การปฏิบัติทางอริยมรรค ต้องมีการถึงจุดจบ

เป็นเกิดดับ คือพอจิตกระทบอารมณ์ มันจะดับ ดับ ดับ หมด เป็นตทังคปหานที่ไม่มีเจตนา จิตทำงานไปเอง มันเหมือนละกิเลสแบบคนจะล้มต้นไม้ใหญ่ คือขั้นทอนกิ่งลงมา แต่ไม่ใช่อนุสัย ความหลงผิดยังพื้นขึ้นมาได้ เพราะรากยังไม่ออก

ถ้าสมุจเฉท จะถอนราก เป็นขั้นอนุสัย ความหลงผิดนั้น จะไม่ขึ้นวิถีมาอีกแล้ว แม้ในฝัน ในจินตนาการ ก้อไม่มีเหลือ

 

แนนก็คิดแบบนั้น มันก็น่าจะเรียกว่าเป็น ตทังคปหาน ได้อยู่นะ

 

ตทังคนิพพาน “นิพพานด้วยองค์นั้น”,
นิพพานด้วยองค์ธรรมจำเพาะ เช่น มองเห็นขันธ์ ๕ โดยไตรลักษณ์แล้วหายทุกข์ร้อน ใจสงบสบายมีความสุขอยู่ตลอดชั่วคราวนั้นๆ,
นิพพานเฉพาะกรณี

ตทังคปหาน “การละด้วยองค์นั้น”,
การละกิเลสด้วยองค์ธรรมที่จำเพาะกันนั้น คือละกิเลสด้วยองค์ธรรมจำเพาะที่เป็นคู่ปรับกัน
แปลง่ายๆ ว่า “การละกิเลสด้วยธรรมที่เป็นคู่ปรับ” เช่น ละโกรธด้วยเมตตา
(แปลกันมาว่า “การละกิเลสได้ชั่วคราว”)

ตทังควิมุตติ “พ้นด้วยองค์นั้นๆ”
หมายความว่า พ้นจากกิเลสด้วยอาศัยธรรมตรงกันข้ามที่เป็นคู่ปรับกัน เช่น เกิดเมตตา หายโกรธ เกิดสังเวช หายกำหนัด เป็นต้น
เป็นการหลุดพ้นชั่วคราว และเป็นโลกิยวิมุตติ


โลกิยวิมุตติ วิมุตติที่เป็นโลกีย์ คือความพ้นอย่างโลกๆ ไม่เด็ดขาด ไม่สิ้นเชิง กิเลสและความทุกข์ยังกลับครอบงำได้อีก ได้แก่วิมุตติ ๒ อย่างแรกคือ ตทังควิมุตติ และ วิกขัมภนวิมุตติ;

วิกขัมภนวิมุตติ พ้นด้วยข่มหรือสะกดไว้
ได้แก่ ความพ้นจากกิเลสและอกุศลธรรมได้ด้วยกำลังฌาน อาจสะกดไว้ได้นานกว่าตทังควิมุตติ แต่เมื่อฌานเสื่อมแล้ว กิเลสอาจเกิดขึ้นอีก จัดเป็นโลกิยวิมุตติ


วิมุตติ ความหลุดพ้น, ความพ้นจากกิเลส มี ๕ อย่าง คือ
๑. ตทังควิมุตติ พ้นด้วยธรรมคู่ปรับหรือพ้นชั่วคราว
๒. วิกขัมภนวิมุตติ พ้นด้วยข่มหรือสะกดได้
๓. สมุจเฉทวิมุตติ พ้นด้วยตัดขาด
๔. ปฏิปัสสัทธิวิมุตติ พ้นด้วยสงบ
๕. นิสฺสรณวิมุตติ พ้นด้วยออกไป;
๒ อย่างแรก เป็น โลกิยวิมุตติ
๓ อย่างหลังเป็น โลกุตตรวิมุตติ

 

ใครจะขำก็ขำไป นะฮับท่านปราบ
ลุงแมวมีปัญญาแค่ไหนเอาแค่นั้น
จึงมีปกติเพียรอยู่กับตทังคนิพพาน
ฮับ

 

ความคิดคือวิตก สติที่รู้พร้อมคือวิจาร พอรู้ทันก้ดับไป

นี่พวกนี่ เป็น องค์ประกอบ ของลักขณูปนิชฌาน มันไม่มีเจตนาอยู่แล้ว

อะไรที่เกิดขึ้นใน ลักขณูปนิชฌาน มันเป็นเรื่อง ที่จิตกำลังดำเนินวิปัสนา

อะไรที่เกิดที่เป็นผลของวิปัสนา มันเป็นการกระเทาะกิเลสออกเรื่อยๆ ไม่ใช่การข่มหรือชั่วคราว แต่เป็นการกะเทาะออกอย่างที่อธิบายไปข้างต้น
ไม่จำเป้นต้องหวือหวา ขาดที่เดียว ไป 3 ข้อใหญ๋

