จิตพร้อม? รับภัยพิบัติ

เย็นนี้มีงานเลี้ยงที่แผนก มีนักร้องมาด้วย ความบันเทิง เหล้าเบียร์เพียบ

ต้องมีคนยุให้ผมกินแน่ ผมจะหลบหลีกยังไงเพื่อไม่ให้ศีลขาด และจะวางตัวอย่างไร

จะปฎิเสธอย่างไรเพื่อไม่ให้เสียน้ำใจ จะใช้ปัญญาแก้ปัญหาอย่างไร จะพิจรณายังไง

ผลจะเป็นอย่างไร ไปวัดกำลังใจกันเลย

 

ซึ่งจากตรงนี้ เราก็มีวิธีการคัดเลือก หรือ ทดสอบท่านด้วยคำถามง่ายๆ สบายๆ เป็นกันเอ๊งกันเอง เพียงไม่กี่ข้อในเบื้องต้น แต่ได้ผลเป็นอย่างมากแบบไม่คาดคิด เพราะหลายๆ ท่าน ไม่สามารถตอบคำถามเรากลับมาได้ นั้นก็แสดงให้เห็นแล้วว่า ความตั้งใจที่อยากจะปฏิบัติของท่านมีมากน้อยแค่ไหน ที่นี้ต้องการคนจริง และจิตพร้อม ไม่ใช่ว่าแค่อยากจะมาลองของ ลองวิชากันเล่นเฉยๆ น่ะ เพราะอย่างที่บอก เราไม่ได้ทำเพื่อการพาณิชย์แต่อย่างใด เราทุกคนที่นี้ทำด้วยใจ ไม่มีเงินเดือนให้เป็นค่าตอบแทน แต่เราทุกคนได้ความสุขใจ และอิ่มใจในบุญจากการให้เป็นสิ่งทดแทน แล้วครูที่มีอยู่อย่างน้อยนิดในตอนนี้ ทุกท่านก็ต่างมีภาระหน้าที่ทางโลกที่ยังต้องหาเลี้ยงขันธ์ห้าทั้งของตัวเองและครอบครัวอยู่ พวกท่านต่างก็เสียสละเวลาส่วนตัวที่มีอยู่น้อยนิดในแต่ละวัน ที่นอกจากจะต้องดูแลจิตของตัวเองให้ใสสะอาดอยู่เสมอ(เพราะยังไม่จบกิจโดยสมบูรณ์ ยังต้องเพียรเดินทางต่อไปจนกว่าจิตจะออกจากขันธ์ห้าได้เสร็จเด็ดขาด) ก็ยังต้องสละเวลาจากการเล่นเฟสบุค(อิๆๆ ขำๆน่า)มาตอบการบ้านของลูกศิษย์อีก....

ที่พูดมาไม่ได้บ่น....แค่อยากจะเล่าให้ฟังเฉยๆ คริๆ

โมทนาสาธุ

ธรรมมณี จบ.52:z16:z16:z16

 

กลับมาแว้ว เลยนั่งเขียนการบ้านส่งครูเกษ

แนวๆทะลึ่งอะครับแต่ผลที่ออกมา ก็พอได้ครับ

 

"สมเด็จองค์ปฐมท่านตรัสไว้ว่า"

... อย่าสนใจในกรรมของบุคคลอื่น ให้สนใจกับกรรมของตนเอง

กรรมแปลว่า การกระทำอันได้แก่ ทางกาย วาจา ใจ ของเราเอง

...คนอื่นเขาจักทำกรรมอันใดมาจักมาเนื่องถึงเรา ถ้าเราไม่รับเสีย อย่างเดียว เขาจัก

เล่นงานเราได้ก็เป็นเพียงแค่กรรมเก่าเท่านั้นพอ...หมดเขตวาระของกรรมแล้ว

...กรรมเหล่านั้นจักทำอะไรเราต่อไปไม่ได้...ถ้าหากเขายังกระทำต่อไปไม่ได้

ถ้าหากเขายังทำต่อไป กรรมเหล่านั้นจักเข้าตัวเขาเอง...


