หลงทาง

อันนี้ก็เห็นด้วยครับ อภิญญามีกำลังมาก หลวงพ่อฤษีท่านเคยปรารภไว้เหมือนกัน ซึ่งหากนำกำลังอภิญญานี้มาพิจารณาสักกายะฑิฐิ ตัวเดียว ก็สามารถสำเร็จมรรคผลจนถึงอรหัตตผลได้ แตกต่างจากสุกขวิปัสสโกมาก ที่ต้องทำความเพียรมาก และไปอย่างช้าๆ บรรลุแล้วรู้แล้วก็แบบเงียบๆ ไม่ค่อยโผงผาง...

เคยนั่งคุยกับหลวงพี่อาจินต์,หลวงพี่โอ,หลวงพี่ชัยวัฒน์ ท่านก็บอกว่า ท่านชอบสุกขวิปัสสโกมากกว่า เรื่องมโนมยิทธิเต็มกำลังก็ถามท่าน ท่านว่ายังไม่เคยทำได้เลย แถมครึ่งกำลังนี่ยังกระท่อนกระแท่น อันนี้ผมก็ว่าต่างคนต่างชอบ...

บั้นปลายหลวงพ่อเทพ ท่านปรารถฤทธิ์ที่ผ่านมา ท่านว่า เดี๋ยวนี้หลวงพ่อ ไม่ค่อยเอาแล้วนะ นั่งสมาธิ ให้ใจเราสบายๆ ค่อยๆพิจารณาไปดีกว่า...
จะมีบ้างก็ตอนที่ท่านอารมณ์ดีๆนึกครึ้มขึ้นมาก็ทำให้ดูบ้าง..
กับเวลาไปต่างประเทศก็แสดงให้โยมดูเพื่อฉลองศรัทธา...

ครั้งหลังที่ท่านพ่นน้ำมันเดือด หลังจากพ่นเสร็จ ฉันอาหารไม่ได้ไปหลายวัน ฟันปลอมละลาย ปากพอง...ท่านบอกว่า จิตเราไม่นิ่ง เคลื่อนนิดเดียว มันลวกปากเอา...แต่ท่านไม่แสดงอาการ ลูกศิษย์ต้องต้มข้าวต้มให้ฉันอยู่หลายวัน...

หลังจากท่านมรณภาพไปแล้ว ก็ปรากฎเป็นดวงไฟสีเขียวลอยไป-มา ทั้งที่วัด และบางครั้งก็ไปหาลูกศิษย์หลายๆคนให้เห็น...
จึงมีลูกศิษย์ที่อยู่กับท่านมาสิบกว่าปี...เที่ยวไปบอกว่า หลวงพ่อมรณภาพแล้วกลายไปเป็น ปอบ...แล้วเธอผู้นั้นก็ทิ้งหลวงพ่อไป คือ เลิกเคารพนับถือไป...

ส่วนตัวผมเอง มีความเชื่อส่วนตัวว่า หลวงพ่อเป็นพระโพธิสัตว์ และหลวงพ่อยังอยู่ ยังคอยคุ้มครอง ปกปักรักษา ลูกศิษย์ทุกคน ...

 

