แนวทางปฏิบัติธรรม ของ หลวงปู่ดูลย์ อตุโล ( เรียบเรียงโดย : อุบาสกนิรนาม )

ก็เหล่านี้แหละ ที่คุณอาศัยการดูแบบผิวเผิน ครั้นดูปัจจุบันธรรมจริงหรือไม่

ก็ทำที ละเมอว่า พูดได้ ทั้งๆ ที่ไม่ใช่ เพราะแต่ละโพสกว่าคุณจะอ่านจบ ปัจจุบัน
ธรรมอันเป็นความหมายแท้ ในขั้นการสอนธรรมนั้น มันไม่ได้ปรากฏในเว็บแต่
อย่างใด พวกคุณจึงโดนอดีตหลอกเอาทั้งสิ้น แล้วยังละเมอคิดว่า เห็นปัจจุบัน
ธรรม

ต่อให้เป็น ปัจจุบันสมมติ ก็ดูไม่เป็น และไม่ใช่ดูไม่เป็น แต่เป็น ไม่เคยดูต่างหาก

อยู่ดีๆ ก็ไปลาก สันโดษ มากล่าวพรรณาถึงโทษ
อยู่ดีๆ ก็ไปลาก ขจรศักดิ๋ มากล่าวพรรณาถึงโทษ
อยู่ดีๆ ก็ไปลาก คนอื่นๆ มากล่าวพรรณาถึงโทษ

โดยที่ไม่สามารถแลลงไปเป็นมุทิตาจิตใดๆ ว่า ปัจจุบันสมมตินั้น เขาเจริญงอก
งามทางใดได้บ้าง อะไรที่เกิดขึ้นมันเหมาะแก่เขาแล้ว ก็ไม่เคยแล ไม่เคยรู้ ทำให้
บอดสนิท ทั้งจิต ทั้งใจ ทั้งธรรม

เรียกว่า เอาเขาเหล่านั้นมากดหัวลงให้ต่ำ เพื่อสนองตนให้ดูสูงส่ง ไปวันๆ

หาสาระอันเป็นคำสอนแท้ๆ ใดๆ ไม่ได้

ครั้นโดนกระทบคุณธรรม ก็ละเมอออกนอกประเด็น ไปควักเอาบทธรรมที่ไม่ได้
อยู่ในประเด็นมาแสดง เพื่ออวดอ้างว่ารู้ อวดชูว่ามีธรรม คนไม่รู้ทันก็วิ่งเข้า
สบอนุโมทนา ทั้งที่ธรรมเหล่านั้น เป็นของกลาง หาอ่านที่ไหนก็ได้ แต่เอามา
ปรากฏในกระทู้เพื่อเชิดชูตน กำบังตน ทำทีเป็นว่ากล่าววาทะธรรมได้

ประโยชน์ไม่ได้เกิดขึ้นแก่คนหนึ่งคนใดเลย เพราะว่า เอาแต่อาศัยคุณของสัทธรรม
มาบังหน้า

ลืมไปว่า การที่จะสอนธรรมให้คนหนึ่งคนใดรู้ถึงธรรม เห็นทางปฏิบัติได้นั้น ไม่
ใช่เรื่องการ พรรณาสัทธรรมอย่างลอยๆ แต่จะต้องเป็นสัทธรรมที่หยั่งลงไป
รู้ชัดแล้วว่า เมื่อกล่าวออกไปแล้วจะเข้าไปกระทบอินทรีย์ที่เขามีอยู่ให้มันก่อขึ้นเพิ่ม
เติมได้ อย่างน้อยที่สุด ก็คือ ศรัธทาอินทรีย์

แต่ ศรัทธาอินทรีย์ คืออะไร ก่อให้เกิดอย่างไร เอาเข้าจริงๆ ตัวเองก็บอดสนิท
เพราะไปถือมั่นเอาที่ ศรัทธาอินทรีย์ของตนเป็นใหญ่ จึงเผลเรอว่า หากพรรณา
สัทธรรมอย่างเลื่อนลอยแล้ว ศรัทธาอินททรีย์จะเกิดแน่นอน ทั้งๆที่ ไม่ใช่เสมอ
ไป ศรัทธาอินทรีย์จะเกิดได้ง่ายก็เฉพาะแต่พวกปัญญาอินทรีย์อ่อนเท่านั้น

