มีใครเคยมีอาการเหมือนฟ้าแล็บในหัวมั้ยคะ

อาจารย์กู(กูเกิ้ล) บ้างก็ได้ นะ โยม นะ..

กูเกิ้ล อย่าให้เป็น กูเกิน ก็แล้วกันนะโยม..

ถ้ากูเกินเมื่อไหร่มันจะโต้เถียงเขา(ผู้ปฏิบัติ)แต่ฝ่ายเดียว..

 

+++ ตรงนี้ ถ้า "ทำแบบตรง ๆ" จะไม่มีความซับซ้อนอะไรเลย
+++ แค่ "รู้สึกทั้งตัว" เป็นเหตุ "กายส่วนที่ สัมผัส/ไม่สัมผัส พื้น" เป็นผล
+++ ส่วนการ รู้ ถึง "ความแตกต่าง ระหว่างส่วนทั้ง 2" เป็นผลสุดท้าย

+++ ถ้าทำได้ ก็จะ "พ้น นิวรณ์ 5 อย่างง่าย ๆ ในการทำตรงนี้"
+++ ที่สำคัญคือ "สบายทั้งตัว ทั้งกายทั้งจิต" โล่งโปร่งเบาไปเอง

+++ ไม่เป็นไรครับ

 

+++ ฌาน เป็นเพียงแค่ "เนื้อ ของความรู้สึก" ชนิดหนึ่ง
+++ แค่เปลี่ยนจาก "รู้สึกตัว มาเป็น รู้ตัวเฉย ๆ"
+++ อาการ ฌานค้าง ก็หมดไปเอง
+++ ต่อไปก็จะทราบเรื่องระหว่าง ฌานกับภูมิ ได้ไม่ยาก นะครับ

 

พอจะอธิบายประเด็นความต่างของฌาณกับภูมิเพิ่มได้มั้ยคะ ฌานนี้พอนึกออก แต่ภูมิ หมายถึงอะไรหรอคะ?

 

ภูมิก็น่าจะความหมายเดียวกับ ภพภูมิ

 

ภูมิ ก็ เป็นที่อยู่ ที่หลงเข้าไปยึด ไง โยม..

 

+++ ให้อ่านจาก วิกิ เพื่อเป็น "แนวความเข้าใจเฉย ๆ" นะ
https://th.wikipedia.org/wiki/พรหมโลก

+++ สำหรับ "นักปฏิบัติ" แล้ว
+++ ฌาน คือ "ความรู้สึกของจิต (ธัมมารมณ์)" ไม่ว่าจะ จำแนกอย่างไรก็ตาม มันก็เป็น "ความรู้สึกจิต" อยู่ดี
+++ ภูมิ คือ "สภาวะที่ จิตเสพและอยู่ (อัตตา/ตัวกูของกู)" จิตเสพอารมณ์ใด จิต "อยู่" ในภูมินั้น ๆ

+++ เช่น จิตเสพอารมณ์ "สุข" ก็อยู่ใน "ภูมิสบาย"
+++ หาก จิตเสพอารมณ์ "ทุกข์" ก็อยู่ใน "ภูมิอบาย"

+++ มนุษย์ เป็นสัตว์ใน "กามาวจรภูมิ"
+++ เสพ "ทุกข์/สุข" จาก ตา หู จมูก ลิ้น กาย
+++ เรียก "กามคุณ 5" ที่ล้วนมาจาก "ภายนอก"
=========================================
+++ แต่ทั้งหมด "แสดงผลที่ จิตใจ"
+++ ดังนั้น "การฝึก" จึงควร "ปฏิบัติที่ จิต/ใจ" แบบตรง ๆ
=========================================
+++ การ "สำรวมจิต/ใจ" เรียกว่า สมถะ
+++ การ "เรียนรู้จิตใจ" เรียกว่า วิปัสสนา
=========================================
+++ การฝึก "รู้สึกทั้งตัว" เป็นทั้ง "การสำรวม + การเรียนรู้" จิต/ใจ ในเวลาเดียวกัน
+++ ณ ขณะสำรวม ณ ขณะนั้น ๆ จิต ไม่ได้ส่งออก ไปยังภายนอกที่เป็น "กามาวจร"
+++ ณ ตรงนี้ จึงได้ "กาเมสุมิจฉาจารา" สมบูรณ์ เพราะ จิตไม่ตกใน กามาวจร
+++ ณ เมื่อ "สำรวมได้มั่นคงดี" จิตจะ "เสพอารมณ์ แบบเดียวกับ พรหม"
+++ ณ ตรงนี้ จึงได้ "อพฺรหฺมจริยาเวรมณี" สมบูรณ์ เพราะ จิตพ้น กามาวจร

+++ ณ ขณะที่เป็น "อพฺรหฺมจริยาเวรมณี" ตรงนี้ย่อม "เป็นฌานเสมอ"
+++ พรหมเป็นผู้ที่ "ทรงฌานตลอดเวลา" ยามที่ "ตกจากฌาน ย่อม ตกจากพรหม"
+++ พรหมเป็นผู้ที่ "ไม่มีเพศ" ณ ขณะที่ "ครองฌาน ความเป็นเพศ ไม่ปรากฏ"
=========================================
+++ คำถาม จำกัดที่
ประเด็นความต่างของฌาณกับภูมิ

