สนทนาภาคปฏิบัติธรรมที่ควรรู้ของ "หลวงปู่ดู่ พรหมปัญโญ" สำหรับอนุชนรุ่นหลังๆ

Follower007 · 28 เมษายน 2012

หลวง ปู่ท่านสอนเสมอว่า ไม่มีปาฏิหาริย์อันใดจะอัศจรรย์เท่ากับ การฝึกหัดอบรมพัฒนา ตนเองจากความเป็น ปุถุชนไปสู่ความเป็นอริยชน ตามแนวทางที่พระพุทธองค์ทรงวางไว้ทั้งหลักศีล สมาธิ และปัญญา ซึ่งอีกนัยหนึ่งก็คือการพัฒนาความสามารถในการมีความสุขของตนให้ละเอียด ประณีตยิ่งขึ้น กระทั่งถึงภาวะความสุขชนิดที่จะไม่กลับกลายเป็นความทุกข์ได้อีก นั่นก็คือพระนิพพาน

หวังเป็นอย่างยิ่งว่า ผู้มาเยือนจะได้รับความอิ่มเอิบใจและปีติกับเรื่องราวและธรรมะคำสอนของหลวงปู่ดู่ พรหมปัญโญ รวมทั้งเกิดศรัทธาและพลังใจในการขวนขวายปฏิบัติธรรมกัมมัฏฐานให้ยิ่ง ๆ ขึ้นไป เพื่อให้ใจได้สัมผัสธรรม และมีธรรมเป็นที่พึ่งตลอดไป

ปฏิปทาการเผยแพร่ธรรมของหลวงปู่

บันทึกปฏิปทาการเผยแพร่ธรรมของหลวงปู่ไว้เพื่อชนรุ่นหลังได้รับทราบ
๑. หลวงปู่เน้นสอนแบบตั้งรับ
หลวงปู่ไม่เคยเดินสายไปเทศน์ที่ไหน ๆ มีแต่ตั้งรับ และตั้งรับชนิดว่ามาเมื่อไหร่เป็นได้เจอท่าน ใครมาจริงก็จะเจอของจริง
๒. หลวงปู่ไม่นิยมก่อสร้าง
ไม่ปรากฏว่าหลวงปู่สร้างถาวรวัตถุนั่น นี่ มีแต่บูรณะอุโบสถบ้าง กุฏิเสนาสนะในวัดบ้าง ซ่อมสะพานคนข้ามบ้าง บริจาคบำรุงการศึกษาให้เด็กนักเรียนบ้าง ให้เป็นทุนรักษาพระอาพาธบ้าง ฯลฯ แม้แต่พระพุทธรูปองค์ใหญ่ ๆ โต ๆ ก็ไม่เคยเห็นท่านสร้าง เพราะท่านเป็นคนบอกบุญใครไม่เป็น และไม่นิยมสร้างวัตถุ หากแต่เน้นสร้างคนให้เป็นพระ
๓. หลวงปู่ไม่นิยมองค์กรจัดตั้ง
ท่านสอนของท่านแบบชาวบ้าน ๆ จะมีอะไรขลุกขลักบ้างก็ไม่เป็นไร ไม่ต้องให้ถึงขนาดจัดแบ่งแผนก หรือเป็นคณะ เป็นสำนัก หรือเป็นองค์กร เพราะท่านไม่ยัดเยียดธรรมะให้ใคร ๆ
ครั้งหนึ่ง ได้ยินท่านอุทานภายหลังอ่านพาดหัวหนังสือพิมพ์กรณีวัดไล่ที่ชาวบ้าน ว่า "ข้าว่าแล้วเชียว" คือท่านไม่เห็นด้วยกับการมุ่งขยายสำนักให้ใหญ่โตจนเป็นเหตุให้เกิดการเบียด เบียนกันขึ้น (คราวนั้น สำนักปฏิบัติใหญ่ได้ซื้อที่จากนายทุน แล้วส่งคนไปไล่ชาวบ้านที่เช่าที่ทำกินออกไป)
ดูเอาเถิด ขนาดข้าวเปล่าทัพพีเดียวที่ยาจกใส่บาตรพระสารีบุตร พระสารีบุตรก็ยังจำบุญคุณมิรู้ลืม นี่ชาวบ้านบางส่วนก็คือคนใส่บาตรพระสำนักนี้ ก็ยังบีบให้เขาจำต้องทิ้งที่ทำกินถิ่นอาศัยไป บ้างมีที่เป็นของ ๆ ตนก็ยังบีบให้เป็นที่ตาบอด จนต้องขายทิ้งทั้งน้ำตา
๔. หลวงปู่ชอบสอนด้วยการทำให้ดู
ไม่ว่าเรื่องขันติ เรื่องความสันโดษ เรื่องการรักษาอารมณ์ เรื่องความเมตตา เรื่องอุเบกขา หลวงปู่ท่านทำให้ดู ใครมีปัญญาก็จะได้เห็นแบบอย่างที่อยู่ตรงหน้า รวมทั้งเรื่องมงคลตื่นข่าว หรือเรื่องหมอดู ท่านก็ไม่ข้องแวะ
๕. หลวงปู่ใช้ฤทธิ์แบบไม่แสดง
หลวงปู่ท่านใช้ของท่านแบบเนียน ๆ มุ่งเอาผลคือความก้าวหน้าในการปฏิบัติธรรมของลูกศิษย์เป็นที่ตั้ง มิใช่แสดงให้ลูกศิษย์มาอัศจรรย์กับเครื่องมือคือฤทธิ์ของท่าน
๖. ท่านไม่ได้สอนให้พอใจหรือหยุดอยู่เพียงแค่วัตถุมงคล
กับผู้ที่ยังข้องอยู่กับสิ่งที่ไม่เป็น มงคล หลวงปู่ท่านก็ยอมให้มาติดกับวัตถุมงคลไปก่อน จากนั้นท่านก็สอนเรื่องการปฏิบัติเพื่อให้เขาหาพระเก่าพระแท้ในใจตนเองให้ เจอ เพื่อเป็นหลักประกันว่า "ตนที่ฝึกดีแล้ว จะเป็นที่พึ่งแห่งตน" ดังพุทธพจน์ที่ว่า "ความดีที่ยิ่งกว่านี้ยังมีอยู่อีก มิใช่มีเพียงเท่านี้"
๗. หลวงปู่สอนให้สวดตัวเองยิ่งกว่ามนตร์ใด ๆ
สวดตัวเองก็คือด่าตัวเอง สอนตัวเอง ดังโอวาทของท่านที่ว่า "ตนไม่เตือนตนเอง จะให้ใครมาเตือน" สวดตัวเองก็ต้องอาศัยหลักธรรมใหญ่ที่ท่านเน้น นั่นก็คือ "หมั่นดูจิต รักษาจิต" มนตร์วิเศษภายนอกก็คือบทสรรเสริญพุทธคุณ ธรรมคุณ สังฆคุณ ใน ๗ ตำนาน และ ๑๒ ตำนาน ที่ท่านใช้เป็นหลัก มิใช่บทจักรพรรดิดังที่เผยแพร่กันอยู่ นี่ถ้าพระพุทธเจ้ายังอาลัยในสมบัติจักรพรรดิ พระองค์ก็คงยังต้องทุกข์จมอยู่ในวัฏฏะอีกนานแสนนาน และพวกเราก็คงไม่มีโอกาสพบแสงสว่างแห่งธรรมอีกนานแสนนานเช่นกัน พลังโลกียะ ฤาจะเปรียบกับพลังแห่งธรรมแท้ ...พลังที่จะพาเราออกจากวัฏฏะ มิใช่ข้องหรือจมอยู่กับวัฏฏะ
๘. หลวงปู่เน้นอรรถะมากกว่าพยัญชนะ
ด้วย เหตุที่วัตถุประสงค์ของการสื่อสารนั้นอยู่ที่ความเข้าใจที่ถูกต้องของผู้รับ สาร ดังนั้นหลวงปู่จึงเลือกใช้ภาษาที่ชาวบ้านสามารถเข้าใจได้ง่าย ๆ มากกว่าจะถ่ายทอดด้วยภาษาพุทธวจนะในพระไตรปิฎก หรือศัพท์แสงบาลีที่แม้แต่นักวิชาการก็ยังต้องมาถกกันในความหมายที่แท้จริง นอกจากนี้หลวงปู่ชอบที่จะใช้อุปมาอุปไมยในแบบของท่าน เช่น “เบื้องต้นก็จะขึ้นยอดตาล” “ตายเล็ก ตายใหญ่” “ธรรมะเหมือนแกงส้ม” “ธรรมเท่าปลายเข็ม” “เมตตาพาตกเหว” ฯลฯ
๙. หลวงปู่เน้นให้กำลังใจมากกว่าจะให้กลัวเกรง
เวลา ที่อยู่ต่อหน้าหลวงปู่ เราจะไม่รู้สึกเกร็งว่าท่านจะมาสอบอารมณ์แล้วติติงทำนองไม่เห็นก้าวหน้าไป ไหนจนทำให้รู้สึกท้อแท้หรือหมดกำลังใจในการปฏิบัติ ตรงกันข้าม หลวงปู่ท่านมีแต่ให้กำลังใจ และช่วยให้เราพ้นไปจากอาการเศร้า หมองเพราะเหตุที่คิดว่าปฏิบัติไม่ถึงไหน ดังที่ท่านว่า หากรู้จักและเชื่อมั่นศรัทธาในพระรัตนตรัยมากขึ้น ก็นับเป็นความก้าวหน้าในการปฏิบัติแล้ว หรือการที่เราคลายความขี้โมโหโทโส ยอมฟังคนอื่นมากขึ้น ฯลฯ ก็ถือเป็นความก้าวหน้าเช่นกัน มิใช่จะมาวัดกันที่การรู้เห็นนิมิตหรือรู้จำสภาวธรรมมาตอบแข่งกันหรือตอบพอ ไม่ให้อายครูอาจารย์ (ที่มาสอบอารมณ์) ซึ่ง จริง ๆ แล้ว หลวงปู่ รวมทั้งครูอาจารย์สายท่านพระอาจารย์มั่น ภูริทัตเถร จะไม่นิยมการสอบอารมณ์ เพราะท่านเน้นให้นักปฏิบัติต้องสอบอารมณ์ตัวเอง ด้วยใจเป็นธรรม ไม่ลำเอียงเข้าข้างตนเอง เพื่อผลคือความสามารถดับทุกข์ให้กับตนเองเป็นสำคัญ
๑๐. หลวงปู่มุ่งเน้นที่ประโยชน์ของผู้รับมากกว่าผู้ให้
หลวง ปู่สู้อุตส่าห์นั่งโปรดญาติโยม (บนไม้กระดานแข็ง ๆ) เป็นเวลาไม่น้อยกว่า ๓๐ ปี ก็ด้วยมุ่งหวังจะให้ศิษย์ได้ที่พึ่งที่ปลอดภัย นั่นก็คือ “ตน...ที่ฝึกมาดีแล้ว” รวมทั้งไม่ให้ยึดติดองค์ท่าน ...ตลอด ระยะเวลาหลายสิบปีที่ท่านอบรมสั่งสอนลูกศิษย์จึงเป็นเครื่องพิสูจน์ที่ ชัดเจนว่าท่านมิได้มุ่งหวังความอยากเด่นอยากดัง หรือลาภสักการะแต่อย่างใดเลย ซึ่งลาภสักการะมักเป็นกับดักที่ได้ผลที่ฆ่าลูกพระตถาคตมาทุกยุคทุกสมัย
๑๑. ความเมตตาของหลวงปู่ที่ไม่มีที่สิ้นสุด
สิ่ง น่าอัศจรรย์อันหนึ่งที่ได้รับทราบจากการได้มีโอกาสพูดคุยกับศิษย์เก่าแก่ของ หลวงปู่บางท่าน ซึ่งนับเป็นผู้ขวนขวายปฏิบัติอย่างสม่ำเสมอตั้งแต่สมัยหลวงปู่มีชีวิต โดยที่ท่านเหล่านั้นต่างก็มิได้รู้จักคุ้นเคยกัน แต่กลับพูดถึงสิ่งอัศจรรย์ตรงกัน นั่นก็คือความเมตตาของหลวงปู่ที่ท่านตามไปส่งลูกศิษย์จนเข้าเขตที่ปลอดภัย (กรุงเทพฯ) กล่าวคือ ครอบครัวนักปฏิบัติเหล่านั้น เมื่อขับรถกลับจากวัดสะแกในเวลาเย็นค่ำ เมื่อขับจนพ้นช่วงที่มืดและเปลี่ยวในระหว่างทางอยุธยาจะเข้ากรุงเทพฯ บริเวณรังสิต เขาจะได้ยินเสียงหลวงปู่ว่า “ข้าส่งแกแค่นี้นะ” ทุกครั้ง พร้อมกับอาการปีติขนลุกด้วยความซาบซึ้งใจในความเมตตาของหลวงปู่ที่เป็นห่วง เป็นใย ท่านคงต้องการให้มั่นใจว่าลูกศิษย์นักปฏิบัติเหล่านั้นเดินทางกลับบ้านด้วย ความปลอดภัยทุก ๆ คน นี้ยังไม่รวมถึงความเมตตาที่ท่านตามไปดูแลถึงที่บ้าน ไม่ว่าจะให้ทราบโดยทางนิมิตหรือทางเสียงจิ้งจกก็ตาม

ที่มา: Luangpudu.com / Luangpordu.com

Follower007 · 15 สิงหาคม 2011

ปฏิปทาหลวงปู่ดู่ วัดสะแก

ปฏิปทาหลวงปู่ดู่ วัดสะแก

<table border="0" cellpadding="0" cellspacing="0" width="100%"><tbody><tr><td style="background-color: #FFFFFF;">๑. หลวงปู่เป็นผู้มักน้อยสันโดษ
ของที่หลวงปู่ท่านใช้สอยไม่ว่าผ้าสบงจีวร ผ้าขนหนู กาน้ำ ฯลฯ ท่านไม่เปลี่ยนง่าย ๆ ท่าน จะใช้จนคุ้มค่าอย่างที่สุด อีกทั้งยังไม่สะสมของใช้ แม้แต่เศษวัสดุอย่างหนังยางรัดของ ท่านจะไม่ทิ้ง หากแต่จะรวบรวมเก็บไว้ใช้ประโยชน์
ท่าน สอนให้ศิษย์ระมัดระวังเรื่องของสงฆ์ ทั้งไม่หยิบฉวยไปโดยพลการ และไม่ทำให้ข้าวของของสงฆ์ชำรุดเสียหาย เพื่อฝึกให้รับผิดชอบต่อของส่วนรวม ที่สำคัญ ท่านไม่ต้องการเกิดเศษกรรมที่อาจทำให้มาวัดได้บุญไม่คุ้มบาป
๒. หลวงปู่สอนเน้นหนักลงที่การปฏิบัติให้มาก และไม่ให้มากพิธีรีตอง
ทุกครั้งที่ใคร ๆ ไปกราบหลวงปู่ หลวงปู่ก็สอนเน้นหนักไปที่จุดเดียวนั่นก็คือการภาวนา ได้แก่ การทำสมาธิ การหมั่นดูจิต รักษาจิต การหมั่นพิจารณา ฯลฯ พิธีรีตองอะไรที่วุ่น ๆ วาย ๆ ไม่ต้องพูดถึง แค่จะพับดอกบัวใส่แจกัน ท่านก็ยังแนะให้ไม่ต้องพับจะดีกว่า ปรุงแต่งให้มันน้อยที่สุด
เรื่องการกรวดน้ำอุทิศส่วนกุศลก็เหมือนกัน ท่านเน้นที่การตั้งจิตตั้งใจมากกว่ารูปแบบภายนอก ดังนั้น จึงไม่ต้องลำบากหาแก้วหาน้ำ หลวงปู่นิยมให้ใช้วิธีกรวดแห้ง คือให้ตั้งใจแผ่เมตตาผ่านการทำจิตให้เป็นสมาธิแทนการกรวดน้ำ
นอก จากนี้ สำหรับคนที่ชอบการสะเดาะเคราะห์ หลวงปู่ก็ไม่มีพิธีรีตองอะไรให้ จึงไม่พ้นมาลงที่การทำบุญและนั่งกรรมฐานภาวนาแผ่เมตตาให้เจ้ากรรมนายเวรแทน ท่านให้ห่างสำนักทรงหรือพิธีสะเดาะเคราะห์ที่มักหลอกให้คนกลัวแล้วก็เสีย เงินเสียทองกับพิธีรีตองอะไรต่อมิอะไรรุงรังไปหมด จนไม่รู้ว่าเป็นพุทธัง ธัมมัง สังฆังสรณังคัจฉามิ หรือจะเป็นเทพเทวาสรณังคัจฉามิ หรือจะเป็นพิธีกรรมสรณังคัจฉามิ
เพราะ เหตุที่ท่านเน้นหนักที่การปฏิบัติ ดังนั้นท่านจึงให้ระวังว่าความรู้จำจากการอ่านการฟังอาจจะมาบังความรู้จริง จากการปฏิบัติได้ หลวงปู่ท่านให้ใช้ความพินิจพิจารณาสิ่งรอบตัวให้มากแทนการอ่านหนังสือธรรมะ โดยเฉพาะอย่างยิ่งการพิจารณาตัวเกิด แก่ เจ็บ ตาย จากโรงเรียนที่ยอดเยี่ยมที่สุดแห่งหนึ่งนั่นก็คือ โรงพยาบาล
</td> </tr> <tr> <td style="background-color: #FFFFFF;">๓. หลวงปู่ไม่เทศน์สอนยาว ๆ
เรา จะไม่เคยเห็นภาพหลวงปู่นั่งบนธรรมาสน์แสดงธรรมอย่างเป็นทางการหรือแม้แต่ แสดงธรรมที่ยืดยาวต่อเนื่องเป็นหลาย ๆ สิบนาทีหรือเป็นชั่วโมง ๆ หลวงปู่ไม่เคยแสดงธรรมยาว ๆ ท่านพูดถ่อมตัวเสมอ ๆ ว่าท่านเป็นพระบ้านนอก ธัมม้งธัมมะอะไรท่านพูดไม่เป็น เทศน์ไม่เป็น เป็นแต่พูดอย่างของท่านตามประสาพระบ้านนอก
ดังนั้น เรา จึงพบแต่คำปรารภธรรมสั้น ๆ ที่เป็นข้อคิดสะกิดใจสำหรับให้เอาไปคิด ไปตรึกตรองตาม ก็จะได้ความเข้าใจที่ลึกซึ้งไปตามลำดับแห่งกาลเวลาและประสบการณ์ทางธรรม เพราะโอวาทเพียงสั้น ๆ เท่านี้แหละ ทว่า ๑ ปีให้หลัง หรือ ๕ ปี ๑๐ ปีให้หลัง ความเข้าใจและความซาบซึ้งใจย่อมไม่เหมือนเก่า
๔. หลวงปู่เป็นผู้มีปฏิสันถารที่ดีแก่ผู้มาเยือน
หลวง ปู่จะยิ้มและพูดทักทายกับผู้ที่มากราบท่านอย่างเสมอหน้ากันหมด ยิ่งถ้าเป็นเด็กหนุ่มสาวสนใจซักถามข้อธรรม ท่านจะสนทนาธรรมด้วยความเมตตายิ่ง นอกจากนี้ ท่านยังฝึกให้ศิษย์ทุกคนทุกชนชั้นรู้จักสลายทิฏฐิมานะอัตตาตัวตนลงโดยการให้ นั่งรับประทานอาหารที่หลวงปู่ฉันเหลือร่วมกันแบบนั่งกับพื้นเรียงลำดับเป็น แถวยาว มีกับข้าววางเรียงอยู่ตรงหน้ายาวไปจนสุดแนว จนไม่รู้สึกว่าใครสูงใครต่ำ ใครรวยใครจน ทุกคนเสมอภาคกันหมดในทางธรรม
กับ พระสงฆ์องค์เจ้า หลวงปู่ไม่เคยวางตัวชนิดว่าฉันเป็นเจ้าสำนักหรือเป็นผู้มีศักดาใด ๆ พระรูปไหนมาเยี่ยมเยียน หลวงปู่ก็จะรินน้ำชายื่นให้ฉัน (ดื่ม) เสมอ ถ้าเป็นพระที่พรรษามากกว่า หลวงปู่ก็จะลุกขึ้นนั่งกราบ ดังเช่นหลวงปู่บุดดา เป็นต้น กับ พระสงฆ์บางองค์ที่เหมือนจะรู้ใจกันค่อนข้างดี เช่นหลวงปู่โง่น โสรโย จ. พิจิตร และหลวงพ่อเป้า เขมกาโม จ. นครสวรรค์ เป็นต้น เมื่อมาถึงและฉันน้ำชาแล้ว บางทีต่างองค์ต่างก็นั่งเงียบ ๆ ไม่ค่อยได้พูดจาซักถามเท่าใดนัก ไม่นานก็กราบลากัน
๕. หลวงปู่ไม่แบ่งแยกลูกศิษย์
ด้วยลูกศิษย์หลวงปู่ที่ขยายวงกว้างขวางออกไปมากยิ่งขึ้น ๆ ไม่ว่าจะเป็นชาวบ้าน นักธุรกิจ ข้าราชการ ฯลฯ ไม่ว่าจาก จ. พระนครอยุธยา กรุงเทพฯ หรือจังหวัดใด ๆ เกิดเป็นกลุ่มก้อนและคณะต่าง ๆ บ้าง ก็นิยมมาตอนเช้า บ้างนิยมมาตอนสาย บ้างนิยมมาตอนบ่ายแก่ ๆ บ้างนิยมมาตอนเย็น บ้างนิยมมาตอนค่ำ ทำเอาหลวงปู่โง่นต้องขออนุญาตทำป้ายกำหนดเวลาที่งดรับแขกในช่วงบ่าย ซึ่งติดได้ไม่นาน หลวงปู่ก็ให้เอาออก เพราะต้องการเปิดโอกาสให้คนมากราบนมัสการท่านได้โดยสะดวก