สรุปคือ สอนไม่เป็น ( แล้วยังสำคัญตนว่าเป็นปฏิสัทภิทา หลงละเมอว่าเป็น
ปฏิสัมภิทาสอนได้ทุกจริต )

และ ความที่คุณสอนไม่เป็นนั่นแหละ ที่ผมอาศัยชูขึ้นว่า คุณสมควรโดนขัดขวาง
การสอน เพราะจะไป ขัดประโยชน์ที่ควรจะเกิดกับกลุ่มชนที่มีทิฏฐิจริต

 

ยังดีนะกระทู้นี้ยังอยู่ในสนทนาธรรม กระทู้หนู๋บีปรามาสธรรมนั่นน่าโดนย้ายไปตั้งนานแล้วไปห้องหลุมดำ พูดแต่เพ้อเจ้อกันอยุ่ได้ก้ไม่รุ้ตัว

 

อดีตก็ชอบจำ อนาคตก็ชอบคิด แล้วแบบนี้จะหาปัจจุบันกันเจอได้ยังไงละ ทั้งเวปก็มีแค่ไม่กี่คนหรอกที่พอจะสอนคนให้รู้เรื่องได้บ้างไม่มากก็น้อย เท่าที่เห็นก็อย่างน้อยสองคนตรงหน้านี่แหละ หากถึงที่สุดแล้วก็ยังสอนตนไม่ได้ยังแสดงความเป็นตนกันอยู่เช่นนี้ อีกหน่อยจะไม่มีใครเชื่อฟังในสิ่งที่สอนอีกเลย เพราะเขาเห็นว่านี่คนสอนเราเขาเป็นกันถึงเพียงนี้หรือนี่ โถไม่น่าเลย หากยังไม่หยุดพิจารณาว่าอดีตก็ดี อนาคตก็ดี แม้ปัจจุบันก็ดี หากเป็นสิ่งที่ก่อเกิดอกุศลกรรมแล้ว ไม่ยึดถือเป็นสาระ แปลว่า ไม่มี ไม่ควรจะมี ไม่ควรเกิด ขึ้นได้ในจิตเลย เอาเถอะผู้มีความรู้ทั้งสอง ผมก็ทำหน้าที่ได้เท่านี้แหละเพราะธรรมที่ผมมีคงไม่พอเหนี่ยวรั้งใจใครไว้ได้หรอกครับ
ขออภัยที่บังอาจเตือนสติอีกครั้งหนึ่ง

 

เรื่อง ภาษา ของคุณหนูบี

ลองพิจารณาข้อเท็จจริงบางประการ

ในทุกๆ บทความของคุณหนูบีนั้น ให้สังเกตให้ดีว่า มักจะเป็นบทความ ที่มีตัวละคร
อยู่สองตัวเป็นหลัก ปรากฏบ่อยๆ คือ 1.คุณหนูบี และ 2.พ่อบังเกิดเกล้า ของเขา

สรรพนามเรียกแทนพ่อบังเกิดเกล้านั้น จะเปลี่ยนไปเรื่อยๆ รวมทั้ง สรรพนามที่เรียก
ตัวเอง ก็จะเปลี่ยนไปเรื่อยๆ โดยสรรพนามที่ยกขึ้นใช้นั้น ก็เอามาจาก ที่ พ่อ กับ ลูก
มักใช้เรียกกันเอง เป็นประจำ และมีแนวโน้มใช้กันโดยปรกติ

ซึ่งแปลว่า ระดับภาษาที่ปรากฏนั้น เป็นลักษณะภาษาที่อิงวัฒนธรรมเฉพาะตน เฉพาะ
กลุ่มชน เรียกอีกอย่างว่า ภาษาถิ่น

เช่น เวลาที่เราเดินเข้าไปในปากคลองตลาด หากเราไม่เข้าใจว่า นั่นคือภาษาถิ่น ที่เขา
ใช้พูดกันอย่างเฮฮา เข้าใจกัน เราก็จะเผลอปรักปรำภาษาถิ่นทันทีว่า หยาบคาย

จริงแล้ว ภาษาถิ่น ไม่ได้มีความหยาบคาย แต่เป็นเพราะคนฟังอาศัยทิฏฐิตนเป็นใหญ่
ทำให้ หลงลืมการรู้ลงที่จิต มองลงที่ใจว่า ผ่องใส หรือ มัวหมอง ไปตามภาษาที่
ปรากฏ ได้ยิน หรือไม่

 

