบบนั้น ปล่อยให้เขาไม่รู้ตัว นั่นดีเหมาะสมกับเขาแล้วครับ สักวันเมื่อเขารู้ตัว เขาจะได้ ด่าตัวเอง อิอิ

 

อิอิ ดูความมั่นคง แน่วแน่ ไม่เคลื่อนออก

 

มาดู การรบ ของภิกษุในธรรมวินัยนี้กัน

ภิกษุในธรรมวินัยนี้
เป็นผู้ฉลาดในฐานะ ๑
เป็นผู้ยิงได้ไกล ๑
เป็นผู้ยิงได้เร็ว ๑
ทำลายข้าศึกหมู่ใหญ่ได้ ๑

ดูกรภิกษุทั้งหลาย ก็ภิกษุเป็นผู้ฉลาดในฐานะอย่างไร

ภิกษุในธรรมวินัยนี้ เป็นผู้มีศีล ฯลฯ สมาทานศึกษาในสิกขาบททั้งหลาย
ดูกรภิกษุทั้งหลาย ภิกษุเป็นผู้ฉลาดในฐานะอย่างนี้แล

ดูกรภิกษุทั้งหลาย ก็ภิกษุเป็นผู้ยิงได้ไกลอย่างไร ภิกษุในธรรมวินัยนี้ ย่อม
เห็นด้วยปัญญาอันชอบตามความเป็นจริงอย่างนี้ว่า รูปอย่างใดอย่างหนึ่งทั้งที่
เป็นอดีต อนาคตและปัจจุบัน เป็นภายในหรือภายนอก หยาบหรือละเอียด
เลวหรือประณีต ทั้งไกลและใกล้ รูปทั้งหมดนั้นไม่ใช่ของเรา ไม่เป็นเรา
ไม่ใช่ตัวตนของเรา

ย่อมเห็นด้วยปัญญา อันชอบตามความเป็นจริงอย่างนี้ว่า เวทนาอย่างใด
อย่างหนึ่ง ทั้งที่เ...

สัญญาอย่างใดอย่างหนึ่ง ทั้งที่เ...

สังขารเหล่าใดเหล่าหนึ่ง ทั้งที่เ...

วิญญาณอย่างใดอย่างหนึ่ง ทั้งที่เป็นอดีต อนาคตและปัจจุบัน เป็นภายในหรือ
ภายนอก หยาบหรือละเอียด เลวหรือประณีต ทั้งไกลและใกล้ วิญญาณทั้งหมด
นั้นไม่ใช่ของเรา ไม่เป็นเราไม่ใช่ตัวตนของเรา

ดูกรภิกษุทั้งหลาย ภิกษุเป็นผู้ยิงได้ไกลอย่างนี้แล

ดูกรภิกษุทั้งหลาย ก็ภิกษุเป็นผู้ยิงได้เร็วอย่างไร ภิกษุในธรรมวินัยนี้ ย่อมรู้ชัด
ตามความเป็นจริงว่า นี้ทุกข์ นี้เหตุให้เกิดทุกข์ นี้ความดับทุกข์ นี้ปฏิปทาให้ถึง
ความดับทุกข์

ดูกรภิกษุทั้งหลาย ภิกษุเป็นผู้ยิงได้เร็วอย่างนี้แล

ดูกรภิกษุทั้งหลาย ก็ภิกษุเป็นผู้ทำลายข้าศึกหมู่ใหญ่ได้อย่างไร ภิกษุใน
ธรรมวินัยนี้ ย่อมทำลายกองอวิชชาใหญ่เสียได้

ดูกรภิกษุทั้งหลาย ภิกษุเป็นผู้ทำลายข้าศึกหมู่ใหญ่ได้อย่างนี้

 

อันนี้

ดับให้เร็ว

ดับแต่ไกล

สิ้นสุดการสืบต่อที่จะตามมาเป็นพรวน