แต่ ถึงหลวงปู่จะมีลูกศิษย์หลายหมู่หลายคณะและมากันหลากหลายเวลา หลวงปู่ก็ไม่เคยกล่าวเปรียบเทียบว่ากลุ่มนั้นดีกว่ากลุ่มนี้ ท่านยินดีในความพร้อมเพรียงกันในการปฏิบัติธรรม ศิษย์คนใดขวนขวายในการปฏิบัติภาวนามาก ท่านก็จะให้ความเมตตาชี้แนะให้มากเป็นพิเศษ

๖. หลวงปู่วางตัวอย่างเป็นธรรมชาติ
หลวง ปู่ท่านวางตัวเป็นธรรมชาติ ไม่แสร้งทำให้ใคร ๆ เห็นเป็นทำนองว่าท่านสำรวมและเคร่ง บางทีท่านหยิบบุหรี่มาสูบบ้างในยามที่ปลอดคน บางทีท่านพูดชวนให้ผู้ฟังอารมณ์ดีหรือขำขันบ้าง แต่ท่านก็วาง องค์ท่านพอเหมาะพอดี ประกอบกับด้วยบารมีธรรมเฉพาะองค์ท่าน ดังนั้น ถึงแม้จะดูว่าท่านไม่ถือตัว แต่ทุกคนก็ยังคงให้ความเคารพยำเกรง ไม่กล้าลามปามท่าน (ยกเว้นแต่ผู้ที่ยังหยาบอยู่มาก)
๗. หลวงปู่ท่านไม่พยากรณ์มรรคผลให้ใคร ๆ
หลวง ปู่จะไม่พูดทำนายทายทัก หรือพูดพยากรณ์ โดยเฉพาะอย่างยิ่งการพยากรณ์เรื่องมรรคผลของลูกศิษย์ หลวงปู่ไม่เคยบอกว่าศิษย์คนไหนเป็นโสดา สกิทา อนาคา ฯลฯ หลวงปู่ไม่เคยบอกว่าใครปฏิบัติอีกกี่ชาติแล้วจะสำเร็จ หลวงปู่ยืนยันว่าท่านพยากรณ์ไม่ได้ ซึ่งหากเราพิจารณาให้ดีก็จะเห็นจริงตามท่าน เพราะแค่จะรับรองตัวเองว่าในแต่ละวันขอให้มีความขยันในการเจริญสติให้สม่ำ เสมอ ก็ยังรับรองตัวเองไม่ได้เลย นอกจากนี้ที่จะให้รับรองความศรัทธาของตัวเราเองที่มีต่อพระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์ ครูบาอาจารย์ ให้มั่นคงตลอดไปก็ยังไม่แน่นอนเลย บางวันศรัทธามาก บางวันศรัทธาน้อย บางวันขยันปฏิบัติ บางวันขี้เกียจปฏิบัติ บางวันรักษาใจได้ดี บางวันเผลอสติจมจ่อมอยู่กับเรื่องโลก ๆ บาง คนที่เคยเป็นผู้นำหมู่คณะ ก็ยังสามารถเปลี่ยนไปนับถือศาสนาอื่นได้เลย เช่นนี้แล้ว ใครจะมารับรองใครได้ เว้นเสียแต่เป็นผู้ที่เที่ยงแท้ เช่นอย่างพระโสดาบันผู้มีศรัทธาในพระรัตนตรัยอย่างไม่หวั่นไหวแล้วเท่านั้น ที่พระพุทธองค์สามารถพยากรณ์ได้ว่าไม่เกิน ๗ ชาติ ก็จะถึงฝั่งพระนิพพาน เป็นต้น
นอก จากนั้นแล้ว หากยังมีความลุ่ม ๆ ดอน ๆ เอาแน่นอนไม่ได้ ยามขยันก็เพียรจัด ยามขี้เกียจก็ทิ้งเลย ยังเป็นผู้ติดสุขติดสบายและสามารถหาเหตุผลเข้าข้างกิเลสตัวเองได้สารพัด เช่นนี้แล้วจะพยากรณ์ได้อย่างไร
๘. หลวงปู่ให้ความเคารพในสงฆ์
หลวงปู่จะวางตัวเป็นพระผู้น้อยในท่ามกลางคณะสงฆ์ ท่านให้ความเคารพกับคำว่าสงฆ์ ท่านถือสงฆ์เป็นใหญ่ แม้ กระทั่งปัจจัยและสิ่งของทุกอย่างที่มีคนนำมาถวายท่าน ท่านก็จะให้ศิษย์รวบรวมส่งให้เจ้าอาวาสเพื่อเข้าเป็นกองกลางของวัด (สงฆ์) ในทุก ๆ เย็น
๙. หลวงปู่มีปรกติถ่อมตัวและไม่ปรารภความเด่นดัง
บ่อย ครั้งที่มีนิตยสารมาขอสัมภาษณ์และถ่ายรูปหลวงปู่ หลวงปู่ก็มักปฏิเสธเสมอทุกครั้งไป ท่านไม่ปรารถนาความเด่นดัง ท่านว่าหากท่านดัง ก็คงไม่มีเวลาให้ลูกศิษย์ที่ใฝ่ใจในธรรมได้ซักถามข้อธรรมะกับท่าน อีกทั้งยังเป็นการทำให้สังขารขันธ์ของท่านเสื่อมโทรมเร็วเพราะการที่ต้องรับ แขกมาก ๆ ทุก ๆ วัน
นอก จากนี้ เวลาใครมากล่าวยกท่านอย่างไร ท่านก็จะยิ้มแล้วพูดไปในทางถ่อมตัวเสมอ เช่น ใครว่าองค์ท่านสว่างไสวมาก หรือมีการรู้เห็นภายใน (ญาณ) เป็นที่อัศจรรย์ ฯลฯ ท่านก็จะตอบทำนองว่า ท่านยังมืดอยู่เลย บาง ครั้งมีคนขอสร้างรูปเหมือนท่าน หากเลี่ยงได้ท่านก็จะให้เลี่ยงไปสร้างรูปหลวงปู่ทวดแทนโดยบอกว่าสร้างรูปครู อาจารย์คือหลวงปู่ทวดดีกว่า ดังเช่นเหรียญรุ่นเปิดโลก เป็นต้น
เคย สังเกตในเวลาที่มีเรื่องแจ้งว่าจะมีผู้ใหญ่ในบ้านเมืองมากราบนมัสการหลวงปู่ ก็ไม่เห็นหลวงปู่จะแสดงอาการตื่นเต้น หรือสั่งให้มีการจัดเตรียมอะไร ๆ เป็นพิเศษเพื่อต้อนรับแขกผู้ใหญ่ ทุกอย่างยังคงดำเนินไปตามปรกติธรรมดา นี้จึงเป็นอีกสิ่งหนึ่งที่สนับสนุนว่าหลวงปู่ท่านไม่ประสงค์จะเอาอกเอาใจใคร เป็นพิเศษ รวมทั้งยืนยันว่าท่านไม่อยากเป็นคนเด่นคนดังอย่างใดเลยจริง ๆ
๑๐. หลวงปู่สอนให้ทวนกระแสแต่ไม่ให้ต้านกระแส
หลวง ปู่สอนให้ทุกคนทวนกระแสกิเลสของตน แต่ไม่ให้ไปคิดต้านหรือเปลี่ยนกระแสโลก หรือคิดเปลี่ยนใคร ๆ เช่นอย่างที่วัดสะแก ชาวบ้านชาววัดเขาชอบจัดมหรสพตามธรรมเนียมนิยมของคนแถบนั้นซึ่งมักส่งเสียง รบกวนการทำภาวนาของท่านและศิษย์ที่กำลังปฏิบัติธรรม ท่านก็ไม่ให้ถือเป็นอารมณ์ คงให้ทำภาวนาไปให้ได้คล้ายฝึกทำภาวนาในท่ามกลางตลาดสด เพราะจะให้คนวัดมีศรัทธาในการปฏิบัติเหมือนกันหมดทุกคนก็ย่อมเป็นไปไม่ได้ ใครเอา (สนใจปฏิบัติ) หลวงปู่ก็เมตตาชี้แนะให้ ใครไม่เอา หลวงปู่ก็ไม่ยัดเยียด เว้นแต่จะส่อแวว ประกอบกับมีช่องมีจังหวะที่พอสอดแทรกให้แง่คิดแก่ผู้ทุกข์ผู้ยากบ้างเท่านั้น
ท่านให้หลักว่า แก้ที่ตัวเราเป็นเรื่องธรรม มัวคิดแก้คนอื่น ปรับปรุงคนอื่น ปรับปรุงเรื่องนอก ๆ นั้นเป็นเรื่องโลก แก้ ที่ตัวเรามีวันจบ (วันที่ชำระจิตจนหมดโกรธ โลภ หลง) แต่การแก้ที่ภายนอก (แก้ไขเรื่องโลก ๆ) นั้นไม่มีวันจบสิ้น เพราะโลกนั้นพร่องอยู่เป็นนิจ ไม่มีสิ่งใดสมบูรณ์แบบเลย การเข้าไปมีส่วนแก้ไขปรับปรุงภายนอกนั้นก็ยังอาจเป็นสิ่งที่ต้องทำตามแต่ บทบาท เพียงแต่ต้องทำใจว่าแก้อย่างไรก็ไม่มีวันจบสิ้น ไม่มีวันบอกได้ว่าแก้ไขจนดีที่สุดแล้ว และที่สำคัญที่สุด ต้องไม่ละเลยการแก้ไขปรับปรุงตัวเอง ซึ่งเป็นสิ่งที่จะทำให้การเกิดมาชาติหนึ่งของเรานั้นไม่เป็นโมฆะ
๑๑. หลวงปู่ให้ใช้ประโยชน์จากพระเครื่อง แต่ไม่ได้สอนให้ลุ่มหลงจมจ่อมในพระเครื่อง
หลวง ปู่มีอุบายสร้างพระไว้สำหรับแจกให้ลูกศิษย์เอาไปใช้เป็นสื่ออาราธนาพระและ ให้กำไว้ในมือขณะนั่งปฏิบัติสมาธิภาวนา เพื่อเป็นเครื่องเหนี่ยวนำจิตให้มีพุทธานุสสติเพื่อให้เข้าสู่ความสงบตั้ง มั่นได้โดยเร็ว พระกำนั่งมีหลากหลายรูปทรง แต่ที่มีมากกว่าเพื่อน ดูเหมือนจะเป็นพิมพ์สมเด็จวัดระฆัง นอกจากพระกำนั่งที่แจกให้ฟรี ๆ แล้ว ก็ยังมีพระในส่วนของวัดสะแกที่ทางวัดจัดสร้างเพื่อหารายได้บำรุงวัด แล้วก็ส่วนของลูกศิษย์ที่พากันสร้างมาขออนุญาตหลวงปู่ให้ช่วยอธิษฐานจิตให้ แล้วนำไปแจกจ่ายกันเองก็มีไม่น้อย บางคนเทพิมพ์พระพรหมมา ๓ ปี๊บ หลังจากหลวงปู่อธิษฐานให้เสร็จแล้ว ก็อาจแบ่งถวายหลวงปู่ ๒ ปี๊บ นำกลับไปปี๊บหนึ่ง เป็นต้น
หลวง ปู่ท่านสอนไม่ให้สุดโต่งในเรื่องวัตถุมงคล กล่าวคือ ในเบื้องต้น สำหรับผู้ที่ยังใหม่อยู่ ยังไม่พร้อมจะรับธรรมคำสอนที่เป็นแก่นสารสาระโดยตรง ท่านก็ว่าให้มาติดวัตถุมงคลก็ยังจะดีกว่าให้ไปติดวัตถุอัปมงคล แต่พอมีใจโน้มเอียงเข้าในทางปฏิบัติมากขึ้น แล้วยังหาเช่าพระมาก ๆ ท่านก็จะดุว่าจะเอาไปขายหรือยังไง พระของท่านน่ะ ทำ (ปฏิบัติ) ให้มันจริง มีองค์เดียวก็พอแล้ว
๑๒. มีจิตวิญญาณแห่งความเป็นครู
หลวง ปู่ท่านมีจิตวิญญาณแห่งความเป็นครูสูงยิ่ง ท่านเมตตาสงเคราะห์และสั่งสอนศิษย์ตั้งแต่เช้าตรู่กระทั่งค่ำมืด โดยมิเคยปริปากบ่น ท่านเคยพูดทำนองว่า เกิดมาเป็นครูเขา เมื่อเสียงนกหวีดดังก็ต้องทำหน้าที่ ท่านจึงถือเป็นภารกิจปรกติ (มิใช่เป็นภาระส่วนเพิ่ม) ในการสงเคราะห์ให้คนเป็นคนขึ้นมาเต็มตัว ไม่ให้ศิษย์ท่านต้องเป็นโมฆบุรุษหรือโมฆสตรี ที่ปล่อยชีวิตให้ตายเปล่าไปชาติหนึ่ง ๆ
ลูกศิษย์หลวงปู่มีหลากหลายประเภท แต่ละคนมีการสั่งสมมาต่าง ๆ กัน ดังนั้น ในฐานะหน้าที่แห่งความเป็นครู หลวงปู่จึงต้องมียาหลายประเภทที่เหมาะกับโรคและลักษณะเฉพาะของคนไข้ (ลูกศิษย์) แต่ละคน
บาง คนได้ยาขม (ธรรมะที่เผ็ดร้อน) บางคนได้ยาเคลือบช็อกโกแลต (พูดชมบ้าง แจกพระให้บ้าง) บางคนได้ยาพื้นบ้าน (เน้นศีลให้มาก ๆ ก่อน) บางคนได้ยาเฉพาะโรค (พิจารณาธรรมข้อหนึ่งข้อใด) บางคนได้ยาบำรุง (เรื่องเล่าเจริญศรัทธา) บางคนต้องปรับยาให้แรงขึ้น (เช่น สอนให้ฝึกฝืนหรือต่อสู้กับกิเลสบ้าง สู้กับเวทนาขณะปฏิบัติบ้าง เพื่อให้สมกับ “ธรรมะนั้นอยู่ฟากตาย”) หลาย ๆ คนได้ยาครอบจักรวาล (คำสอนที่ว่าให้หมั่นดูจิต รักษาจิต) เป็นต้น
หลวง ปู่ท่านเน้นย้ำว่าทางลัดไม่มี พวกเราต้องปฏิบัติขัดเกลาตัวเองไปให้ครบทั้งศีล สมาธิ ปัญญา จากหยาบไปหาละเอียด เราต้องทำตัวเหมือนท่อนไม้ดิบ ๆ ที่กำลังเข้าสู่กระบวนการเลื่อย ไส ขัด กว่าจะไปถึงขั้นนำไปประกอบเป็นเฟอร์นิเจอร์พร้อมกับลงยาเคลือบผิวไม้ เพื่อให้พร้อมใช้งาน มิใช่ให้ทำตัวราวกับไม้ที่ผ่านกระบวนการขัดมาแล้วอย่างดี นั่นเป็นการประมาท และจะพาให้ไม่ได้หลักได้เกณฑ์ใด ๆ เหมือนที่ท่านเตือนศิษย์ที่มักจะจำลองภาวะจิตแห่งผู้หลุดพ้นแล้วมาอนุมาน เข้ากับตัวเอง (เช่นว่ารู้สึกตนเป็นผู้หมดความยินดียินร้ายแล้ว) เพราะมันถูกอยู่แต่ที่คำพูด แต่ของจริงยังไม่ได้ ภาวะอย่างนี้หลวงปู่เรียกว่า “ของโกหก” มันถูกในขั้นที่เป็น “ผล” มิใช่ขั้น “เหตุ” พวก เรานั้นยังอยู่ในขั้นที่ต้องหมั่นประกอบเหตุ ยังจะต้องฝึกฝนอบรมดัดกายวาจาใจอีกมาก กว่าจะได้เสวยผลเป็นความปล่อยวางหรือภาวะที่หมดความยินดียินร้ายจริง ๆ ชนิดที่ไม่กลับมากำเริบได้อีก
หลวง ปู่ท่านทำหน้าที่ครูที่จักหาใครทำหน้าที่อย่างท่านได้ยาก ท่านสอนจนวันสุดท้ายก่อนที่ท่านจะละสังขาร อย่างนี้จะให้ศิษย์คนใดลืมเลือนท่านได้เล่า

ที่มา: Luangpudu.com / Luangpordu.com

</td> </tr> <tr> <td align="right"><table border="0" cellpadding="0" cellspacing="0" width="100%"> <tbody><tr> <td style="background-color: #FFFFFF;" align="right" height="30"></td></tr></tbody></table></td></tr></tbody></table>

leeshagee · 15 สิงหาคม 2011

ขออนุโมทนาบุญทั้งหมดทั้งมวลครับ...สาธุ รักและเคารพหลวงปู่ดู่ที่สุดเลยครับ

Follower007 · 16 สิงหาคม 2011

ลูกศิษย์หลวงปู่ ...ต้องอย่างนี้

ลูกศิษย์หลวงปู่ ...ต้องอย่างนี้
ลูก ศิษย์เก่าแก่ของหลวงปู่คนหนึ่ง ซึ่งมีความเคารพรักหลวงปู่อย่างยิ่งชนิดหนึ่งเดียวในดวงใจ แกเคยได้มีโอกาส มาเช็ดถูกุฏิถวายหลวงปู่ จนหลวงปู่วางใจให้เข้าออกกุฏิหลวงปู่เป็นปรกติ แกเป็นชาวบ้านที่อยู่ไม่ไกลวัดสะแกนัก และมีอุปนิสัยเป็นคนตรง ถูกก็ว่าถูก ผิดก็ว่าผิด

ตัวอย่างความตรงไปตรงมาของแก ก็เช่น ครั้งหนึ่ง มีพระผู้ใหญ่ที่อยู่วัดข้างบ้านมาทักแกว่า "เอาแต่ไปวัดสะแก ไม่เห็นมาทำบุญที่วัดนี่บ้างเลย"

แกก็ตอบกลับไปว่า "ตั้งแต่ สมัยพ่อแม่ผมไปทำบุญที่วัด (หมายถึงวัดข้างบ้านนี้) ก็ไม่เห็นมีพระองค์ไหนเทศน์สอน อบรมญาติโยมเลย แต่กับหลวงปู่ดู่ ท่านสอนครอบครัวผมในทุก ๆ เรื่อง ทั้งทางโลกและทางธรรม อย่างนี้จะไม่ให้ผมมุ่งไปแต่วัดสะแกได้อย่างไร"

...แม้ หลวงปู่จะให้ความเมตตาต่อแกมาก แกก็ไม่เคยลามปามหรือออกหน้าออกตัว แกพอใจจะอยู่เช็ดถูดูแลกุฏิหลวงปู่ตอนที่คนส่วนใหญ่กลับกันไปแล้ว

วัน ก่อนผมได้นั่งสนทนากับแก แกก็มักพูดถ่อมตัวว่าเป็นคนหยาบ ใจร้อน โผงผาง ปฏิบัติไม่เก่ง ฯลฯ และเมื่อสนทนาไปได้พักหนึ่งผมก็ถามแกว่า "น้าอุปัฏฐากหลวงปู่เป็นปี ๆ ด้วยความเอาใจใส่อย่างนี้ หลวงปู่เคยชมน้าบ้างไหมครับ"

แกยิ้มแฉ่งเชียว แล้วตอบว่า "เคยชมอยู่ แต่พูดชมผ่านคนอื่นนะ"

ผมถามต่อว่า "หลวงปู่ชมน้าว่าอย่างไรครับ"
แกลังเลที่จะกล่าวถึงความดีของตนเอง แล้วพูดว่า "จะดีหรือ"

ไม่ว่าผมจะคะยั้นคะยอให้แกพูดเล่าอย่างไร แกก็ไม่พูดเล่าให้ฟัง ได้แต่กล่าวซ้ำ ๆ ว่า "จะดีหรือ" พร้อมส่งยิ้มให้คนถาม

สุดท้ายก็เลยไม่รู้ว่าหลวงปู่ชมแกว่าอย่างไร

เรื่อง นี้ทำให้ผมอดนึกชื่นชมแกไม่ได้ว่าสมเป็นลูกศิษย์หลวงปู่ ที่ทำความดีเพื่อความดี ไม่ได้นึกอยากอวดความดีให้ใคร ๆ รับทราบ มีคุณธรรมเข้ากันได้กับคุณธรรมบางอย่างของ "สัตบุรุษ" ที่พระพุทธเจ้าตรัสไว้คือ