+++ คำอธิบาย ก็จะ จำกัดที่ "ฌานกับภูมิ" เช่นกัน
+++ เพื่อป้องกัน น้ำท่วมทุ่ง ผักบุ้งโหรงเหรง
=========================================
+++ วิธีทำ อยู่ที่ "ความรู้สึกตัวทั่วถึง ทั้งตัว" ทำได้เมื่อไร ก็จะทราบได้เอง
+++ ณ ขณะที่ "ดำรงค์อยู่กับ ความรู้สึกตัว" ศีลข้อหลัก ๆ จะเป็นมาเอง
+++ ณ ขณะที่ "ดำรงค์อยู่กับ ความรู้สึกตัว" สมาธิหลัก ๆ จะเป็นมาเอง
+++ ณ ขณะที่ "ดำรงค์อยู่กับ ความรู้สึกตัว" สติปัญญาหลัก ๆ จะเป็นมาเอง
+++ ณ ขณะที่ "ดำรงค์อยู่กับ ความรู้สึกตัว" สติ ย่อมเป็น วินัย ด้วยตัวมันเอง

+++ กรรมฐานหมื่นโยชน์ เริ่มต้นที่ "ความรู้สึกตัว" หลัก ๆ ก็มีเท่านี้
+++ แต่ผลลัพธ์ มีเป็น "อนันต์" เพราะ "ความรู้สึกตัว เป็น สัมโภชฌงค์" นั่นเอง นะครับ
=========================================
+++ โพชฌงค์ 7 (สติ ธัมมะวิจัย วิริยะ ปิติ ปัสสัทธิ สมาธิ อุเบกขา)
+++ หนทางกรรมฐานหมื่นโยชน์ เริ่มที่ "สติ (รู้/รู้สึก ตัว/ตน)" จากนั้น
+++ เข้าสู่กระบวนการ "กำหนดจิต (วิตก) VS ผลลัพธ์ (วิจารณ์)" (เป็นธัมมะวิจัยสัมโภชฌงค์)
+++ หมั่นสั่งสม "ประสพการณ์" ไปเรื่อย ๆ เป็น "วิริยะสัมโพชฌงค์"
+++ ผ่านอาการของ "ปิติ ปัสสัทธิ สมาธิ อุเบกขา" ตรงนี้เป็น "ฌาน" ทั้งหมด
+++ ทุกอย่าง เป็นทางเดินของ "สติ" ที่ผ่านทางทั้งหมดได้เอง
+++ และตรงนี้ ผมเรียกมันว่า "สติครองฌาน"นั่นเอง แล.....

+++ ขอให้ "เจริญในธรรม" ไปตามลำดับ นะครับ

 

+++ จายเยนนน ๆๆๆๆ ถ้าไม่รู้จัก "ภูมิ" ก็ไม่มีวันออกมาจากมันได้เด้อ...
+++ รู้จักภูมิ จึงมีทาง พ้นภูมิ ถ้าไม่รู้จักภูมิ ย่อม จมในภูมิ นั่นแล....

 

บางทีก็สงสัยนะครับ ทำไมต้องใส่ ดำรงค์ คือดูแล้วมันก็ไม่จำเป็นต้องใส่ดำรงค์มั๊ยครับ .. ^^
ดูแล้วก็เลยเหมือนจะเข้าใจ ลักขณูปนิชฌาน และวิปััััสนานำสมาถะขึ้นมานิดหน่่่อย

 

ดำรงค์ วงษ์ทอง..

วงนี้ไงโยม กลมๆ เป็นวงมีค่าทั้งหมด..

 

แผนภูมิแท่ง เคยเรียนสมัยเด็กๆ นะ โยม นะ..

"แท่งทอง"

 

มีแต่ทอง..

 

อ้อ..พอจะเข้าใจ Concept คร่าวๆขึ้นมาบ้างแล้วค่ะ ต้องอ่านวนย้อน อันเดิมๆประกอบ 2-3 รอบ ถึงเข้าใจขึ้นค่ะ รู้สึกฉลาดขึ้นมานิดนึงแล้วค่ะ 555
เหลือขั้นตอนปฏิบัติ ยังไงถ้าเข้าใจผิดตรงไหนจะมาขอความรู้ใหม่อีกครั้งนะคะ

 

"คต"

อ่านว่า คะ ตะ..

ขึ้นไปสิโยม แล้วจะเห็นชัด เห็นแจ้ง..

วาง ได้ ปุ๊บ ขึ้น คะ ตะ ปั๊บ..

 

"นิพ"

คือ ดับ..

คือ ยอด..

 

กำลังตะเกียกตะกายปีนขึ้นไปอยู่ค่ะ แต่บางครั้งเหมือนงงๆว่าตัวเองกำลังปีนลงรึเปล่าค่ะ 555

 

ถ้ามันยากลำบาก อาตมาขอแนะนำ..

"ปล่อย" สิโยม..

มันอาจดูไม่มีที่เกาะที่ยึด แต่มัน "สุดยอด ยอดสุด"

"ยอด" ของทุกสรรพสิ่ง..

 

แนะนำทีละก้าวมันช้า อาตมาเลยแนะนำจากต้นถึงปลายทีเดียวเลย..

ผู้มีปัญญา พิจารณาโดยแยบคายก็แล้วกันนะ..

 

ปล่อยก็ไม่ได้ ให้ปีนต่อไปก็ไม่ถึง...

 

555 ขนาดคุณธรรมชาติ อธิบายดิฉันยังต้องอ่าน 2-3 รอบเลยค่ะ แล้วจะเอาปัญญาที่ไหนไปพิจารณาต่อคะเนี่ย