ประวัติหลวงพ่อพระครูมงคลบุญญาคม (ครูบาบุญมา สุภทฺโท)
วัดสามัคคีธรรม ต.บ้านสา อ.แจ้ห่ม จ.ลำปาง
หลวงพ่อครูบาบุญมา มีสมณศักดิ์ที่ พระครูมงคลบุญญาคม เจ้าอาวาสวัดสามัคคีธรรม ต.บ้านสา อ.แจ้ห่ม จ.ลำปาง ท่านมีใจประกอบด้วยเมตตาธรรมสูง ประชาชนต่างให้ความเคารพนับถือท่านอย่างมากมาย ชอบให้การช่วยเหลือแก่ผู้ที่เดือดร้อน และคอยแนะนำพร่ำสอนให้ทำแต่ความดีอยู่ในศีลธรรม
ชาติภูมิ
หลวงพ่อครูบาบุญมา ท่านมีนามเดิมว่า บุญมา นามสกุล ตามปัญญา เกิดเมื่อ วันที่ ๕ มิถุนายน พ.ศ. ๒๔๖๗ ขึ้น ๔ ค่ำ ปีใจ้ (ชวด) บิดาชื่อ นายมี มารดาชื่อ นางเอ้ย นามสกุล ตามปัญญา อยู่บ้านเลขที่ ๓๐ หมู่ ๕ ต.บ้านสา อ.แจ้ห่ม จ.ลำปาง มีพี่น้องด้วยกันทั้งหมด ๖ คน มีพี่ ๒ คน น้อง ๓ คน หลวงพ่อครูบาบุญมาเป็นบุตรคนที่ ๓
เมื่ออายุได้ ๗ ปี ได้เข้ารับการศึกษาเล่าเรียนจนจบชั้นประถมศึกษาปีที่ ๔ ซึ่งเป็นการศึกษาภาคบังคับในสมัยนั้น พออายุได้ ๑๕ ปี จึงได้บรรพชาบวชเป็นสามเณร ที่วัดบ่อส้ม ต.บ้านสา อ.แจ้ห่ม จ.ลำปาง (ปัจจุบันเป็นวัดร้าง) เมื่อวันที่ ๗ พฤษภาคม พ.ศ. ๒๔๘๒ โดยมี หลวงพ่อพระครูปัญญาโสภิต วัดบ้านโป่งชัย (อดีตเจ้าคณะแขวงแจ้ห่มรูปแรก ปัจจุบันเป็นวัดร้าง) เป็นพระอุปัชฌาย์ แล้วจึงศึกษาเล่าเรียนอักขระ พยัญชนะจนแตกฉานอยู่ ๕ ปี จึงอุปสมบทเป็นพระภิกษุ เมื่ออายุ ๒๐ ปี เมื่อวันที่ ๘ พฤษภาคม พ.ศ. ๒๔๘๗ เวลา ๑๓.๑๐ น. ณ วัดสาหลวง ต.บ้านสา (ปัจจุบันไม่มีให้เห็นแล้ว เพราะจมน้ำตอนสร้างเขื่อนกิ่วลม แล้วได้แบ่งย้ายมาสร้างวัดใหม่ เป็นวัดสาญาณพลาราม แล้ววัดสาหลวงก็ย้ายไปอยู่ที่ ต.นิคมพัฒนา อ.เมือง ) โดยมี พระครูโถมณียคุณ (อดีตเจ้าคณะอำเภอแจ้ห่ม เจ้าอาวาสวัดบ้านเป้า อ.เมือง) เป็นพระอุปัชฌาย์ พระสุข คมฺภีโร เป็นพระกรรมวาจาจารย์ พระตัน สุทินฺธโร เป็นพระอนุสาวนาจารย์ ได้รับฉายาว่า “สุภทฺโท” เมื่ออุปสมบทแล้ว ได้ตั้งใจศึกษาเล่าเรียนจนสามารถสอบได้นักธรรมชั้นเอก
สำหรับการศึกษาวิชาอาคม นั้น ท่านร่ำเรียนมาจากพระอุปัชฌาย์ของท่านก่อน โดนเน้นการเรียนวิปัสสนากรรมฐานและลงอักขระแผ่นยันต์ ต่อมาได้เข้าเรียนวิปัสสนากรรมฐาน ณ สำนักเรียนวัดมหาธาตุ กรุงเทพฯ ที่มีชื่อเสียงโด่งดัง โดยเป็นศิษย์ของสมเด็จพระพุฒาจารย์ (อาจ อาสภะเถระ) และพระธรรมธีรราชมหามุนี (โชดก ปธ.๙) ทั้งยังได้ศึกษาเล่าเรียนวิปัสสนากรรมฐานกับครูบาธรรมชัย วัดปงสนุก อ.เมือง จ.ลำปาง อยู่หลายปี และได้เข้าไปปฏิบัติธรรมตามแนวของครูบาเจ้าเกษม เขมโก แห่งสุสานไตรลักษณ์ โดยยึดหลักปฏิบัติตามแนวทางของครูบาเจ้าเกษม มาตลอด
หลังจากนั้น หลวงพ่อครูบาบุญมา จึงออกหาความรู้เพิ่มเติม และได้มีโอกาสได้ศึกษาวิชาอาคมกับ หลวงพ่อครูบายอดใจ สิริโย เจ้าอาวาสวัดทุ่งเกวียน อ.ห้างฉัตร จ.ลำปาง ซึ่งเป็นพระเกจิที่มีชื่อดังในขณะนั้น จนมีความรู้แตกฉานเป็นอย่างดี และได้ไปศึกษาวิปัสสนากรรมฐานกับ ครูบาพรหมา วัดพระพุทธบาทตากผ้า อ.ป่าซาง จ.ลำพูน ซึ่งเป็นสำนักเรียนวิปัสสนากรรมฐานสำนักใหญ่ที่มีชื่อเสียงในสมัยนั้น
คุณลักษณะเด่นของหลวงพ่อครูบาบุญมา สุภทฺโท วัดสามัคคีธรรม ต.บ้านสา อ.แจ้ห่ม จ.ลำปาง ท่านชอบความสันโดษ อารมณ์ดี คำพูดของท่านส่วนมากจะเป็นปริศนาธรรม (ปัญหาดิบ) ผู้คนไปหาท่านส่วนมากมักจะได้โชคลาภกันบ่อย ท่านมีความเมตตาต่อคนทั่วไป ไม่ชอบโอ้อวดในคุณวิเศษของตัวเอง เคารพนับถือครูบาอาจารย์เป็นที่สุด โดยเฉพาะครูบาเจ้าเกษม เขมโก

