การปฏิบัติทางอริยมรรค ต้องมีการถึงจุดจบ

แปลกจัง วันนี้วิษณุ ปราบเทวดา ไม่มีอะไรจะพูดเลย แต่ทางเรานะ ไม่และไม่เคยเอนเอียงเลยแม้แต่น้อย ถือว่า นี่คือผลงานของ วิษณุ ปราบเทวดา แล้วกันนะ งานนี้

 

ดู ติ๊กต๊อก

 

ส่วน ลุงแมว กะ นาลิเก

ก้เล่นลิเก กันใหญ่ ไปเรียนพระธรรมจากตำราไหนก้ไม่รู้ เพี๊ยนเพี้ยน

 

สัตว์เหล่าใด เกิดเป็นทุกข์แล้ว แต่ไม่เห็นทุกข์ ย่อมนินทา เสียดสี ว่าร้าย เบียดเบียนสัตว์เหล่าอื่นอยู่เป็นนิจ ส่วนสัตว์เหล่าใดรอบรู้แล้ว เกิดเป็นสุขแล้ว ย่อมไม่ทำเช่นนั้น

 

การจะกลับเป็นอิสระ คือคืนสู่
ตัวตนอันแท้จริง(ซึ่งไม่มีตัวตน
มีแต่เพียง "รู้ " )นั้น
เพียงแค่จะใช้ความพยายาม
และพึ่งพาเพียงอินทรีย์พละ
เพียงอย่างเดียว อย่างอาจหาญและ
ปราศจากการอ่อยน้อมถ่อมตน
คงไม่สามารถคืนสู่อิสระภาพได้สำเร็จ
ฮับ

 

รู้ดับ(วิญญาณดับ) ในนิโรธธาตุ พบสันติ อิสระอย่างแท้จริง

 

มาจากตำราไหน? ท่านปราบไม่รู้
แต่ทัวร์ก็ไม่ลง เพราะทัวร์เอง
ก็งง
ถ้าท่านปราบหายงง เดี๋ยวทัวร์ก็มา
ฮับ

 

คิดก่อนพูดและทำจริง ย่อมดีกว่าตำราเป็นร้อยเท่าพันเท่า

 

มาๆ พาเที่ยวสักนิด ครึกครื้นหน่อย

ไม่ได้ ยินหมูไหม้ เขาบอกเหรอ
จะไปกระโดดงับรู้ทำไม มันไม่มีทางหรอก 55555

นู้นๆๆ ไปอยู่กับลมหายใจนู้นๆๆ

 

ดูจากประโยคนี้นะ ไม่รู้ คิดก่อนพิมพ์หรือเป่า

ตาบ้านไหนรู้รูป ตามีหน้าที่เป็นเครื่องรับ เรียกว่า เห็น จิตเป็นผู้รู้ เรียกว่า รู้เห็นผ่านดวงตา

หูรู้เสียง หูบ้านไหนรู้เสียง
หูมีหน้าที่เป็นเครื่องรับเสียง เรียงว่าฟัง หรือได้ยิน แต่จิตเป็นผู้รู้ เรียกว่า จิตรู้เสียงผ่านหูที่ทำหน้าที่เป็นเครื่องรับฟังเสียง

ตำรา ของ นาลิเก มันคน ละตำรากะที่เขาใช้เป้นพื้นฐานเรียนรู้คำสอน คุยยังไงมันก้ไม่รู้เรื่องหรอก

เพราะมันจะอ้างแต่ ว่า ปฏิบัติ ปฏิบัติ
ไม่เถียงหรอกว่าปฏิบัติ เอาแผนที่ผิด มันคงจะเดินทางไปถูกที่สะงั้น

แผนที่ ถูกทางเขา ชี้ลูกศรไปทางเหนือ

แต่อันนี้แผนที่ ชี้ไป ทางไหนไม่รู้ไม่ระบุ คงไปถึงจุดหมายอยู่หรอก


มีครูเป็นมิจฉาทิฐิ ก็เดินทางผิดตั้งแต่ต้นเหมือน องค์คุลีมาร

 

ตาบอด หูหนวก ตั้งแต่กำเนิด แล้วจิตไหน จะไปรู้รูป รู้เสียง ได้ดีกว่าตา หู กันเล่าเพื่อนอังษร
มันผิดตั้งแต่เริ่มเขียนตัวอังษรขึ้นมาแล้ว ผิดตั้งแต่เกิดมาเป็นทุกข์ หากจิตรู้จริงแล้ว ย่อมไม่ไปสู่ภพใหม่อีก

 