...จำไว้ว่าเขาด่า เขานินทา เขาใส่ร้าย หรือกระทำใดๆมาก็ดีถ้าหากกรรมนั้นเรา

เราไม่เคยกระทำมาก่อน กรรมทั้งหลายก็จักไม่มาเข้าถึงเราเป็นอันขาด ไม่

ต้องไปโทษใคร จักต้องโทษตัวของเราเอง...

...ถ้าชาติก่อน ๆ ไม่เคยทำกรรมเหล่านี้เข้าไว้ กรรมเหล่านี้จักเกิดขึ้นกับเราไม่ได้เลย

...ต่อไปให้ตั้งใจตัดกรรม คือไม่ต่อกรรมหรือจองเวรกับใครอีกให้

เจริญพรหมวิหาร๔ให้มากๆ ตั้งกำลังใจแผ่เมตตา ไปในทิศทั้งปวงว่า เราจักไม่เป็น

ศัตรูกับใคร ใครจักเป็นศัตรูกับเราก็เรื่องของเขา ไม่ต้องเอาจิตไปเกาะการกระ

ทำของบุคคลอื่นให้เอาจิตดูการกระทำของกาย วาจา ใจของตนเองเป็นสำคัญ...

...อย่าไปเบียดเบียนตนเองและผู้อื่น... ธรรมที่นำไปสู่ ความหลุดพ้น

เล่มที่. ๑๐ หน้าที่ ๓๐ รวบรวมโดย พล. ต.ท.นพ.สมศักดิ์ สืบสงวน...ขออนุโมทนาค่ะ

...น้อมกราบสมเด็จองค์ปฐมด้วยเศียรเก้ลา และน้อมกราบพระธรรมคำสั่งสอนเจ้าค่ะสาธุ...

 

"เห็นร่างกายที่ไม่ดี ก็จงมีกำลังใจให้ดี สุขภาพร่างกายไม่ดี หรือทรุดโทรมก็เป็น

เรื่องธรรมดาไม่มีใครที่จะสามารถฝ่าฝืนกฏของธรรมดา ธรรมชาติไปได้ จงอย่า

สนใจเหตุการอื่น ๆให้มากไปกว่าการละเสียซึ่งกิเลสที่มีอยูในใจตนเอง

และเมื่อมองร่างกายที่ที่มันไม่ดี มันน่าเกลียด เราก็หันมามองตัวเรา แล้วก็เตือน

ตัวเองว่าอย่าไปมองเป็นของน่าเกลียดให้มองสิ่งนั้นแล้วกลับมามองตนเอง แล้ว

บอกกับตนเองว่าเมื่อถึงเวลา ที่เวลานั้นมาถึงตนเองนั้น มันก็ไม่แตกต่างจากกันเลย

...ให้มองสิ่งนั้นด้วยความเมตตา มองให้เห็นว่าสิ่งที่เห็นนั้นคือความจริงที่หนีไม่พ้น

...เมื่อเราเห็นแบบนั้น ตัวเราเองต้องเข้าใจว่าสิ่งที่เราเห็นนั้น คือความไม่เที่ยง เป็น

ปกติจงมองเห็นร่างกายนั้นเป็นไปตามความจริง เตือนใจตนเองให้ยอมรับความ

เป็นจริงยอมรับกฏธรรมดา ธรรมชาติเข้าไว้อย่าดิ้นรนเดือดร้อนอะไรมันจะเกิดมันก็เกิด

...ขออย่างเดียวเราอย่าประมาทในชีวิตให้นึกถึงความตายเอาไว้ทุกเวลา ทำอะไรทำด้วย

ความสงสารและเมตตา ไม่หวังผลตอบแทนใด ๆ ขอฝากไว้กับท่านผู้อ่านทุกๆท่านค่ะ

...เพราะทุกถ้อยคำที่เขียนมานี้เกิดขึ้นกับตนเองจึงนำมาบอกเล่าในกระทู้ค่ะ...

