เรื่องเด่น เรื่องเล่า "นักขุดกรุ"มือขลัง ขมังเวทย์ที่สุดในแผ่นดิน

มีความสุข ที่ได้อ่านเรีองเขียนของคุณ wanwi ครับ
สมัยเด็ก (หลายสิบปีก่อน) บ้านพ่อรับนิตยสารฟ้าเมืองไทย ของคุณอาจินตน์
ที่จำได้ ก้มีเรื่ิองของ บัว ปากช่อง ซึ่งเขียนเกียวกับเรื่องสิ้น้เร้นลับในป่า น่าจะเชื่อเรื่องดงพญาไฟ ยังจำความรู้สึกถึงตอนนั้นได้

 

อเมริกันชนต้นตำรับปชต.สติแตกเหมือนชนเผ่าประเทศไหนไม่รุ?
การเมืองพอสาดโคลนกันมากหน้าจอก็อย่างนี้แหละท่านหมื่นฯ
มันไปปลุกอารมณ์เถื่อนดิบกองเชียร์ ให้สั่งสมเอาไว้...แล้วมันก็ระเบิด
แบบ บอลแพ้คนไม่แพ้เหมือนประเทศหลังเขาอีกมากมายในโลก
ไม่ช้าไอ้กันก็คงเหมือนทุกแห่งในโลก แบ่งฝักแบ่งฝ่ายอัดกันเองจนน่วม..
.แต่ช่างเถอะนั่นเรื่องมัน...
มาว่าเรื่องเรา...ผมคงอยู่เป็นเพื่อนท่านหมื่นฯ
อีกยาวไกลครับ เรื่องในบันทึกมีอีกตั้งกือบเต็มเล่ม
ท่านหมื่นฯได้เสพเต็มพุง แกล้มกาแฟทุกเช้าแน่นอนครับ

 

หนังสือดีๆ เรื่องราวดีๆ ปลุกความคำนึงของนักอ่าน
ให้ถวิลหายอกย้อนซอกซอนไปสู่ความทรงจำดีดีเสมอ
ยินดีที่เรื่องราวเหล่านี้ สร้างความทรงจำงดงาม
ของคุณนพพรกลับมา...ขอบคุณที่ติดตามครับ

 

น่าจะจบทุกโพสท์ทักทายหลังเช้าวันเสาร์ที่มี
แดดส่องฟ้างดงาม ฟ้าสีครามไม่หดหู่เช่นทุกวัน
อย่าช้าดีกว่า...เข้าเรื่องของเราเถอะครับ

 

(ต่อ)..ขุมทองตะนาวศรี-ปีศาจปู่โสม!!!
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

ผมบอกทุกคนรีบช่วยกันเคลื่อนย้ายโครงกระดูกมากองหน้าบ่อเพลิงลาวา ผมจะ
ทำพิธีแล้ว กองทัพงูเห่าหนีเตลิดเปิดเปิงก่อนดินไหวไม่กี่นาที ส่ำสัตว์ทุกชนิดมี
สัมผัสพิเศษ พวกมันรู้ล่วงหน้าเสมอเมื่อจะเกิดอาเพศ เภทภัยธรรมชาติ...ทุกอย่าง
จึงโล่งหนทางสดวก ด้วยพลังกรรมกร4ชีวิต ไม่ช้าทุกโครงกระดูกก็มากองสุมเป็น
รูปปิรามิดสวยงาม กองไม่ใหญ่ ไม่เล็กขนาดกำลังพอดี มีเนื้อที่ทำพิธีเหลือแหล่

ถึงเวลาสำคัญก่อนจันทร์สีเลือดลับฟ้า...ผมกำลังจะขีดเส้นสมมติรอบวงตรงปาก
ทางเข้าบ่อลาวา ก็ต้องชะงัก เบื้องหน้า...เจ้าโป่งค่างกองกอย ยืนร้องทักก๋อย ก๋อย
เบาๆ พอเห็นพวกมันบ่อยเข้า ความน่าเกลียดน่ากลัวน่าชัง เริ่มเฉยๆ ...ยิ่งดูดีเมื่อคิด
ว่ามันสละชีวิตช่วยเราหลายครั้ง ยิ่งการช่วยล้มพลายเพชฌฆาต เป็นบุญคุณลืมกันไม่ลง!