จากหนังสือ เมืองพระ ฉบับที่ ๖๐ ประจำเดือนมกราคม ๒๕๕๓

 

ติดตามอ่านเรื่องราวที่ท่านถ่ายทอดไว้ มาสักระยะหนึ่งแล้วแบบเงียบๆ จากหลายๆกระทู้ ทำให้ได้ความรู้ความเข้าใจ ทางธรรมเพิ่มขึ้น ขอบคุณจากใจค่ะ

 

..... สาธุในธรรมมทานที่ได้เมตตานำมาลงให้อ่านนะคะ

... ดิฉันได้อ่านแล้วเกิดปัญญาแก่ใจตนมากมาย หลายสิ่งหลายอย่างทั้งความสงสัยที่เกิดขึ้น และ ยังหาคำตอบที่น่าพอใจไม่ได้ บัดนี้ก็ได้คำตอบนั้นแล้ว ถึงแม้ไม่ที่สุดแต่ก็พอได้หนทางแห่งการเดินต่อไปในสายธรรม หวังว่าท่านจะยังเมตตานำธรรมทานมาเผยแพร่อีกนะคะ สาธุคะ

 

"เรื่องธัมมะนี้จึงเป็นของแปลก...
คนรู้น้อย มักจะพูดมาก...
คนรู้มาก มักจะพูดน้อย...
คนรู้แจ้งเห็นจริงแล้ว มักจะไม่พูด..."

กราบอนุโมทนาเจ้าค่ะ

 

แอบไปอ่านเรื่องผีสางคางแดงของคุณกาลีนะมาเหมือนกัน...
น่าสนุกดีเหมือนกัน..
แต่บางเรื่องตอบในกระทู้ไม่ได้
เดี๋ยวเขาจะหาว่า บ้า..
เลยว่าจะไปเล่าเฉียดๆให้ฟังเป็นกระทู้นิทานดีกว่า...
ใครก็ว่าไม่ออก เพราะมันเป็นนิทาน ข้างๆคูๆ นี่นา..

 

เฮียผมคนที่ ยิงนกพิราบ จนตัวเองต้องรับกรรมถึงพิการ...ซึ่งได้เคยเล่าไว้แล้ว...

ผมคิดว่าพอถึงเวลาที่ผลกรรมที่บีบบังคับให้เฮียแกต้องทำลงไปนั้น สิ้นสุดลง แกก็เข้าทางธรรม ศึกษาพระธรรม จนได้ชื่อว่า เป็น พหูรูด ท่านหนึ่ง แกรู้ทุกอย่าง เทศน์ได้พระสงฆ์องค์เจ้าฟังกันเคลิ้ม...ผมเองก็ได้ฟังแกเทศน์มามากเหมือนกัน เรื่องหนึ่งที่แกเล่าให้ฟัง คือ สมถะกับวิปัสสนา...

สมถะนี้ เปรียบเหมือนกำลัง และวิปัสสนานั้น เปรียบเหมือนความคม ถ้ามีแต่เฉพาะความคม แต่ไม่มีกำลัง มันก็โค่นต้นไม้ไม่ได้ แต่ถ้ามีกำลัง ไม่มีความคม มันก็ฟันต้นไม้ไม่ขาด ดังนั้นการฝึกก็ต้องทำควบคู่กันไป คือต้องมีทั้งกำลัง และความคม จึงฟันต้นไม้(คืออาสวะ)ให้ขาดสิ้นไปได้...