นั่งเทียนขึ้นมา พูดเลื่อนลอย

ผมชี้ให้คุณดู ในแนวทางของคุณ และยกตัวอย่าง

นั่นคือ ความรู้สึกของคุณเอง

คุณ นิวรณ์ คุณเพ่งโทษที่ตัวบุคคลตลอด


คุณอย่าตั้งประเด็นเพื่อตอบแล้วทิ้ง แล้ว ยกประเด็นใหม่ไปเรื่อยๆ
และรู้จักการ ยอมให้กับธรรมบ้าง เพราะว่า ผลเสียคือ คนที่อยู่ข้างคุณ ไม่ใช่ผม

 

ก็นี่ไง คุณละเมอ คิดว่า ธรรมที่มีในตนนั้น เห็นเป็นตน

พอเห็นธรรมที่มีในตน เป็นตน จึงละเมอเพ้อ หาการเคารพ โดยที่ตัวเอง
ไม่รู้เรื่อง

การที่ผมกล่าวว่า ผมขอเคารพลงที่สงฆ์ ตรงนี้ ก็ชัดเจนพอแล้ว ที่ชี้ว่า
ผมเป็นคนเคารพธรรม

เพราะคำว่า สงฆ์ ก็หมายถึง บางสิ่งที่สถิตจริง มีจริง ปรากฏจริง และ
เป็น สภาพธรรมที่พ้นความเป็นบุคคล

พูดง่ายๆ หากความเป็น สงฆ์ มีในตัวคุณ คุณย่อมรู้ว่า ผมกล่าวเคารพ
ที่อะไร

แต่เพราะคุณ มองไม่พ้นอัตตาตัวตน ยึดติดธรรมเป็นตน ยึดติดสงฆ์เป็น
ตน จึงเข้าใจผิดว่า ผมไม่ได้แสดงความเคารพ

นั่นเป็นความ ไม่ถ้วนในธรรมของคุณเอง ไม่ฉลาดพอจะเป็นปฏิสัมภิทาเลย

ไม่ฉลาดพอที่จะวิจัยคำพูดเลย แม้แต่น้อย แล้วจะสื่อสารกับคุณ จะไปหาสาระได้
อย่างไรกัน

เสียเวลา ผมไม่ฟังธรรมใดๆจากคุณนั้น ย่อมสมควรแล้ว

หากผมจะฟังธรรมใดๆ ผมฟังเอาจากสงฆ์ก็ได้ แล้วอย่าตาบอด กล่าวหาว่าผมไม่เคารพธรรมอีกหละ

 

ไม่เพียงแต่ พ่อ แม่ หรอกนะ เพื่อนที่อยู่ ต่างศาสนา ก็หันมาฟังพระสงฆ์ท่านเทศน์ มากขึ้น ... พวกที่ไม่รู้ถึงจรณะแต่ละคน อย่างรู้ชัด แล้วไปกล่าวตู่ ... พวกนี้น่าสงสาร

 

การปรามาส ก้คือการปรามาส คนที่ยังเห็นไม่ตรงก้ยังทำได้ไม่ตรง
จะว่าถูกกคงไม่ใช่

 

เอาน่ารอดูแป๊ปนึงครับ ว่าเขาทั้งสองจะเอา อดีต หรือ อนาคต หรือ ปัจจุบันมาพูดกัน เรื่องอดีต วางลงเถอะครับ หากวางลงได้ หากวางไม่ได้ก็ลงไปร่วมวงกับเขาเลยครับ ผมไม่เข้าใจหรอกเพราะไม่อยากเข้าใจ แต่ผมเห็น อานิสงค์แห่งการยึดมั่นถือมั่น ว่ามันให้ผลเช่นไร ไม่ว่าสิ่งนั้นจะดีหรือไม่ดีก็ตาม ครับ

 

หากเป็นคนอื่นที่ไม่แสดงการเคารพต่อคุณขันธ์นั้น จะเป็นปรามาส หรือไม่ปรามาส ก็
เป็นเรื่องของคนๆนั้น

ส่วนผม ขอย้ำอีกครั้งว่า การกระทำของผม ที่จะเข้าขัดขวาง หรือ แสดงอาการใด
เพื่อชี้ประเด็นเท่าที่ผมเห็นนั้น เป็นไปโดย การอนุญาติจากคุณขันธ์

