เรื่องเด่น เรื่องเล่า "นักขุดกรุ"มือขลัง ขมังเวทย์ที่สุดในแผ่นดิน

สุดยอดนักอ่านผู้บ้าคลั่ง
เช่นเดียวกับผมเมื่อ40ปีก่อน
วันนี้ไม่มีหนังสือเหล่านั้นติดบ้านเลย30ปีแล้ว
ถูกยืมกับยกให้ห้องสมุดเกลี้ยงบ้าน
เหลือแต่หนังสือธรรมะกับในหลวง

 

ครับ มาตามกันต่อได้ครับ
แค่ขอเวลาปรับเกลาต้นฉบับก่อน
ตามฟอร์ม

 

ขอบคุณมากๆ ที่ถ่ายทอดเรื่องราวดีๆ ให้ได้รับรู้
ติดตามตลอดและเป็นกำลังใจให้ ยังไงก็พักสายตา
และรักษาสุขภาพด้วยนะครับ

 

(ต่อ)...ขุมทองตะนาวศรี-ปีศาจปู่โสม!!!
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

อาหารเหลือน้อย เพียงข้าวหลามกระบอกเดียว ผู้ชายสี่คนไม่พอยาไส้ แต่มีเนื้อปลาแห้งเหลือกับเนื้อย่างเหลือเฟือ ต้องตั้งเส้าต้มน้ำเอาข้าวกระบอกสุดท้ายแบ่งเป็นข้าวต้มให้เกียรติกินกับปลาแห้ง...ลุงพรานบอกพรุ่งนี้ต้องเริ่มล่าไก่ป่าหรือปลาในลำธารกันก่อนสักครึ่งวันแล้วค่อยเดินทาง ไม่งั้นเสบียงอาจเป็นเรื่องใหญ่ถ้าไม่เจอที่พักพอเหมาะสี่คน..สมบอกลุงพาผมไปแสดงฝีมือหน่อย จะยิงไก่-เก้งให้ได้ ผมบอกว่าเอาเลยไอ้น้อง อย่าให้เปลืองดินปืนล่ะ ต้องเดินอีกหลายวัน ใช้ให้คุ้มที่สุด...เราจัดเวรยาม ผมให้ลุงอยู่ไม้แรก ผมอยู่ไม้กลาง สมอยู่ไม้ใกล้รุ่ง ไฟกองโตสุมอย่าให้มอดเพราะอากาศยะเยือกสุดๆ แต่หินใหญ่สองด้านเป็นเสมือนกำแพงลมช่วยได้มาก

เหนื่อยจนไม่ต้องกล่าวคำลา พวกเราเข้านอนเงียบๆ ลุงพรานจุดบุหรี่สูบข้างกองไฟ ผมเอาผ้าขาวม้าคลุมตัวมีผ้าผืนบางๆอีกผืน เสื้อหนาหน่อย ห่อผ้าหนุนหัว หลับทันทีที่หัวแตะพื้น...หลับไปนานเท่าใดไม่รู้ มาสดุ้งเมื่อถูกเขย่าแขนค่อนข้างแรง

"นายทหาร ลุกเร็ว"...เสียงลุงจอมไพรของเรา ร่างเล็กๆคุกเข่าข้างผม แสงไฟวับแวมส่องใบหน้าโพกหัวผ้าขาวม้าของลุงด้านข้าง เห็นริ้วรอยเหี่ยวย่นตามวัยพอควร ที่มากกว่านั้นคือริ้วความกังวล

ผมสลัดหัวลุกนั่งไม่ทันพูดอะไร...ลุงว่าเร็วปรื๋อ..."ดูนั่น นายทหาร"ผมมองตามนิ้วมือชี้ที่มุมด้านนอกสุดก่อนจะเข้ามาในที่พวกเรานอน...มดครับ ฝูงมดนับล้านตัวดำมืดกลมกลืนความมืดของป่า แต่ยังเห็นมันได้จากแสงสะท้อนของกองไฟที่พวกเราก่อ มันกำลังคลานขึ้นมา พวกมันไม่ได้จู่โจมมากลางวง แต่ไต่ขึ้นไปอยู่บนโขดหินสองด้าน ในความสลัวที่แสงไฟสาดไปถึง มันขยุกขยุยเป็นขยุ้มเหมือนแมงมุมยักษ์ใหญ่ที่สุดในโลก ผมหยิบไฟส่องไปที่ฝูง มีบางตัวหล่นจากกลุ่ม