หากแยก กิเลสเป็นสังโยชน์ 10 ส่วน กิเลสจะถูกตัดออกไปแค่ 0.1ส่วน
อะไรประมานนี้
ยังไม่ถึง 1ส่วน
ฝึกไปเรื่อยๆ เรื่อยๆ หากเป็นแบบนี้ไปเรื่อยๆ กิเลสมันก้ค่อยๆหมดไปแบบราบเรียบ

ฉะนั้นการเพียรในระหว่างวัน จริงๆมันก็ไม่แยกหรอก ว่าจะระหว่างวันหรือในรูปแบบ
ความคิดจะเป็นเรื่องอะไรก้ได้
ที่ไม่ได้ตั้งใจคิด แต่จิตคิดขึ้นมาเอง จะเรื่องดีชั่วบาปบุญ จิปาถะ แล้วมีสติรู้พร้อมโดยที่ไม่ได้ไปตั้งใจกำหนด นี่จึงเป็นขั้นที่จิต กำลังดำเนินวิปัสนา

พูดอีกครั้งก็คือ องค์ประกอบของฌานในอริยะมรรค
เพียงแต่มันเป็น ขนิกสมาธิของสัมมาสมาธิ

 

ทำไมถึงกลัว การพูด ว่าตัวเองทำด้วยความเพียร

กลัวกลับมาตีปากตัวเองหรา
ที่ชอบบอกว่า อย่าไปทำอะไร
เพราะการไปพยายามทำอะไรเป็นการทำด้วยกิเลสตัณหาผลักดัน


การจะบอกว่า ตัวเองพยายามมีความเพียรอยู่กับตทังคประหาน
มันก้ไม่ใช่เรื่องน่ากลัว แต่เป็นเรื่องดี
ธรรมทั้งปวงมีฉันทะเป้นรากเหง้า
เรียกว่า มีความอยากมีตัณหาด้วยกันตั้งแต่ต้นอยู่แล้ว
อยากดีไม่ใช่อยากชั่ว
จะไปกลัวทำไม
เมื่อมีฉันทะเป็นรากเหง้าแล้วจะมีนิพพานเป็นที่สุด


ไอ้ที่ผมขำไม่ใช่ไรหรอก
เห้นมานาน และก้ชอบบอกว่า ชอบฟังธรรม
ชอบฟังธรรม ไปฟังธรรมแต่รูปประโยคเดียวจากใครก็ไม่รู้
กลับมาพิมพ์แต่
อย่าไปทำอะไร จิตเดิมแท้เป้นนิพพาน
สิ่งเกิดดับดับ เป็นสังขาร
วิญญาณขันธ์เป็นผู้รู้ตัวปลอม เกิดดับเองอยู่ในความว่าง
ธาตุรู้ไม่เกิดไม่ดับ วนไปอยู่แต่ เรื่องแบบนี้
นี่
มีได้ไม่เกิน 20 บรรทัดหรือเปล่า

ลุงยก คำบาลีจากพระไตรปิฎกมาพร้อมคำแปล บ่อยๆมันก้ดี
มันเป็นการฝึกตัวเองอย่างนึง

วันๆนึงอยู่หน้าบอร์ดกี่ชั่วโมง
ยกคำบาลีมาคำนึง ต่อชั่วโมง

ยกมาทุกวันสัก 10ครั้ง ก็จะจำความหมายและคำบาลีได้
แบบค่อยๆจำได้ เดือนนึงก็จะได้ บาลีสัก 10 คำ
ปีนึงก้จะได้ สัก 120 คำ
2ปี ก็จะได้ 240คำ นี่ถ้าชอบฟังธรรม มันจะค่อยๆพัฒนาไปเอง

แบบทำค่อยๆไปค่อยจำได้
ลุงแมวเองก้ชอบ ธรรมแท้ไม่เคยปราณีอยู่แล้วนี่ ชะมะตัวเอง

 