พูด ภาษาพระคือ ผมอยู่ในฐานะได้ ปราวณาตนที่จะกระทำอย่างนั้นได้ เขาอนุญาติ

และผมจะผิด ก็ต่อเมื่อ เขากลับคำ ตบัสสัตย์ กล่าวยกเลิกการอนุญาตินั้นๆ ซึ่งเป็น
สิทธิโดยบริบูรณ์ ความชอบธรรมโดยบริบูรณ์ ที่เขาจะกล่าวยกเลิกเมื่อไหร่ก็ได้

 

ไม่ได้หมายถึงคุน -*-
ทำไมเวลาอ่านผมโพสคุนชอบตีความผิดนักนะแล้วก้มาต่อว่าผม
งงทุกที

 

นี่ขนาดเห็น อานิสงฆ์แล้วนะนี่

 

ก็แล้วไปซิ

ผมว่า ที่ผมพูด ก็เป็นเพียงการชี้แจง ซ้ำๆ เท่านั้น

ไม่ได้มีคำ ก่นว่าคุณแต่อย่างใดเหมือนกัน

 

คุณ นิวรณ์ คุณจะถือ เอาคำพูดเป็นสัจจะวาจา ทุกคำไม่ได้หรอก นั่นมันคนสุดโต่ง
แต่ หากว่า พูดธรรม จึงจะถือเป็นสัจจะวาจาได้ แต่หากพูดเล่นกัน โต้แย้งกัน คุณเสนอ ผมสนอง แล้วคุณจะถือเป็นจริงเป็นจังมา 2 ปี แล้วก็ยกแต่เรื่องนี้ขึ้นมาอ้างเหตุผล

คุณควรจะถือสัจจะวาจาในตัวคุณมากกว่า ว่า คุณควรถือสัจจะในสิ่งใด

 

คุณ วิษณุ คุณควรสงสารตัวคุณเองก่อน
ในส่วน ใครจะให้ใครมานับถืออะไร เป็นเรื่องการบอกเล่าของคนนั้น และ ที่ำสำคัญ นอกเหนือประเด็น
ผมจะบอกว่า มีคนมาฟังธรรมเพราะผมมากขึ้้น ร้อยคน แต่หากผมยังทำตัวไร้สาระ คุณคิดว่า มันคือสิ่งดี และ สิ่งที่เชื่อมั่นว่า นั่นคือ ตนดีแล้วปฏิบัติถูกทางแล้วหรือ

ผมอ่านแล้วก็นึก เวทนาในความอ่อนต่อโลกของคุณ คุณวิษณุ

 

นั่นแหละ ความสั้นของอายุศาสนา ที่จะเกิดขึ้นจาก สาวก ที่ไม่ฉลาดใน ธรรมวินัย

อะไรเป็นไปเพื่อ สร้างศรัทธา แลไม่เห็น

อะไรเป็นไปเพื่อ ความอยู่สุขของสงฆ์ แลไม่เห็น

อะไรเป็นไปเพื่ออายุ พรหมจรรย์ของศาสนา แลไม่เห็น

อะไรคือมหาศีล ไม่เคยแลเห็น

คุณก็เหมือน อริยะที่สูงส่ง ที่อาศัยลำพังความบริสุทธิที่ตนมี แล้วละเลย
ความเป็นไปโดยส่วนรวม ของพหุชน ของเขตพรหมจรรย์ของตถาคต

พร้อมที่จะหักวินัยธุระ ไม่ยอมรับวินัยธุระ แถมเข้าย่ำยีสงฆ์ที่อยู่ในธรรมวินัย
ที่เลิศกว่า

การประกาศความบริสุทธิแต่ถ่ายเดียวในตน จนละเลย ธรรมวินัย คล้ายๆ สงฆ์สมัย
พุทธกาลที่เป็นอรหันต์ แต่ละเลยธรรวินัยต่างๆ ยังความเสื่อมให้เกิดขึ้นกับพระศาสนา

 

แหม้ง คนละทิศเลย

 

เอาแบบนี้ เดี๋ยวผมพอก่อน ยิ่งฟังคุณนิวรณ์ พูดออกนอกทวีป แล้วมันจะคุยไม่รู้เรื่อง

 

แน่นอนครับ แม่ กับ ผม ไม่ได้ตัวติดกันนี่

ย่อมอยู่คนละทิศ ถูกแล้ว

 

ก็ยังว่าล่ะคุณขันธ์ คนที่ไม่รู้เรื่อง แล้วก็รับเหมาไปทั่วจึงน่า สงสารนัก