พุทธวจน : วิธีดับกรรม

วิธีดับกรรม
ภิกษุทั้งหลาย ! ...อริยมรรคมีองค์แปด นี้นั่นเอง
เป็นกัมมนิโรธคามินีปฏิปทา (ข้อปฏิบัติให้ถึงความดับไม่เหลือ
แห่งกรรม); ได้แก่ สิ่งเหล่านี้คือ :-
สัมมาทิฏฐิ (ความเห็นชอบ)
สัมมาสังกัปปะ (ความดำริชอบ)
สัมมาวาจา (การพูดจาชอบ)
สัมมากัมมันตะ (การทำการงานชอบ)
สัมมาอาชีวะ (การเลี้ยงชีวิตชอบ)
สัมมาวายามะ (ความพากเพียรชอบ)
สัมมาสติ (ความระลึกชอบ)
สัมมาสมาธิ (ความตั้งใจมั่นชอบ).
ฉกฺก. อํ. ๒๒/๔๖๕/๓๓๔

ที่มา พุทธวจน ฆราวาสธรรมชั้นเลิศ พุทธวจน : วัดนาป่าพง

 

ทางแห่งความสิ้นทุกข์
ภิกษุทั้งหลาย ! ก็ ทุกขนิโรธคามินีปฎิปทาอริยสัจ
(ข้อปฏิบัติให้ถึงความดับไม่เหลือแห่งทุกข์) เป็นไฉน ?
นี้คือ มรรคมีองค์ ๘ อันประเสริฐ คือ :-
สัมมาทิฏฐิ สัมมาสังกัปปะ
สัมมาวาจา สัมมากัมมันตะ สัมมาอาชีวะ
สัมมาวายามะ สัมมาสติ สัมมาสมาธิ.
ก็สัมมาทิฏฐิ เป็นไฉน ?
ความรู้ในทุกข์ ความรู้ในทุกขสมุทัย ความรู้ใน
ทุกขนิโรธ ความรู้ในทุกขนิโรธคามินีปฏิปทา.
สัมมาสังกัปปะ เป็นไฉน ?
ความดำริในการออกจากกาม ความดำริใน
ความไม่พยาบาท ความดำริในอันไม่เบียดเบียน.
สัมมาวาจา เป็นไฉน ?
การงดเว้นจากการพูดเท็จ งดเว้นจากการพูด
ส่อเสียด (พูดให้คนแตกแยกกัน) งดเว้นจากการพูดคำหยาบ
งดเว้นจากการพูดเพ้อเจ้อ.
สัมมากัมมันตะ เป็นไฉน ?
การงดเว้นจากการฆ่าสัตว์ งดเว้นจากการถือเอา
สิ่งของที่เขามิได้ให้ งดเว้นจากการประพฤติผิดในกาม.
สัมมาอาชีวะ เป็นไฉน ?
อริยสาวกในธรรมวินัยนี้ ละการเลี้ยงชีพที่ผิดเสีย
สำเร็จการเลี้ยงชีพด้วยการเลี้ยงชีพที่ชอบ.
สัมมาวายามะ เป็นไฉน ?
ภิกษุในธรรมวินัยนี้ ย่อมปลูกความพอใจ
ย่อมพยายาม ย่อมปรารภความเพียร ประคองจิตไว้
ตั้งจิตไว้
เพื่อ มิให้ อกุศลธรรมอันเป็นบาปที่ยังไม่เกิด
บังเกิดขึ้น
เพื่อ ละ อกุศลธรรมเป็นบาปที่บังเกิดขึ้นแล้ว
