การปฏิบัติสมาธิเพื่อสุขภาพกายและจิตให้เหนือธรรมดาตามในทางพุทธศาสนา

ขอบคุณจ้า แล้วจะไปหาบทสวดก่อนนั่ง

เมื่อคืนนั่งไปแบบหลับ อิอิ มีแรงแบบกรวย กว้างๆแล้วค่อยๆแคบ(หมดแรง ง่วง)
เป็นหลายรอบเลยเอาดีทางนอนแทน พรุ่งนี้เช้าค่อยเอาใหม่

มาต่อตอนเช้าันั่งหน้าพระพุทธรูป แรกๆก็คิดไปโน่นไปนี่
ก็พยายามให้นิ่ง ไปเรื่อยๆ มีพองมีเบาบ้าง เผลอก็หลุดแต่ไม่มาก
ไม่มีอะไรตื่นเต้น แต่มีเวลาพิจารณาก่อนออกสมาธิค่ะ

หยุด3วันสงสัยไปเที่ยวกัน
โชคดีนะจ๊ะตอนนี้มีครูมาตรวจให้หลายท่าน ใครเคยแอบบ่นว่าไม่มีคนตรวจ
เที่ยวเสร็จแล้วมาส่งการบ้านกันเน้อ

 

ครับพี่ต่อเลยครับ

พยายามอย่าไปใส่ใจอาการครับ

 

ส่งการบ้านต่อจ้า
ก่อนนอนนั่งเบาๆ พได้ัสัก20นาที ไปได้เรื่อยๆ
ตอนสายๆนั่งต่อ กลางวันนี่คิดไปโน่นไปนี่ หลังๆพอเอาอยู่
บางทีก็เห็นเป็นวงกลมสีเิงินสีม่วง บางทีก็มีใบหน้าด้านข้างผู้หญิงมาแว้บๆ
นั่งยังไม่ได้นานเลยค่ะ คงต้องลากยาวกว่านี้เนาะ

 

ได้นานแค่ไหน ไม่เปนไรครับ

กำลังใจแต่ละวันเราไม่เท่ากัน

อาการมาก็ดู เฉยๆครับพี่

 

ส่งการบ้านครับผม

ก็นั่งไปเรื่อยๆเหมือนเดิม วันนี้ ก็นั่งดูร่างกายตัวเองปวดตรงนู่นบ้างนี่บ้าง

นั่งๆไป ไม่รู้ยังไง จู่เหมือนอะไรดลใจ ปว่บมา แล้วก็หายปวด แต่พอเป็นแบบนั้น พอเริ่มคิด มันก็กลับมา

สุดท้าย นั่งๆไป ปวดมันก็ปวด แต่ก็จะนั่งต่อ ช่วงหลังๆ กลายเป็นว่า เหมือนเถียงกัน ยื้อกันไป

ตอนออกสมาธิ ใจมันก็ยังคิดว่านั่งต่อไปได้

จบแล้วครับผม

 

เมื่อวานนั่ง เหมือนมีแรงฮึด อยากเอาชนะกิเลสตัวเองให้ได้
เจ็บโน่นปวดนี่ก็ทนๆๆๆๆ หลังหายมาเป็นที่ขาแทน ในใจสู้ต่อดูสิว่าจะนานแค่ไหน
แต่ก็จนได้ ขาบวมเท่าขาช้างเลย ทนๆๆๆๆ แต่ก็เอาชนะมันไม่ได้
หงุดหงิดเล็กๆ ขาแทบแตก

วันนี้นั่งใหม่ อาการปวดลดลงแต่ก็ยังมี แต่ไม่ฮึดเหมือนเมื่อวาน
เหมือนกับว่าวางมันไป ได้แค่ไหนก็แค่นั้นดีกว่าไม่ได้ทำ
พยายามจะนั่งให้นานแต่ตามันลืมเอง ก็ปล่อยมันไป

 

มานเปนอะไรก็ปล่อยมันคับ

ถ้าจะตายก็ดูมันครับ

 

ต่อเลยครับ พี่รู้อยู่แล้ว แต่ขาดกำลังใจ

 

วันนี้มีคนโทรมาชวนไปงานวิทยาศาสตร์ทางจิต พอพูดถึงงานนี้รู้สึกนำ้ตาไหลขึ้นมาทุกที่ ผมกลายเป็นกลัวงานนี้ไปเลยทีเดียว

เป็นเรื่องของความผูกพันธ์กับอาจารย์อาชวินที่ผมไม่เคยบอกใคร ผมนั้นโดนวิบาคกรรมเล่นงานโนอยู่ประมาณ 5-6 ปี