๑. แม้มีคนถามถึงความชั่วของคนอื่น ก็ไม่ตอบหรือหลีกเลี่ยงไม่ตอบ

๒. แม้ไม่มีคนถามถึงความชั่วของตน ก็เปิดเผยให้ฟัง

๓. แม้ไม่มีคนถามถึงความดีของคนอื่น ก็พูดให้ฟัง

๔. แม้ถูกถามถึงความดีของตน ก็ไม่ตอบ หรือหลีกเลี่ยงที่จะตอบ

นี่ถ้าหลวงปู่ยังมีชีวิต ท่านคงจะชมแกให้ลูกศิษย์รุ่นหลัง ๆ ได้รับทราบบ้างเป็นแน่

ที่มา:Luangpudu.com / Luangpordu.com

Follower007 · 16 สิงหาคม 2011

ลูกศิษย์หลวงปู่...ต้องไม่อย่างนี้

ลูกศิษย์หลวงปู่...ต้องไม่อย่างนี้

 [FONT=&quot]วันก่อนได้เล่าตัวอย่างของลูกศิษย์หลวงปู่ที่เป็นตัวอย่างที่ใช่ แต่วันนี้ขอเล่าตัวอย่างที่เรียกว่า "ไม่ใช่" บ้าง[/FONT]
[FONT=&quot]แรง บันดาลใจที่ทำให้ต้องเขียนเล่ากระทู้นี้ก็เพราะความสะเทือนใจเป็นครั้งที่ สองกับคำทักของท่านเจ้าคุณฯ ท่านหนึ่งที่อยู่ทางเหนือ เพราะเหตุที่ท่านรู้ว่าผมเป็นผู้มีศรัทธาในหลวงปู่ดู่และมีส่วนร่วมในการจัด พิมพ์เผยแพร่คำสอนของหลวงปู่ ท่านจึงปรารภให้ฟังว่า [/FONT]
[FONT=&quot]"อาตมา เห็นคณะศิษย์หลวงปู่ที่อยู่ทางเหนือ เขาไปที่ไหนเขาจะสวดแต่นะโมพุทธายะฯ ...บททำวัตร บทสวดธรรมจักรอะไรนี่ เขาไม่เอาเลยนะ เขาจะสวดแต่บทที่เขาเรียกว่าบทจักรพรรดิ ...ลูกศิษย์หลวงปู่ดู่เขาแยกไม่ออกหรือว่าอะไรเป็นธรรมส่วนตัว อะไรเป็นธรรมทั่วไป แล้วไปไหนก็ต้องมีเอกลักษณ์ห้อยประคำออกมาข้างนอก"[/FONT]
[FONT=&quot]นี่ผมฟังคำพูดทำนองนี้จากท่านเป็นครั้งที่สองแล้ว ทั้ง ๆ ที่นาน ๆ จะได้พบท่านสักครั้งหนึ่ง[/FONT]
[FONT=&quot]อยาก จะบอกเหลือเกินว่าการกระทำดังกล่าวเป็นการกระทำที่เสื่อมเสียมาถึงหลวงปู่ (ซึ่งคนที่ทำอย่างนั้นคงคิดว่ากำลังทำเพื่อสืบทอดปฏิปทาและทำด้วยความ เลื่อมใสศรัทธาต่อหลวงปู่เป็นอย่างยิ่ง)[/FONT]
[FONT=&quot]ความ ตั้งใจในการภาวนานั้น ไม่ใช่ตัวสร้างความเสื่อมเสีย แต่ตัวที่สร้างความเสื่อมเสียคือการที่ไม่รู้จักกาละเทศะ ไม่รู้จักว่าอะไรเป็น "ธรรมส่วนบุคคล" อะไรเป็น "สาธารณธรรม"[/FONT]
[FONT=&quot]ผม เคยพบพระชาวมาเลเซียท่านหนึ่ง ท่านเป็นบุตรชายคนเดียวของสุลต่าน และเมื่อมาศรัทธาอุปสมบทเป็นพระภิกษุอยู่ที่เมืองไทย ท่านธุดงค์ไปไหนต่อไหน บางครั้งก็ไปพักตามวัดในชนบท ท่านว่าท่านสามารถสวดมนต์กลมกลืนไปกับเขาได้หมด บางวัดเขานิยมสวดช้า ท่านก็ปรับตัวสวดช้า ๆ ตามไปได้ บางวัดเขาสวดเร็ว ท่านก็สวดเร็วตามกันไปได้ ท่านไม่เคยคิดที่จะเอาแบบที่ตัวเองชอบหรือตัวเองถนัด ไปปฏิบัติให้เกิดเป็นความแปลกแยกกับหมู่คณะที่ท่านไปอยู่ร่วมด้วยเลย ดังนั้น ท่านไปอยู่ที่ไหน ก็ไม่ไปสร้างความแปลกแยกหรือไปสร้างปัญหาให้เกิดความไม่พร้อมเพรียง[/FONT]
[FONT=&quot]นี่ขนาดพระต่างชาติท่านยังรู้จักแยกแยะว่าอะไรคือ"ธรรมส่วนบุคคล" อะไรคือ "สาธารณธรรม"[/FONT]
[FONT=&quot]แล้ว ลูกศิษย์หลวงปู่จะแยกแยะไม่ออกเชียวหรือ แนวปฏิบัติใดที่ไม่เข้ากับหมู่ใหญ่ เราควรเอามาใช้เมื่อเราอยู่ลำพัง หรือให้เป็นเรื่องภายในของเรา[/FONT]
[FONT=&quot]แต่ที่สำคัญ การทำเช่นนั้น ก็ไม่ใช่ปฏิปทาของหลวงปู่เลย หลวงปู่ไม่เคยพาทำอย่างนั้น หลวงปู่ไม่เคยสอนให้ศิษย์เน้นสวดมนต์เป็นล่ำเป็นสัน หลวงปู่มีแต่ให้ลดสัดส่วนของบรรดาผู้ที่ชอบสวดมนต์ให้มาให้เวลากับการทำ สมาธิภาวนาให้มากขึ้น ประจักษ์พยานบุคคลในเรื่องนี้ก็มีอยู่มากมาย ดังคำสอนเตือนที่ว่า "สวดมนต์เป็นยาทา ภาวนาเป็นยากิน" เพื่อจะบอกว่าเราควรให้เวลากับยากินคือการทำสมาธิภาวนา เพราะให้ผลเต็มที่มากกว่า[/FONT]
[FONT=&quot]การ ที่ลูกศิษย์หลวงปู่บางคณะพยายามสร้างเอกลักษณ์ในแนวปฏิบัติเฉพาะตัว ก็ถือเป็นสิทธิส่วนบุคคล แต่ไม่ควรไปสร้างความไขว้เขวว่านั่นเป็นปฏิปทาของหลวงปู่ดู่[/FONT][FONT=&quot] ...ผู้รู้มีอยู่ คนที่รู้จักปฏิปทาของหลวงปู่ดู่ที่ยังมีชีวิตก็ยังมีอยู่มาก[/FONT]
[FONT=&quot]ถ้า กล่าวถึงภาพใหญ่ พระพุทธศาสนาย่อมเสื่อมไปเพราะพุทธบริษัท ๔ และเมื่อกล่าวถึงภาพย่อยคำสอนและปฏิปทาของหลวงปู่ดู่ ก็ย่อมเสื่อมไปเพราะบรรดาผู้ที่ประกาศตนเป็นลูกศิษย์ แต่ทว่าทำและเผยแพร่สิ่งที่ "ไม่ใช่"[/FONT]
[FONT=&quot]เขารู้หรือไม่ว่า หลวงปู่ไม่เคยสร้างแบบฉบับหรือเอกลักษณ์เฉพาะตัว เพราะอะไร เพราะท่านเคารพพระพุทธเจ้า เคารพในพระธรรม เคารพในสังฆะโดยรวม [/FONT]
[FONT=&quot]หลวงปู่สอนในสิ่งที่พระพุทธเจ้าสอนอยู่แล้ว วางแบบไว้แล้ว ...เราควรจับหลักตรงนี้ให้ได้ก่อนเป็นเบื้องต้น[/FONT]
[FONT=&quot]เรื่อง คำบริกรรมไตรสรณคมน์นั้นเป็นเรื่องปลีกย่อย เพราะลูกศิษย์หลวงปู่มั่นโดยมาก เขาก็นิยมบริกรรมไตรสรณคมณ์ในรอบแรก จากนั้นจึงเหลือแต่ "พุทโธ ๆ" [/FONT]
[FONT=&quot]ประกอบกับคน ที่คุ้นเคยกับการบริกรรมภาวนาอย่างใดมา หลวงปู่ท่านก็ให้บริกรรมอย่างเดิม ดังนั้น การบริกรรมไตรสรณคมน์จึงไม่อาจนำมากล่าวว่าหลวงปู่พยายามสร้างเอกลักษณ์ เฉพาะแต่อย่างใด [/FONT]
[FONT=&quot]สมัย ก่อน ลูกศิษย์หลวงปู่ที่ชอบนับประคำก็มีอยู่บ้าง แต่เขาก็ทำที่ห้องพระที่บ้าน ไม่ใช่ไปทำให้แปลกแยกกับสังคมปฏิบัติข้างนอก หรือแม้แต่ที่วัดสะแกเอง ก็ยังไม่ทำกันเลย นี่เพราะว่ารู้จักแยกแยะ "ธรรมส่วนบุคคล" กับ "สาธารณธรรม"[/FONT]
[FONT=&quot]เป็น เรื่องที่น่าเสียดายที่ "ผู้ไม่รู้" แต่มีศรัทธาในหลวงปู่ กำลังทำสิ่งที่เรียกว่าทำลายหรือสร้างความเสื่อมให้เกิดขึ้นในคำสอนและ ปฏิปทาของหลวงปู่ที่เขาเคารพรักเสียเอง [/FONT]
[FONT=&quot]มีสิ่งหนึ่งที่จะควรพึงสังวรณ์คือ "หลวง ปู่ท่านอาจสอนลูกศิษย์ไม่เหมือนกัน แต่หลวงปู่ (เช่นเดียวกับพระพุทธเจ้า) ย่อมไม่สอนขัดกัน" หากขัดแย้งกัน ก็พึงกลับมาศึกษาค้นคว้าว่า "อันไหนใช่ อันไหนไม่ใช่" [/FONT]
[FONT=&quot]ผู้ เฒ่าผู้แก่ชาวบ้านวัดสะแก หรือที่จังหวัดไหน ๆ ที่เป็นลูกศิษย์ที่ตั้งใจปฏิบัติตามคำสอนหลวงปู่ที่เราจะสามารถไปศึกษาหรือ สอบถามเกี่ยวกับแนวคำสอนและปฏิปทาของหลวงปู่นั้นก็ยังมีอยู่[/FONT]
[FONT=&quot]...ผม ขออภัยหากข้อเขียนนี้จะไปกระทบกระเทือนจิตใจของท่านผู้มีศรัทธาในหลวงปู่แต่ กำลังทำสิ่งที่ผมเรียกว่า "ไม่ใช่" ขอได้โปรดเข้าใจว่าผมและเพื่อน ๆ ที่ร่วมกันเผยแพร่คำสอนหลวงปู่ ต่างก็ล้วนประสงค์จะมีแต่มิตร มิได้ประสงค์จะมีคนที่ไม่รักแม้แต่เพียงผู้เดียว แต่เพื่อจะรักษาความบริสุทธิ์แห่งคำสอนและแนวปฏิปทาที่หลวงปู่ท่านเคยพาทำ ผมจึงต้องเขียนกระทู้นี้เพื่อจะให้คนรุ่นหลังได้ทราบชัดและมีวินิจฉัยที่ถูก ต้องถึงกรอบคำสอนและปฏิปทาของหลวงปู่ที่ท่านพาทำจริง ๆ [/FONT]
[FONT=&quot]
ที่มา: http://www.luangpordu.com/?cid=453342&f_action=forum_viewtopic&forum_id=41281&topic_id=111686
[/FONT]

Follower007 · 16 สิงหาคม 2011

ปฏิบัติธรรมไกลตัว

ปฏิบัติธรรมไกลตัว

 [FONT=&quot]หลักหรือแนวทางการปฏิบัติอันหนึ่งที่ได้จากหลวงปู่ก็คือ "อย่าปฏิบัติธรรมไกลตัว" [/FONT]
[FONT=&quot]หลวงปู่สอนให้รู้จักทำใจให้เกิดบุญกับ สิ่งใกล้ตัวดังที่เขียนเล่าไปแล้วในหนังสือ เช่น ตอนเช้าเห็นผู้คนขวักไขว่ข้างถนน บ้างก็จูงเด็กเล็กแดงไปโรงเรียน (ทำหน้าที่ของความเป็นพ่อแม่ผู้ปกครอง) บ้างก็อาสาพาคนข้ามถนน บ้างก็กำลังใส่บาตรพระสงฆ์ที่เดินบิณฑบาต แค่นึกโมทนา ใจเราก็เป็นบุญแล้ว หรือขับรถยามค่ำมืด เห็นไฟส่องสว่างข้างทางก็นึกน้อมถวายเป็นพุทธบูชาฯ[/FONT]
[FONT=&quot]จากการเจริญบุญก็มาสู่การรักษาบุญ เช่น เวลามีคนขับรถเบียดหรือแซงหน้า เราก็พยายามรักษาใจ คิดว่าเขาอาจมีความจำเป็นต้องรีบเร่งไปให้ทันนัด หรืออาจจะมีคนป่วยอยู่ในรถ หรือแม้กระทั่งเป็นนิสัยของเขา การรักษาใจของเราก็ยังคงจำเป็นเพื่อไม่ให้จิตของเราเสียคุณภาพไปเพราะ เหตุการณ์ที่มากระทบเหล่านั้น บุญ (ใจที่ผ่องใส) ก็จะได้ไม่กลับกลายเป็นบาปอกุศล เพราะมันใกล้กันนิดเดียว พลิกนิดเดียวบุญก็กลายเป็นบาป หรือบาปก็กลับกลายเป็นบุญได้ในเสี้ยววินาที ขึ้นอยู่กับโยนิโสมนสิการ คือการคิดให้เป็น (ธรรม)[/FONT]
[FONT=&quot]การปฏิบัติธรรมไกลตัวเป็นอย่างไร บางท่านมองหาบุญ มองหาการปฏิบัติธรรมที่ไกลตัว เช่น เที่ยวหาที่สวดมนต์หรือปฏิบัติที่นั่นที่นี่ แสดงออกซึ่งมรรยาทที่งดงาม มีน้ำใจและปิยวาจากับคนทั้งหลาย แต่... กับที่บ้านตนเอง มีแต่คำพูดที่ร้อน ๆ และความมีน้ำใจไม่รู้ว่าเอาไปใช้นอกบ้านหมดหรืออย่างไร[/FONT]
[FONT=&quot]วันก่อน น้องที่รู้จักกันคนหนึ่ง เล่าให้ฟัง (ด้วยความสงสัยในใจว่า) ทำไมน้องสาวของเขาซึ่งมีนิสัยชอบไปสวดมนต์ที่นั่นที่นี่ แล้วกับเพื่อน ๆ นี่ ขี้เกรงใจมาก พูดก็ไพเราะ แต่กับที่บ้าน ทำไมเป็นเหมือนคนละคน ไม่มีปิยวาจา ไม่มีน้ำใจ ฯลฯ ที่จะให้กับคนที่บ้าน โดยเฉพาะอย่างยิ่งกับคุณแม่ ทั้ง ๆ ที่ไม่มีเหตุอันควรให้ทำเช่นนั้นเลย คุณแม่ก็เป็นคนเรียบร้อย พูดจาน่าฟัง ไม่เคยทำตัวให้เป็นภาระแก่ลูกหลาน ทำดีกับลูกหลานอย่างสม่ำเสมอตลอดมา ฯลฯ[/FONT]
[FONT=&quot]จริง ๆ เรื่องทำนองนี้ก็มีให้เห็นอยู่ตลอดมา ทั้งวงนอกวงใน กระทั่งเป็นอุทาหรณ์ให้กับตัวเองต้องระมัดระวังให้ดีว่าเรากำลังเข้าข่าย มุ่งปฏิบัติธรรมไกลตัว กล่าวคือ "มุ่งประพฤติธรรมนอกบ้าน แล้วประพฤติอธรรมใน บ้านอยู่หรือเปล่า? นี่เรากำลังมองข้ามสิ่งที่หลวงปู่พยายามสั่งสอนหรือตะล่อมพวกเรามาโดยตลอด อยู่หรือเปล่า เพราะท่านมุ่งให้เราฉลาดที่จะปฏิบัติธรรมในที่เฉพาะหน้า มิใช่จะมุ่งให้รอไปปฏิบัติที่นั้นที่นี่ เมื่อนั้นเมื่อนี้ แต่อย่างใดเลย" [/FONT]