มดคันไฟ...ฝูงมดคันไฟนับล้าน..ด้วยจำนวนขนาดนั้น มันสามารถถลกหนังพวกเราเหลือแต่กระดูกในเวลาไม่ถึงชั่วโมง...ตัวมันแดงกระเด้งรับแสงไฟเห็นชัด!!!

ไม่น่าเชื่อ ...ก่อนหน้านั้นเมื่อกินเสร็จ ลุงพรานบอกสมเก็บกวาดเศษอาหารให้สะอาด กวาดทิ้งลำธารไปอย่าให้เหลือส่งกลิ่นยั่วพวกสัตว์กลางคืน..."กวาดให้ดี"...ลุงว่า..."มดตัวเล็กๆก็อย่าไว้ใจ มดตะนอยแถวป่านี้ โดนสักสองสามตัว ไข้ขึ้นง่ายๆ"

ลุงพรานจะรู้ไหมว่า ปากศักดิ์สิทธิ์ ปากพระร่วง...ถึงมันจะเป็นมดคันไฟไม่ใช่ตะนอย แต่ใครจะรู้ในกลุ่มนับล้านนั้นมีมดเพียงชนิดเดียว มันคงรวมฝูงมาทั้งป่าตะนาวศรี ฝูงมดอย่างนี้เคลื่อนไปที่ไหน ก็เหมือนมหาวาตภัย กวาดสิ่งที่เป็นอาหารราบเรียบตามทางที่มันผ่าน ผมรีบปลุกสมให้ลุก หนุ่มที่ราบสูงตาเหลือกไม่แพ้เราเมื่อเห็นสาเหตุที่ถูกปลุก ผมปราดไปที่แคร่เพื่อน ตอนนี้การเอาตัวรอดไม่น่าห่วง...ห่วงแต่การเอาเพื่อนหนี หิ้วแคร่ไปตอนนี้พ้นแน่ แต่ต้องทิ้งสัมภาระบางส่วน

แต่แล้วกลับบังเกิดสิ่งประหลาด เจ้าฝูงมดมันแค่รวมตัวกันเฉยๆบนก้อนหินพวกมันไม่เคลื่อนไหว ไม่ทำท่ากรูลงมาหาเรา มันสงบนิ่งราวกับรออะไรสักอย่าง แต่ผมกับลุงพรานไม่รอมัน เราค่อยสกิดสมสามคนเลี่ยงออกทางที่วางแคร่เกียรติไว้ พวกเรายกแคร่ออกช้าๆเงียบที่สุดเหลือทางออกด้านนี้ีให้เดินเข้าป่าทึบ ไม่มีเวลาคิดเจ้าบักสมคอนแคร่กับผมอาวุธติดตัวพร้อม ลุงพรานเก็บสัมภาระเงียบกริบ ตาคอยเหลือบมองปฏิกิริยาบนก้อนหินใหญ่ซ้ายที-ขวาทีชั่วพริบตาพวกเราก็เก็บของเหี้ยนรีบมุ่งหน้าเข้าป่าซึ่งเป็นทางที่เราไม่คิดไป

เจ้ามดคันไฟนับล้านตัวบีบให้เราไปทางนั้น เพราะไม่เหลือทางอื่นให้ถอย!!!