อยากจะบอกว่าที่โดนเล่นงานที่ว่านี่คือไม่มีงานไม่มีเงิน เรื่องความรักหรืออะไรก็ตามก็ไม่มีครับ ต้องบอกเลยว่าครอบครัวผมก็มีเพื่อตัดกรรมครับ

คือพูดโดยรวมคือโดนทิ่มแทงทุกทาง ผมจำได้คือผมใช้เงินในช่วงเวลานั้นทั้งเดือนน่าจะไม่เกิน 1000 บาทอันที่จริง500 ก็ไม่ถึง

คือจากที่เคยได้เงินต่อเดือน5 หมื่นกว่าบาทต่อเดือน แล้วมาใช้เงินเดือนละไม่เกิน500 ลองคิดดูว่ามันเจ็บปวดขนาดไหน

คนที่เราคิดจะแต่งงานด้วยก็ไปกับคนอื่นให้เราเห็นกับตา คุณเคยไหมที่เห็นทุกอย่างกับตาโกรธจนตัวสั่นแต่ทำอะไรไม่ถูก

ผมโดนนั้นทุกข์มากในสมัยก่อนผมไม่รู้จะไปคุยกับใครที่บ้านไม่สามารถคุยได้ เพื่อนก็คุยไม่ได้ อยู่บ้านก็ไม่ได้เงินก็ไม่มี

เคยเดินจากบ้านที่เสนาไปอนุเสารีย์ไปกลับมาแล้ว ตอนนั่นไม่มีใครจริงๆ จนผมเข้ามาเจอหนังสือธรรมมะได้ปฏิบัติได้มาเจอ อ.อาชวิน

ผมไม่เคยรู้สึกว่าผมได้เจอความเป็นบ้านอย่างนี้เลย ผมได้คุยได้ระบายได้ทุกเรื่อง อาจารย์เป็นเหมือนครอบครัวเป็นผู้ที่ให้คำแนะนำ

เป็นผู้ที่ไม่เคยปฏิเสธผมเลยแม้แต่ครั้งเดียว ผมไปคลุกอยู่กับอาจารย์แทบทุกวัน ไปนั่งเฉยๆบ้างไปนั่งคุยบ้าง ไม่ใช่ไปนั่งเพราะไม่มีอะไร

แต่ไปเพราะรู้สึกว่าที่นั่นเป็นบ้าน การที่อาจารย์จากไปผมเสียใจมากไปงานศพแทบจะไม่นึกว่าเป็นความจริงเลยด้วยซ้ำ

อยากจะบอกว่าคนที่เจอทุกข์นะครับอยากให้อดทนครับ วันนี้ยังมีงาน วันนี้ยังมีบ้าน วันนี้ยังมีครอบครัวที่รัก วันนี้ยังมีมากกว่าผมในวันนั้น

เชื่อผมซิว่าเราทำอะไรต้องได้ในสิ่งนั้นเราทำดีปฏิบัติดีต้องได้ดี ขอให้รอให้ถึงวันนั้นนะครับ

 

กำลังจะมาเม้นเลยครับ

ส่วนผมเองก็ล้มลุกคลานมาเยอะอ่ะคับ

คือ กว่าผ่านมาได้ มันก็นะ แต่สิ่งที่ได้มา มันคุ้มเสียยิ่งกว่าคุ้ม

อยากบอกว่าเข้าใจสิ่งที่กำลังประสบพบเจอกันอยู่

บางทีนึกกลับไปต้องขอบคุณมันด้วย ที่ทำให้มีวันนี้

 

กำลังเป็นอยู่เลยครับเรื่องงานเรื่องเงิน

 

เมื่อคืนได้นั่งก่อนนอนสัก20นาทีได้ค่ะ ลืมเอาบทสวดมนต์มาด้วย
หุๆ พักนี้ทำเวลาได้แค่นี้ แม้ไม่มีอะไรตื่นเต้น ก็ถือว่าได้หายใจยาวๆ
24ชั่วโมงนี่นิ่งได้แค่นี้เอง นอนยังฝัน กรนซะเืจ็บคอเลย 5555

คิดถึงอ.อาชวินเหมือนกันค่ะ เคยถามอ.ว่า เป็นไปได้อย่างไรที่
เราจะวางเฉยได้ โดยเฉพาะตัวกลม อ.เลยว่า พอคนเราทุกข์จัดๆ
เขาจะเข้าหาธรรมะ อันไหนทุกข์ก็วาง แม้สุขก็วาง ฉะนั้นให้หัดศึกษา
ธรรมะก่อนที่จะเจอทุกข์หนักๆ แล้วจะได้มีหลักดีๆที่มั่นคงเกาะ

ไม่ได้ไปงานวิทยาศาสตร์ทางจิตค่ะ เห็นประกาศแว้บๆแล้วก็ลืม
อีกอย่างดูเหมือนไม่ค่อยสนุกเหมือนก่อน