ผมเบี่ยงตัวเปิดทางให้อัตโนมัติ กองกอยปีศาจที่โลกลืม กระโดดผ่านตัวแค่สองทีไปที่กองกระดูก สหายร่วมรบทุกคนรีบถอยมารวมกลุ่มอีกฟาก มีกองกระดูกคั่นกลางระหว่างเรากับกองกอย!!

น้ำในกระติกทุกใบผมนำมารวมทำน้ำมนต์ ผมร่ายพระมหาคาถามงกุฏพระพุทธเจ้า
อีก 3 คาบ เทน้ำมนต์เป็นแนวตรงเป็นเส้นปิดหน้าทางเข้าบ่อลาวา เป็นปราการมนตรา
อย่าให้สิ่งแปลกปลอมหลุดล่วงล้ำมารังควาญพิธี บทเรียนแต่ละบทที่ถ้ำอาถรรพ์กับป่า
นี้เล่นงาน สอนให้ผมรอบคอบขึ้นทุกก้าวย่าง...แล้วเหมือนดังสามก๊กว่า แค่คิดถึงโจโฉ
โจโฉก็มานั่นเทียว...

เสียงครืดครืด คราดคราดดังเบาๆมาทางด้านช่องเล็กแคบ แล้วก็จริงดังคาด ไอ้กระดูก
ที่เราคิดว่ามันเป็นเจ้าฟ้า คืบคลานกระดืบ กระดืบ ออกจากช่องเล็กซ้ายสุด มันลุกจาก
แท่นที่นอนมาเป็นร้อยปี!!!

หัวกะโหลกหลุดที่ผมเอาไปวางต่อให้ก็ติดกับตัวเหมือนใครเอาเชือกเย็บกับเข็มร้อย
ติดให้เรียบร้อย ตาโบ๋ว่างเปล่า จ้องมาทางผมเขม็ง ผมมองเข้าไปในวิญญาณน่าเวท
นาของมัน...มันจะขอความช่วยเหลือหรือสำแดงมนต์ปีศาจอาละวาดเล่นงานเราหน
สุดท้าย ผมคร้านเดา

เพราะไม่มีสิ่งใดน่าหวาดหวั่น ต้องกลัว หรือมีเรื่องบ้าไปกว่านี้อีก...ผมถอยหลังเข้าช่อง
ดูทีว่า ผีมันข้ามเส้นมนตราได้รึไม่?...เมื่อมันคืบเข้าแตะเส้นปราการที่น้ำมหามนต์มงกุฏพระพุทธเจ้าโรยเป็นแนวไว้ เสียง"พรึ่บ"ก็ดังเบาๆ แบบเดียวกับเราเอาไฟจ่อไปที่กองฟืน
ชุ่มน้ำมัน เปลวไฟสะบัดขึ้นแบบนั้น พึ่บเดียวไอ้กระดูกหมอผี ปู่โสม ร้องโหยหวน กลุ่ม
ควันโชยจากกะโหลก แล้วกระดูกทุกท่อนก็แตกหักแยกจากกันไม่จับเป็นร่างอีกเลย...

มันคงได้รับการปลดปล่อยวิญญาณน่าสมเพชเวทนารายแรกโดยผมไม่ตั้งใจ

 

ผมหมดความสนใจปีศาจปู่โสมที่แหลกสลาย งานข้างในสำคัญกว่า

นั่นคือการตั้งจิตนำส่งดวงวิญญาณทุกดวงไปสู่มรรคาถูกต้องไม่ติดข้องอยู่กับกาลเวลา...!

