จำเป็นหรือไม่ที่เราจะต้องมาทำวิปัสนากัน ทั้งที่วิถีชีวิตคนเรามันก็วิปัสนาในตัวอยู่แล้ว?

ปอลิง(ยืมนิวอนมา) ของเราน่ะสกปรกกว่าท่านจุฬปันถกตั้งเยอะแถมกลิ่นฟุ้งรุ่งอรุณเกินคำบรรยายอีกต่างหาก น่าจะสลดกันแทบทุกคนนะ หรือใครยังไม่สลดบ้าง

 

จะให้ตอบ ก็ ตอบได้ฮับ

แต่ เนื่องจาก จขกท แสดงให้เห็นอยู่ว่า " ปฏิบัติมาไม่พอ " อธิบายไป
ก็ งง เปล่าๆ แล้วถ้า งง ไม่รู้ว่า งง

กำหนดรู้ งง เป็น สภาวะ นามรูป ไม่ได้ ...แล้วไป ฉวยมาเป็นตน กลายเป็น
กอสระอู งง ประโยคว่า " ไอ้เฮียมะอึงพูดภาษา ฮาอะไรกันว่ะ " มันจะเกิด
ในจิต อย่างห้ามไม่ได้ ไปด้วย อะจิ ...เลย จนใจ ที่จะอธิบาย


ทีนี้ กลับไปที่ การปรักปรำว่า " ปฏิบัติมาไม่พอ " เราอาศัยอะไรกล่าว

อาศัย บริกรรมพุทโธ จนจิตบริกรรมเองได้ แล้ว จิตถอยมาเห็น กิเลส
แทนที่จะกำหนดรู้ รัก โลภ ตับๆๆๆ หลง เป็น อุปกิเลส ( ยังไม่ได้ กระโดด
ไปกินตับสักกะหน่อย หรือ ยังไม่เอามือจับ ) แล้วไม่กำหนดรู้ ไปเชื่อ
ว่า ตนมีกิเลส พุทโธ ไม่เห็นช่วยเฮียอะไร ทั้งๆที่ พุทโธ แล้ว ถอย มา
พิจารณา คือ กระบวนการฝึก หัด เจริญปัญญา

ไปสำคัญผิดว่า ต้องทำอะไรสักอย่าง แล้ว ไล่ตัด ....ทำให้ ทิ้งพุทโธ ไปสาระวน
คำ ภาวนา คาถา อื่น

อาการแบบนี้ เราเรียกว่า ตกจากวิปัสสนา ยกวิปัสสนาไม่ขึ้น ติด การทำจิตให้
สันโดษวิเวก สงบแบบจงใจให้เป็น ไม่สามารถ ฝึกไปเห็น ความสงบเกิดขึ้น
ที่จิตโดยไม่จงใจไม่ได้(สงบเกิดจาก อำนาจ วิปัสสนา)

พอ สัมมาสมาธิ ไม่เคยสัมผัส

หากอธิบายไป ว่า ปฏิสังขารา(ใคร่ออกจากภพ)...... สังขารุเบกขาญาณ(เป็นกลาง
ต่อเจตนาสร้างภาพการปฏิบัติ) .....เรื่อยไปจน นิพพาทาญาณ(จำนนด้วยจิตยังสู้!!! ต่อ รูปนาม
ที่แปรปรวนไปตาม ปัจจัย ห้ามไม่ได้) ก็มีแต่ จะกระตื๊บ ปาก ผม เท่านั้นเอง

 

ถ้า ยังเห็นเป็น ขี้ตน จนห้าม ความรักในขี้ ไม่ได้ ขี้เลยหอม

อันนี้ เรียกว่า ยังโดน เวทนา กลุ้มรุมจิต


แต่ถ้า เห็น ขี้คือ ดิน น้ำ ลม ไฟ ที่ นักภาวนาบางจำพวก เอาไป
สร้างเป็น อิทธิฤทธิ์

แล้ว พิจารณาไปเห็น นามรูป อันเกิดจาก กระแสปฏิจสมุปบาท
ธรรม ผันแปรไปตาม ปัจจัย ไม่สามารถไปแทรกแซง จิต ไม่ให้เป็น
อย่างนี้ อย่างนี้ ได้เลย

เนี่ยะ จะเป็น การ พรากออกจาก นามรูป รูปนาม มาแล อยู่ ( พ้นอายตนะ6 ....สัมมาสมาธิ )

มีสติบริสุทธิอยู่ เพราะ เวทนา ยังไม่กลุ้มรุมให้ค่า ว่า หอม

มันจะ เป็ย เบื่อ อีกแบบนึง ต่างจาก เบื่อแบบ ปุถุชน
ที่ใช้ ตา หู จมูก ลิ้น กาย รวมทั้ง ใจ นึกๆคิดๆ ว่า เบื่อ (ใช้อายตนะ6 รับธรรม...สัทธรรมปฏิรูป ก็เรียก )