 

ทุกสิ่งทุกอย่างสำเร็จได้ด้วยใจที่มีอิทธิบาท 4

อีกหนึ่งกำลังใจดีๆ และ ตัวอย่างที่ดี จากน้องอิ่ม(บุญ) หนูน้อยวัยเพียง 4 ขวบครึ่ง
ซึ่งมีพลังความศรัทธาอันแรงกล้าที่จะสร้างความดี ด้วยดวงจิตที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความศรัทธานั้นย่อมมีแรงขับเคลื่อนผลักดัน
จนส่งผลให้ดวงจิตน้อยๆของน้องอิ่ม(บุญ)มีพลังใจที่เข้มแข็งในการมุ่งมั่นสร้างความดี ทำประโยชน์เพื่อสังคม
แม้จะยังคงเป็นเด็กตัวเล็กๆ แต่มิได้เป็นอุปสรรคต่อจิตใจที่มุ่งมั่นของหนูน้อยได้เลย
สิ่งหนึ่งที่น้องอิ่ม(บุญ)มีอยู่ในดวงจิตนั่นคือ อิทธิบาท 4 ที่ทำให้มนุษย์ตัวเล็กๆ แต่กลับมีจิตใจที่ยิ่งใหญ่ เข้มแข็ง และกล้าหาญเจืออยู่ด้วย
มุ่งมั่นทำในสิ่งที่ปรารถนาจนเกิดผลสำเร็จได้ในที่สุด ช่างน่านับถือในดวงจิตอันบริสุทธิ์ของหนูน้อยเป็นอย่างยิ่ง

อิทธิบาท 4
คำว่า อิทธิบาท แปลว่า บาทฐานแห่งความสำเร็จ หมายถึง สิ่งซึ่งมีคุณธรรม เครื่องให้ลุถึงความสำเร็จตามที่ตนประสงค์
ผู้หวังความสำเร็จในสิ่งใด ต้องทำตนให้สมบูรณ์ ด้วยสิ่งที่เรียกว่า อิทธิบาท ซึ่งจำแนกไว้เป็น ๔ คือ
๑. ฉันทะ ความพอใจรักใคร่ในสิ่งนั้น
๒. วิริยะ ความพากเพียรในสิ่งนั้น
๓. จิตตะ ความเอาใจใส่ฝักใฝ่ในสิ่งนั้น
๔. วิมังสา ความหมั่นสอดส่องในเหตุผลของสิ่งนั้น

[ame=http://www.youtube.com/watch?v=cwvYkuz-LOo]น้องอิ่มจะไปส่งการบ้านวันเด็ก - YouTube[/ame]

หวังว่าคลิปวีดิโอของน้องอิ่ม(บุญ) จะได้มีส่วนในการช่วยสร้างกำลังใจ
และเป็นแรงบันดาลใจให้กับทุกๆท่านได้บ้างนะค่ะ

 

ธรรมะกับการดำรงชีวิต

[ame=http://www.youtube.com/watch?v=WbVwiJCE0Ao&feature=share&list=PLUshcPt7zmqgc00DlJLkXtdDAmrsj292d&index=5]กิสาโคตมีเถรี 2 - YouTube[/ame]

คืนหนึ่ง ภิกษุณีกิสาโคตมี ถึงวาระอยู่เวรเฝ้าอุโบสถจึงจุดประทีปแล้วนั่งดูประทีปนั้น แสงไฟบางครั้งก็สว่างมาก บางครั้งก็ดับไป นางได้กำหนดวงประทีปนั้นเป็นอารมณ์ พลางคิดว่า “สัตว์ทั้งหลายย่อมเกิดขึ้นและดับเหมือนดวงประทีปที่ตั้งอยู่ ณ เบื้องหน้านี้ เมื่อถึงนิพพานแล้วอาการเกิดและดับย่อมไม่มี”

พระศาสดาประทับอยู่ ณ พระคันธกุฎีส่วนพระองค์ ได้ทรงทราบวารจิตของภิกษุณีกิสาโคตมีแล้ว จึงทรงแผ่พระโอภาสออกไปเสมือนประทับนั่งอยู่ ณ เบื้องหน้าของภิกษุณีนั้นเอง แล้วตรัสว่า