ทำไมมันรู้ว่า ตาบอด อะไรมันบอก ว่ารู้ หรือ บอกว่าไม่รู้

มันมีรู้อยู่ตั้งแต่ต้น

รู้ผ่านลูกกะตาเรียกว่าเห็นรูปหยาบ เห็น กายมีอาการ 32
รู้ผ่านจักษุวิญญาณก้เรียกว่าเห็น แถมเป็นเห็นรูปละเอียด ที่เป็นมหาภูติ เรียกว่ากายทิพย์


จิต มีสภาพเดียว เรียกว่า มีสภาพรู้ เป็นผู้รู้


ตำราเพี้ยนๆลุงแมว จิตกะผู้ รู้อันเดียวกัน แต่รู้ไม่ใช่ผู้รู้ นี่ตำราเพี้ยนๆ

รู้ ก้คือจิต มีรู้อยู่ที่ไหนมีจิตอยู่ที่นั่น


คุยกะลุงแมวมาแรมปี ก็ยังไม่พัฒนา ได้แต่พาเที่ยว ชมนกชมสวนไปเรื่อยๆ

นาลิเก ก็พอกัน ตำราคนละเล่ม

ล่าสุด กระทู้นู้นๆ

วิตก วิจารเป็น วจี โอยยยยยย ตายตายตาย

วิตก วิจารพวกนี้เป็น นามธรรม ส่วน ปิตินั่น มันได้ทั้งสอง คือออกทางรูปมีขนลุกขนชันและออกทางนามมีชุ่มฉ่ำใจ ส่วนสุข มันก็ลงได้ สองส่วน ส่วนกายและใจ
เรียกว่า สุขกาย กายระงับ สุขใจใจระงับ ปัสสัทธิหรือความสงบจึงเกิดขึ้น
หากองค์ รวมทั้ง 4 เป็น วงวนรอบ ก้เรียกว่าเป็นหนึ่ง เอกัคคตารมณ์
คือ มีอารมณ์อยู่ใน การวนรอบทั้ง 4 วิตก วิจาร ปิติ สุข
มันจึงเพิ่ม เป็นเอกัคคตารมณ์ มาอีกหนึ่ง ครบเป็นองค์ 5

เมื่อ ครบประกอบเป็นองค์5 ไปแบบนี้ วนไป มันจึงเรียกว่า อัปนาสมาธิ หรือ ปฐมฌาน

แล้วมันจะไต่ระดับ ของฌานไปเองเมื่อมีความเพียร ทำบ่อยๆ
ต่อเนื่อง ไปจน อัปนาสมาธิอย่างละเอียด คือ ฌานที่ 4 เป็นจิตปภัสสรผ่องใส
แต่พวกไม่เคยเจอ จิตปภัสสรผ่องใส ดันเอามาพูดจัง เป็นจิตเดิมแท้
จิตเดิมแท้เป็นนิพพาน ส่วนมาก พวกทำไม่เป็น จะเอามาพูด
เอามาพูดก็มาพูดแบบผิดๆ ทั้งๆที่ตัวเองก็ไม่เคยรู้จักจิตปภัสสร

 

เห็นก่อนรู้ ปิดตา ปิดหู... รู้เกิดรู้ดับทางตา ทางหู...

หากจิตเป็นผู้รู้แล้ว จะมาเกิดให้เป็นทุกข์ทำไมอีกเล่า ควรเกิดเป็นสุข ไม่มีแก่ ไม่มีเจ็บ ไม่มีตาย

เห็นก่อนคิด คิด(วิตกวิจาร)ก่อนพูด

 

เห็น มะ บอกแล้ว ว่า ตำราคนละเล่ม เปล่าประโยชน์

ยังให้ คะแนนไร้กรม มากกว่าหน่อย ยังไปแอบอ่านพระไตรอยู่มั่ง อิอิ

 

ตำราไม่มี มีแต่ตรากตรำ เพื่อนอังษรเอ๋ย เพียรเพื่อหาหนทางดับทุกข์ หนทางนั้นเราได้เห็นแล้ว กำหนดรู้แล้ว รู้รอบแล้ว

 

พอๆ กับ พี่ศรี5 ผมเลย บรรลุอรหันต์ด้วย เป้นพระศรีฯ ด้วย แต่ เจอหน้าแกทีไร
ผมจะขอให้พี่แกเลี้ยง ข้าว คุณธรรมขนาดนี้ จิ๊บๆเนอะ แค่เลี้ยงข้าว

ว่างๆ ก็ว่าจะไป บิณบาตร ซูชิ บ้านลุงแมวหน่อย

 

เล่น ไปก่อง นะฮับ ท่านปลาทาน

 

เด็กเอ๋ย เด็กน้อย... หลงจิตปภัสสรแล้ว เป็นเด็กนำทางผู้รู้ตาบอด เดินวนต่อไป

 

โรงลิเกเล่นแล้วยังมีวันจบ ว่างกันไป... แต่โรงละครคือโลก เล่นแล้วไม่มีวันจบสิ้น

 

ท้องพระโรงนิ่