เพื่อ ให้ กุศลธรรมที่ยังไม่เกิด บังเกิดขึ้น
เพื่อ ความตั้งอยู่ ไม่เลือนหาย ความงอกงาม
ยิ่งขึ้น ความไพบูลย์ ความเจริญเต็มเปี่ยมยิ่งแห่งกุศล
ธรรมที่บังเกิดขึ้นแล้ว.
สัมมาสติ เป็นไฉน ?
ภิกษุในธรรมวินัยนี้ พิจารณาเห็นกายในกายอยู่
มีความเพียร มีสัมปชัญญะ มีสติ กำจัดอภิชฌาและ
โทมนัสในโลกออกเสียได้.
ภิกษุในธรรมวินัยนี้ พิจารณาเห็นเวทนาในเวทนาอยู่
มีความเพียร มีสัมปชัญญะ มีสติ กำจัดอภิชฌาและ
โทมนัสในโลกออกเสียได้.
ภิกษุในธรรมวินัยนี้ พิจารณาเห็นจิตในจิตอยู่
มีความเพียร มีสัมปชัญญะ มีสติ กำจัดอภิชฌาและ
โทมนัสในโลกออกเสียได้.
ภิกษุใุนธรรมวินัยนี้พิจารณาเห็นธรรมในธรรมอยู่
มีความเพียร มีสัมปชัญญะ มีสติ กำจัดอภิชฌาและ
โทมนัสในโลกออกเสียได้.
สัมมาสมาธิ เป็นไฉน ?
ภิกษุทั้งหลาย ! ภิกษุในธรรมวินัยนี้ สงัดแล้ว
จากกามทั้งหลาย สงัดแล้วจากอกุศลธรรมทั้งหลาย
เข้าถึงฌานที่หนึ่ง อันมีวิตกวิจารมีปีติและสุขอันเกิดแต่
วิเวก แล้วแลอยู่
เพราะวิตกวิจารรำงับลง เธอเข้าถึงฌานที่สอง
อันเป็นเครื่องผ่องใสแห่งใจในภายใน ให้สมาธิเป็นธรรม
อันเอกผุดขึ้น ไม่มีวิตกไม่มีวิจาร มีแต่ปีติและสุขอันเกิด
แต่สมาธิ แล้วแลอยู่
เพราะปีติจางหายไป เธอเป็นผู้เพ่งเฉยอยู่ได้ มีสติ
มีความรู้สึกตัวทั่วพร้อม และได้เสวยสุข ด้วยนามกาย
ย่อมเข้าถึงฌานที่สาม อันเป็นฌานที่พระอริยเจ้าทั้ง หลาย
กล่าวสรรเสริญผู้ได้บรรลุว่า เป็นผู้เฉยอยู่ได้ มีสติ
มีความเป็นอยู่เป็นปกติสุข แล้วแลอยู่
เพราะละสุขและทุกข์เสียได้ และความดับหาย
แห่งโสมนัสและโทมนัส ในกาลก่อน เธอย่อมเข้าถึง
ฌานที่สี่ อันไม่ทุกข์และไม่สุข มีแต่สติอันบริสุทธิ์
เพราะอุเบกขา แล้วแลอยู่
ภิกษุทั้งหลาย ! นี้เราเรียกว่า สัมมาสมาธิ
ภิกษุทั้งหลาย ! เหล่านี้แลเราเรียกว่า อริยสัจ
คือ หนทางเป็นเครื่องให้ถึง ความดับไม่เหลือแห่งทุกข์
มหา. ที. ๑๐/๓๔๓/๒๙๙.