ที่มา: Luangpudu.com / Luangpordu.com

Follower007 · 16 สิงหาคม 2011

ถอดเทป : หลวงปู่บุดดามาเยี่ยมหลวงปู่ช่วงที่อาพาธ

 [FONT=&quot]ถอดเทปการสนทนาธรรมบางช่วงที่สำคัญ เมื่อครั้งที่หลวงปู่บุดดา ถาวโร มาเยี่ยมอาการอาพาธของหลวงปู่ดู่ พรหมปัญโญ ที่วัดสะแก[/FONT]
[FONT=&quot]หลวงปู่บุดดา : เออ หายซะ หายใจไว้ ธรรมะไม่ป่วย ป่วยแต่ร่างกาย ธรรมะไม่ป่วยหร๊อก [/FONT]
[FONT=&quot]พระที่ติดตาม : พอบ่ายหน่อย หลวงปู่ชวนมาเยี่ยมหลวงปู่ครับ [/FONT]
[FONT=&quot]หลวงปู่ดู่ : ให้หายซะที [/FONT]
[FONT=&quot]หลวงปู่บุดดา : หาย หายซะ [/FONT]
[FONT=&quot]หลวงปู่ดู่ : อยากให้มามากๆมันจะได้ตายไวๆ[/FONT]
[FONT=&quot]หลวงปู่บุดดา : พระรุ่นเก่าหายหมดแล้ว ไม่มีใครป่วยแล้ว หายป่วยแล้ว[/FONT]
[FONT=&quot]หลวงปู่ดู่ : เมื่อวานนี้หลวงพ่อโง่นมา มาเยี่ยม[/FONT]
[FONT=&quot]หลวงปู่บุดดา : หายป่วย หายไข้ซะ[/FONT]
[FONT=&quot]หลวงปู่ดู่ : ให้สมองดีๆหน่อย จะได้ไปเกาะผ้าเหลืองพระพุทธเจ้า ไม่อยากอยู่แล้ว เต๊มที[/FONT]
[FONT=&quot]หลวงปู่ดู่บอกกับญาติโยม : นั่นไง น้ำร้อน น้ำแร้นน่ะ เอ้า ใครยังไม่ได้ (แป้ง) เรียงเข้ามานะ[/FONT]
[FONT=&quot]เอ้า ให้ท่านจับหัวเถอะ ไม่เป็นไรหรอก เหลือแต่แก่นแล้ว กระพี้หล่น[/FONT]
[FONT=&quot]โยมท่านหนึ่งที่อยู่ใกล้วัด พูดขึ้นขณะทาแป้งเสกของหลวงปู่บุดดา : หมดโรคภัยไข้เจ็บ หมดทุกอย่างเลย[/FONT]
[FONT=&quot]หลวงปู่ดู่ : ข้าไม่เอาให้หมดโรคภัย ไข้เจ็บ ข้าเอาให้หมดกิเลส โลกเอาไว้หน่อย เดี๋ยวบ้านเขาพัง เขาจะขับตีเอาเข้า[/FONT]
[FONT=&quot]หลวงปู่บุดดา : พระ พุทธ พระโสดา สกิทาคา อนาคา อรหันต์ น่ะพ้นได้ (ครับ ครับ ยัง ยังไปไม่ได้) มัจจุราชมันตามไม่ทัน (ครับ) ตามพระโสดาไม่ได้ ตามพระสกิทาคาไม่ได้ ตามพระอนาคาไม่ได้ ตามพระอรหันต์ก็ไม่ได้ มันหายตัวไปหมด ธรรมะก็พ้นได้[/FONT]
[FONT=&quot]หลวงปู่ดู่ ถามพระที่ติดตามหลวงปู่บุดดา : นี่ไปไหนมาด้วยรึ รึมานี่ [/FONT]
[FONT=&quot]หลวงปู่บุดดา : มาจากวัดนั่นล่ะ พระทำงานอยู่ เณรทำงานอยู่ รถมันว่างก็เลยมาได้ ….. งานประจำวันไม่ว่างหร๊อก[/FONT]
[FONT=&quot]หลวงปู่ดู่กล่าวขึ้นขณะญาติโยมกำลังจะประเคนของถวายหลวงปู่บุดดา : ท่าน (หลวงปู่บุดดา) ทอดสะพานไปสวรรค์ให้[/FONT]
[FONT=&quot]พระที่ติดตาม : วันนี้ว่าง ไม่ได้ไปไหน หลวงปู่ (บุดดา) ชวนมาวัดสะแกกัน มาเยี่ยมพระป่วยหน่อย (ท่านบอก)….หายๆ[/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot]หลวงปู่ดู่ : หลวงพ่อโง่นมาเมื่อวานนี้ บอกไม่มีอะไรแล้วล่ะ เอาไปทิ้งเขา [/FONT]
[FONT=&quot]พระที่ติดตาม : หลวงปู่เอาไปทิ้งคลองซิครับ[/FONT]
[FONT=&quot]หลวงปู่ดู่ : ไม่ไปคลองนี่ ผมก็อยู่แค่เนี้ย ไม่เดินไปโน่นหรอก …เหนื่อย[/FONT]
[FONT=&quot]หลวงปู่กล่าวกับหลวงปู่บุดดา : ที่ ถวายนี่ เขาเอามาทำบุญด้วย สังฆทานมั่งอะไรมั่ง รวมๆไว้ เอาไว้สร้างวัด ท่านมาโปรดผม ก็เลยจ่ายไปโน่นก่อน มันไกล ที่ใกล้ๆนี่เอาไว้ต่อไป[/FONT]
[FONT=&quot]หลวงปู่ดู่ : เป็นบุญเหลือเกินล่ะ [/FONT]
[FONT=&quot]หลวงปู่ดู่กล่าวกับโยมท่านหนึ่ง : ทาไป ทาให้ขาวจั๊ว ไปบ้าน เอ๊ ใครหว่า มา ฮ่าๆ[/FONT]
[FONT=&quot]หลวงปู่ดู่สั่งให้ศิษย์ช่วยกันนำพระบูชาที่สร้างมาถวายพระที่ติดตาม …ประกอบด้วยพระปางประทานพร หลวงปู่ทวด และหลวงปู่เกษม เขมโก [/FONT]
[FONT=&quot]พระที่ติดตาม : เอาตัวหลวงปู่ไปไม่ได้เหรอครับ [/FONT]
[FONT=&quot]หลวงปู่ดู่ : ไม่ได้หรอก ต้องเลี้ยงแย่ซิ …. (ไม่เป็นไรครับ เลี้ยงได้) ไม่ ด๊ายยย เลี้ยงผมมันเลี้ยงยาก[/FONT]
[FONT=&quot]หลวงปู่ดู่แนะนำศิษย์ท่านหนึ่ง : กินเลยซิ กินเลยน่ะ เอ้ากินเลย เออ เชื่อข้าเหอะ ข้ากินแล้ว กินเข้าไปสองแก้วแล้ว [/FONT]
[FONT=&quot]พระที่ติดตาม : หลวงปู่กินข้าวได้แล้วนะครับ [/FONT]
[FONT=&quot]หลวงปู่ดู่ : อ้าว…ได้สองชามแล้ววันนี้[/FONT]
[FONT=&quot]หลวงปู่บุดดา : หายโรค หายภัยซะ ธรรมะรักษาหาย … ทศบารมีก็สิบ ทศอุปบารมีก็สิบ ทศปรมัตถบารมีก็สิบ บารมีสามสิบยังอยู่ (หลวงปู่ดู่ว่า…สามสิบแล้ว)[/FONT]
[FONT=&quot]หลวงปู่บุดดา : พระพุทธยังอยู่ พระธรรมยังอยู่ พระสงฆ์ยังอยู่ แต่อวิชชาไม่อยู่หร๊อก อวิชชามันหนีเราไปแล้ว [/FONT]
[FONT=&quot]หลวงปู่ดู่ : ดีแล้วมงคลอย่างสูงสุด หลวงพ่อท่านหา ท่านมาเองนะ ไม่ได้บอกให้ท่านมาน่ะ ท่านมาเอง เห็นว่างงานก็เลยมาเยี่ยม[/FONT]
[FONT=&quot]พระที่ติดตาม : หลวงปู่นึกถึงละมั๊ง[/FONT]
[FONT=&quot]หลวงปู่ดู่ : นึกถึง แต่ไม่ได้บอกให้มา นึกให้มาฉันจังหันที่นี่ [/FONT]
[FONT=&quot]พระที่ติดตาม…..นั่นไง พอดีมีโยมมาจากกรุงเทพฯครับ ก็เลยมาไม่ได้[/FONT]
[FONT=&quot]หลวงปู่ดู่ : นึกเรื่อยเป็นที่พึ่งสรณะแล้ว ผมขอยึดถือ (หลวงปู่บุดดา) ตลอดชีวิตผม หลวงพ่อเกษมองค์นึง ตลอดชีวิต[/FONT]
[FONT=&quot]
[/FONT]
[FONT=&quot]XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX[/FONT]
[FONT=&quot]
[/FONT]
[FONT=&quot]ขอบคุณคุณเด็กข้างวัดมากครับที่นำบทสนทนาของครูบาอาจารย์ผู้เป็นพระเถระทั้งสองมาเผยแพร่[/FONT]
[FONT=&quot]ปัจจุบันพระที่ติดตามหลวงปู่บุดดาก็เป็นเจ้าอาวาสต่อจากหลวงปู่บุดดาไปแล้ว[/FONT]
[FONT=&quot]เมื่อ หลายปีก่อน ผมเคยได้ไปกราบศพหลวงปูบุดดาที่วัดกลางชูศรีเจริญสุข จ.สิงห์บุรี (น่าสลดใจมากที่เห็นวัดท่านดูคล้ายจะเป็นวัดร้าง) ผมได้พบกับท่านเจ้าอาวาส จึงถือโอกาสเรียนถามว่า "จริง ไหมครับ เมื่อครั้งที่หลวงปู่บุดดาไปกราบเยี่ยมหลวงปู่ดู่ หลวงปู่บุดดาได้มีคำ พูดกล่าวรับรองหลวงปู่ดู่ว่าอีกหน่อยหลวงปู่ดู่จะได้ตรัสรู้เป็นพระ พุทธเจ้า"[/FONT]
[FONT=&quot]ท่านเจ้าอาวาสตอบว่า "อาตมา ก็นั่งอยู่ด้วยตลอดนะ ก็ไม่ได้ยินข้อความที่ว่านั้น ก่อนหน้านี้ก็เคยมีคนมาถามอย่างโยม อาตมาก็ตอบไปอย่างเดียวกันนี้ ...ทุกครั้งที่หลวงปู่บุดดาไปเยี่ยมหลวงปู่ ดู่ อาตมาก็เป็นพระติดตามไปทุกครั้งและก็ได้นั่งอยู่ใกล้ ๆ ท่านตลอด แต่ก็ไม่เคยได้ยินข้อความพยากรณ์ที่ว่านั้นเลย"[/FONT]
[FONT=&quot]คำ ยืนยันของท่านเจ้าอาวาส ทำให้ผมได้พิจารณาว่าความศรัทธาของศิษย์ที่มีต่ออาจารย์ ก็อาจป็นเหตุให้ปรุงแต่งเรื่องไปต่าง ๆ นานา ยิ่งพูดไปปากต่อปาก เรื่องก็ยิ่งพิสดารไปได้มาก จนคลาดเคลื่อนจากความเป็นจริง (ซึ่งเนื้อหาที่คุณเด็กข้างวัดนำมาเผยแพร่ก็เป็นเครื่องพิสูจน์ได้เป็นอย่าง ดีว่าไม่มีคำพูดพยากรณ์ดังที่เห็นมีการเผยแพร่ในหลายแห่ง) [/FONT]
[FONT=&quot]โดยส่วนตัวแล้ว หลวงปู่ดู่ก็คือหลวงปู่ดู่ [/FONT]
[FONT=&quot]หลวง ปู่ดู่จะเป็นหลวงปู่ทวดหรือไม่ หรือหลวงปู่จะมาตรัสรู้เป็นพระพุทธเจ้าในอนาคตหรือไม่ เป็นเรื่องอจินไตย ถือเป็นศรัทธาเฉพาะส่วนบุคคล[/FONT]
[FONT=&quot]สิ่งที่ควรนำมาเผยแพร่คือธรรมคำสอนของหลวงปู่มากกว่าศรัทธาส่วนตัวในเรื่องอจินไตยเหล่านั้น [/FONT]
[FONT=&quot]เพราะ...เพียงธรรมคำสอนและคุณธรรมของหลวงปู่ดู่ก็มากพอแล้วที่จะทำให้พวกเรากราบท่านและศรัทธาท่านได้อย่างสนิทใจ[/FONT]

[FONT=&quot][/FONT]
[FONT=&quot]ที่มา: Luangpudu.com / Luangpordu.com
[/FONT]

Zeezar · 16 สิงหาคม 2011

สาธุ
พี่น่าจะนำไปรวมในกระทู้หลวงปู่ดู่นะครับ อ่านง่ายรวดเดียวไปเลย

Follower007 · 18 สิงหาคม 2011

รักษาคำสอนมิให้วิปริต

รักษาคำสอนมิให้วิปริต

 [FONT=&quot]ความผิดต่อคำสอนนั้นมีได้ ๒ แบบ คือ ๑. การประพฤติที่วิปริตไปจากคำสอน และ ๒. การทำคำสอนให้วิปริต [/FONT][FONT=&quot][/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT][FONT=&quot][/FONT]
[FONT=&quot]การ ประพฤติที่วิปริตจากคำสอน ถือเป็นความผิดที่รุนแรงน้อยกว่าประการหลัง เพราะถือเป็นความผิดเฉพาะที่ตัวเรา ส่วนคำสอนต่าง ๆ ไม่ถูกกระทบหรือทำให้มัวหมอง [/FONT][FONT=&quot][/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT][FONT=&quot][/FONT]
[FONT=&quot]ส่วน การทำคำสอนให้วิปริตไปนี้ จัดเป็นความผิดที่รุนแรงกว่าข้อแรกอย่างมาก เพราะทำให้เนื้อตัวของคำสอนผิดเพี้ยนไป ส่งผลกระทบกับคนจำนวนมาก เพราะทำให้หลงทางหรือเสียโอกาสในสิ่งที่ควรได้ควรถึง เพราะไปหลงยึดเอาคำสอนที่ผิดมาปฏิบัติ [/FONT][FONT=&quot][/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT][FONT=&quot][/FONT]
[FONT=&quot]บุคคล หรือคณะบุคคลที่ยุ่งเกี่ยวกับการเผยแพร่ธรรมะคำสอน ต้องตระหนักในเรื่องความผิดพลาดทั้งสองประการข้างต้นให้มาก โดยเฉพาะอย่างยิ่งประการหลัง ไม่อย่างนั้นบุญจะไม่คุ้มบาป และถือว่าขาดความเคารพครูบาอาจารย์ เพราะบางครั้งเอาคำพูดของเราไปอ้างว่าเป็นคำพูดของครูบาอาจารย์ ชนิดที่ว่า [/FONT][FONT=&quot]“เอาคำของเราไปใส่ปากครูอาจารย์” [/FONT][FONT=&quot]ทำ ให้คนฟังเข้าใจผิดคิดว่าเป็นคำพูดออกจากองค์ท่านจริง ๆ ซึ่งถึงแม้จะมีเนื้อหาเป็นธรรม (ตามทัศนะของเรา ณ วันนี้) แต่ก็จัดว่าเป็นการกระทำที่ขาดความเคารพและไม่ซื่อสัตย์ต่อครูอาจารย์ [/FONT][FONT=&quot][/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT][FONT=&quot][/FONT]
[FONT=&quot]โดยสรุป ในการเผยแพร่คำสอนของหลวงปู่หรือครูอาจารย์ท่านใดก็ตาม เราควรต้องรักษาความบริสุทธิ์ในคำพูดคำสอนของท่าน [/FONT][FONT=&quot]โดย จะไม่คิดเอาเอง หรือเอาความรู้ในทางนิมิตมาเผยแพร่ เพราะมันสุ่มเสี่ยงว่าจะมีอุปาทานแทรกซ้อนได้ แม้จะมีเจตนาที่บริสุทธิ์ หรือข้อความดังกล่าวแลดูเป็นอรรถเป็นธรรมก็ตาม[/FONT][FONT=&quot] (ถ้าแลดูเป็นอรรถเป็นธรรม ก็เผยแพร่ได้แต่ควรเผยแพร่กับบุคคลใกล้ตัวเท่านั้น มิใช่เผยแพร่กับสาธารณะ รวมทั้งต้องบอกที่มาที่ไปที่ชัดเจน ว่าไม่ได้มาจากปากท่านในสมัยที่ท่านยังมีชีวิตอยู่ หากแต่เป็นความรู้ที่เกิดขึ้นที่จิตเรา) [/FONT][FONT=&quot][/FONT]
[FONT=&quot]นอก จากนี้ หากเป็นคำสอนที่จำสืบ ๆ กันมา แต่เข้ากันไม่ได้กับคำสอนโดยรวมของท่าน เราก็ต้องละไว้ ไม่นำมาเผยแพร่ โดยให้สันนิษฐานว่ามีการจดจำและเล่าสืบ ๆ กันมาจนเกิดความคลาดเคลื่อน หรืออาจเป็นคำสอนเฉพาะบุคคลจริง ๆ ซึ่งไม่เหมาะจะเผยแพร่เป็นสาธารณะ เพราะอาจทำให้คนหมู่ใหญ่สับสน[/FONT][FONT=&quot][/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT][FONT=&quot][/FONT]
[FONT=&quot]บ่อย ครั้งที่ข้าพเจ้าเห็นคำสอนของหลวงปู่ทวด หรือสมเด็จโตฯ เผยแพร่ออกมาเป็นล่ำเป็นสัน พอสืบค้นไปแล้วพบว่ามีที่มาจากสำนักทรงบ้าง จากการนั่งสมาธิของใครบางคนบ้าง การเผยแพร่อย่างนี้หากเป็นไปอย่างกว้างขวางมากขึ้นก็จะทำให้คำพูดแท้ ๆ ของหลวงปู่กับคำพูดผ่านนิมิตของใคร ๆ มาปะปนกันจนแยกไม่ออก ไม่รู้อันไหนเป็นคำสอนจริง ๆ ของท่าน ซึ่งจริง ๆ แล้ว โอวาทของหลวงปู่ทวดนั้นจะมีมาเผยแพร่ได้อย่างไร ในเมื่อท่านละสังขารไปตั้งกว่า ๔๐๐ ปีมาแล้ว ขนาดว่าพระดำรัสของพระมหากษัตริย์ไทยในยุคนั้นก็ยังไม่มีเหลือถึงปัจจุบัน เลย [/FONT][FONT=&quot][/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT][FONT=&quot][/FONT]
[FONT=&quot]ดัง นั้น หากเราคิดว่าหลวงปู่เป็นครูบาอาจารย์เรา และเป็นดั่งพ่อแม่ของเรา ก็โปรดช่วยกันรักษาความบริสุทธิ์ในคำสอนของท่าน และพิจารณากลั่นกรองให้ดีก่อนเผยแพร่ออกไป หากเป็นคำสอนที่ผุดรู้ขึ้นในจิตของผู้ปฏิบัติกรรมฐาน และอยากที่จะเล่าเพราะเห็นว่ามีเนื้อหาที่เป็นประโญชน์ ก็ให้เล่าเฉพาะหมู่เพื่อนใกล้ตัว รวมทั้งควรบอกที่มาที่ไปให้ชัดเจน ไม่ควรให้คนอื่นเขาเข้าใจผิด [/FONT][FONT=&quot][/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT][FONT=&quot][/FONT]
[FONT=&quot]ใน สมัยหลวงปู่มีชีวิต เวลานักปฏิบัติได้นิมิตหลวงปู่มาสอนธรรมะ และเขานึกอยากจะเล่าให้หมู่เพื่อนใกล้ตัวฟังเพื่อเจริญศรัทธา เขาก็มักจะเริ่มต้นคำพูดว่า “[/FONT][FONT=&quot]ถ้าผมไม่เพี้ยนไป หรือไม่เป็นเพราะปรุงแต่งจิตไปเอง [/FONT][FONT=&quot]เมื่อคืนในขณะที่ผมปฏิบัติกรรมฐาน ผมได้ยินหลวงปู่มาสอนว่า....................................” เป็นต้น[/FONT][FONT=&quot][/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT][FONT=&quot][/FONT]
[FONT=&quot]หาก ลูกศิษย์ไม่ว่าทันหรือไม่ทันท่าน ละเลยต่อการรักษาความบริสุทธิ์ในคำสอนของหลวงปู่ พากันเอาความรู้ภายในหรือทางนิมิตมาถ่ายทอดปะปนให้คนเข้าใจว่าเป็นคำสอนของ หลวงปู่จริง ๆ อีกหน่อยสำนักทรงต่าง ๆ ก็คงถ่ายทอดว่าหลวงปู่ดู่สอนว่าอย่างนั้น สอนว่าอย่างนี้ เหมือนกับที่ทำกับหลวงปู่ทวด หรือสมเด็จโตฯ [/FONT][FONT=&quot][/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT][FONT=&quot][/FONT]
[FONT=&quot]จากปฏิปทาหลวงปู่ซึ่งเป็นผู้มักน้อยสันโดษ รวมทั้งเป็นผู้อ่อนน้อมถ่อมตน วางตัวเป็นพระบ้านนอก เทศน์ไม่เป็น เป็นแต่ให้คติแง่คิดสั้น ๆ ภาพ ของหลวงปู่ที่เกิดจากโอวาทแปลกปลอมก็อาจจะกลายเป็นพระเถระผู้ใหญ่ที่หลงตัว อวดตัว พูดจาทำนองได้วางหลักธรรมและวิชชาพิสดารต่าง ๆ ขึ้นมากมาย สุดท้ายคนที่เสียประโยชน์ก็คือคนยุคหน้าที่ไม่ทันทั้งสังขารของหลวงปู่ และไม่ทันทั้งคำสอนที่บริสุทธิ์ของหลวงปู่ [/FONT][FONT=&quot][/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT][FONT=&quot][/FONT]
[FONT=&quot]ดังนั้น หากเคารพรักหลวงปู่ด้วยความบริสุทธิ์ใจ ก็ ควรช่วยกันรักษาความบริสุทธิ์ในโอวาทของท่าน และในกรณีที่ไม่แน่ใจเพราะไม่เคยได้ยินได้ฟังคำสอนหลวงปู่ด้วยตนเอง ก็อาจอาศัยความเข้าใจจากการศึกษาปฏิปทาและคำสอนของหลวงปู่จาก ”หนังสือตามรอยธรรม ย้ำรอยครู หลวงปู่ดู่ พรหมปัญโญ” ที่จะช่วยให้เราพอเห็นภาพรวมปฏิปทาและบุคลิกภาพของท่านตามสมควรในระดับที่พอจะวินิจฉัยได้ว่าคำสอนใดน่าจะใช่ คำสอนน่าจะไม่ใช่ เช่น [/FONT][FONT=&quot][/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT][FONT=&quot][/FONT]
[FONT=&quot]· [/FONT][FONT=&quot]คำสอนที่ขัดกับหลักการพึ่งตนเอง [/FONT][FONT=&quot]
[/FONT][FONT=&quot]กล่าว คือมัวแต่พึ่งอำนาจสิ่งศักดิ์สิทธิ์หรือมนต์วิเศษ เพราะตลอดชีวิตของท่าน ท่านมีแต่จะกระตุ้นให้ลูกศิษย์ไปทำงาน (ทำกรรมฐาน) ด้วยความวิริยะอุตสาหะ ท่านพูดเสมอว่าท่านเป็นเพียงผู้ชี้ทาง พวกเราต้องขวนขวายทำเอาเองจึงจะได้) จะโมทนาอย่างเดียว หรือเอาแต่สวดมนต์อ้อนวอนขอร้องไม่ได้[/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT][FONT=&quot][/FONT]
[FONT=&quot]· [/FONT][FONT=&quot]คำสอนที่ไม่เป็นไปเพื่อความสันโดษ [/FONT][FONT=&quot]
[/FONT][FONT=&quot]กล่าวคือ ทำให้อยู่ยาก กินยาก ชิวิตที่เรียบง่ายหายไป กลายเป็นชีวิตที่ติดสุขหรือติดสิ่งอำนวยความสะดวก[/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT][FONT=&quot][/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT][FONT=&quot][/FONT]
[FONT=&quot]· [/FONT][FONT=&quot]คำสอนที่พาให้หลงวนเวียนในเรื่องบุญหรือสิ่งศักดิ์สิทธิ์หรือพลังงานลึกลับ[/FONT][FONT=&quot]
[/FONT][FONT=&quot]กล่าว คือสอนให้หมกมุ่นอยู่แต่ในเรื่องทาน เรื่องศรัทธา หรือเรื่องปาฏิหาริย์จนไม่มีเวลาให้กับสิ่งที่เป็นคุณค่าสูงสุดนั่นคือการ ปฏิบัติในหลักแห่งศีล สมาธิ และปัญญา เพื่อจะให้มีตนเป็นที่พึ่งแห่งตน[/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT][FONT=&quot][/FONT]
[FONT=&quot]· [/FONT][FONT=&quot]คำสอนที่เน้นให้ยึดมั่นถือมั่นในตัวอาจารย์[/FONT][FONT=&quot]
[/FONT][FONT=&quot]กล่าว คือ ท่านจะไม่สอนให้เรายึดตัวบุคคลหรือยึดตัวครูอาจารย์ หากแต่ให้ยึดที่ธรรมะ ดังที่ท่านกล่าวว่า ธรรมที่ท่านให้ไว้น่ะ จงรักษาเท่าชีวิต เพราะจะเป็นที่พึ่งได้ในภายหน้า และท่านยังสอนว่าการจะไปสวรรค์นิพพาน เราต้องทำเอาเอง ท่านส่งใครไปไม่ได้ ท่านเป็นเพียงผู้ชี้ทางเท่านั้น[/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT][FONT=&quot][/FONT]
[FONT=&quot]· [/FONT][FONT=&quot]คำสอนที่มุ่งหาทางลัดตรง [/FONT][FONT=&quot]
[/FONT][FONT=&quot]กล่าวคือ มุ่งจะเอาธรรมะชั้นสูง โดยมองข้ามธรรมะพื้นฐาน คล้ายจะสร้างยอดเจดีย์โดยไม่สร้างฐานเจดีย์ให้แข็งแรงเสียก่อน หลวงปู่ทั้งสอนทั้งให้กำลังใจว่า “เบื้องต้นก็จะขึ้นยอดตาล มีหวังตกลงมาตาย หรือแข้งขาหักเท่านั้น” และ “หมั่นทำเข้าไว้ ๆ” เราจะมัวพูดถึงหรือจินตนาการในสมบัติหรือผลการปฏิบัติของครูอาจารย์ โดยที่เมื่อล้วงเข้าไปในกระเป๋าเราแล้ว กลับพบว่าแทบไม่มีเงิน (ศีล สมาธิ และปัญญา) ติดกระเป๋าเลยนั้น ถือว่าตั้งอยู่ในความประมาทมาก[/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT][FONT=&quot][/FONT]
[FONT=&quot]· [/FONT][FONT=&quot]คำสอนที่ทำให้ตั้งอยู่ในความประมาทและเพื่อความเนิ่นช้า[/FONT][FONT=&quot]
[/FONT][FONT=&quot]เช่น พาให้หลงหมกมุ่นอยู่กับเครื่องเล่นต่าง ๆ โดยเฉพาะอย่างยิ่งผลพลอยได้ทางสมาธิหรือแม้กระทั่งวัตถุมงคลต่าง ๆ จน แทบไม่เหลือเวลาให้กับการภาวนาละกิเลส รวมไปถึงคำสอนที่ทำให้หลงสำคัญตนว่าเป็นผู้สั่งสมบุญบารมีมาแต่เก่าก่อน ชาตินี้ทำพอเป็นนิสัยปัจจัยเพื่อรอจะไปบรรลุธรรมในยุคพระศรีอาริย์ทีเดียว ซึ่งเป็นทัศนะที่น่ากลัวที่สุด ซึ่งผู้ที่ทันหลวงปู่จะรู้ดีว่า หลวงปู่ห่วงลูกศิษย์ของท่านขนาดไหน แม้ขยันภาวนาอยู่กับท่านทุกวัน ท่านก็ยังไม่รับรองว่าจะพ้นนรกหรืออบายภูมิเลย คำสอนของท่านมีจุดหมายปลายทางที่การเตรียมตัวตายเพื่อให้สามารถตายอย่างผู้ มีชัย ด้วยการขวนขวายสร้างภูมิสมาธิและปัญญาให้พอตัว หรือปฏิบัติให้ถึงหนึ่งในสี่ (อริยบุคคลเบื้องต้น) อันเป็นเป้าหมายที่ท่านให้ลูกศิษย์ทุกคนยึดหลักนี้ไว้ให้ชัดเจน เพื่อความเที่ยงแท้แน่นอนว่าจะไม่ลงอบาย โดยท่านไม่เคยสอนใครเลยว่า ปฏิบัติพอเป็นนิสัยปัจจัย เพื่อจะไปบรรลุธรรมในยุคพระศรีอาริย์ มีแต่สอนให้ปฏิบัติให้เต็มที่ หากไม่ได้ไม่ถึง อย่างน้อยสิ่งที่สั่งสมไว้ดีแล้วนี้จะช่วยให้เราได้ไปเกิดในยุคพระศรีอาริย์ มิใช่มัวประมาทกินบุญเก่าอยู่ [/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot]หมายเหตุ[/FONT][FONT=&quot] โดยปรกติ หลวงปู่จะเรียกตัวเองว่า “ข้า” และเรียกคู่สนทนาว่า “แก” ไม่ใช่ “มึง หรือ เอ็ง” อย่างที่ปรากฏเผยแพร่ในบางแห่ง[/FONT]