 

คุยกันรู้เรื่องอยู่2คน คิคิ

 

ก็จริงอย่างที่ท่านกล่าวคนไม่เคยไปกรุงเทพ วันๆอยู่แต่นอกบ้านอธิบายยังไงมันก็นึกภาพกรุงเทพไม่ออกอยู่ดี(แอ๊ะๆแต่สมัยนี้มีกูเกิ้ลเอิร์ทนะ)
สรุปแล้วเรื่องที่ถามก็คือเรื่องที่สงสัยใคร่รู้ แต่เรื่องที่ปฏิบัติได้มันจะขนิกะหางอึ่งก็ช่างมันยัดใส่ถุงแซ้วไว้ก่อน คนไม่เคยสงบก็อยากสงบ พออยากสงบก็ดันมาฟุ้ง พอฟุ้งแล้วก็วิปัสสะทุ่งกับเขาไม่เป็นอีก เห็นไหมปัญหาเยอะนะชีวิตนี้

 

จริงๆ " สมถะ และ วิปัสสนา " ด้วยสอง บัญญัตินี้ นักภาวนา ไปวาดภาพ
ว่า มันจะมี อย่างโน้น อย่างนี้ มาให้

คุณ หาก ชำนาญใน สมถะ คาถา แล้ว และ พยายาม ยกวิปัสสนา แล้ว

ตรงนี้ หากชำนาญแล้ว แล้วไป เจอ พระ พระท่านจะสอนให้เห็น

ธรรมสองอย่าง เป็น สัญญา ทั้งคู่ [ สัญญา อันเกิดจาก จิตชำระกิเลสแล้ว อย่าไป กลัว สัญญา ตัวนี้ ]

ตราบใดเรา ยังมี จิต ใคร่ในการปฏิบัติธรรม .....ยังจับๆ ปล่อยๆ
ไอ้นั่นก็ดี ไอ้นี่ก็ใช่ ตรงเนี่ยะ ให้ยกเห็น เวทนา เกิดดับ

พอยกได้ แล้ว จิตมันไม่ละ การปฏิบัติ เวลาไหนสมควรแก่สมถะ
จิตมันก็ผลิกไปทำ สมัยใดจิตควรแก่วิปัสสนา มันก็ ยกขึ้นมากำหนดรู้ทุกข์

เห็น ปริวัฏ วิวัฏ ของจิต โคจร ด้วยอาการอย่างนี้ ให้ยกเห็น จิตใจจิต

แล้วไม่ต้องไป คาดหวังผล ก็ จิตคุณเดิน สมถะ และ วิปัสสนา อยู่
เป็น ปฏิปทา ให้ยกเห็น สัญญาเกิดดับ ตรงนี้จะเป็น ธรรมานุปัสสนา

ซึ่งพอทำได้แล้ว ลองเชื่อมขนมกิน ร้อยละร้อย จะเห็น ตัวอยากปฏิบัติ
อยากบรรลุเร็วๆ มันเกิด ดับ กลุ้มรุมจิต ไปตาม อำนาจวิบากกรรม ที่
ไปบริภาษ มรรคผลนิพพาน นั้นยากแสนยาก อย่างโง้น อย่างงี้

จนกว่า จะ ความอยากบรรลุ มันจะจางคลาย เราจะ วกกลับ มายก
เห็น มันเกิด มันดับ ..........ก็จะ อ๋อ กว่า จะยอมรับ ธัมมุธธัจจะ หน้า
ตามันเป็นแบบนี้ การฉลาดในสัญญาอันเดียว คือ เห็น สมถะ และ วิปัสสนา
เป็น สัมมาปฏิปทา เกิดดับ ก็สิ่งนี้แหละ กิจที่ควร และ การเห็น
สติปัฏฐานเพราะ กิจอย่างนี้ๆ ก็จะ อ๋อ กิจที่ควรทำเนี่ยะ จิตอบรมจน
มัน วิวัฏของมันเองได้ ไม่ได้เกี่ยวกับ ใคร ไปทำให้มันเกิด

พระพุทธองค์ ก็มาทำให้ สิ่งนี้เกิดใน ขันธ์5 ไม่ได้ แต่ บัณฑิต
ผู้มีปัญญาไม่ทราม มีความไม่ประมาท เข้ามาเห็นได้ ทุกรูปนาม
การตรัสรู้เองโดยชอบ มีจริง

 