องค์หลวงปู่ได้แจ้งจิิตแก่ผมตั้งแต่ครานั้นแล้วว่า เวลาแห่งมนตราที่ติดตรึงผนึกวิญญาณ
เหล่านั้น เสื่อมสลายสูญไปนานพอควรแล้ว เพราะมนตรานั้นเป็นโลกะวัชชะ เป็นเพียง
ฌานโลกีย์มีขึ้นได้ เสื่อมได้ไปตามกาล หามีความคงทนยั่งยืนเป็นอมตะดังมนุษย์อ่อน
ด้อยไร้แสงสว่างทางปัญญามากมายเข้าใจกันผิดๆ...ความเป็นโลกกุตตระนั้นไซร้จึงเป็น
สิ่งจริงแท้ แทบไม่แปรเปลี่ยน ถึงเปลี่ยนก็มิอาจนับเวลาได้ มันนานจนลืม

แล้วทำไมวิญญาณจึงเวียนวนไม่พบหนทางและไม่ไปไหนเล่า?

คำตอบง่ายมาก...วิญญาณทุกดวงติดอยู่ที่นี่นานเกินไป จนทุกวิญญาณ "หลงกาล-หลงภพ"ต้องวนเวียนอยู่เป็นความเคยชินจากการโดนจองจำ เฉกเช่นเดียวกับนักโทษที่ติด
คุกนานๆเป็นเวลา20-30ปี พอออกสู่โลกภายนอกก็ไปไม่เป็น หากไม่มีญาติพี่น้อง เพื่อน
ฝูงที่รักใคร่จริงๆช่วยเหลือ พวกเขาเต็มใจเดินกลับเข้าคุกอีกหนดีกว่า!

โลกวิญญาณเหมือนกันเกือบทุกกระเบียด ทุกดวงวิญญาณไม่ได้รับพิธีทางศาสนา
เมื่อกาลเวลาผ่านไป ญาติพี่น้องที่เคยทำบุญสุนทานอุทิศกุศลให้ตายหมด...วิญญาณ
จึงไม่รู้หนทางไป จะไปไหน ?ไปทำไม ?การหลงชาติ หลงกาล หลงภพ-ภูมิ จึงบังเกิด
แล้วติดข้องอยู่ตลอดกาล...หากพวกผมไม่บังเอิญผ่านมาด้วยชะตากรรมพิสดาร แหละ
ด้วยบารมีแห่งองค์ปู่ฤาษีตาไฟ ทำให้วิญญาณบางดวงสัมผัสรัศมีที่ฉายฉานจากองค์ท่าน
บนคอผม

 

เบรคมื้อเที่ยงก่อนครับ
กองทัพเดินด้วยท้อง!
นโปเลียน... ว่าไว้
ช่วงบ่ายพบกัน สวัสดีครับ

 

ขอบคุณมากครับ

 

จ้า...มาต่อกันให้จบในวันนี้น้องบานชื่น

 

(ต่อ)..ขุมทองตะนาวศรี-ปีศาจปู่โสม!!!
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

ผมบรรจงถอดเชือกร่ม นำองค์หลวงปู่เปลือยจากผ้า นำท่านลงแช่ฝากระติกน้ำ
จนท่วมเป็นน้ำพุทธมนต์ บอกเพื่อนๆทุกคนรวมลุงพรานช่วยนั่งพนมมือ สวดตาม
ผมเท่าที่จะสวดได้ แล้วผมก็ร่าย...

"พระมาลัยสูตร ดับไฟนรก"!!!

ตามที่หลวงปู่เมตตาสั่งให้ท่องทวนจนขึ้นใจ ทุกคนว่าตามผมถูกบ้าง ผิดบ้างไม่เป็นไร
แต่เสียงสวดก้องกระหึ่มไปทั้งโถงถ้ำ กลิ่นกำมะถันจางๆ กลิ่นสาปสางกระดูก กลิ่น
ความตายเก่าๆล่องลอยปะปนกลิ่นตัวคน กลิ่นกองกอยในที่แคบ ใครประสาทไม่แข็ง
หลงเข้ามาอยู่ตรงนี้ มีหวังช็อคตาย!

