ทำไมมีแต่คนอ้างคำสอนของครูบาต่างๆมากกว่าพระไตรปิฏก

ทิ้งท้ายก่อนนอน ปาฏิโมกขสังวรศีล และอินทรีย์สังวรศีลครับ
ซึ่งก็ครอบครุมศีลทั้งหมด แต่ต้องปรารถนาพระนิพพานด้วย ไม่เช่นก็ไม่พ้นวัฏฏะอยู่ดี


นอนแว้ววววววววว พรุ่งนี้ลุยต่อครับ ฝันดีทุกท่าน

 

สุดยอดดดดด
สาธุ สาธุ สาธุ

ตั้งกระทู้ถูกใจที่สุดเลยยยย

 

อนุโมทนากับบทความของท่าน..

 

รุ้ได้อย่างไรว่าท่านเป็นจริงๆ ไม่ใช่แค่หลอกเราครับ ดูที่ศีลเหรอ???ก็ไม่ได้อีกล่ะ


เพราะแค่สีลบริสุทธิ์ก้ไม่ได้หมายความวาท่านเป็นพระอรหันต์เสมอไป บางท่านยิ่งแล้วใหญ่ ทำเป็นเคร่งต่อหน้าโยมพอลับหลังก็อีกแบบนึง

เช่น บอกว่าไม่รับเงิน แต่พอโยมเอาซองมาถวายก็เปิดย่ามออก ให้ใส่ในย่ามแทน มันก้ไม่ต่างกันอยู่ดี เพียงแต่เอามาทำเป็นพิธีให้คนเห็นว่าไม่จับเงินแค่นั้นเอง

 

อินทรีย์สังวรศีล เป็นไฉน

ก็ในเมื่อ การมีศีล ๕ ศีล๘ ศีลปาฏิโมกข์ นั้น
ไม่ไปทำอะไรผิด ใจมันก็เป็นปกติ เท่านี้ศีลก็บริบูรณ์แล้วมิใช่หรือ


ต้องปรารถนาพระนิพพานด้วย เป็นไฉน

ก็ในเมื่อ ศีล สมาธิ ปัญญา บริบูรณ์ ผลแห่งมรรคย่อมปรากฏมิใช่หรือ
เท่านี้ก็เพียงพอต่อ การพ้นวัฏฏะมิใช่หรือ

 

อินทรีย์สังวรคือความสำรวมทางกายและใจ เป็นศีลที่ใช้ในการปฏิบัติวิปัสสนา
แต่ปาฏิโมกนั้นเป็นการสำรวมกายเพียงอย่างเดียว เป็นศีลของพระภิกษุ

เมื่อเกิดอินทรีย์สังวรขึ้นแล้ว ปาฏิโมกสังวรก็จะสำเร็จตามมา

พูดง่ายๆคือ เมื่อสำรวมอินทรีย์ได้แล้ว ก้ไม่มีเจตนาที่จะล่วงละเมิดศีลได้เลย
จึงทำให้ปาฏิโมกบริสุทธิ์ไปด้วย

หรืออีกนัยหนึ่งคือ

ไม่ว่าจะเป็นศีล ๕ ,๘ ,๑๐ ,หรือ๒๒๗ หากไม่มีอินทรีย์สังวรศีลเข้ามาด้วยแล้ว ก็ย่อมเป็นเพียงโลกีย์ศีล คือ ยังเป็นไปเพื่อมนุษย์สมบัติและสวรรค์สมบัติเท่านั้น

แต่หากว่ามีอินทรีย์สังวรศีลซึ่งเป็นสีลที่ใช้ในการปฏิบัติวิปัสสนาอยู่แล้ว
ก็ย่อมชื่อว่าปราถนาพระนิพพานไปด้วย ไม่ปราถนาทั้งมนุษย์สมบัติหรือสวรรค์สมบัติทั้งสิ้น ย่อมมุ่งตรงต่อพระนิพพานเพียงอย่างเดียว จึงได้ชื่อว่าโลกุตตรศีลนั่นเองครับ

