เมื่อข้าพเจ้า..สัมผัสวิญญาณด้วยพลังจิต จากประสบการณ์ของผมเองครับ

ไช่ครับ อนุโมทนาครับ

 

ผู้ใดเห็นธรรม ผู้นั้นเห็นเรา พุทธวจน;

ธรรมใด ถ้าไม่ทำ ก็ไร้ค่า

อนุโมทนาครับ

 

อนุโมทนาสาธุค่ะ แหมหาตั้งนานพึ่งมาเจอที่นี่อีกแต่ก็ขอบคุณมากค่ะสำหรับประสบการณ์ที่ดีๆ

 

อยากให้มาเล่าต่อจังเลย

 

หลายวันแล้ว ท่าน ก็ยังไม่มา รอ รอ รอ

 

ดีจังค่ะ ตอนนี้กำลังฝึกนั่งสมาธิ ทำให้มีกำลังใจปฏิบัติต่อไปให้ได้มรรคผลค่ะ

 

ตามคุณพี่ด้วยคนครับผม

 

รอติดตามอยู่เช่นกันค่ะ

 

การทรมารคือการรอคอย ท่านพรานทะเลหายไปไหนหนอ รออยู่นะครับ

 

อยากฟังต่อแล้วครับพี่ พรานทะเล

 

ได้ความรู้ และแนวทางปฏิบัติ

แต่นั่นสิ หายๆปไหนครับ

 

อนุโมทนา สาธุครับที่เล่าประสบการณ์ดีๆแก่ผม ผมอยากรู้ว่าขณะธุดงอยู่น่ากลัวไหมครับ เพราะผมเห็นทุกคนเล่นแล้วผมก็เห็นมีแต่คนเจอทั้งนั้น ผมเป็นคนกลัวสิ่งลี้ลับแล้วผมจะไปธุดงตอนบวชพระ ผมจะทำได้ไหมครับ

 

เราก็ดูไปซิครับว่า มันกลัวยังไง แบบว่าดูอาการของจิตน่ะครับ

พูดได้ครับแต่ทำยาก 555 ใช่ว่าผมเก่งนะ จำๆ เค้ามาน่ะครับ

 

ข้อความดั้งเดิมโดยคุณ ตรัสรู้ชอบ
อนุโมทนา สาธุครับที่เล่าประสบการณ์ดีๆแก่ผม ผมอยากรู้ว่าขณะธุดงอยู่น่ากลัวไหมครับ เพราะผมเห็นทุกคนเล่นแล้วผมก็เห็นมีแต่คนเจอทั้งนั้น ผมเป็นคนกลัวสิ่งลี้ลับแล้วผมจะไปธุดงตอนบวชพระ ผมจะทำได้ไหมครับ

สู้ๆๆครับ ทั้งสองท่าน

เกิดทีใจ ดับที่ใจ ดับได้ด้วยปัญญาครับ ขอไห้เจริญในธรรมครับ

 

กลัวสิ่งไหน ก็ให้เข้าไปหาสิ่งนั้นครับ
ถ้าเราคิดว่าจะเอาดีให้ได้ก็ต้องไม่กลัวคำว่าตาย คิดไว้เสมอว่าเราอาจจะตายวันนี้ก็ได้ แต่ถ้าไม่มั่นใจ ก็ธุดงค์ในวัดครับ หรือธุดงค์ในใจ ได้บุญเหมือนกัน..

ถ้าทำให้ระดับจิตเสมอกันทุกที่ ที่ไหนก็เหมือนกันครับ.. แต่ไปต่างสถานที่ก็จะมีสิ่งใหม่ๆให้เราพบ สิ่งลี้ลับต่างๆ ถ้าไปเจอแน่ๆครับ ตั้งสมาธิดีๆ พูดไปตอบมาตามประสาพระครับ ถ้าบวชแล้วก็คงต้องเป็นอย่างนั้น..