ผมร่ายพระสูตรไป มือก็ยกหลั่งรดน้ำพุทธมนต์ชโลมกองกระดูกรูปปิรามิดจนน้ำแทบ
หมดกระติก ทุกหยาดหยดล้วนผ่านองค์หลวงปู่ เสมือนผ่านตัวแทนแห่งผู้ทรงศีลบริสุทธิ์
ไม่มีมลทินใดทางโลกมาข้องเจือสม ด้วยบารมีวิสุทธิคุณหมดจด จงชะล้างดวงวิญญาณ
นำดวงตาพวกเขาหรือเธอกลับคืนมา เปิดนำทางทั้งหมดพบแสงสว่างแห่งมรรคาที่จะดำ
เนินไปสู่วัฏจักรของโลกแลจักรวาล เข้าสู่วิถี เวียนว่ายตายเกิดในห้วงวัฏฏสงสาร จนกว่า
พ้นเคราะห์กรรมจริงๆ มิใช่เป็นสัมภเวสีผีเร่ร่อนไปตลอดกาลเช่นนี้

ควันสีขาวเบาบางลอยกรุ่นขึ้นจากกองกระดูก แล้วค่อยๆจับกลุ่มรวมตัวเป็นหมอกควัน
หนา เป็นหมอกสีขาวเต็มห้อง ในกลุ่มหมอกแห่งวิญญาณนั้น ภาพร่างชาย-หญิงไม่ต่ำกว่า30คนกำลังยิ้มแย้มแช่มชื่น หน้าตาอิ่มเอิบ ทุกร่างพนมมือรับเสียงมนตราที่กระหึ่ม
ก้อง บักสมนั้นไม่ลืมหูลืมตามอง หลับตาสวดตามเสียงลั่นโถงมากกว่าทุกคน ผมยังสวด
ไม่จบท่อน บักสมก็รีบสวดตามเสียงแจ๋ว แจ๋ว มันคงกลัวตัวเองหัวใจวายตาย เลยไม่ยอม
รับรู้อันใด พึ่งแต่เสียงผมกับเสียงตัวเอง

ร่างในหมอกหนา เปล่งเสียง สาธุการพร้อมกันเป็นภาษาชาวไต แล้วกลุ่มหมอกก็
เคลื่อนลอยจากกองกระดูกช้าๆไปตรงทางออกช่องถ้ำ เมื่อถึงทางโถงก็ทะลักไหล
พรูออกทางรูถล่ม กลุ่มควันเลือนสลายหายไปในท้องฟ้าที่จันทร์สีเลือดยังเปล่งแสง
แต่อาถรรพ์ถูกหักล้างด้วยพระพุทธคุณ วิถีโลก หนทางวิญญาณได้ทำงานครบวงจร
ทุกวิญญาณเป็นอิสระสมบูรณ์แบบ

กลิ่นความตาย สาปสางหืนแห้งพลันหายไป แทรกมาด้วยกลิ่นหอมจางๆเข้ามาแทน
หอมชื่นใจดังมะลิที่นำมาร้อยมาลัย

บทสวดจบ ผมกำลังจะหลั่งน้ำพุทธมนต์ฝาสุดท้ายให้กองกระดูก เสียงร้อง ก๋อย ก๋อย
ก็ดังตักเตือนเบาๆ...โอ้ ! ผมเกือบลืมคนสำคัญเสียแล้ว ด้วยเธอทั้งสองอยู่ตรงข้ามเรา
มีกองกระดูกบัง อีกทั้งสมาธิผมทุ่มให้บทสวดเต็มพลัง...ลืมทุกสิ่งรอบตัวชั่วขณะ ผมรีบ
สลัดน้ำพระพุทธมนต์ฝาสุดท้ายไปทางโป่งค่างสองตนทันที...