 

กำลังสนุก ลุ้น และรอครับ

 

มุดเข้าป่าด้านหน้า ไม่สนงูเงี้ยวเขี้ยวตะขอ รบกับสัตว์ใหญ่จะง่ายกว่าไอ้ตัวเล็กนับล้านแล้วนาทีนี้ ไม่มีทางที่ใครจะต้านคลื่นมดขนาดนั้นได้ในโลกนี้ ต้องเอาน้ำทั้งแม่น้ำกวาดมัน หรือกองไฟมหึมา หรือเครื่องพ่นไฟจึงพอไหว...ความง่วงสลัดหายเป็นปลิดทิ้ง สมกับผมหิ้วแคร่กระเด้งกระดอนไม่คิดแล้วว่าเพื่อนจะนอนไม่สบาย มุดป่าเข้าดงตามหลังลุงไม่หายใจหายคอ แล้วเราก็เห็นหน้าถ้ำดำมืดอยู่ข้างหน้า ลุงพรานปราดเข้าไปไม่รีรอ แสงไฟฉายในมือกราดซ้ายทีขวาทีสูงๆต่ำๆแล้วกวักเรียกเรา

"เอาในนี้ก่อนนายทหาร ท่าทางพอได้อยู่"ลุงพรานกระหืดกระหอบเสียงสูง ผมยังไม่วางใจ "พวกมันอยู่ไม่ไกลเท่าไหร่นะลุง"...ลุงพรานพยักหน้ารับ บอกอีกที..."รอเดี๋ยวไปดูข้างในก่อน ถ้ำนี้ไม่เคยเห็น"

ยังไม่ทันที่ลุงจะเดินเข้า เสียงครืด ครืด ครืด ดังก้องใต้ฝ่าเท้าพวกเรา เหมือนเสียงก้อนหินยักษ์กำลังเคลื่อนตัว ไม่ใช่แผ่นดินไหวเพราะไม่ทำให้พวกเราโคลงเคลง แต่เสียงมันดังเหมือนคนกำลังผลักหินใหญ่ หนักหนา ฝืด ลากไปตามพื้น ผมกับสมกุมอาวุธกระชับ กระซิบถาม..."เสียงอะไรลุง"?

ลุงพรานเม้มปาก สั่นหัว แววตาไม่แน่ใจ หรือไม่รู้เหมือนเรา บอกอาการไม่ถูก

 

เสียงพึ่บพั่บดังสนั่นมาจากในถ้ำ ทันใดนั้นเจ้าของเสียงก็พรั่งพรูออกมา มันบินกระทบหน้า กระทบตัวพวกเราเสียงปึ้ก ปึ้ก ปึ้ก มันจงใจบินชน ชนแล้วขบกัดทึ้ง ตีนเกี่ยวเหนี่ยวกาะตัวเกาะหน้า ผมจับตัวที่เกาะหัวกระชากฟาดลงพื้น ทุกคนทำแบบเดียวกัน โชคดีเพื่อนรักนอนบนแคร่ราบกับพื้นไม่เป็นเป้า มันเล่นเฉพาะคนยืน

ค้างคาว...ฝูงใหญ่ตัวโต มันบินออกมาจากถ้ำเป็นระลอก ผมมีความรู้เรื่องค้างคาวพอควรเพราะตอนเป็นไอ้เณร พวกเราไปดักค้างคาวแม่ไก่เอามากินแกล้มเหล้าบ่อย ตัวใหญ่เนื้อมัน คาวหน่อยแต่ทำเป็น ใส่พริกหนักๆก็ดับกลิ่นได้...นี่ไม่ใช่ค้างคาวแม่ไก่ ตัวมันใหญ่เหมือนกันหรือใหญ่กว่า

"ค้าวคาวดูดเลือด"...ลุงร้องตอนเอาตีนกระทืบไฟส่อง มันดิ้นกระแด่วใต้แสงไฟ ตาแดงก่ำสู้แสงไฟ เขี้ยวงอกออกจากปากเขี้ยวเล็กเหมือนเขี้ยวงูแต่เล็กกว่ามาก เห็นชัดเจน...เป็นไปได้อย่างไรที่ค้างคาวดูดเลือดจะตัวใหญ่อยู่เป็นฝูง ผมเคยฟังนิยายค้างคาวดูดเลือดเหมือนกันเมื่ออยู่นานเข้า มันเป็นค้างคาวตัวเล็กไม่รวมฝูง