เขาว่ามีปัญหาเรื่องเงิน ต้องบริจาคบ่อยๆโดยไม่ลำบากตัวเองและทางบ้าน
พยายามใช้หนี้นายเวรด้านการเงิน ทำบุญโดยส่งให้พ่อแม่ ครูบาอาจารย์
ผู้มีพระคุณนี่แหละบุญใกล้ตัว

 

ผ่านช่วงนี้ไปได้ จะโอเคครับ

พี่เองก็เริ่มรู้สึกแล้ว

 

หลังจากที่ไม่ได้นั่งนานมากครับก็กลับมานั่งบทที่ 1

สวดมนต์ก่อนนั่งครับผม. . . .แล้วก็นั่ง

1-100 ช่วงแรกๆหายใจไม่เต็มท้องเหมือนจุกที่หน้าอกครับ มีฟุ้งตลอดแต่ไม่หลุดครับ
พุท-โธ 1-100 มีฟุ้งครับคิดนู้นคิดนี้ไปเรื่อย พยายามดูให้ทันตามให้ทัน ตอนปลายๆมีเวทนาครับ ค่อยๆเริ่มปวดขึ้นเรื่อยๆ
เกศา โลมา นขา ทันตา ตะโจ หยุดบ้างครับ อาการปวดขาเริ่มหนักขึ้นมากครับ แล้วก็ เร่งภาวนา ให้เร็วขึ้น . . . .
แล้วต่อด้วย พุท โธ อีก 1-100 อากาปวดมาแรงมากครับ พยายามดูให้ทันตามอารมณ์อาการปวด และไม่สนใจ แต่ก็กลับไปจับอาการอีก. . . . พอครบแล้วก็ แผ่เมตตาอุทิศบุญ แล้ว พิจรณาร่างกาย. . . . แล้วแผ่เมตตา อุทิศส่วนกุศล เสร็จแล้วออกจากการนั่ง . . .

 

เมื่อคืนอยากจะนั่งแต่ต้องตื่นเช้า บทที่1ก็กลัวจะยาวไป เลยนั่งสักแป๊บดีกว่าไม่นั่งเลย พยามทำใจนิ่งๆไปเรื่อยๆ แรกๆก็ฟุ้งครับสงบได้สักพักนึงก็จะนอน ปรากฏว่านอนไม่ได้กระสับกระส่ายทั้งคืนครับ

 

ก็คิดอยู่เหมือนกันว่าระยะที่มานั่งแบบตั้งใจ สบายตัว เป็นโรคก็ได้เจอหมอถูกทาง
กระเป๋าตึงน้อยหน่อย แต่นางมารลงในบางเวลา ขอให้เวลาแห่งความวุ่นวายไปเร็วๆเถิด อิอิ
----------------------
เมื่อคืนกะจะนอน ง่วงมากเลยน่ะ แต่พอจะนอน คิดว่าการบ้านนี่ต้องทำประจำ
จะขี้เกียจแบบแต่ก่อน ไม่ดีแน่ คุณครูทั้งหลายก็คอยๆมาตรวจการบ้าน ครูใหม่ก็ขยัน
ก่อนนอนง่วงมาก พอนั่งกลับไม่ง่วง ตอนแรกปวดหัวตุ้บๆ นั่งก็ใช้เวลาเท่าเดิม หุๆ
นั่งเสร็จหลับทันที ตอนเช้าตื่นมา รูปครอบครัว SB แขวนอยู่ กระจกแตกกระจาย
แต่รูปเหมือนวางบนบันไดเรียบร้อย รีบส่งบุญเลยเรา

 

ภาวนาช้าเร็ว จิตเรามันไปเอง

เวทนา มันของธรรมดา อย่าไปคิดว่ามันจะไม่เจ็บ

ไม่ปวด เหมือนคราวก่อน คราวนี่อาจจะปวด

หรือไม่ก็ได้มันไม่แน่ไม่นอน

ตั้งใจหน่อยครับช่วงนี้

 

อย่าไปสนใจอะไร อย่าคิดเยอะ

ร่างกายมันต้องการพัก

ไม่งั้นตื่นมาจะเพลีย เหนื่อย คับ

 

ทำบ่อยๆคิดแล้วทำบ่อยๆ

อีกหน่อยมันจะทำแบบไม่ต้องคิดเลยครับ

 

จิตที่ตั้งไว้ บนความเห็นชอบ
ย่อมอำนวยให้ได้ผล อันประเสริฐยิ่ง
มารดา บิดาก็ทำให้ไม่ได้
แม้บุคคลเหล่าอื่นก็ทำให้ไม่ได้ (พุทธ)