“โคตมี ถูกแล้ว เธอคิดอย่างนั้นถูกแล้ว ความเป็นอยู่แม้เพียงขณะเดียวของบุคคลผู้ได้เห็นนิพพาน ประเสริฐกว่าชีวิตของบุคคลผู้มิได้เห็นพระนิพพาน แม้เป็นอยู่ตั้งร้อยปี”

พระศาสดาผู้ทรงอนุเคราะห์โลก ได้ตรัสอธิบายพระธรรมแก่นางกิสาโคตมีอีกเป็นอเนกปริยาย เมื่อจบลงนางก็ได้บรรลุอรหัตผลด้วยประการฉะนี้

ภาคผนวก

เรื่องกิสาโคตมี


“ผู้ใดไม่เป็นอมตบทแม้เป็นอยู่ถึงร้อยปี ความเป็นอยู่ของเขานั้นไม่ประเสริฐ ส่วนผู้เห็นอมตบท แม้เป็นอยู่เพียงวันเดียวก็ประเสริฐ”

อมตบทในที่นี้ทรงหมายเอาพระนิพพาน อันผู้บรรลุไม่ต้องเกิดแก่เจ็บตายอีกต่อไป เป็นการหยุดยั้งครั้งสุดท้ายแห่งการระหกระเหินในสังสารวัฏ ไม่ต้องทนต่อกงล้ออันทารุณของสังสารจักรอีกต่อไป

“ นิพพาน ” ตามตัวอักษรแปลว่า “ความดับ” หมายถึงดับเพลิงกิเลสและเพลิงทุกข์ เพลิงกิเลสนั่นคือ ราคะ โทสะ โมหะ หรือโลภ โกรธ หลง เป็นต้น

เพลิงทุกข์หมายถึงความแก่ ความเจ็บ ความตาย ความเศร้าโศกเสียใจเพราะเหตุต่างๆ มีการพลัดพรากจากบุคคลและสิ่งอันเป็นที่รักเป็นต้น

“นิพพาน” แปลว่า “ออกจากเครื่องร้อยรัดเสียบแทง” หมายถึงออกจากตัณหาอันเสมือนหนามแทงใจ การถอนตัณหาเสียได้ ท่านเรียกว่า พระนิพพาน (ตณฺหาย วิปฺปหาเนน นิพฺพานํ อิติ วุจฺจติ)

โดยปริยายหนึ่ง ท่านกล่าวพระนิพพานไว้ ๒ คือ
๑. สอุปาทิเสสนิพพาน
๒. อนุปาทิเสสนิพพาน

ประการแรก หมายถึง ท่านผุ้ละกิเลสหมดแล้ว แต่ยังมีชีวิต ประการที่สอง หมายถึง ท่านผู้ละกิเลสหมดแล้วด้วยดับขันธ์แล้วด้วย คำอธิบายนี้เป็นที่ยอมรับกันทั่วไปในเมืองไทยเรา เพราะตำราเรียนได้อธิบายไว้อย่างนี้

อีกนัยหนึ่ง ท่านอธิบายแตกต่างออกไป คือ สอุปาทิเสสนิพพาน ท่านแปลว่าดับกิเลสยังมีกิเลสเหลือ คือดับได้บางส่วน ยังเหลือเป็นบางส่วน ตัวอย่างการดับกิเลสของพระโสดาบัน พระสกทาคามี และพระอนาคามี ส่วนอนุปาทิเสสนิพพานนั้นท่านแปลว่าดับกิเลส ไม่มีกิเลสเหลือคือดับหมดทุกส่วน ตัวอย่างนิพพานของพระอรหันต์

ท่านกล่าวคุณลักษณะพิเศษของนิพพานไว้หลายประการ เช่น นิพพานว่างอย่างยิ่ง (นิพฺพานํ ปรมํ สุญฺญํ) คือว่างจาก โลภ โกรธ หลง พระนิพพานเป็นสุขอย่างยิ่ง (นิพฺพานํ ปรมํ สุขํ)