[FONT=&quot]ที่มา: Luangpudu.com / Luangpordu.com[/FONT]

Follower007 · 18 สิงหาคม 2011

กรรมฐานที่หลวงปู่สอน

กรรมฐานที่หลวงปู่สอน



[FONT=&quot]ข้อพึงสังวรในเบื้องต้น[/FONT]

[FONT=&quot]บทอาราธนากรรมฐานและแนวทางการปฏิบัติกรรมฐานที่เผยแพร่นี้ [/FONT]

[FONT=&quot]หลวงปู่ดู่ท่านมิให้ใช้คำว่า “แบบปฏิบัติธรรมวัดสะแก ” [/FONT]

[FONT=&quot]ท่านว่าการเรียกเช่นนั้นไม่ถูกต้อง ไม่ควรใช้คำว่าแบบปฏิบัติของวัดใดๆ[/FONT]

[FONT=&quot] มีแต่แบบปฏิบัติของพระพุทธเจ้า[/FONT]

[FONT=&quot]เพราะ...ธรรมของพระพุทธเจ้านั้นมีความไพเราะงดงาม[/FONT]

[FONT=&quot]ทั้งในเบื้องต้น ในท่ามกลาง และในที่สุด [/FONT]

[FONT=&quot]พระองค์ทรงประกาศพรหมจรรย์ คือ แบบแห่งการปฏิบัติอันประเสริฐ [/FONT]

[FONT=&quot]บริสุทธิ์ บริบูรณ์ โดยสิ้นเชิง ทั้งอรรถะ ทั้งพยัญชนะ นั่นเอง[/FONT]

[FONT=&quot]คำสมาทานพระกรรมฐาน[/FONT]

[FONT=&quot]บทบูชาพระ[/FONT]

[FONT=&quot]นะโม ตัสสะ ภะคะวะโต อะระหะโต สัมมาสัมพุทธัสสะ ( ๓ จบ ) [/FONT]

[FONT=&quot]พุทธัง ชีวิตัง เม ปูเช มิ [/FONT]

[FONT=&quot]ธัมมัง ชีวิตัง เม ปูเช มิ [/FONT]

[FONT=&quot]สังฆัง ชีวิตัง เม ปูเช มิ [/FONT]

[FONT=&quot]กราบพระ ๖ ครั้ง[/FONT]

[FONT=&quot]๑. พุทธัง วันทามิ [/FONT]

[FONT=&quot]๒. ธัมมัง วันทามิ [/FONT]

[FONT=&quot]๓. สังฆัง วันทามิ [/FONT]

[FONT=&quot]๔. อุปัชฌาย์ อาจาริยะ คุณัง วันทามิ (สำหรับผู้ชาย) / [/FONT]

[FONT=&quot] คุณครูบาอาจารย์ วันทามิ (สำหรับผู้หญิง) [/FONT]

[FONT=&quot]๕. มาตาปิตุคุณัง วันทามิ [/FONT]

[FONT=&quot]๖. พระไตรสิกขาคุณัง วันทามิ [/FONT]

[FONT=&quot]สมาทาน ศีล ๕[/FONT]

[FONT=&quot]นะโมตัสสะ ภะคะวะโต อะระหะโต สัมมาสัมพุทธัสสะ ( ๓ จบ ) [/FONT]

[FONT=&quot]• พุทธัง สะระณัง คัจฉามิ [/FONT]

[FONT=&quot]ธัมมัง สะระณัง คัจฉามิ [/FONT]

[FONT=&quot]สังฆัง สะระณัง คัจฉามิ [/FONT]

[FONT=&quot]• ทุติยัมปิ พุทธัง สะระณัง คัจฉามิ [/FONT]

[FONT=&quot]ทุติยัมปิ ธัมมัง สะระณัง คัจฉามิ [/FONT]

[FONT=&quot]ทุติยัมปิ สังฆัง สะระณัง คัจฉามิ [/FONT]

[FONT=&quot]• ตะติยัมปิ พุทธัง สะระณัง คัจฉามิ [/FONT]

[FONT=&quot]ตะติยัมปิ ธัมมัง สะระณัง คัจฉามิ [/FONT]

[FONT=&quot]ตะติยัมปิ สังฆัง สะระณัง คัจฉามิ [/FONT]

[FONT=&quot]๑. ปาณาติปาตา เวระมะณี สิกขาปะทัง สะมาทิยามิ [/FONT]

[FONT=&quot]๒. อะทินนาทานา เวระมะณี สิกขาปะทัง สะมาทิยามิ [/FONT]

[FONT=&quot]๓. กาเมสุมิจฉาจารา เวระมะณี สิกขาปะทัง สะมาทิยามิ [/FONT]

[FONT=&quot]๔. มุสาวาทา เวระมะณี สิกขาปะทัง สะมาทิยามิ [/FONT]

[FONT=&quot]๕. สุราเมระยะ มัชชะปะมาทัฏฐานา เวระมะณี สิกขาปะทัง สะมาทิยามิ [/FONT]

[FONT=&quot]อิมานิ ปัญจะ สิกขา ปะทานิ สะมาทิยามิ ( ๓ ครั้ง ) [/FONT]

[FONT=&quot]สีเลนะ สุคะติงยันติ สีเลนะ โภคะสัมปะทา สีเลนะ นิพพุติงยันติ ตัสฺมา สีลัง วิโสธะเย [/FONT]

[FONT=&quot]คำอาราธนาพระ[/FONT]

[FONT=&quot]พุทธัง อาราธะนัง กะโรมิ [/FONT]

[FONT=&quot]ธัมมัง อาราธะนัง กะโรมิ [/FONT]

[FONT=&quot]สังฆัง อาราธะนัง กะโรมิ [/FONT]

[FONT=&quot]น้อมระลึกถึงหลวงปู่ทวด แล้วว่า [/FONT]

[FONT=&quot]นะโม โพธิสัตโต อาคันติมายะ อิติภะคะวา (๓ ครั้ง) [/FONT]

[FONT=&quot]น้อมระลึกถึงหลวงปู่ดู่ โดยว่าคาถาดังนี้ [/FONT]

[FONT=&quot]นะโม พรหมปัญโญ (๓ ครั้ง)[/FONT]

[FONT=&quot]คำอนุโมทนาบุญที่ผู้อื่นกระทำไว้ดีแล้ว [/FONT]

[FONT=&quot]สัทธา ทานัง อนุโมทามิ (๓ ครั้ง)[/FONT]

[FONT=&quot]คำขอขมาพระรัตนตรัย [/FONT]

[FONT=&quot]โยโทโส โมหะจิตเต นะ พุทธัสมิง ปาปะกะโต มะยา [/FONT]

[FONT=&quot]ขะมะถะเม กะตัง โทสัง สัพพะปาปัง วินัสสันตุ [/FONT]

[FONT=&quot]โยโทโส โมหะจิตเต นะ ธัมมัสมิง ปาปะกะโต มะยา [/FONT]

[FONT=&quot]ขะมะถะเม กะตัง โทสัง สัพพะปาปัง วินัสสันตุ [/FONT]

[FONT=&quot]โยโทโส โมหะจิตเต นะ สังฆัสมิง ปาปะกะโต มะยา [/FONT]

[FONT=&quot]ขะมะถะเม กะตัง โทสัง สัพพะปาปัง วินัสสันตุ [/FONT]

[FONT=&quot]คำอธิษฐานแผ่เมตตา[/FONT]

[FONT=&quot]ให้ตั้งใจเจริญพรหมวิหาร ๔ แล้ววกล่าวคำอธิษฐานว่า [/FONT]

[FONT=&quot]“พุทธัง อะนันตัง [/FONT]

[FONT=&quot] ธัมมัง จักกะวาฬัง [/FONT]

[FONT=&quot] สังฆัง นิพพานะ ปัจจะโยโหตุ ” [/FONT]

[FONT=&quot]คำอธิษฐานพระเข้าตัว[/FONT]

[FONT=&quot](คำอธิษฐานขออัญเชิญคุณพระมาไว้ที่จิต [/FONT]

[FONT=&quot]เพื่อความสำรวมระวังและการภาวนาต่อ แม้จะออกจากการนั่งกรรมฐาน [/FONT]

[FONT=&quot]รวมทั้งขอคุณพระคุ้มครองรักษาในระหว่างวัน)[/FONT]

[FONT=&quot]สัพเพ พุทธา สัพเพ ธัมมา สัพเพ สังฆา [/FONT]

[FONT=&quot]พะลัปปัตตา ปัจเจกานัญ จะยังพะลัง [/FONT]

[FONT=&quot]อะระหันตานัญ จะ เต เชนะรักขัง พันธามิ สัพพะโส [/FONT]

[FONT=&quot]พุทธัง อธิษฐามิ ธัมมัง อธิษฐามิ สังฆัง อธิษฐามิ [/FONT]

[FONT=&quot]ตัวอย่างแนวทางการปฏิบัติสำหรับผู้เริ่มต้น[/FONT]

[FONT=&quot]๑. เริ่มต้นด้วยการกล่าวคำบูชาพระ สมาทานศีล (เปลี่ยนศีลข้อกาเมสุมิจฉาจาร เป็น อะพรัหมะจะริยาฯ เพื่อเตรียมจิตก่อนอธิษฐานบวชจิต) จากนั้น ก็กล่าวคำอาราธนากรรมฐาน ว่า “พุทธัง อาราธะนัง กะโรมิ, ธัมมัง อาราธะนัง กะโรมิ, สังฆัง อาราธะนัง กะโรมิ” เป็นต้น [/FONT]

[FONT=&quot]๒. เบื้องต้น ยังไม่ต้องรีบร้อนบริกรรมภาวนา หรือนึกนิมิตใดๆ หากแต่ให้ปรับท่านั่งให้เข้าเป็นที่สบาย โดยตั้งกายให้ตรง ผ่อนคลายความตึงเครียดของกล้ามเนื้อทุกส่วน สูดลมหายใจลึกๆ สักสองสามครั้ง พร้อมกับทำจิตใจของเราให้ปลอดโปร่งโล่งว่าง สร้างฉันทะที่จะปฏิบัติกรรมฐาน ระลึกว่าเรากำลังใช้เวลาที่มีคุณค่าแก่ชีวิต คือการพัฒนาจิตใจ ซึ่งเป็นสมบัติล้ำค่ากว่าสมบัติอย่างอื่น ไม่ว่าจะเป็นร่างกาย หรือทรัพย์สมบัติ[/FONT]

[FONT=&quot]๓. กล่าวอาราธนาขอให้พระพุทธเจ้า หลวงปู่ทวด หลวงปู่ดู่ หลวงปู่เกษม ได้โปรดมาเป็นผู้นำและอุปการะจิตในการปฏิบัติธรรมครั้งนี้ จากนั้น ก็น้อมจิตกราบพระว่า พุทธังวันทามิ ธัมมังวันทามิ สังฆังวันทามิ [/FONT]

[FONT=&quot]๔. สำรวจ อารมณ์ที่ค้างคาอยู่ในใจเรา แล้วชำระมันออกไป ทั้งเรื่องน่าสนุกเพลิดเพลิน หรือเรื่องชวนให้ขุ่นมัวต่าง ๆ ตลอดถึงความง่วงเหงาหาวนอน และความฟุ้งซ่านรำคาญใจต่าง ๆ รวมทั้งปล่อยวางความลังเลสงสัยเสียก่อน[/FONT]

[FONT=&quot]๕. เมื่อ ชำระนิวรณ์อันเป็นอุปสรรคของการเจริญสมาธิออกไปในระดับหนึ่งแล้ว กระทั่งรู้สึกปลอดโปร่งโล่งว่างตามสมควร จึงค่อยบริกรรมภาวนาในใจว่า “พุทธัง สรณัง คัจฉามิ, ธัมมัง สรณัง คัจฉามิ, สังฆัง สรณัง คัจฉามิ”[/FONT]

[FONT=&quot]๖. มีหลักอยู่ว่าต้องบริกรรมภาวนาด้วยใจที่สบายๆ (ยิ้มน้อยๆ ในดวงใจ) ไม่เคร่งเครียด หรือจี้จ้องบังคับใจจนเกินไป [/FONT]

[FONT=&quot]๗. ทำความรู้สึกว่าร่างกายของเราโปร่ง กระทั่งว่าลมที่พัดผ่านร่างกายเรา คล้ายๆ กับว่าจะทะลุผ่านร่างของเราออกไปได้[/FONT]

[FONT=&quot]๘. ให้มีจิตยินดีในทุกๆ คำบริกรรมภาวนา ว่าทุกๆ คำบริกรรมภาวนา จะกลั่นจิตของเราให้ใสสว่างขึ้นๆ[/FONT]

[FONT=&quot]๙. เอาจิตที่เป็นสมาธิพอประมาณนี้มาพิจารณาร่างกายว่ามันเป็นก้อนทุกข์ ยามจะแก่ จะเจ็บ จะตาย เราก็ไม่อาจบังคับบัญชา หรือห้ามปรามมันได้ ถึงแม้ว่าเราจะดูแลมันดีอย่างไร มันก็จะทรยศเรา มันจะไม่เชื่อฟังเรา ให้พิจารณาให้ละเอียดลงไปซ้ำๆ จนกว่าจิตจะเห็นและยอมรับความจริง เมื่อจิตยอมรับจิตก็จะคลายจากความยึดมั่นถือมั่นว่ากายนี้เป็นเราหรือเป็น ของเรา (การปฏิบัติกรรมฐานครั้งต่อไป ก็อาจเปลี่ยนเป็นการพิจารณาอย่างอื่น ผม ขน เล็บ ฟัน หนัง เป็นต้น หรือพิจารณาโดยรวมว่าร่างกายเราหรือคนอื่นก็สักแต่ว่าเป็นโครงกระดูก แม้ภายนอกจะดูแตกต่าง มีทั้งที่ผิวพรรณงาม หรือทรามอย่างไร แต่เบื้องลึกภายในก็ไม่แตกต่างกันในความเป็นกระดูก ที่ไม่น่าดูน่าชม เสมอกันหมด ให้พิจารณาให้จิตยอมรับความจริง เพื่อให้คลายความหลงยึดในร่างกาย ฯลฯ) [/FONT]

[FONT=&quot]๑๐. เมื่อรู้สึกว่าจิตเริ่มขาดกำลังหรือความแจ่มชัด ก็ให้หันกลับมาบริกรรมภาวนาเพื่อสร้างสมาธิขึ้นอีก [/FONT]

[FONT=&quot]๑๑. ในบางครั้งที่จิตขาดกำลัง หรือขาดศรัทธา ก็ให้นึกนิมิต (นอกเหนือจากคำบริกรรมภาวนา) เช่น นึกนิมิตหลวงปู่ดู่ อยู่เบื้องหน้าเรา นึกง่ายๆ สบายๆ ให้คำบริกรรมดังก้องกังวานมาจากองค์นิมิตนั้น ทำไปเรื่อยๆ เวลาเผลอสติไปคิดนึกเรื่องอื่น ก็พยายามมีสติระลึกรู้เท่าทัน ดึงจิตกลับมาอยู่ในองค์บริกรรมภาวนาดังเดิม[/FONT]

[FONT=&quot]๑๒. เมื่อจิตมีกำลัง หรือรู้สึกถึงปีติและความสว่าง ก็ให้พิจารณาทบทวนในเรื่องกาย หรือเรื่องความตาย หรือเรื่องความพลัดพราก ฯลฯ หรือเรื่องอื่นใด โดยมีหลักว่าต้องอยู่ในกรอบของเรื่องความไม่เที่ยง ความเป็นทุกข์ และความที่ไม่ใช่ตัวไม่ใช่ตนที่เที่ยงแท้แน่นอน (อนัตตา)[/FONT]

[FONT=&quot]๑๓. ก่อนจะเลิก (หากจิตยังไม่รวม หรือไม่โปร่งเบา หรือไม่สว่าง ก็ควรเพียรรวมจิตอีกครั้ง โดยให้เลิกตอนที่จิตดีที่สุด) จากนั้นให้อาราธนาพระเข้าตัวว่า สัพเพพุทธา สัพเพธัมมา สัพเพสังฆา พะลัปปัตตา ปัจเจกานัญ จะยังพะลัง อะระหัน ตานัญ จะเต เชนะรักขัง พันธามิสัพพะโส พุทธัง อธิษฐามิ ธัมมังอธิษฐามิ สังฆัง อธิษฐามิ (นึกอาราธนาคุณพระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์ มาไว้ที่จิตเรา หรืออาจจะนึกเป็นนิมิตองค์พระมาตั้งไว้ในตัวเรา [/FONT]

[FONT=&quot]๑๔. สุดท้าย ให้นึกแผ่เมตตา โดยนึกเป็นแสงสว่างออกจากใจเรา พร้อมๆ กับว่า พุทธัง อนันตัง ธัมมัง จักรวาลัง สังฆัง นิพพานะ ป?จจะโยโหตุ โดย น้อมนึกถึงบุญอันมากมายไม่มีประมาณของพระพุทธเจ้าและพระอริยสงฆ์ทั้งหลาย อีกทั้งบุญกุศลที่เราสั่งสมมาดีแล้ว รวมทั้งบุญจากการภาวนาในครั้งนี้ ไปให้กับเทพผู้ปกปักรักษาเรา ให้กับเจ้ากรรมนายเวร ให้กับบิดามารดา ครูบาอาจารย์ ผีเหย้าผีเรือน พระภูมิเจ้าที่ เทพ พรหม ทั้งหลาย แลสรรพสัตว์ทั้งหลายไม่มีประมาณ ท่านทั้งหลายที่ยังทุกข์ ขอจงพ้นทุกข์ ท่านทั้งหลายที่มีความสุขอยู่แล้ว ขอจงมีความสุขยิ่งๆ ขึ้นไป[/FONT]

[FONT=&quot]หมาย เหตุ การอาราธนาพระเข้าตัว (บทสัพเพฯ) ก็เพื่อว่าเมื่อเวลาเลิกนั่งสมาธิไปแล้ว จะได้ระมัดระวังรักษาองค์พระในตัว โดยการสำรวมระวังรักษากาย วาจา ใจ ตลอดวัน ซึ่งการสำรวมระวัง หรือที่เรียกว่าอินทรียสังวรนี้ จะช่วยให้การปฏิบัติกรรมฐานครั้งต่อๆ ไป จิตจะเข้าถึงความสงบได้โดยง่าย [/FONT]

[FONT=&quot]ที่มา:Luangpudu.com / Luangpordu.com[/FONT]