 

ูผู้ที่รักษาเพียงโลกียศีลไม่ใช่ว่าจะไม่เกิดกิเลสเลยนะครับ กิเลสยังกรุ้มรุมอยู่ได้ เพียงแต่กั้นไว้ไม่ให้มันล่วงออกมาทางกายวาจาเท่านั้นเอง แต่ใจอาจจะยังคิดได้อยู่


เหมือนคนที่กำลังพยายามจะเลิกบุหรี่ แม้ไม่ได้มีการสูปก็จริงแต่ยังไม่ได้ชื่อว่าเลิกมันได้ เพราะในใจยังอยากจะสูบมันอยู่เป็นต้น

 

งั้นที่เข้าใจว่า ศีล คือ ความปกติ นั้น
ไม่ได้หมายความว่า อยู่เฉยๆ ไม่ทำอะไนผิด เดี๋ยวศีลเกิดเอง ข้อนี้ก็ไม่ถูกนัก
หากเป็นเช่นนั้น สังวรณ์ศีล ต้องยึดมั่นรักษาไว้แบบระมัดระวัง
กระดิกตัวไม่ได้ เดี๋ยวผิดศีล ข้อนี้มีอยู่มิใช่หรือ

ส่วน ศีล ๕ ๘ ๑๐ เกิดในผู้มีปกติวิปัสสนา
กับ ศีล ๕ ๘ ๑๐ มนุษย์สมบัติ หรือ สวรรค์สมบัติ
เป็น ศีล ๕ ๘ ๑๐ เหมือนกัน

แต่ในวิรัสตีศีล สัมมาวาจา สัมมากัมมันตะ สัมมาอาชีวะ
เกิดได้ในผู้มีปกติ ภาวนา และ เกิดไม่ได้ในผู้มีปกติ ภาวนา
เพราะเหตุใดหนอ

 

โอ้โหยังไม่จบอีกหรอ กระทู้นี้อิอิอิอิ

 

ที่ผมเคยโพสต์ไว้นะครับที่ว่า

ถ้าเรามีปัญญาพอ จะสามารถแยกเพชรออกจากก้อนกรวดได้..

 

พระท่านที่ไม่รับเงินจริงๆก็มี คุณไม่เคยเห็นอย่าไปเหมารวมกันสิครับ

ผมศัทธาหลวงปู่มั่นด้วยใจจริง และ ท่านก็ชอบอยู่ในป่ามากกว่าที่จะอยู่ข้างนอกป่า

แล้วในป่าจะเอาเงินไปทำอะไรครับ ไม่มีร้านสะดวกซื้อซะหน่อย

ของจริงมีอยู่ครับ อย่านำไปรวมกับที่เขาหลอกสิครับ

อย่างหลวงปู่มั่น ท่านสั่งสอนได้ไหมครับ ท่านสำเร็จมรรคผลไหมครับ

ยังมีลูกศิษย์ของท่านอีกหลายรูปที่สำเร็จมรรคผลไปมากมายอีกนะครับ

จะเชื่อสิ่งใดใช้เหตุ และ ผล ในการตรึกตรองดูครับ อย่าได้ยึดติดครับ

 

สมัยพุทธกาล เวลาชาวพุทธศรัทราในพระธรรมปราถนาจะสร้างกุศล ทำทาน

ท่านก็ปราวนาถวายเป็นผ้า ภาชนะ ที่อาศัย อาหาร ปัจจัยสี่

ไม่เห็นมีว่าให้เงินทองอะไรเลย เข้าใจว่าฆารวาสผู้ศรัทราเข้าใจวินัยสงฆ์บ้าง

อีกอย่างภิกษุ ผู้บำเพ็ญเพียรเผากิเลสนั้น ไม่มีความจำเป็นต้องใช้ทรัพย์ สะสมทรัพย์

ส่วนสมัยนี้ เข้าใจว่าทรัพย์นั้นจำเป็นในการศึกษาเล่าเรียน เดินทาง ค่าตำราต่างๆ

แต่ถ้าไม่ได้เล่าเรียนอะไรแล้ว มันก็เป็นเรื่องปฏิบัติ ปฏิเวธ ไม่เห็นจำเป็นต้องสะสมทรัพย์แต่อย่างใด