เฮียผมนี่เกือบได้เป็นพหูสูตรแล้วนะ...ขาดเพียงว่า เวลาทำสมาธิไปสักพักหนึ่ง จิตพอตกภวังค์ ก็ตกใจถอนจากสมาธิทุกครั้งไป บอกแนวทางแก้ไปแล้ว ก็ทำไม่ได้ ผ่านการฝึกฝนกับหลวงพ่อฤษีอยู่ 5 ปีก็แล้ว ไม่ยอมไปไหน เวลาจิตตกภวังค์จนถอนออกจากสมาธิแต่ละครั้งก็เล่นเอาช้ำในไปทุกที แกก็ไม่ยอมแพ้นะครับ ฝึกไปร่วม 30 ปีแล้วมั๊งเนี่ย...
ปฏิปทายังแน่วแน่มาก ไม่ยอมไปไหน จึงแทนจะเรียกเฮียแกว่า พหูสูตร ก็เปลี่ยนเป็น พหูรูด ซะ...

 

...... กราบขอบพระคุณมากคะที่สนใจเรื่องของหนูนะคะ ... เป็นปลื้มมากคะ ... ตอบในกระทู้ไม่ได้ PM ก้ได้คะยินดีอย่างยิ่ง .. เพราะหลายสิ่งที่พี่ลงในนี้ก็เกิดขึ้นในชีวิตของหนูหลาย ๆ เรื่อง ... แต่ก็ไม่ขนาดพี่หรอกนะคะ ... ไม่รู้ว่าเรียกพี่ได้ไหม๊เพราะเห็นคนอื่นเรียก ป๊ะป๋า 5555555 ... ยังไงก้ขอน้อมรับคำแนะนำจากพี่นะคะ

 

ถ้าเรียกพี่...เอาไปหมื่นห้า...
เรียกอา...ลดมา5พัน..
เรียกลุงเลิกกัน...ไม่ได้สักตังค์..แดงเดียว...:'(

อันนี้ขอยืมเพลงเขามาอ้างอิง...แต่ก็ยังจำเนื้อเพลงม่ายล่ายซะอีก..:boo:

 

เรียกท่านระมิงค์ประเสริฐที่สุดแล้วค่ะ
ไม่กล้าอาจเอื้อมเรียกพี่ เกรงว่ากลากจะรับประทานศีรษะค่ะ

 

มโนยิทธิ      เด็กได้ขนมกิน
 ย้อนสมัย สักราวฯ เมื่อเรายังเรียนอยู่ในชั้นประถมศึกษา ๓ หรือ ป.๓
สมัยก่อนก็ไม่รู้ว่า วิชามโนยิทธิ นั้นเป็นอย่างไร เพราะยังเด็กนัก ถ้ากระโดด น้ำลงคลอง
ก็พอจะรู้ดี กับการปีน  ขึ้นต้นไม้ ไม่ว่าจะเป็น  ต้นมะม่วง ฝรั่ง มะพร้าว รับรอง สูงแค่ใหน
ก็ไม่เป็น ปัญหา ขึ้นลงคล่อง มีอยู่ช่วงปิดเทอม ได้มีโอกาสไป กับคุณยาย เพื่อไปเยื่ยมเพื่อนเก่า ส่วนคุณยายนั่งกินหมากกัน ตามประสา แขกเมื่อมาเยื่ยมเยือน จะต้องหาหมากพลู  มาทำการต้อนรับกัน ด้วยบรรยากาศ ที่อบอุ่นและคุยกัน อย่างเป็นกันเอง จนน้ำหมากกระจาย ส่วนเด็กฯก็ปล่อยให้ออกไปวิ่งเล่นตาม ประสาเด็ก แต่คุณยายสั่งว่าอย่าไปเล่นให้ไกลนัก เราก็ออกวิ่งเล่นกับเพื่อนฯ ราวฯห้าโมงเย็นจนใกล้ค่ำ เล่นกันกับเพื่อนฯ จนเพลิน  จนท้องเริ่มหิว ชักอยากจะกิน ขนมขึ้นมาจับใจ จะเข้าไปขอสตางค์ยายไปซื้อขนมก็จะดูไม่เหมาะ
เลยนั่งเงียบอยู่สักพัก สวดบทพาหุงฯ อยู่ในใจเมื่อสวดมนต์จบแล้ว ความอยากกินขนม
มันมีมากจนเห็นภาพขนมปังกรอบใส้ครีมหวาน อยู่จนติดตา พอนั่งได้อยู่สักพักหนึ่ง
มีรถบรรทุกขับเข้ามาในซอยอย่างช้าฯ แล้วก็มีกล่องลังขนาดใหญ่  ร่วงตกลงมาจากรถ
ทันที เราสองคนกับเพื่อน ช่วยกันดันกล่องออกจากถนนเพื่อไปใว้ที่ริมทาง กล่องนั้นสูงเกือบท่วมหัวเรา  รอว่า เผื่อรถบรรทุกจะย้อนกลับมาอีก  สองคนเรานั่งรอนานพอสมควร
ไม่มีท่าทีว่าจะมีรถบรรทุกกลับมาอีก เลยช่วยกันเปิดกล่อง ปรากฏว่า เป็นขนมปังกรอบ
ใส้ครีมทั้งกล่อง เราดีใจกันรีบไปเรียกเด็กฯ ทั้งซอยมารับขนม แจกกันจนหมดซอย
จนขนม หมดกล่องพอดี กินขนมกันจนพุงกาง ไปตามฯกัน เมื่อกลับมาหาคุณยาย
เรายังอดสงสัยไม่ได้ว่าขนมปังกรอบทั้งลัง มาได้อย่างไร  มาจนถึงปัจจุบันพึ่งเข้าใจดี
ว่าจิตที่ใช้งานได้ มันเป็นแบบนี้เอง ครับ