ถ้ารู้ว่าตนเองมีทุนน้อยแล้วไม่คิดที่จะหาวิธีสวิตชิ่งเอาเหรอ หาธรรมสักอย่างที่ตนถูกใจแล้วก็พิจารณาธรรมนั้นไปเนืองจนเกิดนิพภิทาจริงๆขึ้นมา แบบว่าเอาของปลอมมาล่อซื้อของจริง สุดท้ายพอของจริงยอมปรากฎหน้ามาก็จัดการเลย แบบนี้ไม่เวิกเหรอ นักจินตนาการเรีกพี่

 

คือ ถ้า จะอาศัย จินตนาการ ไปแบบทุนน้อย หยิบๆ จับๆ
หมายเอา สูตรมาม่าผง ในซอง เป็น สูตรสำเร็จ

ก็ต้อง ซื่อตรงต่อธรรม คือ ทำจิตรับรู้ไปด้วยว่า ตน ติต่างปฏิปทา
อย่างนี้ๆเพื่อให้จิต ได้โคจรเฉียดความบริสุทธิ

ถ้าอะไร แบบนี้ ก็ใช้ได้ .....แม้นใน สมัย จะไม่ได้ สามัญผลใด
แต่ จังหวะ อัสสาสะ ปัสสาสะ สุดท้ายก็มี ลุ้น

แต่ถ้า ไม่กำหนดรู้ว่า ตนเอา ธัมมุธธัจจ นำหน้า ปักด้วย นิกันติ(+โอภาส) ปลงใจ
เชื่อว่า หนทางแบบนี้ เดี๋ยวกอสระอูสำเร็จ ก็จะ คนละเรื่อง นะฮับ
ไปไหนไม่รู้

 

กลุ้ม!!!

อย่าว่างู้นงี้เลยนะ

อาการปรารภ ธรรมฝ่ายยืดยาว แล้วให้ค่า ให้ราคา แบบที่พูดเนี่ยะ
ในเชิงของ มรรค มันก็ฟ้องอยู่แล้ว ว่าไม่มี ไม่ต้องไปพูดถึง สาวก ปัจเจก พุทธภูมิ

พุทธภูมิ เนียะ ไม่ใช่อาการปิ๊ง ตามสูตรสำเร็จที่มีเขียนในโลก มันจะต้องเหนกริยาจิตแบบนี้

ไม่ใช่ มหายาน ดี๊ดี แต่ปมอย่างโง้น อย่างงี้

อะไรแบบนี้ มรรค ยังไม่รู้จักเลย สัมมาทิฏฐิไม่มีเลย
มีแต่ ลอกสูตรฆ่า เอาคนนั้นคนนี้มาประดับ นรก
เหมือนเดิม ไม่เปลี่ยนหรอก

แรดนอเดียว เทียวไป มันวิเวก ไม่ใช่แค่
จาก ความคิดคนอื่น วิเวกพทธภูมิ มันต้อง
ไม่มีอาการเชื่อ สิ่งที่จิตตนสร้างขึ้นมาด้วย

สุญญตา ไม่รู้จัก อย่าไปอ้าง แรดนอเดียวเทียวไป

แล้วพอฟัง สุญญตา อย่านึกว่า พ้นนรกหนะฮับ
อย่าเอาตรรกะ มาใช้ ไล่งับธรรม

 

ถ้าเมื่อไหร่ ไม่ปรารภ กาละ เวลา

มีแต่ ปัจจุบันธรรม ค่อยมาโม้ เรื่อง พุทธภูมิ

 

อ้าว ขอโทษ ผมลบข้อความของผมไปขณะที่ท่านโพสต์ตอบ เพราะดูแล้วท่านมาอ่าน ท่านต้องเข้าใจผิดอีกแน่ แต่เมื่อท่านอ่านแล้ว ก็แล้วไปครับ แต่ถือว่าผมได้รับข้อความ การตอบแล้วเช่นกันครับ

 

ถ้าผมจะถามท่านว่า ท่านเป็นพุทธภูมิหรือเปล่านี่ จะผิดมารยาทต่อ จขกท ไหมครับ ถ้าเป็น ท่านช่วยตั้งกระทู้ที่ส่วนพุทธภูมิ - โพธิสัตว์ หน่อย ผมอยากรู้คนที่ไม่หลงผิดเลยอย่างท่านนี่ บำเพ็ญเป็นพุทธภูมิมายังไง เหมือนไม่เคยลงนรกเลย จะได้ตามรอยท่านนิวรณ์ หรือท่านเอกวีร์ ไปด้วย

ปล. ที่ลบโพสต์ก่อน เนื่องจากกลัวว่าเกินประเด็นที่กระทู้ของ จขกท
ขอยุติพูดคุยเรื่องนอกประเด็นของ จขกท นะครับท่านนิวรณ์ ถ้าท่านจะช่วยผม ไปช่วยตั้งกระทู้สอนที่ กระทู้ที่ส่วนพุทธภูมิ - โพธิสัตว์ ครับ