เมื่อสติมาก็เพียรทบทวนเพื่อจะละ
ไม่ใช่เพียรจะเอา
เพราะทุกวันนี้มันไม่มีอะไรที่"อยาก" เอามาแบกเป็นภาระอีก แต่ความ"ไม่อยาก"
ก็ต้องวางเฉยกับมันเช่นกัน
เพราะไม่ให้ราคากับทุกๆ
สิ่งที่เกิดดับในธรรมชาติฝ่ายสังขารธรรม
อยู่แล้ว นี่คือสิ่งที่ต้องทวนอยู่เสมอจะเรียกว่าเพียรก็ไม่ผิด
ฮับ

 

ถ้าลุงสติมานะ

ก้ ทบทวนเลย
กามตัณหา ภวตัณหา วิภวตัณหา

อยาก กับไม่อยาก
ยึดไม่ยึด เอา สิ้นยึด มันก้มีความหมายเกียวกันนั่นแหล่ะ

แต่ถ้าได้ฟังธรรมที่ถูกต้อง

ผลของความเพียรมันจะทำหน้าที่เอง
ไม่ต้องไปบอกว่า เพียรเพื่อละหรือเพียรเพื่อเอา
พอผลมันเกิดการตัดการละ การสิ้นยึดทั้งนั่งพิมพ์มาแรมปี
มันจะทำหน้าที่ของมันเอง

พอไปฟังธรรมที่ไม่สมบูรณ์ มันก้จะกล่าวแต่ส่วนผล
แถมส่วนผลที่ไม่ถูกต้องอีกตะหาก

 

อ๋อ เข้าใจที่คุณปราบสื่อละ มันคือประหารแหล่ะ แต่มันค่อยๆลอกทีละนิดหน่อย ไม่ใช่ชั๊วเดียวฟันขาด หรือถ้ามันจะมีจังหวะฟันขาดทีเดียว ก็เกิดขึ้นได้เช่นกัน ไม่แน่นอน

 

ทบทวนว่ามิติฝ่ายปรุงแต่ง (คือมิติสังขารขันธ์)เป็นอนิจจัง อนัตตา เกิดเองดับเอง
รับตามเหตุปัจจัย ตามแรง
กรรม ตามอวิชชาตัณหาอุปปาทาน
แต่ไม่มีผู้รองรับ
ปล่อยให้เกิดดับอยู่ในความว่าง
ตามธรรมชาติของใจ (หรือผู้รู้ หรือจิตพุทธะ)ที่ไม่เกิดไม่ดับ
ได้แต่รู้กิริยาอาการเกิดดับของ
สังขารขันธ์
(กายกับจิต)ที่เป็นอนิจจัง อนัตตา
เรื่อยไปฮับ
เมื่อไม่มีผู้ยึดก็ไม่มีผู้ทุกข์ฮับ

 

ครับ ก้นั่งคิด นั่งพินาไป

นั่งคิดนั่งพินาไป หากมันเกิดปิติซาบซ่าน ขึ้นมาบ้าง ก็โอเคร
เรียกว่าเป็นการทำสมาธิด้วยการคิดพิจารณาเป้นเบื้องต้น

 

ท่านปราบฟังธรรมที่สมบูรณ์มามาก
ทัวร์ก็ลงมากด้วย 555

 

พาไปเที่ยว

 

แต่ก็บางท่านที่พยายามเรียกแขก แต่เรียก
เเค่ไหนทัวร์ก็ไม่ยอมจอด เลยต้องด่ากราดทัวร์(ฮา)555

 

การฟังธรรม มีอานิสงส์ หลายอย่าง

เสียงของผู้เทศนาธรรม ยิ่งหากเป็นเสียงของพระอรหันต์

จะยิ่งเป็นธรรมที่สมบูรณ์ สามารถ กระตุกวิญญาณ ผู้น้อมใจฟังได้มาก
แม้ไม่น้อมใจฟังเปิดผ่านๆก้ยังมีผล แม้จะได้ผลน้อยก้ยังเรียกว่ามีผล

เปิดฟังบ่อยๆ บ่อยๆ น้ำในร่างกายมันจะค่อยๆ
ปรับสภาพให้เป็น น้ำที่ดีขึ้น พวกเลือดพวกน้ำเหลือง

ไม่ต่างจาก น้ำที่ได้ฟังเสียงสวดมนต์ ก้กลายเป็นน้ำมนต์


ทางวัชรยาน เขาใช้คลื่นเสียง จากการหมุนซิงกิ้งโบ บ้างก็ หมุนคริสตัลโบ
เป็นตัวจุด ชนวนสมาธิ

