ธรรมหลังกึ่งกลางพุทธกาลเป็นต้นไป เป็นธรรมบัวบาน จะเปิดเผยครั้งแรกในยุคนี้นะ

บางคนไม่เข้าใจความรัก
คิดว่ารักแล้วไม่ต้องพูดออกมา
ผิดถนัด.

 

คอมฯ มันรวน กดหนึ่งได้สองแบบนี้ประจำ
จะกลายเป็นดัชนีคู่เล็กเซียวหงส์อยู่แล้วเนี่ย

 

เม้าท์เรื่องประสบการณ์ความรัก


เมื่อคืนโดนน้องคนหนึ่งไล่จี้ด้วยความรักครับ งงเลย เพิ่งคุยกันครั้งแรก เลยพยายามนิ่งๆ เย็นๆ ไว้ก่อน แต่น้องเหมือนมีไฟมาก และจี้ถี่ยิบเหมือนกระบี่ที่พุ่งมาถี่ๆ ไม่มีช่องว่างเลย ชายก็พยายามใจแข็งแล้วสะท้อนพลังกลับ คิดว่าจะรอดไปได้ พอถึงตอนเช้าได้เห็นข่าวแรงงานพม่าเรียกร้อง รบ. ไทย 5 ข้อ แต่ละข้อตอนแรกชายคิดว่าจะเรียกร้องมากเกิน ไม่รู้จักจบ จักพอ แบบแรงงานไทยที่ปีแล้วขอขึ้น ปีนี้ขอขึ้นอีก ไม่มีจบไม่มีสิ้น ชายเลยทำใจแข็ง เลือดเย็น แต่ก็ลองอ่านซะหน่อย ที่ไหนได้ เขาขอแค่พื้นๆ ตามกฎหมายไทย มันเลยเกิดคำถามขึ้นครับว่า "พวกเขายังไม่ได้รับสิ่งเหล่านี้ที่ควรได้รับตามพื้นฐานปกติเลยหรือ? จึงต้องมาเรียกร้อง" ชายก็น้ำตาไหล เหมือนน้ำแข็งโดนไฟลน น้องเมื่อคืนทำงาน ม. นเรศวร ทำให้เราคิดถึงพม่า และคนพม่าบางส่วนเป็นทหารพระนเรศวรไปเกิดในพม่าเพื่อทำงานรับใช้ประเทศพม่า ปลดหนี้กรรมที่ทำสงครามกับเขาไว้ ถึงเวลาเขาอยากอยู่ไทย ก็มาทำงานในไทย ขนาดอองซาน มาเอง เรียกให้กลับบ้านเมือง เขายังยืนหยัดจะอยู่ ถึงได้เรียกร้อง รบ. 5 ข้อไงครับ ชายเลยพ่ายแพ้ อุตส่าห์ทำใจแข็งแล้วเชียวครับ

ลองดูนะครับว่าเป็นความรักแบบไหน?

 

~ ความรัก ก็เหมือน "ปฏิกริยาเคมี" ~

เมื่อคนสองคนเคมีกัน มันไม่ใช่การผสมกัน
ใช่ว่าเมื่อคนรักกัน จะเอามารวมกัน บวกกัน

ทว่า ความรักเหมือนปฏิกริยาเคมีที่ให้ผลต่างไป
เมื่อสารเคมีสองชนิดทำปฏิกริยากันจะได้สารใหม่

คุณสมบัติของสารใหม่ ไม่เท่ากับของเดิมรวมกัน
แต่มันคือ "คุณสมบัติใหม่" ของสารเคมีชนิดใหม่

ความรักก็เช่นนั้น ไม่ใช่สองคนรักกันให้ผลรวมกัน
แต่มันจะเกิด "สิ่งใหม่" ที่มีคุณสมบัติใหม่เฉพาะตัว