วัดยิ่งใหญ่วิจิตรพิศดาลเท่าไหร่ พีธีรีตรองยิ่งเยอะ อัตตาผู้อาศัยยิ่งมาก

 

อนุโมทนาครับ กับความคิดเห็นนี้ครับ ต้องตรึกตรองด้วเหตุด้วยผล

 

นั่งๆนอนๆเฉยๆไม่ได้มีศีลแน่นอนครับ เพราะบางคนไม่ได้มีเจตนาจะรักษาศีล


ส่วนในกุศลจิตที่เป็นโลกียนั้น สัมมาวาจา สัมมากัมมันตะ สัมมาอาชีวะนั้น
ว่าโดยองค์ธรรมก้คือเจตสิกสามตัว

ทั้งสามตัวนี้ล้วนเกิดได้ในศีลที่เป็นโลกีย์และเป็นโลกุตตระ แต่อารมย์นั้นต่างกัน

 

เดี๋ยวนี้อาจารย์บางท่านพูดไปถึงขนาดว่า รักษาศีล๕ก็เข้าถึงพระนิพพานได้แล้ว
อันนี้ไปกันใหญ่เลย

 

เป็นกุศลโลบายรึเปล่า

 

ฆราวาสก็มีหวังได้ลิ้มรสนิพพาน


ปัญหา เท่าที่ได้ฟังมานั้น การที่จะได้บรรลุมรรคผลนิพพาน รู้สึกว่าเป็นกิจที่ทำได้ยากมาก จะต้องสละโลกออกบวช ไปอยู่ในป่าบำเพ็ญศีลสมาธิปัญญาอย่างเคร่งครัด ซึ่งน้อยคนจะกระทำได้ สำหรับฆราวาสที่ยังต้องอยู่ครองเรือนมีหน้าที่ในการเลี้ยงครอบครัว จะปฏิบัติอย่างไรจึงจะมีโอกาสได้ลิ้มรสแห่งนิพพานสุขบ้าง ?

พุทธดำรัสตอบ “.....สาวกของพระอริยเจ้าในศาสนานี้ย่อมพิจารณาเห็นว่า เราปรารถนาชีวิตไม่คิดอยากตาย ปรารถนาแต่ความสุขสบายเกลียดหน่ายต่อความทุกข์ บุคคลผู้ใดจะพึงปลงเราเสียจากชีวิต ข้อนั้นจะไม่พึงเป็นที่รักใคร่ชอบใจของเราเลย ก็แล ถ้าเราจะพึงปลงผู้อื่นเสียจากชีวิต ถึงข้อนั้นก็จะไม่เป็นที่รักใคร่ชอบใจของผู้นั้น ธรรมอันใดที่ไม่เป็นที่รักใคร่ชอบใจของเราธรรมอันนั้นก็ไม่เป็นที่รักใคร่ ชอบใจของคนอื่น....... พิจารณาเห็นอย่างนี้แล้วตนก็เว้นเสียจากปาณาติบาต แลชักชวนผู้อื่นให้เว้นเสียจากปาณาติบาต และกล่าวพรรณนาคุณของการเว้นจากปาณาติบาต......