ที่ว่าเป็นสุขอย่างยิ่งนั้น หมายเอานิพพานของท่านที่ยังมีชีวิตอยู่ ส่วนท่านผู้ดับขันธ์ไปแล้ว ย่อมไม่สุขไม่ทุกข์ หลักฐานจากพระบาลีที่ว่า

“อถ รูปา อรูปา จ สุขทุกฺขา ปมุจฺจติ
ย่อมพ้นจากรูป อรูป สุขและทุกข์ทั้งมวล”

บทอันไม่ตายคือพระนิพพานนี้เป็นจุดมุ่งสูงสุดของพระพุทธศาสนาเหมือนอย่างว่า มหาสมุทรมีรสเดียวคือรสเค็มฉันใด ธรรมวินัย ข้อสั่งสอนทั้งปวงของพระสัมมาสัมพุทธเจ้าก็ฉันนั้น มีรสเดียวคือวิมุติ ความหลุดพ้นจากอาสวะทั้งปวง บุคคลผู้บรรลุอมตบทแล้ว แม้เป็นอยู่เพียงวันเดียวก็ประเสริฐกว่าบุคคลผู้ไม่เห็นอมตบทแม้ชีวิตอยู่ถึง ๑๐๐ ปี

อีกแห่งหนึ่ง พระพุทธองค์ตรัสเพราะทรงปรารภนางกิสาโคตมีเหมือนกันว่า

“มัจจุย่อมพานรชนนั้นผู้เมาในบุตรและปศุสัตว์ ผู้มีใจข้องในอารมณ์ต่างๆ ไป เหมือนห้วงน้ำใหญ่พัดเอาชาวบ้านผู้หลับอยู่ไปฉะนั้น”

ความเมานั้นมีหลายอย่าง เช่น เมาเหล้า เมารัก เมาลาภ ยศ สรรเสริญ สุข เมาในบุตรภรรยา และทรัพย์สมบัติ

เมาเหล้า คือการดื่มน้ำเมาอย่างใดอย่างหนึ่ง จนมีอาการมึนเมา อาการมึนเมาอยู่ในระดับต่างๆ กันมากหรือน้อยที่สุดแต่จำนวนน้ำเมาที่ดื่มเข้าไป “เมาเหล้าเช้าสายก็หายไป แต่เมาใจนี้ประจำทุกค่ำคืน”

ความเมารัก คือการลุ่มหลงในเพศตรงข้ามจนกระทั่งลืมเหตุผลชั่วดี อย่างที่ท่านว่า

“เมาตัณหาบ้ากามเพราะความรัก
มักจูงชักให้เสพผิดเหมือนติดฝิ่น
ลืมมิตรแท้แม่พ่อเพราะมลทิน
ถึงเห็นอินทร์หน้าเขียวไม่เหลียวแล”

อาการของผู้เมารัก คือไม่เห็นอะไรดีไปกว่าหญิงหรือชายที่ตนรัก ยอมสละทุกอย่างเพื่อความรัก ชั่งคุณค่าของสิ่งต่างๆ ในโลกนี้ว่า มีค่าน้อยกว่าความรักเสียสิ้น

เมาลาภ ทำให้มีความต้องการไม่มีสิ้นสุด ต้องลำบากตรากตรำเป็นอันมากในการแสวงหา และการระวังรักษา หาได้มาเท่าไรก็ไม่รู้สึกพอเป็นเหตุให้หาความสุขในชีวิตยาก

เมายศ ทำให้ระเริงไปว่าตนดีกว่าคนอื่น เป็นเหตุยกตนข่มท่าน เหยียดหยามเพื่อนมนุษย์ด้วยกันว่าต่ำต้อยกว่าตน จิตใจกระด้าง อวดดี อวดเด่น