Follower007 · 18 สิงหาคม 2011

ประมวลคติธรรมของหลวงปู่



ประมวลคติธรรมของหลวงปู่

 [FONT=&quot]๑. ครูอาจารย์ดีๆ มีอยู่มากก็จริง แต่สำคัญที่เราต้องปฏิบัติให้จริง สอนตัวเองให้มาก นั่นแหละจึงจะดี [/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot]๒. การปฏิบัติ ถ้าหยิบตำราโน้นนี้มาสงสัยถาม มักจะโต้เถียงกันเปล่า โดยมากชอบเอาจากอาจารย์โน่นนี่ว่าอย่างนั้นอย่างนี้มา …การ จะปฏิบัติให้รู้ธรรมเห็นธรรม ต้องทำจริง จะได้อยู่ที่ทำจริง เอาให้จริงให้รู้ ถ้าไปเรียนกับครูอาจารย์อื่นโดยยังไม่ทำให้จริงให้รู้ ก็เหมือนดูถูกดูหมิ่นครูบาอาจารย์[/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot]๓. การปฏิบัติธรรมก็เหมือนกับการปลูกต้นไม้ ศีลคือ ดิน สมาธิ คือ ลำต้น ปัญญาคือ ดอกผล เราต้องการให้ต้นไม้เจริญงอกงาม ก็ต้องหมั่นรดน้ำพรวนดิน และต้องคอยระมัดระวังมิให้ตัวหนอนคือ โลภ โกรธ หลง มากัดกิน[/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot]๔. ถ้าเป็นโลกแล้ว จะมีแต่ส่งออกไปข้างนอกตลอดเวลา แต่ถ้าคิดสิ่งที่เป็นธรรมแล้ว ต้องวกกลับเข้ามาหาตัวเอง เพราะธรรมแท้ๆ ย่อมเกิดในตัวของเรานี้ทั้งนั้น[/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot]๕. “โลกเท่าแผ่นดิน ธรรมเท่าปลายเข็ม”
เรื่องโลกมีแต่เรื่องยุ่งของคนอื่นทั้งนั้นไม่มีที่สิ้นสุด เราไปแก้ ไขเขาไม่ได้ ส่วนเรื่องธรรมนั้นมีที่สุด มาจบที่ตัวเรา ให้มาไล่ดูตัวเอง แก้ไขที่ตัวเราเอง... ตนของตนเตือนตนด้วยตนเอง[/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot]๖. ให้ พยายามภาวนาไว้เรื่อยๆ ไม่ว่ายืน เดิน นั่ง นอน ทำได้ตลอดเวลาถ้าเราจะทำ ดีกว่านั่งร้องเพลง จะซักผ้า หุงข้าว ต้มแกง นั่งรถ ทำได้ทั้งนั้น เขาเรียกว่า พยายามเกลี่ยจิตใจให้เข้าที่ ถ้าจะรอเวลาปฏิบัติ (นั่งสมาธิภาวนา) ทีเดียวมันยาก เพราะจิตมันแตกมาตลอดวัน[/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot]๗. ของดีอยู่ที่ตัวเรา ให้หมั่นดูจิต รักษาจิต[/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot]๘. คนดีน่ะ เขาไม่ตีใคร[/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot]๙. ศีล สมาธิ ปัญญา ก็เหมือนรสแกงส้ม[/FONT]
[FONT=&quot] ศีล เปรียบได้กับรสเปรี้ยว ความเปรี้ยวทำหน้าที่กัดกร่อนความสกปรกออก ทำนองเดียวกัน ศีลจะช่วยขัดเกลาความหยาบออกจากทางกาย วาจา ใจ[/FONT]
[FONT=&quot] สมาธิ เปรียบได้กับรสเค็ม เพราะความเค็มช่วยรักษาอาหารต่างๆ ไม่ให้เน่าเสีย สมาธิก็เหมือนกัน สามารถรักษาจิตของเราให้ตั้งมั่นอยู่ในคุณงามความดีได้[/FONT]
[FONT=&quot] ปัญญา เปรียบได้กับรสเผ็ด เพราะปัญญามีลักษณะคิด อ่าน ตริตรอง โลดแล่นไป เพื่อขจัดอวิชชาความหลง[/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot]๑๐. การ ปฏิบัติ ถ้าอยากเป็นเร็วๆ มันก็ไม่เป็น หรือไม่อยากให้เป็น มันก็ประมาทเสีย เลยไม่เป็นอีกเหมือนกัน อยากเป็นก็ไม่ว่า ไม่อยากเป็นก็ไม่ว่า ทำใจให้เป็นกลางๆ ตั้งใจให้แน่วแน่ในกรรมฐานที่ตั้งไว้ ภาวนาเรื่อยไป เหมือนกับเรากินข้าว ไม่ต้องอยากให้มันอิ่ม ค่อยๆ กินไป มันก็อิ่มเอง ภาวนาก็เช่นกัน ไม่ต้องไปคาดหวังให้มันสงบ หน้าที่ของเราคือภาวนาไป ก็จะถึงของดีของวิเศษในตัว แล้วเราจะรู้ชัดว่าอะไรเป็นอะไร ให้หมั่นทำเรื่อยไป[/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot]๑๑. รวย กับซวยมันใกล้กันนะ จะเอารวยน่ะ จะหามายังไงก็ทุกข์ กลัวคนจะมาจี้มาปล้น หมดไปก็เป็นทุกข์อีก ไปคิดดูเถอะ มันไม่จบหรอก มีแต่เรื่องยุ่ง เอา “ดี” ดีกว่า[/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot]๑๒. ความสำเร็จนั้น มิใช่อยู่ที่การสวดมนต์อ้อนวอนพระเจ้าหรือสิ่งศักดิ์สิทธิ์มา[/FONT]
[FONT=&quot]ประทานให้ หากแต่ต้องลงมือทำด้วยตนเอง ถ้าตั้งใจทำตามแบบแล้วทุกอย่าง [/FONT]
[FONT=&quot]รับรอง ว่าต้องสำเร็จ ไม่ใช่จะสำเร็จ พระพุทธเจ้าท่านวางแบบเอาไว้แล้ว ครูบาอาจารย์ทุกองค์มีพระพุทธเจ้าเป็นที่สุด ก็ได้ทำตามแบบ เป็นตัวอย่างให้เราดูอัฐิของท่านก็เลยกลายเป็นพระธาตุกันหมด [/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot]๑๓. รอให้แก่เฒ่าหรือจวนตัวแล้วจึงสนใจภาวนา ก็เหมือนคนหัดว่ายน้ำตอนเรือหรือ[/FONT]
[FONT=&quot]แพใกล้แตก มันจะไม่ทันการณ์ [/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot]๑๔. ที่ว่านิมิต แสงสว่างเป็นกิเลสก็ถูก แต่เบื้องแรกต้องอาศัยกิเลสไปละกิเลส [/FONT]
[FONT=&quot](อาศัยกิเลสละเอียดไปละกิเลสอย่างหยาบ) แต่ไม่ได้ให้ติดแสงสว่างหรือหลง[/FONT]
[FONT=&quot]แสง สว่าง ท่านให้ใช้แสงสว่างให้ถูก ให้เกิดประโยชน์เหมือนอย่างกับเราเดินทางผ่านไปในที่มืด ก็ต้องอาศัยแสงไฟช่วยนำทาง หรืออย่างว่าเราจะข้ามแม่น้ำ ก็ต้องอาศัยเรือ อาศัยแพ เมื่อถึงฝั่งแล้ว เราจะแบกเรือแบกแพขึ้นฝั่งไปด้วยทำไม[/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot]๑๕. อย่าต้มน้ำทิ้งเปล่า ๆ โดยไม่ได้เอาน้ำร้อนไปใช้ประโยชน์ (หมายถึงอย่าเอาแต่ทำสมาธิโดยไม่พิจารณาธรรม)[/FONT]
[FONT=&quot]๑๖. อย่าปฏิบัติแบบไฟไหม้ฟาง (หมายถึงไหม้วูบเดียวแล้วก็ดับ กล่าวคือ ขยันก็ทำ ขี้เกียจก็หยุด อย่างนี้ใช้ไม่ได้ ต้องทำ (ปฏิบัติธรรม) ให้สม่ำเสมอให้ได้ทั้งในยามขยันและขี้เกียจ)[/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot]
[/FONT]
[FONT=&quot]ที่มา:[/FONT][FONT=&quot] Luangpudu.com / Luangpordu.com[/FONT][FONT=&quot][/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT]

Follower007 · 18 สิงหาคม 2011

ตามรอยธรรมย้ำรอยครู หลวงปู่ดู่ พรหมปัญโญ

ตามรอยธรรมย้ำรอยครู
หลวงปู่ดู่ พรหมปัญโญ

จาก ที่กลุ่มเพื่อนธรรมเพื่อนทำ ได้จัดทำหนังสือรวมธรรมะคำสอนของหลวงปู่ดู่ในเล่มก่อน ๆ ที่ผ่านมา เช่น “ไตรรัตน์” “นพรัตน์” “พระผู้จุดประทีปในดวงใจ” “รวมใจ” และ “๑๐๑ ปี หลวงพ่อดู่ พรหมปัญโญ”

มา บัดนี้ ธรรมะคำสอนของหลวงปู่ดู่ ได้ถูกรวบรวมและเรียบเรียงเพื่อให้เป็นธรรมสมบัติแทนองค์หลวงปู่ที่สมบูรณ์ ที่สุดตามกำลังสติปัญญาของคณะผู้จัดทำ ภายใต้ชื่อ “ตามรอยธรรม ย้ำรอยครู หลวงปู่ดู่ พรหมปัญโญ”

ใน การเผยแพร่ธรรมคำสอนของหลวงปู่นั้น ที่ผ่านมาทุกครั้ง คณะผู้จัดทำพยายามที่จะคงคำพูดของหลวงปู่ไว้ให้ได้มากที่สุด รวมทั้งมุ่งประโยชน์ที่จะเกิดกับผู้อ่าน โดยอาศัยหลักการดังนี้
1. ถ่ายทอดคำสอนของหลวงปู่โดยระมัดระวังไม่นำคำพูดของตนเองไปปะปนเป็นคำพูดของหลวงปู่
2. ถ่ายทอดคำสอนของหลวงปู่เฉพาะจากที่ได้ยินได้ฟังมาโดยตรง หลีกเลี่ยงคำพูดของหลวงปู่จากแหล่งที่น่าเชื่อถือน้อย เช่น ฟังต่อ ๆ กันมาหลายชั้น หรือจากทางนิมิตใด ๆ
3. เผยแพร่เฉพาะคำสอนหรือเรื่องราวที่เป็นสาธารณธรรม หลีกเลี่ยงเรื่องราวลี้ลับหรือคำสอนเฉพาะตัว ชนิดที่เป็น “อสาธารณธรรม”

เพื่อ ให้ทราบที่มาที่ไปของบทเรียบเรียงแต่ละเรื่อง คณะผู้จัดทำใคร่ขอเรียนให้ทราบว่าบทเรียบเรียงในส่วนของคุณเมธา พรพิพัฒน์ไพศาล ซึ่งเป็นผู้เรียบเรียงเนื้อหาส่วนใหญ่นั้น จะไม่มีการลงชื่อที่ตอนท้ายเรื่อง ยกเว้นบทเรียบเรียงของผู้อื่นที่มิใช่คุณเมธาฯ

คณะ ผู้จัดทำ ตระหนักดีถึงความเป็นผู้มีสติปัญญาน้อย แต่ด้วยต้องการแสดงความกตัญญูกตเวทีต่อองค์หลวงปู่ผู้เป็นครูบาอาจารย์ที่ เราเคารพรักอย่างสูง ด้วยการประกาศคุณธรรมความดีงามของท่าน พร้อม ๆ กับการเผยแพร่ธรรมคำสอนของหลวงปู่ให้กว้างไกลเท่าที่จะทำได้ จึงได้ดำเนินการจัดพิมพ์เผยแพร่คำสอนของท่านดังที่เห็นอยู่นี้
หากมี เนื้อหาส่วนหนึ่งส่วนใดที่ท่านเห็นว่าไม่เหมาะสม หรือไม่ถูกต้องตามธรรม คณะผู้จัดทำต้องกราบขอขมาต่อพระรัตนตรัยและองค์หลวงปู่ดู่ พรหมปัญโญ รวมทั้งกราบขออภัยท่านผู้รู้ทุกท่านไว้ ณ ที่นี้

จากใจคนทำหนังสือ...กลุ่มเพื่อนธรรมเพื่อนทำ
มาฆบูชา ๒๕๕๑

Download PDF
1. ประวัติหลวงปู่
2. คติธรรมหลวงปู่
3. คำอาราธนากรรมฐาน

[FONT=&quot]ที่มา:[/FONT] Luangpudu.com / Luangpordu.com

หรือ เชิญดาวน์โหลดได้ที่นี่ : Luangpudu.com / Luangpordu.com

Follower007 · 19 สิงหาคม 2011

ขอเป็นส่วนหนื่ง

เรื่องไม่ทันสังขารหลวงปู่นั้น ขออย่าให้นำมาเป็นข้อให้น้อยเนื้อต่ำใจ คนที่ทันหลวงปู่มีมากมาย แต่หลวงปู่ก็ว่า "ใกล้เกลือตีนด่าง" ก็มีไม่น้อย คือนอกจากจะไม่เคารพและมาเอาดีจากท่านแล้ว ยังปรามาสท่านอีก
ทุกอย่าง มีกาลที่เหมาะสมของมัน ไม่แน่นะ หากเราทันท่าน แต่ด้วยความไม่พร้อมของอินทรีย์ (การสั่งสมความดี) ของเรา ณ เวลานั้น เราอาจเป็นหนึ่งใน "ใกล้เกลือตีนด่าง" ก็ได้ เพราะฉะนั้น รู้จักท่าน ศรัทธาท่านเมื่อใด ก็ให้บอกตัวเองว่าพอเหมาะพอดีแล้ว

XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX

เมื่อปวารณาตัวก็ขอถือโอกาสนี้ชี้แจงซะเลยนะครับ ว่า "นะโม โพธิสัตโต พรหมปัญโญ" นั้นไม่ใช่คำอาราธนาที่หลวงปู่บัญญัติ เป็นแต่ลูกศิษย์ชั้นหลังได้มาบัญญัติใหม่จนเกิดความสับสนเพราะต่างจากของ เดิมที่ศิษย์สมัยท่านจำนวนมากได้พากันระลึกจดจำ (ซึ่งไม่มีคำว่า "โพธิสัตโต")
จริง ๆ แล้ว หากว่าโดยความหมายแล้วก็ไม่เสียหายอะไร ประเด็นสำคัญกลับอยู่ที่ว่า "เรากล้าที่จะบัญญัติให้ต่างจากสิ่งที่หลวงปู่ บัญญัติ" เชียวหรือ
ถ้า กล้าในเรื่องหนึ่ง ก็มีแนวโน้มที่จะกล้าในเรื่องที่สองที่สาม แล้วถ้ากล้าไปเติมอะไร ๆ เข้าไปในโอวาทธรรมของหลวงปู่เล่า ผลจะเป็นอย่างไร (ซึ่งก็เริ่มปรากฏให้เห็นแล้ว)
ที่พระสูตร ของมหายานบางนิกายไม่สามารถใช้อ้างอิงได้ ก็เพราะเหตุทำนองเดียวกันนี้แหละ เขาอยากจะแต่งพระสูตรขึ้นใหม่ เขาก็ว่าเอาเองเลยว่า "ดูก่อน อานนท์ ....." บรรยายเหมือนจำลองตัวเองเป็นพระพุทธเจ้าเลย กระทั่งเป็นเหตุให้เกิดการสังคายพระไตรปิฎกหลายครั้งหลายหน โชคดีที่ทางเถรวาทยึดหลักอนุรักษ์นิยม ทำให้คงรักษาพุทธวจนะเดิมไว้ได้สมบูรณ์ที่สุด
วก มาเรื่องคำว่า "โพธิสัตโต" ข้างต้นนั้น ย่อมขัดกับปฏิปทาหลวงปู่ ซึ่งเป็นพระที่ผู้อ่อนน้อมถ่อมตน จึงเป็นไปไม่ได้ที่หลวงปู่จะไปเที่ยวบอกใคร ๆ ว่าฉันเป็นพระโพธิสัตว์นะ แล้วท่านก็จะไม่ตีเสมอครูอาจารย์และพระพุทธเจ้าเด็ดขาด
ดังนั้น จึงอยากแนะนำให้ช่วยกันรักษาของเดิมของหลวงปู่ไว้จะดีกว่า โดยไม่ ทำโอวาทหรือสิ่งที่หลวงปู่บัญญัติต้องคลาดเคลื่อน ไม่ว่าจะเป็นกรณีเติมแทรกเข้าไป หรือตัดทอนออก เช่น หลวงปู่สอนว่า "ให้หมั่นดูจิต รักษาจิต" หากเราไปตัดทอนเหลือเพียงว่าหลวงปู่สอน "ให้หมั่นดูจิต" เท่านี้ก็คลาดเคลื่อนใหญ่หลวงมาก
เพราะในหมวดธรรมต่าง ๆ ต้องมีเรื่องปัญญากำกับเสมอจึงจะไม่ผิดทาง
หมวด อิทธิบาทสี่ก็ต้องมีวิมังสา หมวดพรหมวิหารสี่ก็ต้องมีอุเบกขา หมวดพละห้าก็ต้องมีปัญญา เป็นต้น แม้ในหมวดดูจิตนี้ก็ต้องมี "รักษาจิต" อันเป็นการทำงานของปัญญาที่จะข่มจิตในยามที่ควรข่ม ประคองจิตในยามที่ควรประคองจิต ปลุกปลอบจิตในยามที่ควรปลุกปลอบหรือให้กำลังใจ และวางเฉยในยามที่ควรวางเฉย เป็นต้น
ถ้าไม่มีปัญญากำกับจะเป็นอย่างไร
อิทธิบาทสี่ที่ขาดวิมังสา โน่นจะไปทางเหนือกลับวิ่งลงใต้เต็มกำลัง
พรหมวิหาร สี่ที่ขาดอุเบกเขา เป็นโทษหลายอย่าง เช่นเมตตาคนอื่นจนพาครอบครัวล่มจมไปด้วย หรือไม่ก็สงเคราะห์คนพาลจนชีวิตมีแต่เรื่องเดือดร้อน
ดูจิตแต่ขาดการรักษาจิต มันก็ไม่ได้ผลงาน ไม่ได้การชำระจิต ดูจิตดูอารมณ์อยู่ มันก็ลากเราไปต่อหน้าต่อตา ถ้าขาดการรักษาจิต
ยก เหตุที่คุณ ronram อ้างอิงถึง "โพธิสัตโต" ที่ผมเชื่อเหลือเกินว่าคุณ ronram ก็คงไม่ทราบมาก่อนว่าเป็นสิ่งที่บัญญัติเพิ่มจากสิ่งที่หลวงปู่บัญญัติ ดังนั้น ไม่เป็นไรครับ ความไม่รู้ย่อมมาก่อนความรู้ เมื่อรู้แล้วจะได้ช่วยกันรักษาของเดิม
เพราะ การรักษาของเดิมก็คือ "การเคารพเอื้อเฟื้อต่อธรรม" หมายความว่าเราจะไม่ไปบัญญัติเพิ่ม และไม่ไปตัดทอน ไม่ว่าคำของพระพุทธเจ้า หรือคำของครูบาอาจารย์ หากจะเขียนเสริมก็ให้ชัดเจนว่าส่วนนี้เป็นความเห็นเพิ่มเติมของผู้เขียน จึงจะเหมาะควร
เขียนไปเขียนมาชักจะยาว ยังไงก็ยินดีที่มีสมาชิกใหม่เข้ามาในเรือนธรรมแห่งนี้ และหวังให้ได้ประโยชน์ตนกันทุก ๆ คน
ขอบารมีหลวงปู่จงนำทางให้พวกเราทุกคนตั้งอยู่ในสัมมาทิฏฐิ และสัมมาปฏิบัติตลอดทุกภพทุกชาติตราบเท่าเข้าสู่พระนิพพาน

[FONT=&quot]ที่มา: Luangpudu.com / Luangpordu.com
[/FONT]

Follower007 · 20 สิงหาคม 2011

รู้ “ความหมาย” ของอริยสัจแล้ว ก็ควรต้องรู้ “กิจหรือข้อพึงปฏิบัติ” ต่ออริยสัจด้วย

รู้ “ความหมาย” ของอริยสัจแล้ว ก็ควรต้องรู้ “กิจหรือข้อพึงปฏิบัติ” ต่ออริยสัจด้วย

๑. อริยสัจข้อ “ทุกข์” ได้แก่ตัวทุกข์หรือตัวปัญหานั้น เรามีหน้าที่ต้อง “กำหนดรู้” บาลีใช้คำว่า “ปริญญา”
๒. อริยสัจข้อ “สมุทัย” ได้แก่ต้นตอหรือเหตุให้เกิดทุกข์นั้น เรามีหน้าที่ต้อง “ละ” บาลีใช้คำว่า “ปหานะ”
๓. อริยสัจข้อ “นิโรธ” ได้แก่ ความดับทุกข์อันเป็นเป้าหมายของการปฏิบัตินั้น เรามีหน้าที่ต้อง “ทำให้แจ้ง” บาลีใช้คำว่า “สัจฉิกิริยา”
๔. อริยสัจข้อ “มรรค” ได้แก่ หนทางให้ถึงความดับทุกข์นั้น เรามีหน้าที่ต้อง “เจริญให้เกิดให้มีขึ้น (หมายถึงให้ลงมือปฏิบัติ)” บาลีใช้คำว่า “ภาวนา”

๑. การ “กำหนดรู้” ทุกข์
หลวง ปู่เน้นเป็นพิเศษ เพราะพวกเราอยู่ในสภาพที่คล้ายไส้เดือนไม่เห็นดิน ปลาไม่เห็นน้ำ นกไม่เห็นฟ้า ฯลฯ คืออยู่กับมัน เคยชินกับมัน เลยไม่เห็นหรือไม่รู้จักมันจริง ๆ เราอยู่กับทุกข์แต่ไม่เห็นทุกข์ ไปงานศพก็เห็นแต่คนอื่นตาย ไม่เกี่ยวกับเรา ไม่รู้จักการน้อมเข้ามาใส่ตัวเพื่อให้เห็นทุกข์ที่อยู่ประจำโลกคือความแก่ ความเจ็บ ความตาย ความพลัดพรากจากสิ่งอันเป็นที่รัก ฯลฯ เรามัวร้องไห้ให้กับการตาย แต่ไม่ได้นึกเฉลียวใจว่าเราควรร้องไห้ให้กับการเกิดจึงจะถูก เพราะมีเกิดจึงมีดับมีตาย
ข้อ กำหนดรู้ทุกข์นี้ หลวงปู่สอนเราเตือนเรา โดยแทบทุกเช้าที่หลวงปู่เปิดประตูก้าวเดินออกจากกุฏิ ท่านจะต้องอุทานให้ศิษย์ได้พึงระลึกเนือง ๆ ว่า “เอ้อ...เกิด แก่ เจ็บตาย เน้อ”
นอกจากนี้ ท่านก็ให้เราหาโอกาศไปโรงเรียนสอนธรรมะที่ยอดเยี่ยม นั่นก็คือโรงพยาบาล เพื่อช่วยให้เราตระหนักหรือกำหนดรู้ “ทุกข์” ให้ชัดและให้ถึงใจนั่นเอง