เมื่อใดก็ตามที่คุณอยู่กับใครคนหนึ่งแล้วไม่เคมีกัน
ไม่เกิดปฏิกริยาเคมี ไม่เกิดสารใหม่ ไม่มีคุณสมบัติใหม่

เมื่อนั้น จงรู้ไว้ว่าคุณกับเขาไม่ได้มีความรักแท้ต่อกัน
เมื่อนั้น จงรู้ไว้ว่าคุณทั้งสองกำลังอยู่กับความรักหลอกๆ

มีแต่ "รักแท้" เท่านั้น ที่จะทำให้เกิด "ปฏิกริยาเคมีแห่งรัก"
และเมื่อนั้น จิตใจ, อารมณ์, ตัวตนของคุณจะเปลี่ยนไป

~ เพราะความรักไม่ใช่การรวมกัน แต่เป็นปฏิกริยาระหว่างกัน ~

 

ทำให้คนรักก็ไม่ง่าย ทำให้คนวางจากรักก็ไม่ง่าย ทำให้คนอยู่ด้วยความรักก็ไม่ง่าย
ของบางอย่างพูดไปตรงๆไม่ง่ายกว่าเหรอครับท่านดอกไม้

 

เขียน ๑๙.๐๓

หรือว่า "ธรรมบัวบาน" ยังบานไม่สุดครับ เพาเวอร์จำกัด
จึงต้องเลือกเอาพวกแถวหน้าก่อน เพราะประหยัดพลังงานดี
แบบวิชา "สี่ตำลึงปาดพันชั่ง" น่ะนะ ใช้กำลังน้อย ให้ได้ผลมาก

หรืออาจจะเป็นการฆ่าเวลาไปพลางๆ ก่อนมั้ง รอนาฬิกาเหมาะๆ
หรือว่าซ้อมมือ ทบทวนวิชาเก่าๆ ซักซ้อมให้คล่อง พร้อมใช้
หรือขี้เกียจ พวกมือใหม่สอนยาก พวกมือโปรแค่แนะนำ
หรือเป็นช่วงระดมพล ค้นหาสมัครพรรคพวกเข้าแก๊ง
หรือไม่ก็ ติดตามหาใคร ที่เซ็นสัญญาไว้ล่ะมั้ง นะ


ใครจะไปยกมือขึ้น / พรุ่งนี้ก็เช้าแล้ว
.

 

ถ้าจะพยายามย้ายคนออกไป วิธีเช่นนี้ ไม่น่าจะให้ผล คนยังทำงานในเมืองเยอะ ย้ายออกไปยังไงก็ยังต้องทำงานที่นี่อยู่ดี (กทม) แทกซี่95% ขับต่างจังหวัดคงไม่มีคนขึ้น คนที่มีบ้านเป็นของตัวเอง อาจจะแค่1/20 ของคนหมู่มาก คนส่วนมากอาศัย หอพัก แฟลต คอนโด เป็นส่วนมาก และ1/3 หรือ 1/2 ของคนที่มีบ้านนั้นโชคดีที่ที่ดินไม่ต้องซื้อจึงมีบ้านตามสถานภาพได้ หากย้ายออกไป จะย้ายได้จริงหรือ กับทุนทรัพย์ที่จะหามาจ่าย บ้าน ที่
อันนี้ คิดเล่นๆๆนะครับ วิธีอื่น จะง่ายกว่าไหม น้ำท่วม โรงงานอาจจะย้ายออก ออฟฟิศย้ายออก แต่ก็ระบุไม่ได้ จะออกไปไหน..... แค่มโนเล่นๆน่ะครับ

 

ตอนนี้ตามอ่านถึงหน้า16แล้วค่ะ
เข้ามาทีหลังต้องตามอ่านทุกหน้า.
ไม่งั้นจะไม่เข้าใจทั้งหมด
ต้องจริงจังกับมันหน่อยแหล่ะ..
รู้อะไรต้องรู้ให้จริง..
(งานนี้จริงจังมากค่ะ)qsqu