ที่เคยฟังนิทานเล่ามา กลับตาละปัตรหมดสิ้น ทั้งฝูงมด ฝูงค้างคาว คืนนี้

ออกจากถ้ำกัน ลุงตะโกนอย่างทนไม่ไหว ผมกับสมหิ้วแคร่นำเพื่อนเกียรติวิ่งออกปากถำ้ มือข้างที่ว่าง ปัดค้างคาว พอถึงป่านอกถ้ำที่มีไม้ใหญ่มาก เจ้าฝูงค้างคาวเริ่มบินสะเปะสะปะ ชนต้นไม้บ้าง กิ่งไม้บ้าง เจ้าสัตว์กลางคืน เรดาร์นำทางชั้นยอด ดันบินเหมือนเมาเหล้าพอออกที่กว้าง

 

พักละครับ ดึกหลายคืน
้ต้องนอนไว พักสายตาจริงๆ
ราตรีสวัสดิ์ทุกท่านครับ

 

เสียงปู่โสมลากสมบัติหนีแน่ ๆ กำลังตื่นเต้น รอตอนต่อไปครับ

 

เป็นกำลังให้ครับสำหรับเรื่องราวดีๆที่น่าอ่านแบบนี้ครับ

 

มาติดตามและส่งกำลังใจให้ท่านwanwiครับ
เมื่อวานมีภารกิจเดินทางไปต่างจังหวัดแต่เช้ามืด
เดินทางสู่เมืองน่านเมืองแห่งขุนเขาผืนป่าและลำห้วย
แหวกว่ายฝ่าสายหมอกแห่งรุ่งอรุณยามเช้า
ยิ่งนึกถึงเรื่องเล่าของท่านwanwiยิ่งได้อรรถรสในการเดินทางยิ่งนัก
กลับถึงบ้านซะดึกแต่ก็ไม่วายพยามถ่างลูกกะตาอ่านติดตามเรื่องเล่า
แต่ก็สู้ฝืนสังขารร่างกายที่เหนื่อยล้ามิได้...สายตาพล่ามัว..จำต้องนอนพักเอาแรง
เช้านี้ลืมตามีแรงแล้ว..ก็มาจับจองที่นั่งลุ้นเรื่องราวต่อครับ
สู้..สู้....

 

ขอบคุณครับคุณอาและทีมทุกคน

 

กำลังสนุก..ขอบคุณครับคุณอา

 

ขอบคุณท่านผู้เขียน สำหรับการถ่ายทอดเรื่องราวชิ้นยอดนี้ ดูแลสุขภาพด้วยนะครับ

 

ครับ...ขอบคุณการตามอ่านให้มีกำลังใจเขียน

 

ยิ่งสนุกมากขึ้น ขอบอก

 

จ้า...แฟนพันธุ์แท้ แต่ท่านผบ.ไม่รู้ตัวว่า
มีคนขอบคุณผ่านจอทุกวัน555...ขอบคุณแทน
กลับไปล่ะกันนะครับ

 

ชีวิตได้เดินทางสัมผัสรื่นรมย์ธรรมชาติบ้าง
ถึงเป็นการเดินทางเพื่อธุระ ก็ยังถือว่าสวยงาม
เพราะท่านหมื่นฯ ไม่ปล่อยโมงยามให้สูญเปล่า
ยินดีครับ...มาจับจองที่นั่งได้แล้ว อย่าช้า..
เดี๋ยววตั๋วเต็ม!!!

 

ขอโทษนะครับ ท่านเพาเวอร์เน็กซ์ มิใช่ท่านหมื่นฯ
ใจลอยไปไหนไม่รู้พักนี้ ขอโทษอีกทีครับ

 

รูปน่ารักมาก...ท่านสอยดาว
ขอบคุณกำลังใจสุดเยี่ยม เปี่ยมล้น