โป่งค่างกรีดร้องก้องถ้ำเมื่อร่างสัมผัสน้ำพุทธมนต์ เสียงโหยหวนชวนประสาทขาดผึง
ทั้งคู่หงายหลังตึง กลุ่มควันสีขาว 2สายลอยออกจากร่างอัปลักษณ์ เป็น2เจ้าหญิงชาว
ไต 2แม่นางเลอโฉม ยิ้มให้กับผมอย่างอ่อนหวานงดงามที่สุด ไม่มีความเศร้าหมองใดๆ
ให้เห็น ความงามของเธอเหมือนจันทร์เพ็ญที่เผยโฉมแจ่มกระจ่างออกมาจากหมู่เมฆา
เธอพนมมือเป็นพุ่มกลางหว่างอก นิ้วเป็นลำเทียน แล้วกลุ่มควันก็เลือนไปดุจภาพมายา
ที่นักมายากลระดับโลกเล่นภาพลวงตา ฉายมายาให้เห็นชั่วผ่านตา ก่อนนำเรากลับคืน
สู่ภาพความจริงตรงหน้า!

 

ผมรีบบอกทุกคนช่วยกันคว้าโครงกระดูกโยนลงบ่อลาวาตรงหน้า โยนช้าๆส่งท้าย
ด้วยความเคารพ ส่งวิญญาณทุกดวงสู่สัมปรายภพ กลับคืนภพภูมิถูกต้อง ไม่หลงทิศ
หลงภูมิ อย่างที่เป็นมานับร้อยปี!!!

กระดูกครบหมดทุกร่าง ทุกท่อน เกียรติชี้โป่งค่างที่ยังหลับไหลตรงพื้นทั้งคู่..."ช่วย
มันยังไงว่ะ?"...เพื่อนถามคำถามที่ตอบยากชะมัด ผมหันไปทางลุงพราน ความเชี่ยว
ชาญแกน่าตอบได้ดีกว่าทุกคน แต่ลุงเฒ่าทำหน้าเหรอหราซะนี่ ทำเหมือนทุกคราที่
หาคำตอบไม่ได้

"ปล่อยมันตามยะถากรรมเถอะ เราหมดหน้าที่แล้ว พวกมันมีหนทางไปของมัน"...ผม
ตัดใจบอกเพื่อนทุกคน

เราไต่คานใหญ่ออกไป ผ่านกองกระดูกปีศาจปู่โสมไม่มีใครคิดนำมันไปโยนบ่อลาวา
เมื่อฟังผมเล่าเรื่องคร่าวๆ ทุกคนลงความเห็นว่า มันถูกปลดปล่อยแล้วเช่นกัน เรากลับ
ไปหน้าถ้ำ เห็นพ้องเป็นมติเอกฉันท์ขาดลอย ไม่มีใครยกมือค้านสักแอะ ว่าเลาะเอางา
ใหญ่เจ้าพลายกลับเหมือง ทิ้งไว้ตรงนี้ไม่มีประโยชน์ พรานป่าคนอื่นผ่านมาก็เอามันไป
อยู่ดี บักสมอาสาแบกหนึ่งข้าง อีกข้างให้ลุงกับผมช่วย แต่เกียรติบอกเอ็งโง่ทำไมว่ะ...
เปลข้ายังมีไปเอามาใส่สิ ขนง่ายยิ่งกว่าขนกล้วย

เราไม่ยุ่งกับที่ฝังพระศพเจ้าฟ้าบนเนินเหนือธารน้ำ เพราะเชื่อว่าดวงวิญญาณเจ้าฟ้า
ไม่ได้รับการร่ายมนตราตรึงไว้จากราชครู ด้วยเจ้าฟ้าสิ้นชีพตักษัยในขณะที่ยังไม่เกิด
เหตุทรยศชั่วร้าย วิญญานองค์เจ้าฟ้าป่านนี้ล่องลอยสู่ภพไหนต่อไหนแล้วไม่รู้ อีกประ
การสำคัญเจ้าหญิงที่ผมช่วย เธอแค่ชี้นำไปให้ทราบเท่านั้นว่า "เจ้าฟ้า"ตัวจริงอยู่ตรงนี้
มิได้เน้นให้ผมช่วยท่าน