ที่มา พุทธวจน ฆราวาสธรรมชั้นเลิศ พุทธวจน : วัดนาป่าพง
__________________

 

ลืมอะไรก็ลืมได้แต่อย่าลืมลม หายใจ ไม่ลืมลม พาให้หลุดพ้น

 

พระพุทธเจ้า ให้มรรคมีองค์ 8 ด้วยศีล 227 เป็นพื้นฐานของพระสงฆ์ครับ
ฆราวาสชั้นเลิศก็ยังไม่เป็นมรรคที่สมบูรณ์ เป็นแค่ส่วนหนึ่งในมรรคเท่านั้น

 

ครับ ถ้าคุณpongsanun ศึกษาและปฎิบัติ เช่นนั้นมา แล้วเห็นว่าเป็นเช่นนั้น ก็เป็นเช่นที่ท่านกล่าวครับ

แต่ถ้าผู้ที่เข้ามาอ่านมาศึกษา ก็ลองลงมือปฎิบติดูก่อนนะครับ เพราะสิ่งที่เป็นพุทธวจน นั้น เราต้อง ปฎิบัติ เอง จึงเห็นเอง ไม่ใช้การคาดเดาเอาเองครับ

 

พยายามอ่านที่เขียนมาแล้วครับ แต่ไม่เข้าใจสิ่งที่พยายามจะสื่อ เห็นแต่สิ่งที่เกิดจากความฟุ้งซ่านเท่านั้นเองครับ

 

ตอนผมบวชผมไม่ได้ศึกษามาเยอะหรอกครับ ตอนผมบวช
ก็มีหลวงพ่อกับผมทั้งวัดมีอยู่ 2 คน ที่เรียนรู้ก็มี บารมี 10 ศีล 227
ได้ฟังธรรมหลวงปู่หลวงตาทางธรรมยุติมาบ้าง
กับอยากรู้อะไรก็ทำเอา ที่คุยที่ฝึกก็ป้วนเปี้ยนอยู่แค่ บารมี 10 นี่หละครับ
ที่ผมพิมถึงอันนี้เพราะส่วนนี้คือฐาน ครับ ฐานที่กว้างและแน่นหนา
ตอนทำสมาธิ ก็จะกว้างตามครับ แต่ทางวัดนาป่าพง กล่าวว่ามีศีล 150
ซึ่งพระพุทธเจ้า ให้ศีลมี 227 มีกรรมฐาน 40 ตามแต่จริตครับ
ทำฐานมาอย่างไร เส้นทางเดินมรรค ก็เป็นอย่างนั้น
ผมไม้ได้มาชี้แจงว่าทำแล้วเป็นอย่างไรครับ คนทำฌาณได้ไม่จำเป็นต้องมี
ศีลขนาดนี้ก็ทำได้ แต่ที่ผมพิมก็เพื่อมาชี้แจง ฐาน
ฐานสมบูรณ์ บารมี 10 ทำมาดี ผลมันก็ออกมาดีครับ
ผมได้มาเอาอานิสงส์ สัจจะ ด้วย แต่ถ้าท่านว่าความจริงของท่านเป็นแบบนั้น
ก็ตามสะดวกเลยครับ ผมมาแสดงความจริงที่ผมฟังมาและเคยทำมาอย่างนี้ครับ

 

ผมรู้ และปฏิบัติมาเท่าที่ผมรู้ เท่านี้ หากผมได้เขียนสิ่งใดที่ได้กล่าวล่วงเกินไป ขออภัยด้วยความที่รู้เท่าไม่ถึงการด้วยครับ

 

สมมุติสงฆ์ หรือ ปุถุชน ย่อมมีปัญญาอันเป็นภาวนามัยปัญญา ที่ไม่อาจเทียบได้กับ ผู้ได้หยั่งลงสู่อริยมรรคอริยผลแล้ว

การตีความใดๆออกมา ไม่ว่าด้วยภาษาเดิมหรือภาษาชาติอื่นๆ ย่อมเจือไปด้วยทิฐิ และ ความรู้ที่ไม่ได้เป็นญาณทัสนะจากจิตที่พ้นจากกิเลส



ความหมายที่หลายคนในสำนักนี้เข้าใจ อาจไม่ตรงกับ เจตนาที่พระพุทธองค์ต้องการแสดงก็ได้



-----------------------------------------


ดับกรรม อาจจะไม่ใช่ ดับวิบากกรรม

ดับกรรม อาจหมายถึง การไม่ต้องทำกรรมที่เป็นอกุศลกรรมก็ได้

หรือ มีนัยยะสำคัญลึกซึ้งมากไปกว่านี้อีกมากมาย

 

คือที่ท่านพิมนี่ไม่ได้ผิดนะครับ แต่ผมมาพิมนี่คือเรื่อง ฐาน
จากที่เคยได้ฟังมาหน่อยๆตามคลิบของวัดนาป่าพงนะครับ
มีอธิบายโสดาบันบ้าง เรื่องไม่เอาคำกล่าวของภิกษุอื่นเลย
คือ ที่ผมพิมนี่ยังไปไม่ถึงมรรคเลยนะครับ ผมพิมนี่แค่ ฐาน ก่อนทำมรรคนะครับ
ว่าควรจะมีศีลที่ดีๆก่อน ประมาณนี้หนะครับ
และผมก็ไม่ได้มาตำหนิที่ท่านพิม ท่านเป็นคนสุภาพ
เรื่องท่านล่วงเกินนั้นไม่มีหรอกครับ แต่ท่านไม่เข้าใจผม ว่าผมพิมถึง
วัดนาป่าพง ผมไม่ได้ไปพิมพาดพิง คำพระพุทธเจ้าครับ