 

สงสัยพี่ พรานทะเล ไม่ได้เข้าเวปเลย จะรอนะครับ

 

หายไปเลย แต่ก็จะยังรอ นะครับ

 

เจอเรื่องแนวนี้ จากประสพการณ์จริงในขณะธุดงค์ จะอ่านแบบรวดเดียวจบ นี่แค่ห้าหน้าเท่านั้น แฟนๆคอยแล้วคอยอีก คุณพรานก็ยังไม่มาเล่าต่อ จะทรมานกันไปถึงไหน หึหึ พูดคลายเครียดไปงั้น จะคอย คอย และคอยอ่านต่อไป

อนุโมทนาสาธุกับคุณพรานทะเลด้วยครับ อย่าให้เรื่องดีๆงี้หายไปกับกาลเวลาเลย

 

รออยู่ครับ

 

ฌาณหนึ่งอย่างละเอียด หรือประฐมฌาณ และการถอดจิตครั้งที่สอง

ขอบคุณทุกท่าน ที่ติดตาม ขออภัย ที่ห่างหายไปนาน

กลับมาเล่าต่อใหม่เลยนะครับ เพื่อไม่ไห้เป็นการเสียเวลา

...น่าจะเป็นพรรษาที่สองเห็นจะได้ เท่าที่ข้าพเจ้าจำความได้ อดีตที่ผ่านมายาวนานพอสมควร

การปฏิบัติธรรมของข้าพเจ้าก็เจริญก้าวหน้า ไปได้ด้วยดี ไม่ติดขัด

มีอยู่วันหนึ่ง ผมกลับจากการไปบิณทบาตในหมู่บ้านที่ห่างไกล จากภูเขา ที่ผมพำนักอยู่ การเดินไปกลับ

ไช้เวลาพอสมควร เดินขึ้นเขา ลงเขา ก็ภาวนาพุทโธเป็นปกติ พอฉันข้าวเส็จ อยู่กับที่ยังไม่ได้ไปไหนเลย

ร่างกายรู้สึกอ่อนล้า เพลียๆ จิตของข้าพเจ้าก็มีอาการดิ่งจะรวมตัว ผมเองก็มองหาจุดที่จะทำไห้จิตรวมตัวได้เร็ว

ก็เหลือบไปเห็นฝาบาตรโลหะ ฝาลักษณะเป็นรูปกลมๆ

ก็เลยเอาจิตเพ่งอยู่ที่ฝาบาตร พอเพ่งปัป จิตก็รวมตัวเป็นสมาธิทันที ผมลืมตานะ ลืมตาทำสมาธิ

แต่ใช้กำลังจิตจับอยู่ที่ฝาบาตร พอจิตเป็นสมาธิ ฝาบาตรก็กลายเป็นสีขาวนวล สว่างวาบ เคลือบทั้งฝา สีขาวนวลมีรัศมี

เป็นประกาย รู้สึกว่านั่งแป๊ปเดียว กำลังจิตก็ถอนออกจากสมาธิ ความเหน็ดเหนื่อย อ่อนล้า หายไปหมดสิ้น

กำลังจิตก็สดชื่น ร่างกายก็กระปี้กระเป่า รู้สึกว่าแป๊ปเดียว แต่พอดูนาฬิกา 30นาทีกว่าเห็นจะได้นะ

นี่ละมั้งที่เขาเรียกกันว่าธรรมะโอสถ ผมคิดในใจ

...การภาวนาของข้าพเจ้ายังเป็นไปอย่างต่อเนื่อง ไม่ว่าจะทำอะไร จะหยิบ จับ

หรือทำอะไรก็ตาม ผมก็พยายามภาวนาพุทโธ อยู่อย่างสม่ำเสมอ จนรู้สึกว่า หายใจเข้า และออก