เมาสรรเสริญ เหมือนดื่มเหล้าหวาน อยากได้อยู่เรื่อยๆ ใครตำหนิเข้าหน่อยก็ไม่พอใจมาก เมื่อเมาแล้วก็เป็นเหตุให้แยกไม่ออกว่าอันไหนเป็นคำสรรเสริญจริง อันไหนปลอม โดยเฉพาะอย่างยิ่งคนที่อยู่ในฐานะสูงย่อมรับคำสรรเสริญปลอมได้ง่าย ทำผิด ทำไม่ชอบก็ไม่มีใครกล้าติเตียนต่อหน้า ปล่อยให้ทำไป แต่พอทำชอบเข้าหน่อยก็มีคนเสนอหน้าเข้ามาชมเชยเสียมากมาย เมื่อบ่อยเข้าก็ทำให้ตนเข้าใจผิดไปว่า ตนเป็นผู้ควรได้รับแต่สรรเสริญประการเดียว หาควรมีใครมาตำหนิไม่ จึงเป็นเหมือนเด็กที่ชอบกินแต่ของหวาน

คำสรรเสริญมีคุณค่าในทางเป็นกำลังใจ แต่ก็เป็นอันตรายอย่างยิ่งสำหรับคนที่หลงและเมามัน

เมาสุข ทำให้ติดในความสุขนั้นๆ พอมีเรื่องต้องทุกข์หน่อยก็ทนไม่ได้ สบายมาเสียจนเพลิน ความจริงที่คนไม่ค่อยคิดถึงก็คือ ความทุกข์ต่างหาก มิใช่ความสุข ที่ทำให้คนเข้าใจชีวิต รู้จักชีวิตและรู้จักเพื่อนมนุษย์ ตลอดจนถึงได้รู้จักตนเองดีขึ้น

เมาบุตรภรรยา เป็นเหตุให้ไม่มีเวลาเป็นของตน มัวยุ่งอยู่กับเรื่องบุตรและภรรยาตลอดวัน ตลอดเดือน ตลอดปี มีความเพลิดเพลินหลงใหลอยู่ในบุตรภรรยาจนลืมนึกถึงสังขารและความเป็นไปอันแท้จริงของตน

ความเพลิดเพลิน และความทุกข์โศก ความยุ่งใจ ความกังวล เพราะบุตรภรรยานั้น มีคละเคล้ากันไป ประเดี๋ยวก็สุข ประเดี๋ยวก็ทุกข์ ประเดี๋ยวก็หัวเราะ ประเดี๋ยวก็ร้องไห้

บุคคลผู้รักบุตรภรรยานั้น ไม่ควรรักจนหลง เพราะความหลังทำให้บุตรภรรยานั้นเสียคนได้ง่ายที่สุด

เมาทรัพย์สมบัติ มีนัยเดียวกับที่กล่าวมาแล้วในเรื่องลาภ ผู้มีปัญญาอาศัยทรัพย์สมบัติเป็นเพียงเครื่องอุปกรณ์แห่งชีวิต เป็นนายแห่งทรัพย์สมบัติ ส่วนคนโง่ เอาตนเป็นทาสของสมบัติ ยอมทำชั่วเพราะเหตุแห่งทรัพย์สมบัติ เช่น ปล้นทรัพย์ ลักทรัพย์ โกงหรือยักยอก ตลอดถึงฆ่าคนเพื่อชิงทรัพย์

ทรัพย์นั้นมีทั้งคุณและโทษ สุดแล้วแต่การเข้าไปเกี่ยวข้องกับมัน

บุคคลผู้เมาอยู่อย่างนี้ มีจิตข้องในอารมณ์ต่างๆ อย่างนี้ย่อมไม่พ้นจากมัจจุราชได้ ย่อมตกอยู่ในอำนาจของมัจจุราชเหมือนคนหลับตกอยู่ภายใต้ห้วงน้ำใหญ่ที่พัดท่วมในราตรีฉะนั้น

ที่มา: ธรรมะกับการดำรงชีวิต

 

[ame=http://www.youtube.com/watch?v=7cylzjvf0vk&feature=share&list=PLeRJe38KsxY6HDt7r5l4Yb0il8mKu3q9u]André Rieu - Les Feuilles Mortes (Autumn Leaves) - YouTube[/ame]

เสียงมีชีวิต...