 

เหนไหม เอา ปรัชญา มาจับ

ไม่ได้เอา มรรคปฏิบัติ มาพิจารณา

พอกล่าวว่า สุญญตา เอาปรัชญา เข้าจับ ทับการภาวนา
ก้จะให้ราคาว่า ไม่ตกนรก

สุญญตา อนิจจัง อนัตตา เนี่ยะ นรก บานตะเกียง ฮับ

อย่าเอาไปปนกับ อริยสัจจ นะฮับ ไม่งั้น งง อีก

 

เนี่ยะ พุทธภูมิ มีสอนกัน

คนละเรื่องแล้วหละ เขามีแต่ แรดนอเดียวเทียวไป

 

555

ผมแค่พูดกับท่านนิวรณ์ว่า เรื่องที่พูดกันไม่ตรงประเด็น จขกท ผมเลยไม่ประสงค์จะพูดแล้ว ถือว่าผมผิดเองที่ตอบโพสต์ท่านจนเกินประเด็น จขกท ผมจึงรับผิดชอบว่า ถ้าท่านจะพูดเรื่องนี้กับผม ผมพร้อมจะคุยกับท่านที่ ส่วนที่เหมาะสมกับที่จะคุยกัน เลยใช้โวหารเชิญชวนท่านออกจากประเด็นที่เกินจาก ประเด็นของ จขกท แค่นั้นครับ

แต่เอาเข้าจริงๆ ท่านก็รู้ว่าผม ไม่ค่อยอยากอ่านสำนวนโวหารของท่าน มันซับซ้อนเกินไป ผมไม่อยากตีความ ถอดความมาก

 

ลอกยาก ชะมะ

ฟังไป ก็ว่างเปล่าทันที

มีแต่ แรดนอเดียวเทียวไป ไม่มีทางอื่น

 

เคยได้ยินเปล่าว่า ท้ายสุดแล้วสรรพสัตว์ทั้งปวงก็จะต้องยกจิตของตนเองให้พ้นทุกข์ไปในที่สุดอยู่แล้ว เพราะธรรมชาติของจิตมักจะรักสุขเกลียดทุกข์เป็นธรรดาทั้งหมด ถ้าแบบนี้มีหวังไม่เกิน2อสงไขยก็คงจะเฉียดนิพพานกันหมดแล้วละมั้ง ขนาดพระปัจเจกพุทธเจ้าท่านยังบรรลุธรรมเองได้เลย สาวกถ้าบารมีเต็มเมื่อไรเดี๋ยวท่านก็ต้องได้ไปเกิดและบรรลุธรรมกับพระพุทธเจ้าองค์ใดองค์โดยอัตโนมัติอยู่ดี ใช่มะล่ะ

 

พูดไปเถอะท่านๆ เว็บนี้ไม่ใช่ของไอ้กระผม จะตรงบางเอนบ้างมันก็แค่ความเห็นส่วนบุคคลละนะ อย่าบอกท่านเผลอยึดตัวตนก้อนขรี้เข้าให้แล้ว ใหนชอบบอกเขาให้วางไง อุบ!..ปรื๋อ

 

นั่นปะไร

ว่าแล้ว ไม่ใช่พุทธิ

ยิ่งไปคว้าเอา "รักสุข เกลียดทุกข์" เปนกระแสไหลไป มหาสมุทรเอง นี่ ขนหัวตั้ง

พุทธ เขามีแต่ให้กำหนดรู้ อย่าหนี ถึงจะมีแววออก
มหาสมุทร ถ้าไม่ติดฝั่งผซ้ายขวา ติดวังน้ำวน โดนปลา จะเข้
จับ ฯ ก็จะถึง มหาสมุทรได้

ถ้าไป รักสุข เกลียดทุกข์ นั่นมัน ออกทะเล !!!

คนละเรื่อง

ถามจริง มี วาระซ่อนเร้นเป่าฮับ หางชักโผล่หนักข้อ

 

คงไม่จริง ผมระลึกได้ประมาณเจ็ด แปดอสงไขย ยังโง่งมครับ

แถมตามพระไตรปิฎก จิญจมาณวิกา และพระเทวฑัต ผมอ่านหลายเรื่อง ผมว่าเกินสองสามอสงไขยแน่ครับ พระเทวฑัตท่านรอเป็นพระปัจเจกในอนาคต แต่จิญจมาณวิกานี้ ไม่อาจทราบเลยเมื่อไรจะหลุด

ผมถึงว่า ต่อให้ใช้ชีวิตประจำวันไม่รุูกี่อสงไขย ก็ไม่หลุดพ้นนะครับ