ใจผมสัมผัสได้ รู้สึกสัมผัสได้ดี มีอาการ รู้ตัวทั่วพร้อมอยู่ตลอดเวลา

มีสติอยู่กับลมหายใจ เดินขึ้นเขา ลงเขา หรือเดินจงกรม

ใจก็อยู่กับการภาวนา ระบบการหายใจเข้าออก เป็นอย่างไร รู้สึกได้เลย

ทางด้านจิตใจ มีความสุขอยู่กับปัจจุบันขณะ เห็นสภาวะความไม่เที่ยง

ของของสิ่งต่างๆที่อยู่รอบข้าง ถ้าเราเอาใจเขาไปยึด เข้าไปมีส่วนร่วม

ความจบสิ้นก็หามีไม่ ปล่อยไห้เหตุการณ์ต่างๆผ่านไป ทุกอย่าง สักแต่ว่า รับรู้ แต่ไม่ยึดเกาะ ไม่เอามาใส่ใจ

การศึกษาธรรมนั้นต้องมีทางด้านปริยัติ เพื่อเอาเป็นแนวทาง ถึงแม้จะอยู่ป่าก็ตาม

หลายครั้ง ที่ข้าพเจ้าจะกำหนด ลมเข้าออก ไห้จับความรู้สึกกระทบได้ทั้ง สามฐาน

ก็คือ จมูก ทรวงอก และเหนือบริเวณสะดือ

ผมเองรู้สึกอึดอัด จับได้ยากยิ่ง ทำได้บางครั้งแต่รู้สึกว่าฝืนใจอยู่มาก

ถ้ารู้ลม เข้าออกเฉยๆแบบนี้ ทำได้ไม่ยาก ทำได้ตลอด

แต่ถ้าจับลมกระทบสามฐานแบบหนังสือปริยัติเขียนไว้ ทำไม่ค่อยจะได้

อยู่มาวันหนึ่ง การเข้าถึงฌาณหนึ่งละเอียด อย่างที่หนังสือวิสุทธิมรรคได้เขียนบอกไว้ ก็ได้เกิดขึ้นแก่ข้าพเจ้า

วันนั้น ข้าพเจ้าทำความเพียรอย่างหนัก ทั้งเดิน ทั้งนั่ง

ทำอย่างไม่ลดละ ช่วงบ่ายๆแก่ ข้าพเจ้านั่งสมาธิ

นั่งไปนานแสนนาน

จิตเริ่มนิ่งกำลังใจรวมตัวลงสู่อัปปนาสมธิ จิตใจมีความปิติ ชุ่มชื่นมาก กำลังใจไมไหวติง

ข้าพเจ้ารู้สึกรับรู้ได้ ของการประทะของลมหายใจ กับจมูก

ทรวงอก และแถวหนือสะดือ ได้ทั้งเข้า และออก อย่างไม่ยากเย็นอะไรเลย

อาการลมประทะกับกายทั้งสามฐานนี้ หนังสือวิสุทธิมรรคบอกว่าเป็นปฐมฌาณละเอียด

ผมรู้สึกได้ตลอดเวลา ไม่มีพลาดเลยแม้แต่นิดในขณะที่นั่งสมาธิ มีสติตามตามระลึกรู้ได้ตลอดเวลา

นอกเหนือไปจากนั้น สภาวะจิตก็ สงบรวมตัวลงไปอีกเป็นลำดับ ดับสภาวะวิตก วิจารณ์!

พร้อมกันนั้นข้าพเจ้าก็ห็นลมหายใจ ไหลเข้าออกทางจมูก เหมือนหมอกควันจางๆบางๆ

เหมือนควันบุหรี่ไหลเอื่อยๆ เข้าออกทางโพลงจมูกตลอดสาย ทั้งๆที่ข้าพเจ้านั่งหลับตาทำสมาธิอยู่

ร่างกายข้าพเจ้าสงบนิ่งไม่ไหวติง

จิตรวมเป็นหนึ่งเดียว เป็นเอกัคคตารมณ์

ดับความรู้สึกรับรู้จากภายนอก

พอข้าพเจ้าถอนออกจากสมาธิ สภาวะภายนอก บรรยากาศก็โผล้เผล้แล้ว

วันนั้นนกายและจิตของผม มีความเบา

และสว่างใสวอยู่ภายใน จิตใจสุขเย็นๆ และมีความชุ่มชื่นใจ..

ยังมีต่อนะครับ (การถอดจิตครั้งที่สอง)