ลองฟังดูนะ ว่าจริงป่าว
ฟังแล้ว เหมือนกายใจจะลอยไปที่ไหนๆ ม่ายรุ๊

ที่ให้ฟังกันนี่ มิใช่ไรหรอก
อยากให้ดูอารมณ์จิตตนเอง ดูดิว่ามันลื่นไหลได้จริงๆไหม
เอาที่จิตเรามันชอบนี่แหล่ะ เห็นชัดดี
แต่ถ้าเอาที่เราไม่ชอบแล้ว เราก็จะมองไม่เห็นจิต ไม่เห็นอารมณ์จิตตนเอง

โมทนาสาธุ
ในยามนี้ ขอให้ทุกท่านมีความสุขมากๆกันนะครับ
ขอเอาช่วย ผู้ที่ยังไม่พ้น คำว่า ทุกข์
โดยเฉพาะ ขันธ์๕ ตนเอง

ฝึกดูจิต อารมณ์จิต ฝึกดูเกิดดับของจิต คือเหมือนฝึกการเกิดภพ เกิดชาติของตนเอง

ภูทยานฌาน

 

สาธุค่ะ ครูพี่ภู ท่านได้สรรหาอะไร ที่เป็นธรรมชาติ อย่างสวยงาม มาให้ชม แต่แฝงไปด้วยธรรมะ เพราะธรรมชาติ หรือธรรมะก็ไม่แตกต่างกัน เพราะการที่เราเข้าใจธรรมชาตินั้นเอง..อย่างเช่นใบไม้ ที่รวงหล่น ลงมา เพราะแก่เต็มที่ ก็เหมือนชีวิตของคน ที่แก่แล้ว ก็จะต้องตาย คือ มีเกิด แล้วก็ต้องมีตาย และการเกิดมาก็ไม่ต่างกับธรรมชาติ ที่มีฝน มีฟ้า มีสว่าง มีมืด และชีวิตทุกๆคนก็มีการที่จะต้องเจออุปสรรคนาๆประการ และเราผู้เจอ จะนําเอาชีวิตให้ผ่านพ้นไปได้ไหมนั้น ก็ขึ้นอยู่กับเรานั้นเอง..ว่าเราเข้าใจธรรมชาติของการเกิดมากน้อยเพียงใด จึงขออนุโมทนาสาธุค่ะ

 

ชอบเพลง ผีเสื้อ (André Rieu - Butterfly) ทำนองคล้ายเพลง หนักแผ่นดิน ไม่เชื่อลองฟังดูครับ (หรือช่วงนี้ผมเครียดไปนะ) ;D

 

​

นำภาพท่านพ่อสมเด็จองค์ปฐมที่หล่อเสร็จแล้วทั้ง 3 องค์ มาให้ได้โมทนาบุญกันอีกครั้งค่ะ สาธุ สาธุ สาธุ​

 

จะขอเล่าประสบการณ์จริงของญาติ ที่เป็นลูกพี่ ลูกน้อง และผู้เขียนจะสนิทกับเขา เพราะผู้เขียนเคยไปอยู่ด้วยกันตอนวัยรุ่น เพราะแม่ส่งไปอยู่อุบลตอนจบม.6 อยู่ได้ไม่นานประมาณ เกือบเดือน และหลังจากนั้นก็ไม่ได้เจอกันจนเกือบยี่สิบกว่าปี...

แต่เพราะความที่เราเคยร่วมเป็นพี่น้องกันมาจึงมีความผูกพันธ์กันอยู่ จนปีที่แล้วผู้เขียนได้เดินทางกลับไทย และบังเอิญ ญาติคนนี้ ก็เดินทางมาขอนแก่น เพื่ออบรมเกี่ยวกับหน้าที่การงาน เพราะเขาได้ทํางานเป็นข้าราชการ และประจําอยู่ทางเหนือ