“บุคคลใดจะพึงถือเอาสิ่งของที่เราไม่ให้ซึ่งนับว่าเป็นขโมย ข้อนั้นก็ไม่พึงเป็นที่รักใคร่ชอบใจของเราเลย ก็แล เราจะถือเอาสิ่งของที่ผู้อื่นไม่ให้ ถึงขอนั้นก็ไม่เป็นที่รักใคร่ชอบใจของผู้อื่น.... พิจารณาเห็นดังนี้แล้ว ตนก็เว้นเสียจากอทินนาทานและชักชวนผู้อื่นให้เว้นเสียจากอทินนาทาน และกล่าวพรรณนาคุณของการเว้นจากการอทินนาทาน...

“บุคคลใดจะประพฤติละเมิดในภรรยาของเรา ข้อนั้นไม่ถึงเป็นที่รักใคร่ชอบใจของเราเลย ก็แลเราจะถึงประพฤติละเมิดในภรรยาของผู้อื่น ถึงข้อนั้นก็ไม่พึงเป็นที่รักใคร่ชอบใจของผู้อื่น... พิจารณาเห็นดังนี้แล้ว ตนก็เว้นเสียจากกาเมสุมิจฉาจาร และชักชวนผู้อื่นให้เว้นเสียจากกาเมสุมิจฉาจาร และพรรณนาคุณของการเว้นจากกาเมสุมิจฉาจาร....

“บุคคลใดจะพึงทำลายประโยชน์ของเราเสียด้วยการพูดปด ข้อนั้นก็ไม่เป็นที่รักใคร่ชอบใจของเราเลย ก็แลเราจะพึงทำลายประโยชน์ของผู้อื่นเสียด้วยการพูดปด ถึงข้อนั้นก็ไม่เป็นที่รักใคร่ชอบใจของผู้อื่น.... พิจารณาเห็นดังนี้แล้ว ตนก็เว้นเสียจากการพูดปด แลชักชวนผู้อื่นให้เว้นเสียจากการพูดปดแลกล่าวพรรณนาคุณของการเว้นจากการพูด ปด....

“บุคคลใดจะพึงทำให้เราแตกจากมิตรด้วยการกล่าวส่อเสียด ข้อนั้นก็ไม่พึงเป็นที่รักใคร่ชอบใจของเราเลย ก็แลเราจะพึงทำผู้อื่นให้แตกจากมิตรด้วยการกล่าวส่อเสียด ถึงข้อนั้นก็จะไม่เป็นที่รักใคร่ชอบใจของผู้อื่น.... พิจารณาเห็นอย่างนี้แล้ว ตนก็เว้นเสียจากกการกล่าวส่อเสียด และชักชวนผู้อื่นให้เว้นจากการกล่าวส่อเสียด และกล่าวพรรณนาคุณของการเว้นจากการกล่าวส่อเสียด

“บุคคลใดจะพึงร้องเรียกเราด้วยคำหยาบ ข้อนั้นก็ไม่เป็นที่รักใคร่ชอบใจของเราเลย ก็แลเราจะพึงร้องเรียกคนอื่นด้วยคำหยาบเล่า พึงข้อนั้นก็จะไม่เป็นที่รักใคร่ชอบใจของผู้อื่น.... พิจารณาเห็นอย่างนี้แล้วตนก็เว้นเสียจากการกล่าวว่าจากหยาบ และชักชวนผู้อื่นให้เว้นจากการกล่าววาจาหยาบ และกล่าวพรรณนาคุณของการเว้นจากการกล่าววาจาหยาบ....

“บุคคลใดจะพึงร้องเรียกเราด้วยการกล่าววาจาปราศจากประโยชน์ ข้อนั้นก็จะไม่เป็นที่รักใคร่ชอบใจของเราเลย ก็แลจะพึงร้องเรียกผู้อื่นด้วยการกล่าววาจาปราศจากประโยชน์ ข้อนั้นก็จะไม่เป็นที่รักใคร่ชอบใจของผู้อื่น.... แลชักชวนผู้อื่นให้เว้นจากการกล่าววาจาปราศจากประโยชน์ และพรรณนาคุณของการเว้นจากการกล่าววาจาปราศจากประโยชน์