 

ภาวนามยปัญญา เป็นธรรมที่ไม่สามารถเอามาเปรียญเทียบกันได้ครับ

ตามสิ่งที่ผมได้รู้ ได้ปฏิบัติมา ครับ

ภาวนามยปัญญาเป็นธรรมที่เกิดจาก

การเห็นตามความเป็นจริงที่เป็นอยู่ดำรงอยู่ตามความเป็นจริง

ภาวนามยปัญญา

จึงเป็นสิ่งที่ไม่อาจใช่คำเปรียญเทียบใดๆได้ครับ

เพราะภาวนามยปัญญานี้นั้น

เป็นการปฏิบัติที่เกิดจากการรู้ เข้าใจ เฉพาะตนเอง จึงไม่สามารถเอาไปเปรียญ

เทียบได้ครับ

 

แล้วสิ่งที่พระพุทธองค์สอน ไม่ใช่ความรู้ตามความเป็นจริงหรือ??????

 

ใช้ครับ เป็นสิ่งที่พระพุทธองค์ ท่านเห็นตามความเป็นจริง ท่านรู้ตามความเป็นจริง ในความเป็นไปเพื่อความพ้นทุกข์ครับ

 

แล้วทำไมคุณถึงบอกว่า นำเอาภาวนามัยปัญญามาใช้ด้วยการเปรียบเทียบไม่ได้หละครับ

 

ภาวนามัยปัญญา ปัญญาที่ได้มาจากการภาวนา มีหลายระดับ

ตั้งแต่ สภาวะที่เหนือสมมุติเป็นปรมัตถ์ล้วนๆ กับ ที่ยังสามารถใช้สมมุติบัญญัติมาเทียบเคียงอธิบายได้


แต่คนที่จะสามารถตีความหมายเทียบเคียงให้ตรงกับเนื้อแท้นั้น ผมหมายถึง ต้องได้สภาวะธรรมแท้ด้วย ไม่ใช่ใช้แต่ปัญญาปุถุชน ตีความหมายออกมาด้วย อคติหรือทิฐิใดๆ
ที่ยังอาจถูกกิเลสปิดบังได้

 

จากที่คุณเจ้าของกระทู้ยกมา "ความดับไม่เหลือของกรรม"

คุณเข้าใจว่าอย่างไร..........

 

เข้าใจว่า เมื่อเจริญอริยมรรคมีองค์แปด ย่อมจะละตัณหาได้ เพราะละตัณหาได้ ย่อมละกรรมได้ครับ

 

"กรรม" ที่คุณเข้าใจ ในเนื้อที่หาที่คุณยกมานี้ หมายถึงอะไร

 

ผมขอความเห็นด้วยครับ ว่าคุณ DELLTAFORCE เข้าใจอย่างไร

 

อย่าย้อนถามเลย นี่เป็นการถามเพื่อขยายความเนื้อหาพระไตรปิฎกที่คุณยกมานะครับ


ในฐานะที่คุณเป็นเจ้าของกระทู้ ผมแค่ต้องการทราบเจตนาของการนำธรรมที่ยกมาเป็นหัวข้อกระทู้ ซึ่งเชื่อว่าดับกรรมฯได้นั้น คุณต้องการดับกรรม แบบไหน

กรรม ที่เป็นหมายถึงการกระทำ

กรรมที่หมายถึง ตัววิบากกรรม

หรือ แง่มุมไหน ที่คุณเข้าใจ จึงนำเสนอธรรมบทนี้


เพื่อให้คนที่มาอ่าน นำไปใช้ให้ถูกสถานะการณ์ได้


ไม่ใช่ต่างคนต่างคิดถึงคำว่า "กรรม" ในความหมายที่ต่างกัน และก็ตีความไปคนละทาง สุดท้าย ประโยชน์ที่จะได้ ก็ไม่ได้ตรงกับเจตนาของธรรมข้อนี้ที่ถูกถ่ายทอดมาในพระไตรปิฎก