ปล.ธรรมบัวบาน คือธรรมแห่งความรัก
หัวใจสำคัญของธรรมบัวบานคือความรัก
หากปราศจากความรัก ธรรมนั้นก็เป็นธรรมที่แห้งแล้ง

 

แต่ก่อนไม่เข้าใจนะคะ ขอบอก.
.มีเพื่อนคนนึง เคยพูดถึง"เคมี"
ไอ้เราก็ไม่เข้าใจ งงมากตอนนั้น
ปล.ตอนนี้หายงงแหล่ะ.:d

 

จบข่าวนะ.

 

ถ้าต่างคนต่างชอบกัน คบกัน
แล้วไง? ต่อมาก็จะมีเงื่อนไข

ต้องโทรหากันนะ ต้องอะไรๆ กันนะ ฯลฯ

แล้วมันยากที่จะควบคุมครับ
ชายกับชาย มันเตลิดไปทั้งคู่ง่าย

 

"ไม่ต้องมาก" ธรรมะอะไรนั่น ก็แค่ "อุบาย" เท่านั้น


สัจธรรมความจริง ไม่ใช่สิ่งที่จะมาบอกกันให้ใช้ "ความเข้าใจ" กับมันได้ เพราะสัจธรรมความจริงแท้อยู่เหนือสมมุติบัญญัติ คำศัพท์และภาษาใดๆ ที่เราสามารถบอกกันได้คือ "อะไรที่ไม่ใช่" ของที่ใช่ บอกไม่ได้หรอก ทีนี้ เราก็บอกของที่ไม่ใช่นี่แหละ เพื่อให้เขาได้สติ ได้เลิกหลงวน เลิกไปอะไรกับมันนานเกินไป ก็จะได้ลัดข้ามปลักที่จมอยู่นั้นไป ก็เท่านั้นเอง แต่ถามว่าสิ่งที่เราบอกเขาว่าไม่ใช่ เตือนสติเขานั้นมันคือ สัจธรรมความจริงไหม? ก็ไม่ใช่ เราไม่ได้บอกเขาเรื่องสัจธรรมความจริงเราแค่เตือนเขาไม่ให้หลงวนในอะไรที่ไม่ใช่สัจธรรมความจริง เพราะเขาจะเสียเวลานานเกินไป เท่านั้นเอง ถ้าเข้าใจตรงนี้ได้ ก็เข้าใจ "ปรัชญาปารมิตา" ทั้งหมด ไม่ต้องไปหลงความว่าง เพราะหลงความว่างมันก็ไม่ต่างจากการหลงรูป ดังคำที่ว่า "รูปคือความว่าง, ความว่างก็คือรูป" ทั้งรูปและความว่าง จะต่างกันตรงไหน จะกลางตรงไหน? หากใจเราไปยึดติดข้างใดข้างหนึ่ง ฝั่งใดฝั่งหนึ่ง?