 

เห็นด้วยกับท่านอาจารย์เป็นอย่างยิ่ง..... แต่พลังคงมะแรงเท่าท่านดอกจร้า แค่อยากมาก ลอยมาเป็นลังเลย.....55555555555

 

สาธุค่ะ
พลังนี้เราสามารถให้กันได้ค่ะ
ถ้าเรามีพลังมาก เราก็ให้คนอื่นได้มาก

 

ตอนแรก ไม่รู้ว่าอะไรดึงดูดให้มากระทู้นี้
และอีกหลาย ๆ กระทู้ของท่าน ramming


ตอนนี้พอเข้าใจ...ปฏิปทา...นรกภูมิ....เหมือนกันนี่เอง คิคิคิ...
ออกจากที่กำบังมาทักทายค่ะ อ่านแล้วได้ความรู้และได้ทบทวนตนเองเยอะเลย
เป็นหนึ่งในกระทู้ที่ขอยกนิ้วกลาง เอ้ย...ขออภัย... นิ้วโป้งให้สองนิ้วเลย อิอิ

 

ความเห็นส่วนตัวผมเรื่องวิชามโนมยิทธินั้น
ผมเห็นว่า เป็นวิชาที่หลวงพ่อ สอนสำหรับพวกที่เคยได้อภิญญากันมาก่อนหลายๆชาติแล้ว
เหมือนเป็นการกระตุ้น เพื่อให้สิ่งที่เคยฝึกกันได้มาแล้ว กลับมาปรากฎได้ง่ายขึ้น...

ซึ่งแต่ละคนจะถนัดหรือมีจุดโดดเด่นที่แตกต่างกัน ในวิชชาทั้ง 8 ประการ คนฝึกได้เหมือนกันหมด แต่จะมีที่โดดเด่นแต่ละคนไม่เหมือนกัน...
เมื่อได้แล้วแต่ละคนจะเอาไปฝึกต่อทางด้านไหนเพิ่มเติมได้อีก ตามแต่เหตุปัจจัยที่เคยมีมาในอดีต...

เหมือนผมเจอ หลวงพ่อเทพฯก็ด้วยมีเหตุปัจจัยที่เคยร่วมชาติกันมาในอดีต ซึ่งต่อมาได้ทราบว่า หลวงปู่น้อย ถ้ำภูกำพร้า เคยทำนายหลวงพ่อเทพฯ ไว้ว่า ในยุคสมัยนี้ คนที่จะได้อภิญญาอย่างหลวงพ่อเทพฯ ที่เล่นแร่แปรธาตุได้นั้น มีหลวงพ่อเทพฯเหลืออยู่องค์เดียว...แม้กระนั้นหลวงพ่อก็ไม่เคยสอนวิชาเหล่านี้ให้ผมนะ...(มีสอนเหมือนกัน วิชาศอกสั้น กับวิธีปล่อยหมัด ให้คู่ต่อสู้สลบภายในหมัดเดียว...เฮ้อ...)