๒. การ “ละ” สมุทัย
หลวงปู่พูดสอนอยู่เสมอ ๆ ในคำว่า “ให้คอยระวังและหมั่นละโลภ โกรธ หลง เพราะมันเป็นเหมือนหนอนที่คอยกัดกินความดีของเรา” เพราะมันเป็นตัวย่ำยีหัวใจเราให้ต้องเป็นทุกข์บอบช้ำ ความโลภทำให้เราอยู่ในอาการของคนยากไร้อดอยาก ความโกรธทำให้ใจเราเดือดดาลมีนัยน์ตาที่แทบจะถลนออกมา ความหลงทำให้เราโง่ จมจ่อมอยู่กับสภาพที่ตรงกันข้ามกับ “รู้ ตื่น เบิกบาน”

๓. การ “ทำให้แจ้ง” ซึ่งนิโรธ
หลวง ปู่ท่านสอนผ่านตัวอย่างแบบชาวบ้าน ๆ เช่น สอนให้กลัวนรก สอนให้เห็นว่าบนสวรรค์นั้น เทวดาก็ยังมีกิเลส ยังมีทุกข์ กลัวตาย กลัวจุติ แม้ พรหมก็เป็นที่นอนแช่เป็นความเนิ่นช้า และไม่ปลอดภัยหากเกิดมาอีกในยุคที่ไม่พบพระพุทธศาสนา ฯลฯ นิโรธคือนิพพานเท่านั้น ที่เป็นจุดหมายปลายทางที่ปลอดภัย ที่ต้องพยายามอย่างที่สุดที่จะเขยิบตัวเองให้เข้าไปใกล้ ให้ถึง “หัวตะพาน” หรือ “หนึ่งในสี่” คือ พัฒนายกตัวเราจากปุถุชนขึ้นเป็นกัลยณชน กระทั่งเป็นอริยบุคคลสูงขึ้น ๆ ไปตามลำดับ จนกว่าจะถึงที่สุดของการพัฒนาตัวเองคือความเป็นผู้หมดกิเลส เข้าถึงนิโรธตั้งแต่ยังมีลมหายใจอยู่

๔. การ “เจริญ” มรรค
หลวง ปู่กล่าวสอนไว้มากที่สุดในแง่มุมต่าง ๆ รวมทั้งกระตุ้นเร้าให้เราหมั่นปฏิบัติ ปรารภความเพียร และให้มองว่าการเจริญมรรค หรือก็คือการเจริญศีล สมาธิ และปัญญา มิใช่ส่วนเกินของชีวิต ท่านจึงเรียกการไปปฏิบัติภาวนาว่า “ไปทำงาน” เพราะมันเป็นเรื่องการงานทางจิต ชนิดที่ท่านกล่าวว่า “ถ้าไม่เอา (ปฏิบัติ) เป็นเถ้าเสียดีกว่า” เพื่อจะพูดให้แคบให้ตรงจุดเข้ามาในภาคปฏิบัติการงานทางจิต หลวงปู่จะใช้คำว่า “ให้หมั่นดูจิต รักษาจิต” ใช้ สติเข้าไปกำหนดดูรู้สภาวะจิต ให้รู้โลภ โกรธ หลงที่มันครอบงำจิตอยู่ แล้วก็ให้ใช้ปัญญาชำระชะล้างโลภ โกรธ หลง เพื่อการรักษาจิตให้สะอาดบริสุทธ์ นิ่ง ใส เป็นกลางอยู่เสมอ คำว่าดูจิตและรักษาจิตจึงต้องใช้ควบคู่กัน แยกจากกันไม่ได้เหมือนกับคำว่าสติและปัญญา การเจริญมรรคจึงจะครบถ้วนสมบูรณ์
การ “เจริญ” นี้เป็นการ “ปฏิบัติ” มิใช่ไร้การปฏิบัติ หากแต่เป็นการปฏิบัติขูดกิเลสหรือสิ่งที่รกรุงรังที่ห่อหุ้มจิตใจเราออกไป หากไร้การปฏิบัติก็ไร้ผลงาน จะถึงนิโรธได้อย่างไร ไม่ว่าจะอยู่ในบ้านหรือนอกบ้าน ถ้าไม่มีกิริยาการเดิน หรือการใช้ความเพียรพยายามจะไปถึงได้อย่างไร

[FONT=&quot]ที่มา: http://www.luangpordu.com/?cid=453342&f_action=forum_viewtopic&forum_id=41281&topic_id=52546

[/FONT]

Follower007 · 20 สิงหาคม 2011

ปกิณกะพระเครื่องของหลวงปู่

๑. พระเครื่องของหลวงปู่ส่วนใหญ่เป็นพระผง ซึ่งโดยมากก็ไม่ได้ใช้มวลสารหรือว่าน ๑๐๘ อะไรเลย ส่วนใหญ่เป็นเพียงปูนขาวเท่านั้น เสน่ห์ขององค์พระจึงอยู่ที่ตัวผู้เสกโดยแท้
๒. พระหลวงปู่มีหลากหลายพิมพ์เหลือเกิน เพราะท่านมีวีธีที่แสนง่ายในการสร้างพระ เพียงใช้ดินน้ำมันกดทับลงบนพระเครื่องที่มีอยู่ พอแกะออกมาก็จะได้แม่พิมพ์พร้อมใช้งาน ดังนั้น พระผงบางองค์จึงมักมีเศษดินน้ำมันสีชมพูบ้าง สีฟ้าบ้าง ติดอยู่ ด้วยวิธีการนี้ แม้จะเก็บรายละเอียดได้ไม่ดี พระออกมาไม่สวยงามหรือเป็นมาตรฐานเดียวกัน แต่ก็มีเสน่ห์ไม่น้อยเลย
๓. แม้ว่าพระเครื่องแต่ละอย่าง ท่านจะอธิษฐานให้เด่นต่างกัน เช่น ตะกรุดจะเด่นในทางเมตตา แหวนจะเด่นในทางแคล้วคลาด ฯลฯ แต่ท่านก็รับรองว่าพระเครื่องทั้งหมดของท่าน ท่านอธิษฐานไว้ให้ครบทุกอย่าง สุดแท้แต่ผู้ใช้จะอธิษฐานเอาเอง
๔. หลวงปู่ไม่แนะนำให้เอาพระเครื่องไปหลอมละลาย หรือทำให้เสียรูป เช่น เอาไปทำเป็นเนื้อชนวนหล่อพระองค์ใหญ่ หรือตัดแหวนเพื่อยืด-หดตัวแหวน เพราะถือเป็นการทำลายรูป (พุทธนิมิต) ที่สร้างขึ้นสำเร็จแล้ว โดยเจตนา
๕. ในสมัยก่อน หลวงปู่เป็นที่รู้จักของชาวบ้านจากตะกรุด ก่อนที่ท่านจะมาสร้างพระเครื่องอย่างอื่น ๆ ในภายหลัง พระบูชาขนาดตั้งโต๊ะหมู่ โดยมากท่านสร้างด้วยปูน เพื่อสงเคราะห์ชาวบ้านให้สามารถมีพระไปบูชาโดยใช้ปัจจัยน้อยที่สุด
๖. พระผงนั้นดีเพราะมีเกศาท่านด้วย เวลาใครไปขอเกศาหลวงปู่ หลวงปู่ก็มักจะบอกว่าไม่ได้ เพราะต้องเก็บไว้ทำพระ
๗. ลูกแก้วของหลวงปู่ บางคนสงสัยว่าทำจากปูนแล้วทำไมจึงเรียกลูกแก้ว นั่นก็เพราะท่านเจตนาสร้างให้เป็นแก้วมณีโชติรสหรือแก้ววิเศษของพระเจ้า จักรพรรดิ นอกจากนี้ ท่านก็เน้นว่าต้องเจาะรู เพื่อให้ครบทั้งดิน น้ำ ไฟ ลม และอากาศธาตุ และยังอาจใช้เป็นช่องทางดำเนินของจิตในขณะปฏิบัติภาวนา
๘. พระที่สร้างให้มีความหมายทางธรรม ได้แก่ พระชุดพาหุงฯ แต่สร้างไว้ไม่ครบ มีเพียงปางชัยชนะต่อช้างนาฬาคีริง องคุลีมาร นันโทปนันทนาคราช และท้าวพกาพรหม แต่เท่านี้ก็เพียงพอจะใช้เป็นตัวอย่างของชัยชนะที่ไม่ก่อเวรอันเรียกว่าชัย มงคล
๙. สำหรับพิมพ์พระเหนือพรหมนั้น เดิมหลวงปู่สร้างพระผงรูปเศียรพรหมขนาดใหญ่ขึ้นก่อน แล้วจึงสร้างพระพรหมเต็มองค์ชนิดที่ไม่มีขอบ ต่อมาจึงขยายเป็นพระพรหมชนิดมีขอบสวยงาม สุดท้ายก็มาเป็นพรหมองค์เล็ก ติดเกศาบ้าง ไม่ได้ติดเกศาบ้าง แต่ไม่ว่าจะเป็นพระพรหมพิมพ์ใด หลวงปู่ก็เน้นที่พระพุทธที่อยู่เหนือพรหม เพราะเจตนาท่านต้องการบอกว่าพระพุทธเจ้าอยู่สูงสุดในไตรภพ
๑๐. พระชำรุดนั้นหลวงปู่ไม่ให้ทำลาย เช่นว่า เหรียญพรหมโลหะที่ชำรุด ท่านก็ให้ตัดส่วนที่เป็นพระพุทธไว้ เอามาเสกซ้ำให้คนศรัทธามั่นได้มั่นใจ ของชำรุดจึงพลันกลายเป็นของดีของหายากไปเสีย
๑๑. หลวงปู่บอกว่าพระของท่าน ท่านทำให้อย่างชนิดที่ยากจะหาใครทำให้อย่างท่าน ดังนั้น ผู้ที่มีแล้วก็ควรรักษาไว้ให้ดี แต่เมื่อมีแล้วก็อย่าขวนขวายเช่าหาจนเกินไปเพราะของปลอมมีมากหลาย เสียเงินเช่ามาแพง ๆ แล้วยังต้องอยู่กับความลังเลไปตลอดชีวิต ใครทักว่าแท้ก็ดีใจ ใครทักว่าปลอมก็ห่อเหี่ยวใจ นับถือท่านจริง คงมีเหตุ ให้ได้มาไว้บูชาสักวันเป็นแน่
๑๒. เวลาทำพระตกหล่นชำรุดหรือเสียรูปก็ไม่เป็นปัญหา เพราะหลวงปู่ยืนยันว่าพระที่ท่านสร้างนั้น ยังคงใช้ได้ตราบเท่าที่ยังมิได้สลายเป็นผงและละลายน้ำไปหมด
๑๓. โบราณบอกว่าห้อยพระอยู่กับตัว อย่าไปเดินลอดราวผ้า เพราะจะทำให้พระเสื่อม สำหรับพระของหลวงปู่แล้ว ท่านว่าไม่เกี่ยวกัน ทองอยู่ที่ไหนก็ยังคงเป็นทอง ที่เสื่อมนั้นหมายถึงใจเจ้าของต่างหากเพราะเมื่อลอดราวผ้าแล้วอาจคิดต่ำ ๆ
๑๔. พระดีไม่จำเป็นต้องมีราคาแพงเสมอไป และพระราคาแพงก็ไม่จำเป็นต้องเป็นพระดีเสมอไป ราคาพระอยู่ที่ตลาดนิยม คุณค่าพระอยู่ที่ผู้เสก รวมทั้งศรัทธาและคุณธรรมของผู้ครอบครอง หลวงปู่ไม่เคยนิยมส่งเสริมให้ลูกศิษย์เสียเงินเสียทองเช่าบูชาพระแพง ๆ ยิ่งตลาดไม่นิยมสิดี จะได้มีโอกาสมีพระดีไว้ครอบครอง
๑๕. พระหลวงปู่จะดีทางไหน ก็ไม่เท่าดีทางเป็นเครื่องมือปฏิบัติกรรมฐาน ไม่เหมือนสำนักไหน ๆ ดังที่เรียกพระของท่านว่า “พระกำนั่ง”
๑๖. สุดท้าย หลวงปู่บอกว่า “พระของข้า องค์เดียวก็พอ ...ปฏิบัติให้มันจริง”

[FONT=&quot]ที่มา: Luangpudu.com / Luangpordu.com

[/FONT]

Follower007 · 20 สิงหาคม 2011

อุทาหรณ์จากผู้ปฏิบัติธรรมด้วยตัณหา

อุทาหรณ์จากผู้ปฏิบัติธรรมด้วยตัณหา

มีตัวอย่างเรื่องจริงที่เป็นอุทาหรณ์ อย่างดียิ่งให้นักปฏิบัติพึงสังวรระวังไม่ปฏิบัติธรรมเพื่อความได้ ความมี ความเป็น หรืออยากเก่งเหนือผู้อื่น ฯลฯ
ย้อนเวลาไปเมื่อกว่า ๒๐ ปีก่อน มีหนุ่มคนหนึ่ง เป็นคนทำงานเก่ง มีบุคลิกภาพที่มั่นใจตนเอง เสียงดังฟังชัด มีเพื่อนมาก ได้หันเหชีวิตจากที่ชอบเที่ยวกลางคืน ฯลฯ มาสนใจทางวัดวาและทำสมาธิภาวนา
ทำสมาธิครั้งแรก ๆ ก็เกิดปีติเป็นที่อัศจรรย์ จึงทำมากเข้า ๆ ประกอบกับการได้ยินได้ฟังได้อ่านเรื่องราวประสบการณ์ครูบาอาจารย์หลาย ๆ ท่าน เขาก็เลยปฏิบัติเพื่อให้ได้ให้เป็นอย่างครูอาจารย์ได้ ครูอาจารย์เป็น
เขาปฏิบัติกระทั่งเชื่อว่าตนเองได้ บรรลุฌาน ๔ เพราะเขาสามารถเข้าสมาธิแล้ว แล้วให้เพื่อน ๆ ตรวจดูลมหายใจ ซึ่งก็ปรากฏว่าแทบไม่มีหรือไม่มี เป็นเวลาหลายสิบนาที
จากนั้น เขาก็เริ่มรู้เห็นวิญญาณตามข้างถนน บางครั้งต้องหยุดรถเพื่อตั้งใจแผ่เมตตาให้จริงจัง
เขาเที่ยวเสาะแสวงหาลูกศิษย์หลวงปูดู่ว่าคนไหนเก่ง เพื่อเรียนรู้และทำให้ได้อย่างนั้นบ้าง
ด้วยความที่จิตของเขาฟูมาก โดยเฉพาะอย่างยิ่งจากกำลังศรัทธาและกำลังแห่งสมาธิ ดังนั้น เขาจึงปรารภที่จะบวชตลอดชีวิต แต่เพื่อน ๆ ที่เป็นลูกศิษย์หลวงปู่ก็พากันทัดทานว่ารอดูสักระยะหนึ่งก่อนเถิด ซึ่งก็จริง เพราะผ่านไปเพียงไม่กี่สัปดาห์ อารมณ์อยากบวชของเขาก็คลายลง
ความชำนาญในการทำสมาธิของเขาเพิ่มขึ้น เรื่อย ๆ แต่แทนที่จะเป็นคุณกับเขา กลับเป็นโทษกับเขา เพราะแค่หยิบเอกสารขึ้นมาอ่านอย่างตั้งใจหน่อย จิตของเขาก็ดำดิ่งไปเลย ไม่สามารถทำการทำงานได้อย่างปรกติ
เพื่อนคนหนึ่งได้พาเขาไปหาหลวงปู่ดู่ เพื่อให้ท่านแก้ไขให้ ซึ่งพอหลวงปู่เห็นเขา ท่านก็รู้ว่าเขามีอาการจิตตกภวังค์โดยที่ตัวเองก็ไม่มีกำลังถอนจิตขึ้นมา ท่านจึงไล่ให้เขาไปนั่งสมาธิที่หอสวดมนต์ จากนั้นหลวงปู่ท่านก็รับแขกตามปรกติ สักพักหนึ่งหลวงปู่ก็จ้องไปที่เขา แล้วตะโกนว่า "เอ้า! ถอนจิตขึ้นมา ถอนจิตขึ้นมา" เขาก็ขยับเนื้อขยับตัว เหมือนมีความรู้เนื้อรู้ตัวหลังจากที่ตกภวังค์ แล้วก็นั่งปฏิบัติต่อ
สักพักหลวงปู่ก็ตะโกนออกมามีอีกว่า "เอ้า! ถอนจิตขึ้นมา ถอนจิตขึ้นมา"
เพื่อนที่ไปด้วยจึงรู้ว่า หลวงปู่ต้องการให้เขาฝึกตัวเองให้มีกำลังแห่งสติสัมปชัญญะเพียงพอที่จะถอน จิตตัวเองขึ้นจากภวังค์ได้ด้วยตนเอง
เขาไปหาหลวงปู่ได้เพียงครั้งหรือสอง ครั้ง จากนั้น หลวงปู่ท่านก็ได้ละสังขาร ทีนี้โรคเก่า (โรคปฏิบัติด้วยตัณหา) กำเริบขึ้นอีก เขาสำคัญตนเป็นโสดา สกิทา อนาคา กระทั่งอรหันต์ในที่สุด จนไม่ฟังคำเตือนของใครทั้งสิ้น (เพราะสำคัญว่าตนมีภูมิจิตภูมิธรรมสูงกว่าใคร ๆ)
เขาได้ปรารภที่จะไปบวช โดยไม่บอกเพื่อน ๆ ที่เป็นศิษย์หลวงปู่ดู่ เพราะเกรงจะถูกทัดทาน สุดท้ายเขาก็ได้การสนับสนุนจากรุ่นพี่คนหนึ่งซึ่งไม่รู้สภาพการณ์ที่เกิด ขึ้น จึงพลอยตื่นเต้นและโมทนากับความตั้งใจในการบวชตลอดชีวิตของเขา โดยพาเขาไปบวชที่วัดสายท่านพระอาจารย์มั่น
พักไว้แค่นี้ก่อน เอาไว้ค่อยมาเขียนต่อวันหลัง ตอนนี้ได้เวลาทำงานแล้ว