และก็เป็นเวลาห่างไกลจนได้มาเจอกัน ก็ประมาณ ยี่สองปีเห็นจะได้ เราก็คุยกันอย่างแบบคนที่เราไม่เจอกัน เขาก็ถามเราว่า ความสุขที่แท้จริงอยู่ไหน? เขามีทุกๆอย่างแต่ก็ไม่สุข เพราะคิดเป็นห่วงแต่ชาวบ้าน คือเขามีลูกสาว สามคน และสามีอีกหนึ่งคน ก็ทั้งหมดในครอบครัว เป็นห้า เขาก็ทําแต่งาน และมีรายได้ และส่งเสียลูกให้มีการศึกษา แต่ก็หาสุขยังไม่เจอ จนมีเหตุการณ์วันหนึ่งเกิดขึ้นกับเขา

ช่วงปีใหม่เขาลื่นล้มลงไปบนถนน และก็บาดเจ็บขั้นเลือดตก ยางออกเลย เพราะรองเท้า ที่เขาใส่นั้นมันหมดประสิทธิ์ภาพ เพราะเขาอยากชื้อ แต่เขาก็จับแล้ว จับอีก แต่ก็ไม่ชื้อ เพราะความประหยัดที่รักลูก และห่วงลูกเขา และพอเขาล้มลงไปตอนนั้นจิตเขาคิดได้ ว่าถ้าเราตายตอนนี้ ชีวิตก็หมดความหมาย และที่เราทําอยู่นี้ เพื่อลูก เพื่อสามี เพื่อครอบครัวนี้ละ? จะเอาอะไรไปได้ เขาคิดได้ตอนนั้น จิตเขาเริ่มเปลี่ยนแปลงไป และผู้เขียนก็ยิ่งได้ที่ส่งธรรมะให้เป็นฉากๆ

เพราะอยากให้เขาเห็นมานานแล้ว จนวันนี้เขาเล่าและให้ผู้เขียนฟัง ผู้เขียนทั้งดีใจ และขอขอบคุณสิ่งศักดิ์สิทธิ์ ที่ให้เขามีวันนี้ และเขาเริ่มปล่อยวางได้เยอะมาก และจะเริ่มเข้ามาสนใจในธรรม จึงนํามาเล่าสู่กันฟัง หวังว่าคงเป็นธรรมทานได้ไม่มาก ก็น้อยค่ะ สาธุค่ะ ขอให้ญาติของข้าพเจ้าจงมีดวงตาเห็นธรรมยิ่งๆขึ้นไปด้วยเทอญ. สาธุค่ะ

 

​

 

​

 

​

 

​

 

​

 

​

ตัวผู้รู้เหมือนเรือ ถึงฝั่งแล้วต้องทิ้งเรือ

หลวงพ่อปราโมทย์ : หลวงปู่ดูลย์เคยบอกหลวงพ่อนะ ผู้ปฏิบัติที่มีชื่อเสียงมากมายนะ ท่านบอกว่าส่วนใหญ่ก็มาตายอยู่ตรงนี้แหละ มาติดอยู่ที่ตัวผู้รู้นี้ มาติดอยู่ที่ตัวจิต รักษาจิตไปนิรันดรนะ ไม่สามารถปล่อยวางจิตได้ เราก็ต้องเห็นว่า ตัวผู้รู้เองก็ตกอยู่ใต้ไตรลักษณ์ มันถึงจะปล่อยตัวผู้รู้ได้ ปล่อยตัวผู้รู้ได้คราวนี้ก็ไม่มีอะไรให้จับแล้ว ค่อยๆฝึกไป

แต่ตอนนี้ต้องมีผู้รู้ก่อน อย่าเพิ่งปล่อย ตัวผู้รู้เหมือนเรือ ขึ้นบกแล้วก็ทิ้งเรือ ขณะที่ขึ้นบกกับขณะที่ทิ้งเรือเนี่ย สมมุติว่าเรือมาจอดใกล้ๆตลิ่ง เรากระโดดข้ามไปนะ มันต่อเนื่องกันไป แล้วก็ทิ้งตอนที่มันถึงฝั่งแล้ว ตอนนี้ยังต้องอาศัยตัวผู้รู้ เหมือนเรือ เรากำลังเดินทางในทะเลอยู่ ในวัฏฏะ มีตัวผู้รู้เหมือนเรือ อาศัยมันไป เดินปัญญาแก่รอบก็ถึงฝั่ง


หลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช

 

​

 

​