ก่อนพวกเราจะถอนสมออำลาถ้ำเถื่อนอาถรรพ์ที่นำเราผจญเหตุเหนือโลกแทบกระอัก
กลับคืนสู่ชีวิตกรรมกรเหมืองธรรมดาสามัญของเรา...

เสียงครืน !ครืน !แล้วตามด้วยโครมสนั่นก็ดังแว่วออกมาจากในถ้ำลึก...เรารีบเผ่น
ออกมายืนที่ซากช้าง ร่างกองกอยสองตัว ลอยขึ้นเหนือหัวจากรูถ้ำ แสงไฟฉายใน
มือเราจับดวงตาแดงสะท้อนแสงของมันชัดเจน มันร้องก๋อย ก๋อย อำลา แล้วพุ่งวาบ
หายไปในไพรพนาดังดาวตก เป็นครั้งสุดท้ายในชีวิตที่พวกเราได้เห็นมัน เรื่องราวของ
มันเป็นดังความฝันทั้งที่ลืมตาตื่น เอามือหยิกเตือนตัวเองก็แน่ใจว่า ของจริงไม่ได้ฝัน...กองกอยหายไปพร้อมเสียงโครมอึกกะทึกติดต่อกันไม่หยุด...

อา...ในที่สุดถ้ำอาถรรพ์ก็ถล่มลงมา ทางเข้าถ้ำที่แคบเล็กอยู่แล้วยุบมากองเหลือรูลอด
แค่ท่อนแขน ไม่มีใครรู้หรอกว่าตรงนี้เมื่อก่อนเคยเป็นปากถ้ำ โถงด้านในก็คงถล่มปิด
บ่อเพลิงลาวาก็คงหุบเข้ามาปิดสนิท เสมือนดั่งไม่มีสิ่งใดเกิดขึ้น คงอีกเป็นร้อย พัน หรือ
หมื่นปีข้างหน้า เมื่อแผ่นเปลือกโลกเขยื้อนรุนแรงสุดๆอีกครั้ง ปากปล่องภูเขาไฟจึงโผล่
ขึ้นจริงๆ แต่เมื่อนั้นก็ไม่มีพวกเราเหลือรอดได้เห็นแล้ว...ช่างมันเถอะ!

อย่างนี้นี่เองที่เจ้าหญิงโป่งค่างย้ำหนักหนาให้รีบทำคืนนี้...พ้นไปแล้วหมดโอกาส
ตลอดกาล!!

เราเคลื่อนขบวนไปพักที่ตระพักหิน จุดก่อกำเนิดเรื่องราวทั้งปวง...นอนกันให้ชุ่ม
อาบน้ำธารที่เริ่มใสไม่ขุ่นคลั่กให้ฉ่ำ ชำระล้างตัวตนเอี่ยมละออ งัดผ้าชุดใหม่ที่ดีกว่า
ผ้าขี้ริ้วเล็กน้อยสวมใส่...พรุ่งนี้เมื่อตะวันขึ้นพวกเราจะกลับเหมือง เดินไม่มีหยุดพัก
ไม่เกินสองหรือสามวันก็ถึง

ร่างกายพวกเราบอบช้ำ แต่จิตใจเริงร่า มีทองตะนาวศรี มีงาช้างชั้นยอด ไม่ได้ขุมทรพย์
แต่รอดชีวิตเหลือเชื่อจากช้างผีสิง จากปู่โสม...ชีวิตกรรมกรก็ยังรื่นรมย์สมอุราเหลือเฟือ!!!