บ้านเราก้อาศัยการสวดมนต์ด้วยตัวเอง หรือจะน้อมใจฟังพระสวด

หรือจะฟังพระท่านเทศน์สอน ยิ่งเป็นพระที่ท่านบรรลุธรรม

เสียงที่ออกมามันจะเป็น สัจธรรมธรรมจริงล้วนๆ
การฟังบ่อย บ่อยๆ บ่อยๆ แม้เปิดฟังตอนหลับก็ยังมีผล

ฟังบ่อยๆ
บ่อยๆ
มันจะค่อยๆซึมทราบ สู่จิตสู่ใจ เข้าใจ วิธีทำมากขึ้น
ไฟล์พระท่านเทศน์ 1ไฟล์นี่

คนฟังจบแล้ว ถามว่า ฟังแล้วจำได้กี่ส่วน
100 ละ 100 ไม่ถึง 10เปอร์เซ็น
พอมาฟังซ้ำ จะเข้าใจไปทีละประโยค ได้เพิ่มอีก 5เปอร์เซ็น
พอมาฟังซ้ำอีก จะได้เข้าใจไปเพิ่มอีก
พอมาฟังซ้ำอีกก็จะเข้าใจเพิ่มอีก

แต่ถ้า ลองมานั่งถอดเทปเป็นคำพิมพ์ออกมา
จริงๆสมัยนี้ต้องเรียกว่าถอดมาจากไฟล์ยูทุป
มาเป็นคำอ่านคำพิมพ์

การถอดเป้นคำอ่าน คนถอด จะเปิดซ้ำแล้วซ้ำเล่า ไปจนครบไฟล์
แทบจะจำได้ทุกคำพูด และหากเอาไปทำตามด้วย ยิ่งดีมาก

สามารถทดสอบได้ด้วยตัวเอง

แต่ส่วนมาก พอได้ยินเสียงพระเทศน์ อูยยยหลับปั๊ป

หากคิดว่า มีความอยากจะหลุดพ้น
ความใฝ่หา ความอยากรู้ในธรรมของตัวเอง
มันมีมากแค่ไหน โดยที่ไม่ต้องให้คนอื่นเขามาบอก
เช่นเอ้าฟังธรรมนะ เอ้า นี่เวลาทำวัตรเช้าเย็นนะ มันก็วัดที่ตัวเองได้

คำว่านิพพิทาญาน หากแปลโดยภาษาปฏิบัติ มันจึงสวนทางกับการกระทำ
เพราะจะทำให้มีความใฝ่
ความเพียรในการเฟ้นธรรม มากกว่าปกติ
โดยไม่ต้องให้ใครมาบอก
ด้วยจิตมีปัญญาเห็นถึงความเบื่อหน่ายของการเกิด
จิตมีดำริ มุ่งออกจากสังสาราวัฎ
การจะค้นคว้าหาความรู้ในพระธรรมคำสอน
มันจะเป็นไปโดยไม่ต้องให้ใครมาสอนจ้ำจี้จำไช

พูดง่ายๆ ว่า
หากนิพพิทาญานเกิดกับใคร ผุ้นั้นจะใฝ่รู้เฝ้นธรรม ด้วยตัวเอง

แต่หากเกิดนิพพิทาญาน กลับขี้เกียจ ขี้คร้าน
พระปิฎกก้ไม่กล้าอ่าน กลัวเขาว่าเป็น หนอนมั่งเป็นนกแก้วมั่ง
ธรรมเทศนาก้ไม่กล้าจะฟัง อันนี้ โอยยยยยยยยย นิพพิทาญานปลอม

เพราะไปเอา คำแปลแบบภาษาไทย ที่แปลว่าเบื่อหน่าย

 

นิพพิทาญาณ ธรรมที่ทำให้โลกจืดชืด

 

ถ้าไปแปล แบบภาษาไทยก้อาจจะแนวนั้น

แต่ผลที่เป็นของจิต ที่มีปัญญาขั้น นิพพิทาญาณ มันจะสวนทาง

เราเบื่อหน่าย มันจะขี้เกียจเป็นโรคซึมเซา
จิตเบื่อหน่ายมันจะขยันขึ้น

 

เห็นคุณและเห็นโทษ ในสิ่งใด จิตย่อมเบื่อหน่ายคลายกำหนัดในสิ่งนั้น เห็นทุกข์ ได้กำหนดรู้แล้ว เห็นทางสายกลาง

 

น้ำใสไม่มีปลา ฟ้าใสไม่มีนก

 

โลกต้องมีสิ่งที่น่าหน่ายเป็นคุณ
ให้เรียนรู้
แต่ความยึดติดยึดมั่นถือมั่นที่เป็นโทษ
ในย่อมไม่มีเหลือในใจ