หลวงปู่น้อย ถ้ำภูกำพร้านี้ อยู่รอยต่อ จากมหาสารคาม ไปมุกดาหาร อายุท่านได้สองร้อยกว่าปี เป็นคนลาว...ผมตระเวณไปหาจนได้เจอ กลับมาที่วัดหลวงพ่อเทพฯจึงเห็นว่ามีภาพถ่ายสมัยหลวงพ่อเทพฯวัยหนุ่มใหญ่ถ่ายคู่กับหลวงปู่น้อยให้เห็น...

หลวงพ่อเลือกที่จะสอนสำหรับคนที่สามารถฝึกได้...หลายคนได้ฝึกและฝึกได้แต่สำหรับผมท่านไม่ยอมสอน เพราะสอนไปก็คงทำไม่ได้อยู่ดี...

ซึ่งเรื่องแบบนี้ก็มีตัวอย่างในครั้งพุทธกาล พระสารีบุตร ท่านก็ไม่ได้ทิพยจักขุญาณ ไม่ได้มีฤทธิ์เช่นเดียวกับพระโมคคัลลานะ...สำหรับผู้เป็นเลิศทางทิพยจักขุญาณ ก็ต้องเป็น พระอนุรุท เป็นต้น...ดังนั้นเองผมก็เห็นว่า บุญเก่าแต่ละคนทำมาแตกต่างกัน...การจะได้อภิญญาหรือการบรรลุธรรมแบบไหนก็จึงแตกต่างกันไป..

แต่สุดท้ายก็มุ่งกันไปให้ถึงที่สุดแห่งกองทุกข์เหมือนกัน
ซึ่งแต่ละฝ่ายแต่ละอย่างก็มีข้อดีแตกต่างกันไป...

บ้างได้ขึ้นเครื่องบินไป ก็ถึงเร็วดี...
บ้างได้ขึ้นรถทัวร์ไป ก็ดี ถึงช้าหน่อยแต่ก็ถึง ได้ดูหนังไปด้วย
บ้างได้ขึ้นรถไฟไป ก็ดี ถึงช้ากว่าเขา แต่ว่านอนไป หนวกหูหน่อย
บ้างก็ขับรถไปเอง ก็ดี ได้แวะหลายที่ ช้าหน่อย แต่ก็ได้เห็นสิ่งต่างๆมากขึ้น
บ้างก็เลือกที่จะเดินไป เพราะงบประมาณไม่พอ สะสมมาน้อย ถึงช้า แต่ก็ได้รู้ได้เห็นอะไรต่อมิอะไรหลายอย่างมากมาย

แต่สุดท้ายของการเดินทาง....หากว่าไม่หลงทางเสียแล้ว...ย่อมถึงที่หมายด้วยกันทุกคน..
วิธีการเดินทางมีหลายวิธี...ซึ่งเดี๋ยวนี้ก็ยังถกเถียงกันอยู่เป็นอันมากว่าใครผิดใครถูก...ซึ่งผมไม่เถียงด้วย...เพราะผมว่าถูกทั้งหมดนั่นแหละครับ..

แต่ที่สำคัญกว่าคือ
อะไรคือ เครื่องป้องกันการหลงทาง...
และเมื่อหลงทางแล้ว...
จะรู้ได้อย่างไรว่า กำลังหลงทางอยู่...
แล้วจะกลับไปเริ่มตรงไหนดี..ให้มันถูกทาง...

 

น่านจิ ท่านอาจารย์คุณป๋า พึ่ง gps ก็ไม่ค่อยเชื่อซะด้วย....รอคุณป๋าแระ....

 

ชอบมุกนี้ครับ..เด็ด
ที่ไม่เห็นด้วยไม่มีอะไรครับ..แค่หมั่นไส้เฉยๆ

แต้มสีม่วงหนอย..เอาเท่ซะงั้น
เรียกร้องความสนใจ ตามประสาเด็กมีปัญหา...

 

ว่างๆก็มาแหย่ๆ.. ขัดขารุ่นใหญ่เขามั่งไปตามประสาไปงั้น
กลัวเพลินเกิน..

เล่าคนเดียวมันน่าเบื่อ

มันต้องมีใครมาคั่นโฆษณามั่ง..สร้างบรรยากาศให้ชวนติดตาม

...โดยหัวใจรักและศรัทธา

 

เป็นเหมือนเฮียเลยค่ะ พอจิตเข้าภวังค์แล้วตกใจกลัว นั่งต่อก็ไปไม่ได้ เลยไปไม่ถึงไหน