“สาวก ของพระอริยเจ้านั้น ประกอบด้วยความเลื่อมใสในพระพุทธเจ้า ไม่หวั่นไหว... ประกอบด้วยความเลื่อมใสมั่นในพระธรรมไม่หวั่นไหว... ประกอบด้วยความเลื่อมใสมั่นในพระสงฆ์ ไม่หวั่นไหว... ประกอบด้วยศีล ทั้งหลายอันพระอริยเจ้ารักใคร่ไม่ให้ขาด ไม่ให้เป็นท่อน ไม่ให้ด่างพร้อย เป็นไทย (ไม่เป็นทาสแหงตัณหา) อันผู้รู้สรรเสริญอันตัณหาแลทิฐิไม่ครอบงำได้เป็นไปเพื่อสมาธิ
“
เมื่อใด สาวกของพระอริยเจ้า ประกอบด้วยสัทธรรมความชอบเหล่านี้แล้ว... ก็จะพึงพยากรณ์ได้ด้วยตนเองว่า เรามีนรกสิ้นแล้ว เรามีกำเนิดเดียรัจฉานเปรตวิสัย อบาย ทุคติ วินิบาตสิ้นแล้ว เราเป็นผู้ถึงต้นกระแสแห่งพระนิพพานแล้ว ไม่มีทางที่จะตกไปในอบายทั้งสี่อย่างแน่นอน เป็นผู้เที่ยงต่อพระนิพพาน เป็นผู้มีอันจะได้ตรัสรู้ในเบื้องหน้า” ดังนี้

เวฬุทวารสูตร ม. สํ. (๑๔๕๙-๑๔๖๗)
ตบ. ๑๙ : ๔๔๓-๔๔๖ ตท. ๑๙ : ๔๐๓-๔๐๖
ตอ. K.S. V : ๓๐๘-๓๑๑

http://www.84000.org/true/161.html

 

ยกมาซะยาว


“สาวก ของพระอริยเจ้านั้น ประกอบด้วยความเลื่อมใสในพระพุทธเจ้า ไม่หวั่นไหว... ประกอบด้วยความเลื่อมใสมั่นในพระธรรมไม่หวั่นไหว... ประกอบด้วยความเลื่อมใสมั่นในพระสงฆ์ ไม่หวั่นไหว... ประกอบด้วยศีล ทั้งหลายอันพระอริยเจ้ารักใคร่ไม่ให้ขาด ไม่ให้เป็นท่อน ไม่ให้ด่างพร้อย เป็นไทย (ไม่เป็นทาสแหงตัณหา) อันผู้รู้สรรเสริญอันตัณหาแลทิฐิไม่ครอบงำได้เป็นไปเพื่อสมาธิ
“


แปลดีๆนะครับท่อนนี้ ท่านไม่ได้หมายถึงศีล๕ทั่วๆไป แต่เป็นศีลที่ไม่มีตัญหาเข้ามาครอบงำ นั่นคือศีลที่เป็นอินทรีย์สังวร

ส่วนศีล๕ปรกติที่ถืออยู่ทุกวันนี้
เป็นศีลโลกีย์ เพราะยังหวังถึงสวรรค์สมบัติอยู่ ดูได้จากคำอธิฐาน
หากเป็นศีลที่ใช้ในการปฏิบัตินั้นก็เพียงเพื่อให้เป็นบาทให้เกิดสมาธิ และปัญญา

 

ทำไงได้ ก็เข้ากันมาอย่างนี้

ที่จริง ศีลมีด้วยกันทุกศาสนานะ

 

ศีลของสาสนาอื่นเป็นเพียงโลกีย์ศีล เพราะไม่มีศาสนาไหนสอนถึงความหลุดพ้นจากทุกข์ พ้นจากการเกิดโดยสิ้นเชิงนอกจากพุืทธศาสนา

ลูซิเฟอร์ที่เคยเป็นเทพยังต้องลงมาเป็นลูกน้องซาตานซะงั้น