ส่วนอะไรที่ใช่นั้น เราบอกกันไม่ได้หรอก พูดไม่ได้ อธิบายไม่ได้นะ เป็นสิ่งที่เรียกว่า "ปัจจัตตังเวทิตัพโพ วิญญูฮีติ" เป็นสิ่งที่บัณฑิตจะพึงรู้ได้ด้วยตนเอง บอกใครไม่ได้ บอกกันไม่ได้ กินแทนกันไม่ได้ อิ่มแทนกันไม่ได้ อร่อยแทนกันไม่ได้ แต่การที่บุคคลหนึ่งจะเข้าถึงภาวะที่รู้ได้ด้วยตนเองนั้น มิใช่จะได้ง่ายๆ หรือนั่งคิดเอา คาดเดาเอาเองได้ ดังนั้น พระโพธิสัตว์ที่มาโปรด จึงใช้ "อุบาย" ช่วยให้ได้เข้าถึงง่ายขึ้น ธรรมะที่เป็นอุบายจึงเกิดขึ้น อันนี้ก็ไม่ใช่สัจธรรมนะ เป็นแค่อุบายให้เราเข้าถึงสัจธรรมอีกที เช่น กรรมฐานสี่สิบกอง ไม่ว่ากรรมฐานแบบไหนในทางพุทธเป็นอุบายทั้งนั้นนะ ไม่ใช่สัจธรรม อย่าไปยึดมั่นมาก อย่าไปหลงวนนาน ใช้เป็นแค่อุบายเข้าถึงความจริงแท้ได้ก็พอจบแล้ว ตรงนี้เองกรรมฐานของพุทธจึงต่างจากของพราหมณ์ เพราะของพราหมณ์นี่เขาไม่ใช่อุบายให้เราเข้าถึงความจริง แต่ของเขาเป็น "ของจริง" ทำฌานและญาณให้เกิดขึ้นจริง จึงใช้ญาณหยั่งไปสู่ความจริงอะไรได้ ทว่า สัจธรรมความจริง มันเป็นสิ่งพื้นๆ เรียบง่าย ธรรมดามาก ดังนั้น มันไม่ต้องใช้ฌาน, ญาณใดมากเลย เขาเรียกว่า "ขณิกสมาธิ" เช่น พระภิกษุณี "โกกิลา" เป็นนางทาสมาก่อน ทำสมาธิ, ฌาน, ญาณอะไรไม่เป็น แต่เพราะรักพระอานนท์ก็ตามมาบวช นั่งฟังธรรมะไปก็ทุกข์ไป จึงปลง แล้วอาศัยขณิกสมาธิจากการฟังธรรมนั่นละ บรรลุธรรมได้

ขณิกสมาธิก็มีได้ เกิดได้ทั่วไปขณะทำงานปกติ ใช้ชีวิตปกตินี่ละ!

 

ครับผม แค่นี้ละดีแล้วประเสริฐแล้ว

 

"บารมี" แปลว่ากำลังใจเต็ม
ใครมีเรื่องจะต้องผจญใจ.
ให้ระลึกถึงพระพุทธเจ้า
ผู้ทรงพิชิตมาร ด้วยพระบารมีคือ"ความดี"
จะสามารถชนะใจตนเองได้
และจะเอาชนะเหตุการณ์ต่างๆได้

 

ไม่ใช่ให้ไปทำความดี เป็นคนดีอะไรแบบนั้นเลยนะ
แล้วก็ไม่ใช่พอไม่ทำความดีแล้วเลวหมาไม่แดกเลย

ก็ไม่ใช่ ...

แต่ให้เป็นตัวของตัวเอง อย่างที่ตัวเองเป็น ตามธรรมชาติ
เป็นปกติ อย่างที่มนุษย์พึงจะเป็น ให้ได้ก่อน แล้วจึงค่อย
บรรลุธรรม ซึ่งมนุษย์ปกติเรามีกิเลส, โลภ, โกรธ, หลง ฯ
ได้ ตามธรรมดา ไม่ใช่เป็น "คนดี" แต่วิปริต อย่างนั้น ไม่

 

ไม่ใช่พอมีความรักแล้ว เห็นโลกสวย
เลยไปทำความดีอย่างนั้นอย่างนี้

ไม่ใช่ละ เลอะเทอะ! ...

เป็นอย่างที่เราเป็น ปกติอย่างที่เป็น
เป็นธรรมชาติ เป็นตัวของตัวเองนี่ละ
แล้วจึงค่อยๆ พัฒนาไปอย่างปกติ

 

เป็นคนดี จะวิปริตได้อย่างไร?
ปล.ถ้ายังวิปริตอยู่แสดงว่าไม่ใช่คนดี.แม่นบ่?

 

เห็นปัจจุบันมีเยอะแยะไป

 

เดี๊ยะปั้ด "แว๊นซ์ธรรมะ" ใส่ซะหรอก สึด!