XXXXXXXXXXXXXXXXXXX
วันนี้ขอเล่าต่อจากเมื่อวานนี้นะครับ
หลังจากที่หนุ่มคนนี้ได้บวชอยู่กับพระ เถระที่มีชื่อเสียงในสายท่านพระอาจารย์มั่นแล้ว ก็ปฏิบัติข้อวัตรมีนั่งสมาธิ เดินจงกรม และทำวัตรเช้า-เย็น ตามปรกติ แต่เพียงไม่กี่วันเท่านั้นก็เริ่มมีอาการผิดปรกติให้เห็นในความสำคัญมั่น หมายว่าตนมีธรรมเสมอด้วยครูบาอาจารย์เจ้าอาวาสแล้ว ดังนั้น เวลาที่เจ้าอาวาสแสดงธรรม ตนก็ไม่จำเป็นต้องเสียเวลานั่งฟัง (ในคืนวันพระ)
เมื่อลุกออกจากศาลาแล้วก็ตรงกลับไปที่ กุฏิของท่าน จากนั้นก็นั่งสมาธิ นั่งไป ๆ ก็มีนิมิตเสียงว่าต่อไปต้องเพิ่มขันติบารมี โดยการเอามีดมากรีดที่แขนและขา ท่านซึ่งโดยนิสัยค่อนข้างมุทะลุอยู่แล้ว ก็หลงเชื่อนิมิตเรื่อยมา ๆ โดยไม่ไตร่ตรอง ลืมตาออกจากสมาธิ ท่านก็จุดเทียน แล้วหามีด ท่านอาศัยเปลวแสงเทียนมารนให้มีดนั้นร้อน ร้อนได้ที่แล้วก็ทำการกรีดไปที่ แขนและขาตนเอง จนเลือดไหลออกมามาก
สุดท้ายท่านก็นอนหมดสติอยู่ในกุฏิ กระทั่งเช้าวันรุ่งขึ้น เพื่อนพระภิกษุที่ออกเดินบิณฑบาตกลับมาไม่เห็นท่าน จึงได้ไปตามท่านที่กุฏิ และได้พบท่านนอนจมกองเลือดอยู่ จึงนำส่งโรงพยาบาล
พอออกจากโรงพยาบาล โยมที่บ้านท่านก็พาท่านไปสึกกลับไปอยู่ในความดูแลของทางบ้าน โดยที่ทั้งหมอและครูอาจารย์ที่รู้อาการจะห้ามไม่ให้ท่านนั่งสมาธิอีก (เพราะกลัวนั่งแล้วหลุดโลก) แต่ท่านก็ยังคงแอบนั่ง สมาธิ สังเกตได้จากการที่ท่านพูดเล่าว่า คืนนั้นคืนนี้ท่านนั่งสมาธิพบครูบาอาจารย์มีหลวงปู่ทวด หลวงปู่ดู่ เจ้าแม่กวนอิม ฯลฯ ได้นั่งสนทนากันอย่างนั้นอย่างนี้ ผู้ที่ฟังแล้ว ก็นึกเป็นห่วง บอกว่าหมอห้ามไม่ให้นั่งสมาธิมิใช่หรือ ท่านก็ยอมรับว่าแอบนั่งตอนคนอื่นหลับแล้ว
ที่บ้านท่านได้พาท่านไปลองทำงานอีกครั้ง แต่ก็ทำไม่ได้ เพราะจิตคอยตกภวังค์เหมือนอย่างเคย คอยฟุ้งไปในเรื่องลี้ลับที่มองไม่เห็น
...บัดนี้ไม่มีหลวงปู่ดู่จะคอยฝึกให้ ท่านดึงจิตกลับมาอยู่กับโลกปัจจุบัน ประกอบกับไม่มีเพื่อนคนใดชี้แนะท่านได้ เพราะความที่ท่านคิดว่ามีภูมิจิตภูมิธรรมสูงกว่าทุก ๆ คน ผลก็ลงเอยอย่างที่ครูบาอาจารยท่านหนึ่งกล่าวว่า "คงต้องปล่อยให้ตายเปล่าไปชาติหนึ่ง"
คำพูดนี้เป็นคำพูดที่น่าสะเทือนใจ ...บุคคลผู้มีศรัทธาในพระศาสนา มุ่งมั่นปฏิบัติจริงจัง แต่มีความเห็นและตั้งเป้าหมายไว้ผิด มุ่งจะเอาเก่ง มุ่งแข่งขันในการปฏิบัติ ขาดความแยบคายในการดูจิตรักษาจิต ผลจึงเป็นอย่างที่ว่า ทำดีไม่ถูกดี
การปฏิบัติ ถ้าจะให้ปลอดภัย ควรตั้งเป้าในทางละ คือ ละโกรธ โลภ หลง มิใช่ตั้งเป้าในทางได้ เช่น การได้บรรลุญาณวิเศษ หรือสามารถติดต่อกับภพภูมิต่าง ๆ ได้ หรือแม้แต่อยากได้เป็นโสดา สกิทา อนาคา อรหันต์ โพธิสัตว์ ฯลฯ
ที่สำคัญควรปฏิบัติ อย่างคนโง่ดังที่หลวงปู่ท่านสอน ทำตัวเองดังที่ลาดลุ่มที่น้ำคือความรู้จากทิศต่าง ๆ จะไหลเข้ามาได้โดยสะดวก มิใช่ทำตัวเป็นที่ดอน (เย่อหยิ่งว่าฉันรู้แล้ว มีปัญญาเหนือใคร ๆ) สุดท้ายน้ำคือความรู้ก็มิอาจไหลเข้ามายังที่ดอนนั้นได้ แม้อยู่ใกล้บัณฑิต มีพระพุทธเจ้า และพระเถระผู้พ้นแล้ว เป็นต้น ก็ตาม
ขอเพื่อน ๆ สมาชิกที่ได้รับทราบเรื่องราวนี้ ได้นำไปเป็นอุทาหรณ์ เพื่อระวังตนเองและเพื่อนฝูงหมู่คณะใกล้ตัว จะได้ไม่พลาดจนในที่สุดต้อง "ปล่อยให้ตายเปล่าไปชาติหนึ่ง"

ที่มา : Luangpudu.com / Luangpordu.com

Follower007 · 21 สิงหาคม 2011

พระที่หลวงปู่อธิษฐานจิต

พระที่หลวงปู่อธิษฐานจิต

เมื่อ ลำดับภาพเหตุการณ์ต่าง ๆ ในอดีต ในส่วนที่เกี่ยวข้องกับปฏิปทาของหลวงปู่ต่อพระเครื่องที่ท่านอธิษฐานจิต สิ่งที่สังเกตได้ชัดเจนอย่างหนึ่งก็คือ ท่านกำลังสร้างสิ่งที่จะเป็น "เครื่องมือ" ในการสร้างความดี โดยเฉพาะอย่างยิ่งการปฏิบัติสมาธิภาวนา มากกว่าคำว่า “เครื่องราง”
แม้ท่านจะกล่าวว่า "ติดวัตถุมงคล ก็ยังดีกว่าติดวัตถุอัปมงคล" ก็ตาม แต่ในขณะเดียวกันท่านก็ไม่ให้ไปลุ่มหลงหรือยึดติดเสียจนละเลยเป้าหมายสำคัญ ของแต่ละชีวิต นั่นก็คือการพัฒนาให้ตนเป็นที่พึ่งแห่งตน
วัน หนึ่ง เพื่อนคนหนึ่งของข้าพเจ้า ไปเช่าวัตถุมงคลที่ท่านอธิษฐานจิตให้กับทางวัดสะแก จำนวนกว่า ๒๐ ชิ้น นำมาขอให้ท่านอธิษฐานจิตซ้ำอีก ครั้งนั้น เพื่อนของข้าพเจ้าต้องสะดุ้งด้วยถ้อยคำที่ค่อนข้างดังของท่านที่ว่า "แกจะเอาไปขายหรือ พระของข้าน่ะ ทำ (ปฏิบัติ) ให้จริง องค์เดียวก็พอแล้ว"
ใน ทางตรงกันข้าม เพื่อนของข้าพเจ้าอีกคนหนึ่ง เป็นคนที่ไม่สะสมวัตถุมงคลเอาเสียเลย มีก็แต่พระที่หลวงปู่มอบให้กับมือเท่านั้น จนวันหนึ่งทางวัดกำลังนำวัตถุมงคลรุ่นหนึ่งที่หลวงปู่เมตตาอธิษฐานให้ ออกมาให้เช่าบูชา แต่ด้วยความที่เพื่อนคนนี้มิได้ใส่ใจ จึงไม่ได้ขวนขวายไปเช่าที่หลังวัด หลวงปู่จึงเอ่ยกับเขาว่า "ถ้าข้าเป็นแก ข้าจะไปบูชาเอาไว้สักองค์สององค์นะ"
ข้อ สังเกตอีกอย่างหนึ่งก็คือ เวลามีคนมาถามหาเพื่อจะขอบูชาพระเครื่องจากท่าน ท่านก็จะบอกว่าไม่มี ฉันไม่ได้ทำ พระเป็นของวัด ไปเช่าที่หลังวัดโน่น ท่านเคยบอกให้ข้าพเจ้าฟังว่าท่านมีหน้าที่เสกพระเท่านั้น เสกแล้วก็แล้วกัน เรื่อง (จำหน่าย) พระ เป็นเรื่องของทางวัด ถือเป็นของสงฆ์ทั้งหมด
หลวงปู่เคยพูดติดตลกว่า พระที่ท่านอธิษฐานจิต แม้จะไม่เป็นที่หนึ่ง แต่ก็ไม่เป็นรองใคร
ท่านเคยเตือนให้ระวังรักษาพระของท่านว่า "...ใครเขาจะทำ (อธิษฐาน) ให้เหมือนอย่างที่ข้าทำ พระที่ข้าทำ แกจงรักษาให้ดี..."
แต่ มีเหตุการณ์ที่สำคัญมากที่เกิดกับเพื่อนของข้าพเจ้าคนหนึ่ง ซึ่งมีฐานะไม่สู้ดีนัก เขาได้แต่มองดูพระเครื่องหลวงปู่ที่เพื่อน ๆ ของเขาไปหาเช่ากันมา แต่ตัวเขาเองนั้นไม่มีสตังส์จะไปเช่าบ้าง
ค่ำ คืนนั้น เขานั่งอยู่ในห้องพระเพียงลำพัง นึกน้อยใจในวาสนาบารมีของตัวเอง แล้วบ่นต่อหน้ารูปหลวงปูที่บูชาอยู่เบื้องหน้าว่า ลูกอยากได้พระเครื่องของหลวงปู่เหลือเกิน ทำยังไงลูกจึงจะมีวาสนามีพระเครื่องรุ่นที่เขานิยมกันบ้าง เพราะลูกไม่มีเงิน จากนั้น เขาก็เริ่มนั่งสมาธิ นั่งปฏิบัติไปได้สักครู่ สิ่งอัศจรรย์ก็บังเกิดขึ้นกับเขา เมื่ออยู่ ๆ ปีติเกิดขึ้นท่วมท้นกายใจของเขา เขาเห็นแสงสว่างโพล่งไปหมด แล้วก็เห็นนิมิตองค์พระ พร้อมกับเสียงพูดว่า "ข้าให้พระกับแก เป็นพระเก่าพระแท้" เพื่อนผู้นี้ ร้องไห้ออกมามาก เขาเข้าใจในทันทีว่า พระเก่าพระแท้ที่หลวงปู่ตั้งใจให้เขาก็คือการปฏิบัติธรรมนั่นเอง เพราะพระสติพระปัญญาอันเป็นผลจากการปฏิบัติธรรมเท่านั้น ที่จะเป็นที่พึ่งที่เที่ยงแท้กว่าพระภายนอก ดังนั้น จึงไม่เป็นปัญหาอีกแล้ว เพราะแม้จะไม่มีพระเครื่องของท่าน แต่เขาก็ภูมิใจที่หลวงปู่มอบพระที่มีค่าสูงสุดแก่เขาแล้ว ซึงเป็นพระที่ใคร ๆ จะมาแย่งชิงเอาไปจากเขามิได้เลย และจะอยู่กับเขาตลอดไป ตราบเท่าที่เขาไม่ละทิ้งการปฏิบัติ
ใน สมัยที่ข้าพเจ้าและหมู่เพื่อนเข้าไปกราบนมัสการหลวงปู่นั้น ด้วยความที่พวกเรายังไม่มีปัจจัย เพราะยังเรียนหนังสืออยู่ แม้แต่เงินที่เอาไปซื้อดอกบัวถวายท่าน ท่านยังบอกว่าทีหน้าทีหลังไม่ต้องเสียเงินไปซื้อมาถวายนะ แค่นึกน้อมดอกบัวตามบึงตามสระในระหว่างทางที่เดินทางผ่านมา น้อมจิตยกขึ้นถวายพระพุทธเจ้า ก็ใช้ได้แล้ว
ดัง นั้น เงินทองที่จะเอาไปเช่าพระเครื่องมาสะสม จึงถือว่าเป็นเรื่องที่ไกลตัว แต่อย่างไรก็ตาม ด้วยจิตที่ยังมีความโลภ อยากได้พระเครื่อง โดยเฉพาะของสายท่านพระอาจารย์มั่น และเจ้าคุณนรฯ ข้าพเจ้ากับเพื่อนบางคน (ที่ชอบทางนี้) จึงไปหาเช่าพระ (ที่ทำเลียนแบบ) จากตลาดพระ ราคาเหรียญละ ๑ บาท มีทั้งเหรียญหลวงปู่ฝั้น หลวงปู่แหวน หลวงปู่ขาว เจ้าคุณนรฯ ฯลฯ มาขอให้ท่านเมตตาอธิษฐานให้ ซึ่งท่านก็เมตตาอธิษฐานให้ตามที่เราปรารถนา
หลวง ปู่ยังให้ความรู้เสริมแก่พวกเราว่า หากเป็นรูปถ่ายครูบาอาจารย์ที่ท่านสำเร็จแล้ว ก็ไม่จำเป็นต้องอธิษฐานแต่อย่างใด ส่วนโลหะนี่ ต้องทองคำหรือตะกั่ว จึงจะรับพลังได้ดีที่สุด (เพราะอนูละเอียด สังเกตจากการที่สามารถนำมาตีเป็นแผ่นบาง ๆ ได้) แต่หากเป็นพลาสติก ท่านว่าเสกยาก ต้องใช้เวลามากหน่อยกว่าจะเต็ม
พระ เครื่องของท่านถูกเปรียบไว้หลายนัย บ้างก็ว่าเหมือนหม้อแบตเตอรี่ เพราะเวลาเอามากำไว้ในมือ จะรู้สึกเหมือนมีกระแสไฟฟ้าอ่อน ๆ ไหลผ่าน บ้างก็ว่าเหมือน Text Book เพราะหากปฏิบัติได้ละเอียด จะเป็นแหล่งค้นคว้าธรรมะได้ไม่รู้จบ บ้างก็ว่าเหมือนสื่อ (Media) เพราะสามารถสื่อไปถึงองค์คุณแห่งพระรัตนตรัย หรือครูบาอาจารย์ทั้งหลาย
สำหรับ ผู้ที่คิดแต่ในแง่ "วัตถุมงคล" เพียงอย่างเดียว ก็มีสิ่งน่าคิดพิจารณาว่าถึงแม้ว่าเราจะมีของดีขนาดไหนติดตัวเราอยู่ตลอด เวลา แต่หากเราตั้งอยู่ในความประมาท ก็ไม่มีอะไรมาช่วยให้เราแคล้วคลาดได้ ดังตัวอย่างลูกศิษย์คนหนึ่งที่ประสบอุบัติเหตุเสียชีวิต ทั้งที่ห้อยวัตถุมงคลของท่าน นั่นก็เพราะความที่เขามิได้รักษาศีล ๕ แถมยังขับรถขณะมึนเมา
นอก จากนี้ก็ยังมีอุทาหรณ์กรณีเด็กวัยรุ่นกลุ่มหนึ่งเอาพระที่ทำใหม่แต่ผสมผงพระ ของหลวงปู่ไปลอง โดยใส่ไว้ในปากปลา แล้วเอามีดกรีดที่ท้องปลา ปรากฏว่ากรีดไปหลายทีก็ยังไม่เข้า ก็เลยเอาพระออกจากปากปลา แล้วกรีดใหม่ ทีนี้กรีดเข้า ปลาก็เลยรับทุกขเวทนามากจนตาย แต่ดูเหมือนว่าวิบากกรรมจะตามมารวดเร็วเหลือเกิน เพราะภายหลังเหตุการณ์ปาณาติบาตครั้งนี้ไม่นาน เด็กพวกนี้ก็ไปมีเรื่องกับกลุ่มเด็กวัยรุ่นด้วยกัน เด็กคนนั้นถูกศัตรูเอามีดไล่ฟันที่หลังจนเหวอะหวะ โชคดีที่ยังไม่ถึงกับเสียชีวิต
พระ เครื่องในแง่หนึ่งจึงเหมือนเครื่องมือทั่วๆ ไปที่ผู้ใช้ต้องรู้จักใช้ให้ถูก เพื่อไม่ให้เกิดโทษ ดังที่หลวงปู่เน้นมากว่าจะทำอะไรก็ต้องทำด้วยปัญญา

ที่มา : Luangpudu.com / Luangpordu.com

Follower007 · 21 สิงหาคม 2011

การถ่ายทอดวิชาของหลวงปู่

การถ่ายทอดวิชาของหลวงปู่

[FONT=verdana,geneva]สิ่งที่พบเห็นในยุคหลัง ๆ และคิดว่าวันข้างหน้าด้วยก็คือการมีผู้แอบอ้างเป็นญาตหลวงปู่บ้าง เป็นทายาทเรียนวิชาอาคมขลัง ฯลฯ จากหลวงปู่บ้าง จึงขอบันทึกเรื่องราวไว้เป็นเกร็ดความรู้เสริมในเรื่องนี้ไว้สักหน่อย[/FONT]
หลวง ปู่ดู่ท่านเล่าให้ฟังว่าวิชาอาคมต่าง ๆ เป็นการเรียนรู้ในช่วงที่ท่านยังมิได้ศึกษาและปฏิบัติธรรมตรงตามทางของพระ พุทธองค์ ดังนั้น ท่านจึงมิได้คิดจะถ่ายทอดให้ผู้ใดเพราะไม่เห็นประโยชน์ในทางการปฏิบัติเพื่อ ความพ้นทุกข์
หลวงปู่มุ่งถ่ายทอดแต่วิชาพ้น ทุกข์คือศีล สมาธิ และปัญญา ส่วนเรื่องการสร้างพระและการลงเหล็กจารนั้นท่านสอนให้แต่พระเท่านั้น (เพราะท่านไม่ต้องการให้ฆราวาสมาเสียเวลาในส่วนนี้ และไม่ใช่กิจของฆราวาสผู้ประพฤติธรรม) เท่าที่ได้ยินก็มีเพียง ๓ ท่าน คือ หลวงน้าลำใย หลวงน้าดำ และหลวงน้าสายหยุด ส่วนหนึ่งก็เป็นอุบายให้พระทั้ง ๓ ท่าน เร่งปฏิบัติสมาธิภาวนาเพื่อจะเป็นที่พึ่งแก่ญาติโยม รวมทั้งแบ่งเบาภาระของหลวงปู่ไปบ้างนั่นเอง พระที่ได้รับการตั้งองค์พระหรือจารจากพระอาจารย์ทั้ง ๓ ท่าน (เรื่องการตั้งองค์พระ ได้ยินว่าหลวงน้าเสริมก็ช่วยหลวงปู่ด้วย) จะถูกนำมาให้หลวงปู่อธิษฐานซ้ำ
โดยเฉพาะอย่าง ยิ่งในช่วงท้าย ๆ ของหลวงปู่ หลวงปู่ท่านชราภาพและไม่ค่อยแข็งแรง หลวงน้าดำก็จะเป็นหลักในการลงเหล็กจารในวัตถุมงคลต่าง ๆ แทนหลวงปู่ ก่อนที่จะนำกลับไปให้หลวงปู่อธิษฐานจิตซ้ำอีกครั้ง
ตลอด หลายปีก่อนหลวงปู่จะมรณภาพก็ไม่เห็นปรากฏว่าหลวงปู่มีญาติคนใด นอกจากลุงยวงที่มาอยู่คอยรับใช้และได้บวชอุทิศหลวงปู่ในช่วงท้ายของชีวิต เช่นกัน รวมทั้งก็ไม่เห็นหลวงปู่สอนวิชาอะไรให้ใครนอกจากสอนธรรมะแก่ทุกคน จะได้รับมากน้อยก็ขึ้นอยู่กับความขวนขวายของศิษย์นั้นเอง ส่วนวิชาแปลก ๆ หรือวิชาอาคมอะไรที่อ้าง ก็ไม่น่าจะเป็นได้ เพราะหลวงปู่เป็นบุคคลสาธารณะ ท่านแทบไม่มีเวลาส่วนตัว การรับแขกก็มีที่เดียวคือหน้ากุฏิท่าน ไม่มีการสอนเฉพาะบุคคลในที่ลับใดทั้งสิ้น หากจะมีการอบรมหรือสอนวิชา (พิเศษ) ย่อมต้องปรากฏแก่สาธารณชนอย่างหลีกเลี่ยงมิได้ แต่ก็ไม่พบว่ามีกรณีเช่นนั้น เพราะหลวงปู่ท่านเน้นการปฏิบัติสมาธิภาวนาเป็นหลักจริง ๆ
ทั้งในปัจจุบันและอนาคต หากใครได้ยินได้ฟังการปรากฏตัวของผู้เป็นญาติก็ดี เป็นทายาทอาคมขลังก็ดี ฯลฯ ก็ขอให้พิจารณาตามข้อมูลข้างต้นให้ดีเพื่อจะได้ไม่หลุดไปจากหนทางที่หลวงปู่ ท่านตั้งใจพาดำเนินคือการปฏิบัติเพื่อให้ได้ตนเป็นที่พึ่งแห่งตนคือ ศีล สมาธิ และปัญญา เท่านั้น ไม่มีวิชาพิสดารอื่นใด หรือการต้องพึ่งกับอำนาจสิ่งศักดิ์สิทธิ์ลี้ลับใด ๆ จนเสียหลักการฝึกตนให้เป็นที่พึ่งแห่งตน

ที่มา : Luangpudu.com / Luangpordu.com

kanpatsavee · 21 สิงหาคม 2011

อนุโมทามิด้วยค่ะ

tong5959 · 21 สิงหาคม 2011

เข้าสู่ระบบหรือลงทะเบียน

สนทนาภาคปฏิบัติธรรมที่ควรรู้ของ "หลวงปู่ดู่ พรหมปัญโญ" สำหรับอนุชนรุ่นหลังๆ

Follower007 เป็นที่รู้จักกันดี

ไฟล์ที่แนบมา:

201188_79146.jpg

2011814_72437.jpg

Follower007 เป็นที่รู้จักกันดี

ไฟล์ที่แนบมา:

368 (2).jpg

leeshagee Active Member

Follower007 เป็นที่รู้จักกันดี

Follower007 เป็นที่รู้จักกันดี

Follower007 เป็นที่รู้จักกันดี

Follower007 เป็นที่รู้จักกันดี

Zeezar Active Member

Follower007 เป็นที่รู้จักกันดี

Follower007 เป็นที่รู้จักกันดี

Follower007 เป็นที่รู้จักกันดี

Follower007 เป็นที่รู้จักกันดี

Follower007 เป็นที่รู้จักกันดี

Follower007 เป็นที่รู้จักกันดี

Follower007 เป็นที่รู้จักกันดี

ไฟล์ที่แนบมา:

พระเครื่องของหลวงปู่.jpg

Follower007 เป็นที่รู้จักกันดี

Follower007 เป็นที่รู้จักกันดี

Follower007 เป็นที่รู้จักกันดี

kanpatsavee เป็นที่รู้จักกันดี

tong5959 เป็นที่รู้จักกันดี

แชร์หน้านี้

แชร์หน้านี้

เข้าสู่ระบบหรือลงทะเบียน

สนทนาภาคปฏิบัติธรรมที่ควรรู้ของ "หลวงปู่ดู่ พรหมปัญโญ" สำหรับอนุชนรุ่นหลังๆ

ไฟล์ที่แนบมา:

201188_79146.jpg

2011814_72437.jpg

ไฟล์ที่แนบมา:

368 (2).jpg

ไฟล์ที่แนบมา:

พระเครื่องของหลวงปู่.jpg

แชร์หน้านี้

การค้นหาที่มีประโยชน์

ติดต่อเรา