อวสานจบตอนกันณ ตรงนี้ รอพบกันความระทึกเหนือไพรต่อพรุ่งนี้ด้วยตอน

"อาถรรพ์"เหล็กไหล-ประจันหน้า"เจ้าถ้ำ"!!!

 

....แวะมาเสพอาหารตาอาหารใจ.....
...กราบขอบพระคุณผู้พิมพ์ที่สละเวลาอันมีค่า ทำงานศิลป์ให้เราได้เสพได้เก็บเกี่ยวความสุข ทำให้ผมย้อนระลึกถึงครั้งวัยละอ่อน เมื่อครั้งติดนิยายผจญภัยแล้วต้องตั้งหน้าตั้งตารออ่านผลงานของอาจาร์ยนักเขียนชื่อดังท่านอื่นๆไม่ผิดเพี้ยน. ... ขอให้ผู้พิมพ์. สุขกายสุขใจ. รวยทรัพย์ รวยธรรม. ไร้โรคภัย ...คับ

 

นึกคาดเดานะว่า "ต้องมีรักระหว่างภพ" แน่นอน ที่ไหนได้ ไปซะแล้ว น่าสงสารพี่ X ในครั้งกระนู้นนะครับ เอ...หรือว่าจะมีเทพอุ้มสมในตอนต่อๆไป...???

 

ยังเมามันไม่อยากลุกจากหน้าคอมพ์ คุยกะท่านหมื่นฯก่อน
แหม...ท่านหมื่นฯเดาเนื้อหาไวไปนิดเดียว แต่ที่ข้องใจท่อนหลัง
ผมพลิกบันทึกดูเลาๆแล้ว มีบอกไว้หลายช่วง
ถึงเทพอุ้มสมที่ท่านหมื่นฯว่า
สมเป็นนักอ่านชั้นยอดตัวจริง เสียงจริง...
คาราวะไปสองจอก(ชานะครับ แฮ่ม)

 

ขอบคุณมากครับคุณอา
"จบตอนมันส์ๆแล้วอิ่มเอมใจ
เสพติดเข้าแล้วครับคุณอา"
ชื่อตอนใหม่ท่าจะมันส์มากกก

 

ขอบคุณครับขอให้พรย้อนสนองท่านกลับเป็นทวีคูณ
ยินดีมาก ที่งานเขียนและเรื่องราว
ทำให้ทุกคนย้อนวันเวลางดงามเมื่อวัยเยาว์วัยเรียนรู้
วัยแสวงหา และวัยบริสุทธิ์ กลับคืนมาได้จริงๆ

 

เสพติดวิชา ชีวิตไม่มีลำบากและยากนาน...โบราณว่า
วิชาเหมือนสินค้าจากแดนไกล
ต้องลำบากและยากไปจึงได้มา
แต่วันนี้ ไม่ต้องลงทุนมากเหมือนสมัยโบราณ
คนมีวิชามากมายที่ไม่หวงแหน ยินดีถ่ายทอดให้ชนรุ่นหลัง
เอาไปเรียนรู้ต่อๆกันไป โดยไม่มีมูลค่าหรือราคา!
ซึ้งมั้ยน้องบานชื่น?

 

ขอบคุณมากค่ะ อ่าน ลุ้น ตลอด

 

โอ้ ยินดีต้อนรับ นึกว่ามีแต่ผู้ชายที่ชอบลุยป่า
เริ่มมี"ค่ะ"เข้ามาทักทายหลายท่าน
ขอบคุณที่ติดตามครับ

 

ตอนคลิกกระทู้เริ่มอ่านตอนแรกไม่ได้คิดเลยว่าจะเจอกระทู้ชั้นเลิศอย่างนี้เพราะเห็นเป็นกระทู้ใหม่เลยแวะเข้าดู สมาชิกท่านอื่นที่ไม่ได้อ่านหรือผ่านเลยไปผมคิดว่าพลาดครับ รอติดตามตอนต่อไปเป็นกำลังใจให้ครับคุณอา.